ပုရိသ ကံဆိုးေပါက္ၾကီးမ်ား(ဒုတိယပိုင္း)

“နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ” 

အမွတ္(၁)ပုရိႆကံဆိုးေပါက္ၾကီးသည္ ေသရည္ေသရက္မ်ား မွီ၀ဲသံုးေဆာင္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေဆာင္ပါး (ပထမပိုင္း) တြင္ ေရးသားတင္ျပခဲ့ပါသည္။ ဆက္လက္၍ ပုရိသ-အမ်ိဳးသားမ်ား ကံဆိုးေစေသာအေၾကာင္း၊ ဘ၀မွာ တိုးတက္မႈမရွိဘဲ ဆုတ္ယုတ္ေစသည့္အေၾကာင္းမ်ား၊ လမ္းမွားေနသည့္ စ႐ိုက္လကၡဏာ အမူအက်င့္ဆိုးမ်ားကို ေဖာ္ျပအၾကံျပဳကာ လမ္းမွန္ေလွ်ာက္ ၍ ၾကီးပြါးတိုးတက္ေအာင္ျမင္ႏိုင္ၾကေစရန္ ရည္ရြယ္အၾကံျပဳ ေရးသားေဖာ္ျပသြားပါမည္။ (ငါသာလွ်င္သိ၊ ထင္ဘိမွတ္ေယာင္၊ ေမာဟေဆာင္၍၊ ဟန္ေဆာင္မာန၊ မမူရပါ၊ စိတ္ေကာင္း ေမတၱာ၊ ေရွး႐ႈကာလွ်င္၊ ကမာၻျမန္မာ့၊ ပုရိသမ်ား၊ သုခခ်မ္းသာ၊ ၾကီးပါေစေၾကာင္း၊ အက်င့္ ေကာင္းႏွင့္၊ လမ္းေၾကာင္းမွန္ျပ၊ သတိရဖို႔၊ သုတေ၀စည္၊ မွ်ေ၀သည္။)

အႏၶပုထုဇဥ္-ပုရိသအမ်ိဳးသားတို႔သည္ “မ”ႏွင့္ပတ္သက္ပါလွ်င္ ကိေလသာေတာင္းသမွ် ခႏၶာၾကီး ကို ေက်ာင္းေနၾကရာ စိတ္ပ်ိဳကာ ကုိယ္ႏုသူဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွတ္ယူၾကေလသည္။ ကာယႏွင့္၀စီ ႏွစ္ပါးညီ ထိုသီလကို မေနာက ခ၀ါခ်၍ ဘီလူးက,ကဖို႔ရန္သာ မေနာက ခိုင္းရွာရာ မေနာတီးသည့္ ဘီလူးဆိုင္းေၾကာင့္ ကိုယ္ႏွင့္ႏႈတ္ ႐ိုင္းရကာ ဟုိအပ်ိဳ၊ သည္အပ်ိဳ ေနာက္ကပိုး၍ ျဖိဳေတာ့၏။ သူ႔သမီး သူ႔မယားကို ေနာက္က က်ားလိုလိုက္ေတာ့၏။ သျပာေတာင္းရွာ ျပည့္တန္ဆာလည္း ေန႔မနား၊ ညမအား ငွါးေလသည္။ ယုယုယယ ခ၀ါမထံ ေခါင္းေလွ်ာ္ဆံသ ခံၾကသည္။ စင္တင္ဂီတ ဆိုဟန္ျပသည့္ သြယ္သြယ္လွ်လွ် ကညာလွကို မ်က္လံုးအေဟာင္း နားမေညာင္းဘဲ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ေငးေငါင္သည္။ အိမ္ကမယား မယ္အိုထား၍ အေတြ႔ကာမ ႏုယြျပသည့္ မာဆက္မႏွင့္ ေပ်ာ္ၾက၏။ ကာလာအိုေက မိန္းမေထြ ႏွင့္ လံုးလားေထြးလား ေပ်ာ္ပါးၾကသည္မွာ အႏၶပုရိသတို႔၏ က်င့္စဥ္ ျဖစ္ေပသည္။ 

