အခ်ိန္တို႔သည္ တေ႔ရြေ႔ရြကုန္ဆံုးလို႔ေနၿပီ။ ေသဘို႔ရက္လည္း စကၠန္႔ခ်င္းနီးေနသည္။ ဇရာမင္း ႀကီးကလည္း တစ္ရံတစ္ခါမွ် အနားမေပး၊ မရဏမင္းထံအပ္ဖို႔သာ အခ်ိန္ျပည့္ ေမာင္းႏွင္ေန ပါေတာ့သည္။ မရဏမင္းႀကီးကလည္း အညစ္အေၾကးႏွင့္ ပုထုဇဥ္ခႏၶာတံုးႀကီးကိုေတာ့ တစ္ႀကိမ္ႏွင့္ အၿပီးမသတ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္သတ္ေနဦးမည္ပင္။ နိဗၺာန္ကို တစ္ခါျမင္ဘူးထားသည့္ ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကိုပင္ ေနာက္္တပ္(၆)ႀကိမ္တိုင္တုိင္ သတ္ဦးမည္ဟု ႀကိမ္းေမာင္းကာ ဟန္ျပင္ေနေသးသည္ျဖစ္၏။
သတ္လည္းသတ္ႏိုင္လြန္းတယ္လို႔ အျပစ္တင္ဘို႔ကလည္း မေတာ္ပါေပ။ ကိုယ္ကလည္း ဟန္မွမဟန္တာကိုး။ သူမႀကိဳက္တဲ့ အညစ္အေၾကးကိေလသာထုပ္ကို တခုန္မက္မက္ တြယ္ဖက္္ေနေတာ့လည္္း “နင္မလိမၼာေသးသမွ် ငါကလည္း ဆက္တိုက္သတ္ေနဦးမွာပဲ”ဟူ၍ မရဏမင္း၏ ထပ္ကာထပ္ကာႀကိမ္းေမာင္းျခင္းကို္ ခံေနရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ မရဏမင္းက ဘယ္ေလာက္အထိ အေလွ်ာ့မေပးသလဲဆိုလွ်င္ ကိေလသာအာသေ၀ါေတြကုန္သည့္ ဘုရား ရဟႏၲာအရွင္ ျမတ္မ်ားကိုပင္ အရင္ကအညစ္အေၾကးတို႔အတြက္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ညွင္းဆဲကာ သတ္္ျပန္သည္။ မည္သူကိုမွ် အလြတ္ေပးသည္ မဟုတ္ပါေပ။ ရွင္ေလးပါးဆို သည့္ မေထရ္ျမတ္မ်ားလည္း ေလာကမွာ မရွိရိုးအမွန္ပင္။
ဘုရား ရဟႏၲာမ်ားက ေသရမွာမေၾကာက္ၾကေတာ့ မရဏမင္း၏ ညွင္းဆဲသတ္ျဖတ္ျခင္းကို ၿပံဳးၿပံဳးေလးရင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကသည္။ ကိုယ္နာေသာ္လည္း စိတ္မနာၾက။ ပုထုဇဥ္မ်ားကေတာ့ ေသရမွာလည္း ေၾကာက္ၾက၊ အေသက လြတ္ၿပီလားဆိုျပန္ေတာ့လဲ၊ မလြတ္ၾကေသးေပ။ လူ႔ခႏၶာနဲ႔ ေသလို႔မ၀ေတာ့ နတ္ခႏၶာနဲ႔ ေသခ်င္ၾကျပန္သည္။ နတ္ခႏၶာနဲ႔ ေသလို႔မ၀ျပန္ေတာ့ ျဗဟၼာခႏၶာျဖင့္ ေသခ်င္ၾကျပန္သည္။ သံုးဆယ့္တစ္ဘံု လႊစက္ရံုႀကီးမွာ သစ္တံုးမ်ား တစ္ေျပာင္းျပန္ျပန္ အျဖတ္ခံခ်င္ေနၾကသလိုသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ လႊစက္ရံုေရာက္သည့္ သစ္တံုးျဖစ္ေနသ၍ေတာ့ အျဖတ္ခံရမွာက အေသအခ်ာပင္ျဖစ္ပါသည္။
ထိုကဲ့သို႔ အခ်ိန္ကာလတို႔သည္ကား သံုးဆယ့္တစ္ဘံုသားတို႔အား စားသံုး၍ေနေပသည္။ လူျဖစ္ရပါလို၏ဆိုေတာ့ လူအျဖစ္နဲ႔ စားသံုးျခင္း ခံရ၊ နတ္ျဖစ္ရပါလို၏ဆိုေတာ့ နတ္အျဖစ္နဲ႔ စားသံုးျခင္း ခံရ၊ ျဗဟၼာျဖစ္ရပါလို၏ဆိုေတာ့ ျဗဟၼာအျဖစ္နဲ႔ စားသံုးျခင္း ခံရပါလို၏ဟူ၍ ဆုွ ေတာင္းေနသလို ျဖစ္ေနၾကေပသည္။ ကာလ၏စားသံုးျခင္းကိုလြတ္ေအာင္ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ သမွ်ကာလပတ္လံုး ကာလ၏စားသံုးျခင္းကို အလူးလူးအလိမ့္လိမ့္ ခံေနရဦးမည္သာျဖစ္၏။
