အေသျမတ္ခ်င္ ေသနည္းသင္

ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ အသက္ေမြးရန္အတြက္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာကို သင္ယူေလ့လာ ၾကသည္။ ေဆးကုတတ္ေအာင္ ေဆးပညာ၊ အေဆာက္အဦး၊ လမ္း၊ တံတားေတြ တည္ ေဆာက္တတ္ေအာင္ အင္ဂ်င္နီယာပညာ စသည္ျဖင့္ ၀ါသနာပါရာ၊ လက္လွမ္းမွီရာ၊ အဆင္ ေျပရာ ပညာအရပ္ရပ္တို႔ကို ဆည္းပူးေလ့လာသင္ယူၾကေပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္မူ- စားေရး၊ ၀တ္ေရး၊ ေနထိုင္ေရးတို႔အတြက္ျဖစ္၏။ ထို စား၀တ္ေနေရးတို႔အတြက္ ပညာသင္ယူၾကရာ၌ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆိုင္ သင္ယူၾကေပသည္။

တခ်ိဳ႕မွာမူ ကိုယ့္ထက္ တျခားသူက ပိုေတာ္သြားလွ်င္ပင္ မနာလို၀န္တို၊ အပုပ္ခ်၊ အတင္းေျပာ ကာ ဂုဏ္သတင္းႏြမ္းေအာင္ ျပဳလုပ္တတ္ၾကသည္။ သူတစ္ပါးတို႔ထက္သာခ်င္ေသာ အႏိုင္ရယူလိုမႈ မွားယြင္းေနသည္။ “အဓမၼကို မမၼျဖင့္ အႏိုင္ယူရာ၏” ဆုိေသာ ဓမၼပဒပါဠိ ေတာ္အဆံုးအမအတိုင္း က်င့္ႀကံေနထိုင္သြားမွသာ ဂုဏ္ယူဖြယ္ေသာ အႏိုင္ရျခင္းျဖစ္သည္ ကို သတိရွိရပါမည္။ သူက လိုခ်င္လြန္းေနလွ်င္ ကိုယ္က ေပးကမ္းျခင္းျဖင့္၊ သူကခက္ထန္ လြန္းေနလွ်င္ ကိုယ္က ေမတၱာစိတ္ျဖင့္၊ သူက မဆင္မျခင္ မိုက္မဲေတြေ၀စြာ ကိုယ့္အေပၚ ျပစ္မွားေစာ္ကားေနလွ်င္ ကိုယ္က ဆင္ျခင္ဉာဏ္ေ႔ရွသြားၿပီး ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားကာ လမ္းမွန္ကို ျပသေပးျခင္းျဖင့္ တုန္႔ျပန္အႏုိင္ယူရမည္ျဖစ္၏။

ေသမင္းကို အႏိုင္ရခ်င္လွ်င္လည္း ဓမၼျဖင့္ အႏိုင္ယူရမည္ျဖစ္သည္။ “ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ေအာင္ပြဲ၀င္” ဆိုသည့္အတိုင္း ဘ၀မွာ စား၀တ္ေနေရး ေျပလည္ဘို႔အတြက္ ႀကိဳး စားရုန္းကန္ ေနၾကသလို ေသမင္းေခၚခ်ိန္မွာ ၿပံဳးၿပံဳးေလးေသႏိုင္ဘို႔၊ အေသျမတ္ဖို႔အတြက္လည္း ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ၾကရမည္ျဖစ္၏။ ေသကာမွ အပုပ္ေကာင္ ရုပ္ေဆာင္ၾကေသာ ပန္းေခြႀကီးေတြ၊ ပန္းကံုး ႀကီးေတြ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ဖံုးအုပ္ကာအလွဆင္ၾကျခင္းကို အေသလွသည္ဟု ေခၚဆိုသည္ မဟုတ္ပါေပ။ အီဂ်စ္ႏိုင္ငံကဘုရင္ေတြလို မေသခင္မွာ ေသသြားလွ်င္ ရုပ္အေလာင္းေကာင္ ထားဘို႔ ပိရမစ္ႀကီးေတြတည္ေဆာက္ေနျခင္းမ်ိဳးသည္လည္း အေသျမတ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေန ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပါေပ။ အခ်ိန္ကုန္ လူဆင္းရဲ၊ ကိုယ္က်ိဳးနည္းေသာ လုပ္ရပ္တို႔သာ ျဖစ္ေနေတာ့ သည္။

မည္သူမေသ ရွိမလဲဟုေမးလွ်င္ မည္သူမွ် မရွိပါေပ။ အားလံုး ေသၾကရမည့္သူမ်ားသာျဖစ္ သည္။ ပုဂၢိဳလ္မေသေအာင္က တားလို႔မရ၊ ဉာဏ္မေသေအာင္ေတာ့ တားလို႔ရသည္။ ထိုသို႔ ဉာဏ္ မေသေအာင္ လုပ္ေနျခင္းသည္ပင္ အေသျမတ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ “ကံသာလွ်င္အမိ ကံသာလွ်င္အဖ”ဆိုတာက ေလာကစကား၊ “ဉာဏ္သာလွ်င္အမိ ဉာဏ္ သာလွ်င္အဖ” ဆိုတာက ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား၏တရား၊ “၀ယဓမၼ သခၤါရာ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ- ျပဳျပင္ဖန္တီးတတ္ေသာတရားတို႔သည္ ပ်က္ဆီးျခင္းသေဘာ ရွိၾကကုန္၏၊ မေမ့ေလ်ာ့ေသာ သတိတရားျဖင့္ ျပည့္စံုစြာေနရစ္ၾကကုန္ေလာ့။” ဟူသည့္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေနာက္ဆံုးေသာ သတိေပးစကားကလည္း အေသျမတ္ခ်င္ ေသနည္းသင္ဟု ဆံုးမေနသလို ပင္ျဖစ္ပါသည္။

“ကာမႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္း…ခံတုန္းေကာင္း၍ အေကာင္းမဆံုး၊ စ်ာနႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္း…ခံတုန္း ေကာင္း၍ အေကာင္းမဆံုး” ဟူေသာ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဓမၼ နီတိအဆံုးအမကဲ့သို႔ အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အထိအေတြ႔ဟူေသာ ကာမဂုဏ္ငါးပါး တို႔သည္ အခ်ိန္ကိုျဖဳန္း ခံစားေနတုန္းသာ ေကာင္းသေယာင္ေယာင္ရွိေသာ္လည္း ကိေလသာ တဏွာက ႀကီးထြားေနျခင္းေၾကာင့္ ေသခ်ိန္ၾကလွ်င္ေတာ့ အေကာင္းႏွင့္ အဆံုးသတ္မွာ မဟုတ္ပါေပ။ စ်ာန္တရားတို႔ျဖင့္ ခံစားကာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနျခင္းသည္လည္း ဒိ႒ိမျပဳတ္ေသး ေသာပုဂၢိဳလ္မွာ မိုးဖ်ားျဗဟၼာျဖစ္ေနျငားေသာ္လည္း ေဖာက္လြဲပါယ္ရြာ ေရာက္ရေသးသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေတာ့သည္။

သို႔ျဖင့္ မည္သို႔ အခ်ိန္ကို အသံုးခ်ၾကရမည္နည္း။ “ဉာဏႏွင့္ အခ်ိန္သံုး… သံုးတုန္းေကာင္းၿပီး ဘ၀ဆံုး” ဟူ၍ ျပန္လွန္ကာ နားလည္ၾကရပါမည္။ သတိဉာဏ္ႏွင့္ အခ်ိန္ကို အသံုးခ်ရမည္။ ဉာဏ္လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သတိကပါလာရသည္။ သတိရွိမွလည္း ဉာဏ္ကျဖစ္သည္။ သတိႏွင့္ ဉာဏ္က ခြဲထားလို႔မျဖစ္ပါေပ။ အတူယွဥ္ဘက္တရားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဉာဏ္ရွိမွ တရားသေဘာတို႔ကို ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ဟုတ္တိုင္း မွန္စြာေတြ႔မွလည္း ခင္တြယ္စရာမထင္ ရြံရွာစရာျမင္ေတာ့သည္။ ကိေလသာအညစ္ေၾကး ဉာဏ္ျဖင့္သာ စင္ေအာင္ေဆးႏိုင္သည္။ ငုတ္လွ်ိဳးကာ ပုန္းေအာင္းေနေသာ ကိေလသာ အႏုသယတို႔သည္ ကား ယာခင္းထဲက ျမက္ငုတ္တိုတို႔ႏွင့္တူသည္။ မိုးမ်ား ရြာသြန္းလိုက္လွ်င္ စိမ္းစိုကာ တေထာင္းေထာင္း သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္ေပါက္လာၾကသလို အတြင္းက အႏုသယကိေလသာတို႔ သည္လည္း ဉာဏ္ဓားႏွင့္အျမစ္ျပတ္ ပယ္သတ္မထားလွ်င္ ကာမဂုဏ္ငါးပါးမိုးတို႔ ရြာသြန္းၿဖိဳး ေသာအခါ အဆင္းလွလွေလးေတြ၊ အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ၊ အနံ႔ေမႊးေမႊးေလးေတြ၊ အရသာရွိရွိ ေလးေတြ၊ အထိအေတြ႔ေကာင္းေကာင္းေလးေတြေနာက္သို႔ တေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ေတာ့သည္သာျဖစ္သည္။

ကာမဂုဏ္ငါးပါးတို႔ႏွင့္သာ အခ်ိန္ကိုမကုန္လင့္ေစႏွင့္။ သတိဉာဏ္ႏွင့္ အၿမဲဆင္ျခင္၊ အေသ ျမတ္ေအာင္ ျပင္ၾကကုန္ေလာ့။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာတည္းဟူေသာ ရတနာျမတ္သံုးပါးထံ အျမန္ဆံုးခ်ဥ္းကပ္၊ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟမီးမ်ား အျမန္ဆံုးကုန္ေအာင္ ၀ိပႆနာေဆး မေနွးအျမန္ သံုးေဆာင္ၾကကုန္ေလာ့။ ဤနည္းျဖင့္ က်န္ရွိေနေသးေသာအခ်ိန္တို႔ကို အက်ိဳးရွိ ေအာင္ အသံုးခ်၊ ေသကာက်မွ ေနာင္တ မရၾကရေအာင္ ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေရးစင္ေအး ရွိေနေသးခ်ိန္တြင္ မဂၢင္တရားမ်ား ပြားမ်ားၾကကုန္ေလာ့။

သတိသံေ၀ဂျဖစ္ေစဘို႔ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ အဂၢမဟာပ႑ိတ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ -
ခႏၶာရတြက္၊ ေသဘို႔ရက္၊ ခ်ိန္းခ်က္မရွိၾက။
ေသခါနီးမွာ၊ နိမိတ္လာ၊ ေရာက္ရာဘံုဘ၀။
ငရဲစရွိ၊ ဒုဂၢတိ၊ ျမင္ဘိထိုကာလ။
ရင္တြင္းလိႈက္ပူ၊ ပြက္ပြက္ဆူ၊ ကယ္သူေ၀းမည္ပ။
ဘယ္သားဘယ္သမီး၊ ဘယ္ပစၥည္း၊ ခ်ည္းႏွီးထိုကာလ။
မသာႏွလံုး၊ ေသလြန္ဆံုး၊ အရံႈးနာၾကည္းစြ။
ခ်ိိန္မေႏွာင္းခင္၊ ယခုပင္၊ ျမန္လွ်င္အားထုတ္ၾက။
မဂၢင္မွသာ၊ အားကိုးရာ၊ ေခမာေျဖာင့္တန္းလွ။
အကုသလာ၊ ေႂကြးေတြဟာ၊ မ်ားစြာအနႏၲ။
မဂ္ဉာဏ္ဆိုက္ေရာက္၊ ေႂကြးကုန္ေပ်ာက္၊ ကဲေမာက္လြန္ခ်မ္းျမ။
ဟူေသာ သံေ၀ဂလကၤာျဖင့္ “အေသျမတ္ခ်င္ ေသနည္းသင္” ဓမၼဒါနေဆာင္းပါးကို နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ၿပီ။

စာရႈသူ ဓမၼခ်စ္ခင္ သူတို႔စင္တု႔ိလည္း ဓမၼသံေ၀ဂရၾကၿပီးလွ်င္ ေနေရးမခင္ ေသေရးျပင္ရန္ အတြက္ က်န္းမာခ်မ္းသာစြာျဖင့္ အခ်ိန္ကို အက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်ႏိုင္ၾကပါေစ။