အို…ပုရိသ အမ်ိဳးသားအေပါင္းတုိ႔ ဘ၀မွာ မေတာက္ေျပာင္၊ ေအာင္ျမင္မႈေတြေႏွးေကြးေစသည့္ အလွမ်ိဳးစံု ဣတၳိယကာမဂုဏ္ကို မွီ၀ဲသံုးေဆာင္ေနၾကျခင္းသည္ အမွတ္(၂)ပုရိသကံဆိုးေပါက္ ၾကီးတစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါ သည္။ ေငြကုန္အခ်ိန္ကုန္၊ ကုသုိလ္ေတြကုန္ေနၾကသည္မွာ မိန္းမလိုက္စား ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၏။ မ-ဘက္ လိုက္ေနၾကေသာေၾကာင့္ မိုက္-ဘက္သို႔ ပါေနၾကရျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ပုရိသတို႔ေျပာသည့္ “အလန္းေလးေတြ”ဆိုသည္မွာ ေရာယွက္မိုက္မွားမိပါလွ်င္ ကႆဖဘုရားလက္ထက္က သူေဌး သားေလးဦးလို ေလာဟကုမီၻငရဲသုိ႔ “တန္းတန္းမတ္မတ္” ေရာက္ေစႏိုင္သည့္အတြက္ “ဒု၊ သ၊ န၊ ေသာ” ဆိုေသာ ထို႔သူေဌးသားေလးဦးေျပာခ်င္သည့္ စကားမ်ားကို အမွတ္ရၾကပါေလ။ ထိုစကား တို႔ ေပၚေပါက္ လာပံုမွာ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ တစ္ေန႔သ၌ ေကာသလ မင္းၾကီးသည္ တိုင္းခန္း လွည့္လည္ရာတြင္ အလြန္တရာ ေခ်ာေမာလွပေသာ မိန္းမ တစ္ေယာက္ကို ျမင္ေတာ္မူလိုက္ရာ အစြဲ လန္းၾကီး စြဲလန္းသြားကာ ကိေလသာပိုး ရြပိုးထိုးေတာ့၏။ မင္းၾကီးသည္ ထိုလံုမအေၾကာင္း စံုစမ္းေမးျမန္း ရာတြင္ သူတစ္ပါးမယား ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အိမ္ယာတြင္ တံုးလံုးလဲကာ မရလွ်င္ ေသရေတာ့မည့္အလား ခံစားေနရင္း သူ႔ေယာက်္ားကိုပင္ ပရိယာယ္ျဖင့္သတ္ရန္ အေကာက္ဉာဏ္ ထုတ္မိေလေတာ့သည္။ မင္းၾကီးသည္ မအိပ္ႏိုင္ မစားႏိုင္ျဖစ္ရင္း သန္းေခါင္ခ်ဥ္းသည့္အခါတြင္ “ဒု၊ သ၊ န၊ ေသာ”ဟူေသာ အသံနက္ၾကီးမ်ားကို ေၾကာင္မက္ဖြယ္ေကာင္းစြာ ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားသြားကာ တစ္ညလံုး မအိပ္ႏိုင္ခဲ့ရေပ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ညီလာခံတြင္ မင္းၾကီးသည္ ညတုန္းက သူၾကားခဲ့ရသည့္ အသံက်ယ္ၾကီးမ်ားကို မူးမတ္တို႔ကို မိန္႔ၾကားကာ အေၾကာင္းကို ေမးျမန္းေလသည္။ မိစၧာဒိ႒ိအယူရွိေသာ မူးမတ္တို႔သည္ ဘုရင္ၾကီးကံေတာ္ကုန္ႏိုင္သျဖင့္ ယစ္နတ္ပူေဇာ္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အေကာက္ ဉာဏ္ျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားၾကရာ မင္းၾကီးက လက္ခံယံုၾကည္ျပီး ယစ္နတ္ပူေဇာ္ရမည့္ လူ၊ တိရစၧာန္ စသည္တို႔ကုိ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ေစ ေလသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို မလႅိကာမိဖုရားေခါင္ၾကီး ၾကားသိခ်ိန္တြင္ ပညာဉာဏ္ရွိေသာ မိဖုရားၾကီးျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ေကာသလမင္းၾကီးထံ အလ်င္အျမန္ ေလွ်ာက္ထား ရာမွာ- “ကုန္စင္ခပင္း သိျမင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား ထံ ေမးေလွ်ာက္မွသာ အေျဖမွန္ သိႏုိင္ ပါ ေၾကာင္း” သံေတာ္ဦး တင္ေလသည္။ ဤတြင္မွ “ဒု၊ သ၊ န၊ ေသာ”ဟူေသာ စကားအက်ယ္ႏွင့္ ၀တၳဳ ဇာတ္ေၾကာင္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့သျဖင့္ ေကာသလ မင္းၾကီးလည္း ကာမဂုဏ္မမွား၊ ယစ္နတ္ပူေဇာ္ခံရမည့္ လူ၊ တိရစၧာန္မ်ားလည္း အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္သြားေလ သည္။ 

ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားေ႔ရွ၌ ပြင့္ေတာ္မူခဲ့ေသာ ကႆပျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္တြင္ အလြန္တရာ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ေသာ သူေဌးသားေလးဦးတို႔သည္ တစ္သက္စားလို႔ မကုန္ႏိုင္ ေသာ သူတို႔၏စည္းစိမ္ဥစၥာ တို႔ကို မည္သို႔ျဖဳန္းကာ ဇိမ္ခံရပါ့မလဲဟူ၍ စဥ္းစားရာတြင္ ပုရိသအခ်ိဳ႕တို႔ အထင္ၾကီးသည့္ (Master Key)မ်ားလုပ္ရန္ ေလးဦးလံုး သေဘာတူခဲ့ကာ အပ်ိဳ အလွ၊ အိုလည္းလွသည့္ မိန္းမမ်ိဳးစံုတို႔ကို ဥစၥာျဖင့္ ဖ်ားေယာင္း၍ ကာေမသုမိစၧာစာရကံကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကေလသည္။ သူေဌးသားေလးဦးသည္ ကာမဂုဏ္အမွားေၾကာင့္ ထိုဘ၀မွ ေသေသာအခါ ေလာဟကုမီၻ(သံရည္ပူငရဲ)သို႔ က်ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ ၏။ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ငရဲအိုးမွ ျပန္ေပၚလာသည့္ အခ်ိန္ေလးတြင္ သူတို႔ အေနျဖင့္ လူ႔ျပည္က လူသားေတြကို ေျပာျပခ်င္သည့္ စကားမ်ား ထုတ္ဟေအာ္ဟစ္လိုက္ရာ ပထမဆံုး စကားလံုးေလး ေအာ္ျပီးခ်ိန္တြင္ ငရဲအိုးထဲသို႔ ျပန္လည္နစ္ျမဳပ္ သြားျပန္ေလသည္။ ေကာသလ မင္းၾကီးက ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားထံ ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းခ်ိန္တြင္ အထက္ပါ သူေဌးသားေလးဦး၏ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းကို ေဟာၾကားခဲ့ၿပီး မင္းၾကီးၾကားခဲ့ေသာ စကားမ်ားမွာလည္း ထိုသူေဌးသားေလးဦး တို႔က လူ႔ျပည္က လူသားမ်ားကို ေျပာခ်င္၍ ေအာ္ဟစ္လိုက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ၎တို႔ေျပာခ်င္သည့္ စကားအက်ယ္တို႔ကို ေအာက္ပါ အတိုင္း ေဟာၾကားခဲ့ေလသည္- 

-“ဒုဇၨီ၀ိတမဇီ၀ိမွ ေယသေႏၲ န ဒဒမွေသ၊ ၀ိဇၨမာေနသု ေဘာေဂသု ဒီပံ နာကမွ အတၱေနာ။”- 
(ငါတို႔ မေကာင္းမႈဒုစ႐ိုက္ေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ စည္းစိမ္ဥစၥာနဲ႔ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ရွိပါလ်က္ မေပးလွဴ ခဲ့ၾကဘူး၊ မိမိအတြက္ ေထာက္တည္ရာ အားထားရာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ မျပဳလုပ္ခဲ့ၾကဘူး။) 
-“သ႒ိ ၀ႆ သဟႆာနိ ပရိပုဏၰာနိ သဗၺေသာ၊ နိရေယ ပစၥမာနာနံ ကဒါ အေႏၲာ ဘ၀ိႆတိ။”-
(ငရဲေရာက္တဲ့အခါမွာ အႏွစ္ ၆ ေသာင္းရွိသြားျပီ၊ ခုျပန္ျပီးေတာ့ က်သြားျပန္ျပီ၊ ဘယ္ေတာ့မ်ား ဆံုးမယ္လို႔ေတာ့ မသိဘူး။) 
-“နတၳိ အေႏၲာ ကုေတာ အေႏၲာ န အေႏၲာ ပဋိဒိႆတိ၊ တဒါ ဟိ ပကတံ ပါပံ မမ တုယွဥၥ မာရိသာ။”- 
(ဆံုးေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ တို႔ ဟိုတုန္းက မေကာင္းတာေတြ လုပ္မိတာ၊ မိတ္ေဆြတို႔ ဆံုးေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။) 
-“ေသာဟံ ႏူန ဣေတာ ဂႏၲာ ေယာနိ ံ လဒၶါန မာႏုသိ ံ၊ ၀ဒညဴ သီလသမၸေႏၷာ ကာဟာမိ ကုသလံ ဗဟံု။”- 
(ဒီတစ္ခါ လူ႔ဘ၀ ရရင္ေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ကုသိုလ္ခ်ည္း လုပ္ေတာ့မယ္။) ဟူ၍ျဖစ္ေလသည္။ 