ဘာေၾကာင့္မ်ား ကာလ၏စားသံုးျခင္း ခံေနရသနည္း။ ေလာဘနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္၊ ေဒါသနဲ႔ အခ်ိန္ ကုန္၊ ေမာဟနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကလို႔သာျဖစ္သည္။ သုခေ၀ဒနာေနာက္က တဏွာလာေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ကာလ၏စားဖတ္၀ါးဖတ္ဘ၀မွ ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ တဏွာမကုန္ေသးဘဲေသေတာ့ ေနာက္အသစ္ခႏၲာကိုယ္ႀကီးေပၚလာၿပီး ကာလ၏စားသံုးျခင္း ကို ဆက္လက္ခံရျပန္ေတာ့သည္။ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ကာလကို ကိုယ္ကျပန္စားႏိုင္ပါမည္လဲဟု ထိုင္ေတြး ေနရံုမွ်ျဖင့္ေတာ့ စားဖတ္၀ါးဖတ္ဘ၀မွ လြတ္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါေပ။
ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟဆိုသည့္ ေလာင္စာမီးႀကီးမ်ားကုန္ေအာင္သတ္ဖို႔ တရားေရေအး ကိုယ္ေ႔ရွေမွာက္ေရာက္ေနတုန္း၊ ခံယူက်င့္သံုး အၿငိမ္းသတ္ရန္ လုပ္ဖို႔သာရွိေတာ့သည္။ ဒါနျဖင့္သတ္ႏိုင္က ဒါန၊ သီလျဖင့္ သတ္ႏိုင္က သီလ၊ ဘာ၀နာျဖင့္ သတ္ႏိုင္က ဘာ၀နာတရားေရးေအးတို႔ျဖင့္ ျဖန္းပက္လို႔သတ္ရပါမည္။ နိဗၺာန္ဆိုသည့္ သႏၲိဓါတ္ျမတ္က အပူဓါတ္ျဖစ္သည့္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတရားမ်ားကို နည္းနည္းစြန္႔ႏိုင္လွ်င္ နည္းနည္း ၿငိမ္းခ်မ္းမည္။ မ်ားမ်ားစြန္႔ႏုိင္လွ်င္ မ်ားမ်ားၿငိမ္းခ်မ္းမည္။ အလံုးစံု စြန္႔ႏိုင္ခ်ိန္မွာေတာ့ အလံုးစံု ၿငိမ္းခ်မ္းမည့္ တရားျမတ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
နိဗၺာန္ဆိုသည္ကား ေနရာေဒသမဟုတ္၊ ဥတုလည္းမရွိ၊ ျပဳျပင္ဖန္တီးတတ္သည့္ သခၤါရတရား မရွိ၊ ေမြးျခင္းေသျခင္းလည္းမရွိ၊ အခ်ိန္ကာလလည္း မရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ အိုဘို႔မလို၊ နာဘို႔မလို၊ ေသဘို႔မလိုေတာ့ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာ ခံစားေနျခင္းကား အခ်ိန္ကာလကို ျပန္၍ စားသံုးျခင္းပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္တို႔ကား အခ်ိန္ကို ျပန္၍ စားသံုးသူမ်ားျဖစ္၏။ ထိုသို႔ ျပန္၍စားသံုးႏိုင္ေအာင္ က်င့္ဘို႔တရားနည္းလမ္း မ်ားကို လည္း အတုမရွိေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ျမတ္ဗုဒၶက သတၱ၀ါေ၀ေနယတို႔အား ေဟာျပဆံုးမထားခဲ့ သည့္ က်င့္စဥ္နည္းလမ္းမ်ား မပ်က္သုဥ္းခင္ အမွီက်င့္သံုးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရပါမည္။