“လူငယ္တို႔သဘာ၀ ေပ်ာ္ၾကပါးၾကတာ ဘာေၾကာင့္ အျပစ္ျဖစ္ရမွာလဲ၊ သူၾကည္ျဖဴလို႔ ကုိယ္-ကလူတာ ဘယ္အရာက အေရးယူမွာလဲ၊ ဒါ ငရဲနဲ႔ေၾကာက္ေအာင္ေျခာက္တာ”ဟူ၍ အျပစ္ျပ ဆံုးမသည့္ ဘာသာအယူကို လူငယ္အခ်ိဳ႕တို႔ မၾကည္ျဖဴတတ္ၾကေပ။ ဘုရားအဆုံးအမေတာ္ တို႔သည္ အယူ၀ါဒေတြ မဟုတ္ေပ။ သဘာ၀ျဖစ္စဥ္အမွန္တို႔ကို အေၾကာင္းအက်ိဳးျပ၍ ဆံုးမေတာ္မူထားသည့္ သစၥာတရား ဓမၼတို႔ပင္ျဖစ္၏။ ေရွာင္ၾကဥ္ရန္ေဟာထားသည့္ ၀ါရိတၱ သီလသည္ ေရွာင္ၾကဥ္သူအတြက္ အက်ိဳးစီးပြါးရရွိမည္ျဖစ္ျပီး ေဆာင္ရြက္ရန္ေဟာထားေသာ စာရိတၱသီလသည္လည္း ေဆာင္ရြက္သူအတြက္ အက်ိဳးစီးပြါး ျဖစ္ထြန္းမည္ျဖစ္၏။ ဘာသာတရားက လူတို႔ကို အေနၾကပ္ေအာင္ ေဘာင္ခတ္ေနျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေပ။ ျမတ္စြာဘုရား၏ သစၥာတရားတို႔သည္ ဥပမာအားျဖင့္ “င႐ုပ္သီးစားလွ်င္ စပ္သည္၊ ထန္းလ်က္ စားလွ်င္ ခ်ိဳသည္”ဟူ၍ ေဟားထားသည့္သေဘာမ်ိဳးျဖစ္၏။ င႐ုပ္သီးကို ျမန္မာစားလွ်င္ စပ္သည္၊ တ႐ုတ္စားလွ်င္ မစပ္၊ ထန္းလ်က္ကို ျမန္မာစားလွ်င္ ခ်ဳိသည္၊ ကုလားစာလွ်င္ မခ်ိဳ ဟူ၍ မဟုတ္။ င႐ုပ္သီးကို ဘယ္သူစားစား စပ္သည္၊ ထန္းလ်က္ကို ဘယ္သူစားစား ခ်ိဳသည္ ဟူေသာ သဘာ၀ျဖစ္စဥ္အမွန္အတိုင္းသာလွ်င္ လမ္းညႊန္သည့္တရားေတာ္ျဖစ္၏။ ျမတ္စြာဘုရား တရားစကား ကိုေထာက္၍ ျမန္မာပညာရွိၾကီးမ်ားက ႏိုင္ငံယဥ္ေက်းမႈအျဖစ္ယူကာ “တစ္လင္ တစ္မယားစနစ္၊ သားမွတ္မွတ္ မယားမွတ္မွတ္ ေပါင္းရမည္ဟူေသာ စနစ္၊ ရည္းစားထားတာေတာင္ တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္ ပိေတာက္ဆို ပိေတာက္ သစၥာရွိကာ တစ္သက္လံုး ေပါင္းရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သံုးႏွစ္ သံုးမိုး တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္သိေအာင္ မိတ္ေဆြလို ေမာင္ႏွမလို စံုစမ္းအကဲခတ္ရမည္ ဟူေသာ တိုက္တြန္းမႈ၊ ဟဲ့- ေကာင္မေလး၊ ရည္စားတစ္ေထာက္ လင္ေကာင္တစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္ လုပ္မေနနဲ႔၊ မိန္းကေလးဆိုတာ ဣေျႏၵရွိမွ၊ သိကၡာရွိမွ၊ မေလာ္လီမွ တန္ဘိုးရွိတယ္၊ ဟဲ့-ေကာင္ကေလး၊ ပ်ိဳတိုင္းၾကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္ဆိုျပီး အကုန္လံုးကို လိုက္ခ်ဳိင္ေနရင္ ဘယ္မွာ ေယာက်္ားေကာင္း တို႔၏ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ရွိပါ့မလဲ၊ ေယာက်္ားတို႔ ကာမကို ႏိႈးဆြသည့္ ထမီ ဟကြဲ၊ ေဘာင္းဘီတို စကပ္တို၊ အေပၚက မလံု၊ ေအာက္က ေဟာင္းေလာင္း အ၀တ္အစားေတြ မိန္းကေလးတို႔ မ၀တ္ၾကနဲ႔၊ တို႔ ျမန္မာမိန္းကေလးဆိုတာ လံုလုံျခဳံျခံဳရွိသည့္ အ၀တ္အစားေလး ေတြ ၀တ္ရတယ္၊ ေကာင္ ကေလး ေကာင္မေလးတို႔ အခ်ိန္အခါ မေတာ္ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ သြားလာ ေနၾကတာ မသင့္ေတာ္ဘူး ကဲြ႔”အစရွိသည့္ လူငယ္အခ်ိဳ႕တို႔အတြက္ နားၾကားပင္းကပ္ေနတတ္ သည့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အေျခခံေသာ လူၾကီးသူမတို႔၏ အဆံုးအမတို႔သည္ ကာေမသုမိစၧာ စာရကံတည္းဟူေသာ အပါယ္လားေၾကာင္း မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ မျဖစ္ပြါးရေအာင္ အလ်ဥ္းသင့္သည့္အခါတိုင္း ၾကိဳတင္ကာ တားျမစ္ေန ၾကျခင္းျဖစ္၏။ 

အို…ပုရိသ အမ်ိဳးသားအေပါင္းတို႔ အေနာက္တိုင္း မယဥ္ေက်းမႈမွ စီးဆင္းလာသည့္ Living Together ဆိုေသာ လင္မယားမဟုတ္ဘဲ အတူတကြေနထိုင္ျခင္းသည္ ျမန္မာတို႔ ယဥ္ေက်းမႈ မဟုတ္ေပ။ ထို မေကာင္းသည့္ အက်င့္စ႐ိုက္တို႔သည္ ျမန္မာတို႔အတြက္ ယဥ္ေက်းမႈ မဟုတ္သလို အေနာက္တိုင္း အေ႔ရွတိုင္းအတြက္လည္း ယဥ္ေက်းမႈ မဟုတ္ေပ။ ကမာၻ႔ လူသားအားလံုးအတြက္ ယဥ္ေက်းမႈ မဟုတ္ေခ်။ ေလာ္လီေဖာက္ျပားသူတို႔၏ စ႐ိုက္လကၡဏာ အမူအက်င့္ဆိုးမ်ားသာ ျဖစ္ၾကကုန္၏။ တရား၀င္ ဇနီးမယားမွတစ္ပါး အျခားဘယ္မိန္းကေလးႏွင့္မွ Living Together မလုပ္ၾကေလ ႏွင့္။ အျပစ္မ်ားက အလြန္တရာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွပါသည္။ အရွင္အာနႏၵာကဲ့သုိ႔ေသာ ဘြဲ႔ေလးခု ဧတဒဂ္ရခဲ့သည့္ အေလာင္းေတာ္ၾကီးပင္ တစ္ခုေသာဘ၀ ကာေမသုမိစၧာစာရကံ က်ဴးလြန္မိုက္မွားမိခဲ့၍ ေရာ႐ု၀ငရဲ၌ က်ေရာက္ခဲ့ရျပီး ငရဲမွလြန္ေသာအခါတြင္လည္း စတုတၳဘ၀၌ ေ၀ွးေစ့ကို ထုတ္ျပီး ၀န္ကို ထမ္းရန္ အခိုင္းခံ ရေသာ ဆိတ္သိုးၾကီး ျဖစ္ခဲ့ရျခင္း၊ ပဥၥမဘ၀ ေမ်ာက္ဘ၀ ျဖစ္ခဲ့စဥ္မွာလည္း အုပ္ခ်ဳပ္ ေသာ ေမ်ာက္ မင္းၾကီးက ေ၀ွးေစ့ကို ကိုက္ေဖာက္စားခံခဲ့ရျခင္း၊ ဆ႒မေျမာက္ ဘ၀ ႏြားဘ၀ျဖစ္ခဲ့ စဥ္မွာလည္း သန္မာ ထြားက်ိဳင္းေသာ ႏြားၾကီးျဖစ္တာေၾကာင့္ ေ၀ွးေစ့ကို ထုတ္ခံရကာ အခိုင္းခံခဲ့ရျခင္း၊ သတၱမ ဘ၀ ၀ဇၨီတိုင္း ၌ ေယာက်္ားမဟုတ္၊ မိန္းမ မဟုတ္သည့္ နပံုးပ႑ဳပ္ျဖစ္ခဲ့ရျခင္း၊ ထို႔ေနာက္ သိၾကားမင္း၏ မိဖုရားအျဖစ္ ေလးဘ၀၊ ဇ၀နနတ္သား၏ မိဖုရား နတ္သမီးဘ၀၊ အဂၤတိမင္းၾကီး ၏သမီး ႐ုစာမင္းသမီးဘ၀ စသည္ျဖင့္ကာေမသုမိစၧာစာကံအက်ိဳးေပးဘ၀တို႔ကို ရရွိခဲ့ရေပသည္။ ေလာကီေကာင္းက်ိဳးေတြ ေ၀း၊ ေလာ ကုတၱ ရာ အသိအျမင္ေတြလည္း ေဆြးေစေသာ သေဘာ ကို ေလးနက္စြာေတြးေတာေစ ခ်င္ပါေၾကာင္း အၾကံျပဳရင္း ဤဓမၼေဆာင္းပါး(ဒုတိယ ပိုင္း)ကို ျမတ္စြာ ဘုရားေဟာၾကားခဲ့သည့္ ကာေမသုမိစၧာစာရ က်ဴးလြန္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိမည့္ ဆိုးက်ိဳးမ်ားႏွင့္ မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးေရးသားေတာ္မူခဲ့ေသာ မဃေဒ၀လကၤာတို႔ျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါသည္။ 