ဥပမာထား၍ေျပာရလွ်င္ ျမတ္ဘုရားက သမားေတာ္ႀကီး၊ ပုထုဇဥ္ကၽြန္ေတာ္တို႔က တီဘီေရာဂါ ရွိေသာ လူနာသည္မ်ားပမာထား။ သမားေတာ္ႀကီးက ေဆးညႊန္းႏွင့္တကြ ေဆးကိုေပးလိုက္ၿပီ။ ေဆးညႊန္းမွာပါသည့္အတုိုင္းဆိုလွ်င္ ေျခာက္လတိုင္တိုင္ မပ်က္မကြက္ ေန႔စဥ္ေသာက္သံုးရ မည့္ တီဘီေရာဂါေပ်ာက္ေဆး၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ႀကိမ္သာက္လွ်င္ တစ္လံုးသာေသာက္ရမည္ဟု ေဆးညႊန္းမွာရွိထားသည္ကို တစ္ရက္ မေသာက္မိလိုက္၊ ႏွစ္ရက္ မေသာက္မိလိုက္နဲ႔ ပ်က္ကြက္ေနေတာ့ ေရာဂါကမေပ်ာက္ေတာ့သလို မဂ္ဖိုလ္တရားရေအာင္ က်င့္ႀကံၾကရာတြင္ လည္း အဆင့္ဆင့္ကိေလသာအညစ္အေၾကးေတြကို ဆင္ျခင္သတိကပ္ ႀကိဳးစားကာ မပယ္ သတ္ႏိုင္ၾကလွ်င္လည္း မဂ္ဖိုလ္တရားမ်ားႏွင့္ ေ၀းေနရဦးမည္သာျဖစ္ပါသည္။ တဖန္ တစ္ႀကိမ္တည္းမွာပင္ တီဘီေပ်ာက္ေဆး ႏွစ္လံုးေသာက္မိလိုက္ေတာ့ ေရာဂါ မေပ်ာက္ဘဲ အသက္သာေပ်ာက္သြားရသလို ပဥၥာနႏၲရိယကံမ်ိဳး က်ဴးလြန္မိျပန္ေတာ့ မည္မွ်ပင္ မဂ္ဖိုလ္တရား က်င့္ႀကံျငားေသာ္လည္း မဂ္ဖိုလ္က ေ၀းသြားျပန္ေတာ့သလိုျဖစ္ေတာ့့သည္။
“အခ်ိန္ရွိခိုက္ လံု႔လစိုက္၊ အခ်ိန္သည္ လူကုိမေစာင့္၊ အခ်ိန္ကို တန္ဘိုးထားလွ်င္ ဘ၀ကို တန္ဘိုးထားပါ”ဆိုသည့္အတိုင္း ခႏၶာကိုယ္ မပ်က္သုဥ္းခင္ ကိေလသာအျမန္တုံးေအာင္ ႀကိဳးစားၾကကုန္ေလာ့။ အခ်ိန္၏ စားဖတ္၀ါးဖတ္ဘ၀မွလြတ္ေအာင္ အျမန္အားထုတ္ၾကကုန္ ေလာ့။ အေရးအႀကီးဆံုးအခ်ိန္သည္ ယခု စာဖတ္ေနသည့္အခ်ိန္ပင္ျဖစ္၏။
ဓမၼခ်စ္ခင္ သူေတာ္စင္မ်ားအားလံုး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။
ဘုရား ရဟႏၲာမ်ားက ေသရမွာမေၾကာက္ၾကေတာ့ မရဏမင္း၏ ညွင္းဆဲသတ္ျဖတ္ျခင္းကို ၿပံဳးၿပံဳးေလးရင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကသည္။ ကိုယ္နာေသာ္လည္း စိတ္မနာၾက။ ပုထုဇဥ္မ်ားကေတာ့ ေသရမွာလည္း ေၾကာက္ၾက၊ အေသက လြတ္ၿပီလားဆိုျပန္ေတာ့လဲ၊ မလြတ္ၾကေသးေပ။ လူ႔ခႏၶာနဲ႔ ေသလို႔မ၀ေတာ့ နတ္ခႏၶာနဲ႔ ေသခ်င္ၾကျပန္သည္။ နတ္ခႏၶာနဲ႔ ေသလို႔မ၀ျပန္ေတာ့ ျဗဟၼာခႏၶာျဖင့္ ေသခ်င္ၾကျပန္သည္။ သံုးဆယ့္တစ္ဘံု လႊစက္ရံုႀကီးမွာ သစ္တံုးမ်ား တစ္ေျပာင္းျပန္ျပန္ အျဖတ္ခံခ်င္ေနၾကသလိုသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ လႊစက္ရံုေရာက္သည့္ သစ္တံုးျဖစ္ေနသ၍ေတာ့ အျဖတ္ခံရမွာက အေသအခ်ာပင္ျဖစ္ပါသည္။
ထိုကဲ့သို႔ အခ်ိန္ကာလတို႔သည္ကား သံုးဆယ့္တစ္ဘံုသားတို႔အား စားသံုး၍ေနေပသည္။ လူျဖစ္ရပါလို၏ဆိုေတာ့ လူအျဖစ္နဲ႔ စားသံုးျခင္း ခံရ၊ နတ္ျဖစ္ရပါလို၏ဆိုေတာ့ နတ္အျဖစ္နဲ႔ စားသံုးျခင္း ခံရ၊ ျဗဟၼာျဖစ္ရပါလို၏ဆိုေတာ့ ျဗဟၼာအျဖစ္နဲ႔ စားသံုးျခင္း ခံရပါလို၏ဟူ၍ ဆုွ ေတာင္းေနသလို ျဖစ္ေနၾကေပသည္။ ကာလ၏စားသံုးျခင္းကိုလြတ္ေအာင္ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ သမွ်ကာလပတ္လံုး ကာလ၏စားသံုးျခင္းကို အလူးလူးအလိမ့္လိမ့္ ခံေနရဦးမည္သာျဖစ္၏။
ဘာေၾကာင့္မ်ား ကာလ၏စားသံုးျခင္း ခံေနရသနည္း။ ေလာဘနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္၊ ေဒါသနဲ႔ အခ်ိန္ ကုန္၊ ေမာဟနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကလို႔သာျဖစ္သည္။ သုခေ၀ဒနာေနာက္က တဏွာလာေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ကာလ၏စားဖတ္၀ါးဖတ္ဘ၀မွ ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ တဏွာမကုန္ေသးဘဲေသေတာ့ ေနာက္အသစ္ခႏၲာကိုယ္ႀကီးေပၚလာၿပီး ကာလ၏စားသံုးျခင္း ကို ဆက္လက္ခံရျပန္ေတာ့သည္။ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ကာလကို ကိုယ္ကျပန္စားႏိုင္ပါမည္လဲဟု ထိုင္ေတြး ေနရံုမွ်ျဖင့္ေတာ့ စားဖတ္၀ါးဖတ္ဘ၀မွ လြတ္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါေပ။
ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟဆိုသည့္ ေလာင္စာမီးႀကီးမ်ားကုန္ေအာင္သတ္ဖို႔ တရားေရေအး ကိုယ္ေ႔ရွေမွာက္ေရာက္ေနတုန္း၊ ခံယူက်င့္သံုး အၿငိမ္းသတ္ရန္ လုပ္ဖို႔သာရွိေတာ့သည္။ ဒါနျဖင့္သတ္ႏိုင္က ဒါန၊ သီလျဖင့္ သတ္ႏိုင္က သီလ၊ ဘာ၀နာျဖင့္ သတ္ႏိုင္က ဘာ၀နာတရားေရးေအးတို႔ျဖင့္ ျဖန္းပက္လို႔သတ္ရပါမည္။ နိဗၺာန္ဆိုသည့္ သႏၲိဓါတ္ျမတ္က အပူဓါတ္ျဖစ္သည့္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတရားမ်ားကို နည္းနည္းစြန္႔ႏိုင္လွ်င္ နည္းနည္း ၿငိမ္းခ်မ္းမည္။ မ်ားမ်ားစြန္႔ႏုိင္လွ်င္ မ်ားမ်ားၿငိမ္းခ်မ္းမည္။ အလံုးစံု စြန္႔ႏိုင္ခ်ိန္မွာေတာ့ အလံုးစံု ၿငိမ္းခ်မ္းမည့္ တရားျမတ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
နိဗၺာန္ဆိုသည္ကား ေနရာေဒသမဟုတ္၊ ဥတုလည္းမရွိ၊ ျပဳျပင္ဖန္တီးတတ္သည့္ သခၤါရတရား မရွိ၊ ေမြးျခင္းေသျခင္းလည္းမရွိ၊ အခ်ိန္ကာလလည္း မရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ အိုဘို႔မလို၊ နာဘို႔မလို၊ ေသဘို႔မလိုေတာ့ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာ ခံစားေနျခင္းကား အခ်ိန္ကာလကို ျပန္၍ စားသံုးျခင္းပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္တို႔ကား အခ်ိန္ကို ျပန္၍ စားသံုးသူမ်ားျဖစ္၏။ ထိုသို႔ ျပန္၍စားသံုးႏိုင္ေအာင္ က်င့္ဘို႔တရားနည္းလမ္း မ်ားကို လည္း အတုမရွိေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ျမတ္ဗုဒၶက သတၱ၀ါေ၀ေနယတို႔အား ေဟာျပဆံုးမထားခဲ့ သည့္ က်င့္စဥ္နည္းလမ္းမ်ား မပ်က္သုဥ္းခင္ အမွီက်င့္သံုးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရပါမည္။
ဥပမာထား၍ေျပာရလွ်င္ ျမတ္ဘုရားက သမားေတာ္ႀကီး၊ ပုထုဇဥ္ကၽြန္ေတာ္တို႔က တီဘီေရာဂါ ရွိေသာ လူနာသည္မ်ားပမာထား။ သမားေတာ္ႀကီးက ေဆးညႊန္းႏွင့္တကြ ေဆးကိုေပးလိုက္ၿပီ။ ေဆးညႊန္းမွာပါသည့္အတုိုင္းဆိုလွ်င္ ေျခာက္လတိုင္တိုင္ မပ်က္မကြက္ ေန႔စဥ္ေသာက္သံုးရ မည့္ တီဘီေရာဂါေပ်ာက္ေဆး၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ႀကိမ္သာက္လွ်င္ တစ္လံုးသာေသာက္ရမည္ဟု ေဆးညႊန္းမွာရွိထားသည္ကို တစ္ရက္ မေသာက္မိလိုက္၊ ႏွစ္ရက္ မေသာက္မိလိုက္နဲ႔ ပ်က္ကြက္ေနေတာ့ ေရာဂါကမေပ်ာက္ေတာ့သလို မဂ္ဖိုလ္တရားရေအာင္ က်င့္ႀကံၾကရာတြင္ လည္း အဆင့္ဆင့္ကိေလသာအညစ္အေၾကးေတြကို ဆင္ျခင္သတိကပ္ ႀကိဳးစားကာ မပယ္ သတ္ႏိုင္ၾကလွ်င္လည္း မဂ္ဖိုလ္တရားမ်ားႏွင့္ ေ၀းေနရဦးမည္သာျဖစ္ပါသည္။ တဖန္ တစ္ႀကိမ္တည္းမွာပင္ တီဘီေပ်ာက္ေဆး ႏွစ္လံုးေသာက္မိလိုက္ေတာ့ ေရာဂါ မေပ်ာက္ဘဲ အသက္သာေပ်ာက္သြားရသလို ပဥၥာနႏၲရိယကံမ်ိဳး က်ဴးလြန္မိျပန္ေတာ့ မည္မွ်ပင္ မဂ္ဖိုလ္တရား က်င့္ႀကံျငားေသာ္လည္း မဂ္ဖိုလ္က ေ၀းသြားျပန္ေတာ့သလိုျဖစ္ေတာ့့သည္။
“အခ်ိန္ရွိခိုက္ လံု႔လစိုက္၊ အခ်ိန္သည္ လူကုိမေစာင့္၊ အခ်ိန္ကို တန္ဘိုးထားလွ်င္ ဘ၀ကို တန္ဘိုးထားပါ”ဆိုသည့္အတိုင္း ခႏၶာကိုယ္ မပ်က္သုဥ္းခင္ ကိေလသာအျမန္တုံးေအာင္ ႀကိဳးစားၾကကုန္ေလာ့။ အခ်ိန္၏ စားဖတ္၀ါးဖတ္ဘ၀မွလြတ္ေအာင္ အျမန္အားထုတ္ၾကကုန္ ေလာ့။ အေရးအႀကီးဆံုးအခ်ိန္သည္ ယခု စာဖတ္ေနသည့္အခ်ိန္ပင္ျဖစ္၏။
ဓမၼခ်စ္ခင္ သူေတာ္စင္မ်ားအားလံုး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။
No comments:
Post a Comment