ကာေမသုမိစၧာစာရက်ဴးလြန္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိမည့္ဆိုးက်ိဳးမ်ားကို လကၤာျဖင့္ မွတ္သားရန္- “မိစၧာစာရ၊ က်ဴးလြန္ကလည္း၊ မုန္းၾကအမ်ား၊ ရန္သူပြါး၍၊ ရွားပါးလာဘ္တိတ္၊ ခ်မ္းသာဆိတ္ ၏၊ ဣတိၳပ႑ဳက္၊ မ်ိဳးယုတ္ခါခါ၊ မ်က္ႏွာမလွ၊ အရွက္ရလ်က္၊ လကၡဏဣေျႏၵ၊ ယြင္းေသြခ်ိဳ႕ သိမ္၊ စိုးရိမ္မ်ားစြာ၊ ခ်စ္သူကြာသည္၊ ေရွာင္ခါအျပန္ အက်ိဳးတည္း။” 

မဃေဒ၀လကၤာ- “ကိေလ႐ုတ္မာ၊ ဓမၼတာ၌၊ အာသာငတ္ငတ္၊ ၾကီးရမၼက္ႏွင့္၊ ကလက္ကလိန္း၊ ဉာဏ္မထိန္းဘဲ၊ မိန္းမႏိုင္ငံ၊ ဆက္ဆံယစ္မူး၊ အလိုက္က်ဴးက၊ ညစ္ညဴးဆိုး၀ါး၊ အျပစ္မ်ား၏။” 

“ကာမေရာဂါ၊ ၀မ္းတြင္းနာကား၊ ကုရာနတၳိ၊ ေဆးမရွိဘူး၊ မိမိပညာ၊ သတိသာလွ်င္၊ မဟာၾသသဓ၊ ေဆးမည္ဆြ၏။” 
(ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု)