tag:blogger.com,1999:blog-38647179110418083022024-02-08T15:31:04.268+03:00ေမြ႕ေလ်ာ္ဖြယ္အားလံုးကို တရား၌ ေမြ႕ေလ်ာ္ျခင္းက ေအာင္ႏိုင္၏။Unknownnoreply@blogger.comBlogger41125tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-5196208406035164442013-02-25T11:53:00.000+04:002013-02-25T11:53:38.696+04:00မာရ္နတ္၏ ပထမစစ္တပ္<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">“<span style="color: blue;">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span>” </span></div>
<br />
<span style="font-family: Zawgyi-One;">မာရ္နတ္ဟု ဆုိလိုက္သည္ႏွင့္ အဖ်က္သမား၊ အဖ်က္တရားဟူ၍ ဗုဒၺဘာသာ၀င္တို႔ ခ်က္ျခင္း သိၾက၏။ မာရ္ဆိုသည္မွာ “မာရ”ဟူေသာ ပဠိမွ ဆင္းသက္လာသည့္ ပါဠိသက္ ျမန္မာေ၀ါဟာ ရျဖစ္ ၏။ ေသတတ္ သည့္သေဘာ၊ ေသေအာင္သတ္တတ္သည့္သေဘာကို မာရ(မာရ္)ဟု ေခၚေပသည္။ လူကိုသတ္သည့္ မာရ္ကို လူသတ္သမား၊ စိတ္ကိုသတ္သည့္မာရ္ကို စိတ္သတ္ သမား ဟု ေခၚႏိုင္ေပသည္။ လူကိုလည္း သတ္၊ စိတ္ကိုလည္းသတ္သည့္မာရ္က ငါးပါးရွိရာ ၎တို႔မွာ ေဒ၀ပုတၱမာရ္၊ ကိေလသာမာရ္၊ အဘိသခၤါရမာရ္၊ ခႏၶမာရ္ႏွင့္ မစၥဳမာရ္တို႔ျဖစ္ၾက၏။ ေဒ၀ပုတၱမာရ္ဆိုသည္မွာ အားလံုးသိၾကေသာ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္၏ အထက္ဆံုးနတ္ျပည္ ျဖစ္သည့္ ပရနိမၼိတ၀ႆ၀တီနတ္ျပည္ရွိ မာရ္နတ္သား ပင္ျဖစ္သည္။ ၎မာရ္နတ္သည္ ရဟန္းပုဂၢိဳလ္ လူထိုထိုကို သံသရာျပတ္ေၾကာင္း အလုပ္လုပ္ျပီဆုိသည္ႏွင့္ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို ယင္းအလုပ္ မေအာင္ျမင္ေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးေလေတာ့၏။ သူ႔ေႏွာင့္ယွက္ မႈ ေအာင္ျမင္သြားလွ်င္ ထိုသူ ဘ၀မ်ားစြာ ေသရေတာ့မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မာရ္နတ္ကို “မာရ=မာရ္=သတ္ျဖတ္သူ၊ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္သူ”ဟု ေခၚေပသည္။</span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">မာရ္နတ္မင္းၾကီး ဘယ္ေလာက္မ်ားဆိုးလိုက္ပံုကိုေျပာရလွ်င္ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား အေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၳမင္းသား တရားအားထုတ္ရန္ ေတာထြက္ခ်ိန္တြင္ “ခုနစ္ရက္ၾကာလွ်င္ စၾကာမင္းၾကီး ျဖစ္ရ ပါေတာ့မယ္။ ယခုလို ငယ္ရည္ငယ္ေသြးအခ်ိန္္ဟာ ကာမဂုဏ္ေကာင္းမ်ား ျမိန္႔ျမိန္႔ၾကီး ခံစားရမယ့္အခ်ိန္ပါ။ တရားရွာတယ္ဆိုတာ အုိမင္းရင့္ေရာ္မွသာ ရွာတာပါ မင္းသား၊ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ လွည့္ပါ။ ေတာ မထြက္ပါနဲ႔“ဟူ၍ ေသြးေဆာင္ခဲ့ေလသည္။ အေလာင္းေတာ္ ဘုရားျဖစ္ခါနီးအခ်ိန္တြင္လည္း ဖန္ဆင္း ထားေသာ တပ္မတစ္ေထာင္တို႔ျဖင့္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္အား ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းစြာ တိုက္ခိုက္ ခဲ့ေလသည္။ ဘုရားျဖစ္စ အခ်ိန္တြင္လည္း “အရွင္ဘုရား နိဗၺာန္လိုခ်င္တာ ရေနျပီပဲ။ တျခားသူေတြကုိ တရားေတြ လိုက္ေဟာမေနပါနဲ႔။ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူပါ။”ဟူ၍ ဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ၾကားခဲ့ျပန္ေလ သည္။ ကိေလသာမာရ္ဆိုသည္မွာ စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္ ကိေလသာစိတ္မ်ားျဖစ္ျပီး ခႏၶမာရ္က ေသျခင္းျဖင့္ အဆံုးသတ္သည့္ ႐ုပ္ခႏၶာကိုယ္၊ မစၥဳမာရ္က သတၱ၀ါအားလံုး၏အဆံုးျဖစ္ေသာ ေသျခင္းတရား၊ အဘိသခၤါရမာရ္က ကုသုိလ္၊ အကုသိုလ္ကံရားမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> ေဒ၀ပုတၱမာရ္နတ္ကလည္း သတၱ၀ါတို႔ နိဗၺာန္ႏွင့္ေ၀းေအာင္ ေသြးေဆာင္ျဖားေယာင္းေနသလုိ သတၱ၀ါတို႔၏ အတြင္းအဇၥ်တၱသေဘာ(မေကာင္းမႈ၌သာ ေမြ႔ေလ်ာ္ေပ်ာ္ပိုက္ေလ့ရွိသည့္ မေနာစိတ္ ကိေလ သာမာရ္) ကလည္း နိဗၺာန္ကို မျမင္ရေအာင္ အျမဲပင္ ကားဆီးေနေပသည္။ ၀ဲၾသဃ သံသရာမွာ ရည္မွန္းခ်က္မပါဘဲ က်င္လည္ေနၾကရသည္သာ မ်ားေလသည္။
သတၱ၀ါအမ်ားကို ထာ၀ရေအးခ်မ္းရာ နိဗၺာန္သုခ မခံစားႏိုင္ေအာင္ ကားဆီးထားသည့္ မာရ္နတ္၏စစ္တပ္ၾကီးမ်ားမွာ အလြန္အင္အားေတာင့္ တင္းေပ၏။ တပ္မၾကီးမ်ားသဖြယ္ ခိုင္မာေတာင့္တင္းျပီး တရားအားထုတ္သည့္ေယာဂီ၌ “<span style="color: blue;">သဒၶါ၊ သတိ။ သမာဓိ၊ ၀ီရိယ၊ ပညာ</span>” ဟူေသာ နိဗၺာန္ရရွိေရး တုိက္ခိုက္ၾကသည့္ ဗုိလ္ငါးပါး အင္အား မေတာင့္တင္းပါက မာရ္နတ္၏ တပ္မၾကီးမ်ားကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ မာရ္နတ္၏ ဤတပ္မၾကီးမ်ားကို ဗုိလ္ငါးပါးျဖင့္ အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းေနသည့္ ေယာဂီပင္လွ်င္ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ရန္ အထူးသတိရွိရသည္ျဖစ္ရာ တရားကို မယံုၾကည္၊ ခႏၶာကုိ အတၱျဖင့္မွီ၍ သတိ၊ သမာဓိ၊ ၀ီရိယတရားတို႔ကင္းေနေသာ အႏၶပုထုဇဥ္တို႔ကား မာရ္နတ္၏တပ္မၾကီးမ်ားကို ရန္သူဟုပင္ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ မိမိ၏မိတ္ေဆြ အေပါင္းအေဖာ္မ်ားအျဖစ္ မွတ္ယူေနတတ္ၾကေလသည္။ ရန္သူကို မိတ္ေဆြအမွတ္ျဖင့္ ေပါင္းေဖာ္မိသူမွာ မိမိေပါင္းေဖာ္မိေသာ ရန္သူ၏သတ္ျခင္းကို ခံရသလို ဘ၀မ်ားစြာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသပြဲ၀င္ခဲ့ၾကရသည့္ ပုထုဇဥ္၏အျဖစ္ကား စက္ဆုတ္ဖြယ္ရာျဖစ္ေခ်သည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">“ငါးအာ႐ံုအင္အစု၊ ခင္မႈႏွင့္ေန႔ကုန္၊ နင္ယခုေမ့ပံုလို၊ ေတြ႔မၾကံဳစခန္း၊ ပါယ္ေလး၀ ေသာက ဘံုမွာ၊ ေမ်ာရ႐ံု ရွိေတာ့ခမန္း”ဆိုသည့္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး အဆံုးအမအတိုင္း ငါးပါးအာ႐ံု ကာမဂုဏ္တုိ႔ကို တဏွာျဖင့္ ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႔၍ ေမာဟအေမွာင္ထုေအာက္မွာ ေပ်ာ္တျပံဳးျပံဳး ေမာ္မဆံုးႏိုင္ သည့္ ပုထုဇဥ္၏အျဖစ္ကား မ်က္ကန္းလမ္းေလွ်ာက္ေနသူပမာျဖစ္ေတာ့၏။ ပုထုဇဥ္တို႔မွာ အဆင္းလွေတာ့ ၾကည့္လိုခ်င္၊ အသံသာေတာ့ နားဆင္ခ်င္၊ အနံ႔ေမႊးမူ နမ္း႐ွဴခ်င္၊ အရသာေကာင္းမွ စားလိုလွ၍ အေတြ႔အထိ ေကာင္းေကာင္းတြင္ လဲေလ်ာင္းေမြ႔ေလ်ာ္ခ်င္သည့္ ေလာဘ၏ေစခိုင္းရာအတိုင္း အာ႐ံုေခၚရာ ေနာက္သာ လိုက္ေနၾကျပီး ေသေန႔ကိုေမ့ထားကာ သတိတရားေတြပါး ပါရမီကုသိုလ္တရားဆို နားျဖင့္ပင္ မၾကားလိုခ်င္ေအာင္ ကားဆီး၍ထားေနသည့္ မာရ္နတ္၏ပထမစစ္တပ္ၾကီးမွာ ကာမဂုဏ္ငါးပါး ကာမဂုဏ္တရားတုိ႔ ျဖစ္ၾကေလသည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">“လွတာမက္ေတာ့ ညစာခက္”ဆိုသလို လွတာေလးေတြ ၀တ္ခ်င္ၾကလို႔၊ လွတာေလးေတြ ၾကည့္ခ်င္ၾကလို႔၊ လွေနတာခ်င္း ျပိဳင္ခ်င္ေနၾကလို႔ အလွကုန္ပစၥည္းေတြလည္း ေစ်းတက္လို႔ ေနၾကကုန္ျပီ။ မည္မွ်ပင္ တက္ေနပါေစ ညစာသာအခက္ခံၾကမည္၊ အလွေတြကုိေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ မလုပ္ႏိုင္ၾကေပ။ မိန္းကေလးအခ်ိဳ႕မွာလည္း အဆင္းကေလး လွေနပါေၾကာင္း အခ်င္းခ်င္း ျပလိုေနၾက ၍ ေက်ာက္ေခတ္က လူသားပမာ လံုလံုျခံဳျခံဳ၀တ္ႏိုင္ပါေသာ္လည္း အသားကို ေလတိုးခံေနၾကေတာ့၏။ မေပၚ႐ံု တမယ္ ေဖာ္ေနၾက သည္မွာ ေခ်ာ္လဲလို႔ပင္ မေတာ္ျပီ။ မုဒုလကၡဏဇာတ္ေတာ္မွာ မိဖုရားၾကီး မေတာ္ လို႔ ေပၚတာေတာင္ အဘိညာဥ္ စ်ာန္ရသည့္ ရေသ့ၾကီးမွာ စ်ာန္ေလွ်ာ၍ ေျမၾကခဲ့ရဖူး၏။ ယခုလို အျပိဳင္ေဖာ္ေနၾကသည္တြင္ ကိေလသာစ႐ိုက္ ႏြားႏွယ္လိုက္သကဲ့သို႔ျဖစ္ကာ မာရ္နတ္မင္း အၾကိဳက္ျဖစ္ေတာ့၏။ ေၾသာ္…ကိေလသာမာရ္နတ္မင္း <span style="color: red;">႐ူပါ႐ံု(အဆင္း</span>)ျဖင့္ မေသေသေအာင္ ဖို႔သတ္လုိ ႔ေနေခ်သည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">အိုအိုေအးဟု ေခ်ာ့သိပ္မွ အိပ္တတ္သည့္ ကေလးအရြယ္မွစ၍ သာယာျငိမ့္ေျငာင္းသံစဥ္ တို႔ကိုသာ နားေသာတ ဆင္လိုခဲ့ၾက၏။ တဏွာျဖင့္ တပ္မက္ေႏွာင္ဖြဲ႔၍ ေသာတျဖင့္ ျငိမ့္ကာ ေျငာင္းလိုသလို အခဲမေက်မႈကိုလည္း ေဒါသျဖင့္ ဟစ္ၾကျပန္ေလသည္။ ေမာဟအေမွာင္ ဖံုးသျဖင့္လည္း ဘာရယ္ညာရယ္ မသိ၊ ထႂကြကာ ကခုန္ၾကျပီး နားေသာတ မျငီးႏိုင္ၾကေပ။ ဒုန္းဒုန္းဒိုင္းဒိုင္း အုန္းအုန္းဂ်ိဳင္းဂ်ိဳင္းသံ ၾကားလိုက္ပါလွ်င္ ေသာတ နားအကူျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ ေစြ႔ေစြ႔ခုန္ေအာင္ မာန္နတ္မင္းက အ႐ူးထ ျမဴးႂကြေစေလသည္။ သာယာျငိမ့္ေျငာင္း၊ မသာယာ မျငိမ့္ေျငာင္းေသာ္လည္း <span style="color: red;">သဒၵါ႐ံု(အသံ)</span> အေပါင္း အေဖာ္ျပဳကာ သံသာရာ လမ္းအေဟာင္းမွာ သာ နားေသာတ ကိန္းေအာင္းေမြ႔ေလ်ာ္ေနေအာင္ မာရ္နတ္မင္း သြတ္သြင္းေနေခ်သည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">ထံုေမႊးကာၾကိဳင္သည့္ရနံ႔ကိုသာ ဃာန(ႏွာေခါင္း)က ယိမ္းကာယိုင္ေလသည္။ မေမႊးမၾကိဳင္ ပုပ္ေစာ္ နံပါက ေဒါသျဖင့္ ႐ွဴးရွဲထကာ တရႊင္းရႊင္း မႈတ္ထုတ္ပါေတာ့၏။ ဘယ္ပန္းရနံ႔ ညာပန္းရနံ႔ဟူ၍ ဃာနက နမ္းမ၀လွကာ ဆံေကသာကိုလည္း သင္းၾကိဳင္ေနမွ၊ မ်က္ႏွာျပင္တြင္လည္း သင္းပ်ံ႕ေနမွ၊ ခႏၶာကိုယ္အကုန္လံုး ေမႊးထံုေနမွ ဃာနက သေဘာက် သည္ျဖစ္ရာ ဆံေကသာ၌လည္း စြတ္လိုက္ရသည့္ ေခါင္းေမႊးဆီ၊ မ်က္ႏွာျပင္၌လည္း လိမ္းျခယ္လိုက္ရသည့္ ေရာင္စံုအေမႊးပန္းခ်ီ၊ တစ္ကုိယ္လံုးတြင္လည္း လိမ္းက်ံလိုက္ရသည့္ အေမႊးအလွဆီတို႔ျဖင့္ လိမ္းျခယ္ကာ သ,ေနၾကရသည္မွာ မာရ္နတ္မင္း၏ <span style="color: red;">ဂႏၶာ႐ံု(အနံ႔)</span> သတ္ကြင္းအတြင္း လည္စင္းလို႔ ခံေနရေခ်သည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">ဇိ၀ွါဆိုေသာ လွ်ာကလည္း ရသတဏွာ အားၾကီးလာပါလွ်င္ ေတာ္ထဲက ၾကက္၊ ငွက္၊ ၀ွက္ မဆိုထားႏွင့္ အိမ္ထဲက ေခြး၊ ေၾကာင္တို႔ကိုပင္ သတ္စားဖို႔ ၀န္မေလးတတ္ေခ်။ ေရွးအခါက ႏြားသတ္သမားတစ္ဦးသည္ အမဲသားမပါလွ်င္ ထမင္းမစားတတ္သူျဖစ္ရာ တစ္ေန႔သ၌ အမဲသားဟင္းမပါ၍ ေနာက္ေန႔သတ္မည့္ႏြားကို အရွင္လတ္လတ္ လွ်ာကိုျဖတ္ျပီး ေၾကာ္ခ်က္ စားေသာက္မိျခင္းေၾကာင့္ ပထမေဇာေစတနာ အက်ိဳးေပး သျဖင့္ စားေနဆဲ ထမင္းပန္းကန္ ထဲသို႔ သူ၏လွ်ာ ျပတ္က်ေသဆံုးကာ အ၀ိစိသို႔ က်ေရာက္ခဲ့ရေလသည္။ လွ်ာဆိုသည့္အတိုင္း အရသာေကာင္းမ်ားကိုသာ ထာ၀စဥ္ရွာေဖြေနေတာ့၏။ စားဖို႔လည္းရွာ ရ၊ ေသာက္ဖို႔လည္း ရွာရ၊ မ်ီးဖို႔လည္းရွာေနၾကရသည္မွာ လက္ႏွစ္လံုးခန္႔သာရွိသည့္ ယင္းလွ်ာေၾကာင့္ပါ တကား။ ေ၀ဒနကၡႏၶာနာမ္က ထုိလွ်ာျဖင့္ ၾကားခံထားျပီး လာသမွ်အရသာကုိ ျမိန္သွ်က္လို႔ သြားေရက်ကာ လည္ျမိဳမွ အူအတြင္းသို႔ သတိဉာဏ္ကင္းစြာ သက္ဆင္းႏိုင္ဖို႔အေရး မာရ္နတ္မင္းက <span style="color: red;">ရသာ႐ံု</span> ေၾကာ့ ကြင္းျဖင့္ ရစ္ပတ္လို႔ ခ်ည္ေႏွာင္ေနေတာ့၏။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">ပါးလႊာလွသည့္ ကုိယ္ကာယကလည္း အျပင္ဆံုးအလႊာဆိုသည့္အတိုင္း အရင္ဦးဆံုး အထိအေတြ႔ရသည့္ အရာပီပီ အသိမ္ေမြ႔ဆံုး ႏူးညံ့သည့္အရာမ်ားကိုသာ ထိေတြ႔ခံစားလိုလွ ၏။ ေဖာင္းေဖာင္ အိအိ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေျငာင္းျငိေနမွ ႏွဴးႏွတ္ထိသိခ်င္လွသျဖင့္ ယုန္ေမြး၊ သိုးေမြး၊ ပိုးေမြးတို႔ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထား သည့္ အ၀တ္အစား ေပ်ာင္းေပ်ာင္းအိအိမ်ားကိုသာ ၀တ္လိုလွေပ၏။ ျဖစ္ႏိုင္ပါက ေႏြးေထြးႏူးညံ့သည့္ ကတီပါျပင္သာ ကမၻာတခြင္ ခင္းထားလိုလွသည္။ သင္းပ်ံ႕ သည့္ ပန္းေမြ႔ယာမွာ ႏွစ္ကိုယ္မခြါ ခ်စ္သက္လ်ာႏွင့္ တီတီတာတာ စကားေတြေျပာရင္း ေထြးဖက္ကာ အိပ္စက္ေပ်ာ္ေနေအာင္ မာရ္နတ္က<span style="color: red;"> ေဖာ႒ဗၺာ(အထိအေတြ႔)</span>အာ႐ံု ညြတ္ကြင္း ျဖင့္ ကိေလသာမိႈင္းကာခ်ကာ ဉာဏ္အျမင္ ကန္းေစပါေတာ့သည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">မာရ္နတ္၏တပ္ေတာ္မွာ အမ်ိဳးအေဖာ္ ဆယ္ပါးရွာရာ အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အထိအေတြ႔ ဟူေသာ ကာမဂုဏ္ငါးပါးျဖင့္ ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္သည့္ ပထမတပ္မၾကီးသည္ ၾကီးမားထည္၀ါလွပါ၏။ သတိ ဉာဏ္ခိုင္ခံ့၍ ၀ီရိယကုိ မ႑ိဳင္ျပဳကာ သမာဓိႏွင့္သဒၶါ အျမဲမခြါေဆာင္ထားမွ မာရ္နတ္မင္း ညြတ္ကြင္း က လြတ္ကင္းေအာင္ အားထုတ္ႏိုုင္ေပမည္။ ျမင္ကားျမင္၏, မၾကည့္၊ ၾကားပါလွ်င္လည္း နားမဆင္၊ နံပါမူ လည္း နမ္းမ႐ွဴ၊ ေကာင္းေနက လည္း မေတာင္းတဘဲ ထိေနေသာ္လည္း တဏွာ ဒိ႒ိတို႔ျဖင့္ မကပ္ျငိရေအာင္ ဗိုလ္ငါးပါး မဂၢင္တရားတို႔ျဖင့္ သတိထား ႐ႈပြားၾကပါကုန္။ ထူထည္းလွသည့္ ကိေလသာကို ယခုမၾကာ အသိတရားႏွင့္ ဉာဏ္ဓားျဖင့္ အလႊာပါးေအာင္ အခါခါ ႐ႈပြားရပါမည္။ ကိေလသာတို႔ကို ဒါနျဖင့္ လည္း ခြါခ်၊ သီလျဖင့္လည္း ကြာက်ေစကာ ဘာ၀နာျဖင့္လည္း မျပတ္မလပ္ အထပ္ထပ္ အခါခါ ႐ႈပြားက်င့္ၾကံရာ၏။ ျမင္ေနက ျမင္သိ၊ ၾကားပါက ၾကားသိ၊ နံပါက နံသိ၊ စားပါက စားသိ၊ ထိပါက ထိသိ ဟူ၍ ႐ုပ္ႏွင့္နာမ္ ျဖစ္ပ်က္ဟန္ကို သေဘာအမွန္ဆိုက္ေအာင္ ယထာဘူတဉာဏ္ႏွင့္ ခဏိက သမာဓိတို႔ျဖင့္ ထင္ရွားရာတစ္ခုခုသာ ပိုင္ႏိုင္စြာ ၾကည့္႐ႈႏိုင္ပါ လွ်င္ ကတဉာဏ္ ျပီးေစႏိုင္ေပသည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> စာ႐ႈသူဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား မာရ္နတ္၏ပထမစစ္တပ္ကို ဗိုလ္ငါးပါးမဂၢင္ တရားျဖင့္ ေအာင္ျမင္ စြာ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ၾကရန္အလို႔ငွါ သတိတရားျဖစ္ေစေၾကာင္း မိတ္ေဆြေကာင္းေစတနာထားျပီး ဤေဆာင္း ပါး ေရးသားလိုက္ရေပသည္။ </span></span><br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">(<span style="color: blue;">ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု</span>)</span>
</span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-33688458822337354362013-02-06T17:48:00.001+04:002013-02-06T17:48:15.816+04:00ႏုိင္ငံ့အမတ္ေကာင္း<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:RelyOnVML/>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin:0in;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">“နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ”</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">“</span><span style="color: blue; font-family: Zawgyi-One;">ႏိုင္ငံ့အမတ္ေကာင္း</span><span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">”ဆိုသည္မွာ မင္းႏွင့္ျပည္သူတို႔၏အက်ိဳးကို
အမွန္တကယ္အလိုရွိေသာ စိတ္ေကာင္းရွိသူျဖစ္ျပီး
မည္သို႔အက်ိဳးရွိေအာင္ေဆာင္ရြက္သင့္သည္ကိုလည္း ေျမာ္ျမင္သိရွိ ကာ ထိုအတိုင္း
လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ေနသူပင္ျဖစ္၏။</span></div>
<br /><!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:RelyOnVML/>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin:0in;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">မင္း ဆိုသည္မွာ သမၼတဦးေဆာင္ေသာ အစိုးရအဖြဲ႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။
သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္စနစ္ တြင္ ျပည္သူ႔အေရးဆံုးျဖတ္ရာ၌ ဘုရင္၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွန္ကန္မႈက
လြန္စြာအေရးပါ၏။ ဤသို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွန္ကန္ေရးအတြက္လည္း ဘုရင့္ပညာရွိအမတ္တို႔က
အၾကံဉာဏ္မ်ားေပးၾကရ ၏။ ပညာဉာဏ္အေျမာ္အျမင္ရွိေသာဘုရင္ျဖစ္ပါက ပညာရွိအမတ္တို႔၏အၾကံဉာဏ္ကို
ကိုယ္တိုင္ဆင္ျခင္ေထာက္႐ႈ၍ဆံုးျဖတ္ကာ ျပည္သူမ်ား ခ်မ္းသာပြားရေပသည္။ ဉာဏ္အေျမာ္
အျမင္နည္းေသာ ဘုရင္ျဖစ္ပါက ပညာရွိမွဴးမတ္တို႔၏ အၾကံဉာဏ္တစ္ခုသာလွ်င္ အားထားရာ
ျဖစ္သလို ဘုရင္က စိတ္လိုက္မာန္ပါျဖင့္ မိမိအလိုတစ္ခုကိုသာၾကည့္ဆံုးျဖတ္၍
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွားသြားပါက ျပည္သူမ်ား ဒုကၡပြားၾကရေပသည္။ ထိုစနစ္တြင္
ပညာရွိအမတ္မ်ားသည္ မင္းႏွင့္ ျပည္သူတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြားျဖစ္ထြန္းေရးအတြက္ လြန္စြာအေရးပါသူမ်ားျဖစ္ၾကေလသည္။
ပညာရွိမွဴးမတ္တို႔၏ ဘုရင္အား သံေတာ္ဦးတင္ေလွ်ာက္ထားေသာစကားမ်ားသည္ တိုင္းျပည္
အေရး၊ လူမႈအေရး၊ စီးပြားအေရး၊ ဘာသာသာသနာအေရး၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏အေရးမ်ား ကို
ေကာင္းသြားေအာင္၊ ဆိုးသြားေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္ေသာ မီဒီယာတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">ဥပမာ သာဓကထုတ္ျပရပါလွ်င္ ေရွးျမန္မာဘုရင္လက္ထက္အခါက သူဆင္းရဲလင္မယား
ႏွစ္ေယာက္ရွိၾက၏။ တစ္ေန႔စားရဖို႔အေရး လင္မယားႏွစ္ဦးစလံုး နဖူးကေခၽြး ေျခမက်ေအာင္
အလုပ္လုပ္ၾကရသည့္ သူဆင္းရဲမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ၎တို႔ႏွစ္ဦးတြင္ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ၾကိဳး
ခ်ည္ေႏွာင္ကာထပ္တိုးလာသည္မွာ မယား၌လြယ္ထားရေသာ သေႏၶဦးပင္ျဖစ္၏။ တစ္ေန႔သ၌ မယား၏ခ်င္ျခင္းျဖစ္ပံုမွာ
တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္သူ၏ ပြဲေတာ္အုပ္ကုိမွ လြန္စြာစားခ်င္လွ ကာ မစားရပါက
ေသရေတာ့မည့္အေရး ေပၚေပါက္လာေလသည္။ သေႏၶသား၏ ပူစာသည့္ အေရး ဖခင္ၾကီး ေတြးပူရေခ်ျပီ။
ဖခင္ခမ်ာ မိဘေမတၱာစဦးျဖာသည့္ ေရွးကုသလာအမွီျပဳ၍ အကုသလာ လုပ္ငန္းစဥ္ကို
ၾကံေတြးကာလုပ္မိေလေတာ့၏။ ဦးျပည္းကို ေျပာင္ေအာင္ရိတ္ ကာ သူေတာ္အေယာင္ေဆာင္
သပိတ္သကၤန္းတို႔ျဖင့္ ဘုရင့္ပြဲေတာ္အမီ ႂကြျမန္းေလသည္။ ပြဲေတာ္တည္ေတာ့မည့္
ဘုရင့္ေ႔ရွေမွာက္တြင္ မ်က္လႊာခ်ရပ္ေတာ္မူရာ ဘုရင္ၾကီးေတြးလိုက္ သည္မွာ “ဤမွ်
ရဲ၀ံ့လွသည့္အရွင္ဟာ သာမန္သူ မျဖစ္တန္ရာ။ တရားထူးရရွိျပီးသည့္ အရွင္ ျမတ္
ဧကန္ျဖစ္တန္ရာ၏။” ဟူ၍ စဥ္းစားျပီး ဆြမ္းဟင္းတို႔ကို သပိတ္တြင္ အျပည့္ေလာင္းလွဴ
လိုက္ေလသည္။ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">ထို႔ေနာက္ မင္းၾကီးသည္ သပိတ္ျဖင့္ႂကြျမန္းသြားေသာအရွင္ကို သဒၶါျဖင့္
ၾကည္ညိဳမဆံုးျဖစ္ သည့္အျပင္ သူထင္ခဲ့သည့္အတိုင္း ထပ္မံၾကည္ညိဳႏိုင္ေရးအတြက္
ေနာက္ေယာင္ခံၾကည့္႐ႈရန္ ပညာရွိအမတ္တစ္ေယာက္ကို ေစလႊတ္ေတာ္မူေလသည္။ ပညာရွိအမတ္လည္း
မင္းၾကီး၏ ေစခိုင္းခ်က္အတိုင္း ေနာက္ေယာင္ခံၾကည့္႐ႈရာ ေ႔ရွမွ
တေရြ႕ေရြ႕ႂကြကာသြားေနသည့္အရွင္ သည္ ဇရပ္တစ္ခုနားအေရာက္တြင္ သကၤန္းကို
လ်င္စြာခၽြတ္၍ လူ၀တ္လဲကာ ဇရပ္၌ ေစာင့္ေန ရစ္ခဲ့ေသာ မယားႏွင့္အတူ ပြဲေတာ္အုပ္
ထမင္းဟင္းတို႔ကို အျမန္မေႏွး ႏွစ္ဦးသား ေလြးၾက ေလေတာ့၏။ ပညာရွိအမတ္သည္
ထုိအျခင္းအရာကိုျမင္ေသာ္ လြန္စြာမွစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရ ေသာ္လည္း
ေတြးေခၚ၍စဥ္းစားလိုက္သည္မွာ “အမွန္အတိုင္း ဘုရင့္ထံ ေလွ်ာက္ၾကားပါက
ဘုရင္အမ်က္ေတာ္ရွ၍ ထိုလင္မယားႏွင့္အတူ ၀မ္းဗိုက္ထဲက ကေလးပါ ေသရလိမ့္မည္။
မင္းၾကီးသည္လည္း ၾကည္ညိဳသဒၶါတရားစိတ္မ်ား ပ်က္ယြင္းကာ ကုသုိလ္စိတ္ေပ်ာက္၍ ေဒါသစိတ္
ေထာင္းေထာင္းထရေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေအာင္ သာ ငါ
ေလွ်ာက္တင္ရေပမည္”ဟူ၍ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ျပီး ဘုရင့္ထံေရာက္ခ်ိန္တြင္ ဘုရင္ၾကီး က
သိလိုေဇာျဖင့္ အားပါးတရ အလ်င္အျမန္ေမးေလေသာ္ ပညာရွိအမတ္၏ ေလွ်ာက္ထားပံု မွာ “မွန္လွပါ
အရွင္မင္းၾကီး၊ အရွင္မင္းၾကီး ေစလႊတ္သည့္အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး
ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ပါသြားရာ ဇရပ္တစ္ခုနားအေရာက္တြင္ ေ႔ရွမွႂကြျမန္းေနေသာအရွင္ သည္
ရဟန္းအသြင္ေပ်ာက္သြားပါ၍ ျပန္လာခဲ့ရပါသည္ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္တင္ေလေသာ္ မင္းၾကီးက “ငါ
မေျပာေပဘူးလား၊ ဒီအရွင္ဟာ စ်ာန္အဘိညာဥ္ရထားသည့္ပုဂၢိဳလ္ထူးဆိုတာ” ဟူ၍
ပိတိေသာမနႆမ်ား ထပ္ျဖစ္ကာ ၾကည္ညိဳသဒၶါတရားစိတ္မ်ား ပိုမို၍ ျဖစ္ပြားခဲ့ရေပ သည္။ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">ထိုပညာရွိအမတ္ၾကီးကား ႏိုင္ငံ့အမတ္ေကာင္းပင္တည္း။ မင္း၏အက်ိဳးကိုလည္း
အမွန္စင္စစ္ လိုလားသူျဖစ္သလို ျပည္သူအက်ိဳးကိုလည္း အမွန္တကယ္လိုလားေသာ
စိတ္ေကာင္းရွိသူ ျဖစ္၏။ မုသားစကားကိုမျဖစ္ေစဘဲ ပညာဉာဏ္ျဖင့္ ပရိယာယ္စဥ္
ေလွ်ာက္ၾကားခဲ့ပံု၊ မွန္ေသာ္ လည္း အက်ိဳးမရွိေသာစကားကိုေရွာင္ရွား၍
အေျမာ္အျမင္ရွိရွိ ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပံု၊ အမတ္ၾကီး၏ စိတ္ထားမြန္ျမတ္ပံုတို႔မွာ
အတုယူဖြယ္ရာျဖစ္ေပသည္။ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးရွိေအာင္ေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္
ပညာရွိတို႔ေဆာင္ရြက္သည္လုပ္ငန္းျဖစ္ ၏။ ထိုလုပ္ငန္းမ်ိဳးကို ပညာဉာဏ္အေျမာ္အျမင္ရွိမွသာလည္း
ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေပသည္။ </span><span style="color: #0070c0; font-family: Zawgyi-One;">သုစိႏၲိတ
စိႏၲီ</span><span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">-
ေကာင္းေသာၾကံစည္ျခင္း၊ </span><span style="color: #0070c0; font-family: Zawgyi-One;">သုဘာသိတ
ဘာသီ</span><span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">- ေကာင္းေသာေျပာဆိုျခင္း၊
</span><span style="color: #0070c0; font-family: Zawgyi-One;">သုကရ ကမၼကာရီ</span><span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">- ေကာင္းေသာအလုပ္တို႔ကိုသာေဆာင္ရြက္ျခင္းတို႔သည္
သူေတာ္ ေကာင္းတို႔၏ ဂုဏ္အဂၤါအရည္အခ်င္းတို႔ပင္ျဖစ္ေပသည္။ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">ယခုအခါ၌ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးသည္
စည္းကမ္းျပည့္၀၍ ေခတ္မီဖြံ႔ျဖိဳးတိုး တက္ေသာဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္အျဖစ္ ကမၻာ့အလယ္တြင္
ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားကာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကိုက်င့္သံုးေနေသာႏိုင္ငံျဖစ္၏။ ယခုစနစ္သည္ကား
ေရွးအခါက သက္ဦးဆံ ပိုင္ဘုရင္စနစ္ကဲ့သုိ႔ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ ႏုိင္ငံအမတ္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္ျဖင့္
တာ၀န္ယူေဆာင္ ရြက္ရန္အတြက္ ဘုရင္စနစ္က ပညာရွိအမတ္မ်ား(ယခု အၾကံေပးပုဂၢိဳလ္မ်ား)ကသာ
ႏိုင္ငံ အေရး ေကာင္းစားဖို႔ အဓိကက်သည္ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ လူတိုင္းလူတိုင္းက အသိ္ရွိရွိ
တာ၀န္သိသိျဖင့္ မိမိ၏ဆႏၵကို ေဖာ္ထုတ္ခြင့္၊ ေဟာေျပာခြင့္၊ ေရးသားခြင့္၊
အၾကံျပဳခြင့္၊ သိလိုက ေမးျမန္းခြင့္ အစရွိသည့္ လူ႔ေဘာင္ေလာက လူသားဓမၼတာအတိုင္း
စိတ္ထဲတြင္ ခ်ဳပ္တည္းမထားဘဲ ခ်မွတ္ထားေသာစည္းကမ္းစနစ္တက်ျဖင့္
ေဖာ္ထုတ္ပိုင္ခြင့္ရွိေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">ထုိသုိ႔ ထုတ္ေဖာ္မႈကို ေဖာ္ထုတ္ေပးၾကေသာ သတင္း၊ မီဒီယာ၊
စာေပစာနယ္ဇင္းတို႔သည္ ဘုရင္စနစ္က ႏိုင္ငံအမတ္ၾကီးမ်ားသဖြယ္ျဖစ္၏။
မင္းႏွင့္ျပည္သူအၾကား ေစ့စပ္ညွိႏိႈင္းေပးၾက ေသာ၊ ႏွစ္ဖက္စလံုးအက်ိဳးရွိေရးကို ေဆာင္ရြက္ေပးၾကသူမ်ားအျဖစ္
တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ၾက ရေပမည္။ ႏိုင္ငံ့အမတ္ေကာာင္းျဖစ္ဖို႔ရန္ကား
လြန္စြာၾကိဳးစားအားထုတ္ရပါမည္။ အစြန္း ေရာက္ ေတြးေခၚမႈမ်ိဳး မျဖစ္ေစရ။ အစြန္းေရာက္ေျပာၾကားေရးသားမႈမ်ိဳး
မျဖစ္ေစရ။ အစြန္း ေရာက္လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္မႈမ်ိဳး မျဖစ္ေစရေပ။ လြန္စြာ သတိၾကီးၾကီး
ရွိရေပမည္။ မွ်တေသာ ေတြးေခၚမႈ၊ ဘက္မလိုက္ေသာ ဆင္ျခင္စဥ္းစားမႈမ်ဳိးရွိကာ သမာသမတ္က်ေသာ
ေျပာဆို ေရးသား လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္မႈမ်ိဳး အျမဲရွိၾကရမည္ျဖစ္၏။ မင္းႏွင့္ျပည္သူတို႔၏အက်ိဳးကို
အစဥ္လိုလားေသာစိတ္ေကာင္းရွိသူျဖစ္ျပီး အမွန္တကယ္အက်ိဳးျဖစ္ႏိုင္ေသာ စာေပတို႔ျဖင့္ အက်ိဳးျပဳေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေအာင္
ၾကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္သင့္ေပသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔သည္လည္း တိုင္းျပည္အေရး၊ လူမ်ိဳးအေရး၊
ဘာသာသာသနာအေရး အပါအ၀င္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးတည္ေဆာက္ေရးအတြက္
အဓိကပါ၀င္ရမည္ျဖစ္၏။ ရဟန္းသံဃာတုိ႔ကား ျပည္သူမ်ားကဲ့သို႔ အေျခခံဥပေဒေဘာင္တစ္ခုကိုသာ
လိုက္နာေဆာင္ ရြက္ၾကရမည့္ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးမ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ ျမတ္စြာဘုရားပညတ္ေတာ္မူေသာ
၀ိနည္းေဒသနာ ဥပေဒကိုပါ လိုက္နာျပီး ဥပေဒေဘာင္ႏွစ္ခုအတြင္းမွ
ေဆာင္ရြက္ၾကရမည့္ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ မင္းႏွင့္ျပည္သူတို႔ကို ဟန္ခ်က္ညီစြာ
ေပါင္းစပ္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္အတြက္ ဘုရား အဆံုးအမေတာ္တို႔ျဖင့္ လမ္းေၾကာင္းမွန္ျပ
ဆံုးမႏိုင္ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးတြင္ ႏိုင္ငံသားအားလံုး
လိုက္နာေဆာင္ရြက္ၾကရမည့္ စည္းကမ္း နည္းလမ္းအားလံုးသည္ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားခဲ့ေသာ
ပိဋကတ္သံုးပံုမွမလြတ္သည့္ စည္းကမ္းနည္းလမ္းဥပေဒသတို႔သာျဖစ္ပါသည္။ ယေန႔ေခတ္ႏိုင္ငံသားတုိ႔အေနျဖင့္
ပါဠိျဖင့္ မရင္းႏွီးၾကေသာေၾကာင့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔က ဘုရားရွင္၏ ပါဠိေတာ္ကို ယေန႔ေခတ္
လူမ်ား နားလည္လြယ္သည့္ အညတ္စကားတို႔ျဖင့္ သံုးႏႈန္းကာ ႏွလံုးသားအတြင္း ဒီမိုကေရစီ
စည္းကမ္းမ်ား ႐ိုက္သြင္းေပးႏိုင္ေပသည္။ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">ျမတ္စြာဘုရားသည္ သန္႔ရွင္းမႈကို ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးေတာ္မူ၏။ အခါတစ္ပါး၌
ရွင္သာရိပုတၱရာ ကိုယ္ေတာ္ၾကီးသည္ သန္႔ရွင္းေရးေဆာင္ရြက္ျပီး အမိႈက္ပံုေဘးတြင္
ဖလသမာပတ္၀င္စားရာ ဘုရားရွင္ႂကြလာျပီး ဤမွ် အထြတ္အထိပ္ထားအပ္ေသာတရားကို ဤကဲ့သုိ႔
အမိႈက္ပံု ေဘး၌ ၀င္စားရန္မသင့္ေတာ္ေၾကာင္း ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ဖူးေလသည္။ ႏိုင္ငံသားမ်ားအေနျဖင့္
ကားေပၚကေန ပလပ္စတစ္အမိႈက္မ်ားပစ္ခ်ျခင္း၊ ကြမ္းတံေတြးမ်ား ေထြးခ်င္သလိုေထြးျခင္း၊ အမိႈက္မ်ားကို
စြန္႔ပစ္ခ်င္သလို စြန္႔ပစ္ေနၾကျခင္းသည္ ဘုရားရွင္ဆံုးမစကားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေန သလို
ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံေတာ္က ႏိုင္ငံသားမ်ား ေရွာင္ၾကဥ္ရမည့္လုပ္ရပ္မ်ားျဖစ္၏။ အမိႈက္မ်ား
ကို အမိႈက္ပံုးအတြင္း စနစ္တက်စြန္႔ပစ္၍ သတ္မွတ္ထားေသာေနရာသို႔ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ရွင္းလင္းျခင္းသည္
ျမတ္စြာဘုရား ႏွစ္သက္ေတာ္မူေသာ၊ ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူေသာ၊ တစ္နည္း
တရားအားထုတ္ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔သည္ ဘုရားအဆံုးအမၾသ၀ါဒတို႔ျဖင့္ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ႏွလံုးသားထဲသို႔
ဘာသာေရးအသိစိတ္ တည္ေဆာက္ေပးျခင္းျဖင့္ ဒီမိုကေရစီစည္းကမ္းမ်ား ျပည့္၀လာၾက ေအာင္
ဆံုးမျပီး “ႏိုင္ငံအမတ္ေကာင္း”တာ၀န္ကုိ ယူႏိုင္ၾကေပသည္။ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ၏
ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မႈကား မင္းႏွင့္ျပည္သူအားလံုးအတြက္ ေလာကီအေရး ေကာင္းစားေရး သာမက
ေလာကုတၱရာအသိအျမင္ ရရွိေရးကိုပါျဖစ္ေစျပီး ႏိုင္ငံေတာ္၏ မ်က္လံုးမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္၏။ အမွားကိုျမင္ေအာင္၊
အမွန္ကုိ လမ္းျပေဆာင္ၾကဥ္းေပးၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ၾက၏။ စည္းကမ္းျပည့္၀ျပီး
ေခတ္မီဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးတည္ေဆာင္ႏိုင္ရန္အတြက္ မည္သူ႔ဘက္ကိုမွမလိုက္
သစၥာဓမၼသက္သက္ျဖင့္ လမ္းျပႏိုင္သူမ်ားျဖစ္ၾကေပသည္။ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">ဗြီဒီယို႐ုပ္ရွင္ႏွင့္ အႏုပညာသမားတို႔သည္လည္း စည္းကမ္းျပည့္၀ျပီး
ေခတ္မီဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ ေသာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီး ေပၚထြန္းလာေစေရးအတြက္ က်ယ္ျပန္႔စြာစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေလသည္။
လူ႔ သေဘာသည္ ခံစားမႈ ရသ,ကိုသာ ႏွစ္သက္သူ မ်ားၾက၏။ အႏုပညာသေဘာအရ ခံစားမႈ ရသ,မ်ား
ပါေနရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိခံစားမႈျဖင့္ ဖန္တီးထားေသာ အႏုပညာမ်ားၾကားထဲ တြင္
သုတရသမ်ား၊ ဒီမိုကေရစီနည္းလမ္း ပညာေပးဗဟုသုတမ်ားပါ၀င္ေစကာ အႏုပညာ ဖန္တီးမႈျဖင့္
ပညာေပးေဖာ္ထုတ္ျပႏိုင္ေပသည္။ အႏုပညာသမားတို႔သည္ မင္းႏွင့္ျပည္သူတို႔၏
အခ်စ္ေတာ္မ်ားျဖစ္ၾက၏။ တဏွာျဖင့္ ေႏွာင္ဖြဲ႔၍ အခ်စ္မခံလိုၾကပါႏွင့္။ ေမတၱာျဖင့္
ခ်စ္ျခင္း ခံၾကရေအာင္ ေနထိုင္က်င့္ၾကံၾကရန္ တင္ျပလိုပါသည္။ တဏွာျဖင့္ကား
လြန္စြာ႐ႈပ္ေထြး ေပြလီလွသျဖင့္ တဏွာျဖင့္ ဆြဲေဆာင္စည္း႐ံုးေနပါက ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ
ပ်က္ယြင္းသြားလွ်င္ ျမန္မာတို႔က်င့္သံုးရမည့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္မ်ိဳး
တည္ေဆာက္ႏိုင္လိမ္႔မည္မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ လူတို႔သေဘာအရ
မိမိခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာသူတို႔၏ အျပဳအမူ၊ အေနအထိုင္၊ အက်င့္စာရိတၱတို႔ကို
အတုလိုက္တတ္ၾကသည္ျဖစ္ရာ အႏုပညာသမားအားလံုးအေနျဖင့္<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>မိမိႏိုင္ငံသားတို႔ကို
ေကာင္းမြန္ေသာအမူအက်င့္မ်ားျဖစ္လာေအာင္၊ ေကာင္းမြန္ေသာႏိုင္ငံသားမ်ားျဖစ္လာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကျပီး
“ႏိုင္ငံအမတ္ေကာင္း”တာ၀န္ကို ယူႏိုင္ၾကေပသည္။ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">စီးပြားေရးေအာင္ျမင္ၾကေသာ ကုန္သည္မ်ား၊ ကုမၸဏီမ်ား၊ ႏိုင္ငံ့သူေဌးသူႂကြယ္မ်ားသည္
လည္း တိုင္းျပည္ႏွင့္ႏိုင္ငံသားမ်ားအတြက္ အေရးပါလွေပသည္။
စီးပြားေရးေဆာင္ရြက္ရာတြင္ အတၱစီးပြားေရးသမားႏွင့္ ပရစီးပြားေရးသမားဟူ၍
ႏွစ္မ်ိဳးရွိရာ ပရစီးပြားေရးသမားျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ျခင္းျဖင့္
“ႏိုင္ငံ့အမတ္ေကာင္း”တာ၀န္ကို ယူႏိုင္ၾက၏။ မိမိခ်မ္းသားေရးကိုသာ ဦးတည္ျပီး
မင္းကိုလာဘ္ေပးစည္း႐ံုးကာ ျပည္သူကို ဆင္းရဲသည္ထက္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကသူမ်ားကား
အတၱစီးပြားေရးသမားတို႔ျဖစ္၏။ မင္းႏွင့္ျပည္သူတို႔၏အက်ိဳးကို အလိုရွိျပီး စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းထားကာ
ေမတၱာျဖင့္စီးပြားရွာျခင္းသည္ ပရစီးပြားေရး သမားတို႔ျဖစ္၏။ တိုင္းျပည္၏ ပညာေရး၊
က်န္းမာေရး၊ အျခားအျခားေသာတိုးတက္ေရးတို႔ကို စီးပြားေရးေအာင္ျမင္ေနၾကေသာ
တိုင္းျပည္၏သူေဌးၾကီးမ်ားက ၀ိုင္း၀န္းကူညီပံ့ပိုးေပးျခင္းျဖင့္ မိမိႏိုင္ငံေတာ္ကို
အျမန္ဆံုးတိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေပသည္။ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">မိမိတို႔ႏိုင္ငံေတာ္တြင္ စာသင္ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း မတည္ေဆာက္ႏိုင္ေသာ
ေက်းရြာေလး မ်ား၊ ေဆး႐ံုေကာင္းေကာင္း၊ ေဆးပစၥည္းအေထာက္အပံ့ေကာင္းေကာင္း မရွိၾကေသာ
နယ္ေျမေဒသမ်ား၊ စာေပပညာ သင္ၾကားလိုေသာ္လည္း ပညာသင္စရိတ္အခက္အခဲျဖစ္ေန ေသာ
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေလးမ်ား၊ သားသမီးတို႔ပညာေရးကို ျမွင့္တင္ေပးခ်င္ေသာ္ လည္း မေထာက္ပံ့ႏိုင္ၾကေသာ
ဆင္းရဲသားမိဘျပည္သူမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္ရွိ သူေဌးသူႂကြယ္ ၾကီးမ်ားက ႏိုင္ငံေတာ္၏
က်န္းမာေရးႏွင့္ပညာေရးက႑ ျမွင့္တင္ႏိုင္ေရးအတြက္ မိမိတို႔ႏိုင္ သေလာက္
၀ိုင္း၀န္းျပီး အေထာက္အပံ့အကူအညီေပးျခင္းျဖင့္ မင္းႏွင့္ျပည္သူတို႔၏အက်ိဳး အတြက္
“ႏိုင္ငံအမတ္ေကာင္း”အျဖစ္ တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေပသည္။ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">Technision (စက္မႈအတတ္ပညာရွင္)မ်ားသည္လည္း
စက္မႈႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ရန္ အတြက္ အဓိကက်ေပသည္။ မိမိ၏ ဆန္းသစ္တီထြင္မႈတို႔ျဖင့္
ႏိုင္ငံေတာ္၏စက္မႈက႑ကို ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္ၾကသူမ်ားအျဖစ္
ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ႏိုင္ေပသည္။ ကုိယ္တိုင္ ဆန္းသစ္တီထြင္ ႏိုင္သူမ်ားျဖစ္ေအာင္
အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းေနၾကသလို မိမိႏိုင္ငံ၌ စက္မႈအတတ္ပညာရွင္မ်ား ေပါမ်ားလာေအာင္
လူငယ္တို႔ကို အားေပးအားေျမွာက္ျပဳကာ ေမြးထုတ္ေပးရန္ လိုအပ္ပါ သည္။
ထိုသို႔အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ မင္းႏွင့္ျပည္သူတို႔၏အက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ေပးသလိုျဖစ္ေသာ
ေၾကာင့္ “ႏိုင္ငံ့အမတ္ေကာင္း”မ်ားအျဖစ္ တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကေပသည္။ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">အစိုးရအဖြဲ႔သည္ ဥပေဒျပဳေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ တရားစီရင္ေရးက႑တို႔ကုိ
ပီျပင္မႈရွိေအာင္၊ မွ်တမႈရွိေအာင္၊ ျပည္သူတို႔ကို အမွန္တကယ္အက်ိဳးရွိေစေအာင္၊
တိုင္းျပည္၏ဂုဏ္သကၡာကို ျမင့္သည္ထက္ျမင့္ေအာင္၊ မိမိအုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကရေသာ နယ္ေျမေဒသ၊
အခန္းက႑တို႔အလိုက္ ေကာင္းမြန္သည္ထက္ ေကာင္းမြန္ေအာင္၊ တစ္ေန႔တျခား တရိပ္ရိပ္ျဖင့္
တိုးတက္မႈရွိေန ေအာင္ အေျမာ္အျမင္ရွိရွိ၊ သစၥာရွိရွိျဖင့္
႐ိုးသားၾကိဳးစားၾကရမည့္သူမ်ားျဖစ္၏။ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">စည္းကမ္းျပည့္၀ျပီး
ေခတ္မီဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေသာႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ရန္အတြက္ အေရး ၾကီးဆံုးသူမ်ားကေတာ့
ျပည္သူလူထုပင္ျဖစ္၏။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံသားစည္းကမ္းတို႔ကို တစ္ဦး ခ်င္းလိုက္နာကာ
အစိုးရအဖြဲ႔ကို ပံ့ပိုးကူညီလုပ္ကိုင္ၾကရမည္ျဖစ္၏။ ျပ႒ာန္ထားသည့္ အေျခခံ ဥပေဒႏွင့္အညီေနထိုင္က်င့္ၾကံကာ
ႏိုင္ငံၾကီးသားစိတ္ ေမြးျမဴၾကရမည္ျဖစ္၏။ အလုပ္လုပ္သူ အတြက္ အခြင့္အေရးဆိုတာရွိ၏။
အလုပ္လက္မဲ့အတြက္ အခြင့္အေရးဆိုတာ မရွိႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္သူျပည္သားအားလံုးက
လူတိုင္း အလုပ္လုပ္ဖို႔လို၏။ တစ္ဦးခ်င္း၀င္ေငြ တိုးတက္ဖို႔ကုိသာ
ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ေပ။ ရြာေရး၊ ရပ္ေရး၊ ျမိဳ႕နယ္ေရး၊ ျပည္နယ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ဟူ၍
အဆင့္ဆင့္ေကာင္းလာေအာင္ အေျခခံကစျပီးေကာင္းေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းကူညီ လုပ္ကိုင္
ေဆာင္ရြက္ၾကမွ၊ အားလံုးအလုပ္လုပ္မွ ႏိုင္ငံ အျမန္ဆံုးတိုးတက္မည္ျဖစ္၏။ နိဗၺာန္ရရွိေရး
အတြက္ ပါရမီဆယ္ပါးျဖည့္က်င့္မႈကို ေတာင္းယူ၍ မရ၊ ကိုယ္တိုင္ျဖည့္က်င့္ဆည္းပူးမွ
ရသကဲ့သို႔ (ပါရမီဆိုသည္မွာ မိုးက်ေရႊကိုယ္မဟုတ္ သကဲ့သို႔) မိမိႏိုင္ငံေတာ္ကို စည္းကမ္း
ျပည့္၀ကာ ေခတ္မီဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးျဖစ္လာေအာင္
ေဆာင္ရြက္ရ မည္မွာလည္း ေတာင္းယူရမည့္အရာ မဟုတ္၊ လူတိုင္း ကုိယ္စီလုပ္ယူမွ ရမည့္အရာ
ျဖစ္ေပသည္။ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">ပုထုဇဥ္လူသားတို႔တြင္ အမွားႏွင့္ မကင္းႏိုင္ၾကေပ။ လူတိုင္းတြင္
အမွားကိုယ္စီ ရွိၾက၏။ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းေတာ္ၾကီးပင္ ႏုစဥ္အခါ ပုထုဇဥ္တုန္းက
အမွားေတြ က်ဴးလြန္ မိခဲ့သည္မ်ားေၾကာင့္ ၀ိပက္ေတာ္ (၁၂) ပါးကုိ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ဘုရားျဖစ္ခ်ိန္တြင္ ေက်ေအာင္ ျပန္ဆပ္ခဲ့ရေပ
သည္။ သာမန္လူသားတို႔အတြက္ အမွားဆိုတာ အျပစ္ဟုမဆိုႏိုင္ပါ။ ျဖစ္တတ္ေသာ
သေဘာတရားသာျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္၊
တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္၊ တစ္အုပ္စုႏွင့္တစ္အုပ္စု အျပန္အလွန္ ႐ံႈ႕ခ်ျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ျခင္း၊
အျပစ္တင္ ျခင္း၊ အထင္ေသးျခင္းေတြကို ေရွာင္ရွား၍ တူညီေသာ ဒီမိုကေရစီ
စည္းကမ္းနည္းလမ္း (Common Way)အတိုင္း တစ္ဦးကတစ္ဦးကို ကူညီေဖးမ
ပရဟိတစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ေလွ်ာက္ လွမ္းကာ “ႏိုင္ငံ့အမတ္ေကာင္း”အျဖစ္ လူတိုင္းက တာ၀န္ယူ၍
စည္းကမ္းျပည့္၀ျပီး ေခတ္မီ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးတည္ေဆာက္ၾကရန္
လိုအပ္ပါေၾကာင္းႏွင့္ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ မဆုတ္ယုတ္ေၾကာင္းတရားခုနစ္ပါးတို႔ကို
တင္ျပျပီး ဤေဆာင္းပါးကုိ ေမတၱာျဖင့္ ေရးသားလိုက္ရပါသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: black; font-family: Zawgyi-One;">မဆုတ္ယုတ္ေၾကာင္းတရား(၇)ပါး</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">ႏိုင္ငံသားအားလံုးအေနျဖင့္-</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: blue; font-family: Zawgyi-One;">(၁) ယံုၾကည္ျခင္း(သဒၶါတရား)ႏွင့္ ျပည့္စံုေနၾကသမွ် ကာလပတ္လံုး။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: blue; font-family: Zawgyi-One;">(၂) မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရန္ရွက္ျခင္း(ဟီရိတရား)ရွိေနၾကသမွ် ကာလပတ္လံုး။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: blue; font-family: Zawgyi-One;">(၃) မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရန္ေၾကာက္ျခင္း(ၾသတၱပၸတရား)ရွိေနၾကသမွ်
ကာလပတ္လံုး။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: blue; font-family: Zawgyi-One;">(၄) မ်ားေသာအၾကားအျမင္(ဗဟုသုတ) ရွိေနၾကသမွ် ကာလပတ္လံုး။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: blue; font-family: Zawgyi-One;">(၅) မျပတ္အားထုတ္ျခင္း (လံု႔လ) ရွိေနၾကသမွ် ကာလပတ္လံုး။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: blue; font-family: Zawgyi-One;">(၆) မေမ့မေလ်ာ့ျခင္း စြဲျမဲေသာ(သတိတရား) ရွိေနၾကသမွ် ကာလပတ္လံုး။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: blue; font-family: Zawgyi-One;">(၇) ၀ိပႆနာပညာႏွင့္ ျပည့္စံုေနၾကသမွ်ကာလပတ္လံုး။ </span><span style="font-family: Zawgyi-One;">ၾကီးပြားရန္သာရွိေပသည္။ ဆုတ္ ယုတ္ရန္ကား မရွိေပ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">(<span style="color: blue;">ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု</span>)</span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-78320758995894247242013-01-04T11:03:00.004+04:002013-01-04T11:48:45.415+04:00ပုရိသ ကံဆိုးေပါက္ၾကီးမ်ား(တတိယ(နိဂံုး)ပိုင္း)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">“<span style="color: blue;">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span>” </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">ပုရိသတို႔၏ ၾကီးပြါးတိုးတက္ေအာင္ျမင္ျခင္းမရွိဘဲ ဆုတ္ယုတ္ေစေၾကာင္း၊ ဒုကၡေရာက္ေစ ေၾကာင္း ကံဆိုးေပါက္ၾကီးမ်ားမွာ (၁) ေသရည္ေသရက္မ်ား သံုးေဆာင္မွီ၀ဲျခင္း၊ (၂) မိန္းမမ်ိဳးစံု ခံုမင္ လိုက္ စားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေဆာင္းပါး(ပထမပိုင္းႏွင့္ဒုတိယပိုင္း)တို႔တြင္ ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ ပါသည္။ ယခု ေဆာင္း ပါး(တတိယ(နိဂံုး)ပိုင္း)ျဖင့္ ပုရိသတို႔အား ဆက္လက္၍ အၾကံျပဳ ေရးသားေဖာ္ျပသြားပါမည္။</span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">စာေရးသူဆိုလိုခ်င္သည့္ “<span style="color: red;">ပုရိသကံဆိုးေပါက္ၾကီးမ်ား</span>”ဆိုေသာ ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္အဓိပၸာယ္ ကို အက်ယ္ခ်ဲ႕ေဖာ္ျပလိုပါသည္။ ဤေဆာင္းပါးတြင္ အဓိကတိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္လိုျခင္းသည္ အမ်ိဳးသားမ်ား၏ မွားယြင္းေနမႈ အမ်ားဆံုး အက်င့္စ႐ိုက္ဆိုးမ်ားကိုေဖာ္ျပကာ သတိတရား ျဖစ္၍ လမ္းမွန္ေလွ်ာက္ လွမ္းႏိုင္ေရး အတြက္ အမ်ိဳးသားမ်ားအား အဓိကထား သတိေပးအၾကံ ျပဳခ်င္ေသာေၾကာင့္ “ပုရိသ”ဟုေ႔ရွ တြင္ တပ္လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ “<span style="color: red;">ကံဆိုးေပါက္ၾကီးမ်ား</span>”ဆုိေသာ အဓိပၸာယ္မွာ ဥပမာအားျဖင့္ ေရကန္ တစ္ကန္ထဲသို႔ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ေရမ်ားစီး၀င္ေသာ္ လည္း ထုိေရကန္ ၏ေထာင့္ေလးေထာင့္တြင္ အေပါက္ၾကီးေလးေပါက္ရွိေနရာ ထိုအေပါက္ၾကီး မ်ားကို မပိတ္ပါ လွ်င္ ထိုေရကန္၌ ေရမ်ား ဘယ္ေသာ အခါမွ မရွိျခင္းကို ျပလိုရင္း၊ တစ္နည္း အလြန္ၾကီးမားေသာအေဆာင္အဦၾကီးတြင္ သြပ္မ်ားမိုး ထားျပီး အုတ္ကန္ၾကီးတစ္ခုတည္းသို႔ ေရမ်ားစီးဆင္းက်ေရာက္ေစရန္ ေရတေလွ်ာက္မ်ား တပ္ဆင္ထားရာ မိုးမ်ား သဲၾကီးမဲၾကီး ရြာသြန္းေသာအခါ အုတ္ကန္ၾကီးထဲသို႔ ေရမ်ား ဒလေဟာ က်ေရာက္ပါေသာ္လည္း ထုိအုတ္ကန္ၾကီး၏ ေထာင့္ေလးေထာင့္တြင္ အေပါက္ၾကီးေလးေပါက္ရွိေနေသာေၾကာင့္ မိုးတိတ္သည့္ အခါ၌ ထိုအုတ္ကန္ၾကီးထဲတြင္ ေရမ်ား မရွိျခင္းကို ျပလိုရင္းျဖစ္၏။ ထိုဥပမာ အတိုင္းသာလွ်င္ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္သည္ <span style="color: blue;">ကုသုိလ္၊ ပညာ၊ ဥစၥာ၊ က်န္းမာေရး</span> စသည့္ ေလးမ်ိဳး ေကာင္းက်ိဳးတရားမ်ား ရွိထားသူျဖစ္ေစ၊ ရွိလာေအာင္ အားထုတ္ေနသူျဖစ္ေစ ေဆာင္းပါးတြင္ေဖာ္ျပသည့္ စ႐ိုက္လကၡဏာ အမူအက်င့္ဆိုးၾကီးမ်ား ရွိေနပါလွ်င္ ေရကန္ႏွင့္ အုတ္ကန္တို႔၌ အေပါက္ၾကီးမ်ားရွိေန၍ ဘယ္ေသာ အခါမွ ေရမရွိႏိုင္သလို ၾကီးပြါးတိုးတက္မႈ မရွိ၊ အျမဲဆုတ္ယုတ္ေနကာ ေယာက်္ားျမတ္တစ္ဦးမျဖစ္ႏိုင္ဘဲ သာမန္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ သာလွ်င္ ဘ၀နိဂံုးခ်ဳပ္ရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုအမူအက်င့္မ်ားသည္ ကံဆိုးေစေသာ အေပါက္ၾကီးမ်ားသဖြယ္ျဖစ္ရာ “<span style="color: red;">ကံဆိုးေပါက္ၾကီးမ်ား</span>”ဟု ေခၚေ၀ၚသမုတ္ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"><span style="color: blue;">“ေယာက်္းသရမ္း၊ လူ႔ေပါက္ပန္းသည္၊ စဥ္တန္းလမ္းေျဖာင့္၊ ဉာဏ္ခ်င့္ေထာက္၍၊ ႐ိုးေျဖာင့္ သမာ၊ စီးပြါး ရွာေရး၊ မေတြးဘယ္ခါ၊ ျဖတ္လမ္းသာလွ်င္၊ သာယာေပ်ာ့ေပ်ာင္း၊ ေငြျဖင့္ေလာင္း ၍၊ လဲေလ်ာင္းဆက္ေခၚ၊ အက်ိဳးေမွ်ာ္သည္၊ ႐ံႈးေပၚ႐ံႈးျမဲ၊ ေလာင္းပြဲအစဥ္။</span>” ေပါ့ေပါ့ေတြး၊ ေပါ့ေပါ့ေနကာ ပညာဉာဏ္ျဖင့္ဆင္ျခင္၍ ႐ိုး႐ိုးသားသားၾကိဳးစားစီးပြါးမရွာဘဲ အပ်င္းထူေသာ ေၾကာင့္ လြယ္လြယ္ရ ျမန္ျမန္ရလိုျပီး အေလာင္းကစား လုပ္၍ အက်ိဳးအျမတ္ရလိုမႈသည္ ေနာက္ဆံုး၌ ဒုကၡျဖင့္ လမ္းဆံုးရကာ ေငြေမ်ာ ေငြႏွင့္လိုက္ရင္း ကိုယ့္က်င့္သီလပါ ေမ်ာပါသြား ရသည့္အျဖစ္မ်ဳိးတို႔ႏွင့္ ပုရိသမ်ား ရင္ဆိုင္ေနၾကရျခင္းသည္ အေလာင္းကစားက်ဴးျခင္း အမွတ္(၃)ပုရိသကံဆိုးေပါက္ၾကီးေၾကာင့္ျဖစ္၏။
လြယ္လြယ္ရသည့္ေငြကို လြယ္လြယ္ကုန္ေအာင္ သံုးျဖဳန္းတတ္သည္မွာ လူ႔သဘာ၀ျဖစ္၏။ အေလာင္းကစားႏိုင္လို႔ ေငြရပါက ခဏသာလွ်င္ျဖစ္ျပီး ထိုအေလာင္းကစားျဖင့္ပင္ ထိုေငြမ်ား ျပန္လည္ကုန္ဆံုးသြားေပသည္။ တစ္ပြဲႏိုင္ (၁၀)ပြဲ႐ံႈး၊ (၁၀)ပြဲႏိုင္ ပြဲ(၁၀၀)႐ံႈးရကာ ေနာက္ဆုံး ရွိႏွင့္ျပီးသား ေငြအရင္းအႏွီးပါျပဳန္း၍ ကုန္းေကာက္စရာမရွိေအာင္ မြဲေတသြားသူမ်ား ေလာကမွာ အမ်ားအျပား ျမင္ေတြ႔ၾကားသိရေပသည္။ တခ်ိဳ႕ အေလာင္းကစားသမားမ်ားဆိုလွ်င္ မြဲေတသြား႐ံုတင္မကဘဲ သားကဲြမယားကြဲျဖစ္ရ ကာ ေထာင္တန္းက်ရသည့္ ဒုကၡတို႔ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾကရေပသည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">ပုရိသတို႔၏ အေလာင္းကစားနည္းမ်ားမွာ အမ်ိဳးအစား စံုလင္လွေပသည္။ ၾကက္တိုက္၊ ဖဲ႐ိုက္၊ ေလးေကာင္ ဂ်င္၊ ေျခာက္ေကာင္၊ ေႂကြအံ စသည္တို႔ႏွင့္ ပုရိသတို႔စိတ္လႈပ္ရွားကာ ယခုေခတ္ ေရပန္းစားေနသည့္ တစ္လံုးေလာင္းလို ႔ေခၚေသာ ေဘာလံုး အေလာင္းကစား၊ တခ်ဳိ႕ပုရိသမ်ား ဇနီးမယားကပါ အားေပးကာ လင္မယားစံု ညီ ႏွစ္လံုး ထီ၊ တစ္လလွ်င္ ႏွစ္ၾကိမ္ ရွိသမွ်ကုန္ေစ ကာ ခါတိုင္းလိုလို ေပါက္ဂဏန္းမ်ား လံုးလံုးလြဲသည့္ သံုးလံုးခ်ဲ တို႔ျဖစ္ၾကသည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">ဖဲသမားမ်ား အာ႐ံုေတြမမ်ားဘဲ ဖဲခ်ပ္မ်ားတြင္ စ်ာန္၀င္စားေနတတ္သည္မွာ ေကာင္းေသာ အာ႐ံုကိုသာ ဤကဲ့သို႔ယူလိုက္ပါလွ်င္ ယခုေခတ္ စ်ာန္အဘိညာဥ္ရပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ား အလြန္ပင္ မ်ားျပားႏိုင္ေပသည္။ တခ်ိဳ႕မ်ား မိုးလင္းမွ မိုးခ်ဳပ္၊ မိုးခ်ဳပ္မွ မိုးလင္းကာ မ်က္တြင္းမ်ားေဟာက္ပက္ ဒူးႏွစ္ဖက္ေဂ်ာက္ ဂ်က္ျမည္ကာ ဒူလာေရာဂါ ကိုင္ခ်င္ကိုင္ပါေစ တစ္ေနုကုန္ေအာင္ ဖဲထိုင္႐ိုက္ႏိုင္ၾက၏။ ႏိုင္သည္ မႏိုင္သည္ အပထားလို႔ ဖဲသမားတို႔ ရင္းရသည့္ဒုကၡကား မေသးလွေပ။ ႏိုင္လိုက္႐ံႈးလိုက္၊ ႐ံႈးလိုက္ႏိုင္လိုက္ျဖင့္ ရွည္ၾကာစြာ စြဲကစားပါမူ ပါ၀ါထူမ်က္မွန္ တပ္ရကာ အဆံုးတြင္ ဒူလာေရာဂါ ရႏိုင္ေလသည္။ ဤကား ဖဲ႐ိုက္ျခင္းကို ၀ါသနာပါေသာ အေလာင္းကစားမ်ား၏ ျဖစ္စဥ္တည္း။ တခ်ိဳ႕သည္ကား စြဲမကစားေသာ္ လည္း တစ္ပြဲတစ္လမ္း အကဲစမ္းတတ္သည့္ ျဖတ္လမ္းသမားလုပ္တတ္ရာ လိမ္ညာလွည့္စားခံရပါလွ်င္ ဘ၀ပါ ပ်က္သုဥ္းရ တတ္ေပသည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">သံုးလံုးခ်ဲသမားမ်ားသည္လည္း ဂဏန္း၌ အာ႐ံုစုိက္ၾကေပသည္။ ယခင္က ဘယ္ဂဏန္းထြက္ ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ယခုတစ္ပတ္ ဘယ္ဂဏန္း ေသခ်ာပါမည္၊ ခ်ဲထီျပကၡဒိန္ေထာက္၍ ဤဂဏန္း သံုးလံုး ေသခ်ာေပါက္ထြက္ႏိုင္သည္၊ ဟုိအတိတ္ သည္နိမိတ္အရ ဒီဂဏန္းပါရလိမ့္မည္ အစရွိသည္ျဖင့္ ခ်ဲထီမထြက္ခင္ (၁၅)ရက္အလိုတြင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးတြက္ခ်က္ၾကေပသည္။ တဖန္ အိမ္မက္ဂဏန္း၊ ကေလးေျပာဂဏန္း၊ အ႐ူးေပးဂဏန္း၊ ဘုန္းၾကီးေပးဂဏန္း၊ ပံုမွန္စြဲထိုးသည့္ ေမြးဂဏန္း၊ ယၾတာဂဏန္း အစရွိသည္ျဖင့္လည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံုယူကာ ေခါင္းေမြးျဖဴေအာင္ တြက္ခ်က္ၾကေလသည္။ ဤခ်ဲဂဏန္းမ်ား တြက္ခ်က္ၾကသလုိ ေလာကီအက်ိဳး တိုးတက္ေစ မည့္ သခ်ၤာပညာကိုသာ ၾကိဳးၾကိဳးစားစား တြက္ခ်က္ၾကပါမူ ေနာင္အခါ ပါရဂူဘြဲ႔မ်ားရ၍ ႏုိဘယ္လ္ဆုရသူမ်ား ထြန္းကားေပၚေပါက္ႏိုင္ေပသည္။ သံုးလံုးခ်ဲကို သံုးႏွစ္သံုးမိုး စြဲထိုးႏိုင္ပါ လွ်င္ အိမ္ကိုပင္ မီးကြင္းရေပသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ခ်ဲကို သံုးႏွစ္သံုးမိုး အေလာင္းကစားပါက ေလာင္စရာကိုယ္ပိုင္အိမ္ မရွိေတာ့၍တည္း။ သံုးလံုးခ်ဲထီတြင္ အကြက္ ေပါင္း(၁၀၀၀)ရွိရာ ေပါက္မည့္အကြက္က (၁)ကြက္၊ မေပါက္မည့္အကြက္က (၉၉၉)ကြက္ ဤမွ် အခ်ိဳးခ် ကြာေနပါလ်က္ ဘာေတြ ဘယ္လိုတြက္ခ်က္၍ မိုက္ခ်က္ေတာ့ ကန္းကုန္ေနၾက သည္ကို စဥ္းစားဖို႔သင့္ေပသည္။
ခ်ဲထီဂဏန္းမ်ားကို ေဟာကိန္းထုတ္ထြက္္ခ်က္ၾကသည္တြင္ “<span style="color: red;">သုည</span>”မွ “<span style="color: red;">ကိုး</span>”အထိ ဂဏန္း (၁၀)လံုးရွိရာ လူ(၁၀)ဦးတို႔က တစ္ေယာက္ တစ္ဂဏန္းပါမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သခ်ၤာပါရဂူၾကီးမ်ား သဖြယ္ ရဲရဲေတာက္ ေဟာကိန္းထုတ္ၾကေလသည္။ ခ်ဲထီဖြင့္သည့္ေန႔တြင္ ထြက္သည့္ေပါက္ ဂဏန္းတြင္ ဂဏန္းမ်ား မပူးပါလွ်င္ လူသံုးဦး တြက္ကိန္းမွန္ေလသည္။ ဂဏန္းႏွစ္လံုး ပူးပါက ႏွစ္ဦးသာ အမွန္ရ၍ ဂဏန္းထြိဳင္ ထြက္ပါလွ်င္ က်န္(၉)ဦး ငုတ္တုတ္မိႈင္ေလသည္။ ခ်ဲဂဏန္း မ်ားမွ ထြက္လာသည့္ စာခ်ိဳးေလးမ်ားကို ေဖာ္ျပရပါလွ်င္ “<span style="color: red;"><span style="color: magenta;">၀၅၄</span>- ကုန္မွနားေအး</span>၊ <span style="color: magenta;">၅၀၅</span>-<span style="color: red;"> ႏြားကုန္မွနား</span>၊ <span style="color: magenta;">ဆုန္ဆန္ဆီ</span>- <span style="color: red;">ကုန္ျပန္ျပီ</span>”ဟူ၍ျဖစ္ေလသည္။ ဆုန္ဆန္ဆီဆိုသည္မွာ ထိုင္းအသံ ထြက္ (ဆုန္- ၂၊ ဆန္- ၃၊ ဆီ- ၄)ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> အို…ပုရိသ ခ်ဲသမားအေပါင္းတို႔ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္ၾကိဳးကုတ္၍ အလုပ္လုပ္၍ရသည့္ေငြကို မွ်တစြာ သံုးစြဲကာ ေငြကို စုၾကကုန္ေလာ့။ သည္းခံျပီး ေငြစုျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ေတြၾကာလာပါက ထိုေငြကို အရင္းအႏွီးျပဳ ၍ ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါလွ်င္ ေနာင္၌ သူေဌးၾကီးမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။ ထိုသုိ႔မဟုတ္ဘဲ ဆင္းရဲမြဲေတေန ၾကရသည္မွာ ခ်ဲထီေၾကာင့္လည္း ပါေနေပသည္။ ႏွစ္လံုးထီ သည္လည္း ဤအတိုင္းသာ လွ်င္ ျဖစ္ေလ သည္။ ႏွစ္လံုးသံုးလံုးကို ေလာင္းကစားၾကပါက တစ္သက္လံုး မြဲရမည္ျဖစ္ျပီး တစ္ခါတစ္ရံ ေလာင္း ကစားၾကပါက တစ္ခါတစ္ခါ ျပာက်ရေပ မည္။ ရံဖန္ရံဖန္ ေပါက္တတ္ၾကပါေသာ္ လည္း အေလာင္းကစား သမားမ်ား ေကာင္းစားသည္ ဆိုရာမွာ <span style="color: red;">“ေခြး႐ူးေကာင္းစား တစ္မနက္”</span>ဆိုေသာ စကားကဲ့သို႔ တစ္ခဏသာ လွ်င္ျဖစ္ေခ်သည္။ </span></span><br />
<br />
<div style="background-color: white;">
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">တစ္လံုးေလာင္းဆိုသည့္ ေဘာလံုးအေလာင္းကစားသမား ပုရိသမ်ားသည္လည္း မ်က္စိနား မအားၾကရေပ။ ဖတ္လိုက္ရသည့္ ေဘာလံုးဂ်ာနယ္၊ ၾကည့္လိုက္ရသည့္ ေဘာလံုးပြဲ၊ အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္ ေဆြးေႏြးၾကရ သည့္ ေဘာလံုးပြဲသံုးသပ္ခ်က္ အစရွိသည့္ကိစၥအ၀၀တို႔ျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ခံ အလုပ္႐ႈပ္ေနတတ္ၾကသည္မွာ ကမာၻ႔ကုလသမဂၢလူၾကီးမ်ားကပင္ အ႐ံႈးေပးရေပ လိမ့္မည္။ “<span style="color: blue;">ျမန္မာ့အားကစား ကမာၻကိုလႊမ္း”</span>ရေအာင္ ၾကိဳးစားေနသူမ်ားထက္ ေဘာလံုး အေလာင္းကစားသမားမ်ားက သာလြန္မ်ားျပားလ်က္ရွိရာ ၾကာလာလွ်င္ လူငယ္တို႔ ဒုကၡမ်ား ရမည့္အေရး ေမွ်ာ္ေတြးမိေလသည္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားမ်ား စာကို ၾကိဳးစားရမည့္ အစား ေဘာလံုးအေလာင္းကစားျဖင့္ လမ္းမွားကာ စေလာင္းမွလာသည့္ ေဘာလံုးပြဲမ်ားကို ေန႔မနား ညမအား ၾကည့္ေနၾကရသည့္အတြက္ ေက်ာင္းစားမ်ားကိုလည္းမၾကည့္ႏိုင္၊ ဗဟုသုတ ပြါးေစေသာ စာေပ မ်ားကိုလည္း မေလ့လာ မဆည္းပူးႏိုင္ၾကဘဲ ေဘာလံုးအားကစား သမား ေယာင္ေယာင္၊ ေငြေ ရးေၾကးေရး အလုပ္လုပ္ေနသည့္ စီးပြါးေရးသမားေယာင္ေယာင္ ျဖစ္ေနၾက ကာ အနာဂတ္တြင္ မလွမပသူမ်ား ျမန္မာ တြင္ ေပါမ်ားလာပါက အနာဂတ္ႏိုင္ငံအေရးမွာ ရင္ေလးစရာပင္ျဖစ္၏။ </span></span></div>
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> “<span style="color: red;">ခ်မ္းသာခ်င္လွ်င္ တ႐ုတ္လိုရွာ၊ ကုလားလိုစု၊ ျမန္မာလို မျဖဳန္းနဲ႔</span>”ဆိုေသာ စကားေပၚေပါက္ လာျခင္း သည္ ျမန္မာအမ်ိဳးသား တို႔၏ လိုအပ္ခ်က္ကို မီးေမွာင္းထိုးျပေနသလိုပင္။ ျမန္မာ အမ်ိဳးသားတို႔က လၻက္ရည္ဆိုင္၊ ဘီယာဆိုင္ထိုင္၊ KTV ၊ မာဆက္၊ စင္တီေတးဂီတရွိသည့္ အရက္ဆိုင္ အစရွိသည့္ ေငြကို အက်ိဳးမရွိ ျဖဳန္းတီးေနခ်ိန္တြင္ တ႐ုတ္တို႔က ၾကိဳးၾကိဳးကုတ္ ကုတ္ စီးပြါးရွာေနၾကသည္၊ ကုလား တို႔က ေငြ ကို ေခၽြတာစုျပီး ရသည့္ေငြအရင္းအႏွီးျဖင့္ စီးပြါးေရးၾကိဳးစားကာ ခ်မ္းသာေနၾကျပီ။ တ႐ုတ္ကုလားတို႔က ဆိုင္ၾကီးကနားၾကီး၊ တိုက္ၾကီး တာၾကီး ကားၾကီးမ်ားျဖင့္ ခ်မ္းသာေနၾကခ်ိန္တြင္ ျမန္မာအမ်ိဳးသားတို႔က လၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္၍ ခ်ဲတြက္၊ ေဘာလံုးပြဲေလာင္းကာ အက်ိဳးမရွိအခ်ိန္ျဖဳန္းေငြျဖဳဳန္းေနၾကဖို႔ မေတာ္ေတာ့ေပ။</span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">အေလာင္းကစားမွန္သမွ် ဘယ္အေလာင္းကစားမွ မႏွစ္သက္ၾကပါေလႏွင့္။ အေလာင္း အစားသည္ က်င့္ၾကံၾကိဳးစားထိုက္သည့္ စီးပြါးေရးနည္းမဟုတ္ေပ။ ဘ၀ကို မြဲျပာက်ေအာင္ ေလာင္ကၽြမ္းေစမည့္ မီးႏွင့္ကစားသကဲ့သို႔ျဖစ္၏။ ဘ၀၌ ၾကံဳေတြ႔ရသည့္ စီးပြါးေရးအဆင္ မေျပမႈ ျပႆနာေတြကို ရရစားစား ၀ါး၀ါးမ်ိဳမ်ိဳ ဆိုသလို လတ္တေလာ ေျပလည္႐ံုဆိုျပီး အေလာင္းကစားျဖင့္ ျဖတ္လမ္းကို လိုက္ၾကပါလွ်င္ ဒုကၡႏွင့္သာ ခရီးႏွင္ၾကရေပမည္။ သတိတရားျဖင့္ ႐ိုးေျဖာင့္စြာ အလုပ္လုပ္ကာ ၾကိဳးစားစီးပြါးရွာၾက ကုန္ေလာ့။
အေလာင္းကစားသမားမ်ား ၾကံဳေတြ႔ခံစားရမည့့္ ဆိုးက်ိဳးတရားတို႔ကို ေဖာ္ျပျပီး အမွတ္(၃) ပုရိသကံဆိုးေပါက္ၾကီးအေၾကာင္းကို နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါသည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> အေလာင္းကစားျပဳလုပ္သူရရွိမည့္အျပစ္ (၆)ပါး- </span></span><br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"><span style="color: blue;">“ေအာင္သူရန္ပြါး၊ ႐ံႈးသားစိုးရိမ္၊ စည္းစိမ္ေလ်ာ့ပါး၊ တရားသဘင္၊ မ၀င္သက္ေသ၊ မိတ္ေဆြႏွိမ့္ဆို၊ မလိုထိန္းျမား၊ ဤေျခာက္ပါးကား၊ ေပ်ာ္ပါးေႂကြအံ အျပစ္တည္း။”
</span> </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">ဆက္လက္ျပီး ေနာက္ဆံုးအမွတ္စဥ္ျဖစ္သည့္ အမွတ္(၄)ပုရိသကံဆိုးေပါက္ၾကီးအေၾကာင္းကုိ ဆက္ လက္ေရးသားအၾကံျပဳပါဦးမည္။
“<span style="color: blue;">မူးယစ္ထံုထိုင္း၊ အဆိပ္႐ိုင္းဟု၊ လူတိုင္းနာမ၊ သမုတ္ၾကသည့္၊ တိုစေဆး၀ါး၊ ဘိန္းျဖဴမ်ားႏွင့္၊ ေဆး၀ါးေဆးေျခာက္၊ မွီ၀ဲေသာက္က၊ စိတ္ေဖာက္စိတ္ႂကြ၊ ေမာဟေထြေထြ၊ စိတ္ေတြေလကာ၊ ဆိုးေပလံုးလံုး၊ ဘ၀တုံး၏။</span>” ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းမွ အစျပဳျပီး ေဆးေျခာက္၊ ဘိန္းျဖဴ၊ စိတ္ႂကြ ေဆးျပား အစရွိသည့္ မူးယစ္ေဆး၀ါးမ်ားကို မွီ၀ဲသံုးေဆာင္ျ့ခင္းသည္ လူကိုထံုထိုင္းေစကာ ဘ၀ပါပ်က္သုဥ္းေစသည့္ အဆိပ္႐ိုင္းသဖြယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၎အမူအက်င့္သည္လည္း ပုရိသကံဆိုးေပါက္ၾကီးတစ္ခုျဖစ္ေပသည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးမ်ား လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ အစဆံုးအတုယူတတ္ သည့္မေကာင္းမႈမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ပရိသအမ်ားစုအေနျဖင့္ ေဆး လိပ္ ေသာက္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ခံစားခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အယူအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကေလသည္။ ေဆးလိပ္ မေသာက္ပါက ေခတ္မမွီဘူး ထင္ေနျခင္းႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႔ဖို႔ ၾကားခံမရွိဟု ယူဆျခင္း၊ ေဆးလိပ္ ေသာက္ျပီး စတိုင္ထုတ္လိုျခင္း၊ အရြယ္ေရာက္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း ျပလိုျခင္းႏွင့္ စဥ္းစား ေတြးေခၚမႈ ယူရန္အတြက္ ၾကားခံကိရိယာ အျဖစ္ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းကို အသံုးျပဳျခင္း စသည္တို႔ႏွင့္ အျခားေသာအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္လည္း ရွိႏိုင္ပါသည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းျဖင့္ က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ေစႏိုင္႐ံုသာရွိေသာ္ လည္း ေဆးေျခာက္ မ်ား၊ ဘိန္းပင္မွရသည့္ အရြက္၊ အမႈန္႔ စသည္မ်ားကို သံုးေဆာင္ျခင္းအဆင့္သို႔ ကူးေျပာင္းသြားပါလွ်င္ နည္းနည္းမွီ၀ဲရာက စြဲသြားကာ ဘ၀ပါပ်က္သုဥ္း၍ လူညြန္႔တံုးရေပမည္။ မူးယစ္ေဆး၀ါး မွီ၀ဲသံုးေဆာင္သူတို႔သည္ ထိုမူးယစ္ေဆး၀ါးမ်ား မမွီ၀ဲရပါက ဘာအလုပ္ကိုမွ် မယ္မယ္ရရ မလုပ္ႏိုင္ၾကေပ။ ထို ပုရိသတို႔သည္ မူးယစ္ေဆး၀ါးရရွိဖို႔အတြက္ဆိုလွ်င္ မည္သည့္ေသာ မေကာင္းမႈကိုမဆို ျပဳလုပ္ ရဲၾကေပသည္။ မေကာင္းမႈၾကီးမ်ား ဆက္လက္တိုးပြါးေစေသာ မူးယစ္ေဆး၀ါးမွီ၀ဲသံုးေဆာင္ ျခင္းသည္ အခ်ိန္ကုန္၊ ေငြကုန္၊ လူညြန္႔တံုးကာ ႏိုင္ငံေတာ္ဥပေဒကို ပါ ေဖာက္ဖ်က္ရာ က်ေသာ ေၾကာင့္ ေထာင္တန္း က်ေရာက္ျခင္းျဖင့္ ဘ၀နိဂံုးခ်ဳပ္ရေပ လိမ့္မည္။ မူးယစ္ေဆး၀ါးမ်ား သံုးစြဲေနပါက ေမာဟမ်ား ပိုမိုထူေျပာလွ၍ ယခုဘ၀ တရားရရွိေရးကား လြန္စြာမွ ေ၀းလွေပ သည္။
စိတ္ႂကြ႐ူးသြပ္ေဆးျပား ႐ွဴၾက သည့္ ကေလးမ်ား၊ လူငယ္မ်ား၊ လူလတ္ပိုင္းမ်ားအေနျဖင့္ စ႐ွဴစတြင္ ျမဴးျမဴးႂကြႂကြျဖစ္ ကာ ေပ်ာ္ၾကရ သည္ဆို၏။ အလုပ္လုပ္လို႔ေကာင္း၊ စာက်က္လို႔ ေကာင္း စသည္ျဖင့္ ႐ွဴရင္း႐ွဴရင္း စိတ္ေဖာက္သြားၾကေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎ေဆးကို စိတ္ကို လည္း ႂကြေစတတ္ျပီး ေနာက္ဆံုး ႐ူးသြပ္သည့္ဘ၀သို႔ ေရာက္တတ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ႂကြ႐ူး သြပ္ေဆးဟု ေခၚျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ထိုသို႔ေသာ စိတ္ႂကြေဆးမ်ားသံုးၾကသည့္ လူငယ္လူရြယ္ ပုရိသမ်ား ကမာၻမွာ ေပါမ်ားလ်က္ရွိရာ မူးယစ္ေဆး၀ါးတိုက္ ဖ်က္ေရးအတြက္ ကမာၻ႔လူသား အက်ိဳးေဆာင္ရြက္ေနသည့္သူမ်ား၏ လုပ္ေဆာင္မႈကား ဂုဏ္ယူဖြယ္ ရာျဖစ္ေပသည္။
တခ်ိဳ႕အလုပ္ကိစၥမ်ားေသာ ပရိသမ်ားသည္လည္း စိတ္ကို တက္ႂကြေစရန္၊ အိပ္ေရး ပ်က္ခံ ႏိုင္ေစရန္ စသည္ျဖင့္လည္း ထိုကဲ့သို႔ ေဆး၀ါးမ်ားကို သံုးေဆာင္ၾက၏။ ဇိမ္ခံယစ္မူး စိတ္ၾကည္ ႏူးမႈကို ခံခ်င္ၾက၍လည္း သံုးၾက၏။ ေမာဟျဖင့္ မူးယစ္ေနျခင္းကို စိတ္ၾကည္ႏူးေနသည္ဟူ၍ မွတ္ကာ သံုးစြဲေနျခင္းျဖစ္၏။ မူလတန္းကတည္းက ပုထုဇဥ္တို႔စိတ္သည္ ေမ်ာက္စိတ္ ကဲ့သို႔ ေရာက္ တတ္ရာရာ မေကာင္းမႈအာ႐ံု၌ သာ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနၾကသည္ျဖစ္ရာ မူးယစ္ေဆး၀ါးျဖင့္ ထပ္မံ ဓာတ္ျပဳလိုက္သျဖင့္ မေကာင္းမႈအာ႐ံု အေတြးနယ္တစ္ခုလံုး လႊမ္းျခံဳသြားကာ ဘယ္မွာလွ်င္ စိတ္အစဥ္ ေကာင္းႏိုင္ေတာ့အံ့နည္း။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> အို…ပုရိသ လူငယ္လူရြယ္ အမ်ိဳးသားအေပါင္းတို႔ ေဆး၀ါးေဆးေျခာက္သံုးစြဲျခင္းသည္ အသင္တို႔ကို ဘ၀အေမွာင္ ေခ်ာက္က်ဖို႔အတြက္ နည္းမွားလမ္းမွားတို႔ ျဖစ္ၾကကုန္၏။ ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္အခ်ိန္၌ ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ စိတ္႐ိုင္းေလးမ်ား ၀င္လာတတ္သည္ျဖစ္ရာ အေပါင္းအသင္း မွား၍လည္း ထိုေဆး၀ါးမ်ားကို အသံုးျပဳတတ္ၾက သည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းတို႔ျဖင့္ မေကာင္းအသင္း မဖြဲ႔ၾကေလႏွင့္။ ေကာင္းမႈျဖင့္ အခ်င္းခ်င္းတိုက္တြန္း တတ္သည့္ မိတ္ေကာင္းေဆြတစ္သင္း ဖြဲ႔ၾကကုန္ေလာ့။
တခ်ိဳ႕ေသာ ပုရိသၾကီးမ်ားက <span style="color: red;">“ေယာက်္ားဆိုတာ အကုန္လုပ္ဖူးရတယ္ကြ”</span>ဟူ၍ အျမင္မွား အယူမွား ဒိ႒ိတရားကို လူငယ္တို႔ထံ ထိုအေတြးမ်ိဳးေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္တတ္ၾကေပသည္။ အေတြးအေခၚနည္းၾကေသာ လူငယ္မ်ားအေနျဖင့္ “အင္း ဒါမွ ငါက ျပန္ျပီး ဆရာၾကီးလုပ္တတ္ မွာ”ဟူ၍မွတ္ကာ “<span style="color: red;">အရက္၊ မိန္းမ၊ အေလာင္းကစား၊ မူးယစ္ေဆး၀ါး</span>”စေသာ မေကာင္းသည့္ အတတ္ပညာမ်ိဳးစံုတို႔ကို ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္ေသာ ပါရဂူၾကီး လုပ္ခ်င္လာၾကကာ ဆန္းရင္းဆန္း ရင္း လိုင္းေပါင္းစံုတာ၀န္ယူရသည့္ ဂိတ္မွဴးၾကီးကဲ့သို႔ ခႏၶာကိုယ္ အနားမရႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရွာသမွ် စီးပြြါးမွာလည္း ထိုေလးမ်ိဳးအတြက္သာလွ်င္ အသံုးခ်ေနၾကေတာ့၏။ ထိုသူတို႔၏ အမ်ားအက်ိဳး ပရဟိတအျမင္အေနျဖင့္ “ယိုေပါက္ေလးမ်ိဳးထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ သင္းပင္းဖြဲ႔ရပါက သိန္းေသာင္းမက အကုန္ခံႏိုင္ၾကေသာ္လည္း အရက္မေသာက္တတ္သူအား အေအးတစ္ခြက္ တိုက္ရမွာကို လြန္စြာ ႏွေမွ်ာတြန္႔တိုတတ္ၾကေလသည္။”
ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ တရားဓမၼအလိုအရ ျပဳေကာင္းသည့္ဒါန၊ မျပဳေကာင္းသည့္ဒါနဟူ၍ ႏွစ္ပါးရွိေလ ရာ ေသရည္ေသရက္အလွဴ၊ ေမထုန္အလွဴ၊ မူးယစ္ေဆး၀ါးအလွဴ၊ အေလာင္းကစားလုပ္ရန္ ကူညီသည္တို႔မွာ မေကာင္းေသာဒါန၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေငြကုန္ေသာ္လည္း ကုသိုလ္မရဘဲ အကုသိုလ္သာရရွိေသာ မိစၧာဒါနတို႔ျဖစ္၏။ “<span style="color: blue;">အပါယ္ေလးပါး၊ လားမည့္အေၾကာင္း၊ မေကာင္းမႈမွ၊ စပ္သမွ်ကို၊ ေရွာင္ၾကပါေလ၊ ေသကာထုတ္ေခ်ာက္၊ ငရဲေရာက္မည္၊ ေၾကာက္ရြံ႕ ေစ။</span>”ဟူေသာ ရွင္မဟာရ႒သာရဆံုးမစာေလးကို ႏွလံုးသြင္း၍ ထိုမေကာင္းမႈမ်ားကို ေရွာင္ၾကဥ္ၾကပါေလ။ ပုရိသတို႔၏ လမ္းမွားကာ အကုသိုလ္ျဖင့္ ေငြကုန္၊ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾက သည္မွာ ထိုေလးမ်ိဳးေသာ “<span style="color: red;">ပုရိသ ကံဆုိးေပါက္ၾကီးမ်ား</span>”ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပျပီး သတိတရား တိုးပြါးကာ ေရွာင္ရွားႏိုင္ၾကေစရန္ ရည္ရြယ္ အၾကံျပဳ၍ ဤေဆာင္းပါးကို ေမတၱာျဖင့္ ေရးသား တင္ျပအပ္ေပသည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">“<span style="color: blue;">ပုရိသကံဆိုးေပါက္ၾကီးမ်ား”</span></span></span><br />
<div style="color: blue;">
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> ျမတ္ေသာေယာက်္ား၊ သတို႔သားသည္</span></span></div>
<div style="color: blue;">
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> ေမြးဖြားလူလား၊ ေျမာက္ခဲ့ျပီ။ </span></span></div>
<div style="color: blue;">
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">ရခဲဖို႔စြာ၊ ၾကိဳးစားပါလွ်င္ </span></span></div>
<div style="color: blue;">
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">လြန္သာျမတ္လို႔၊ ေအာင္ပြဲဆင္။ </span></span></div>
<div style="color: blue;">
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">ထိုသုိ႔မသြား၊ လမ္းေခ်ာ္မွားလွ်င္ </span></span></div>
<div style="color: blue;">
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">တိုးပြါးဖို႔တြင္၊ လမ္းမျမင္။</span></span></div>
<div style="color: blue;">
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> ေယာက်္ားေဖာက္ျပား၊ အမွားမ်ားတြင္</span></span></div>
<div style="color: blue;">
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> ေလးပါးျပား၍၊ ယိုေပါက္ဆင္။ </span></span></div>
<div style="color: blue;">
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">ပ-ဆံုးအေပါက္၊ ေသရည္ေသာက္ၾက </span></span></div>
<div style="color: blue;">
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">ဒု-ေပါက္ဣတၳိယ၊ မွားကာမ။ </span></span></div>
<div style="color: blue;">
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">တ-ေပါက္အမွား၊ ေလာင္းကစားႏွင့္</span></span></div>
<div style="color: blue;">
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> ေဆး၀ါးမူးယစ္၊ စတုျဖစ္။ </span></span></div>
<div style="color: blue;">
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">ပုရိသမ်ား၊ သတိထားပါ</span></span></div>
<div style="color: blue;">
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> ေရွာင္ရွားႏိုင္ေစ၊ ထုိေလးေထြ။</span></span></div>
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">(<span style="color: #660000;">ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု</span>) </span></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-1846091288363596082012-12-25T10:27:00.000+04:002012-12-25T11:38:39.943+04:00ပုရိသ ကံဆိုးေပါက္ၾကီးမ်ား(ဒုတိယပိုင္း)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">“<span style="color: blue;">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span>” </span></div>
<br />
<span style="font-family: Zawgyi-One;">အမွတ္(၁)ပုရိႆကံဆိုးေပါက္ၾကီးသည္ ေသရည္ေသရက္မ်ား မွီ၀ဲသံုးေဆာင္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေဆာင္ပါး (ပထမပိုင္း) တြင္ ေရးသားတင္ျပခဲ့ပါသည္။ ဆက္လက္၍ ပုရိသ-အမ်ိဳးသားမ်ား ကံဆိုးေစေသာအေၾကာင္း၊ ဘ၀မွာ တိုးတက္မႈမရွိဘဲ ဆုတ္ယုတ္ေစသည့္အေၾကာင္းမ်ား၊ လမ္းမွားေနသည့္ စ႐ိုက္လကၡဏာ အမူအက်င့္ဆိုးမ်ားကို ေဖာ္ျပအၾကံျပဳကာ လမ္းမွန္ေလွ်ာက္ ၍ ၾကီးပြါးတိုးတက္ေအာင္ျမင္ႏိုင္ၾကေစရန္ ရည္ရြယ္အၾကံျပဳ ေရးသားေဖာ္ျပသြားပါမည္။ (<span style="color: blue;">ငါသာလွ်င္သိ၊ ထင္ဘိမွတ္ေယာင္၊ ေမာဟေဆာင္၍၊ ဟန္ေဆာင္မာန၊ မမူရပါ၊ စိတ္ေကာင္း ေမတၱာ၊ ေရွး႐ႈကာလွ်င္၊ ကမာၻျမန္မာ့၊ ပုရိသမ်ား၊ သုခခ်မ္းသာ၊ ၾကီးပါေစေၾကာင္း၊ အက်င့္ ေကာင္းႏွင့္၊ လမ္းေၾကာင္းမွန္ျပ၊ သတိရဖို႔၊ သုတေ၀စည္၊ မွ်ေ၀သည္။</span>)</span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">အႏၶပုထုဇဥ္-ပုရိသအမ်ိဳးသားတို႔သည္ “<span style="color: red;">မ</span>”ႏွင့္ပတ္သက္ပါလွ်င္ ကိေလသာေတာင္းသမွ် ခႏၶာၾကီး ကို ေက်ာင္းေနၾကရာ စိတ္ပ်ိဳကာ ကုိယ္ႏုသူဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွတ္ယူၾကေလသည္။ ကာယႏွင့္၀စီ ႏွစ္ပါးညီ ထိုသီလကို မေနာက ခ၀ါခ်၍ ဘီလူးက,ကဖို႔ရန္သာ မေနာက ခိုင္းရွာရာ မေနာတီးသည့္ ဘီလူးဆိုင္းေၾကာင့္ ကိုယ္ႏွင့္ႏႈတ္ ႐ိုင္းရကာ ဟုိအပ်ိဳ၊ သည္အပ်ိဳ ေနာက္ကပိုး၍ ျဖိဳေတာ့၏။ သူ႔သမီး သူ႔မယားကို ေနာက္က က်ားလိုလိုက္ေတာ့၏။ သျပာေတာင္းရွာ ျပည့္တန္ဆာလည္း ေန႔မနား၊ ညမအား ငွါးေလသည္။ ယုယုယယ ခ၀ါမထံ ေခါင္းေလွ်ာ္ဆံသ ခံၾကသည္။ စင္တင္ဂီတ ဆိုဟန္ျပသည့္ သြယ္သြယ္လွ်လွ် ကညာလွကို မ်က္လံုးအေဟာင္း နားမေညာင္းဘဲ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ေငးေငါင္သည္။ အိမ္ကမယား မယ္အိုထား၍ အေတြ႔ကာမ ႏုယြျပသည့္ မာဆက္မႏွင့္ ေပ်ာ္ၾက၏။ ကာလာအိုေက မိန္းမေထြ ႏွင့္ လံုးလားေထြးလား ေပ်ာ္ပါးၾကသည္မွာ အႏၶပုရိသတို႔၏ က်င့္စဥ္ ျဖစ္ေပသည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">အို…ပုရိသ အမ်ိဳးသားအေပါင္းတုိ႔ ဘ၀မွာ မေတာက္ေျပာင္၊ ေအာင္ျမင္မႈေတြေႏွးေကြးေစသည့္ အလွမ်ိဳးစံု ဣတၳိယကာမဂုဏ္ကို မွီ၀ဲသံုးေဆာင္ေနၾကျခင္းသည္ အမွတ္(၂)ပုရိသကံဆိုးေပါက္ ၾကီးတစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါ သည္။ ေငြကုန္အခ်ိန္ကုန္၊ ကုသုိလ္ေတြကုန္ေနၾကသည္မွာ မိန္းမလိုက္စား ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၏။ မ-ဘက္ လိုက္ေနၾကေသာေၾကာင့္ မိုက္-ဘက္သို႔ ပါေနၾကရျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ပုရိသတို႔ေျပာသည့္ “<span style="color: red;">အလန္းေလးေတြ</span>”ဆိုသည္မွာ ေရာယွက္မိုက္မွားမိပါလွ်င္ ကႆဖဘုရားလက္ထက္က သူေဌး သားေလးဦးလို ေလာဟကုမီၻငရဲသုိ႔ “<span style="color: red;">တန္းတန္းမတ္မတ္</span>” ေရာက္ေစႏိုင္သည့္အတြက္ “<span style="color: red;">ဒု၊ သ၊ န၊ ေသာ</span>” ဆိုေသာ ထို႔သူေဌးသားေလးဦးေျပာခ်င္သည့္ စကားမ်ားကို အမွတ္ရၾကပါေလ။
ထိုစကား တို႔ ေပၚေပါက္ လာပံုမွာ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ တစ္ေန႔သ၌ ေကာသလ မင္းၾကီးသည္ တိုင္းခန္း လွည့္လည္ရာတြင္ အလြန္တရာ ေခ်ာေမာလွပေသာ မိန္းမ တစ္ေယာက္ကို ျမင္ေတာ္မူလိုက္ရာ အစြဲ လန္းၾကီး စြဲလန္းသြားကာ ကိေလသာပိုး ရြပိုးထိုးေတာ့၏။ မင္းၾကီးသည္ ထိုလံုမအေၾကာင္း စံုစမ္းေမးျမန္း ရာတြင္ သူတစ္ပါးမယား ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အိမ္ယာတြင္ တံုးလံုးလဲကာ မရလွ်င္ ေသရေတာ့မည့္အလား ခံစားေနရင္း သူ႔ေယာက်္ားကိုပင္ ပရိယာယ္ျဖင့္သတ္ရန္ အေကာက္ဉာဏ္ ထုတ္မိေလေတာ့သည္။ မင္းၾကီးသည္ မအိပ္ႏိုင္ မစားႏိုင္ျဖစ္ရင္း သန္းေခါင္ခ်ဥ္းသည့္အခါတြင္ “<span style="color: red;">ဒု၊ သ၊ န၊ ေသာ</span>”ဟူေသာ အသံနက္ၾကီးမ်ားကို ေၾကာင္မက္ဖြယ္ေကာင္းစြာ ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားသြားကာ တစ္ညလံုး မအိပ္ႏိုင္ခဲ့ရေပ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ညီလာခံတြင္ မင္းၾကီးသည္ ညတုန္းက သူၾကားခဲ့ရသည့္ အသံက်ယ္ၾကီးမ်ားကို မူးမတ္တို႔ကို မိန္႔ၾကားကာ အေၾကာင္းကို ေမးျမန္းေလသည္။ မိစၧာဒိ႒ိအယူရွိေသာ မူးမတ္တို႔သည္ ဘုရင္ၾကီးကံေတာ္ကုန္ႏိုင္သျဖင့္ ယစ္နတ္ပူေဇာ္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အေကာက္ ဉာဏ္ျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားၾကရာ မင္းၾကီးက လက္ခံယံုၾကည္ျပီး ယစ္နတ္ပူေဇာ္ရမည့္ လူ၊ တိရစၧာန္ စသည္တို႔ကုိ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ေစ ေလသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို မလႅိကာမိဖုရားေခါင္ၾကီး ၾကားသိခ်ိန္တြင္ ပညာဉာဏ္ရွိေသာ မိဖုရားၾကီးျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ေကာသလမင္းၾကီးထံ အလ်င္အျမန္ ေလွ်ာက္ထား ရာမွာ- “<span style="color: blue;">ကုန္စင္ခပင္း သိျမင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား ထံ ေမးေလွ်ာက္မွသာ အေျဖမွန္ သိႏုိင္ ပါ ေၾကာင္း</span>” သံေတာ္ဦး တင္ေလသည္။ ဤတြင္မွ “<span style="color: red;">ဒု၊ သ၊ န၊ ေသာ</span>”ဟူေသာ စကားအက်ယ္ႏွင့္ ၀တၳဳ ဇာတ္ေၾကာင္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့သျဖင့္ ေကာသလ မင္းၾကီးလည္း ကာမဂုဏ္မမွား၊ ယစ္နတ္ပူေဇာ္ခံရမည့္ လူ၊ တိရစၧာန္မ်ားလည္း အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္သြားေလ သည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားေ႔ရွ၌ ပြင့္ေတာ္မူခဲ့ေသာ ကႆပျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္တြင္ အလြန္တရာ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ေသာ သူေဌးသားေလးဦးတို႔သည္ တစ္သက္စားလို႔ မကုန္ႏိုင္ ေသာ သူတို႔၏စည္းစိမ္ဥစၥာ တို႔ကို မည္သို႔ျဖဳန္းကာ ဇိမ္ခံရပါ့မလဲဟူ၍ စဥ္းစားရာတြင္ ပုရိသအခ်ိဳ႕တို႔ အထင္ၾကီးသည့္ (<span style="color: red;">Master Key</span>)မ်ားလုပ္ရန္ ေလးဦးလံုး သေဘာတူခဲ့ကာ အပ်ိဳ အလွ၊ အိုလည္းလွသည့္ မိန္းမမ်ိဳးစံုတို႔ကို ဥစၥာျဖင့္ ဖ်ားေယာင္း၍ ကာေမသုမိစၧာစာရကံကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကေလသည္။ သူေဌးသားေလးဦးသည္ ကာမဂုဏ္အမွားေၾကာင့္ ထိုဘ၀မွ ေသေသာအခါ ေလာဟကုမီၻ(သံရည္ပူငရဲ)သို႔ က်ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ ၏။ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ငရဲအိုးမွ ျပန္ေပၚလာသည့္ အခ်ိန္ေလးတြင္ သူတို႔ အေနျဖင့္ လူ႔ျပည္က လူသားေတြကို ေျပာျပခ်င္သည့္ စကားမ်ား ထုတ္ဟေအာ္ဟစ္လိုက္ရာ ပထမဆံုး စကားလံုးေလး ေအာ္ျပီးခ်ိန္တြင္ ငရဲအိုးထဲသို႔ ျပန္လည္နစ္ျမဳပ္ သြားျပန္ေလသည္။ ေကာသလ မင္းၾကီးက ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားထံ ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းခ်ိန္တြင္ အထက္ပါ သူေဌးသားေလးဦး၏ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းကို ေဟာၾကားခဲ့ၿပီး မင္းၾကီးၾကားခဲ့ေသာ စကားမ်ားမွာလည္း ထိုသူေဌးသားေလးဦး တို႔က လူ႔ျပည္က လူသားမ်ားကို ေျပာခ်င္၍ ေအာ္ဟစ္လိုက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ၎တို႔ေျပာခ်င္သည့္ စကားအက်ယ္တို႔ကို ေအာက္ပါ အတိုင္း ေဟာၾကားခဲ့ေလသည္- </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">-“<span style="color: blue;">ဒုဇၨီ၀ိတမဇီ၀ိမွ ေယသေႏၲ န ဒဒမွေသ၊ ၀ိဇၨမာေနသု ေဘာေဂသု ဒီပံ နာကမွ အတၱေနာ။</span>”- </span></span><br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">(ငါတို႔ မေကာင္းမႈဒုစ႐ိုက္ေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ စည္းစိမ္ဥစၥာနဲ႔ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ရွိပါလ်က္ မေပးလွဴ ခဲ့ၾကဘူး၊ မိမိအတြက္ ေထာက္တည္ရာ အားထားရာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ မျပဳလုပ္ခဲ့ၾကဘူး။) </span></span><br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">-“<span style="color: blue;">သ႒ိ ၀ႆ သဟႆာနိ ပရိပုဏၰာနိ သဗၺေသာ၊ နိရေယ ပစၥမာနာနံ ကဒါ အေႏၲာ ဘ၀ိႆတိ။</span>”-</span></span><br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">(ငရဲေရာက္တဲ့အခါမွာ အႏွစ္ ၆ ေသာင္းရွိသြားျပီ၊ ခုျပန္ျပီးေတာ့ က်သြားျပန္ျပီ၊ ဘယ္ေတာ့မ်ား ဆံုးမယ္လို႔ေတာ့ မသိဘူး။) </span></span><br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">-“<span style="color: blue;">နတၳိ အေႏၲာ ကုေတာ အေႏၲာ န အေႏၲာ ပဋိဒိႆတိ၊ တဒါ ဟိ ပကတံ ပါပံ မမ တုယွဥၥ မာရိသာ။</span>”- </span></span><br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">(ဆံုးေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ တို႔ ဟိုတုန္းက မေကာင္းတာေတြ လုပ္မိတာ၊ မိတ္ေဆြတို႔ ဆံုးေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။) </span></span><br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">-<span style="color: blue;">“ေသာဟံ ႏူန ဣေတာ ဂႏၲာ ေယာနိ ံ လဒၶါန မာႏုသိ ံ၊ ၀ဒညဴ သီလသမၸေႏၷာ ကာဟာမိ ကုသလံ ဗဟံု။</span>”- </span></span><br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">(ဒီတစ္ခါ လူ႔ဘ၀ ရရင္ေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ကုသိုလ္ခ်ည္း လုပ္ေတာ့မယ္။) ဟူ၍ျဖစ္ေလသည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">“<span style="color: red;">လူငယ္တို႔သဘာ၀ ေပ်ာ္ၾကပါးၾကတာ ဘာေၾကာင့္ အျပစ္ျဖစ္ရမွာလဲ၊ သူၾကည္ျဖဴလို႔ ကုိယ္-ကလူတာ ဘယ္အရာက အေရးယူမွာလဲ၊ ဒါ ငရဲနဲ႔ေၾကာက္ေအာင္ေျခာက္တာ</span>”ဟူ၍ အျပစ္ျပ ဆံုးမသည့္ ဘာသာအယူကို လူငယ္အခ်ိဳ႕တို႔ မၾကည္ျဖဴတတ္ၾကေပ။ ဘုရားအဆုံးအမေတာ္ တို႔သည္ အယူ၀ါဒေတြ မဟုတ္ေပ။ သဘာ၀ျဖစ္စဥ္အမွန္တို႔ကို အေၾကာင္းအက်ိဳးျပ၍ ဆံုးမေတာ္မူထားသည့္ သစၥာတရား ဓမၼတို႔ပင္ျဖစ္၏။ ေရွာင္ၾကဥ္ရန္ေဟာထားသည့္ ၀ါရိတၱ သီလသည္ ေရွာင္ၾကဥ္သူအတြက္ အက်ိဳးစီးပြါးရရွိမည္ျဖစ္ျပီး ေဆာင္ရြက္ရန္ေဟာထားေသာ စာရိတၱသီလသည္လည္း ေဆာင္ရြက္သူအတြက္ အက်ိဳးစီးပြါး ျဖစ္ထြန္းမည္ျဖစ္၏။ ဘာသာတရားက လူတို႔ကို အေနၾကပ္ေအာင္ ေဘာင္ခတ္ေနျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေပ။ ျမတ္စြာဘုရား၏ သစၥာတရားတို႔သည္ ဥပမာအားျဖင့္ “<span style="color: blue;">င႐ုပ္သီးစားလွ်င္ စပ္သည္၊ ထန္းလ်က္ စားလွ်င္ ခ်ိဳသည္</span>”ဟူ၍ ေဟားထားသည့္သေဘာမ်ိဳးျဖစ္၏။ င႐ုပ္သီးကို ျမန္မာစားလွ်င္ စပ္သည္၊ တ႐ုတ္စားလွ်င္ မစပ္၊ ထန္းလ်က္ကို ျမန္မာစားလွ်င္ ခ်ဳိသည္၊ ကုလားစာလွ်င္ မခ်ိဳ ဟူ၍ မဟုတ္။ င႐ုပ္သီးကို ဘယ္သူစားစား စပ္သည္၊ ထန္းလ်က္ကို ဘယ္သူစားစား ခ်ိဳသည္ ဟူေသာ သဘာ၀ျဖစ္စဥ္အမွန္အတိုင္းသာလွ်င္ လမ္းညႊန္သည့္တရားေတာ္ျဖစ္၏။
ျမတ္စြာဘုရား တရားစကား ကိုေထာက္၍ ျမန္မာပညာရွိၾကီးမ်ားက ႏိုင္ငံယဥ္ေက်းမႈအျဖစ္ယူကာ “<span style="color: blue;">တစ္လင္ တစ္မယားစနစ္၊ သားမွတ္မွတ္ မယားမွတ္မွတ္ ေပါင္းရမည္ဟူေသာ စနစ္၊ ရည္းစားထားတာေတာင္ တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္ ပိေတာက္ဆို ပိေတာက္ သစၥာရွိကာ တစ္သက္လံုး ေပါင္းရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သံုးႏွစ္ သံုးမိုး တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္သိေအာင္ မိတ္ေဆြလို ေမာင္ႏွမလို စံုစမ္းအကဲခတ္ရမည္ ဟူေသာ တိုက္တြန္းမႈ၊ ဟဲ့- ေကာင္မေလး၊ ရည္စားတစ္ေထာက္ လင္ေကာင္တစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္ လုပ္မေနနဲ႔၊ မိန္းကေလးဆိုတာ ဣေျႏၵရွိမွ၊ သိကၡာရွိမွ၊ မေလာ္လီမွ တန္ဘိုးရွိတယ္၊ ဟဲ့-ေကာင္ကေလး၊ ပ်ိဳတိုင္းၾကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္ဆိုျပီး အကုန္လံုးကို လိုက္ခ်ဳိင္ေနရင္ ဘယ္မွာ ေယာက်္ားေကာင္း တို႔၏ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ရွိပါ့မလဲ၊ ေယာက်္ားတို႔ ကာမကို ႏိႈးဆြသည့္ ထမီ ဟကြဲ၊ ေဘာင္းဘီတို စကပ္တို၊ အေပၚက မလံု၊ ေအာက္က ေဟာင္းေလာင္း အ၀တ္အစားေတြ မိန္းကေလးတို႔ မ၀တ္ၾကနဲ႔၊ တို႔ ျမန္မာမိန္းကေလးဆိုတာ လံုလုံျခဳံျခံဳရွိသည့္ အ၀တ္အစားေလး ေတြ ၀တ္ရတယ္၊ ေကာင္ ကေလး ေကာင္မေလးတို႔ အခ်ိန္အခါ မေတာ္ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ သြားလာ ေနၾကတာ မသင့္ေတာ္ဘူး ကဲြ႔</span>”အစရွိသည့္ လူငယ္အခ်ိဳ႕တို႔အတြက္ နားၾကားပင္းကပ္ေနတတ္ သည့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အေျခခံေသာ လူၾကီးသူမတို႔၏ အဆံုးအမတို႔သည္ ကာေမသုမိစၧာ စာရကံတည္းဟူေသာ အပါယ္လားေၾကာင္း မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ မျဖစ္ပြါးရေအာင္ အလ်ဥ္းသင့္သည့္အခါတိုင္း ၾကိဳတင္ကာ တားျမစ္ေန ၾကျခင္းျဖစ္၏။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">အို…ပုရိသ အမ်ိဳးသားအေပါင္းတို႔ အေနာက္တိုင္း မယဥ္ေက်းမႈမွ စီးဆင္းလာသည့္ <span style="color: red;">Living Together</span> ဆိုေသာ လင္မယားမဟုတ္ဘဲ အတူတကြေနထိုင္ျခင္းသည္ ျမန္မာတို႔ ယဥ္ေက်းမႈ မဟုတ္ေပ။ ထို မေကာင္းသည့္ အက်င့္စ႐ိုက္တို႔သည္ ျမန္မာတို႔အတြက္ ယဥ္ေက်းမႈ မဟုတ္သလို အေနာက္တိုင္း အေ႔ရွတိုင္းအတြက္လည္း ယဥ္ေက်းမႈ မဟုတ္ေပ။ ကမာၻ႔ လူသားအားလံုးအတြက္ ယဥ္ေက်းမႈ မဟုတ္ေခ်။ ေလာ္လီေဖာက္ျပားသူတို႔၏ စ႐ိုက္လကၡဏာ အမူအက်င့္ဆိုးမ်ားသာ ျဖစ္ၾကကုန္၏။
တရား၀င္ ဇနီးမယားမွတစ္ပါး အျခားဘယ္မိန္းကေလးႏွင့္မွ <span style="color: red;">Living Together</span> မလုပ္ၾကေလ ႏွင့္။ အျပစ္မ်ားက အလြန္တရာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွပါသည္။ အရွင္အာနႏၵာကဲ့သုိ႔ေသာ ဘြဲ႔ေလးခု ဧတဒဂ္ရခဲ့သည့္ အေလာင္းေတာ္ၾကီးပင္ တစ္ခုေသာဘ၀ ကာေမသုမိစၧာစာရကံ က်ဴးလြန္မိုက္မွားမိခဲ့၍ ေရာ႐ု၀ငရဲ၌ က်ေရာက္ခဲ့ရျပီး ငရဲမွလြန္ေသာအခါတြင္လည္း စတုတၳဘ၀၌ ေ၀ွးေစ့ကို ထုတ္ျပီး ၀န္ကို ထမ္းရန္ အခိုင္းခံ ရေသာ ဆိတ္သိုးၾကီး ျဖစ္ခဲ့ရျခင္း၊ ပဥၥမဘ၀ ေမ်ာက္ဘ၀ ျဖစ္ခဲ့စဥ္မွာလည္း အုပ္ခ်ဳပ္ ေသာ ေမ်ာက္ မင္းၾကီးက ေ၀ွးေစ့ကို ကိုက္ေဖာက္စားခံခဲ့ရျခင္း၊ ဆ႒မေျမာက္ ဘ၀ ႏြားဘ၀ျဖစ္ခဲ့ စဥ္မွာလည္း သန္မာ ထြားက်ိဳင္းေသာ ႏြားၾကီးျဖစ္တာေၾကာင့္ ေ၀ွးေစ့ကို ထုတ္ခံရကာ အခိုင္းခံခဲ့ရျခင္း၊ သတၱမ ဘ၀ ၀ဇၨီတိုင္း ၌ ေယာက်္ားမဟုတ္၊ မိန္းမ မဟုတ္သည့္ နပံုးပ႑ဳပ္ျဖစ္ခဲ့ရျခင္း၊ ထို႔ေနာက္ သိၾကားမင္း၏ မိဖုရားအျဖစ္ ေလးဘ၀၊ ဇ၀နနတ္သား၏ မိဖုရား နတ္သမီးဘ၀၊ အဂၤတိမင္းၾကီး ၏သမီး ႐ုစာမင္းသမီးဘ၀ စသည္ျဖင့္ကာေမသုမိစၧာစာကံအက်ိဳးေပးဘ၀တို႔ကို ရရွိခဲ့ရေပသည္။
ေလာကီေကာင္းက်ိဳးေတြ ေ၀း၊ ေလာ ကုတၱ ရာ အသိအျမင္ေတြလည္း ေဆြးေစေသာ သေဘာ ကို ေလးနက္စြာေတြးေတာေစ ခ်င္ပါေၾကာင္း အၾကံျပဳရင္း ဤဓမၼေဆာင္းပါး(ဒုတိယ ပိုင္း)ကို ျမတ္စြာ ဘုရားေဟာၾကားခဲ့သည့္ ကာေမသုမိစၧာစာရ က်ဴးလြန္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိမည့္ ဆိုးက်ိဳးမ်ားႏွင့္ မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးေရးသားေတာ္မူခဲ့ေသာ မဃေဒ၀လကၤာတို႔ျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါသည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">ကာေမသုမိစၧာစာရက်ဴးလြန္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိမည့္ဆိုးက်ိဳးမ်ားကို လကၤာျဖင့္ မွတ္သားရန္-
“<span style="color: blue;">မိစၧာစာရ၊ က်ဴးလြန္ကလည္း၊ မုန္းၾကအမ်ား၊ ရန္သူပြါး၍၊ ရွားပါးလာဘ္တိတ္၊ ခ်မ္းသာဆိတ္ ၏၊ ဣတိၳပ႑ဳက္၊ မ်ိဳးယုတ္ခါခါ၊ မ်က္ႏွာမလွ၊ အရွက္ရလ်က္၊ လကၡဏဣေျႏၵ၊ ယြင္းေသြခ်ိဳ႕ သိမ္၊ စိုးရိမ္မ်ားစြာ၊ ခ်စ္သူကြာသည္၊ ေရွာင္ခါအျပန္ အက်ိဳးတည္း။</span>” </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">မဃေဒ၀လကၤာ-
“<span style="color: blue;">ကိေလ႐ုတ္မာ၊ ဓမၼတာ၌၊ အာသာငတ္ငတ္၊ ၾကီးရမၼက္ႏွင့္၊ ကလက္ကလိန္း၊ ဉာဏ္မထိန္းဘဲ၊ မိန္းမႏိုင္ငံ၊ ဆက္ဆံယစ္မူး၊ အလိုက္က်ဴးက၊ ညစ္ညဴးဆိုး၀ါး၊ အျပစ္မ်ား၏။</span>” </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">“<span style="color: blue;">ကာမေရာဂါ၊ ၀မ္းတြင္းနာကား၊ ကုရာနတၳိ၊ ေဆးမရွိဘူး၊ မိမိပညာ၊ သတိသာလွ်င္၊ မဟာၾသသဓ၊ ေဆးမည္ဆြ၏။</span>” </span></span><br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">(<span style="color: orange;">ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု</span>)</span></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-48221221535190209412012-12-21T06:28:00.001+04:002012-12-21T07:53:14.044+04:00ပုရိသ ကံဆိုးေပါက္ၾကီးမ်ား(ပထမပိုင္း)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">“<span style="color: blue;">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span>” </span></div>
<br />
<span style="font-family: Zawgyi-One;">သတၱ၀ါတို႔၏ အက်ိဳးေပးကံတရားတို႔သည္ အရိပ္ကဲ့သို႔ျဖစ္၏။ အရိပ္ကို လိုက္ခဲ့ရန္ ေခၚစရာမလိုသလို လိုက္ခဲ့ရန္လည္း တားဆီးလို႔ မရႏိုင္ေပ။ သြားေနသည္အရာေနာက္သို႔ ထက္ၾကပ္ မကြာ လိုက္ေနမည္သာျဖစ္၏။ ထို႔အတူသာလွ်င္ သတၱ၀ါတို႔ ျပဳလုပ္သမွ်ေသာ ကာယကံအမႈ၊ ၀စီကံအမႈ၊ မေနာကံအမႈတို႔၏ အက်ိဳးေပးကံတို႔သည္ အရိပ္ကဲ့သို႔ အစဥ္လိုက္ေနေလသည္။ အက်ိဳးေပးတတ္သည့္ ကံေလးမ်ိဳးရွိရာတြင္- </span><span id="fullpost"> </span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">(၁) အလြန္ၾကီးေလးေသာ၊ တျခားမည္သည့္ကံမွ မဖ်က္ဆီးႏိုင္ေသာ၊ ဒုတိယဘ၀ ေသခ်ာေပါက္ မလြဲမေသြအက်ိဳးေပးေသာ <span style="color: blue;">ဂ႐ုကကံ</span>။ (ဥပမာ- ကုသိုလ္ကံကိုၾကည့္ပါက စ်ာန္ရထားေသာပုဂၢိဳလ္ သည္ ေသျပီးေနာက္ဘ၀၌ ေသခ်ာေပါက္ ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္သကဲ့သို႔၊ အကုသိုလ္ကံကိုၾကည့္ပါက မိဘကို သတ္မိေသာ ပဥၥာနႏၲရိကံမ်ိဳးက်ဴးလြန္မိသူသည္ ေသျပီး ေနာက္ဘ၀၌ အပါယ္ငရဲသို႔ ေသခ်ာေပါက္ က်ေရာက္ရသကဲ့သို႔)</span></span><br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">(၂) ယခင္က ေန႔စဥ္အားထုတ္ေနက်မဟုတ္ဘဲ ေသခါနီးတြင္ ျပဳလုပ္မိကာ ဒုတိယဘ၀သို႔အက်ိဳး ေပးေသာ <span style="color: blue;">အာသႏၷကံ</span>။ (ဥပမာ- ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္က ရဟန္းေတာ္ၾကီး တစ္ပါး အႏွစ္ႏွစ္ေသာင္း ၾကာေအာင္ ရဟန္းသီလ မက်ိဳးမေပါက္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္း ခဲ့ေသာ္လည္း ေသခါနီးတြင္ ပိန္းျမက္ပင္ေလး ဆြဲျဖတ္မိျခင္းကို အာပတ္မေျဖရေသးဘူး ဟူ၍ ႏွလံုးသြင္းမိျခင္း ေၾကာင့္ ေရ၌ နဂါးၾကီးသြားျဖစ္ရ သကဲ့သို႔၊ ေဂါတမျမတ္စြာ ဘုရားလက္ ထက္က ေသဒဏ္က် သူေတြကို သတ္ေပးရသည့္ ဘုရင့္အမႈ ထမ္းၾကီးတစ္ဦးသည္ အႏွစ္ငါးဆယ္တိုင္ေအာင္ မေကာင္းမႈျဖင့္ အသက္ေမြးခဲ့ရေသာ္လည္း အသက္ၾကီး၍ ပင္စင္ရခ်ိန္ ေသခါနီး၌ အရွင္သာရိပုတၱရာကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးကို ဆြမ္းေကၽြးတရားနာျပီး ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ျပန္သြားခ်ိန္တြင္ ဥပေစၥတကကံတစ္ခုျဖင့္ ေသသြားခ်ိန္ရာ တစ္သက္လံုးျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ လူသတ္သည့္ကံ မ်ားက အက်ိဳးမေပးေသးဘဲ ေသခါနီးတြင္ျပဳမိေသာကံက နတ္ျပည္သို႔ေရာက္ရွိအက်ိဳးေပး သကဲ့သို႔)</span></span><br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">(၃) စဥ္ဆက္မျပတ္အားထုတ္ရင္း အျမဲပူေႏြးေနကာ ေသခါနီးအထိ သတိမျပတ္ အားထုတ္ ႏိုင္ပါက အလြန္အားေကာင္းစြာအက်ိဳးေပးေသာ <span style="color: blue;">အာစိဏၰကံ</span>။ (ေသခါနီးျပဳမိေသာ အာသႏၷကံအက်ိဳးမေပး လွ်င္ ေန႔စဥ္ျပဳလုပ္သည့္ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈကံတို႔က အက်ိဳးေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ဥပမာ- ေဂါတမျမတ္စြာ ဘုရားလက္ထက္က ဓမၼိကဥပါသကာၾကီးသည္ ေန႔စဥ္ ဘုရား ေက်ာင္းကန္သြား၊ တရားနာ၊ ဥပုသ္ သီလေစာင့္ေသာ ဥပါသကာၾကီးျဖစ္ရာ ေသခါနီးတြင္ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္မွ ပန္းရထားမ်ား က ေကာင္းကင္ တြင္ ေရာက္ရွိလာျပီး နတ္ျပည္ေျခာက္ ထပ္မွ နတ္သားနတ္သမီးမ်ားက ကိုယ့္နတ္ျပည္ ကို ကာင္းေၾကာင္း အမႊန္းတင္ကာ မေသခင္ကတည္းကတိုင္း နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ထဲက ဘယ္နတ္ျပည္ ေကာင္းလဲ ေမးျမန္းျပီး တုသိတာနတ္ျပည္က ဘုရားအေလာင္းအစရွိေသာ သူေတာ္ ေကာင္းမ်ား ေမြ႔ေလ်ာ္ရာ နတ္ျပည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိျပီး တုသိတာနတ္ျပည္က ပန္းရထား ကို ေရြးျပီး ထိုနတ္ျပည္တြင္ နတ္သားးျဖစ္ရသကဲ့သို႔) </span></span><br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">(၄)ေသျပီးေနာက္ဘ၀မွသည္ နိဗၺာန္မရမျခင္း ၾကားသံသရာ၌ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း အက်ိဳးေပးေသာ <span style="color: blue;">ကဋတၱာကံ</span>။ (ေရွ႕က ကံသံုးခု အက်ိဳးေပးခြင့္ မသာပါက ယခင္ သံသရာ ဘ၀တစ္ခုခုက ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ကံက အက်ိဳးေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပမာ- ေရွးအခါက အဂၤတိမင္း ၾကီး၏ တိုင္းျပည္တြင္ အလာတ စစ္သူၾကီးသည္ ယခင္ဘ၀က ပိဂၤလဆိုေသာ ႏြားသတ္ သမားလုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ငရဲမေရာက္ေသးဘဲ ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္၌ ပန္းကံုးတစ္ကံုးကုိ ဘုရားေစတီေတာ္မွာ လွဴခဲ့ဖူးသည့့္ ကံေၾကာင့္ ႏြာသတ္ သမားဘ၀မွ ေသျပီးေနာက္ဘ၀တြင္ ႏြားသတ္သည့္မေကာင္းမႈကံမ်ားက အက်ိဳးမေပးေသးဘဲ ဘုရားေစတီမွာ ပန္းကံုးလွဴခဲ့သည့္ကံက ဂုဏ္သေရရွိေသာ စစ္သူၾကီးအျဖစ္ကို အက်ိဳးေပးသကဲ့သို႔၊ တစ္ဖန္ ဗီဇကကၽြန္သည္လည္း ျပီးခဲ့သည့္ဘ၀က ဥပုသ္ေန႔ေတြ၌ ဥပုသ္သီလေဆာက္တည္ခဲ့ေသာ္ လည္း ထိုကံမ်ားက အက်ိဳးမေပးေသးဘဲ ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္တြင္ လုလင္ တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ရာ ရဟန္းတစ္ပါး မ်က္စိလည္၍ လမ္းေမးသည္ကို ႏြားေပ်ာက္လို႔ရွာမေတြ႕ ဘဲ စိတ္ညစ္ေနသည့္အခ်ိန္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္အား “သင္တို႔ဘုန္းၾကီးေတြ တယ္..စကားမ်ားတယ္၊ စကားမ်ားတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတြမွ မ်ားတာ၊ အသင္လည္း ကၽြန္မ်ိဳး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္”ဟူေသာ ၀စီကံဒုစ႐ုိက္က်ဴးလြန္မိေသာ ကံေၾကာင့္ ဥပုသ္ သီလေဆာက္တည္ ထားေသာကုသုိလ္ကံေတြက အက်ိဳးမေပးေသးဘဲ ေသျပီးေနာက္ဘ၀၌ တစ္ခုေသာဘ၀က ၀စီကံဒုစ႐ိုက္က ကၽြန္ဘ၀သို႔ အက်ိဳးေပးသကဲ့သို႔။) ကံေလးမ်ိဳးရွိၾက၏။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">ကံေလးမ်ိဳး ရွိေၾကာင္းကို အက်ဥ္းမွ် ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤေဆာင္းပါးတြင္ ပုရိသ အမ်ိဳးသားမ်ား ကံဆိုးေစသည့္ အေၾကာင္းမ်ား၊ ဘ၀မွာ တိုးတက္မႈမရွိဘဲ ဆုတ္ယုတ္ေစသည့္ အေၾကာင္းမ်ား၊ လမ္းမွား လိုက္ေနၾကသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို အဓိကထားေရးသားတင္ျပကာ အမ်ိဳးသားအားလံုး သတိျဖစ္ေစရန္၊ လမ္းမွန္ေလွ်ာက္ လွမ္းႏိုင္ရန္ ရည္ရြယ္အၾကံျပဳေဖာ္ျပမည္ ျဖစ္ပါသည္။
<span style="color: blue;">“ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ၊ အပ်င္းပြဲႏွင့္၊ ေအာင္ပြဲ႐ံႈးပြဲ၊ ၾကိဳဆိုခြဲခြါ၊ မိတ္ပြဲႏႈတ္ဆက္၊ က်ိဳးတူဖက္ဟု၊ ဂုဏ္ျပဳ ပါေလ၊ သုရာေမ”</span>ဟူ၍ ဆုိရေလာက္ေအာင္ ပုရိသတို႔က်င္းပေသာ ပြဲတကာတို႔တြင္ ပါျမဲပါေနသည့္ရာမွာ ေသရည္ေသရက္ သာလွ်င္ ျဖစ္၏။ သူမပါလွ်င္ မျပီးေလာက္ေအာင္ ႏွင္သည့္ခရီး မတြင္သည္ဟု ထင္ၾကေပသည္။ သူႏွင့္ စျပီး သူႏွင့္ဆံုးမွ ေအာင္ပြဲရသည္ဟု မွတ္ယူတတ္ၾက၏။ ဤကား ပုရိသတို႔၏ ၾကီးေလးေသာ ကံဆိုးေပါက္ၾကီး တစ္ခုျဖစ္ေပသည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> ေသရည္ေသရက္တို႔ကို မွီ၀ဲသံုးေဆာင္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး မေကာင္းမႈကံမ်ား အစဥ္တိုးပြါး ေနမည္ျဖစ္ သည္။ ပစၥဳပၸန္ဘ၀တြင္လည္း အစဥ္ဆုတ္ယုတ္ေန သလို ေနာင္သံသရာ၌လည္း အဖန္ဖန္ဆင္းရဲ ဒုကၡေရာက္ရမည့္အလုပ္ျဖစ္၏။ ယခုအခါ တြင္ ေသရက္ေသရက္ ကို အလွဆံုး စကားလံုးမ်ားသံုး၍ အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးေပး ကာ ေသရည္ေသ ရက္ ဟု မထင္ရေလာက္ေအာင္ ပညတ္တို႔ျဖင့္ ျပီပံုးကား ခ်ထားၾက ၏။ သို႔ေသာ္ ၎၏ဂုဏ္သတၱိမွာ ေသာက္လွ်င္ မူးတတ္၏။ ထိုအခ်က္ျဖင့္ျပည့္စံု လွ်င္ ေသ ရည္ေသရက္ျဖစ္ပါသည္။ ေကာင္းမႈမွန္သမွ် ေသသြား တတ္ ေသာ အရည္ျဖစ္၏။ ေရွာင္ၾကဥ္ရမည့္ ၀ါရိတၱသီလႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ စာရိတၱသီလ ႏွစ္ပါး တြင္ ေသရည္ေသရက္တို႔ကို မွီ၀ဲသံုးေဆာင္ျခင္း သည္ ေရွာင္ၾကဥ္ရမည့္ ၀ါရိတၱသီလ ျဖစ္ပါ သည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> ေသရည္ေသရက္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အဆင့္ဆင့္ အျပစ္ၾကီးပံုအား စာေရးသူ၏ယူဆခ်က္ကို တင္ျပရပါ လွ်င္ မွီ၀ဲသံုးေဆာင္သူတို႔သည္ အျပစ္ၾကီးၾကကုန္၏။ ထို႔ထက္ သူတစ္ပါးကို တိုက္သူတို႔က ပို၍ အျပစ္ၾကီးၾက ကုန္၏။ ၎တို႔ထက္ ေရာင္းသူတို႔က ပို၍ အျပစ္ၾကီးၾက၏။ ထိုအားလံုးထက္္ ခ်က္လုပ္ေရာင္းခ်ၾကေသာ စက္႐ံုပိုင္ရွင္သူေဌးၾကီးမ်ားကား အျပစ္အၾကီးဆံုး သူမ်ားျဖစ္ၾကေပသည္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ထုတ္ လုပ္၊ ေရာင္းလည္းေရာင္း၊ သူတစ္ပါးတို႔ကို လည္းတိုက္၊ မိမိကုိယ္တိုင္လည္း မွီ၀ဲသံုးေဆာင္ပါလွ်င္မူ ဆိုဖြယ္ရာမရွိေတာ့ျပီ။
ယခုေခတ္အခါတြင္ ေရဆာလွ်င္ ဘီယာေသာက္၊ ရင္ပူလွ်င္ ဘီယာေသာက္ဟူ၍ ဘီယာကို ေရသဖြယ္၊ အေမာေျဖစရာ အခ်ိဳရည္သဖြယ္ သေဘာထားျပီး အမ်ိဳးသမီးေလးမ်ားပါ မွီ၀ဲလာ ၾက၏။ ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးမ်ားတြင္ အစည္ကားဆံုးေသာဆိုင္မ်ားမွာ ဘီယာေရာင္းေသာ ေသရည္ေသရက္ ဆိုင္မ်ားျဖစ္ၾက၏။ ေသေသာက္က်ဴးသူတို႔ ေပါမ်ားေနသည့္ေခတ္ကာ၌ ဘီယာဆိုုင္မ်ားေပါမ်ားေနျခင္းကား မဆန္းလွေပ။ ထိုသို႔ ေပါမ်ားေနျခင္းသည္ ပုရိသတို႔၏ ဆုတ္ယုတ္ျခင္း၊ အပါယ္ေဖာ္ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ ၾကျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ေသာက္ျပီးလွ်င္ မူး၏။ မူလွ်င္ ရမ္းကားေတာ့၏။ ရမ္းကားသည္ဆိုရာ တြင္ ေသာက္ သံုးသူ၏ စိတ္အေျခအေနေပၚမူတည္ျပီး ဆဲဆိုေအာင္ဟစ္တတ္ျခင္း၊ မင္းဘာေကာင္လဲ ငါဘာေကာင္လဲ မာန္ေထာင္ျခင္း၊ အိမ္ျပန္ ေနာက္က်တတ္၍ မိသားစုစိတ္ဆင္းရဲရျခင္း၊ အမ်ိဳးသမီးငယ္တို႔ကို စ,ေနာက္ ႐ိုင္းပ်ေစာ္ကား တတ္ျခင္း၊ ခိုးဖို႔လည္း ၀န္မေလး၊ ခိုက္ရန္ျဖစ္ဖို႔လည္း ၀န္မေလးျခင္း၊ အရွက္အေၾကာက္ ကင္း မဲ့ကာ မေကာင္းမႈမွန္သမွ် လုပ္ေဆာင္ရဲျခင္း စသည့္ ဆိုးရြားသည့္အေၾကာင္းမ်ားကို ဖန္တီး ေတာ့၏။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">အရက္ေသစာေသာက္စားရာတြင္ အဆင့္သံုးဆင့္ရွိ၏။ (၁)လူက အရက္ကိုေသာက္ျခင္း၊ (၂) အရက္က လူကိုေသာက္ျခင္း၊ (၃) အရက္က အရက္ကိုေသာက္ျခင္းတို႔ျဖစ္၏။ အဆင့္(၁)တြင္ ေပ်ာ္လို႔ေသာက္၊ ပ်င္းလို႔ေသာက္၊ ေအာင္ပြဲရလို႔ေသာက္၊ ႐ံႈးပြဲရလို႔ေသာက္၊ ၾကိဳဆိုခြဲခြါ မိတ္ဖြဲ႔ ႏႈတ္ဆက္၊ ေဆးျဖစ္၀ါးျဖစ္ အစရွိသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံုေသာ အေၾကာင္းမ်ားကိုျပ၍ ေသာက္ျခင္းျဖစ္၏။ ပုရိသကံဆိုးေပါက္ၾကီး စတင္ပြင့္လာျခင္းပင္။ အဆင့္(၂)တြင္ ေသာက္ခ်ိန္ေရာက္လာပါက လူက မေနႏိုင္ေတာ့သည့္အဆင့္ျဖစ္ လာ၏။ ေသာက္ပြဲေတြျဖစ္ ေအာင္ အရက္က လူကိုခိုင္းေနေလသည္။ တစ္၀ုိင္း၊ တစ္ပြဲ၊ တစ္ရွဲ ဟူ၍ ဘာအထိန္းမွတ္ျဖစ္ ျဖစ္ အရက္က သူ႔ကို ပါေအာင္ထည့္ဖို႔ လူကိုခိုင္းေတာ့၏။ ပုရိသကံဆိုးေပါက္ၾကီး က်ယ္လာ ေပသည္။ အဆင့္(၃)တြင္ ၀ုိင္းဖြဲ႔ဖို႔ မလိုေတာ့ေပ။ မေသာက္ရလွ်င္ မေနႏိုင္ေတာ့သည့္အဆင့္ သို႔ေရာက္သြား၏။ မေသာက္ရပါက လက္မ်ားတုန္ရီလာျခင္း၊ အေၾကာတက္ျခင္း၊ ေသရည္ ျပတ္သြားပါက အသက္ပါေသဆံုးႏိုင္သည့္အေျခအေနသို႔ေရာက္လာျပီး ျဖတ္လိုပါက ေဆး႐ံုတက္ျပီး ဆရာ၀န္ အကူ အညီျဖင့္ျဖတ္မွ ရသည့္ အေျခအေနအဆင့္သို႔ ေရာက္သြားေတာ့သည္။ အဆင့္(၃)တြင္ကား အရက္ ၏ေၾကးကၽြန္ ျဖစ္သြားေလျပီ။ ဤအဆင့္ေရာက္လွ်င္ မိုးလင္းသည္ ႏွင့္ တစ္ခြက္ တစ္ဖလား ေမာ့ျပီးမွ တျခားအလုပ္ကို ဆက္လုပ္ႏိုင္၏။ ေ႔ရွ၌ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈရွိျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါးျဖစ္ရာ မိုးလင္း သည္ႏွင့္ မေကာင္းမႈျဖင့္ စႏွင့္ျပီျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဘယ္မွာလွ်င္ မဂၤလာရွိေတာ့အံ့နည္း။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> ရာဇ၀တ္မႈက်ဴး လြန္သူမ်ားအနက္ အရက္အလြန္အကၽြံေသာက္သံုးျခင္းေၾကာင့္ စိတ္ေဖာက္ သူမ်ားႏွင့္ အရက္စြဲလန္းသူမ်ား အရက္ျဖတ္လိုက္ျခင္း၊ အရက္ေလွ်ာ့လိုက္ျခင္း၊ အရက္ယင္း ထသူမ်ားတြင္ ျပစ္မႈက်ဴး လြန္ျခင္းမ်ားေလ့ရွိေၾကာင္း ေတြ႔ရ၏။ စိတ္က်န္းမာေရးေဆး႐ံုမ်ားတြင္လည္း စိတ္မက်န္းမာသူမ်ားမွာ အရက္ေသာက္ျခင္းေၾကာင့္ ပိုျဖစ္ပြါးလ်က္ရွိေပသည္။ အရက္စြဲလန္းသြားသူမ်ားအေနျဖင့္ အရက္ကို နားမည္ဟုေလွ်ာ့သည္ျဖစ္ေစ၊ ျဖတ္သည္ ျဖစ္ေစ လုပ္လိုက္သည့္အခါမ်ိဳး၌ အရက္ယင္းထေလ့ရွိ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အရက္စြဲလန္းသူ၏ စိတ္အခံကိုလိုက္ျပီး ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ျခင္းျဖစ္တတ္ေၾကာင္း အျငိမ္းစား အထူးကုဆရာ၀န္ၾကီး ေဒါက္တာေဂ်ာ္ထက္ဒိုးက ေျပာဖူးေလသည္။
အရက္ယင္းထျခင္းဆိုသည္မွာ အရက္ျဖတ္လိုက္ျပီး ပထမ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ လက္တုန္ျခင္း၊ ပ်ိဳ႕အန္ျခင္းမ်ားျဖစ္ကာ အိပ္ မရျခင္း၊ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းမ်ားျဖစ္တတ္ျခင္း၊ တတိယေန႔တြင္ ေဆးကုသျခင္းမ်ားမရွိပါက အသံမ်ားၾကား လာေလသည္။ အဆိုပါအသံမ်ားတြင္ ျခိမ္းေျခာက္ သံမ်ား၊ အမိန္႔ေပးခိုင္းေစသံမ်ား ၾကားရျခင္း တို႔ ျဖစ္လာ တတ္ျခင္းကိုဆိုလိုေၾကာင္း သိရေပ သည္။ ထိုအသံမ်ားတြင္ သူ႔ကိုလာသတ္မည္၊ ခုတ္ထစ္မည္ဟူေသာ အသံမ်ား၊ တခ်ိဳ႕အစြဲ အလန္းၾကီးသူမ်ားတြင္ မ်က္စိထဲပါျမင္ျခင္း၊ သူ႔ကို လိုက္သတ္ေနသည္ဟူ၍ အသံလည္းၾကား၊ ႐ုပ္လည္းျမင္သည့္အတြက္ ေဘးမွလူမ်ား၊ မိသားစုမ်ားကို လူဆိုးဟုျမင္လာျပီး ရန္သူလို ျမင္လာျခင္း၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ စိတ္အားငယ္ သူမ်ားျဖစ္ရာ ေၾကာက္ျပီးထြက္ေျပးျခင္း၊ ေၾကာက္ လြန္းအားၾကီးျပီး ျပဴတင္းေပါက္မွခုန္ခ်ထြက္ေျပးျခင္း၊ အျမင့္မွခုန္ခ်ထြက္ေျပးတတ္ ျခင္း၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဓာတ္ခံက ေဒါသဓာတ္ခံရွိေလရာ သူ႔ကုိ အထိမခံ၊ ျပန္ခ်မည္ဆိုေသာ သူမ်ိဳးက်ေတာ့ အရက္ယင္းထ သည့္အခါ အခံကၾကမ္းသည့္အတြက္ ျပန္လုပ္တတ္တာမ်ိဳး၊ ေတြ႔ကရာလူကို ႐ိုက္တတ္ျခင္း၊ သတ္ တတ္ျခင္း၊ မိဘမွန္းမသိ၊ ေဆြမ်ိဳးမွန္းမသိဘဲ ျပန္သတ္တတ္ျခင္း၊ အရက္အလြန္ အကၽြံသာက္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ေဖာက္သြားျခင္းမ်ား၊ ယင္းမွတဆင့္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ျခင္းမ်ား ရွိလာတတ္ေပသည္။ ၎မွာ အရက္ေၾကာင့္ တုိက္႐ုိက္စိတ္ေဖာက္ ျခင္းဟုေခၚေၾကာင္း ေဒါက္တာေဂ်ာ္ထက္ဒိုးေျပာၾကားသည့္ အရက္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္းကို ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွ ျပန္လည္ျဖည့္စြက္ ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">အရက္ေသာက္ျခင္း အဆင့္(၃)သို႔ေရာက္သြားေသာ အရက္၏ေၾကးကၽြန္ျဖစ္သြားသည့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ရြာက ပုရိသတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ သူသည္ ယခင္ ငယ္စဥ္က ဉာဏ္ေကာင္းျပီး ဥပဓိ႐ုပ္ေကာင္းသည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ေရနံရွာေဖြေရး၀န္ထမ္းလုပ္ဖူးေသာေၾကာင့္ အေတြ႔အၾကံဳဗဟုသုတရွိသူ ျဖစ္၏။ ၀န္ထမ္းမွ အနားယူသည့္အခ်ိန္ တြင္ ေက်းရြာအုပ္စုဥကၠ႒ အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံရသည္။ ရပ္ေရးရြာေရး ကိစၥအ၀၀အားလံုး နည္းလမ္းတက် မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္သျဖင့္ ေက်းရြာလူထု၏ အထင္ၾကီးေလးစားမႈ ရရွိသူျဖစ္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ကား သူသည္ လူက အရက္ကိုေသာက္ သည့္အဆင့္သာရွိေသး၏။ သို႔ေသာ္ တေျဖးေျဖးစြဲလာကာ အဆင့္(၂) သို႔ ေရာက္လာ သည္။ ေက်းရြာလူထုကို ရပ္ေရးရြာေရးကိစၥမ်ား အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ ေျပာေဟာခ်ိန္တြင္ စကားမ်ားမွာ အပ္ေၾကာင္းထပ္၍လာေတာ့၏။ ေျပာျပီးေသာစကားမ်ား မမွတ္မိ၍ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေျပာမိ ေလေတာ့၏။ ရြာကလူမ်ား သူ႔အသံကို နားျငီးလာေလျပီ။ တစ္ခါတစ္ခါ အရက္ေသာက္ျပီးမွ ေျပာေသာအခါ ပို၍ဆိုးေလသည္။ မၾကာပါေပ။ ဥကၠ႒ရာထူးကို ရြာကလူမ်ား ၀ိုင္း ၍ျဖဳတ္ပါ ေတာ့၏။ အရက္သမားရာထူးကို ဆက္လက္ခံယူျပီး မိုးလင္းသည္ႏွင့္ အရက္ဆိုင္ သို႔ ေျပး ပါ ေလေတာ့၏။ အိမ္တြင္ အရက္ကို သုိေလွာင္ထားရပါေတာ့၏။ သူသည္ ကၽြႏ္ုပ္ဗိုလ္ေလာင္း သင္တန္း တစ္ႏွစ္ျပည့္လို႔ ခြင့္ျပန္လွ်င္ သူ႔အိမ္၌ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ခ်က္ျပဳတ္ကာ ကၽြႏ္ုပ္ ကို ထမင္းဖိတ္ေကၽြး တတ္၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ သူ႔၏ ယခင္က ေက်းရြာ၌ ေရႊေရာင္ လႊမ္းခဲ့ေသာ ဘ၀ကို တမ္းတမိကာ အရက္မေသာက္ဖို႔၊ အရက္ျဖတ္ဖို႔တရားမ်ား အၾကံျပဳ ေဟာၾကားခဲ့ဖူး၏။ သူသည္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ခ်စ္ခင္ျပီး ေလးစားမႈရွိေသာေၾကာင့္ ဤအခ်က္ကို ေထာက္ျပီး အၾကံျပဳေျပာေဟာႏိုင္ျခင္းျဖစ္၏။ သူ၏ အမ်ိဳးသမီးသည္လည္း သူ႔အမ်ိဳးသား အရက္မေသာက္ဖို႔ ေျပာေပးရန္သာ ကၽြႏ္ုပ္ကို တဆာဆာ အကူအညီေတာင္းေနသူျဖစ္၏။ ကၽြႏ္ုပ္ တဆတ၌ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္တြင္ ခြင္ျပန္သည့္အခ်ိန္၌ သူသည္ ဘာအလုပ္ကိုမွ် ၾကိဳးစားပမ္းစား မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ အရက္ျဖင့္ အသက္ဆက္ေနရသည့္ အဆင့္(၃)သို႔ ေရာက္ရွိေနေလျပီ။ ကၽြႏ္ုပ္ကို ထမင္းဖတ္ေခၚေကၽြးခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ ထမင္းစားေနသည့္ေ႔ရွ၌ ကၽြႏ္ုပ္ကို ထိုင္ၾကည့္ကာ အသံထြက္၍ ငိုပါေတာ့၏။ ကၽြႏ္ုပ္ကို ထမင္းဖိတ္ေကၽြးရာတာ ၀မ္းသာလြန္လို႔ပါ ဟူ၍ ေျပာ၍ေျပာ၍ ငိုေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ သူ႔အား စာနာသနားမိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ႔၌ စကားေျပာေဖာ္ မရွိေတာ့ပါ။ ႐ိုေသေလးစားသူ မရွိေတာ့ပါ။ သူ ေျပာမည့္စကားမ်ားကိုလည္း အေရးတယူနားေထာင္ေပးမည့္သူ မရွိေတာ့ပါ။ ရြာကလူမ်ား မဆိုထားႏွင့္၊ အိမ္သူ သားသမီးမ်ားကပင္ မေလးစား၊ မၾကည္ညိဳၾကေတာ့ဘဲ အျပန္အလွန္ ခြန္းတုန္႔ျပန္သည့္ ေလာကဓံမ်ားကား သူ႔အား ေန႔စဥ္ လိုလို ႐ိုက္ခတ္ခံေနရေလသည္။ ယခင္က သူသည္ ေက်းရြာဥကၠ႒ၾကီးအျဖစ္ ရြာသူရြာသား မ်ားက ေလးစား၊ တျခားေက်းရြာ ဥကၠ႒မ်ားကပင္ ေလးစားခံေနရသူျဖစ္ရာ အိမ္သူသားသမီးမ်ား၏ ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသေလးစား ျခင္းခံရသူျဖစ္၏။ ထိုစဥ္က ကၽြႏ္ုပ္သည္ သူႏွင့္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ အျပန္အလွန္ စကားေျပာေန ခဲ့ပါသည္။ သူေျပာခ်င္ေသာစကားမ်ားကိုလည္း အေရးတယူ နားေထာင္ခဲ့ပါသည္။ ယခင္က ဥပဓိ႐ုပ္ေကာင္းေသာ္လည္း ပိန္လီေနေသာသူ၏ ခႏၶာကိုယ္ကိုၾကည့္ျပီး ကၽြႏ္ုပ္ သနားမိသလို သံေ၀ဂလည္း ပြြါးေနမိခဲ့၏။
ကၽြႏ္ုပ္ခြင့္ရက္ျပည့္လို႔ တဆတ၊ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္ေရာက္ျပီး ေလးငါးလေလာက္ ၾကာေသာအခါ သူ၏အၾကီးဆံုးသမီးသည္ နယ္တြင္ မူလတန္းျပဆရာမ တာ၀န္က်လ်က္ရွိရာက ရန္ကုန္ တြင္ ေခတၱတည္းခိုရာ ဖခင္ အသည္းအသန္ျဖစ္၍ ရြာကိုျပန္မည့္အေၾကာင္း သိရေလသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ သိလိုက္ပါသည္။ ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ ေသာက္သံုးခဲ့ေသာ အရက္ေသစာမ်ားေၾကာင့္ သူ႔ အသည္းေျခာက္ေနေလာက္ပါျပီ။ သူေသရေတာ့မည္ကို တထစ္ခ် ထင္ျမင္ယူဆလိုက္သျဖင့္ ျမတ္စြာ ဘုရားပံုေတာ္ေက်ာဘက္တြင္ သူေသခါနီး ႏွလံုးသြင္းႏိုင္ရန္အတြက္ ကၽြႏု္ပ္ စာေရးေပးလို္က္ပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ေရးေပးလိုက္ေသာစာမွာ- </span></span><br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">-“ဗုေဒၶါ ေမ သရဏံ အညံ နတၳိ”-
ျမတ္စြာဘုရားမွတစ္ပါး ငါ့၌ ကိုးကြယ္ ရာ၊ မွီခိုအားထားရာ မရွိေတာ့ပါ။
-“ဓေမၼာ ေမ သရဏံ အညံ နတၳိ”-
တရားမွတစ္ပါး ငါ့၌ ကိုးကြယ္ရာ၊ မွီခိုအားထားရာ မရွိေတာ့ပါ။
-“သံေဃာ ေမ သရဏံ အညံ နတၳိ”-
ဘုရားသားတပည့္သားသံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္တို႔မွတစ္ပါး ငါ့၌ ကိုးကြယ္ရာ၊ မွီခိုအားထားရာ မရွိေတာ့ပါ။ ဟူ၍ျဖစ္ပါသည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာတို႔အား ၾကည္ညိဳစိတ္ျဖစ္ျပီး ေသသြားလွ်င္ သုဂတိဘံုေရာက္ႏိုင္ရန္ ရည္ရြယ္ျပီး ေရးသားေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ၾကာေသာ္ သူ ေသဆံုးသြားေၾကာင္း သိရပါသည္။
သူ၏ နိစၥဓူ၀ လုပ္ေနေသာ အစိဏၰကံ အက်ိဳးေပးပါလွ်င္ သူ အပါယ္ငရဲက်မွာ ေသခ်ာ သေလာက္ရွိပါ သည္။ ေသခါနီး ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာအား ၾကည္ညိဳမႈ၊ တရားႏွလံုးသြင္းမႈ တစ္ခုခုရွိခဲ့ပါလွ်င္ ထိုေသခါနီးတြင္ ျပဳမိခဲ့ေသာ အာသႏၷကံအက်ိဳးေပးပါလွ်င္ ေကာင္းရာဘံု ေရာက္ႏိုင္ပါသည္။ ယခင္ သံသရာက ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ကံတစ္ခုခု ကဋတၱာကံ အက်ိဳးေပးပါလွ်င္ ထိုကံ စီမံရာအတိုင္း သံသရာခရီး ဆက္၍ ႏွင္ေနေပမည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> ပုရိသဓမၼမိတ္ေဆြ အမ်ိဳးသားအေပါင္းတို႔ အရက္ေသစာမ်ားကို ေပ်ာ္လို႔လည္း မေသာက္ပါႏွင့္။ ပ်င္းလို႔ လည္း မေသာက္ပါႏွင့္။ မိတ္ဖြဲ႔စီးပြါးဖက္ဖို႔လည္း မေသာက္ၾကပါႏွင့္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ မဟုတ္ပါ။ ကမာၻ႔ယဥ္ေက်းမႈလည္း မဟုတ္ပါ။ ဘုရား အစရွိေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား တားျမစ္သည့္ အဆိပ္ရည္သာျဖစ္ပါသည္။ <span style="color: blue;">“ေသႏွင့္အရက္၊ စီးပြါးပ်က္ကို၊ တစ္စက္ကယ္မွ်၊ မေသာက္ၾကႏွင့္၊ ေရွာင္ၾက ပါေလ၊ ရွင္ေတာ္ေဟာသည့္၊ အဆိပ္ေရ”</span>ဟူေသာ ရွင္မဟာရ႒သာရ၏ ဆံုးမစာေလးကို ႏွလံုးသြင္းေစခ်င္ပါ သည္။ လူသားတိုင္း ေစာင့္ထိန္းအပ္ေသာ ဂ႐ုဓမၼသီလျဖစ္သည့္ ငါးပါးသီလမွ သုရာေမရယမဇၥ်ပမာ ဒ႒ာနသိကၡာပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ေရွာင္ၾကဥ္ရမည္ျဖစ္သလို သူတစ္ပါးတို႔ကိုလည္း ေရွာင္ၾကဥ္ရန္ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္အၾကံျပဳအပ္သည့္ <span style="background-color: white; color: blue;">ဂ႐ု</span>- ၾကီးေလးေသာ၊ <span style="color: blue;">ဓမၼ</span>- နိဗၺာန္ေရာက္ ေၾကာင္း ပါရမီထိုက္ေသာ၊ <span style="color: blue;">သီလ</span>- ကိုယ္က်င့္တရားျဖစ္ပါသည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> လူငယ္လူရြယ္တို႔သည္ လမ္းမွားလိုက္ေနသူတို႔၏အက်င့္ကို အတုမလိုက္ၾကပါႏွင့္။ လမ္းမွန္ ေလွ်ာက္၍ ၾကီးပြြါးတိုးတက္ေအာင္ျမင္ေနသူတို႔၏ နည္းမွန္လမ္းမွန္ကို အတုယူၾကိဳးစားသင့္ ၏။ ေပ်ာ္လို႔ေအာင္လို႔ဆိုျပီး အရက္ေသာက္လွ်င္ အမွန္တကယ္ေပ်ာ္ရႊင္ရမည့္အခ်ိန္မ်ား အက်ိဳးမဲ့ျဖစ္သြားပါမည္။ စိတ္ညစ္လို႔ ေသာက္ ပါက အနာေပၚ တုတ္က်သလို ပို၍ပင္ ဒုကၡ ေရာက္ရေပမည္။ စိတ္ညစ္လွ်င္ စိတ္ညစ္သည့္အေၾကာင္းရွာ အေျဖထုတ္၍ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ရရွိေအာင္ ၾကိဳးစားရပါမည္။ ႐ံႈးနိမ့္လွ်င္လည္း စိတ္ကုိ ဖရီး႐ိုက္ကာ ေသာက္စား မူးယစ္ ေနမည့္အစား ႐ံႈးရသည့္အေၾကာင္းရွာ အေျဖထုတ္၍ ႏိုင္ပြဲရေအာင္ၾကိဳးစားမွ ေယာက်္ားပီသ သူျဖစ္ေပမည္။
မိတ္ဖြဲ႔ဖို႔ ၀ိုင္းဖြဲ႔ရာ၌ ေသစာႏွင့္ ၀ိုင္းမဖြဲ႔ၾကပါႏွင့္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္ သည့္ ေရေႏြး ၾကမ္းႏွင့္ လၻက္သုပ္ အလြန္ပင္ေကာင္းလွပါသည္။ အခ်ိန္ၾကာၾကာ စကားေျပာေဆြးေႏြးလို႔ ရပါေပ သည္။ တစ္ငံုေသာက္လိုက္၊ တစ္က်ိဳက္ေသာက္လိုက္၊ စကားေျပာေဆြးေႏြးလိုက္ႏွင့္ဆိုေတာ့ ဟန္က်လွေပ ၏။ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ျခင္းသည္ သြားခိုင္ျခင္း၊ ေသြးေၾကာက်ဥ္းျခင္းမွ ကာကြယ္ျခင္း၊ ကင္ဆာေရာဂါ မျဖစ္ျခင္းဟူေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားရရွိေၾကာင္း ဆရာၾကီး မသ္းသု၀ဏ္၏ စာေပေဟာေျပာပြဲတြင္ ဆရာၾကီး ႏိႈးေဆာ္တိုက္တြန္းသြားသည္ကို နားေထာင္ လိုက္ရပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ရြာက ေရေႏြးၾကမ္းကို အၾကိဳက္ေသာက္ၾကေသာ အဖိုးအို၊ အဖြားအို မ်ား ထို႔ေၾကာင့္ အသက္ရွည္ေနၾကသည္ ျဖစ္တန္ရာ၏။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္၏ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရမ်ား မွ်တမႈ မတူညီႏိုင္ေသာေၾကာင့္ မည္သည့္ အစားအေသာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္္ ကုိယ္ႏွင့္ သပၸါယမွ်မွသာ မိမိက်န္းမာေရး အေထာက္ အကူ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းကို ျဖည့္စြက္ေဆြးေႏြးတင္ျပလိုပါသည္။</span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> ေသရည္ေသရက္ေသာက္သံုးျခင္းေၾကာင့္ ရရွိေသာဆိုးက်ိဳးမ်ားမွာ-
<span style="color: blue;">“ေသရည္ေသာက္လင့္၊ သင့္မသင့္ ကို၊ ေရးခြင့္မသိ၊ ပ်င္းရိေမ့မူး၊ ေက်းဇူးမဆပ္၊ ဟီေရာတၱပ္ ကင္း၊ ခပင္းမ်ားထို၊ အကုသိုလ္ကို၊ မျပဳိလြယ္စြာ၊ ျပဳက်င့္ရာသည္၊ ေရွာင္ခါအျပန္ အက်ိဳးတည္း။”</span> (ဟီေရာတၱပ္ကင္း= ဟီရိ၊ ၾသတၱပၸကင္းျခင္း) </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">အမွတ္(၁)ပုရိသကံဆိုးေပါက္ၾကီးအေၾကာင္းကို ေဆာင္းပါး(ပထမပိုင္း)အျဖစ္ ဤတြင္ နိဂံုခ်ဳပ္ အပ္ပါသည္။ စာ႐ႈသူဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား ဤဘ၀ ရဟႏၲာမျဖစ္ေသးပါလွ်င္ “<b style="color: blue;">ဘ၀တိုင္းမွာ၊ မူးယစ္ကာ၊ ေသာက္တာ ကင္းႏိုင္ၾကပါေစ။</b>” </span></span><br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">(ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု)</span></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-31626180591084204752012-12-14T13:42:00.000+04:002012-12-15T16:42:01.941+04:00ပါရမီကုသိုလ္ အစဥ္ေႏြးေအာင္ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းအစဥ္ေမြးပါ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">“<span style="color: blue;">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span>” </span></div>
<span style="font-family: Zawgyi-One;"><br /></span>
<span style="font-family: Zawgyi-One;">ေစတနာသည္ လူတိုင္းႏွင့္ ထုိက္တန္ပါ၏။ ေစတနာသည္ လူတိုင္းႏွင့္မထုိက္တန္ဟူ၍ မမွတ္ယူသင့္ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေစတနာေကာင္းရွိသူထံသို႔ ေကာင္းက်ိဳးတရားမ်ား ေရာက္ရွိၿပီး ေစတနာဆိုးရွိသူထံသို႔ ဆိုးက်ိဳးတို႔ ေရာက္ရွိမည္ျဖစ္ရာ ကိုယ္ျပဳသည့္ကံ ကိုယ္ထံသာ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘယ္သူေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း ကိုယ္ေကာင္းေနေအာင္၊ ဘယ္သူေတာ္ေတာ္ မေတာ္ေတာ္ ကိုယ္ကေတာ္ ေနေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္ျဖစ္သည္။ “<span style="color: blue;">ဓေမၼာ ဟေ၀ ရကၡတိ ဓမၼစာရီ- တရား ကိုေစာင့္ေရွာက္ ေသာသူအား တရားက ျပန္လည္ေစာင့္ေရွာက္</span>” ေၾကာင္း ဘုရားရွင္ ေဟာၾကား ခဲ့ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္သူတရားပ်က္ပ်က္ ကိုယ္မပ်က္ေအာင္၊ သူမ်ား မိုးခါးေရေသာက္လည္း ကိုယ္မေသာက္မိေအာင္ သတိရွိရွိျဖင့္ တရားအသိ အျမဲရွိေနၾကရမည္ျဖစ္၏။</span>
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">အရင္ဦးဆုံး ကိုယ္ေကာင္းေအာင္၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူတစ္ပါးတို႔ေကာင္းေအာင္လည္း ႀကိဳးစားၾက ရပါမည္။ ႏိႈးေဆာ္တိုက္တြန္းအားေပးသမု ျပဳၾကရပါမည္။ <span style="color: magenta;">Globalization</span> ကမာၻ႔ရြာႀကီးဟု ဆိုသည့္အတိုင္း လူသားအားလံုး အခ်င္းခ်င္း ဆက္ႏြယ္ေနၾကသည္ျဖစ္ရာ ကမာၻ႔လူသား အားလံုး ေကာင္းၾကပါလွ်င္ ကမာၻႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေနမည္ျဖစ္၏။ “ဂ်င္းစိမ္းႏွင့္မႆလင္- သူၾကင္မွ ကိုယ္ၾကင္”မည္ဆိုပါလွ်င္ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္တီးက အသံထြက္သလို၊ လိႈဏ္ေခါင္းထဲ တြင္ ေအာ္ဟစ္လိုက္ပါက ထုိအသံအတိုင္း လိႈဏ္သံေပးသလို ခိုက္ရန္ေဒါသေတြ၊ မာန္မာန ေထာင္လႊားသံေတြ ထြက္လာကာ ၾကားရသူအေပါင္း စိတ္ႏွလံုး မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ျဖစ္၏။ ရြာထဲက ေဘးခ်င္းကပ္ႏွစ္အိမ္ ဆဲဆိုေအာ္ဟစ္ ရန္ျဖစ္ၾကပါ လွ်င္ ေဘးနားကၾကားရေသာ အိမ္အမ်ား စိတ္မခ်မ္းသာႏိုင္ၾကေပ။ ထို ႏွစ္အိမ္ တြင္ ေနထိုင္ၾက သူတို႔မွာလည္း ႏွစ္ဖက္စလံုး ပူေလာင္ ေဒါသ ရန္မီးေတြ ပြါးေနရေသာေၾကာင့္ စိတ္ခ်မ္း သာေနၾကရမည္ မဟုတ္ေပ။ တစ္အိမ္တည္းရွိ တစ္မိသားစုမွ သူႏွစ္ဦး ရန္ျဖစ္ၾကမူလည္း တစ္မိသားစုလံုး စိတ္ဆင္းရဲၾကရေပသည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “<span style="color: blue;">ရန္ကုိ ရန္ခ်င္း မတုန္းညွင္းႏွင့္၊ ေမတၱာျဖင့္သာ ၿငိမ္းေစရာ၏</span>”ဟု ဆံုးမ ထားေပသည္။ ဓမၼပဒ ပါဠိေတာ္၌လည္း “<span style="color: blue;">ငါတို႔သည္ တစ္ေန႔က် လွ်င္ ေသၾကရမည္ဟု မသိၾကကုန္ေသာ သူမိုက္တို႔အတြက္ ခိုက္ရန္ေဒါသ ျငင္းခုန္ျခင္းသည္ မေျပၿငိမ္းၾက ကုန္။ တစ္ေန႔၌ ေသၾကရမည္ဟု သိၾကကုန္ေသာ ပညာရွိတို႔ကား္ ခိုက္ရန္ေဒါသျငင္းခုန္ျခင္း တို႔ ေျပၿငိမ္းၾကကုန္၏။</span>”ဟူ၍ ဆံုးမထားေပ သည္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္အက်ိဳးမဲ့ေသာအလုပ္သည္ သူမိုက္တို႔၏ အလုပ္၊ အက်ိဳးရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းကား ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတို႔၏အလုပ္ ျဖစ္၏။ လူတိုင္းေပၚ တြင္ ေစတနာေကာင္း ထားၿပီး ေျပာဆိုျပဳမူေန ထိုင္ျခင္းသည္ အက်ိဳးရွိေသာ အလုပ္၊ မိမိေရာ သူတစ္ပါးပါ စိတ္ခ်မ္းသာေစေသာ အလုပ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။</span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> ျမတ္စြာဘုရားက <span style="color: orange;">“ေစတနာ အဟံ ဘိကၡ ကမၼံ ၀ဒါမိ- ဘိကၡေ၀- ငါ၏ခ်စ္သား ရဟန္းမ်ား တို႔၊ ေစတ နာ- ေစတနာ ကို၊ ကမၼံ- ကံ ဟူ၍၊ အဟံ ၀ဒါမိ- ငါ ဘုရားေဟာေတာ္မူ၏။</span>” ထို႔ေၾကာင့္ ေစတနာေကာင္း လွ်င္ ကံေကာင္းမည္၊ ေစတနာဆိုးလွ်င္ ကံဆိုးမည္ ျဖစ္၏။ ယခင္ သံသရာက စိတ္ဆိုးေစတနာဆိုး ရွိခဲ့ပါလွ်င္ ယခုဘ၀ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ေနသည့္ အျဖစ္ဆိုးတို႔ ၾကံဳေတြ႔ေနရျခင္းကို စိတ္႐ိုင္းစိတ္မိုက္မ်ား ထပ္မံေမြးျမဴေနပါလွ်င္ ေနာင္သံသရာ၌ကား သည္ထက္ပိုေသာ အပါယ္ဆင္းရဲသို႔ က်ေရာက္ေပေတာ့ မည္။ အပါယ္ငရဲသုိ႔ က်ေရာက္သြား ပါက ေကာင္းဆိုးႏွစ္တန္ ခြဲျခားတတ္သည့္ ယခုလို လူ႔အျဖစ္ ရရန္ကား လြန္စြာခဲယဥ္း ေပသည္။ အပါယ္ေလးပါး က်ေရာက္ေနေသာ သတၱ၀ါတို႔ သည္ ေကာင္းမႈကို မဆည္းပူးႏိုင္ဘဲ မေကာင္းမႈတို႔သာလွ်င္ ျပဳလုပ္ေနၾကရသည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဆင္းရဲၿပီးဆင္းရဲ ႏြံတြင္ နစ္သကဲ့သုိ႔ လႈပ္ေလ ျမဳပ္ေလ ျဖစ္ၾကရေပသည္။ သတၱ၀ါတို႔၏ အျမဲေနအိမ္မွာ အပါယ္ဘံု ျဖစ္ရာ ထိုသို႔ က်င္လည္ေနရျခင္းမွာ မေကာင္းမႈတို႔ကုိ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ လုပ္ေန ရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တိရစၧာန္သည္ အိပ္မည္၊ စားမည္၊ ေမထုန္မီွ၀ဲမည္ ဤသံုးခုသာလွ်င္ သိ၏။ ဤ အလုပ္ သံုးခုကိုသာ ပတ္ခ်ာလည္ အျမဲလုပ္ေဆာင္ေန၏။ ရတနာျမတ္သံုးပါးဆိုသည္ကို မသိ။ သီလ မည္သို႔ ေဆာက္တည္သလဲ နားမလည္။ ဘာ၀နာ ဘယ္လို ပြါးသလဲ မတတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကေပ။ လူသည္ကား သံသရာဆိုတာကိုလည္း သိ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ က်င္လည္ေနရသည္ကိုလည္း နားလည္၏။ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈတို႔ကိုလည္း ခြဲျခားႏိုင္၏။ သံသရာမွလြတ္ေျမာက္ေအာင္လည္း အားထုတ္ႏိုင္ပါေပ၏။ လူ႔ဘ၀ရရွိျခင္းကား လြန္စြာ မြန္ျမတ္လွေပသည္။ မြန္ျမတ္သည့္လူ႔ဘ၀မွာ မြန္ျမတ္သည္ စိတ္ေကာင္း၊ ေစတနာေကာင္းမ်ား ထားရွိေမြးျမဴကာ က်င့္ၾကံအားထုတ္မွသာ တန္ဘိုးရွိ သည့္ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္အျဖစ္ မွသည္ ေသာတာ ပန္ႏွင့္ အထက္အထက္ေသာ အရိယာသူေတာ္စင္ မ်ားအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိၿပီး ဘ၀၏ဒုကၡေတာနက္ထဲမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကေပမည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> စိတ္ေကာင္းေစတ နာေကာင္းျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ပါသာ္လည္း အဆင္ေျပမႈတို႔ မရရွိ၊ ေလာကဓံဆိုး တို႔သာ လွ်င္ ထပ္ခါ ထပ္ခါ ၾကံဳေတြ႔ရသည့္အခါ စိတ္ဓာတ္ေတြက်လိုက္၊ စိတ္ဓာတ္ေတြ တင္းမာသြားလိုက္ျဖစ္ကာ စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္မ်ား ၀င္လာတတ္ေပသည္။ ကိုယ္ေကာင္းသလို တုန္႔ျပန္မႈေတြ မေကာင္းသည့္အခါ သည္းခံစိတ္ကိုသာ အားတင္းေမြးျမဴ ရာ၏။ ေလာကဓဆိုးတို႔ ၾကံဳေတြ႔ရသည့္ အခ်ိန္တြင္ “ေၾသာ္…ငါယခင္က အေတာ္ကို မေကာင္းတာေတြ ေျပာဆို ျပဳမူမိခဲ့ပါလား”ဟူ၍ ကံႏွင့္ ကံ၏အက်ိဳးတို႔ကို ဆင္ျခင္သင့္၏။ ကိုယ္ေစတနာ သူတစ္ပါးတို႔ နားလည္ဖို႔၊ သိရွိၾကဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနမည့္ အစား မိမိေစတနာ မိမိသိဖို႔သာလွ်င္ အေရးၾကီးေပ သည္။ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ေမတၱာရွင္-ေရႊျပည္သာ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇ၀န၏ ၾသ၀ါဒကို ေျပာရပါလွ်င္ <span style="color: blue;">“ေလာကီ စာေမးပြဲ၌ ေျဖသူက မိမိ၊ အမွတ္ေပးသူကား သူတစ္ပါး၊ ေလာကုတၱရာစာေမးပြဲ၌ ေျဖသူေရာ အမွတ္ေပးသူပါ မိမိသာလွ်င္ျဖစ္၏။</span>” ကိုယ္ေကာင္းသည္ ကို ကိုယ္သိဖို႔ လို၏။ ကိုယ္မေကာင္းသည္ကို ကိုယ္ ဆင္ျခင္ဖို႔ လို၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆံုးမႏိုင္ျခင္း ကား ျမတ္ေသာေအာင္ျမင္မႈပင္ ျဖစ္ေလသည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> ေကာင္းမႈကိုလုပ္က ေကာင္းက်ိဳးရၿပီး မေကာင္းမႈလုပ္က ဆိုးက်ိဳးရေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရား ဆံုးမထား ၏။ ေကာင္းမႈလုပ္လ်က္ ဆိုးက်ိဳးေတြ႔ရသည့္အခါ ကံတရား၏ အက်ိဳးေပးသေဘာကို နားလည္မႈ လြဲတတ္ေပသည္။ ဥပမာဆိုရလွ်င္ <span style="color: red;">“ေဗာဓိကိုင္း ခ်ိဳးလို႔ ေရႊအိုးရ၊ ေဗာဓိပင္ပ်ိဳးလို႔ ေျခက်ိဳးရ</span>”ဆိုသည့္ သာဓကကိုေထာက္၍ မေကာင္းမႈလုပ္လည္း ေကာင္းက်ိဳးေပး၍ ေကာင္းမႈလုပ္ပါကလည္း ဆိုးက်ိဳးရ သည္”ဟူ၍ ကံႏွင့္ကံအက်ိဳးအေပၚ၌ လြဲမွားစြာမွတ္ယူၿပီး ယံုၾကည္မႈ လြဲတတ္ေပသည္။ ထိုသာဓက၏ အေၾကာင္းအရင္းမွန္မွာ ေဗာဓိကိုင္း ခ်ိဳးေသာ သူသည္ ထိုေန႔ ေဗာဓိကိုင္း မခ်ိဴးဘဲ ေနခဲ့ပါ မူ ေရႊအိုးေပါင္းမ်ား ရရွိမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္အလုပ္ လုပ္မိေသာေၾကာင့္ ေရႊအိုး မ်ားစြာရရွိမည့္ အတိတ္အေၾကာင္းခံ ရွိေသာ္လည္း ေရႊအိုးတစ္လံုးသာရရွိၿပီး အက်ိဳးေပးနည္း သြားျခင္းျဖစ္ ၏။ ေဗာဓိပင္ ပ်ိဳးေသာသူ မွာလည္း ထို႔ေန ေဗာဓိပင္ပ်ိဳးသည့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ မလုပ္မိပါလွ်င္ အသက္ပါ ေသဆံုးရမည့္ အကုသိုလ္အက်ိဳးေပးအတိတ္အေၾကာင္းခံရွိေသာ္ လည္း ေဗာဓိပင္ပ်ိဳး သည့္ ေကာင္းမႈ ရွိလိုက္ေသာေၾကာင့္ အသက္မေသဘဲ ေျခက်ိဳး႐ံုသာ အက်ိဳးေပးနည္း သြားျခင္း ျဖစ္ေပ သည္။
ျမတ္စြာဘုရားတိုင္း၏ ၾသ၀ါဒအႏွစ္ခ်ဳပ္မွာ “<span style="color: blue;">မေကာင္းမႈေရွာင္၊ ေကာင္း မႈေဆာင္၊ ျဖဴေအာင္ စိတ္ကိုထား</span>”ရမည္ျဖစ္ရာ မလႊဲသာ မေရွာင္သာကာ အကုသုိလ္အလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြး ၀မ္း ေၾကာင္းျပဳေန ရေသာ၊ သို႔မဟုတ္ မေကာင္းမႈကို မျပဳခ်င္ေသာ္လည္း က်ဴးလြန္မိေနၾကသည့္ သူတို႔အေနျဖင့္လည္း စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းျဖင့္ ေမြးျမဴေဆာင္ရြက္ႏိုင္သလို ေကာင္းမႈ မ်ားကိုလည္း ပူးတြဲဆည္းပူး လုပ္ေဆာင္သင့္ေပသည္။ အရက္ေသစာ ေသာက္စားမိေနသူ သည္ တရားပြဲႏွင့္ ေတြ႔ေသာအခါ တရားနာၾကားလိုက္ျခင္းျဖင့္ အသိအျမင္ တိုးသြားႏိုင္သလို၊ ႐ိုေသစြာ နာၾကားျခင္း သကၠစၥ ဓမၼႆ၀န ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ရရွိႏိုင္၏။ တခ်ိဳ႕က အရက္ ေသစာေသာက္မိလွ်င္ တျခားကုသိုလ္ကို မယူရဲေတာ့ဘဲ ရွိၾက၏။ မေကာင္းမႈသက္သက္ခ်ည္း ျပဳလုပ္မိေနျခင္းသည္ မီးခဲကိုသာ ကိုင္ေနၿပီး ေရႏွင့္ မျဖန္းမိ သလို ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပို၍ ပူေလာင္ေစေပသည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> ေကာသလမင္းႀကီး၏ စစ္သူၾကီးတစ္ဦးသည္ စစ္ပြဲမ်ား စြာ အ႐ံႈးမရွိ ေအာင္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ခုနစ္ရက္တာ မင္းစည္းစိမ္ကို ခံစားခြင့္ ေပးသနားခံရၿပီး ကေခ်သည္ အလွကညာတစ္ဦးကို ရာသက္ပန္ ၾကင္ရာေတာ္အျဖစ္ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္မိလိုက္ရာ ခ်စ္ဦးသက္ကလ်ာမွာ ႐ုတ္တရက္ ေသဆံုးသြား သျဖင့္ စစ္ပြဲတစ္ရာ ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ပါေသာ္လည္း အခ်စ္တစ္ပြဲမွာ ႐ံႈးနိမ့္ သြားရေသာ စစ္သူၾကီး ခမ်ာ ေျဖမဆည္ႏိုင္ဘဲ ေသရည္ခြက္ လက္မွာကိုင္၍ အ႐ူးမီး၀ိုင္း ခံရသလုိျဖစ္ကာ အသဲကြဲ ရွာေတာ့၏။ ဘယ္လိုမ်ားေျဖရပါ့ဟူ၍ အၾကံေတာ္ေတာင္းလိုက္မွ မေသေဆးေကၽြးတတ္သည့္ ျမတ္စြာဘုရားဆိုေသာ သမားေတာ္ၾကီးဆီသြားပါက ေ၀ဒနာ ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္ေၾကာင္း သိလွ်င္သိျခင္း မေသေဆးေတာင္းခံရန္ အတြက္ ဘုရားထံ အျမန္ေျပးေလရာ ဥပါဒါန္အစြဲအလန္းေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ရသည့္အျဖစ္ကို အသိဖြင့္ လမ္းျပလိုက္ခါမွ ေလးပါဒ တရားအဆံုးတြင္ အရဟတၱမဂ္ဖိုလ္ ဆိုက္ေရာက္သြားေလသည္။ ရွင္ဘုရင္ အ၀တ္အစားျဖင့္ပင္ ရဟႏၲာျဖစ္သြားေသာ စစ္သူၾကီးမွာ ပါးစပ္၌ ေသရည္အနံ႔ပင္ မေပ်ာက္ေသးေပ။ အရက္ေသာက္ထားသူ တရားမနာၾကားရဟူ၍ ျမတ္စြာဘုရား မေဟာၾကား ခဲ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘီယာေလး တမွ်မွ်၊ ေသစာကေလး မ၀တ၀ မွီ၀ဲတတ္ၾကေသာသူမ်ားသည္ တရားေဆြးေႏြးျခင္း၊ တရားနာၾကားျခင္း၊ ဘုရားရွိခိုးျခင္းအလုပ္မ်ားကိုလည္း ပူးတြဲလုပ္ေဆာင္ ပါလွ်င္ ကုသိုလ္က အသာရ၍ သံေ၀ဂ ၀င္ၿပီး ဉာဏ္အျမင္ ပြင့္လင္းသြားႏိုင္ေပသည္။
ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က အရိယတံငွါသည္တစ္ဦးရွိရာ တစ္ေန႔သ၌ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ေဒသစာရီႂကြခ်ီရင္း ငါးမွ်ားေနေသာ အရိယတံငွါ သည္ကို ေတြ႔ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အရိယတံငွါသည္၏ တရားရႏိုင္ေသာ ပါရမီရွိ သည္ကိုျမင္ ၍ ေခတၱရပ္ကာ အမည္နာမ မိတ္ဆက္ၿပီး“<span style="color: blue;">အရိယဟူေသာအမည္သည္ သူေတာ္ေကာင္းတရား တို႔ႏွင့္ ေမြ႔ေလ်ာ္ သူျဖစ္ေၾကာင္း</span>” အစရွိသျဖင့္ တရားဓမၼ ဆံုးမလိုက္ရာ အရိယတံငွါသည္သည္ ေရစပ္၌ တရား နာရင္းျဖင့္ ေသာတာပန္တည္ကာ အမွန္တကယ္ အရိယာသူေတာ္စင္တစ္ဦးအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိၿပီး တံငွါသည္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္သြားေပသည္။ မလႊဲသာ မေရွာင္သာ၍ မေကာင္းမႈ ျပဳမိေနၾကရေသာ္လည္း စိတ္ေကာင္းေမြးကာ ေကာင္းမႈကို ပူးတြဲလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ပါလွ်င္ နိဗၺာန္ ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ေၾကာင္း သာဓကထုတ္အပ္ေပသည္။ </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္း အျမဲေမြးျမဴေနျခင္းသည္ မေသေဆး အျမဲမွီ၀ဲေနေသာ က်န္းမာေရး အသိရွိသူတစ္ဦးကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။ ပုထုဇဥ္မွန္သမွ်သည္ ေရာဂါရေနၾကေသာ ေ၀ဒနာ သည္မ်ား သာျဖစ္ၾက၏။ မိမိ၌ ေရာဂါရွိေနသည္ကုိ မသိရွိၾကဘဲ ကုိယ့္ကိုယ္ကို မေသေသးဘူးဟု ထင္ေနၾကၿပီး အဖန္ဖန္ေသႏိုင္ေသာ ကိေလသာဓာတ္စာတို႔ကိုသာ အျမဲမွီ၀ဲ ကာ ငါကြ အာဂလူဟူ၍ မိမိကိုယ္ကို အျမဲက်န္းမာသန္စြမ္းေနသည္ဟု ထင္ေနၾကေပသည္။ ကိေလသာေရာဂါထၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး ကာမဂုဏ္ေတြ မွီ၀ဲသံုးေဆာင္ေနႏိုင္သည္ကို ငါလိုလူ ဇမၺဴမရွိဟူ၍ ၀ါႂကြားေနတတ္ၾကေပသည္။ ေနာင္သံသရာ အဖန္ဖန္ ေသရမည့္အေရးကိုကား ေမ့ေလ်ာ့၍ ေနၾကကုန္၏။ ပုထုဇဥ္တို႔ကား ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေမာေဖာက္ေနမွန္းမသိေသာ စိတ္႐ူးသြတ္ေနသူတစ္ဦး အစြမ္းကုန္ေျပးေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္၏။ ကိေလသာ အေမာဆို႔၍သာ ဘ၀မ်ားစြာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသပြဲ၀င္ၾကရသူမ်ား ျဖစ္၏။ ေသတစ္ေန႔ ေမြး တစ္ေန႔၊ ေသတာ မ်ား ဘာဆန္းလဲေဟ့ဟူ၍ ေသမင္းႏွင့္ စစ္ခင္းကာ ၾကိမ္ဖန္မ်ား စြာ ႐ံႈးပြဲရေနၾကသူမ်ားျဖစ္ၾကေပ သည္။</span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> “<b><span style="color: blue;">ကိေလသာစ႐ိုက္ </span></b></span></span><br />
<div style="color: blue;">
<b><span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">စိတ္ေစတနာ အ႐ိုင္းအမိုက္တို႔ကုိ</span></span></b></div>
<div style="color: blue;">
<b><span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">ျမတ္ဘုရား တရားအျမိိုက္ျဖင့္</span></span></b></div>
<div style="color: blue;">
<b><span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">ေဆးေၾကာရန္ အခ်ိန္ဆိုက္ေသာ္လည္း </span></span></b></div>
<div style="color: blue;">
<b><span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">ဆက္လက္၍ မိုက္ျမဲပါလွ်င္</span></span></b></div>
<div style="color: blue;">
<b><span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">ေနာင္အခါ သံသရာႏွင့္တိုက္ဖို႔ </span></span></b></div>
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"><b><span style="color: blue;">ဘယ္ေတာ့မ်ား ထိုက္တန္ပါအံ့နညး္။</span></b>” </span></span><br />
<br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"> စာ႐ႈသူ ဓမၼမိတ္ေဆြအေပါင္းတို႔ ပါရမီကုသိုလ္ အစဥ္ေႏြးေအာင္ စိတ္ေကာင္း ေစတနာ ေကာင္း အစဥ္ေမြး၍ နိဗၺာန္သို႔ အေျပး၀င္ေရာက္ႏိုင္ၾကပါေစ။ </span></span><br />
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;">(ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု)</span></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-89815189886020183732012-11-24T12:02:00.000+04:002012-11-24T14:51:28.780+04:00မပ်င္းလံု႔လ အားထုတ္ၾက<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">“<span style="color: #3333ff; font-weight: bold;">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">“<span style="color: blue;">ဗာဟုသစၥဥၥ သိပၸဥၥ</span>- ဗဟုသုတႏွင္ျပည့္စံုျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါး”ျဖစ္ေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေတာ္မူ ခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗဟုသုတတိုးပြားေအာင္ ဆည္းပူးေလ့လာျခင္းျဖင့္ ေကာင္းမြန္ေသာအက်င့္ကို ပ်ိဳးေထာင္အပ္၏။ ပ်င္းေနလို႔ မေတာ္ေပ။ ပ်င္းလွ်င္ ဖ်င္းမည္။ ဖ်င္းလွ်င္ ဗဟုသုတ၊ အသိဉာဏ္တို႔ ဗလာျဖစ္မည္။ ဗဟုသုတ၊ အသိဉာဏ္တို႔ ဗလာျဖစ္လွ်င္ ေဘးကိုေရာက္မည္။ ေဘးကိုေရာက္ၿပီးေနာက္ ေျမာင္းထဲက်သြားကာ လံုး၀ သံုးမရျဖစ္ၿပီး လူ႔ဘ၀ရက်ဳိးမနပ္ဘဲ ဘ၀နိဂံုးခ်ဳပ္ရေပမည္။ ထုိ ဒႆနေလးသည္ ဆရာေတာ္ အရွင္အာစာရာ လကၤာရ(ကိုးဘြဲ႕ရဆရာေတာ္)၏ “ပ-ဖ-ဗ-ဘ-မ” ဒႆနေလးပဲျဖစ္ပါသည္။</span></div>
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"></span></span><br />
<div style="text-align: justify;">
အရာရာေအာင္ျမင္ဖို႔ဆိုသည္မွာ ထက္သန္ေသာ၀ီရိယရွိဖို႔လိုအပ္၏။ “၀ီရိယ ၀ေတာ ကႎနာမ ကမၼံ နသိဇၥ်တိ”- ၀ီရိယရွိေသာသူအတြက္ မေအာင္ျမင္သည့္အရာဟူသည္ မရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္လိုလွ်င္ ၀ီရိယ အရင္းခံရေပမည္။ ထက္သန္ေသာ၀ီရိယတရားရွိျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္မႈ၏ေသာ့ခ်က္ျဖစ္၏။ ဆရာ၀န္ျဖစ္လို လွ်င္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္လိုက အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ေအာင္ ၀ီရိယစိုက္ရေပ မည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သတၱ၀ါအနႏၲအေပၚတြင္ မဟာက႐ုဏာေတာ္ျဖစ္ကာ လမ္းမွန္ကိုညႊန္ျပႏိုင္သည့္ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္လိုေသာေၾကာင့္ ဘုရားျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ေပသည္။ ဘုရားျဖစ္ေဆးစား၍ မဟုတ္။ ဓာတ္လံုးေသာက္ၿပီး ဘုရားျဖစ္ခဲ့ျခင္းလည္း မဟုတ္။ ေလးအေသၤေခ်ႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း ကာလပတ္လံုး အသက္ေသြးေခၽြးေပးဆပ္ၿပီး ပါရမီေတာ္ဆယ္ပါးကို အျပားသံုးဆယ္ျဖင့္ ျဖည့္က်င့္အားထုတ္ ၀ီရိယအျမဲမျပတ္ စိုက္ထုတ္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္၏။<br />
<br />
အေျခခံပညာမူလတန္းတုန္းက သင္ယူခဲ့ရသည့္ ယုန္ႏွင့္လိပ္ပံုျပင္ေလးထဲတြင္ ယုန္ႏွင့္လိပ္ အေျပးၿပိဳင္ရာ၌ ၀ီရိယမျပတ္အားထုတ္ေသာ လိပ္ကေလးက ပ်င္းရိျခင္းအက်င့္ရွိသည့္ယုန္ကို ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ပံုမွာ ၀ီရိယမျပတ္အားထုတ္ျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ အဓိကက်ေၾကာင္း ျပသထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ လိပ္၏ေျပးႏႈန္းသည္ ယုန္ႏွင့္ယွဥ္ပါက ကြာျခားလွေသာ္လည္း ပ်င္းေနသူကို မပ်င္းသူက ၾကာလွ်င္ ေက်ာ္သြားႏိုင္သည့္သာဓကျဖစ္ ၏။ ၀ီရိယရွိသူသည္ လမ္းမွန္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါလွ်င္ နိဗၺာန္ကို လ်င္ျမန္စြာ ထုိးထြင္းသိျမင္ႏိုင္ေၾကာင္း မယြင္းမွတ္ယူထားပါေလ။<br />
<br />
ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္အခါက ေသာဏာေထရီျဖစ္လာမည့္ မုဆိုးမတစ္ဦးသည္ သားသမီးကလည္းမ်ား၊ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔ကလည္း သူ႔တစ္သက္ စားလို႔မကုန္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ခ်မ္းသာသည့္ သူေဌးမႀကီးျဖစ္၏။ သားသမီးတို႔က အိမ္ေထာင္ကိုယ္စီရွိၾကၿပီး အေမမေသခင္ အေမြကို ႀကိဳယူခ်င္ေနၾကေသာေၾကာင့္ အေမကို ေဖ်ာင္းဖ်ၾကသည္မွာ “အေမ့ အေမြေတြကို အညီအမွ် ခြဲေ၀ေပးလိုက္ၿပီး အေမကေတာ့ သားသမီးေတြထံ အလည္လွည့္စားေသာက္ေနထိုင္ရင္း ေျမးေတြကို ခ်စ္ခင္ယုယစြာ ေနထိုင္ပါ အေမ”ဟူ၍ေျပာဆိုၾကရာ ထိုအတိုင္း ေဆာင္ရြက္ေပးလိုက္သည့္အခါတြင္ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အဖြားအိုႀကီးခမ်ာ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္းျဖစ္မလာခဲ့ေပ။ ေခၽြးမႏွင့္သားမက္တို႔၏ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းေအာ္ဟစ္ ခံရသည့္ဒုကၡတို႔ ရင္ဆိုင္ရၿပီးေနာက္ ခြက္တစ္လံုးဆြဲ တုတ္တစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ကာ ေတာင္းစားရသည့္ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရေပေတာ့၏။ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ျမတ္ဗုဒၶသာသနာေတာ္တြင္ မွီခိုအားထား ရာရသျဖင့္ ေသာဏာေထရီအျဖစ္ သာသနာ့ေဘာင္မွာ ေနခြင့္ရရွိခဲ့ေလသည္။
သာသနာ့ေဘာင္မွာလည္း အသက္ႀကီး၍ ဆြမ္းခံမလိုက္ႏိုင္သျဖင့္ ေက်ာင္း၌ေနရစ္ခဲ့ကာ ေရေႏြးအိုးက်ိဳရင္း၊ ေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥေတြလုပ္ရင္း လူ႔ဘ၀ဒုကၡတို႔ကို သံေ၀ဂျပင္းစြာ ရရွိထားသူပီပီ တရားကိုလည္း တရားကိုလည္း မျပတ္အားထုတ္ေလ၏။ တရားအားထုတ္ရာ၌ မ်က္စိကမႈန္၊ အားကလည္းကုန္ေနသည့္ အရြယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းေဆာင္တိုင္ ကိုင္ၿပီး ပတ္ခ်ာလည္ရင္း တရားမွတ္ေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က တရားရရန္ ပါရမီ ရင့္သန္သူ ေသာဏာေထရီကို ျမင္ေတာ္မူသျဖင့္ ေရာင္ျခည္ေတာ္လႊတ္ၿပီး တရားဓမၼ ဆံုးမေတာ္မူရာ ပီတိေသာမနႆျဖစ္ရွာေသာ ေသာဏာေထရီမႀကီးသည္ ဆံုးမထားသည့္အတိုင္း ဆက္လက္အားထုတ္လိုက္ရာ အဘိညာဏ္ရ ရဟႏၲာမႀကီးအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။ ပံုမွန္ေနေတြ၌ ဆြမ္းခံမွျပန္လာေသာ ေထရီမငယ္တို႔က ေသာဏာေထရီမႀကီးကို ေရေႏြးက်ိဳျခင္း၊ ေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥတို႔ လုပ္ေဆာင္ျခင္းမၿပီးလွ်င္ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္း ေျပာဆိုတတ္ရာ တရားထူးရရွိၿပီးသည့္ေန႔တြင္ ေရေႏြးအိုးကို မီးေမႊးစရာမလိုဘဲ တန္ခိုးျဖင့္က်ိဳျပေလသည္။ တရားထူး ရရွိထားေၾကာင္း ျပသလိုက္ျခင္းပင္။ ႂကြား၀ါျခင္းကား မဟုတ္ေပ။ တစ္ျခားေန႔မ်ား ကဲ့သို႔ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းေျပာဆုိလိုက္လွ်င္ ကံႀကီးထိုက္မည့္ အနာဂတ္အျဖစ္ကို သနားငဲ့ကြက္၍ တန္ခိုးျပျခင္းသာျဖစ္ေပသည္။ ထိုေသာဏာေထရီမႀကီးကား ရဟႏၲာေထရီမအားလံုးတြင္ တရားရရွိရန္အားထုတ္သူမ်ားထဲ၌ ၀ီရိယဧတဒက္အျဖစ္ ခ်ီးျမွင့္ျခင္းခံရသူျဖစ္ေပသည္။
၀ီရိယ၏စြမ္းပကားသည္ အသက္ႀကီး၍ ဉာဏ္ရည္က်ေနသူကိုပင္ တရားထူးရရွိရန္ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္သည္မွာ တကယ့္လက္ေတြ႔ သာဓကျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အသက္ငယ္ရြယ္သူမ်ားအေနျဖင့္ ဉာဏ္ရည္ေကာင္းေနခ်ိန္လည္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၀ီရိယမျပတ္ႀကိဳးစားအားထုတ္ထိုက္ေပသည္။ ၀ီရိယမျပတ္အားထုတ္သူအဖို႔ ေလာကီအတတ္ပညာ သာမက ေလာကုတၱရာ အသိပညာပါ ရရွိႏိုင္သည္မွုာ မလႊဲဧကန္သာ ျဖစ္ေပသည္။<br />
<br />
စာေရးသူအေၾကာင္းကို အနည္းငယ္သာဓကျပလို၏။ စာေရးသူသည္ ဉာဏ္ရည္ထက္ျမက္သူမဟုတ္ေပ။ သာမန္ဉာဏ္ရည္သာရွိသူျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ၀ီရိယတရားကို ယံုၾကည္စြာအားထုတ္ခဲ့သျဖင့္ သူငယ္တန္းတြင္ တတိယဆု၊ ပထမတန္းမွန၀မတန္းအထိ ပထမဆု၊ ဒသမတန္းတြင္ သခ်ၤာဂုဏ္ ထူးျဖင့္ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး စတသ(၄၅)သင္တန္းတက္ေရာက္၍ ကြန္ပ်ဴတာဘြဲ႔ျ ဖင့္ေအာင္ျမင္ခဲ့ကာ စတသတြင္ အဆင့္(၁၂၂/၉၂၅)၊ စုမွဴးသင္တန္း(၁၆၂)တြင္ အဆင့္(၂/၉၂၃)၊ ဘာသာစကားသင္တန္းအမစ(၄)၊ အုပ္စု(၁၆)တြင္ ပထမဆုရရွိကာ ႐ုရွားႏိုင္ငံတြင္ မဟာသိပၸံ(ကြန္ပ်ဴတာ)ဘြဲ႔ ရရွိခဲ့ၿပီးေနာက္ ခြဲမွဴးသင္တန္း(၂၄)တြင္ အဆင့္(၁၁)ႏွင့္ တပ္စိတ္အလိုက္ မိုင္(၃၀)ဆန္းစစ္ တပ္စိတ္ ပထမဆု၊ တဆတ၌ လ/ထကထိက(ကြန္ပ်ဴတာဌာန)ႏွင့္ စာေပဦးစီးအရာရွိတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္တြင္ (၆၆)ႏွစ္ေျမာက္တပ္မေတာ္ေန႔ အႀကိဳ စစ္သည္ေတာ္က်င့္၀တ္ၿပိဳင္ပြဲ(အရာရွိအဆင့္)တြင္ ပထမဆု၊ ထို႔ေနာက္ မဂၤလာဒံုတပ္နယ္ စစ္သည္ေတာ္က်င့္၀တ္ၿပိဳင္ပြဲ(အရာရွိအဆင့္)တြင္ ဒုတိယဆုရရွိကာ တုိင္းအထိေျဖဆိုခဲ့ရၿပီး ခလရ(၂၆၂)တြင္ တပ္ခြဲမွဴးတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့စဥ္က ကရခ၊ တစသ(၁၂)၊ တိုက္/စည္း(အရာရွိ)သင္တန္း(၉၈)တြင္ ပထမဆုႏွင့္ ရင္းအဆင့္အုပ္ခ်ဳပ္မႈမြမ္းမံသင္တန္း(၁/၂၀၁၂)တြင္ ပထမဆု၊ ေကာ့ေသာင္းတပ္နယ္၊ စစ္သည္ေတာ္ က်င့္၀တ္ၿပိဳင္ပြဳ(အရာရွိအဆင့္)တြင္ ပထမဆုမ်ား အသီးသီးရရွိခဲ့ေပသည္။ ဉာဏ္ထံုသူ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ၀ီရိယကား အစြမ္းကုန္အားထုတ္သူျဖစ္၏။ ၀ီရိယ၏စြမ္းပကားကို သာဓကျပခ်င္၍သာ ဂုဏ္ကိုထုတ္ေဖာ္ရျခင္းျဖစ္၏။ စာေရးသူအေနျဖင့္ ယခုကဲ့သုိ႔ တရားဓမၼေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားႏိုင္ျခင္းမွာလည္း တရားဓမၼမ်ားကိုေလ့လာျခင္း ၀ီရိယတရားေၾကာင့္္ျဖစ္သည္။ ႐ုရွားႏိုင္ငံတြင္ ပညာသင္ယူေနခ်ိန္၌ ဆရာေတာ္ေပါင္းစံု၏ တရားေတာ္မ်ား ေန႔စဥ္နာၾကားျခင္း၊ တရားဓမၼစာအုပ္မ်ား ဖတ္႐ႈျခင္း၊ တရားေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ အက်ိဳးေဆာင္ျခင္း၊ ဓမၼစာေပမွတ္စုမ်ား ထုတ္ႏႈတ္မွတ္သားကာ ျပန္လည္ဖတ္႐ႈျခင္း၊ အလွဴအတန္းမ်ားျပဳလုပ္ကာ အႏုေမာဒနာတရားမ်ား နာၾကားရာ၌ ႐ိုေသစြာနာၾကားျခင္း၊ ေရာက္ရာေဒသတြင္ ကေလးငယ္တို႔ကို စာေပသင္ၾကားေပးျခင္း စသည့္ ၀ီရိယတရား အားထုတ္ျခင္းကို စဥ္ဆက္မျပတ္ျပဳလုပ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။
ရဟႏၲာမျဖစ္ေသးသမွ် ကၽြႏု္ပ္တို႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ျခင္းအလုပ္ မၿပီးေျမာက္ေသးေပ။ ဤအခ်က္ကား သတၱ၀ါတိုင္း မိမိကုိယ္ကို အျမဲတမ္း သတိတရားျဖင့္ သိရွိထားရမည့္အခ်က္ျဖစ္ သလို ျမတ္ဗုဒၶ၏အလိုေတာ္လည္းျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္အရွင္ ဆႏၵာဓိကတရားေတာ္တြင္ နာၾကားခဲ့ဖူးသည္မွာ “ရဟႏၲာမျဖစ္ေသးသမွ် ငါခ်မ္းသာလိုက္တာ ဟူ၍ ဘယ္ေသာအခါမွ မေအာင္းေမ့ေလနဲ႔” ဟူ၍ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားခဲ့ေၾကာင္း မွတ္သားခဲ့ရေပသည္။ အနာဂါမ္အဆင့္ သို႔ ေရာက္ရွိခ်ိန္ေတာင္ ျဗဟၼာဘ၀ကိုခင္တြယ္သည့္ ဘ၀တဏွာရွိေနေသး၍ ခႏၶာ၀န္ခ်ၿပီးေနာက္ ကမၻာေပါင္း တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ အသက္ရွည္ၾကာေနရသည့့္ သုဒၶ၀ါသျဗဟၼျပည္ ၌ ျဗဟၼာဘ၀ ေနရေသး ၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပကျဗဟၼာမင္းႀကီး တန္ခိုးျဖင့္ မာန္ရစ္ေနျခင္းကို တန္ခိုးခ်င္းယွဥ္ၿပိဳင္ ေအာင္ႏိုင္ကာ “ဘ၀မွန္သမွ် ဘယ္ဘ၀မွ မေကာင္း”ဟူ၍ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳေရးအတြက္ ကၽြႏု္ပ္တို႔အားလံုးသည္ ေလာကီေကာင္းက်ိဳးအလုပ္၊ ေလာကုတၱရာ ဘ၀ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေၾကာင္းအလုပ္တို႔ကို အသက္ရွိေနေသးသ၍ မျပတ္ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနၾကရမည္ျဖစ္ေပသည္။<br />
<br />
ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမမ်ားစုသည္ အပ်င္းထူျခင္းႏွင့္ ေရာင့္ရဲႏိုင္ျခင္းကို ေရာေထြးစြာ နားလည္ေနတတ္ၾက၏။ အပ်င္းထူေနျခင္းကို ေရာင့္ရဲႏိုင္ျခင္းဟုမွတ္ယူကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္တင္ေျပာဆိုေနတတ္ၾက ၏။ ေလာကမွာ ေငြရွိေအာင္ အားထုတ္ေနဖုိ႔မလိုဘူး၊ စားေသာက္႐ံုေလာက္ရလွ်င္ ေတာ္ၿပီ။ ဘာလို႔ ေလာဘေဇာတိုက္ စီးပြားရွာေနမွာလဲ ဟူ၍ အလုပ္ကို မႀကိဳးစားၾကေပ။ သမေလာဘျဖင့္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ျခင္းမ်ားကိုကား အရိယာသူေတာ္ေကာင္းမ်ားပင္ မပယ္ၾကေပ။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္က စီးပြားေရးလုပ္ေဆာင္ၾကေသာ ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္မ်ား မ်ားျပားစြာ ရွိခဲ့၏။ (ဥပမာ- အနာထပိဏ္ ေက်ာင္းဒကာႀကီးႏွင့္ ၀ိသာခါ ေက်ာင္းအမႀကီးတို႔ကဲ့သို႔တည္း။)
တခ်ိဳ႕ တရားအားထုတ္ေန သူမ်ားသည္ ဒါနျပဳျခင္းသည္ ဘ၀သံသရာေကာင္းက်ိဳးမ်ားသာ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀ိပႆနာျဖင့္ သာေတာ့မည္ဟူ၍ ၀ိပႆနာအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ပင္ ေရာင့္ရဲေနတတ္ျပန္ေပသည္။ တခ်ဳိ႕မွာ ဒါန၊ သီလကား သံသရာလည္ေၾကာင္း ၀ိပႆနာမွသာ သံသရာလြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းဟု မွတ္ယူၿပီး ဒါန၊ သီလကို ပုတ္ခတ္ေျပာဆိုတတ္သူမ်ား ရွိၾကေလသည္။ ၀ိပႆနာ အားထုတ္ျခင္းသည္ သံသရာ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းဟု သိျခင္းကား မွန္ေသာ္လည္း ဒါန၊ သီလကား သံသရာလည္ေၾကာင္းဟု မွတ္ယူကာ ေျပာဆိုျခင္းသည္ အျပစ္ႀကီးေသာယူဆ ေျပာဆုိျခင္းျဖစ္၏။ ဒါနျပဳျခင္းသည္ လိုခ်င္မႈ ေလာဘကို စြန္႔လႊတ္မွ ျပဳႏိုင္သည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အေလာဘတရားရွိျခင္းျဖစ္၏။ သီလေဆာက္တည္ျခင္းသည္ လည္း သူတစ္ပါးအက်ိဳးကို လိုလားစိတ္ျဖစ္မွသာ ျပဳႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အေဒါသတရားရွိျခင္းျဖစ္၏။ ဒါနျပဳျခင္းသည္ ဘုရားအေလာင္းအစရွိေသာ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏အလုပ္၊ သံသရာမွလြတ္ေျမာက္ရန္၊ နိဗၺာန္သို႔ တက္လွမ္းႏိုင္ရန္ ေလွကားသဖြယ္ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေသာအလုပ္ အစရွိသျဖင့္ အေၾကာင္းအက်ိဳးတို႔ကို ဆင္ျခင္ၿပီးမွ လုပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အေမာဟတရားရွိျခင္းျဖစ္၏။ တရားအားထုတ္ျခင္းသည္ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟတရားမ်ားရွိေအာင္ အားထုတ္ျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကုသုိလ္ကမၼပထတရား(၁၀)ပါး မည္သည့္အလုပ္ပင္လုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေလ်ာင္းေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ထိုင္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ရပ္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ သြားေနသည္ျဖစ္ေစ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟတရားရွိေနေအာင္ ပါရမီ(၁၀)ပါး မည္သည့္ပါရမီကို ျဖည့္က်င့္သည္ျဖစ္ေစ မျပတ္ သတိရွိေနမႈသည္ တရားအားထုတ္ျခင္း၏ “စံ”ထားရမည့္ ေက်ာ႐ိုးျဖစ္ေပသည္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတရားမ်ား ရွိေနခ်ိန္၌ကား တရားအားထုတ္ျခင္း မမည္ေတာ့ပါေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါရမီကုသိုလ္မွန္သမွ်ကို “မိုးရြာတုန္းေရခံ၊ လသာတုန္း ဗိုင္းငင္”ဆိုသလို အပတ္တကုတ္ႀကိဳးစားအားထုတ္သင့္ေပသည္။<br />
<br />
၀ီရိယဟူ၍ ဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ထႂကြလံု႔လ သြားလာလႈပ္ရွားေနျခင္းကိုပင္ ေခၚဆိုျခင္း မဟုတ္ေပ။ ၀ီရိယႏွစ္ပါးရွိရာတြင္ စိတ္၀ီရိယႏွင့္ ကိုယ္၀ီရိယတို႔ျဖစ္ၾက၏။ ထိုႏွစ္ပါးတြင္ စိတ္၀ီရိယက အဓိကက်၍ ဦးေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ မေလွ်ာ့ေသာဇြဲ၊ လံု႔လ စသည္တို႔သည္ စိတ္၀ီရိယျဖစ္၏။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္တုန္းက ဦးက်ည္ေပြ႔ကို လူတိုင္းၾကားဖူးၾကေပသည္။ ထုိဆရာေတာ္ႀကီးသည္ အသက္ေျခာက္ဆယ္၊ ၀ါေတာ္ေလးဆယ္ခန္႔အထိ စာၿပီးအိပ္ေန ဘိကၡေ၀ ဆိုသကဲ့သို႔ ရဟန္းသီလကိုသာ ေစာင့္ထိန္းပါေသာ္လည္း စာေပပရိယတၱိ ဘာတစ္ခုမွ မသင္ၾကားခဲ့ေပ။ တစ္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းေဆာင္ ေလသာျပဴတင္းေပါက္မွ ကို္ယ္တိုင္ေန႔စဥ္စြန္႔ပစ္ခဲ့သည့္ ဒန္ပူ (သြားၾကားထိုးတံ)တုိ႔ ေျမျပင္၌ အပုံႀကီးျဖစ္ေနသည္ကိုျမင္ၿပီး သတိတရား၀င္သြားသည္မွာ “ယခင္ကတည္းက စာေပပရိယတၱိကို ဤဒန္ပူေလးေတြကဲ့သို႔ ေန႔စဥ္နည္းနည္းျခင္း ႀကိဳးစားက်က္မွတ္ခဲ့ပါလွ်င္ ယခုအခါ၌ ပိဋကတ္သံုးပံုကို အလြတ္ေရးႏိုင္ၿပီး အာဂံုႏႈတ္တက္ပင္ ေဆာင္ႏိုင္ေနေပမည္” ဟူ၍ စဥ္းစားမိေလသည္။ သို႔ေသာ္ “ဤယေန႔မွစ၍ အပတ္တကုတ္ ေလ့လာႀကိဳးစားပါလွ်င္လည္း ရႏိုင္ေသးသည္”ဟူ၍ သတိသံေ၀ဂ ႏိႈးဆြသည့္အတြက္ ရွင္ဘုရင္ထံသြားကာ ပရိယတၱိ သင္ၾကားေတာ့မည္ဆိုသည့္အေၾကာင္း မိန္႔ၾကားရာတြင္ ဘုရင္က “က်ည္ေပြ႔ အတက္ေပါက္မွ ဒီတစ္သက္ အရွင္ဘုရား စာတတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္” ဟူ၍ ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထား လိုက္ျခင္းကို ခံလိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ထက္သန္ျပင္းျပေနေသာ ၀ီရိယတရား ကို ႏွစ္ဆတိုးျမွင့္ေပးလိုက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ကာ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ပရိယတၱိကို အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစား အားထုတ္ေလေတာ့၏။ မ်ားမၾကာမီ ကာလတြင္ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ က်ည္ေပြ႔၌ သစ္ရြက္သစ္ခက္ေလးမ်ား ခ်ည္ေႏွာင္ကာ က်ည္ေပြ႔တြင္ အတက္ေပါက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္ဘုရင္ကို ျပသလိုက္ရာ ရွင္ဘုရင္က စာေပပရိယတၱိ ေမးျမန္းျခင္းမ်ားစီစဥ္ၿပီး စာေမးပြဲစစ္သည္တြင္ ေမးခြန္းမဆံုးခင္ အေျဖကို ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ ျခေသၤ့ေဟာက္သကဲ့သို႔ ေမးခြန္းမွန္သမွ် မေၾကာက္ေတာ့သည့္ အသြင္ျဖင့္ ေျဖၾကားေတာ္မူႏိုင္ေလသည္။ မေျဖၾကားႏိုင္ေသာေမးခြန္း မရွိခဲ့ေခ်။ ဤတြင္ ပိဋကတ္ သံုးပံု ႏွံ႔စပ္ေတာ္မူေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးအျဖစ္ ဘြဲ႔တံဆိပ္မ်ားရရွိၿပီး ကုန္းေဘာင္ေခတ္ တြင္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ကာ ယေန႔တိုင္လည္း ဆရာေတာ္ဦးက်ည္ေပြ႔ဟူ၍ ျမန္မာတို႔ အမွတ္ရေနကာ ကေလးတု႔ိ စာႀကိဳးစားၾကဖို႔ ဦးက်ည္ေပြ႔စံထားကာ ဆံုးမေျပာၾကား ေနၾကရေပသည္။
၀ီရိယတရား ထက္သန္သူသည္ လမ္းမွန္ေလွ်ာက္က ခ်မ္းသာၿပီး လမ္းမွားကို ေလွ်ာက္ပါက ဆင္းရဲရေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လမ္းမွန္ကိုသြား၊ လမ္းမမ်ား၊ လမ္းမွားမလိုက္မိရန္ ၀ီရိယထက္သန္သူအတြက္ အျမဲသတိခ်ပ္ရမည့္ တရားျဖစ္ေပ၏။ “တစ္ေန႔တစ္လံ ပုဂံ ဘယ္ေျပးမလဲ” ဆိုေသာ္လည္း ပုဂံကို ေက်ာခိုင္းေျပးေနပါက ပုဂံကိုေရာက္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ အေျပးသန္ေလေလ ၾကာလာေလေလ ဆန္႔က်င္ဘက္အေ၀းသို႔ေရာက္ေလေလ ျဖစ္ေနမည္။ ထု႔ိေၾကာင့္ ေလွတြင္ လိုရာထိန္းေပးသည့္ ပဲ့ကဲ့သို႔ ဘ၀မွာ လမ္းမွန္ေလွ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ ပညာတည္းဟူေသာ ပဲ့ျဖင့္ အျမဲထိန္းေက်ာင္းရေပမည္။<br />
<br />
စာ႐ႈသူဓမၼမိတ္ေဆြအေပါင္းတို႔သည္ ေလာကီ၊ ေလာကုတ္ ႏွစ္ျဖာအလုပ္ျဖင့္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကကာ လမ္းမွန္ရန္အတြက္ ပညာျဖင့္ အစဥ္ထိန္းခ်ဳပ္၍ နိဗၺာန္ႏွင့္မလြဲ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ကင္းႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္: ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းရင္း ဤဓမၼေဆာင္းပါးျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳလိုက္ရပါသည္။
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-77003342413988685262011-11-06T17:44:00.007+04:002012-11-24T11:49:35.915+04:00ေကာင္းမႈလုပ္တာ မဂၤလာ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">“<span style="color: #3333ff; font-weight: bold;">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span>”</span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">“ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျပဳလုပ္တယ္ဆိုတာ မဂၤလာတရားေတာ္နဲ႔ညီညြတ္တဲ့ လုပ္ေဆာင္မႈပဲျဖစ္ပါ တယ္။ ေကာင္းမႈလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ မဂၤလာရွိတဲ့အခ်ိန္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္းမႈျပဳလုပ္ေနခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္တိုင္းေဟာၾကားဆံုးမေတာ္မူတဲ့ အဆံုးအမနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။</span></div>
<span id="fullpost"><span style="font-family: Zawgyi-One;"></span></span><br />
<div style="text-align: justify;">
</div>
<span id="fullpost"><span style="color: #3366ff;">- မေကာင္းမႈမွန္သမွ် ဘာတစ္ခုမွ် မလုပ္ၾကနဲ႔။ အေ၀းကေရွာင္ၾကဥ္ၾက။</span><br /><span style="color: #3366ff;">- ေကာင္းမႈမွန္သမွ် ျပဳလုပ္ၾက။</span><br /><span style="color: #3366ff;">- မိမိစိတ္ကို အျမဲတမ္း ျဖဴစင္ေအာင္ထားၾက။ </span><br /><span style="color: black;">(မေကာင္းမႈေရွာင္၊ ေကာင္းမႈေဆာင္၊ ျဖဴေအာင္စိတ္ကိုထား) ဆိုတဲ့</span><span style="color: black;">ဘုရားရွင္တိုင္းရဲ႕ အဆံုးအမတရားေတာ္နဲ႔ ကိုက္ညီေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မဂၤလာနဲ႔ ျပည့္စံုေနတယ္လို႔ ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါ တယ္။ </span><br /><span style="color: black;"><br />ၿပီးေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔အေနနဲ႔ မိမိတို႔ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ၾကတဲ့ ဘုရား၊ တရား သံဃာဟာ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ထိုက္တဲ့ ဘယ္လို အရည္အခ်င္းေတြနဲ႔ျပည့္စံုေတာ္မူတယ္ဆိုတာကိုလည္း သိထားရမယ္။ အေပၚယံ ယံုၾကည္မႈမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အမွန္တကယ္ ဉာဏ္နဲ႔သိၿပီး ယံုၾကည္မႈမ်ိဳးျဖစ္ေနေတာ့ ပိုၿပီးေလးနက္ မႈရွိသလို ပါရမီကိုလည္း အလ်င္အျမန္ျပည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာတို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္ထိုက္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ၊ ဂုဏ္ေတာ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့အထဲက အနည္းငယ္ ေဟာၾကားလိုပါတယ္။</span><br /><span style="color: black;"><br /><span style="color: #3366ff; font-weight: bold;">ဘုရားဂုဏ္ေတာ္</span></span><br /><span style="color: black;"> ဘုရားရွင္ရဲ႕ဂုဏ္ေတာ္ကို ေဟာၾကားေရးသားလို႔ မကုန္ႏိုင္ဘူး။ ဂုဏ္ေတာ္အနႏၲနဲ႔ျပည့္စံုေတာ္မူတယ္။ ဂုဏ္ေတာ္အေပါင္းကို ေဟာၾကားရင္း၊ ေရးသားရင္းသာ သက္တမ္းကုန္သြားမယ္၊ ဘုရားရွင္ရဲ႕ဂုဏ္ေတာ္ ကေတာ့ မကုန္ႏိုင္ပါဘူး။ အခု ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ ၉ ပါးဟာ ၾကည္ညိဳသဒၶါတရားတိုးပြါးႏိုင္တဲ့၊ သိသာျမင္သာ လြယ္ေတဲ့ အႏွစ္ထုတ္ထားတဲ့ ဂုဏ္ေတာ္ အနည္းငယ္ သာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီဂုဏ္ေတာ္ ၉ပါးထဲက အရဟံ- ကိေလသာရန္အေပါင္းကို ေအာင္ႏိုင္ေတာ္မူေသာျမတ္စြာဘုရား။ ဆိတ္ကြယ္ရာ အရပ္၌ပင္ မေကာင္းမႈမွန္ သမွ် ကို ျပဳေတာ္မမူေသာျမတ္စြာဘုရား။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ပူေဇာ္အထူးကို ခံယူေတာ္မူ ထုိက္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား။ ပုထုဇဥ္ေတြအေနနဲ႔ ကိေလသာေတြကလည္းထူေျပာ၊ သူမ်ားေ႔ရွမွာက်တစ္မ်ိဳး၊ ကြယ္ရာက်တစ္မ်ိဳး၊ စိတ္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု၊ ဟန္ေဆာင္မႈေတြ အျပည့္နဲ႔မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီဂုဏ္ေတာ္တစ္ခုနဲ႔တင္ ၾကည္ညိဳ ထုိက္ေနပါၿပီ။ ဘယ္သူနဲ႔မွ ႏိႈင္းယွဥ္လို႔မရေအာင္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္ေတာ္ မူပါတယ္။ ဒါက ဘုရားျဖစ္ၿပီးလို႔ ၾကည္ညိဳထိုက္တယ္ဆိုတာ မထူးျခားေသးဘူး။ ဘုရားေလာင္းကတည္းက စိတ္ဓာတ္က အလြန္ ျမင့္ျမတ္ေတာ္မူပါတယ္။</span><br /><span style="color: black;"><br />သုေမဓာရွင္ရေသ့ဘ၀ ကုေဋ ၈၀ ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာတာေတြကို မိဘဘိုးဘြားေတြထားခဲ့ေပလည္း ခင္တြယ္ မေနဘူး။ အကုန္လံုးကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး ရေသ့ျပဳပါတယ္။ သာမန္ပုဂၢိဳလ္ေတြအေနနဲ႔ ရထားတာေတြကို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ မေျပာနဲ႔ ရခ်င္လြန္းလို႔ ေသေဘးကို မေတြးႏိုင္ဘဲ ရွာေဖြေနၾကတာမဟုတ္လား။ ဥစၥာပစၥည္းေတြ ဆံုးရံႈးတာနဲ႔ရင္ဆိုင္ရရင္ တခ်ိဳ႕႐ူးသြားၾကတယ္။ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္လို႔ေလ။ ဘုရား အေလာင္းေတာ္မ်ားက်ေတာ့ အားလံုးကိုစြန္႔လႊတ္ႏိုင္တာဟာ ဘယ္ေလာက္ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီဘ၀မွာ ပါရမီ တရားေတြက ျပည့္ေနၿပီတဲ့။ တခဏေလးအားထုတ္လိုက္တာနဲ႔ ရဟႏၲာျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဘိဉာဥ္ နဲ႔ ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါေတြ လမ္းမွားၿပီး သံသရာမွာ တ၀ဲလည္လည္နဲ႔ က်င္လည္ေနၾကတာကို ျမင္ေတာ္မူေတာ့ လြန္စြာ သနားက႐ုဏာျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။ </span><br /><span style="color: black;">- သစၥာေလးပါးတရားေတာ္ကို ငါသိသလို သတၱ၀ါအမ်ားကို သိေစရမယ္။</span><br /><span style="color: black;">- ငါသံသရာမွလြတ္ေျမာက္သလို သတၱ၀ါအမ်ားကို လြတ္ေျမာက္ေစရမယ္။</span><br /><span style="color: black;">- ငါသံသရာမွကူးေျမာက္သလို သတၱ၀ါးအမ်ားလည္း ကူးေျမာက္ေစရမယ္။</span><br /><span style="color: black;">ဆိုၿပီး သတၱ၀ါအမ်ားအတြက္ လက္ရွိဘ၀မွာ သံသရာမွလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါလ်က္ အရဟတၲ မဂ္ဉာဏ္ ဖိုလ္ဉာဏ္ေရာက္ေအာင္ အားမထုတ္ ေတာ့ဘဲ ဘုရားဆုကိုပန္ေတာ္မူပါတယ္။ သတၱအမ်ားကို သနားငဲ့ညွာတဲ့ မဟာက႐ုဏာေတာ္ေၾကာင့္ ဘ၀ေပါင္း ေလးအသေခ်ၤနဲ႔ကမၻာ တစ္သိန္းၾကာေအာင္ ကုိယ္က်ိဳးစြန္႔အနစ္နာ ခံခဲ့တယ္။ သူတစ္ပါးကိုသာ ဦးစားေပးေတာ္မူတယ္။ က်င့္တဲ့ေနရာမွာ-</span><br /><span style="color: black;">- ေလာကအတြက္က်င့္ေတာ္မူတယ္။</span><br /><span style="color: black;">- ၿပီးေတာ့ ေဆြမ်ိဳးအတြက္က်င့္ေတာ္မူတယ္။</span><br /><span style="color: black;">- မိမိဘုရားျဖစ္ဖို႔ က်င့္ေတာ္မူတယ္။</span><br /><span style="color: black;"><br />ေလာကကုိ ဦးစားေပးပါတယ္။ သူတစ္ပါးအက်ိဳးကိုသာ အစဥ္အျမဲ ဦးစားေပးတယ္။ ကိုယ့္က်ိဳးကို စြန္႔လႊတ္ႏိုင္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းလိုက္သလဲ။ ဒီစိတ္ထားေတြဟာ အေလာင္းေတာ္ဘ၀ ကတည္းက ထားႏိုင္ခဲ့တဲ့စိတ္ထားေတြ။ ဘုရားျဖစ္တဲ့အခါမွာ သူတစ္ပါးအက်ိဳးအတြက္ အားထုတ္ေတာ္မူ တဲ့ေနရာမွာ တုႏိႈင္းမဲ့ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားျဖစ္ၿပီး ၄၅ ၀ါကာလပတ္လံုး တစ္ေန႔ ၂၄ နာရီမွာ ၁ နာရီ ၁၅ မိနစ္ခန္႔သာ အနားယူေတာ္မူတယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာ သံသရာမွလြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းတရားကို လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာတို႔ကို ေန႔စဥ္ ေဟာၾကားဆံုးမေတာ္မူတယ္။ ပရိနိဗၺာန္ျပဳခါနီးအထိ သတိတရားျဖင့္ ေနရစ္ခဲ့ၾကရန္နဲ႕ သံသရာလြတ္ေျမာက္ဖို႔ရန္ သတိတရား အေရးႀကီးေၾကာင္းကို ဆံုးမထားရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ပရဟိတလုပ္တဲ့ေနရာမွာ အႏိႈင္းမဲ့ပုဂၢိဳလ္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူတစ္ပါးအက်ိဳး ပရဟိတ ေဆာင္ရြက္ ၾကတယ္ဆိုတာ ဘုရားေလာင္းက်င့္စဥ္၊ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ၾကီး ႏွစ္သက္ေတာ္မူတဲ့၊ လမ္းျပေတာ္မူတဲ့ က်င့္စဥ္ပါပဲ။</span><br /><span style="color: black;"><br /><span style="color: #3366ff; font-weight: bold;">တရားဂုဏ္ေတာ္</span></span><br /><span style="color: black;"> တရားဂုဏ္ေတာ္ ၆ ပါးထဲမွာ အခုက်င့္လွ်င္ အခုရတဲ့ဂုဏ္ေတာ္ပါတယ္။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈက်င့္ေနစဥ္မွာ၊ မေကာင္းမႈကို မျပဳလုပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ၊ စိတ္ကိုျဖဴစင္ေအာင္ ထားေနခ်ိန္မွာ စိတ္ဟာ ေအးခ်မ္းေနတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတယ္။ အခါကို မလင့္ဘဲ ခ်က္ခ်င္းက်င့္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ရႏိုင္တဲ့ ေအးခ်မ္းမႈပဲ။ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ခံစားတဲ့ေနရာမွာ ဘုရားရွင္ေတာ္တို႔ ေရာင့္ရဲေတာ္မမူၾကဘူးလို႔ မွတ္သိရတယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိ ရွင္ေတာ္ဘုရားမ်ား နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ခံစားေတာ္မူၾကသလဲဆိုရင္ တရားစကားမ်ားေျပာၿပီးလို႔ နာၾကားသူ အေပါင္းက သာဓုေခၚေနခ်ိန္ ခဏေလးေတာင္ ဖလသမာပတ္ ၀င္စားေတာ္မူပါ တယ္တဲ့။ ေသခ်င္းတရားကို သတၱ၀ါတိုင္း ၾကံဳေတြ႔ၾကရတယ္။ ဆင္းရဲတကာ့ဆင္းရဲဆံုးဟာ ေသခ်င္းတရားပါပဲ။ ေသခ်င္းတရားမရွိတဲ့ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ ၿငိမ္းေအးလိုက္မလဲ။ </span><br /><span style="color: black;"><br />ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက ဘုရားျဖစ္ၿပီး အေလးအျမတ္ျပဳအပ္တဲ့အရာကိုမရွိဘဲေနလို႔ မသင့္ေတာ္ေၾကာင္းသိေတာ္မူေတာ့ မိမိသိတဲ့တရားေတာ္ကုိပဲ ျပန္ၿပီးအေလးအျမတ္ျပဳေတာ္မူရပါတယ္။ ဒကာ၊ ဒကာမတို႔အတြက္ တရားဂုဏ္ေတာ္အား အေလးအျမတ္ျပဳ အပ္တယ္၊ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ထိုက္တယ္ဆိုတာ ဆိုဖြယ္ရာမရွိေတာ့ဘူး။</span><span style="color: #3366ff; font-weight: bold;">သံဃာ့ဂုဏ္ေတာ္ </span><br /><span style="color: black;"> မိမိကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ေနၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ႔ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကိုလည္း သိထားရပါမယ္။ သံဃာ့ဂုဏ္ေတာ္ ၉ ပါးရွိတဲ့ အထဲက အနည္းငယ္ေျပာျပပါမယ္။ အခု သာသနာေတာ္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ဘုရားေဟာၾကားခဲ့တဲ့တရားေတြကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္၊ ကြယ္ မသြားေအာင္ သံဃာေတာ္အဆက္ဆက္က ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္းခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒကာ၊ ဒကာမတို႔ ဒီတရားေတြ အခုထိ နားၾကားႏိုင္ ေနတာပဲျဖစ္တယ္။ သံဃာေတာ္ေတြသာ မထိန္းသိမ္း မေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ဒီလြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းတရားေတြကို အခုအခ်ိန္မွာ ဘယ္နာၾကားႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဒါသည္ပင္ ေကာင္းစြာ က်င့္ၾကံေတာ္မူၾကတဲ့ သံဃာ့ဂုဏ္ေတာ္တစ္ပါးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြ ဟာ ေျဖာင့္မတ္စြာက်င့္ေတာ္မူတယ္။ လူေတြလို အေျပာတစ္မ်ိဳး၊ အလုပ္တစ္မ်ိဳး ဟန္မေဆာင္ရ ဘူး။ ေျပာတိုင္းလုပ္ၿပီး လုပ္တဲ့အတိုင္းေျပာရတဲ့ အက်င့္ျမတ္ေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေတာ္မူၾကတယ္။ </span><br /><span style="color: black;"><br />ဘုရားစကား အဆံုးအမေတာ္ေတြကို သဂၤါယနာတင္ခဲ့ၾကတဲ့ေနရာမွာ ပထမအၾကိမ္ကေန တတိယအၾကိမ္ အထိ တင္ခဲ့တဲ့အခါမွာ ႏႈတ္တိုက္အာဂံုေဆာင္ခဲ့ၾကရတယ္။ ႏႈတ္တိုက္ အဆင့္ဆင့္သင္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ သင္အံေလ့က်က္တဲ့ ပရိယတၱိသာသနာ၊ လက္ေတြ႔အားထုတ္ တဲ့ ပဋိပတၱိသာသနာ၊ သိျမင္ခံစားတဲ့ ပရိေ၀ဒသာသနာဆိုတဲ့ သာသနာေတာ္သံုးပါးကို ဦးေဆာင္ဦးရြက္ ျပဳေနၾကတာေၾကာင့္ သံဃာေတာ္ ေတြဟာ ကိုးကြယ္ထိုက္တယ္။ ပူေဇာ္ထိုက္ေပတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ လူေတြ႔ထက္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ အခ်က္ေတြကိုေျပာရရင္-</span><br /><span style="color: black;">ဦးေခါင္းကို တံုးထားျခင္းႏွင့္ ဖန္ရည္စြန္းသကၤန္း၀တ္ဆင္ျခင္းအသြင္။ လူေတြမွာ ဆံပင္မွာအလွတရားဆိုၿပီး တသသနဲ႔ ၿဖီးလိမ္းၾကတယ္။ အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ခ်ယ္သေနၾကတယ္။ ဒီအဆင္းအေပၚမွာ သာယာတပ္မက္ၿပီး စြဲလန္းေနၾကတယ္။ ဒီဆံေကသာနဲ႔ဆက္ႏြယ္ၿပီး ကိေလသာတရား အလြန္ထူေျပာၾကတယ္။ လူေတြက အ၀တ္အစားဆိုေတာ့လည္း လွပတာ၊ ႏူးညံ့တာ စသျဖင့္ ေရြးခ်ယ္၀တ္ဆင္ၾကတယ္။ ဒီပြဲဆိုရင္ ဒီအ၀တ္အစားနဲ႔၊ ဟိုပြဲက်ေတာ့ ဟိုအ၀တ္အစားနဲ႔ အစရွိ သည္ျဖင့္ ေရြးခ်ယ္ေနၾကရ၊ ျပင္ဆင္ေနၾကရတယ္။ အ၀တ္အစားေၾကာင္ုပင္ ကိေလသာေတြ ထူေျပာေနတတ္တယ္။ သံဃာေတြက်ေတာ့ ဦးေခါင္းဆိုတာကလည္း လိမ္းခ်ယ္ေနစရာမလိုသလို ဖန္ရည္စြန္းတဲ့ သကၤန္းလည္းျဖစ္၊ အပိုင္းပိုင္းေတြကို ဆက္စပ္ထား တဲ့ ခ်ဳပ္႐ိုးေၾကာင္းေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ တြယ္မက္စရာ အလြန္နည္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ သကၤန္းကို အဟတၱဓဇလို႔ ေခၚတယ္။ အရတၱဖိုလ္ဆိုက္ေရာက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္အတြက္ သကၤန္းကခံထားႏိုင္တယ္။ လူ၀တ္ေၾကာင္တစ္ဦး အဟတၱဖိုလ္ ဆိုက္ေရာက္လို႔ရွိရင္ လူ႔ အ၀တ္အစားေတြက မခံႏိုင္လို႔ အလ်င္အျမန္ပဲ ပရိနိဗၺာန္ျပဳရတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြက်ေတာ့ အရဟတၱဖိုလ္ဆိုက္လည္း သက္တမ္းကုန္ ေအာင္ေနႏိုင္တယ္။ ဦးျပည္းတံုးထား တာနဲ႔ သကၤန္းဆင္ျမန္းထားတဲ့အသြင္နဲ႔တင္ လူေတြထက္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္တယ္လို႔ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကား ထားေတာ္မူပါတယ္။</span><span style="color: black;">အနာဂါမ္လူ၀တ္ေၾကာင္နဲ႕ယေန႔မွ၀တ္တဲ့ ကုိရင္၊ ရဟန္း။ လူ၀တ္ေၾကာင္က အနာဂါမ္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လင့္ကစား ယေန႔မွ၀တ္တဲ့ ကိုရင္ေလးကိုပင္ ရွိခိုးထိုက္တယ္။ ပူေဇာ္ထိုက္တယ္။ အ႐ိုအေသေပးရတယ္။ အေလးအျမတ္ျပဳရတယ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ေနရာမွာထိုင္ၿပီး အနာဂါမ္လူ၀တ္ေၾကာင္ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ အ႐ိုအေသးေပးျခင္း ကို ခံယူထိုက္ေပတယ္။ ကိုရင္က အရိယာလူ၀တ္ေၾကာင္ကို ျပန္ၿပီး ရွိခိုးဦးခ် စရာမလိုဘူး။ ေထႀကီး၀ါႀကီး သံဃာေတာ္အစုအေ၀းထဲမွာ ကိုရင္ေလးက ၀င္ေရာက္ၿပီး ထိုင္လို႔ရတယ္။ လူ၀တ္ေၾကာင္အနာဂါမ္ပုဂၢိဳလ္က သံဃာေတာ္မ်ားၾကားမွာ၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့ေနရာမွာ ၀င္ၿပီးေနရာယူလို႔မရဘူး။ </span><br /><span style="color: black;"><br />သံဃာ့ဥပုသ္။ သံဃာေတာ္မ်ားဟာ ၁၅ ရက္တစ္ႀကိမ္ သိမ္ထဲမွာ ဥပုသ္ျပဳတဲ့အခါ ၾသ၀ါဒ ပါတိေမာက္ေဒသနာကို နာၾကားခြင့္ရွိတယ္။ လူေတြမွာ အဲဒီလိုမ်ိဳး ဥပုသ္ျပဳ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ေဒသနာကို နာၾကားရတာမ်ဳိးမရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား ေစာင့္ထိန္းေတာ္မူရတဲ့ သီလေတာ္မ်ားဟာ အက်ဥ္းအားျဖင့္ ၂၂၇ ပါး၊ အက်ယ္အားျဖင့္ ကုေဋ ၉ ေထာင္ေက်ာ္ေသာ သီလေတာ္ျမတ္ တို႔ကို ေစာင့္ထိန္းၾကရၿပီး လူေတြကဲ့သို႔ သာမန္ေဆာက္တည္ထားတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အေလးအနက္ ထားၿပီး ေဆာက္တည္ရတာမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ ရဲ႕ အာဏာေဒသနာေတာ္ကို မပ်က္မကြက္ လိုက္နာရတာမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ အႏုပည့္ညတ္ခ်က္ေတြကိုလည္း အခ်င္းခ်င္းေဒသနာ ျပန္ၾကားကာ အျပစ္ကို၀န္ခံၿပီး ေနာက္မက်ဴးလြန္မိေအာင္ သတိျဖင့္ဆင္ျခင္ေနထိုင္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္သီလဂုဏ္အားျဖင့္ လည္း လူေတြထက္ အလြန္တရာ သာလြန္ျမင့္ျမတ္ေတာ္မူၾကပါတယ္။ </span><br /><span style="color: black;"><br />ထိုကဲ့သို႔ သာလြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဂုဏ္ေတာ္တို႔နဲ႔ ျပည့္စံုေတာ္မူၾကတဲ့ “ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ”တို႔ဟာ ေတြ႔ၾကံဳရခဲ့၊ ျမင္ေတြ႔ရခဲတဲ့ ေလာကုတၱရာရတနာေတာ္မ်ားပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားပြင့္တဲ့ ကာလနဲ႔ၾကံဳေတြ႔ရမွ ျမင္ေတြ႔ၾကားသိရတဲ့ ရတနာျမတ္သံုးပါးျဖစ္တယ္။ ဘုရားပြင့္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ဘုရားပြင့္တဲ့ ကမၻာမွာေတာင္ တစ္ဆူနဲ႔တစ္ဆူၾကားမွာ ႏွစ္အသေခ်ၤ ၾကာျမင့္တယ္။ ဒါက ဘုရားပြင့္တဲ့ကမၻာမွာ တစ္ဆူနဲ႔တစ္ဆူၾကား ေရတြက္ၾကည့္လို႔။ ဘုရားပြင့္တဲ့ကမၻာနဲ႔ မပြင့္နဲ႔ကမၻာရဲ႕ ၾကားကာလမွာေတာ့ ကမၻာမ်ားစြာ ျခားတယ္။ အဲဒီဘုရားမပြင့္တဲ့ ကမၻာမွာေတာ့ သာသနာေတာ္ ေနေရာင္လေရာင္ ထြန္းေတာက္တဲ့ကာလမ်ိဳးကို ၾကံဳေတြ႔ခြင့္မရွိႏိုင္ဘူး။ တစ္ကမၻာ၊ ႏွစ္ကမၻာလို႔ ေရတြက္ရတာ လြယ္ေပမယ့္ တစ္ကမၻာရဲ႕သက္တမ္းကို ႏွစ္အေရအတြက္ ေရတြက္ဖုိ႔ အလြန္ခက္ခဲျပန္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ကမၻာသက္တမ္းကိုတြက္ရလွ်င္ တစ္ယူဇနာပတ္လည္ရွိတဲ့လိႈဏ္ေခါင္းထဲမွာ ေရြးေစ့ေလး မ်ား ျပည့္ ညပ္ေနေအာင္ရွိေနတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာျပည့္မွ ေရြးေစ့တစ္လံုးကို ထုတ္ရမယ္။ အဲဒီ လို ေရြးေစ့ေလးေတြကို တစ္လံုးတစ္လံုးစီ ႏွစ္တစ္ရာျပည့္မွ တစ္ခါထုတ္၊ အဲဒီေရြးေစ့ေလးေတြသာ ကုန္သြားမယ္၊ တစ္ကမၻာရဲ႕သက္တမ္းက မကုန္ေသးဘူးလို႔ဆိုပါတယ္။ “ရခဲမွ ရတနာ”လို႔ဆိုတဲ့အတိုင္း ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာဟာ အလြန္ျမင္ေတြ႔ရခဲ၊ ၾကားသိရခဲတဲ့ တုႏိႈင္းမဲ့ရတနာေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။</span><span style="color: black;"> ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာတို႔ကို႔ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ျခင္း သရဂံုသံုးပါးေဆာက္တည္ၿပီး ငါးပါးေသာ သီလေတာ္ျမတ္တို႔ကို မက်ိဳးမေပါက္ ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ၾကကာ အလိုရွိအပ္ေတာင့္တ အပ္တဲ့ ျမတ္နိဗၺာန္ကို ရလြယ္ေရာက္လြယ္၊ မ်က္ေမွာက္ျပဳလြယ္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္း၊ သူေတာ္ျမတ္ မ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ။”</span><br /><br /><span style="color: black;">တရားခ်စ္္ခင္သူေတာ္စင္မ်ားအားလံုး ေလာကီ၊ ေလာကုတ္ ႏွစ္ျဖာခ်မ္းသာၾကီးပြါးေၾကာင္းတရားတို႔ကို ႀကိဳးစားအားထုတ္ၿပီး နိဗၺာန္သို႔ လွ်င္ျမန္ေစာစြာ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ၾကပါေစ။</span><br /><span style="color: black;">(</span><span style="color: #3366ff;">ဣဒံ ေမ ပုညံ၊ အသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု။</span><span style="color: black;">)</span></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-1184495391036591402011-07-22T13:54:00.005+04:002011-07-22T14:36:01.312+04:00ေလာကီ၊ ေလာကုတ္ ႏွစ္ျဖာခ်မ္းသာၾကီးပြါးေၾကာင္းတရားမ်ား<div style="text-align: center;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">“<span style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span>”</span></div><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">ေကာင္းတာက်င့္ေတာ့ ေကာင္းက်ိဳးရ၊ မေကာင္းတာက်င့္ေတာ့ ဆိုးက်ိဳးရတယ္ဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အားလံုး လက္ခံယံုၾကည္ၾကတဲ့ ကံနဲ႔ကံအက်ိဳးအေပၚ သက္၀င္ယံုၾကည္တတ္ၾကျခင္း ကမၼႆကတာ သမၼာဒိ႒ိအျမင္ပါပဲ။ လူခ်မ္းသာ၊ နတ္ခ်မ္းသာ၊ ျဗဟၼာခ်မ္း သာေတြ ခံစားခ်င္ၾကလို႔ ေကာင္းမႈေတြ အားထုတ္ေနတာမ်ိဳးဆိုရင္လည္း ကိုယ့္ခႏၶာ ကုိယ္ေရာင္းစားေနသလို ျဖစ္ေနမယ္။ အက်ိဳးတရားကို ဉာဏ္နဲ႔သိၿပီး ဒီဘ၀ေတြရေနလွ်င္ ဒီဒုကၡေတြက လြတ္မွာမဟုတ္၊ ၾကံဳၿပီးရင္းၾကံဳ၊ ဆုံၿပီးရင္းဆံုၾကရကာ ဟိုဘ၀နဲ႔ သြားၿပီးဒုကၡခံလိုက္၊ ဒီဘ၀နဲ႔ေနၿပီး ဒုကၡခံလိုက္နဲ႔ ဒုကၡနယ္ထဲက မလြတ္တမ္းေနခဲ့ၾကတဲ့ သံသရာ၀ဲရဟတ္ၾကီးက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ရန္အလို႔ငွါ၊ ဒုကၡအေပါင္းက ကင္းလြတ္ရာ အမွန္ျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ရရွိရန္အလို႔ငွါ အားထုတ္မွသာလွ်င္ ဉာဏ္ပါတာေၾကာင့္ ပါရမီျဖည့္ဆည္းျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။<br /><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><div style="text-align: justify;"></div></span>ဘုရားလက္ထက္က ပုဏၰားတစ္ဦးက ေမးေလွ်ာက္လို႔ ဘုရားရွင္ေျဖၾကားေတာ္မူတဲ့တရားကို ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာလူငယ္မ်ားရဲ႕ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာျပဳတကၠသိုလ္(ITBMU)တြင္ ပရိယတၱိ စာေပမ်ားသင္ယူေနၾကသည့္ စာသင္သားရဟန္းေတာ္မ်ားအား (၂၂)ၾကိမ္ေျမာက္လစဥ္အလွဴေတာ္၌ စာသင္သား ရဟန္းေတာ္ေဟာၾကားခ်ီးျမွင့္လိုက္တဲ့တရားကို ဓမၼဒါနေရးသားလိုက္ပါတယ္။ ေလာကီ အတြက္ေရာ ေလာကုတၱရာအတြက္ေရာ ခ်မ္းသားၾကီးပြါးေၾကာင္းတရားမ်ားက ဘယ္လိုတရားမ်ိဳးေတြပါလဲ ေမးေလွ်ာက္တဲ့ အခါမွာ ဘုရားရွင္က ေလာကီအတြက္ ခ်မ္းသားႀကီးပြါးေၾကာင္းတရားက ၄ ပါး၊ ေလာကုတၱရာအတြက္ ခ်မ္းသာႀကီးပြါးေၾကာင္းတရားက ၄ ပါးရွိေၾကာင္း ေ၀ဖန္ပိုင္း ျခား၍ ေျဖၾကားေတာ္မူပါတယ္။<br /><br /><span style="color: rgb(102, 0, 0); font-weight: bold;">ေလာကီခ်မ္းသာႀကီးပြါးေၾကာင္းတရား ၄ ပါး</span><br />၁) <span style="color: rgb(51, 102, 255); font-weight: bold;">ဥ႒ာနသမၸဒါ(ထၾကြလံု႔လရွိျခင္း)</span>။ ။“<span style="color: rgb(51, 102, 255);">မႀကိဳးစားဘဲ အပ်င္းထူ၊ ဆုပဲေတာင္းေနသူ၊ ကယ္မည့္သူ ဘယ္မရွိ၊ ေသခ်ာဒုကၡ ေရာက္မည္သိ</span>”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာသားေလးအတုိင္းပါပဲ။ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ လံု႔လမရွိလွ်င္ေတာ့ သူ႔အတြက္ ေအာင္ျမင္မႈ၊ ႀကီးပြြါးတိုးတက္ မႈဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာႀကီးပြါးခ်င္ရင္ လံု႔လရွိရမယ္၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈရွိရပါမယ္။ ဒါမွ တိုးတက္ေအာင္ျမင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။<br /><br />၂) <span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 102, 255);">အာရကၡသမၸဒါ(လံု႔လ၀ီရိယေၾကာင့္ရရွိေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမး္ေစာင့္ေရွာက္တတ္ျခင္း)</span>။ ။ စီးပြါးဥစၥာ ေတြေတာ့ ရွာထားတယ္၊ ျပည့္စံုႂကြယ္၀လာတယ္။ ဒါနဲ႔တင္ မျပည့္စံုေသးျပန္ပါဘူး။ “ေရ၊ မီး၊ မင္း၊ ခိုးသူ၊ အေမြခံ သားဆိုး သမီးဆိုး”ဆိုတဲ့ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးက အခ်ိန္မေရြး ဖ်က္ဆီးပစ္ ႏိုင္တာေၾကာင့္ ဘယ္လိုမ်ိဳး ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္းထားလွ်င္ လြတ္ႏိုင္မလဲ၊ ကာကြယ္ၿပီးသားျဖစ္မလဲဆိုတာကိုလည္း တတ္ကၽြမ္းနားလည္ ေနရမယ္။ ေဆာင္ရြက္တတ္ရပါ့မယ္။ ဒါမွ ရထားတဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြက ယုတ္ေလ်ာ့မသြားဘဲ ၾကာရွည္စြာတည္တံ့ႏိုင္မွာပဲျဖစ္တယ္။ ရ,ထား သမွ် အက်ိဳးမရွိ ကိုယ္ကုိယ္တိုင္ သံုးျဖဳန္းပစ္ေနလွ်င္လည္း ရရွိထားသမွ် ဥစၥာေတြဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ရန္သူလည္း ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အေပ်ာ္အပါး၊ အေသာက္အစား၊ အေမာ္အႂကြားေတြ၊ အေလာင္း ကစားေတြလုပ္မိလွ်င္ တျဖည္းျဖည္းလံုးပါးပါးၿပီး ေနာက္ဆံုး မြဲျပာက် ဆင္းရဲသြားသူေတြ(အထည္ႀကီးပ်က္ေတြ) ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ ဆိုတာ အျမဲသတိရွိၾကရပါမယ္။<br /><br />၃) <span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 102, 255);">ကလ်ာဏမိတၱသမၸဒါ(မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ားႏွင့္ေပါင္းေဖာ္ျခင္း)</span>။ ။ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းကို မေပါင္းသင္းမိဘဲ မိတ္ေဆြယုတ္မ်ား နဲ႔ ေပါင္းသင္းမိလွ်င္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ မိမိကို ဒုကၡေပးမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ မိတ္ေဆြေကာင္းဆိုတာက အခ်ိန္တိုင္းမွာ ကိုယ့္အေပၚ ေကာင္းေအာင္ပဲ အၾကံျပဳတယ္၊ ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြါးတိုးတက္တာကို မနာလိုမျဖစ္တတ္ဘူး။ ကိုယ့္ဥစၥာစည္းစိမ္းေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔လိုက ေစာင့္ေရွာက္ေပး တတ္တယ္။ မိတ္ေဆြယုတ္က်ေတာ့ အဲလို မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုခင္လို႔ေပါင္းတာမ်ိဳးမဟုတ္၊ ကိုယ့္ဆီက ဘာရမလဲဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ လာေပါင္းသင္းတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ မရရေအာင္ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ အကြက္ဆင္ေနမယ္။ အလိုမက်ရင္ ကိုယ့္ကို ေခ်ာက္ခ်မယ္။ စည္းစိမ္ပ်က္ ေအာင္လုပ္မယ္။ ေရွ႕တစ္မ်ိဳး ကြယ္ယာတစ္မ်ိဳး ဟန္ေဆာင္မႈေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းမယ္။ အၾကံဉာဏ္ဆိုးေတြဟာ မိတ္ေဆြယုတ္ဆီမွာ အစဥ္ ရွိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိတ္ေဆြေကာင္းရဲ႕တန္ဘိုးဟာ အလြန္ႀကီးျမတ္လွပါတယ္။<br /><br />၄) <span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 102, 255);">သမဇီ၀ိတသမၸဒါ(ဥစၥာအင္အားႏွင့္တိုင္းထြာ၍ ညီမွ်စြာအသက္ေမြးျခင္း)</span>။ ။ ရတာက တစ္ပဲ၊ သံုးတာက တစ္ပိႆာ ဆိုရင္ေတာ့ အေႂကြးက ေနာက္ဘ၀ထိေတာင္ ဆပ္လို႔ မေက်ႏိုင္ျဖစ္ေနမယ္။ ရတာကနည္းနည္း စားခ်င္တာကမ်ားမ်ား၊ သံုးခ်င္တာက သူ႔ထက္ေတာ့ ေအာက္မက်ခ်င္ျဖစ္ေနေတာ့ ရတာနဲ႔ သံုးတာ မမွ်တဲ့အတြက္ ဘယ္လိုမွ စီးပြါးဥစၥာက စုႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ “ေခၽြတာစုေဆာင္း သူေဌးေလာင္း” ဆိုတဲ့အတိုင္း ကိုယ့္၀င္ေငြနဲ႔ထြက္ေငြ ႏိႈင္းႏိႈင္းခ်ိန္ခ်ိန္နဲ႔ သံုးစြဲရမယ္။ ၿပီးေတာ့ အသံုးနဲ႔အျဖဳန္း ကြဲကြဲျပားျပား နားလည္ၾကရပါမယ္။ ၀င္ေငြ ထြက္ေငြကို ေသခ်ာစိစစ္တြက္ခ်က္ၿပီး ရတာေလးနဲ႔ ၀ေအာင္စား၊ ရတာေလးနဲ႔ လွေအာင္၀တ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း မွ်မွ်တတျဖစ္ေအာင္ အသံုးျပဳ တတ္မွ ဥစၥာစီးပြါးေတြဟာ လိုတာထက္ပိုအကုန္တဲ့အတြက္၊ ျဖဳန္းတဲ့သေဘာ မျဖစ္ေတာ့တဲ့အတြက္ တစ္ေန႔တစ္ျခား ဒီေရအလားကဲ့သို႔ တိုးပြါး စည္ပင္ေနမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။<br /><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(102, 0, 0);">ေလာကုတၱရာခ်မ္းသာႀကီးပြါးေၾကာင္းတရား ၄ ပါး</span><br />၁) <span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 102, 255);">သဒၶါသမၸဒါ(ရတနာသံုးပါးဂုဏ္ႏွင့္ ကံ,ကံ၏အက်ိဳးကို ယံုၾကည္ျခင္း)</span>။ ။ေလာကမွာ အျမတ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ရတနာတို႔သည္ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာတို႔ျဖစ္ၾကတယ္။ ရတနာသံုးပါးဂုဏ္ေတြက ဘာေတြလဲ၊ ထုိဂုဏ္ေတာ္တို႔ ရွိေတာ္မူၾကတဲ့အတြက္ ကိုးကြယ္ထိုက္တယ္၊ အေလးအျမတ္ျပဳအပ္တယ္၊ သံသရာ၀ဲဒုကၡမွလြတ္ေအာင္ လမ္းျပေတာ္မူၾကတဲ့ ရတနာျမတ္သံုးပါးတို႔ဟာ ေလာကီရတနာမ်ိဳးစံုတို႔ထက္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္ေတာ္မူတယ္ စသျဖင့္ ယံုၾကည္မႈ သဒၶါသမၸဒါ ရွိၾကရမယ္။ ရတနာျမတ္သံုးပါး ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို ယံုၾကည္မွ ဘုရားရွင္ အဆံုး အမေတြကို လိုက္နာႏိုင္မယ္။ တရားေတာ္ကို သက္၀င္ယံုၾကည္မွ တရားအဆံုးအမစာေပေတြကို အေလးဂ႐ုျပဳၿပီး က်င့္ၾကံပြြါးမ်ားအားထုတ္ႏိုင္မယ္။ ဘုရားသားေတာ္ရဟန္းသံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္ေတြဟာ လည္း ဘုရားရွင္ေတာ္ကိုစား လက္ဆင့္ကမ္းဆံုးမေတာ္မူၾကတယ္၊ သီလဂုဏ္၊ သမာဓိဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္တို႔ျမင့္ျမတ္တဲ့အတြက္ ေလာကရဲ႕ သစၥာတရားေတြကို ေဟာေျပာဆံုးမေတာ္မူႏိုင္ၾကတယ္ စသျဖင့္ ၾကည္ညိဳသဒၶါတရားရွိမွ မိမိတို႔အေနနဲ႔ အိုေဘး၊ နာေဘး၊ ေသေဘးဆိုတဲ့ အၾကီးဆံုးေဘးေတြက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မွာပဲျဖစ္တယ္။ “<span style="color: rgb(51, 102, 255);">သဒၶါတရားက လက္နဲ႔တူတယ္</span>”လို႔ ဘုရားရွင္က ဥပမာေဆာင္ျပပါတယ္။ လက္မပါတဲ့သူေတြဟာ ကိုယ့္ေ႔ရွမွာ ေရႊေငြဥစၥာရတနာေတြကို ေတြ႔ေနေသာ္လည္း ေကာက္မယူႏိုင္၊ သယ္မသြားႏိုင္သလိုဘဲ ရတနာျမတ္သံုးပါးအေပၚမွာ သဒၶါတရားနဲ႔ မျပည့္စံုေတာ့ အဆံုးအမေတြကို မလိုက္နာႏိုင္၊ သံသရာမွ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဘဲ သံသရာထဲမွာ အဖန္ဖန္က်င္လည္ေနၾကရတယ္။ သာသနာေတာ္နဲ႔ ၾကံဳေသာ္လည္း သာသနာေတာ္ကိုမၾကိဳက္တဲ့ အတြက္ သာသနာေတာ္အဆံုးအမအတိုင္း ဘယ္လိုမွ ေနႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သံသရာက လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ေ၀းေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သံသရာမွလြတ္ေျမာက္ေအာင္၊ မလြတ္ေျမာက္ေသးခင္ၾကားကာလမွာလည္း ခ်မ္းသာၾကီးပြါးႏိုင္ဖို႔ရန္အတြက္ သဒၶါသမၸတၱိ ျဖစ္ေနရပါမယ္။<br /><br />၂) <span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 102, 255);">သီလသမၸဒါ(လူတို႔ေစာင့္ေရွာက္က်င့္သံုးေသာ ငါးပါးသီလႏွင့္ျပည့္စံုျခင္း)</span>။ ။ သီလနဲ႔မျပည့္စံုလွ်င္ ေျခမပါတဲ့သူနဲ႔တူတယ္။ ခရီးမတြင္ ႏိုင္ဘူး။ သံသရာအဆံုးျဖစ္တဲ့နိဗၺာန္ကို ဘယ္လိုမွမေရာက္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိထားရပါမယ္။ သီလဆိုတာက ကို္ယ္က က်င့္မွ ရႏိုင္တဲ့ တရားျဖစ္ တဲ့အတြက္ တျခားသူေတြဆီက ေတာင္းယူလုိ႔လည္းမရ၊ ငွါးသံုးလို႔လည္းမရ၊ ခိုးယူလို႔လည္းမရႏိုင္ဘူး။ တျခားသူကို အငွါးေစာင့္ခိုင္းလို႔လည္း မရႏိုင္ဘူးေလ။ သီလနဲ႔မျပည့္စံုေတာ့ ဘယ္ေလက္ပဲခ်မ္းသာႂကြယ္၀ေနသူျဖစ္ပါေစ ပညာရွိတို႔ မခ်ီးမြမ္းဘူး။ ရနံ႔ကင္းေနတဲ့ ေပါက္ပြင့္နဲ႔တူေန တယ္။ ပါဏာတိပါတကံကို မေစာင့္ထိန္းခ့ဲေတာ့ သက္တမ္းေစ့မေနရဘူး။ ကိုယ္လက္အဂၤါမစံုလင္ဘဲျဖစ္ၾကရတယ္။ ဥပဓိ႐ုပ္လည္း မတင့္တယ္တာေၾကာင့္ လူေတာမတိုးႏိုင္ဘဲ ရွိေနတတ္တယ္။ အဒိႏၷာဒါန (သူ႔ဥစၥာခိုးျခင္း)ကံေတြကို မေစာင့္ထိန္းခဲ့ေတာ့ ဘ၀တိုင္း ဆင္းရဲႏံုခ်ာ တဲ့ဘ၀ကို ရရွိရတယ္။ သူတစ္ပါးေတြလို ေကာင္းေကာင္းမစားႏိုင္၊ ေကာင္းေကာင္းမ၀တ္ႏိုင္၊ ေကာင္းေကာင္း မသံုးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စည္းစိမ္ဥစၥာ နဲ႔ ႂကြယ္၀တဲ့မိဘေတြဆီမွာ လူလာျဖစ္လာေသာ္လည္း မီးေဘးနဲ႔ၾကံဳလို႔ ကိုယ္ေမြးလာမွ မိဘေတြ ဆင္းရဲ႕သားဘ၀ ျပန္ေရာက္ရတယ္။ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ရွာေဖြစုေဆာင္းႏိုင္လို႔ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀လာေသာ္လည္း အတိတ္ကံက မေကာင္းခဲ့တဲ့အတြက္ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးေၾကာင့္ ျပန္ဆံုး႐ံႈးသြား ရတာမ်ိဳးေတြ ၾကံဳေတြ႔ရတတ္တယ္။ ကာေမသုမိစၧာစာရ(သူတစ္ပါးအိမ္ယာျပစ္မွားျခင္း)ကံေတြ က်ဴးလြန္ခဲ့မိ ေတာ့ မိန္းမမဟုတ္၊ ေယာက်္ား မဟုတ္တဲ့အျဖစ္ေတြကိုရၾကတယ္။ မိန္းမဘ၀ေတြကိုသာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ရရွိၾကရတယ္။ လင္ေကာင္းသားေကာင္းမရႏိုင္ဘဲ “<span style="color: rgb(255, 0, 0);">လင္းဆိုးမယား တဖားဖား</span>”ဆိုသလို ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ရ တတ္တယ္။ မုသာ၀ါဒ(လိမ္ညာလွည့္ျဖားျခင္း)ကံေတြကို က်ဴးလြန္ခဲ့မိေတာ့ စကားမပီသ၊ သြားကမညီ၊ လူၾကားထဲက်ေတာ့ သိကၡာရွိရွိမေနႏိုင္၊ အသားအေရေတြက ေျခာက္ေျခာက္ကပ္ကပ္ျဖစ္ရတတ္တယ္။ သုရာေမရယ(ေသရည္ေသရက္၊ မူးယစ္ေဆး၀ါသုံးျခင္း)ကဲေတြကို က်ဴးလြန္ခဲ့ေတာ့ အ႐ူးဘ၀၊ က်ပ္မျပည့္တဲ့အျဖစ္၊ စိတ္မၿငိမ္ဘဲ ဂေယာက္ဂယက္ျဖစ္ေနတဲ့ လူ႔အျဖစ္ေတြကို ရၾကရတယ္။ တခ်ိဳ႕အရက္ေသာက္လြန္းသူေတြ စိတ္ဂေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္တာေတြ ေတြ႔ျမင္ၾကပါမယ္။ ဒါေၾကာင့္ သံသရာမွာလည္း ဆင္းရဲ၊ နိဗၺာန္နဲ႔လည္း ေ၀းသထက္ေ၀းေနတာမ်ိဳးေတြ မျဖစ္ရေအာင္ သီလနဲ႔ျပည့္စံုေအာင္ က်င့္ၾကံရမွာပဲျဖစ္တယ္။ ဒါမွ သံသရာမွာလည္း ခ်မ္းသာၾကီးပြါးမယ္၊ နိဗၺာန္ကိုလည္း မ်က္ေမွာင္ျပဳႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။<br /><br />၃) <span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 102, 255);">စာဂသမၸဒါ(သူတစ္ပါးတို႔ကို ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲျခင္း)</span>။ ။ “<span style="color: rgb(51, 102, 255);">ဆုပ္လွ်င္ယုတ္၊ ျဖန္႔လွ်င္ျမတ္</span>”ဆိုသလိုပဲ မိမိမွာရွိထားသမွ် စည္းစိမ္ဥစၥာ ေတြကို မေပးရက္၊ မကမ္းရက္ ဆုပ္ကိုင္ထားလွ်င္ သံသရာမွာ ဆင္းရဲေၾကာင္းလည္းျဖစ္၊ နိဗၺာန္နဲ႔မနီးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စြန္႔ၾကဲေပးကမ္းတာဟာ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေလာဘကိုသတ္တာပါပဲ။ ဥစၥာပစၥည္းေတြအေပၚမွာ ခင္တြယ္ေနတဲ့ တဏွာေလာဘေတြမစြန္႔ႏိုင္လွ်င္၊ ဒီဥစၥာပစၥည္းေတြကို ခင္တြယ္ေနလွ်င္ “<span style="color: rgb(255, 0, 0);">ေလာဘနဲ႔ေသ ၿပိတၱာျပည္၊ မေသြေရာက္တတ္တယ္</span>”ဆိုတဲ့အတိုင္း ေသခါနီးမွာ ဥစၥာပစၥည္းေတြခင္တြယ္ၿပီးေသလို႔ ေဘးနားမွာ ၿပိတၱာသြားျဖစ္တာ၊ ဥစၥာေစာင့္ဘ၀ေတြ သြားျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ဗုဒၶဘာသာအဆံုးအမစကားေတြကို နာၾကားမွတ္သား ဖူးၾကပါမယ္။ “တစ္စတစ္စ၊ စြန္႔၀ံ့မွလွ်င္၊ ဘ၀ေနာက္ေႏွာင္း၊ ဆက္တိုင္းေကာင္း၏”ဆိုတဲ့ အဆံုးအမအတိုင္း ရွာထားတဲ့ဥစၥာေတြအေပၚမွာ သူတစ္ပါးတို႔ကိုလည္းေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲႏိုင္ရပါမယ္။ ဒါမွ သံသရာမွာက်င္လည္ေနရဦးမယ္ဆိုလွ်င္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနရမယ္။ တစ္ဆင့္ထက္ တစ္ဆင့္ ျမင့္သည္ထက္ျမင့္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ သုေမဓာရေသ့ဘ၀ ကုေဋ ၁၆၀ ကို ႏွစ္ဖက္မိဘဘိုးဘြားမ်ားက တစ္ဖက္ ကုေဋ ၈၀ စီ အေမြေတြ ထားရစ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္က စဥ္းစားပါတယ္။ “အဘိုးအဘြား၊ အေဖအေမေတြဟာ ဥစၥာပစၥည္းေတြကို ရွာေဖြစုေဆာင္းတာကိုသာ လုပ္ႏိုင္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ေနာက္ပါေအာင္ေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ၾကဘူး။ ငါကေတာ့ ကိုယ့္ေနာက္ပါေအာင္ သယ္ေဆာင္သြားမယ္”လို႔ ေတြးေတာပါတယ္။ လိုခ်င္တာလာေရာက္ယူႏိုင္ေၾကာင္း တိုင္းသူျပည္သားအားလံုးကို ေမာင္းတီးၿပီးေၾကျငာပါတယ္။ ေပးလု႔ိမကုန္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ယူခ်င္တ့ဲသူယူၾက ေစဆိုၿပီး ဥစၥာပစၥည္းအားလံုးကိုထားခဲ့ကာ ရေသ့ေဘာင္ အျမန္၀င္ေရာက္ခဲ့ကာ အဲဒီဘ၀မွာ ဘုရားျဖစ္ရန္ ဗ်ာဒိတ္ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ပါရမီ ၁၀ ပါးမွာ စာဂ-စြန္႔ၾကဲေပးကမ္းျခင္းနဲ႔ စတင္ျဖည့္ခဲ့ပါတယ္။ သံသရာဘ၀ေတြမွာ ဥစၥာႂကြယ္၀ရတာ၊ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနရတာ၊ မရွိဆိုတဲ့စကား မၾကားရတဲ့ဘ၀ေတြရရွိတာေတြဟာ စာဂသမၸဒါနဲ႔ ျပည့္စံုမွသာ ရရွိိႏိုင္တဲ့အက်ိဳး တရားေတြပဲျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး နိဗၺာန္အထိ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေပးေဆာင္ႏိုင္ ပါတယ္။<br /><br />၄) <span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 102, 255);">ပညာသမၸဒါ(အမွားအမွန္ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္ေသာအသိပညာႏွင့္ျပည့္စံုျခင္း)</span>။ ။ပညာဆိုတာ အေမွာင္ထဲမွာ အလင္းေရာင္ထြန္းၿပီး မျမင္ႏိုင္တာေတြကို ျမင္ရသလို၊ ေနမင္းရဲ႕အလင္းေရာင္ဟာ ကမၻာေလာကတစ္ခုလံုးကို ထြန္းလင္းေတာက္ပေနသလို၊ ေမွာက္ထား တဲ့အရာတစ္ခုကို လွန္ျပလိုက္တဲ့အခါ ဘာလဲဆိုတာကို သိျမင္ၿပီး သံသယေတြကင္းေပ်ာက္သြားသလို ပညာဟာလည္း အမွားကို အမွားမွန္း သိသြားတဲ့အခါ၊ ယံုမွားသံသယစိတ္အညစ္အေၾကးေတြ ကင္းစင္လြင့္ေပ်ာက္ၿပီး စိတ္ေတြ ၾကည္လင္မႈ ရရွိသြားတယ္။ ေႏွာင္ဖြဲ႔တတ္တဲ့ တရားေတြကို အာ႐ံုကိုအာ႐ုံမွန္းသိတာေၾကာင့္ ၿငိတြယ္မႈမရွိဘဲ တဏွာကင္းတဲ့စိတ္၊ လြတ္ေျမာက္တဲ့စိတ္ျဖစ္ေစတာလည္း ပညာပဲျဖစ္တယ္။ မေဖာက္မျပန္ မွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ သစၥာေလးပါးကို ထိုးထြင္းသိျမင္လိုက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ သံသရာမွလြတ္ေျမာက္တဲ့ ပညာဉာဏ္နဲ႔ျပည့္စံုသြားပါၿပီ။ အမွားလား၊ အမွန္လားဆုိတာကို ခြဲျခားတတ္တဲ့ပညာမရွိရင္ အမွားကိုလည္း အမွန္ထင္၊ အမွန္တရားကိုလည္း အမွားလို႔ ျမင္ေနတတ္တဲ့ အတြက္ မွားၿပီးရင္းမွားကာ အ၀ိဇၨာအေမွာင္ဖံုးၿပီး တဏွာေၾကာင့္ ဘ၀ဒုကၡေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ အဖန္တလဲလဲကူးေျျပာင္းေနၿပီး ခႏၶာေျပာင္း ေသေနရေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ပညာဉာဏ္နဲ႔ျပည့္စံုမွ အမွားကင္းၿပီး အလင္းေပၚႏိုင္မွာပဲျဖစ္တယ္။ ပညာထက္ျမတ္ေသာတရား မရွိဘူး။ ပညာဟာ တရားအားလံုးရဲ႕ အထြတ္အျမတ္တရား၊ တဏွာပုိက္ကြန္ကို ျဖတ္ေတာက္ႏိုင္တဲ့တရား၊ ဒုကၡအေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ေစတဲ့တရား၊ တဏွာအားလံုး ၿပိဳက်ေအာင္ ၿဖိဳခြင္းႏိုင္တဲ့အတြက္ ဒုကၡအဆံုးနိဗၺာန္ကို ေရာက္ေစလို႔ ပညာထက္ျမတ္တဲ့တရား မရွိေတာ့ဘူး။<br /><br />တရားခ်စ္္ခင္သူေတာ္စင္မ်ားအားလံုး ေလာကီ၊ ေလာကုတ္ ႏွစ္ျဖာခ်မ္းသာၾကီးပြါးေၾကာင္းတရားတို႔ကို ႀကိဳးစားအားထုတ္ၿပီး နိဗၺာန္သို႔ လွ်င္ျမန္ေစာစြာ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ၾကပါေစ။<br />(<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဣဒံ ေမ ပုညံ၊ အသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု။</span>)<br /><br /></span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-90862080298002366702011-01-31T10:01:00.002+03:002011-01-31T10:12:21.203+03:00က႐ုဏာထား၍ မုဒိတာပြါးပါ<div style="text-align: center;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">“<span style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span>”</span></div><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">က႐ုဏာထား၍</span><br />က႐ုဏာတရားသည္ စာနာေထာက္ထားျခင္း၊ သနားငဲ့ညွာျခင္း၊ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွင္းမျပဳျခင္းဟူ၍ နားလည္ႏိုင္ပါသည္။ ခြန္အားႀကီးသူက ခြန္အားနည္းသူကို ႏိုင့္ထက္စီးနင္းမျပဳဘဲ အက်ိဳးစီးပြါး ျဖစ္ေအာင္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးျခင္းတရားပင္ျဖစ္၏။ ခြန္အားဆိုရာ၌ ကာယ၊ ဉာဏ၊ ၀ီရိယ၊ ဘုန္းကံပါရမီမ်ား အစရွိသည္ျဖင့္ ႀကီးသူ၊ ငယ္သူဟူ၍ ရွိေပသည္<br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><div style="text-align: justify;"><br />ကာယဗလႀကီးသူတို႔က ကိုယ္ကာယနည္းသူတို႔ကို ႏိုင္ထက္ကလူ ျပဳတတ္ၾက၏။ ဉာဏ္ပညာ ႀကီးသူတို႔က ဉာဏ္ပညာနည္းသူတို႔ကို ႏွိမ္တတ္ၾက၏။ ဘုန္းကံႀကီးသူတို႔ကလည္း ဘုန္းကံ နည္းသူတို႔အေပၚ အထင္ေသး အျမင္ေသးျဖင့္ ဆက္ဆံတတ္ၾကေပသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ျခင္းမွာ က႐ုဏာဓာတ္ နည္းပါးမႈေၾကာင့္ျဖစ္၏။ က႐ုဏာဓာတ္ေခါင္းပါးေသာအရပ္၌ ခြန္အား နည္းသူတို႔အတြက္ ေနစရာလည္း,မရ၊ စားစရာလည္း,မ၀၊ ၀တ္စရာလည္း,မလွမပ ျဖစ္ၾကရ ေပသည္။ က်ားက သမင္ကို စား၏။ က်ားကို မုဆိုးက ျမွားျဖင့္ခြင္း၏။ က႐ုဏာတရား ေခါင္းပါးမႈ၏ျမင္ကြင္း အလြန္ပင္ အ႐ုပ္ဆိုးလွေပသည္။ က႐ုဏာတရားေခါင္းပါး၍ အခ်င္းခ်င္း ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ေနသမွ် ရန္မီးမၿငိမ္း ကိေလသာအပူမီးသာ ေဖာင္းပြေစေတာ့၏။ သံသရာတစ္ဖက္ကမ္း ဘယ္ဆီတြင္ လွမ္းမျမင္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ သတၱ၀ါတို႔အား က႐ုဏာထားႏိုင္ ၾကကုန္ေသာ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္တို႔ကား ဒုကၡအေပါင္းမွကင္းလြတ္ရာ နိဗၺာန္ေသာင္ကမ္းသို႔ လွမ္းႂကြေရာက္ရွိေတာ္မူၾကကုန္ၿပီ။<br /><br />ထိုသို႔ပင္ မကေသး၊ အျခားေသာ သတၱ၀ါတို႔ကုိလည္း သူတို႔ကဲ့သို႔ အၿမိဳက္ခ်မ္းသာ ခံစား ႏိုင္ေအာင္ လမ္းျပေပးေတာ္မူၾကကုန္၏။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ႀကီး၏ ဘုရားျဖစ္ရန္ ဆုပန္ခဲ့ ျခင္းသည္ အျခားေသာသတၱ၀ါတို႔ကို သနားငဲ့ညွာေတာ္မူေသာ က႐ုဏာတရားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။ ငါေကာင္းစားေရးကို ေရွ႕တန္းမတင္၊ သူတစ္ပါးေကာင္းစားေရးကိုသာ ေရွ႕တန္းတင္ တတ္ေသာ ျမင့္ျမတ္သည့္စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ဘုရားဆုပန္သည့္ သုေမဓာရွင္ရေသ့ဘ၀တြင္ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ရဖို႔ ပါရမီရင့္က်က္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ငါတစ္ပါးတည္း ကုိယ္လြတ္မ႐ုန္း၊ သူတစ္ပါးတို႔ကိုပါ လမ္းျပကယ္တင္ေတာ္မူဦးမည္ဟု ႀကီးစြာေသာက႐ုဏာတရား ျဖစ္ေတာ္မူ ေသာေၾကာင့္ သစၥာေလးပါးျမတ္တရားအား ထူးကဲစြာေဟာၾကားႏိုင္သည့္ သဗၺညဳတ ေရႊဉာဏ္ေတာ္ရရွိေရးအတြက္ ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းကာလတ္ပတ္လံုး အပင္ပန္း အဆင္းရဲခံကာ အနစ္နာခံခဲ့ေတာ္မူေလ၏။<br /><br />တစ္ခုေသာဘ၀တြင္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ႀကီးသည္ သမင္တို႔ကိုအုပ္စိုးသည့္ ေရႊသမင္မင္း ျဖစ္ခဲ့ေသာကာလ၌ သမင္အသားကို ႏွစ္သက္စြာစားေသာက္တတ္ေသာ ဘုရင္ႀကီး၏ အမိန္႔ေၾကာင့္ သမင္အေပါင္း ျခံတစ္၀န္းတည္းတြင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံခဲ့ရေလသည္။ မင္းခ်င္းတို႔က တစ္ေန႔လွ်င္ သမင္တစ္ေကာင္က် ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္၍ ဘုရင္ထံ သမင္ဟင္း ဆက္သၾကရ ေပသည္။ သမင္တို႔မွာလည္း မိမိအသက္အေရးထက္ ဘယ္အေရးမွ မယွဥ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ေၾကာက္အားလန္႔အားႏွင့္ ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ကာ အသက္ေဘးမွ႐ုန္းထြက္ၾကရာတြင္ အခ်င္း ခ်င္းတိုက္ခိုက္မိ၍ ေသေဘးသို႔ပင္ မေရာက္ခ်င္ဘဲ ဆိုက္ေရာက္ၾကရကုန္၏။ ထုိအေရးကို ျမင္ေတြ႔ေနရသည့္ ဘုရားအေလာင္း ေရႊသမင္မင္းႀကီးက ၾကံစည္စဥ္းစားေတာ္မူရာတြင္ ထို ကဲ့သို႔ ေျပးလႊားမႈမျပဳဘဲ တစ္ေန႔လွ်င္ တစ္ေကာင္က်၊ အလွည့္က် လည္စင္းၿပီး အေသခံ ေပးရန္ သမင္အေပါင္းတို႔ကို အၾကံျပဳေတာ္္မူရာ သမင္းအေပါင္းကလည္း လက္ခံၾကေလ သည္။<br /><br />သမင္အုပ္စုႏွစ္စုရွိၾကရာ တစ္ဖက္အုပ္စုကိုအုပ္စုိးသည္က အရွင္ေဒ၀ဒတ္အေလာင္း သမင္ မင္းျဖစ္ေလ၏။ အုပ္စုႏွစ္စုမွ တစ္ဖက္တစ္ေကာင္ အလွည့္က်ျဖင့္ စဥ္းတီတုံးတြင္ ေန႔စဥ္ လည္းစင္းခံ ေသပြဲ၀င္ၾကရင္း တစ္ေန႔၌ အရွင္ေဒ၀ဒတ္အေလာင္း သမင္မင္းအုပ္စုမွ ကုိယ္၀န္ ေဆာင္ သမင္မတစ္ေကာင္အလွည့္သို႔ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေခါင္းေဆာင္သမင္ႀကီးထံ အသနား ခံေတာ္မူေလ၏။ ေဒ၀ဒတ္အေလာင္းသမင္မင္းက အယူခံပယ္ခ်လိုက္သျဖင့္ ဘုရား အေလာင္းေတာ္ ေရႊသမင္းႀကီးထံ တစ္ဖန္ အသနားခံေလ၏။ အေလာင္းေတာ္ႀကီးသည္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ေနသည္ကိုက မိမိအတြက္ မဟုတ္ခဲ့။ သူတစ္ပါးတို႔အတြက္သာ ေရွ႕တန္းတင္ ထားခဲ့သည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ သူတစ္ပါးအတြက္ အသက္ကုိေပးဖို႔ မေႏွးအျမန္ မိမိသာ ေသပြဲ ၀င္မည္ဟု ထုိသမင္မေလးအစား မိမိအသက္ကိုေပးရန္ စဥ္းတီတံုး၌ လည္းစင္းခံခဲ့ေတာ္ မူေလ၏။ ထုိျမင့္ျမတ္မႈသေဘာကို ျမင္ေတြ႔ၾကရသည့္ မင္းခ်င္းတို႔က ရွင္ဘုရင္ႀကီးထံ ေလွ်ာက္ၾကားၾကသျဖင့္ ဘုရင္ႀကီးက အလြန္ေလးစားေတာ္မူကာ ဘုရားအေလာင္း ေရႊသမင္ ႀကီး၏ သတၱ၀ါတို႔၏အသက္ကို သတ္ျဖတ္ျခင္းမွေရွာင္ၾကဥ္ေရး တရားစကားကို နာၾကားခဲ့ရ ၿပီးေနာက္ သမင္အေပါင္းတို႔ကို ေဘးမဲ့ေပး ခ်မ္းသာခြင့္ျပဳခဲ့ေလသည္။ ဘုရားအေလာင္း ေတာ္ႀကီး၏ က႐ုဏာဓာတ္ အလြန္ႀကီးျမတ္မႈမွာ ၾကည္ညိဳစရာအလြန္ေကာင္းလွပါသည္။<br /><br />က႐ုဏာတရား ႀကီးမားၾကေသာသူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ ေဘးဒုကၡအခက္အခဲမ်ား ၾကံဳေတြ႔ ေနၾကသူ၊ မိမိထက္ပိုၿပီး ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္သူတို႔ကိုေတြ႔လွ်င္ သနားၾကင္နာစိတ္မ်ားျဖစ္ကာ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">သူတို႔ကို ငါဘာမ်ားကူညီ ေပးႏိုင္ပါမည္နည္း</span>”ဟု ေတြးၾကေပသည္။ ကူညီႏိုင္သေလာက္ ကူညီခ်င္စိတ္မ်ား တဖြားဖြားျဖစ္ၾကၿပီး ထုိဒုကၡေရာက္ေနသူအေပါင္းတို႔အား လွဴဒါန္းေပးကမ္း ျခင္းအမႈမ်ားကိုလည္း လြန္စြာႏွစ္သက္ေတာ္မူၾကေပ သည္။ လာဘ္လာဘေပါျခင္း၊ လာဘ္လာဘနည္းျခင္း၊ အခ်ီးအမြမ္းခံရျခင္း၊ အကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္း၊ အေႁခြအရံေပါျခင္း၊ အေႁခြအရံ နည္းျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္းႏွင့္ျပည့္စံုျခင္း၊ ဆင္းရဲဒုကၡႏွင့္ၾကံဳေတြ႔ရျခင္းစသည့္ ေလာကဓံတရား တို႔သည္ တစ္ေျပးတည္းရွိေနသည္မဟုတ္၊ အနိမ့္အျမင့္ရွိတတ္သည့္သေဘာသာလွ်င္ ေလာကဓမၼတာျဖစ္သည့္ အတြက္ ဒုကၡဆင္းရဲႏွင့္ လူတိုင္းေတြ႔ၾကံဳၾကရ၏။ ထိုအခ်ိန္၌ အခ်င္းခ်င္းကူညီေဖးမျခင္းအမႈသည္ သူေတာ္တို႔၏အလုပ္ပင္ျဖစ္သည္။ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">မိမိ၌ရွိေသာ အခြင့္ အေရးေကာင္းတို႔ကို မိမိတစ္ေယာက္တည္းမခံစား၊ သူတစ္ပါးတို႔ကိုလည္း ေ၀မွ်ခံစား သံုးေဆာင္မည္ဟူေသာစိတ္ထားသည္ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ က႐ုဏာစိတ္ထားပင္တည္း။ သည့္ထက္ ျမင့္ျမတ္သည့္စိတ္ ေမြးျမဴႏိုင္သည့္အခါ မိမိရထားသည့္ အခြင့္အေရးကိုပင္ မိမိ မသံုးေဆာင္ေတာ့ဘဲ သူတစ္ပါးအတြက္ စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေပသည္။ </span>ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ႀကီးမ်ားသည္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ရာ၌ သူတစ္ပါးအတြက္ မိမိအသက္ကိုပင္ စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ျခင္းမွာ ႀကီးစြာေသာက႐ုဏာစိတ္ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။<br /><br />ဘုရားရွင္သည္ ေလာကကို တစ္ေန႔လွ်င္ ေျခာက္ႀကိမ္ၾကည့္႐ႈေတာ္မူပါသည္။ က႐ုဏာသမာ ပတ္၀င္စားေတာ္မူျခင္းဟုလည္းေခၚ၏။ ထိုသို႔က႐ုဏာသမာပတ္၀င္စားရာ၌ စတုတၳစ်ာန္အထိ ပင္ေရာက္ေတာ္မူေၾကာင္း မွတ္သားသိရွိရပါသည္။ ထိုသို႔ ေန႔စဥ္ၾကည့္႐ႈေတာ္မူၿပီး သတၱ၀ါ တို႔ကို ကယ္တင္ႏိုင္ျခင္းရွိ/မရွိဆင္ျခင္ၿပီး ကယ္တင္ႏိုင္သည့္သတၱ၀ါျဖစ္က သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း၊ ေဘးဒုကၡမွ ကင္းလြတ္ေၾကာင္း တရားေဟာၾကားဆံုးမၿပီး လမ္းမွန္ျပ ကယ္တင္ေပးေတာ္မူ၏။ ထိုသို႔ ကယ္တင္ရာ၌ တန္ခိုးေတာ္ျဖင့္ ခ်မ္းသာေစဟူ၍ ဖန္ဆင္း ေပးျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္။ သတၱ၀ါတို႔သည္ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ- မိမိကိုယ္ကိုသာ အားကိုးအားထားရာ</span>”ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ မိမိျပဳလုပ္ေသာ မေနာကံအမႈ၊ ၀စီကံအမႈ၊ ကာယကံ အမႈတို႔သာလွ်င္ မိမိအက်ိဳးကိုျဖစ္ထြန္းေစသည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ သတၱ၀ါတို႔၏ ထိုအမႈတို႔ ေကာင္းေအာင္ ဆံုးမေပးျခင္း၊ ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္းကို ဘုရားရွင္က ကယ္တင္ေတာ္မူျခင္းဟု ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။<br /><br />ျမန္မာစကားပံု၌ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">လဲေနသူကို ထူေပးပါ၊ အားငယ္သူကို အားေပးပါ</span>”ဆိုေသာစကားမ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္း က႐ုဏာထားၾကရန္အတြက္ ႏိႈးေဆာ္ထားေသာပညာရွိတို႔စကားျဖစ္၏။ ယခုေခတ္ မိဘမဲ့ ကေလးေဂဟာမ်ား၊ ဘိုးဘြားရိပ္သာမ်ား၊ မ်က္မျမင္ေစာင့္ေရွာက္ေရးေက်ာင္း၊ အခမဲ့ ေဆးကုခန္း၊ ေဆးေပးခန္းမ်ား၊ နားမၾကားသူမ်ားေက်ာင္း၊ အနာႀကီးေရာဂါသည္စခန္း အစရွိသည္ျဖင့္ ဘ၀အက်ိဳးေပးမေကာင္းသူ၊ အိုမင္းမစြမ္းၾကသူတို႔ကို ၀ိုင္း၀န္းၿပီး ကူညီေဖးမ ေစာင့္ေရွာက္ၾကသည္မွာ က႐ုဏာစိတ္ရွိသူတို႔၏ မြန္ျမတ္ေသာေဆာင္ရြက္မႈတို႔ျဖစ္ေပသည္။<br /><br />က႐ုဏာဘာ၀နာပြါးမ်ားရာ၌ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနသူတို႔ကိုအာ႐ံုျပဳ၍ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေန ျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္ၾကပါေစ၊ ေဘးရန္ေတြ႔ေနၾကသူတုိ႔ကိုအာ႐ံုျပဳ၍ ေဘးရန္အေပါင္းမွ လြန္ ေျမာက္ၾကပါေစ၊ စုိးရိမ္ေသာကတို႔ျဖင့္ ပူေဆြးေနသူတို႔ိကုိအာ႐ံုျပဳ၍ စိုးရိမ္ေသာကေရာက္ေန ျခင္းမွ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ၾကပါေစဟူ၍ ပြါးမ်ားရေပသည္။ က႐ုဏာအစား ေသာက၀င္လာတတ္ ေသာေၾကာင့္ သတိရွိရေပမည္။ ဒုကၡေရာက္ေနသူကို ျမင္ေတြ႔ရသည့္အခါ သနားက႐ုဏာ ျဖစ္မိျခင္းမွ ေသာကသို႔ေရာက္ၿပီး ငိုးေႂကြးမိတတ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ သနားစရာဟု ႏွလံုးသြင္းမိ ျခင္းကေန ႏွလံုးမသာမယာျဖစ္ရျခင္းတို႔မွာ က႐ုဏာစိတ္မွ သတိဉာဏ္ကင္းလြတ္၍ ေသာက သို႔ေရာက္သြားျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အေၾကာင္းအက်ိဳးဆက္စပ္မႈကို ဆင္ျခင္ျခင္း သတိဉာဏ္ ေ႔ရွသြားရွိရန္မွာ အခ်ိန္တိုင္းလိုအပ္လွေပသည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">မုဒိတာပြါးပါ</span><br />“<span style="color: rgb(51, 51, 255);">စည္းစိမ္အရာ၊ သူ႔ခ်မ္းသာ၌၊ ဣႆာမျပဳ၊ ၀မ္းေျမာက္႐ႈေလာ့</span>။”ဟူေသာ မန္လည္ဆရာ ေတာ္ဘုရားႀကီး၏ မဃေဒ၀လကၤာသည္ အခ်င္းခ်င္း မနာလို၊ ၀န္တိုစိတ္မ်ား မထားဘဲ သူတစ္ပါးခ်မ္းသာျခင္းကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ကာ မုဒိတာပြါးရန္ ဆံုးမထားပါသည္။ ဘုရားရွင္ကလည္း သတၱ၀ါေတြ ခ်မ္းသာခ်င္လ်က္ မခ်မ္းသာဘဲ ဆင္းရဲေနလ်က္သာ ရွိေနၾက ျခင္းမွာ ဣႆာ၊ မစၧရိယစိတ္မ်ားေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္ဟူ၍ နတ္သားတစ္ပါး၏ ေမးေလွ်ာက္ ျခင္းကို ေျဖၾကားေတာ္မူခဲ့ေပသည္။<br /><br />ႏွလံုးသြင္းေန႐ံုျဖင့္ အကုသိုလ္ရေနသည့္အလုပ္မွာ သူတစ္ပါးခ်မ္းသာအား ဣႆာမစၧရိယ ပြါးေနေသာအလုပ္ျဖစ္သလို ႏွလံုးသြင္းေန႐ံုျဖင့္ ကုသိုလ္တရားျဖစ္ေနေသာအလုပ္မွာလည္း သူတစ္ပါးတို႔၏ခ်မ္းသာအား မုဒိတာပြါးေနသည့္အလုပ္ပင္ျဖစ္၏။ ေကာင္းမႈျပဳတတ္သူကိုျမင္ လွ်င္ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">မြန္ျမတ္လိုက္တာ၊ ဂုဏ္ယူစရာ ေကာင္းလိုက္တာ</span>”ဟူ၍ မုဒိတာပြါးလိုက္လွ်င္ ကိုယ္ပါ သူေကာင္းမႈျပဳသလို ကုသိုလ္ေတြျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း သူတစ္ပါးကုသိုလ္လုပ္ေနသည့္အလုပ္ ကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ မုဒိတာမပြါးႏိုင္ဘဲ မဲ့ရြဲ႕ေစာင္းေျမာင္းတတ္ေသာသူတို႔မွာကား ေနရင္းထိုင္ရင္ပင္ မိမိအတြက္ ငရဲမီးမ်ားကို မိမိကိုယ္တိုင္ေမႊးေနသလိုျဖစ္ေတာ့၏။<br /><br />ပညာဉာဏ္အလင္းမရသူတို႔မွာ သာသနာတြင္းလူျဖစ္ရေသာ္လည္း ရခဲလွသည့္ဒုလႅဘတရား ကို ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ၊ ရေတာင့္ရခဲဟူ၍ သတိမရွိႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကာယဒုစ႐ိုက္၊ ၀စီဒုစ႐ိုက္၊ မေနာဒုစ႐ိုက္တို႔ျဖင့္ ေနကုန္ေအာင္ အခ်ိန္ကိုအသံုးခ်ၾကေပသည္။ ေသာက္မယ္၊ စားမယ္၊ ေပ်ာ္မယ္၊ ပါးမယ္ဟူ၍ အခ်ိန္ကို အသံုးခ်ေနၾကေတာ့၏။ ထုိသို႔ျမင္ေတြရလွ်င္လည္း က႐ုဏာ ထား၍ သံေ၀ဂပြါးရမည္ျဖစ္ပါသည္။ “မင္းတို႔မလို႔ ေငြရွိလို႔ အရက္ေကာင္းေကာင္း ၀ယ္ေသာက္ႏိုင္တယ္၊ တို႔ျဖင့္ ေငြမရွိလို႔ ထန္းေရခါးေလးေတာင္ မေသာက္ႏိုင္ဘူး”ဟူ၍ သူတစ္ပါးမေကာင္းမႈကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာအားေပးျခင္းမ်ဳိးကို မုဒိတာပြါးျခင္းဟု မဆိုလိုေပ။<br /><br />သူ၏ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ေနျခင္းကို မုဒိတာပြါးေပးရေသာ္လည္း မေကာင္းမႈလုပ္ျခင္းကိုကား အားေပးအားေျမွာက္ မလုပ္မိရန္ သတိရွိသင့္ေပသည္။ တခ်ိဳ႕လူႀကီးမ်ားသည္ လူငယ္မ်ား အရက္ေသာက္ မိန္းမ႐ႈပ္သည္ကို မည္သုိ႔ခြင့္လႊတ္ၿပီး တလြဲမုဒိတာပြါးၾကသနည္းဆိုရလွ်င္ “လူငယ္ပဲ ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာပဲ။ ငယ္တုန္း ေပ်ာ္ထားၾကကြ။ ႀကီးလာလွ်င္ သားေတြသမီးေတြနဲ႔ ငယ္ငယ္ကလို ႐ႈပ္လို႔ေပြလို႔ မေကာင္းဘူးဟ။ မင္းတို႔ေခတ္မင္းတို႔ခါမွာ နည္းစနစ္ေတြက ေကာင္းေတာ့ အကာအကြယ္ေတြက ေပါသနဲ႔ ဟန္က်သကြာ”ဟူ၍ ျဖစ္၏။<br /><br />ျမတ္ဗုဒၶ၏အဆံုးအမကား “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အျပစ္ကင္းကြာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ မွတ္ပါကုသိုလ္သေဘာတည္း</span>”ဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္။ အျပစ္မကင္းေသာ စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းမ်ိဳးမွန္သမွ် မိမိ၏ႏွလံုးသြင္း၊ အေျပာ၊ အလုပ္တို႔သည္ စိတ္ခ်မ္းသာေနေသာ္လည္း ကုသိုလ္တရားမျဖစ္ႏိုင္ေပ။ အျပစ္ကင္းေအာင္ ေနမွ စိတ္ခ်မ္းသာမႈအစစ္ရသလို ကုသိုလ္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မုဒိတာပြါးမ်ား ရာတြင္ သူတစ္ပါးတို႔၏ေကာင္းက်ိဳးရရွိျခင္း၊ ေကာင္းေသာအမႈ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျခင္းတို႔ကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ရေပမည္။<br /><br />ဗုဒၶဘာသာသူေတာ္စင္မ်ား ေကာင္းမႈျပဳၿပီးတိုင္း အမွ်ေ၀ကာ ေၾကးစည္ထု၊ ေခါင္းေလာင္းထိုး ၾကသည္မွာ မိမိ၏ေကာင္းမႈအဖို႔ဘာဂကို သူတစ္ပါးတို႔အားလည္း ၀မ္းေျမာက္ေစလိုေသာဆႏၵ၊ မိမိရသကဲ့သို႔ ရႏိုင္ၾကေစလိုေသာဆႏၵေၾကာင့္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖစ္၏။ ထိုသို႔ၾကားသိရလွ်င္ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အသင္၏ ပညာႏွင့္ယွဥ္ေသာ ကုသိုလ္တို႔အား သာဓုေခၚပါ၏</span>”ဟူ၍ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ကာ ၎၏ေကာင္းမႈျပဳႏိုင္ျခင္း၊ မိမိထက္ သာလြန္မြန္ျမတ္ေသာ အားထုတ္ႏိုင္ျခင္း တရားတို႔ကို မုဒိတာပြြါးမ်ားရေပသည္။<br /><br />တစ္ခါက သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးရွိရာ တစ္ေန႔သ၌ တစ္ဦးက ျမစ္ေခ်ာင္းတစ္ခုေဘးတြင္ ငါးမွ်ား၍ ေန၏။ က်န္တစ္ဦးက ဥပုသ္သီတင္းေဆာက္တည္ရန္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔သြား၏။ ေက်ာင္း သိုသြားေနေသာသူက ငါးမွ်ားေနေသာ သူငယ္ခ်င္းကို ေက်ာင္းမေရာက္ခင္လမ္း၌ ေတြ႔ဆံု စကားေျပာႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေလသည္။ ေက်ာင္းသို႔ေရာက္ၿပီး ရဟန္းေတာ္ထံမွ ရွစ္ပါးသီလ ခံယူေဆာက္တည္ကာ ေက်ာင္း၀န္းတြင္ရွိေနစဥ္ စဥ္းစားေနသည္မွာ “<span style="color: rgb(255, 0, 0);">ဥပုသ္သီတင္း ေဆာက္ တည္ရတာ ပ်င္းစရာေကာင္းလိုက္တာ။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းလို ေအးေအးေဆးေဆး ငါးမွ်ားၿပီး ေန တာက အပန္းေျပဦးမယ္</span>”ဟူ၍ျဖစ္၏။ ငါးမွ်ားေနေသာသူငယ္ခ်င္းက စဥ္းစားေနသည္မွာ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ငါဘ၀ ဆင္းရဲလွ၍ ငါးမွ်ားၿပီး ငါးေလးေတြေရာင္းခ်ကာ ၀မ္းေရးေက်ာင္းေနရတယ္။ ငါ့ သူငယ္ခ်င္းက်ေတာ့ ဘ၀ေပးကုသိုလ္ကံ ေကာင္းလိုက္တာ။ သူ႔မိဘေတြကခ်မ္းသာေတာ့ ငါ့လို အကုသိုလ္ အလုပ္နဲ႔လည္း အသက္ေမြးစရာမလိုဘူး။ အခုလို ဥပုသ္ေန႔ေတြမွာလည္း သီတင္းသီလေတြေဆာက္တည္ၿပီး ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြျပဳေနလိုက္တာ သာဓုေခၚပါတယ္။</span>”ဟူ၍ သူငယ္ခ်င္း၏ မိမိထက္ ေကာင္းမႈ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျခင္းအား မုဒိတာပြါး၍ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ေနေလသည္။ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ေန ေသာ္လည္း ႏွလံုးသြင္းမွန္ေနခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တရက္ေသသြားလွ်င္ ငွါးမွ်ားေနသူက နတ္ျပည္ေရာက္ႏိုင္ေသာ္လည္း ဥပုသ္ သီတင္းေဆာက္တည္ေနသူက မေကာင္းမႈအေၾကာင္းစဥ္းစားေနခ်ိန္ ေသသြားလွ်င္ အပါယ္သို႔ က်ေရာက္ႏိုင္ေပသည္။<br /><br />သူတစ္ပါးတို႔၏ ေကာင္းျမတ္ေသာအက်ိဳးတရားရရွိေနျခင္း၊ အခြင့္ထူးခံစားေနရျခင္း၊ မိမိထက္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္ေနျခင္း၊ မိမိထက္ ေကာင္းမႈတရားမ်ား ပိုမိုေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျခင္း စသည့္ အရည္အခ်င္းေကာင္းမ်ားႏွင့္ ကံုလံုႂကြယ္၀ေနသူတို႔ႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ ဣႆာမစၧရိယစိတ္မ်ား မျဖစ္ပြါးဘဲ မုဒိတာပြါး၍ ကုသိုလ္တရားမ်ား တိုးပြါးေအာင္ ႏွလံုးသြင္းသင့္ေပသည္။ ထိုသို႔ သူတစ္ပါးတို႔၏ ခ်မ္းသာျခင္းအား မုဒိတာပြါးေနျခင္းသည္ ေငြကုန္စရာမလို၊ အခ်ိန္ေပးၿပီး ေဆာင္ရြက္ေနစရာမလိုဘဲရရွိသည့္ ပါရမီကုသိုလ္ထူးပင္ျဖစ္၏။ ထို႔ေနာက္ သူတစ္ပါးတို႔၏ စည္းစိမ္ဥစၥာ ေပါႂကြယ္၀ျခင္းကို မုဒိတာပြါးေန႐ံုျဖင့္ ေရာင့္ရဲမေနဘဲ မိမိက ေစာင့္ေရွာက္ေပး ႏိုင္ပါက ေစာင့္ေရွာက္ေပးျခင္း၊ သည့္ထက္မက တိုးပြါးေအာင္အၾကံျပဳေပးႏိုင္က အၾကံဉာဏ္ ေပးျခင္း စသည္္ျဖင့္ သူတစ္ပါးတို႔၏ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာရရွိေရးအတြက္ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္း သင့္ေပသည္။<br /><br />“<span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">ေမတၱာထား၍ ဥေပကၡာပြါးပါ၊ က႐ုဏာထား၍ မုဒိတာပြါးပါ</span>”ဟူေသာ ဓမၼေဆာင္းပါးႏွစ္ပုဒ္ျဖင့္ တစ္ကန္႔စီ ေပါင္းစပ္ေရးသားေဖာ္ျပလိုက္ရေသာ္လည္း “<span style="color: rgb(153, 51, 0);">ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡ</span>ာ” စသည့္ ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါးစလံုး အတူညီမွ်ေနေအာင္ ပြါးမ်ားအားထုတ္ေနရမည္ျဖစ္၏။ ထိုတရားေလးပါးတို႔သည္ ကမၻာႀကီးကို ေစာင့္ၾကပ္ေသာတရားေလးပါးလည္းျဖစ္သလို လူတို႔ ၏အသက္ကိုလည္း ေစာင့္ေရွာက္ေသာတရားတို႔ျဖစ္၏။ လူသားတို႔ ျဗဟၼစိုရ္တရားျဖင့္ ေနထိုင္က်င့္ၾကံသူမ်ားသည့္အခ်ိန္တြင္ ရာသီဥတုေကာင္း၍ လူ႔သက္တမ္းမွာလည္း အ သေခ်ၤယအထိ ရွိေပသည္။ လူသားတို႔ ျဗဟၼစိုရ္တရားေခါင္းပါး၍ အခ်င္းခ်င္း ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္ၾကသည့္အခါတြင္ ကပ္သံုးပါးဆိုက္၍ ေနာက္ဆံုး ကမၻာႀကီးပင္ပ်က္ရပါဦးမည္။<br /><br />ေဆာင္းပါးနိဂံုးအေနျဖင့္ ပ႒ာန္းဆရာေတာ္ဦး၀ိသုဒၶ ေရးသားဆံုးမထားေသာ ျဗဟၼစိုရ္တရား ေလးပါးက်င့္ၾကံပံုလကၤာေလးျဖင့္ အဆံုးသပ္ပါမည္-<br />“<span style="color: rgb(51, 51, 255);">တန္းတူေတြ႔ရင္ ေမတၱာ၀င္၊ မ၀င္ႏိုင္က ၿပိဳင္တတ္သည္</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">ၿပိဳင္မည့္အစား ေမတၱာပြါး၊ စိတ္ထားျပဳျပင္ ေျပာင္းရမည္။</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">နိမ့္သူေတြ႔ရင္ က႐ုဏာ၀င္၊ မ၀င္ႏိုင္က ႏိုင္တတ္သည္</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">ႏိုင္မည့္အစား က႐ုဏာပြါး၊ စိတ္ထားျပဳျပင္ ေျပာင္းရမည္။</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">ျမင့္သူေတြ႔ရင္ မုဒိတာ၀င္၊ မ၀င္ႏိုင္က ရြဲ႕တတ္သည္</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">ရြဲ႕႔မည့္အစား မုဒိတာပြါး၊ စိတ္ထားျပဳျပင္ ေျပာင္းရမည္။</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">မိုက္သူေတြ႔ရင္ ဥေပကၡာ၀င္၊ မ၀င္ႏိုင္က မဲ့တတ္သည္</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">မဲ့မည့္အစား ဥေပကၡာပြါး၊ စိတ္ထားျပဳျပင္ ေျပာင္းရမည္။</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">စိတ္ကိုလည္းျပင္ ႐ုပ္လည္းျပင္၊ ျပင္ဆင္တိုင္းရ ျပဳတိုင္းလွ</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">သုခနိဗၺာန္ တိုင္လိမ့္မည္။</span>”<br /><br />စာ႐ႈသူ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအားလံုး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံုႏိုင္ၾကပါေစ။<br />(<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဣဒံ ေမ ပုညံ၊ အသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု။</span>)<br /></div></span></span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-30674252468907646902010-10-08T15:26:00.008+04:002010-10-09T22:20:30.688+04:00ေမတၱာထား၍ ဥေပကၡာပြါးပါ<div style="text-align: center;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">“<span style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span>”</span></div><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">ေမတၱာထား၍</span><br />ေမတၱာ(အေဒါသ)တရားသည္ ေလာကတြင္ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းကိုေဆာင္ေသာ တရားပင္ျဖစ္၏။ ေမတၱာတရားျဖင့္ လႊမ္းျခံဳထားလွ်င္ (ေမတၱာစိတ္ျဖင့္ ေနထိုင္က်င့္ၾကံေနလွ်င္) ကမၻာေလာက ၌လည္းေကာင္း၊ မိမိသႏၲာန္ရွိ တစ္လံမွ်ေသာ ခႏၶာေလာက၌လည္းေကာင္း ေအးခ်မ္းမႈကို ျဖစ္ေစ၏။ ေဒါသတရားသည္ ပူေလာင္ျခင္းကိုေပးျပီး ေမတၱာ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္တရားျဖစ္၏။ ေဒါသတရားေတြ ပြါးေနျပီဆိုလွ်င္ မိမိ၌လည္းေကာင္း၊ သူတစ္ပါးတို႔၌လည္းေကာင္း ပူေလာင္ ျပင္းျပေသာ ဆင္းရဲျခင္းတရားတို႔ကို စိတ္အစဥ္မွာေရာ၊ ကိုယ္အစဥ္မွာေရာ ခံစားရေတာ့၏။ ေဒါသေၾကာင့္ အျမင္မွန္တရားတို႔ကိုလည္း ကင္းေပ်ာက္ေစေပသည္။<br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><div style="text-align: justify;"><br />လိုတာမရလွ်င္ မေက်နပ္သည့္အတြက္ ဆင္းရဲရ၏။ ရ,ထားတာကို မေက်နပ္ျပန္ေတာ့လည္း ဆင္းရဲရေပသည္။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ပိေယဟိ ၀ိပၸေယာေကာ ဒုေကၡာ၊ အပိေယဟိ သမၸေယာေကာ ဒုေကၡာ</span>- လုိခ်င္ႏွစ္သက္တာေတြ မရရွိေတာ့ ဆင္းရဲရ၏။ မလိုခ်င္ မႏွစ္သက္တာေတြႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ေနရ ျပန္ေတာ့လည္း ဆင္းရဲရေပသည္။” အေၾကာင္းမွာ ရရွိထားသည့္ ဘ၀ကိုက ဒုကၡသစၥာတရား ျဖစ္ေနေပသည္။ ရတာမလို၊ လိုတာမရျခင္းကိုက ဒုကၡသစၥာနယ္တြင္ ျဖစ္ေနသည့္ ဓမၼသေဘာ တရားပင္ျဖစ္သည္။ ၎ကို ရခ်င္တာမရလို႔ ငိုေႂကြး၊ မရခ်င္တာေတြရလို႔ ပူေဆြးေနက ဒုကၡသစၥာနယ္၏ ႏွိပ္စက္ဒဏ္ မနားတမ္းပင္ခံစားရေတာ့မည္။ ဤသို႔ပူေဆြးေနလွ်င္ ခံစားရင္း ေသသြားလိုက္ျဖင့္ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ အေသရပ္ႏိုင္ေတာ့ပါမည္နည္း။<br /><br />မေက်နပ္မႈ(ေဒါမနႆ)တို႔သည္ တရားကိုယ္အားျဖင့္ ေဒါသျဖစ္၏။ ဘ၀မွာ မရႏိုင္သည့္ အရာကို ကိုယ္ရပိုင္ခြင့္မရွိလို႔ဟု ဆင္ျခင္ႏိုင္ျပီး ကိုယ့္ရပိုင္ခြင့္ရွိတာေလး ေက်နပ္ေရာင့္ရဲႏိုင္ ေအာင္ က်င့္ၾကံပြါးမ်ားျခင္းျဖင့္ ေအးခ်မ္းမႈကို ရယူႏိုင္ပါသည္။ ေအးခ်မ္းမႈကိုရရွိဖို႔္ ေမတၱာစိတ္ အစဥ္ျဖစ္ေနေအာင္ ႏွလံုးသြင္းက်င့္ၾကံရမည္။ ေမတၱာတရားသည္ က်ယ္၀န္းနက္႐ိႈင္းလွ၏။ အကန္႔အသတ္၊ အပိုင္းအျခားဟူေသာ နယ္နိမိတ္မ်ား မရွိေပ။ ထုိသို႔ ပိုင္းျခားကန္႔သတ္ထား ေသာ နယ္နိမိတ္မရွိဘဲ ေမတၱာတရား ပြါးမ်ားအားထုတ္ႏိုင္လွ်င္ ေနာက္ဆံုး၌ သစၥာေလးပါးကို ထိုးထြင္းသိျမင္ႏိုင္ျပီး ထာ၀ရေအးခ်မ္းမႈသေဘာ မေသရာ အျမိဳက္ခ်မ္းသာကို ရရွိခံစားႏိုင္ ေၾကာင္း ေမတၱသုတ္ပရိတ္ေတာ္၌ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားဆံုးမထားေပသည္။<br /><br />“<span style="color: rgb(51, 51, 255);">မာတာ ယထာ နိယံပုတၱ၊ မာယုသာ ဧကပုတၱ မႏုရေကၡ။ ဧ၀မၸိ သဗၺဘူေတသု မာနသံ ဘာ၀ေယ အပရိ မာဏံ။</span>”<br />မာတာ- အမိသည္၊ နိယံပုတၱ- မိမိကို မွီ၍ျဖစ္ေသာ၊ ဧကပုတၱံ- တစ္ေယာက္တည္းေသာသား ကို၊ အာယုသာ- အသက္ေၾကာင့္၊ မႏုရေကၡ ယထာ- အဖန္တလဲလဲ ေစာင့္သကဲ့သို႔၊ ဧ၀မၸိ- ထို႔ အတူလွ်င္၊ သဗၺဘူေတသု- ခပ္သိမ္းေသာသတၱ၀ါတို႔၌၊ အပရိမာဏံ- အတုိင္းမသိေသာ၊ မာနသံ- ေမတၱာစိတ္ကို၊ ဘာ၀ေယ- ပြါးေစရာ၏။ (<span style="color: rgb(51, 51, 255);">မိခင္က မိမိ၏ရင္၌လြယ္၍ဖြားျပီး တစ္ဦး တစ္ေယာက္တည္းရွိေသာသားကို အသက္တမွ် ခ်စ္ခင္ကာ ထာ၀စဥ္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ ေသာ ေမတၱာစိတ္ ထားသကဲ့သို႔ အျခားေသာသူတို႔ကိုလည္း အတိုင္းမသိေသာေမတၱာစိတ္ ထားရာ၏။</span>)<br /><br />ေမတၱာစိတ္ထား အစဥ္ေမြးျမဴႏိုင္ေအာင္ တစိုက္မတ္မတ္ က်င့္ယူရမည္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ၾကံဳေတြ႔ေနရသည့္ အာ႐ံုတရားေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေဒါသတရားေတြကို ထိန္းရ ပါမည္။ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေယာနိေသာ မနသိကာရ</span>- အသင့္အတင့္အမွန္အတိုင္း ႏွလံုးသြင္းႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရေပမည္။ ကိုယ္က အျခားသူတို႔လို ေကာင္းေကာင္းမ၀တ္ႏိုင္၊ ေကာင္းေကာင္း မစားႏိုင္၊ အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္မေနႏုိင္ျခင္းကို အေၾကာင္းအရင္း အမွန္မျမင္ႏိုင္ဘဲ သည္းမခံ ႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ “<span style="color: rgb(255, 0, 0);">အူမ,ေတာင့္မွ သီလေစာင့္ႏိုင္တာ</span>”ဟု တလြဲေတြး အယူမွားျပီး သီလပ်က္၍ စီးပြါးမရွာသင့္။ မိမိ သီလမရွိျခင္းကို အျပစ္ကိုဖုံးကြယ္သည့္ အ၀ိဇၨာ (ေမာဟ)ေၾကာင့္ သီလ ရွိသူတို႔အား ေစာ္ကားေမာက္မာတတ္သည့္ ေဒါသတရားေတြ၊ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ၊ ရည္ရြယ္ ထားတာေတြက မေအာင္ျမင္၊ မွန္းထားသည့္အတိုင္း ျဖစ္မလာသည့္အခါ (ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ၾကံဳေတြ႔ေနရတာေတြက ကိုယ္စိတ္အလိုက် မျဖစ္သည့္အခါ) ေပါက္ကြဲထြက္လာတတ္သည့္ ေဒါသတရားေတြ၊ ေနပူျပန္ေတာ့ ေနၾကီးနဲ႔ပူလိုက္တာ၊ ပူလိုက္အိုက္လိုက္တာ လြန္ပါေရာ၊ မိုးရြာေတာ့လည္း ဒီမိုးနဲ႔ အခ်ိန္အခါမဟုတ္၊ ရြာပဲရြာႏိုင္လြန္း၊ သြားလို႔မေကာင္း၊ လာလုိ႔ မေကာင္းလိုက္တာ၊ အနံ႔အသက္ မေကာင္းသည့္ေလကို ႐ွဴမိေတာ့လည္း အနံ႔ၾကီးနဲ႔ ဆိုးလိုက္ တာ၊ အံေတာင္အံခ်င္တယ္ဟူ၍ ေပါက္ကြဲထြက္ေပၚလာေသာ ေဒါသတရားေတြ၊ တစ္ခါလာ လည္း ဒီဟင္း၊ တစ္ခါလာလည္း ဒီထမင္းဟူ၍ ဟင္းေကာင္းေကာင္း ခ်က္မထားလို႔ ဟင္းခ်က္သည့္ မိခင္ကိုပင္ ဆူေအာက္၊ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေသာဇနီးသည္ကို ေငါက္ငန္းတတ္ျပီး အရသာရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္မထားသည့္ အိမ္ေဖာ္ေက်းကၽြန္တို႔ကိုလည္း ေအာ္ဟစ္ ေမာင္းထုတ္တတ္ေသာ ေဒါသတရားေတြသည္ မိမိကိုယ္ကုိလည္းေကာင္း၊ အျခားသူတို႔ကို လည္းေကာင္း ပူေလာင္ရေတာ့၏။ ထုိသို႔ မေက်နပ္ဖြယ္ဟု ႏွလံုးသြင္းေနလွ်င္ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရစေသာ တရားေလးပါးတို႔ႏွင့္ ေန႔စဥ္ရန္ျဖစ္၍သာ ေနရေတာ့မည္။<br /><br />ထိုသို႔ ေဒါသစိတ္မ်ား မျဖစ္ေပၚေအာင္ စိတ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ရေပသည္။ အမွန္အတိုင္းျမင္ ႏိုင္ေအာင္၊ အေကာင္းဘက္ကျမင္ႏိုင္ေအာင္ ပညာျဖင့္ ဆင္ျခင္ရေပသည္။ အာ႐ံုတရားတို႔ အေပၚတြင္ မႏွစ္သက္စရာ၊ မၾကိဳက္သည့္အရာဟု ျမင္ေနျခင္းသည္ ေဒါသကိေလသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာအျမင္ျဖစ္၏။ အာ႐ံုကို အာ႐ံုဟုသာသိလိုက္လွ်င္ ေဒါသျဖစ္စရာလည္း မဟုတ္၊ ေလာဘျဖစ္စရာလည္း မဟုတ္ေတာ့ေပ။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">သဘာ၀ဟာ သဘာ၀ပါ</span>”ဟု မွတ္ယူ ႏိုင္လွ်င္ အမွန္ျမင္ျခင္းေၾကာင့္ စိတ္ေအးခ်မ္းႏိုင္ေပသည္။ ထိုသို႔ ေမတၱာစိတ္ေလးျဖစ္ေအာင္ က်င့္ၾကံႏိုင္လွ်င္ အျခားသူတို႔ကို ထိခိုက္မိျခင္း၊ မိမိကိုယ္ကို ပူေလာင္ျခင္းမ်ိဳး မရွိေတာ့ေပ။<br /><br />ေန႔စဥ္ၾကံဳေတြ႔ေနရသည့္ လာဘ္ရ မရ၊ ႐ံႈ႕ခ် ေျမွာက္စား၊ နည္းမ်ား ျခံရံ၊ သုခံ ဒုကၡာ စေသာ ေလာကဓံတရားတို႔ကို ရန္သူၾကီးသဖြယ္ သေဘာထားျပီး နပန္းလံုး သတ္ပုတ္မည္ဆိုပါက လည္း သူက အားေကာင္းေမာင္းသန္သည့္ ခြန္အားအျပည့္ႏွင့္ လူသတ္ေယာက်္ားရွစ္ဦး၊ ကိုယ္က တစ္ေယာက္တည္း- ခြန္အားမရွိ၊ အစားမစားရဘဲ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံထားရသည့္ ရာဇ၀တ္သား ေယာက်္ားပမာ မည္သို႔မွ် ေအာင္ႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ ေလာကဓံတရား တို႔ကို မေက်နပ္လို႔ ေဒါသျဖင့္ နပန္းလံုးသတ္ပုတ္ေနတိုင္း ကိုယ္ကခ်ည္း အ႐ံႈးျဖစ္ေနသည္ကို သတိရွိရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကဓံတရားေတြေၾကာင့္ ေဒါသမျဖစ္ေပၚႏိုင္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္း က်င့္ၾကံရမည့္နည္းမွာ- “လာဘ္ရ မရ၊ ႐ံႈ႕ခ် ေျမွာက္စား၊ နည္းမ်ား ျခံရံ၊ သုခံ ဒုကၡာ ဤရွစ္ျဖာေၾကာင့္ ေဒါသတည္းျမဴ မရွိမူ မွတ္ယူ မဂၤလာ။” ဟူ၍ျဖစ္၏။<br /><br />ကုိယ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အျခားသူတို႔ကိုပါ ထိခိုက္မႈျဖစ္ေစသည့္ ၀ီတိကၠမေဒါသေတြ၊ ကိုယ္စိတ္အလိုမက်တိုင္း စိတ္ထဲမွာေသာင္းက်န္းေနတတ္သည့္ ပရိယု႒ာနေဒါသေတြ၊ အခါအခြင့္သင့္သလို မေက်နပ္မႈေလးေတြေပၚလာသည့္ အႏုသယေဒါသေတြက တစ္လည့္ျပီး တစ္လွည့္၊ တစ္မ်ိဳးျပီးတစ္မ်ိဳး ႏွိပ္စက္ေနတတ္ေပသည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ကိေလသာ ေဒါသသူခိုးကို အိမ္ရွင္ သတိပညာျဖင့္ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ေပးရာ၏။ သူခိုးသည္ အိမ္ရွင္ျမင္လွ်င္ ေၾကာက္အားလန္႔အားႏွင့္ ေျပးသကဲ့သို႔ ေဒါသျဖစ္မွန္း သတိပညာျဖင့္ ျမင္ေအာင္ၾကည့္လိုက္ ပါက အျပီးတိုင္ မပယ္သတ္ႏိုင္ေသးေတာင္မွ တဒဂၤ ပယ္သတ္ျငိမ္းေအးႏိုင္၏။ အႏုသယ ေဒါသကိေလသာကို အျပီးတိုင္ပယ္ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ကလည္း အနာဂါမိမဂ္ဖိုလ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္မွ ပယ္သတ္ႏိုင္ေပသည္။<br /><br />ေဒါသတရားသည္ စိတ္ဓာတ္ကို က်ဥ္းေျမာင္းၾကပ္တည္းေစ၏။ ေဒါသဓာတ္ခံ အားၾကီးသူ သည္ အေပၚယံၾကည့္၍ စိတ္ဆိုးတတ္၏။ ဥပမာအားျဖင့္ လူတစ္ဦးသည္ ေရကန္ကို ေတြ႔သည့္အခါ ေရေပၚတြင္ျမင္ေနရေသာ ေရညွိေရေမွာ္တို႔ကိုၾကည့္၍ စိတ္ဆိုးေပသည္။ ေရဆာလို႔ ေရကို မေသာက္ႏိုင္ျဖစ္၏။ အျခားသူတစ္ဦးကေတာ့ ေရေပၚက ေရညွိေရေမွာ္တို႔ကို ဖယ္၍ ေအာက္တြင္ရွိေသာ ေရၾကည္ကိုျမင္ေအာင္ၾကည့္တတ္ေသာေၾကာင့္ ေရေမွာ္ကိုဖယ္၍ ေအာက္၌ရွိေသာေရၾကည္ကို ေသာက္သံုးျပီး အေမာကိုေျပေစ၏။<br /><br />ထိုသူႏွစ္ဦး၏ ျခားနားျခင္းမွာ အျမင္မတူညီျခင္းပင္ျဖစ္၏။ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">မနာပ ဘာ၀ ဒႆန</span>- အေကာင္း ဘက္က ၾကည့္ျခင္းႏွင့္ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">အမနာပ ဘာ၀ ဒႆန</span>- အဆိုးဘက္ကၾကည့္ျခင္းဟူေသာ အျမင္ မတူညီမႈပင္ျဖစ္သည္။ မနာပ ဘာ၀ ဒႆန ရွိသူက အေျပာဆိုးျပီး အလုပ္ေကာင္းသူကို ျမင္လွ်င္ “ဒ<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ီလူကေတာ့ေဟ၊ အေျပာသာဆိုးတာ အလုပ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းတယ္</span>”ဟူ၍ ခ်ီးက်ဴးျပီး ေက်းဇူးတင္ႏိုင္၏။ အလုပ္ဆိုးေပမယ့္ အေျပာေကာင္းသူကို ေတြ႔ျပန္ေတာ့လည္း “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အင္း ဒီလူက်ျပန္ေတာ့လည္း အလုပ္သာဆိုးတာ အေျပာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္</span>”ဟူ၍ ခ်ီးမြမ္းျပီး ေက်းဇူးတင္ႏုိင္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမတၱာစိတ္ကေလး ျဖစ္ေနေအာင္ က်င့္ၾကံရမည္မွာ-<br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">ႏွစ္သက္စရာ ေရြးရွာ ေမတၱာ၊</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေက်နပ္စရာ ေရြးရွာ ေမတၱာ၊</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">ၾကည္ႏူးစရာ ေရြးရွာ ေမတၱာ</span><br />အစဥ္ျဖစ္ေနေအာင္ မနာပ ဘာ၀ ဒႆနျဖင့္ ေဒါသမျဖစ္ေပၚေအာင္ က်င့္ၾကံရေပသည္။<br /><br />ဤေနရာတြင္ ဘာသာျခားတို႔အား ေမတၱာစိတ္ထားျပီး ဆရာေတာ္ အရွင္ဇ၀န(ေမတၱာရွင္-ေရႊျပည္သာ) ဆံုးမထားေသာ ဆုံးမစကားေလးကို ေဖာ္ျပခ်င္ပါသည္။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေရာဂါတစ္ခုခု ျဖစ္ေနသူသည္ သူ႔လူမ်ိဳးေဖာ္စပ္ေသာ ေဆးမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ အျခားလူမ်ိဳးေဖာ္စပ္ေသာ ေဆးေကာင္းကုိေတြ႔ေသာ္လည္း မေသာက္ဘူးဆိုလွ်င္ ေရာဂါမေပ်ာ္႐ံုသာရွိ၏။ ထို႔အတူ ၀ိပႆနာတရားကို မိမိတို႔ကိုးကြယ္ေသာဘုရားကျပေသာ တရားမဟုတ္၍ 'မက်င့္ႏိုင္' ဟုဆိုလွ်င္ ကိေလသာေရာဂါ မေပ်ာက္႐ံုသာရွိ၏။</span>” ၀ိပႆနာတရားအားထုတ္နည္းသည္ ဘုရားရွင္တစ္ဆူ ပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္မွသာ နားၾကားသိရွိခြင့္ရသည့္နည္းျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ သာသနာတြင္း လူျဖစ္တုန္းေလး ၾကံဳေတြ႔ြခြင့္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ၾကံသကာအရသာသည္ တ႐ုတ္ စားလည္းခ်ိဳသည္။ ျမန္မာစားလည္းခ်ိဳသည္။ ကုလားစားလည္းခ်ိဳသည္။ မည္သည့္လူမ်ိဳး စားစား ခ်ိဳေသာအရသာကိုသာ ခံစားရ၏။ ထု႔ိအတူ ၀ိပႆနာတရားက်င့္စဥ္၊ ေမတၱသုတ္ ပရိတ္ေတာ္လာ အားထုတ္နည္းတို႔သည္ ဗုဒၶဘာသာကုိ ခံယူထားသူတို႔အတြက္သာ ဘုရားရွင္ ေဟာထားခဲ့ျခင္းမဟုတ္ေပ။ ဘုရားတရားမွန္သမွ်တို႔သည္ သတၱ၀ါအားလံုးအတြက္ ေဟာၾကားခဲ့ျခင္းသာျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားထားေသာနည္းမ်ားကို မည္သည့္လူမ်ိဳး၊ မည္သည့္ဘာသာ၀င္ျဖစ္ေစ လိုက္နာက်င့္ၾကံသူအားလံုး စိတ္ေအးခ်မ္းမႈကို ျဖစ္ေစျပီး အို နာ ေသ ကင္းသည့္ အမတဓာတ္ျမတ္ကို ရရွိခံစားႏိုင္ၾကမည္ကုိ ယံုၾကည္စြာ က်င့္ၾကံအားထုတ္သင့္ေပသည္။<br /><br />ေမတၱာကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းမည့္ေယာဂီသည္ အျမဲက်င့္ၾကံေနရမည္မွာ-<br />(၁) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">သေကၠာ စ</span>- ေကာင္းစြာျပဳျခင္းငွါ တတ္သည္လည္းေကာင္း၊<br />(၂) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဥဇု စ</span>- ေျဖာင့္မတ္သည္လည္းေကာင္း၊<br />(၃) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">သုဟုဇု စ</span>- လြန္စြာေျဖာင့္မတ္သည္လည္းေကာင္း<br />(၄) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">သု၀ေစာ စ</span>- ပညာရွိတို႔ ဆိုဆံုးမလြယ္သည္လည္းေကာင္း၊<br />(၅) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">မုဒု စ</span>- ႏူးညံ့သည္လည္းေကာင္း၊<br />(၆) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">အနတိမာနိ စ</span>- ေထာင္လႊားတက္ႂကြေသာ မာန္မာန မရွိသည္လည္းေကာင္း၊<br />(၇) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">သႏၲဳႆေကာ စ</span>- ေရာင့္ရဲလြယ္သည္လည္းေကာင္း၊<br />(၈) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">သုဘေရာ စ</span>- ေမြးျမဴလြယ္သည္လည္းေကာင္း၊<br />(၉) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">အပၸ ကိေစၥာ စ</span>- နည္းေသာအမႈကိစၥ ရွိသည္လည္းေကာင္း၊<br />(၁၀) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">သလႅဟုက၀ုတၱိ စ</span>- ေပါ့ပါးေသာအသက္ေမြးျခင္း ရွိသည္လည္းေကာင္း၊<br />(၁၁) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">သႏၲိႁႏၵိေယာ စ</span>- ျငိမ္သက္ေသာ ဣေႁႏၵရွိသည္လည္းေကာင္း၊<br />(၁၀) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">နိပေကာ စ</span>- ရင့္က်က္ေသာပညာရွိသည္လည္းေကာင္း၊<br />(၁၁) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">န အပၸ ဂေဗၻာ စ</span>- မၾကမ္းတမ္းသည္လည္းေကာင္း၊<br />(၁၂) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ကုေလသြ အနႏုဂိေဒၶါ စ</span>- ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းအစြဲကင္းျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊<br />အျမဲရွိေနရမည္ျဖစ္သည္။ ေမတၱာကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းသည့္သူသည္ ထိုသို႔ေသာ စိတ္ေနသေဘာ ထားမ်ား ရွိႏွင့္ေနရမည္ျဖစ္သလို ေမတၱာစိတ္မ်ားျဖင့္ ထံုမႊမ္းေနျပီဆိုလွ်င္လည္း ထိုသို႔ေသာ စိတ္ေနသေဘာထားမ်ား လြယ္ကူစြာေမြးျမဴႏိုင္သြားျပီျဖစ္၏။<br /><br />တဖန္ ေမတၱာကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းမည့္သူသည္ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">နစ ခုဒၵ မာစေရ ကိဥၥိ၊ ေယန ၀ိညဴ ပေရ ဥပ ၀ေရယ်ံဳ- ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတို႔ ကဲ့ရဲ႕အပ္ေသာ အမႈမွန္သမွ်တို႔ကို အနည္းငယ္ေလးမွ် မျပဳက်င့္အပ္ေပ။</span>” မျပဳလုပ္အပ္ေပ။ မေကာင္းမႈဟူသည္ ဆိတ္ကြယ္ရာဟူ၍ မရွိ။ မိမိကိုယ္ကို မိမိသိ၏။ သူတစ္ပါးအား ညာလိုရသည္၊ မိမိကိုယ္ကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ညာ၍မရႏိုင္ေပ။ မေကာင္းမႈ မွန္သမွ်တို႔ကို နည္းနည္းေလးပဲဟူ၍ မထီမဲ့ျမင္ မျပဳမိေစရာ။ အၾကီးဆံုးေသာ အရာတို႔သည္ နည္းနည္းေလးမ်ား ေပါင္းစုထားျခင္းသည္သာျဖစ္၏။ အၾကီးမားဆံုးေသာ အေဆာက္အအံုၾကီးသည္ အက္တမ္စေသာ အမႈန္ကေလးမ်ားျဖင့္ ေပါင္းစုထားသည့္ ျဒပ္၀တၳဳၾကီးသာျဖစ္သည္။<br /><br />ေမတၱာစိတ္ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ရာ၌ (၃)မ်ိဳးရွိ၏။ ပို႔ေမတၱာ၊ ပြါးေမတၱာ၊ ထားေမတၱာတို႔ ျဖစ္ၾက၏။ “သတၱ၀ါအားလံုး ေဘးရန္ကင္းၾကပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ကင္းၾကပါေစ၊ ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္း ကင္းၾကပါေစ၊ မိမိ၏ ခႏၶာ၀န္ကို က်န္းက်န္းမာမာ၊ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာျဖင့္ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါေစ၊ အရပ္ဆယ္မ်က္ႏွာ အနႏၲစၾကာ၀ဠာရွိ သတၱ၀ါတို႔ကို ခ်မ္းသာၾကေစပါေစ၊ ရွည္တိုအလတ္ သံုးရပ္ခႏၶာ သတၱ၀ါ၊ ျမင္အပ္မျမင္အပ္အစရွိသည့္ သတၱ၀ါမ်ား ခ်မ္းသာၾကပါ ေစ အစရွိသည္ျဖင့္ ႏႈတ္ျဖင့္ အာ႐ံုျပဳရြတ္ဆိုပို႔သေနျခင္း”သည္ <span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">ပို႔ေမတၱာ</span>၊ တစ္စိတ္ တစ္အာ႐ံု ျဖင့္တည္ျပီး စိတ္ျဖင့္သာ အာ႐ံုျပဳ၍ သမၼထကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းေနျခင္းသည္ <span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">ပြါးေမတၱာ</span>၊ အျခား သတၱ၀ါတို႔၏အက်ိဳးကို လိုလားျပီး၊ အျခားေသာသတၱ၀ါတို႔၏ခ်မ္းသာကို အလိုရွိျပီး ကာယကံ ေျမာက္ ျပဳမူဆက္ဆံေနထိုင္ျခင္း၊ သတၱ၀ါအမ်ား ခ်မ္းသာေၾကာင္းအလုပ္တို႔ကို ကာယ၊ ဉာဏ၊ ၀ီရိယတို႔ျဖင့္ အားထုတ္ျခင္းသည္ <span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">ထားေမတၱာ</span>ျဖစ္၏။<br /><br />ထားေမတၱာရွိဖို႔မွာ အခက္ခဲဆံုးျဖစ္သည္။ သတၱ၀ါတို႔အား ေမတၱာပို႔သျခင္း၊ ေမတၱာစိတ္ ေတြျဖစ္ေနေအာင္ ပြါးမ်ားေနျခင္းကို လူတိုင္းလုပ္ႏိုင္ၾကေသာ္လည္း အခ်င္းခ်င္း ေမတၱာထား ျပီး ဆက္ဆံဖို႔၊ ျပဳမူဖို႔၊ ေမတၱာထားျပီး သူတစ္ပါးအက်ိဳးကို လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔အတြက္ မွာ ခႏၲီစ- သည္းခံျခင္းတရားျဖင့္ အျမဲယွဥ္တဲြထားႏိုင္မွ ေမတၱာထားႏိုင္ေပသည္။ သတၱ၀ါ အမ်ား၏အက်ိဳးကို ကာယကံေမတၱာထားႏိုင္ဖို႔အတြက္ မိမိ၏အခ်ိန္ကိုလည္းေပးႏိုင္ရမည္။ မိမိ၏ဥစၥာကိုလည္း စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ရမည္။ ရသမွ်ႏွင့္လည္း ေရာင့္ရဲႏိုင္ရမည္။ ေလာကဓံအမ်ိဳးမ်ိဳး ကိုလည္း ၾကံ႕ၾကံ႕ခံႏိုင္ရပါမည္။<br /><br />ထားေမတၱာ က်င့္ၾကံႏိုင္ဖို႔ မိမိ၏အက်ိဳးတစ္စံုတစ္ရာကို သူတစ္ဦးက ဖ်က္ဆီးလိုက္လွ်င္ ထိုသူ႔အေပၚ၌ ေမတၱာထားျပီး သူ႔ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔၊ ျပဳမူေနထိုင္ေပးဖို႔ စြမ္းႏိုင္ရပါမည္။ မနာလို၊ ၀န္တုိေသာစိတ္မ်ား မည္သူ႔အေပၚမွ် မထားရေပ။ “<span style="color: rgb(255, 0, 0);">သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္ မဆိုးပါ။</span>”ဆိုလွ်င္ “<span style="color: rgb(255, 0, 0);">သင္ဆိုးလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဆိုးရပါလိမ့္မည္။</span>”ဟူ၍ ျဖစ္သြားပါမည္။ ထိုသို႔တုန္႔ျပန္လွ်င္ ထားေမတၱာ ပ်က္သြားေပသည္။ ထားေမတၱာက်င့္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">သူက ေကာင္းေကာင္း၊ မေကာင္းေကာင္း၊ ကိုယ္ကေကာင္းေအာင္ က်င့္ရမည္။ သူကေတာ္ေတာ္၊ မေတာ္ေတာ္ ကိုယ္က ေတာ္ေအာင္က်င့္ရေပမည္။</span>” ထိုကဲ့သို႔ ဘုရားအေလာင္းေတာ္တို႔၏ ေမတၱာစိတ္မ်ိဳး၊ ပါရမီရွင္ၾကီးမ်ား၏ ေမတၱာစိတ္ထားမ်ိဳး ေမြးျမဴႏိုင္ေအာင္ က်င့္ၾကံရေပမည္။<br /><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">ဥေပကၡာပြါးပါ</span><br />ေမတၱာစိတ္မရွိဘဲ ဥေပကၡာပြါးလို႔ မရႏိုင္ေပ။ ဥေပကၡာပြါးႏိုင္ျခင္းကိုက ေမတၱာစိတ္ထားရွိမွ ပြါးႏိုင္ေပသည္။ ဥေပကၡာဆိုသည္မွာ အာ႐ံုတရားတို႔္အေပၚ၌ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းမရွိဘဲ အစြန္းမထြက္ ညီမွ်ေစျခင္းသေဘာျဖစ္သည္။ ဥေပကၡာျပဳျခင္းကုိ လစ္လ်ဴ႐ႈျခင္းဟုလည္း ေျပာဆိုၾက၏။ မိမိႏွင့္ သဟဇာတမျဖစ္လို႔၊ မိမိႏွင့္မသင့္ျမတ္သည့္ တစ္စံုတစ္ဦးကို “<span style="color: rgb(255, 0, 0);">ဒီေကာင့္အေၾကာင္း ေျပာမေနပါနဲ႔ကြာ၊ ဒီေကာင့္အေၾကာင္း ေမ့ထားလိုက္စမ္းပါ။ ငါတို႔စကား နားမေထာင္လို႔ တစ္ေန႔ သူဒုကၡ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္</span>”ဟူ၍ မေက်နပ္သည့္ ေဒါသစိတ္ျဖင့္ လစ္လ်ဴ႐ႈလိုက္ျခင္းသည္ ဥေပကၡပြါးျခင္း မဟုတ္ေပ။ ဥေပကၡာပြါးျခင္းျဖင့္ ႐ုပ္နာမ္သခၤါရ တရားတို႔အေပၚ၌ ခ်စ္ျခင္းဟူေသာအစြန္း၊ မုန္းျခင္းဟူေသာအစြန္းမရွိဘဲ ကံ,ကံ၏အက်ိဳး၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးကို မွန္မွန္ကန္ကန္ဆင္ျခင္ႏိုင္ျပီး စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းမႈကိုျဖစ္ေစရပါမည္။ ထုိသုိ႔ မဆင္ျခင္ဘဲ ၾကံဳေတြ႔ေနသည့္ အာ႐ံုတရားတို႔အေပၚတြင္ ႏွစ္သက္မိသည့္(ေလာဘ)၊ စိတ္ပ်က္ျခင္း၊ မေက်နပ္ျခင္း(ေဒါသ) ျဖစ္ျခင္းသည္ ဥေပကၡာမဟုတ္ေပ။<br /><br />လမ္းေဘး၌ ေခြးတစ္ေကာင္ ကားတိုက္ေသေနသည္ကိုျမင္လွ်င္ မိမိေခြးမဟုတ္ပါက မေက်နပ္သည့္ ေဒါသမျဖစ္ေပ။ မိမိအိမ္ကေခြးျဖစ္လွ်င္ ထုိအခ်ိန္၌ ေဒါသူပုန္ ထေတာ့၏။ ေခြးကိုတုိက္သြားေသာ ကားေမာင္းသူကို မိုးမႊန္ေနေအာင္ ဆဲေရးမိေတာ့၏။ ထိုသို႔ ေဒါသ အစြန္းသုိ႔ ေရာက္သြားသည္ႏွင့္ ဥေပကၡာပ်က္သြားေပသည္။ မိမိေ႔ရွေမွာက္ရွိ သတၱ၀ါတစ္ခုကို မကယ္ႏိုင္လိုက္လို႔ ေသဆံုးသြားျခင္းကို ၀မ္းနည္း ပူေဆြးျခင္းမ်ိဳး၊ မိမိအား အင္အားၾကီးသူက ျပဳမူေစာ္ကားျခင္းကို အင္အားနည္းလို႔ လက္တုန္႔မျပန္ႏိုင္ဘဲ မိမိအင္အားၾကီးသည့္အခ်ိန္က်မွ လက္တုန္႔ျပန္ ကလဲ့စားေခ်မည္ဟု ႏွလံုးသြင္းေနျခင္းမ်ိဳးသည္ ဥေပကၡာပြါးျခင္း မဟုတ္ေပ။<br /><br />ဥေပကၡာျပဳျခင္းသည္ အေၾကာင္းအက်ိဳးကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆင္ျခင္ႏုိင္ျပီး သူတစ္ဦး၏ အက်ိဳး ဆုတ္ယုတ္ျခင္းကို လိုလားေသာေၾကာင့္ လစ္လ်ဴ႐ႈထားျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ေပ။ ထုိသို႔ လစ္လ်ဴ႐ႈ ျပီးေနမွ သင့္ေတာ္မည္ဟု ဆင္ျခင္မိေသာေၾကာင့္ လစ္လ်ဴ႐ႈျခင္းမ်ိဳးသာျဖစ္ေပသည္။ ဘုရားရွင္က အရွင္ေဒ၀ဒတ္ကို ပကာသနိယကံျပဳျခင္းသည္ ဆံုးမစကားေတြကို နားမေထာင္ ဘဲ အာခံလို႔၊ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ကို မေက်နပ္မုန္းတီးလို႔မဟုတ္ေပ။ အက်ိဳးကိုလိုလား၍ ထိုကံကို ျပဳျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ထိုသို႔ျပဳမူျခင္း၌ ဘုရားရွင္၌ ေဒ၀ဒတ္အေပၚ ေမတၱာတရား စိုးစဥ္းမွ်ပင္ ပ်က္မသြားေပ။ သားေတာ္ရာဟုလာအေပၚ ထားသကဲ့သို႔သာ အားလံုးအေပၚ ထားေတာ္မူ၏။<br /><br />ဥေပကၡာသေဘာသည္ အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အထိအေတြ႔၊ မေနာစေသာ အာ႐ံုေျခာက္ပါးတို႔အေပၚတြင္ အေကာင္းအဆိုး မွန္သမွ်ကို ကိေလသာအစြန္းမထြက္ဘဲ သိ႐ံုေလး သိေနသည့္သေဘာျဖစ္၏။ မိမိမွာ ေငြမရွိလို႔၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးလို႔ သူမ်ားေတြလို မစားႏိုင္၊ မေသာက္ႏိုင္လို႔ ရွိတာေလးျဖင့္ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ႏိုင္ကာ ကိုယ္က်င့္သီလေတြ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ေသာ္လည္း မိမိ၌ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀လာသည့္အခါတြင္ စည္းစိမ္ယစ္မူးျပီး ကိုယ္က်င့္သီလတရားေတြ ပ်က္ယြင္းကာ အာ႐ံုတရားေတြေခၚရာေနာက္ လုိက္ေနလွ်င္ ဥေပကၡာတရား ပ်က္ယြင္းသြားေတာ့၏။ မည့္သည့္ ေလာကဓံကိုပဲေတြ႔ေတြ႔ အမွန္အတိုင္း သိျမင္ျပီး အေၾကာင္းအက်ိဳးသေဘာဆင္ျခင္ကာ ၀မ္းနည္းမႈလည္းမျဖစ္၊ ေျမာက္ႂကြမႈလည္း မျဖစ္ဘဲ မည့္သည့္ေလာကဓံေတြ႔ေတြ႔ ပံုမွန္အတိုင္း ခံႏုိင္ျခင္းသည္ ဥေပကၡာသေဘာျဖစ္၏။<br /><br />ဥေပကၡာသေဘာသည္ အက်ိဳးမရွိေၾကာင္းကိုသိလွ်င္ ထုိအမႈကိစၥအတြက္ ဆင္းရဲမခံေပ။ အက်ိဳး မရွိေၾကာင္းသိ၍ အခ်ိန္ကုန္ခံ အားမထုတ္ေပ။ ဘုရားရွင္သည္ ကၽြတ္ထိုက္သူကိုသာ ေဟာၾကားဆံုးမျခင္းသည္ ထိုဥေပကၡာပါရမီေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ထို႔သူအား ဒီတရားႏွင့္မထုိက္တန္ လို႔ ပစ္ပယ္ထားျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေပ။ ဤေနရာတြင္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ အရွင္သာရိပုတၱရာတို႔၏ ဘ၀ေနာက္ေၾကာင္းတစ္ခုကို သာဓကျပခ်င္ပါသည္။ ထုိအခါက သာသနာပကာလျဖစ္ျပီး အရွင္သာရိပုတၱရာအေလာင္းေတာ္က ရေသ့ငါးရာကို ဦးေဆာင္သည့္ ေခါင္းေဆာင္ရေသ့ ၾကီးျဖစ္ျပီး ဘုရားအေလာင္းေတာ္ၾကီးက တပည့္ရေသ့တစ္ပါးျဖစ္ခဲ့ေလသည္။<br /><br />အရွင္သာရိပုတၱရာအေလာင္း ရေသ့ေခါင္းေဆာင္ၾကီးသည္ တပည့္ရေသ့ေတြကိုေရာ၊ ဆည္းကပ္ ကိုးကြယ္ၾကသည့္ တပည့္ ဒကာ ဒကာမအားလံုးတို႔ကိုေရာ သီလေပးသည့္အခါ အျမဲတမ္း ရွစ္ပါးသီလကိုသာေပးေလ၏။ ရွစ္ပါးသီလေစာင့္ထိန္းၾကဖို႔သာ အားလံုးကို တရား ေဟာေလ့ရွိ၏။ ထိုအခ်င္းအရာကို ဘုရားအေလာင္းေတာ္ တပည့္ရေသ့က ဆရာရေသ့ၾကီး အား ျပန္ျပီးသတိေပး ဆံုးမလိုေသာေၾကာင့္ ရေသ့အားလံုး ခရီးတစ္ခုမွ ေက်ာင္းသို႔ အျပန္လမ္း၌ တစ္ပါးတည္းေနရစ္ခဲ့၏။ အေၾကာင္းမွာ ေတာင္ကမ္းပါးရံတစ္ခုကို ျဖိဳျပီး ေဘးနားရွိ အလြန္တရာနက္လွသည့္ ေခ်ာက္တစ္ခုကို သဲတို႔ျဖင့္ဖို႔ကာ ေျမကိုညီေအာင္ ညွိေနေလ၏။ ပင္းပန္းၾကီးစြာျဖင့္ တကုတ္ကုတ္ အားထုတ္ေနေလသည္။<br /><br />ဆရာရေသ့ၾကီးက ထုိကဲ့သို႔ျပဳလုပ္ေနေၾကာင္းကိုသိေသာေၾကာင့္ တပည့္ထံလာ၍ ဆံုးမသည္ မွာ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ငါ့တပည့္၊ မညီႏိုင္ေလာက္သည့္အရာႏွစ္ခုကို </span><span><span><span><span style="font-family:Zawgyi-One;"><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><span style="color: rgb(51, 51, 255);">ညီေအာင္ </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="color: rgb(51, 51, 255);">အဘယ့္ေၾကာင့္ </span><span style="font-family:Zawgyi-One;"><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><span style="color: rgb(51, 51, 255);"> </span></span></span></span><span style="color: rgb(51, 51, 255);">ပင္ပန္းၾကီးစြာအားထုတ္ေနဘိသနည္း</span>”ဟု ေမးေလ၏။ ထိုအခါ ဘုရားအေလာင္းေတာ္တပည့္က “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္က ထုိ အလြန္တရာနက္လွသည့္ ေခ်ာက္ၾကီးကို သဲတို႔ျဖင့္ဖို႔ျပီးလွ်င္ ေျမသားႏွစ္ခု ညီသြားေစလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါသည္ဘုရား။ အရွင္ဘုရားက ဘယ္သူ လာလာ ရွစ္ပါးသီလ ေဆာက္တည္ဖို႔သာ ေဟာၾကားဆုံးမျပီး လူအားလံုး ရွစ္ပါးသီလလုံေစ လိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ေနျခင္းကေတာ့ မည္သို႔မွ် အက်ိဳးမရွိႏိုင္ပါ ဘုရား၊ အရွင္ဘုရားအတြက္ အခ်ိန္ကုန္လူပန္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ဘုရား</span>”ဟူ၍ ျပန္လည္ေျဖၾကား ေသာအခါ ဆရာရေသ့ၾကီးက “<span style="color: rgb(153, 0, 0);">မညီႏိုင္သည့္အရာကို လိုက္ညွိေနျခင္းသည္ အခ်ိန္ေတြ အခ်ည္းႏွီး အလဟႆဆံုး႐ံႈးျပီး အက်ိဳးမရွိလွဘူး</span>”ဟူ၍ သေဘာေပါက္နားလည္သြားေတာ့ ၏။<br /><br />ထိုသာဓကသည္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္၏ ဥေပကၡာပါရမီ ရင့္သန္မႈကို ဥပမာျပဆုိျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။ လူတိုင္းလူတိုင္း တစ္ေျပးညီ အက်ိဳးခံစားခြင့္ရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔၊ ယံုၾကည္ခ်က္၊ အက်င့္သီလေတြ တစ္ေျပးညီ တစ္သားတည္းညီေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ဆိုသည္မွာ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးတို႔၏ အေတြးအျမင္ေတြ၊ အယူအဆေတြ၊ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္မႈေတြ၊ ျပဳလုပ္သည့္ ကံတရားေတြ၊ ဘ၀ါဘ၀ေတြက ၀ါသနာအက်င့္စ႐ိုက္ တို႔ မတူညီၾကသည့္အတြက္ ရရွိသည့္ရလာဘ္လည္း မည္သို႔မွ် မတူညီႏိုင္ေပ။ တစ္နည္း အားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးတို႔၏ အေၾကာင္းကံပါရမီတရားေတြ မတူညီၾကသည့္ အတြက္ အက်ိဳးတရားေတြလည္း မည္သို႔မွ် တူညီႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ ထိုသို႔ ဆင္ျခင္ျခင္းသည္ ဥေပကၡာသေဘာျဖစ္၏။<br /><br />စာ႐ႈသူ ဓမၼခ်စ္ခင္သူမ်ားအားလံုး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ညီညြတ္ခ်မ္းသာၾကျပီး <span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">ေမတၱာထား၍ ဥေပကၡာပြါး</span>ႏိုင္ၾကကာ အလိုရွိအပ္၊ ေတာင့္တအပ္သည့္ မေသရာ အျမိဳက္နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ယခုဘ၀မ်က္ေမွာက္တြင္ ရရွိခံစားႏိုင္ၾကပါေစ။<br />(<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဣဒံ ေမ ပုညံ အာ၀သကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတ</span>ု)<br /></div></span></span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-42128609757279996562010-08-03T12:58:00.005+04:002010-09-13T11:45:38.687+04:00အခ်ိန္ရွိခိုက္ လုံ႔လစိုက္<div style="text-align: center;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">“<span style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span>”</span></div><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">အခ်ိန္သည္ လူကိုမေစာင့္။ အခ်ိန္သည္ မနားတမ္း တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္ဆံုး၍ေနေပသည္။ စကၠန္႔ ေတြ တုိးလာသည္ႏွင့္ ေသဖို႔ရက္ကလည္း တစ္စကၠန္႔ခ်င္း နီးေန၏။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ငါႏွင့္ရြယ္တူ၊ ငါ့ေအာက္ လူ၊ ၾကီးသူေသၾက မ်ားလွျပီ။ ခဏမစဲ အိုစျမဲ၊ ကိုယ္လည္း ေသဘက္နီးခဲ့ေခ်ျပီ။</span>” သံသရာ အေရး ေျမွာ္ေတြးလို႔ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဘ၀ေတြ မဆံုးႏိုင္သမွ် ဒုကၡေတြ ဒြန္တြဲလို႔ရွိေနပါ ဦးမည္။ သံသရာခရီးသြားခ်င္းအတူ လက္တြဲလို႔ကူၾကရမည္။ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦးတုိ႔၏ တင္ခဲ့ သည့္ေက်းဇူးတရားတို႔ကို တရားျဖင့္ေပးဆပ္၍ ေက်ေအးႏိုင္၏။</span></div><br /><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><div style="text-align: justify;">မိမိကုိယ္တိုင္ တရားႏွင့္ေနျခင္းျဖင့္ သူတစ္ပါးတို႔ ခ်မ္းသာပြါးႏိုင္ၾကကုန္၏။ သူတစ္ပါးတို႔ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသားပြါးေအာင္ ေနေနျခင္းသည္လည္း တရားအားထုတ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အျပန္အလွန္ ေမတၱာတရား၊ က႐ုဏာတရား၊ မုဒိတာတရား၊ ဥေပကၡာတရားတို႔ျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း ကူညီေနၾကျခင္းျဖင့္ အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးဆပ္ၾကရာ၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ မိမိ၏ ကိေလသာအေႂကြးတို႔ကို အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ျဖင့္ ေဖ်ာက္ႏိုင္ၾကပါလွ်င္ မိမိအေပၚ တင္ခဲ့ဖူး သမွ်ေသာ မိဘေက်းဇူးလည္းေက်ျပီ၊ ဆရာ့ေက်းဇူးလည္းေက်ျပီ၊ ဘုရားရွင္၏ အလိုေတာ္ လည္း ျပည့္စံုျပီျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဘုရားရွင္၏ေက်းဇူးကိုလည္း ေပးဆပ္ႏိုင္ေပျပီ။ ထုိသို႔ အားထုတ္ႏိုင္ျပီးပါက “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">မဂ္ဉာဏ္ဆိုက္ေရာက္၊ ေႂကြးကုန္ေပ်ာက္၊ ကဲေမာက္ လြန္ခ်မ္းျမ</span>” ႏိုင္ၾကေပသည္။<br /><br />ဘ၀တြင္ အခ်ိန္သည္ လူတိုင္းရရွိၾကသည့္ တူမွ်ေသာအခြင့္အေရးတစ္ခုပင္။ အခ်ိန္ကို မိမိတုိ႔ ၏အသံုးခ်မႈအလိုက္ ရရွိသည့္အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ား မတူၾကေပ။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အခ်ိန္္ရွိခိုက္ လုံ႔လစိုက္</span>” ႏိုင္ၾကရန္အတြက္ အခ်ိန္ကို မည္သို႔အသံုးခ်ၾကရမည္ကို သိရွိျပီး လုိက္နာက်င့္ၾကံႏုိင္ၾကရန္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ေတာင္စြန္းဓမၼဒူတ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ေဟာၾကားခဲ့သည့္ တရားေတာ္ကို ကိုးကား၍ ဤဓမၼေဆာင္းပါးျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္ ေရးသားေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။<br /><br />တစ္ေန႔တာတြင္ ရရွိေအာင္ၾကိဳးစားအားထုတ္ရမည့္ တရားငါးမ်ိဳးတို႔ကို မွတ္သားရလြယ္ကူ ေအာင္ ေအာက္ပါလကၤာေလးကို က်က္မွတ္ထားပါေလ။<br /><br />“<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ကုသုိလ္ဥစၥာ၊ က်န္းခန္႔သာ၍၊ ပညာတန္ခိုး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ၊ ထိုေန႔အတြက္၊ က်ိဳးမထြက္၊ သက္သက္ အခ်ည္ႏွီးတည္း။</span>” တစ္ေန႔တာအတြက္-<br />(၁) ကုသုိလ္ရေအာင္၊<br />(၂) ဥစၥာရေအာင္၊<br />(၃) က်န္းမာေအာင္၊<br />(၄) ပညာရေအာင္၊<br />(၅) ဘုန္းတန္ခိုးရွိေအာင္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ၾကိဳးစားၾကရမည္ျဖစ္၏။<br /><br />တစ္ေန႔တာအတြက္ လူတစ္ေယာက္၏အိပ္ခ်ိန္သည္ (၈)နာရီထားလွ်င္ ရွစ္သံုးလီ ႏွစ္ဆယ့္ ေလး (တစ္ေန႔ ၂၄ နာရီမွ သံုးပံုပံု တစ္ပံု)မွာ အိပ္ျခင္းျဖင့္ကုန္၏။ အသက္ေျခာက္ဆယ္ ေနရမည့္သူအတြက္ အႏွစ္(၂၀) အိပ္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔အတြက္ က်န္ရွိေနေသာ (၁၆)နာရီသည္ ေဖာ္ျပပါအက်ိဳးငါးမ်ိဳးရရွိေအာင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ခြင့္ရွိေသာ အခ်ိန္တို႔ျဖစ္၏။ သတိတရားကင္းလြတ္ျခင္းျဖင့္- ထမင္းဟင္းခ်က္၊ ေရခ်ိဳးအ၀တ္ေလွ်ာ္၊ အ၀တ္အစားလဲ၊ အလွအပျပင္၊ ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ စကားလက္စံုက်၊ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္၊ အခ်င္းခ်င္း မေျပလည္ၾကသည့္အခါ အျပန္အလွန္ေျဖရွင္းျပၾက၊ မေက်နပ္ေတာ့ ႐ံုးေရာက္ဂတ္ေရာက္၊ ရန္ျဖစ္လို႔ ထိခိုက္ရင္ ေဆး႐ံုတက္ေဆးကုသ၊ ကိုယ့္ထက္သာလို႔ မနာလိုျဖစ္ရင္ သူ႔အေၾကာင္း အပုပ္ခ်၊ သူမ်ားထက္ ကိုယ္ကသာသြားရင္ ငါလိုလူ ဇမၺဴမရွိဟု ေမာ္ႂကြားၾက၊ ထင္သလို မျဖစ္လို႔ ေအာင္ျမင္မႈေတြ မရသည့္အခါမွာလည္း ေရစံုေမွ်ာျပီး ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ဖ်က္သည့္ အရက္ေသစာျဖင့္သာ ခံစားမႈတို႔ကို ေျဖေဖ်ာက္ၾက၊ ကုိယ့္အေပၚ မွားဖူးလွ်င္ သူတစ္ပါးကို နာက်င္ေအာင္လည္း ကလဲ့စားေခ်ၾက၊ ထိုကဲ့သို႔ပင္ လူ႔ဘ၀ဆိုတာက “<span style="color: rgb(255, 0, 0);">အသက္တစ္ရာ မေနရ၊ အမႈတစ္ရာေတာ့ ၾကံဳေတြ႔ရ</span>” ဆိုသလို ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ စံုေနေအာင္ ၾကံဳေတြ႔ရသည္တြင္ သံသရာနယ္ခ်ဲ႕တရား “<span style="color: rgb(255, 0, 0);">ဒိ႒ိ၊ တဏွာ၊ မာန</span>” ဟူေသာ ပပဥၥတရားတို႔ျဖင့္ ေနကုန္ေအာင္ ေျဖရွင္းေနၾကပါလွ်င္ (၁၆) နာရီထဲက ႏႈတ္လိုက္ပါက တစ္ေန႔တာအတြက္ အခ်ိန္ကို အက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်ေသာ နာရီမွာ သုညသာ အႂကြင္းရွိေတာ့၏။ ထုိသု႔ိဆိုလွ်င္ လူ႔ဘ၀ရျခင္းကား တန္ဖိုးမဲ့လွ၏။<br /><br />က်န္ရွိသည့္အခ်ိန္တို႔တြင္ သတိသံေ၀ဂ,တရား အခါခါပြါးျပီး အခ်ိန္ရွိခိုက္ လံု႔လစုိက္မွ သင့္ေတာ္ေပမည္။ ယီးတီးေယာင္ေတာင္ ယခုတိုင္ေအာင္ေနေနလွ်င္ကား စိတ္ခ်ေတာ့ ဒုန္းဒုန္း ေသမင္းက ျမင္တိုင္းမုန္းေတာ့မည္။ သံသရာအဆက္ဆက္ ဖြင့္ေနက် ျဖစ္ခဲ့သည့္ ထို တဏွာဇာတ္ ဓာတ္ျပားေဟာင္းၾကီးကိုသာ မျငီးမညဴ မနားတမ္းဖြင့္ေနခဲ့ၾကသည္မွာ ယခုျဖင့္ ျငီးေငြဖို႔ သင့္လွေခ်ျပီ။ ျပန္ေပးပါလို႔ ေတာင္းမရတာက အခ်ိန္၊ မကုန္ဆံုးရန္ တားမရတာက လည္း အခ်ိန္၊ ထို႔ေၾကာင့္ သတိပညာျဖင့္ခ်င့္ခ်ိန္၍ အခ်ိန္ရွိခိုက္ လံု႔လစိုက္ အားထုတ္မွ သင့္ေတာ့မည္။<br /><br />တစ္ေန႔တာအတြက္ ေဖာ္ျပပါတရားငါးမ်ဳိးမွ တစ္ခုႏွစ္ခုရလွ်င္ ေတာ္ေသးသည္၊ သံုးေလးခု ရလွ်င္ မဆိုးေသး၊ အားလံုးရရွိပါက ေက်နပ္စရာျဖစ္ပါသည္။ ထုိငါးမ်ိဳး တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးမွ တစ္ေန႔တာအတြက္ မရရွိလိုက္ပါလွ်င္ ထိုေန႔အတြက္ သက္သက္အခ်ည္းႏွီးေသာ ေန႔တစ္ေန႔ သာျဖစ္သည္။ အက်ိဳးမရွိဘဲ ကုန္ဆံုးသြားေသာ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္၏။ ေသဖို႔အတြက္ စာရင္းေသာက္ရင္း အိပ္ရင္းေပ်ာ္ပါးရင္းျဖင့္ ေစာင့္ေနရသည့္ အေလာင္းေကာင္သက္သက္ မျဖစ္ေစ သင့္။ အေလာင္းေကာင္ကုိ အသံုးခ်၍ အခ်ိန္၏ ၀ါးမ်ဳိးမႈ ေအာက္မွ ႐ံုးထြက္ၾကရမည္ျဖစ္၏။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ဘုန္းတန္ခိုးရွိေအာင္က်င့္</span><br />ကိုယ္က်င့္သီလသည္ လူ႔ဘ၀တြင္ ဂုဏ္သိကၡာကို ျမွင့္တင္ေပး၏။ ၾကီးျမတ္ျခင္း၏အေၾကာင္း ျဖစ္သည္။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ</span>”စေသာ သာသနာေတာ္သိကၡာသံုးရပ္တြင္ အစအဦး အေျခခံထားရမည့္ တရားလည္းျဖစ္သည္။ အစ၏ေကာင္းျခင္းရွိမွသာ အဆံုး၏ ေကာင္းျခင္း သို႔ ေရာက္ေစႏိုင္မည့္ တရားလည္းျဖစ္ေပသည္။<br /><br />“<span style="color: rgb(255, 0, 0);">ငါေျပာသလိုလုပ္၊ ငါလုပ္သလို မလုပ္ႏွင့္</span>”ဆုိသည့္အတိုင္း အေျပာႏွင့္အလုပ္ မညီဘဲ က်င့္ၾကံ ေနထိုင္ျခင္းသည္ ဘုန္းတန္ခိုးကို ေမွးမွိန္ေစ၏။ ဘုရားရွင္ကဲ့သို႔ ငါေျပာသလိုလုပ္၊ ငါလုပ္ သလိုလည္းလုပ္ ျဖစ္ေအာင္ က်င့္ရမည္ျဖစ္သည္။ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">၀ိဇၨာစရဏ သမၸေႏၷာ</span>- အသိေရာ အက်င့္ပါ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တပည့္သားေျမးအျဖစ္ ခံယူျပီး အတုယူ က်င့္ၾကံရာ၏။<br /><br />ဒါနအမႈ ျပဳၾကရာ၌ နာမည္ၾကီးခ်င္လို႔၊ အခ်ီးမြမ္းခံခ်င္လို႔၊ လူအထင္ၾကီးေစခ်င္လိုလို႔၊ ေပးလွ်င္ ျပန္ရႏိုင္သည့္လာဘ္ကုိျမင္လို႔ မလွဴဒါန္းသင့္ေပ။ ထုိသို႔ေသာဒါနသည္ ဘုန္းတန္ခိုး မွိန္ေၾကာင္းျဖစ္၏။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ လွဴဖြယ္ပစၥည္းတို႔ကို ႐ိုေသစြာ ေပးလွဴရာ၏။ ႐ိုေသစြာ လွဴဒါန္းတတ္ေသာ ဘုရားရွင္လက္ထက္က အနာထပိဏ္သူေဌးၾကီးတို႔၊ ၀ိသာခါေက်ာင္း အစ္မၾကီးတို႔သည္ ယခုထက္တိုင္ အတုယူမွတ္သားဖြယ္ ဘုရားဒကာ၊ ဘုရားအမ၊ ေက်ာင္းဒကာ၊ ေက်ာင္းအမၾကီးမ်ားအျဖစ္၊ ေလးစားစရာပုဂၢိဳလ္မ်ားအျဖစ္၊ စံျပဳထိုက္သူမ်ား အျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရျပီး ဘုန္းကံလည္း လြန္စြာၾကီးမားခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္ခဲ့ေပသည္။ အလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္အေပၚ၊ လွဴဖြယ္ပစၥည္းအေပၚတြင္ ႐ို႐ိုေသေသလွဴဒါန္းတတ္ေသာအမႈတြင္ သူေဌးၾကီး အနာထပိဏ္ႏွင့္ ၀ိသာခါတို႔အား ဥပမာျပ စံထားရမည့္အျပင္ အတုယူျပီးလည္း က်င့္ၾကံထိုက္ လွ၏။<br /><br />နာမည္ၾကီးလို႐ံုသက္သက္ျဖင့္ ေကာင္းမႈျပဳခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ နာမည္ေကာင္းမထြက္ဘဲ နာမည္ ဆိုးသာထြက္ခ့ဲသည့္ ဦးသာဒြန္းအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ ဦးသာဒြန္းႏွင့္ေဒၚပုတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံတြင္ ေကာင္းမႈျပဳတိုင္း ေဒၚပုသာ နာမည္ၾကီးျပီး ဦးသာဒြန္းအမည္မွာ တိမ္ျမဳပ္ လို႔ေန၏။ သံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ ေက်ာင္းေဆာက္လွဴရာတြင္ ထိုေက်ာင္းကို ေဒၚပုေက်ာင္း ဟု လူသိမ်ားၾကသည္။ ၎ကို ဦးသာဒြန္းၾကီး မေက်နပ္ေပ။ အုတ္တံတိုင္းေဆာက္လွဴရာ တြင္လည္း ဦးသာဒြန္း+ေဒၚပုေကာင္းမႈဟု ကမၺည္းထုိးထားပါေသာ္လည္း ေဒၚပုအုတ္တံတိုင္း လို႔သာ အေျပာမ်ားၾက၏။ ၎ကိုလည္း ဦးသာဒြန္းၾကီး အခံရခက္ေနသည္။ တစ္ဖန္ ဦးသာဒြန္းက လူအမ်ား တည္းခို၊ အနားယူ၊ အပန္းေျဖတတ္သည့္ေနရာတြင္ ဇရပ္တစ္ေဆာင္ ေဆာက္ျပီး သူ႔နာမည္ကို ဆိုင္းဘုတ္မွာ အၾကီးၾကီးေရးကာ ေဒၚပု အမည္ကိုေတာ့ ေသးေသးေလးေရးျပီး လူအမ်ား ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ျမင္သာႏိုင္ေအာင္ ဇရပ္၏နဖူးစီးမွာ ခ်ိတ္ထားေလ၏။ ထိုတြင္လည္း လူအမ်ားက ေဒၚပုဇရပ္လို႔သာ အသိမ်ားၾကျပီး ေဒၚပုဇရပ္ၾကီး ရွိတာ ေကာင္းလိုက္တာလို႔သာ ခ်ီးက်ဴးစကား ေျပာၾကားၾကေပသည္။<br /><br />ေနာက္ဆံုးတြင္ ဦးသာဒြန္းၾကီးက လံုး၀ မခံမရပ္ႏုိင္ကာ ဒီေလာက္ေတာင္ျဖစ္လွတာ ဆိုျပီး ေဒၚပု မပါဘဲ ျပဳလုိ႔ရသည့္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈတစ္ခုခုကို စဥ္းစားခန္းထုတ္ျပန္၏။ အၾကံရသြား သည္မွာ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ျပီး ရဟန္း၀တ္ေတာ့၏။ ရဟန္း၀တ္ျဖင့္ ဆြမ္းခံႂကြသည္တြင္ လူအမ်ား ဆီးၾကိဳစကားျဖင့္ ေျပာၾကသည္မွာ “ေဒၚပုဘုန္းၾကီးၾကီး ႂကြလာျပီ၊ ေဒၚပု ဘုန္းေတာ္ၾကီး ႂကြလာျပီ” ဟုသာ ျဖစ္ျပီး ဦးသာဒြန္းမွာ အမည္မက ဘုန္းၾကီးဘြဲ႔ပါ ကင္းေပ်ာက္သြားေသာေၾကာင့္ ေဒၚပုကို လက္ေျမွာက္အ႐ံႈးေပးကာ ဆြမ္းခံ ဆက္မႂကြေတာ့ ဘဲ လူထြက္ရန္ ေက်ာင္းအျမန္ေျပးေလေတာ့သည္။<br /><br />လူထြက္ျပီးေနာက္ အရက္ေသာက္၊ ဘိန္းစားကာမွ နာမည္အရင္း ေပၚထြက္လာေလ၏။ ကေလးလူၾကီး ပါးစပ္ဖ်ားတြင္ ေရပန္းစားေတာ့၏။ “<span style="color: rgb(255, 0, 0);">အရက္သမားသာဒြန္း၊ ဘိန္းစားသာဒြန္း</span>” ဟူ၍ မသိသူ မရွိေလာက္ေအာင္ လူသိမ်ားျပီး အမွားသ႐ုပ္ စံျပအျဖစ္ ေျပာစမွတ္ တြင္ရစ္ခဲ့ ေတာ့၏။ နာမည္ၾကီးတိုင္း၊ လူသိမ်ားတိုင္း ဘုန္းကံၾကီးေနျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း သိထားသင့္ ေပသည္။<br /><br />ေန႔စဥ္ ရရွိေအာင္ အားထုတ္ရမည့္ ဘုန္းကံၾကီးေၾကာင္း က်င့္စဥ္ေကာင္းမ်ားမွာ-<br />(၁) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ကိုယ္က်င့္သီလေကာင္းရွိျခင္း၊</span><br />(၂) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေကာင္းတာေျပာ၊ ေကာင္းတာလုပ္တတ္သည့္ အေျပာႏွင့္အလုပ္ညီျခင္း၊</span><br />(၃) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဒါနအမႈျပဳရာ၌ သကၠစၥ- ႐ို႐ိုေသေသလွဴဒါန္းတတ္ျခင္း</span>တို႔ ျဖစ္ၾကေပသည္။ ဘုန္းၾကီးလို ေသာ ေလာဘေစာ၍ ၾကိဳးစားအားထုတ္ရမည္မ်ဳိးမဟုတ္၊ ပါရမီအက်င့္ေကာင္းဟု သိရွိနား လည္ျပီး က်င့္ၾကံၾကိဳးစား ပြါးမ်ားအားထုတ္ရမည္ျဖစ္၏။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ပညာရေအာင္ဆည္းပူး</span><br />ပညာရွိျဖစ္ခ်င္လွ်င္ ပညာရွိသူကုိ ေပါင္းရ၏။ ပညာရွိထံ မွီ၀ဲဆည္းကပ္ နည္းယူရေပသည္။ အစဦးစြာ ပညာရွိျဖစ္ခ်င္စိတ္ ရွိရမည္ျဖစ္၏။ ကိုယ္က သူ႔ကိုအလိုရွိမွ သူက ကိုယ့္ဆီေရာက္ မည္ျဖစ္၏။ ကိုယ္က သူ႔ကိုအလိုမရွိလွ်င္ သူက ကိုယ့္ဆီ မေရာက္ႏိုင္သည့္သေဘာျဖစ္သည္။<br /><br />ဘ၀တစ္ခု အစျပဳလာသည့္အတြက္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လံုးပန္းရေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအတြက္ မည္သူမဆို သင္ၾကရေပသည္။ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနထိုင္ စားေသာက္၊ ၀တ္စားဆင္ယင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အတတ္ပညာမ်ားကို သင္ယူၾကရသည္။ ေလ့လာ ၾကရသည္။ ဆည္းပူးၾကရသည္။ ကၽြမ္းက်င္မႈရွိေအာင္လည္း ၾကိဳးစားၾကရေပသည္။ သို႔မွသာ ဘ၀မွာ ခ်မ္းသာစြာ ေနထိုင္ႏိုင္ၾကမည္။ သူတစ္ပါးကို အားကိုးေနရျခင္းထက္ ကိုယ့္အားကို ကိုယ္ကိုးႏိုင္ျခင္းက ပို၍ ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ မိမိကိုယ္တိုင္ တတ္ေျမာက္ေအာင္ အက်ဳိးျဖစ္ေစသည့္ ပညာတို႔ကို သင္ယူၾကရေပမည္။<br /><br />ရသမွ်ပညာတို႔ကို သင္ယူတတ္ေျမာက္ထားေသာေၾကာင့္ ဘ၀ကို ဘယ္ပညာရပ္ျဖင့္ ျဖစ္ေစ ျဖတ္သန္းေနလို႔ကလည္း မသင့္ေတာ္ေသးေပ။ ငါးမွ်ားတတ္လို႔ တံငွါသည္ဘ၀၊ ေလးပစ္ ေကာင္းလို႔ မုဆိုးဘ၀၊ ဖဲ႐ိုက္ကၽြမ္းလို႔ အေလာင္းကစားသမားဘ၀ အျဖစ္ျဖင့္ေတာ့ စား၀တ္ေန ေရး ေျပလည္ျပီးေရာလည္း ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းဖို႔ မသင့္ေတာ္ေသးေပ။ သူတစ္ပါးဆင္းရဲျပီးမွ ကိုယ္ခ်မ္းသာေရးအတြက္ေတာ့ မေတာင့္တအပ္ေပ။ မလိုလားအပ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘ၀ကို ထိန္းေၾကာင္းတတ္ေစရန္ လိုအပ္ျခင္းေၾကာင့္ ဘ၀ထိန္းေၾကာင္းပညာတို႔ကိုလည္း ဆည္းပူးရ ပါမည္။ ရွာေဖြရပါမည္။ သတိလက္လႊတ္၍ အခ်ိန္ကုိ ကုန္မသြားသင့္ေပ။<br /><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေလာေကာ သတၱာန မာေစေတာ</span>- <span style="color: rgb(204, 0, 0);">ေလာေကာ</span>= ေလာကကမၻာၾကီးသည္၊ <span style="color: rgb(204, 0, 0);">သတၱာန</span>= သတၱ၀ါတို႔အတြက္၊ <span style="color: rgb(204, 0, 0);">အာေစေတာ</span>= ဆရာသမား ျဖစ္၏။ မိမိပတ္၀န္းက်င္ရွိ ျမင္ရသမွ်၊ ၾကားသမွ်၊ ၾကံဳေတြ႔ရသမွ်တို႔ကို မိမိ၏ဆရာလို႔ မွတ္ယူရ၏။ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားကို ေတြ႔သည့္ အခါတြင္ ထိုသုိ႔ေနထိုင္က်င့္ၾကံရန္၊ ထိုသို႔ အားထုတ္ရန္ မိမိအား သင္ေပးေနသည္ဟု မွတ္ယူျပီး လိုက္နာက်င့္ၾကံရမည္။ သူယုတ္မာတို႔ကို ေတြ႔သည့္အခါတြင္လည္း ထိုသူတို႔သည္ မိမိအား ထိုသို႔ မျပဳလုပ္ရန္ သင္ေပးေနသည္ဟု မွတ္ယူၾကရမည္။ ၎တို႔၏ အက်င့္ဆိုးမ်ား သည္ သံသရာ၌ လြန္စြာဒုကၡေရာက္ၾကရလိမ့္ဦးမည္ဟု သံေ၀ဂပြါးျပီး ဆင္ျခင္ရ၏။ လူမိုက္တို႔ ၏အလုပ္တို႔ကို ေရွာင္ၾကဥ္ရေပသည္။ ထုိသို႔ျဖင့္ ဘ၀ကို ထိန္းေၾကာင္း ျပဳျပင္ေနထုိင္ရေပ သည္။ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက ဆုံးမထားသည္မွာ- “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">လူဟာ ဘယ္အခ်ိန္အထိ မိမိကုိယ္ကိုယ္ ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္ေနထိုင္သြားရမည္နည္းဟူမူ အသက္ ဆံုးသည့္အခ်ိန္အထိ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္ေနထိုင္သြားရမည္</span>” ဟူ၍ ဆံုးမ ခဲ့ပါသည္။<br /><br />ဒါန၊ သီလစေသာ ကံလမ္းျဖင့္ လူ၊ နတ္ခ်မ္းသာသို႔လည္းေကာင္း၊ စ်ာန္ရရွိေသာ သမာဓိ စြမ္းအားျဖင့္ ျဗဟၼာခ်မ္းသာသို႔လည္းေကာင္း ေကာင္းရာသုဂတိသို႔ ေရာက္ရွိခံစားၾကရ၏။ ၎မွာ သာသနာပကာလ၌လည္း ရရွိႏိုင္ၾကေသာ အခြင့္အေရးတို႔ျဖစ္သည္။ ၀ိပႆနာပညာ ကား ဘုရားရွင္တစ္ဆူဆူ ပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္ခ်ိန္ႏွင့္ၾကံဳမွ တတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသာ ၾကံဳေတာင့္ ၾကံဳခဲသည့္ပညာျဖစ္၏။ ၀ိပႆနာပညာျဖင့္ အားထုတ္မွ နိဗၺာန္က ထိုးထြင္း သိျမင္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">၀ိပႆနာ</span>- <span style="color: rgb(204, 0, 0);">၀ိ</span>= အထူးထူး၊ အျပားျပား၊ အဖန္တလဲလဲ၊ <span style="color: rgb(204, 0, 0);">ပႆနာ</span>= ႐ႈမွတ္ပြါးမ်ား ျခင္းျဖစ္သည္။ မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္ ေမာင္ျဖဴ၊ ေမာင္နီ၊ ေမာင္ညိဳ၊ ငါ့ဒူး၊ ငါ့ေပါင္၊ ငါ့ေျခ၊ ငါ့လက္ဟူ၍ ျမင္ရ၏။ ဉာဏ္ျဖင့္ ဆင္ျခင္လုိက္လွ်င္ ႐ုပ္တရားတို႔ ေပါင္းစုထားေသာ ႐ုပ္အစု၊ နာမ္တရားတို႔ ေပါင္းစုထားေသာ နာမ္အစုဟု ျမင္ရ၏။ ပညာျဖင့္ျမင္ရသည့္အခါတြင္ ႐ုပ္မွာလည္း ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္းသေဘာ၊ နာမ္မွာလည္း ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္းသေဘာသာ ရွိေသာ ေၾကာင့္ ေလာကဓမၼတို႔သည္ ျဖစ္ျပီးလွ်င္ ပ်က္တတ္ေသာသေဘာသာလွ်င္ ရွိၾက၏။ ထိုသို႔ မျမဲျခင္းေၾကာင့္ ဆင္းရဲလွ၏၊ ထုိတရားတို႔သည္ မိမိအလိုသုိ႔လည္းမလိုက္၊ မည္သူ တစ္စံုတစ္ဦးက ခိုင္းေနလို႔ လုပ္ေနျခင္းမ်ိဳးလည္း မဟုတ္၊ ငါပိုင္ငါးစိုးလည္း မရသည္ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အတၱမဟုတ္ အနတၱသေဘာတရားတို႔သာ ျဖစ္ၾကကုန္၏”ဟူ၍ အဖန္တလဲလဲ ႐ႈမွတ္ပြါးမ်ားေနျခင္းသည္ ၀ိပႆနာ အားထုတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။<br /><br />ထုိသို႔အားထုတ္ရန္အတြက္ ေနရာေရြးရန္မလို၊ အခ်ိန္ေရြးရန္မလိုေပ။ သတိတရားသာ အျမဲရွိေနရန္ လိုအပ္၏။ ေလ်ာင္း၊ ထုိင္၊ ရပ္၊ သြား ေလးပါးဣရိယာပုတ္ရွိရာတြင္ မိမိႏွင့္ သပၸါယမွ်ေအာင္ေနျပီး သတိတရားရွိစြာျဖင့္ ၀ိပႆနာအားထုတ္ပါလွ်င္ နိဗၺာန္ကို ေလ်ာင္းရင္း ျဖင့္လည္း ျမင္ၾကရမည္။ ထိုင္ရင္းျဖင့္လည္း ျမင္ၾကရမည္။ ရပ္ရင္းျဖင့္လည္း ျမင္ၾကရမည္။ သြားေနရင္းျဖင့္လည္း ျမင္ၾကရမည္ကို ယံုၾကည္စြာအားထုတ္ၾကပါကုန္။<br /><br />ေန႔စဥ္ ရရွိေအာင္ အားထုတ္ရမည့္ ပညာသံုးမ်ိဳးမွာ-<br />(၁) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">သင္ယူရမည့္အတတ္ပညာ၊</span><br />(၂) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဘ၀ကို လမ္းမွန္ေအာင္ ဘ၀ထိန္းေၾကာင္းေရးပညာ၊</span><br />(၃)<span style="color: rgb(51, 51, 255);"> နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း မျဖစ္မေနအားထုတ္ရမည့္ ၀ိပႆနာပညာ </span>တို႔ ျဖစ္ၾကေပသည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">က်န္းမာေအာင္ေန</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">အာေရာဂ် ပရမ လာဘ</span>- က်န္းမာျခင္းသည္ ျမတ္ေသာ လာဘ္တစ္ပါးျဖစ္၏။ က်န္းမာမွ တျခားခ်မ္းသာတု႔ိကုိ ရရွိႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ မက်န္းမာလွ်င္ ေလာကီခ်မ္းသာေရာ၊ ေလာကုတၱ ရာခ်မ္းသာပါ ဆံုး႐ံႈးႏိုင္ေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်န္းမာေအာင္ေနနည္းပညာ၊ က်န္းမာေရး ေကာင္းေၾကာင္းအက်င့္တို႔ ေန႔စဥ္ ရရွိေအာင္ အားထုတ္ရပါမည္။ မနက္တိုင္း ေရေသာက္ျပီး သည္ႏွင့္ ဆီး၊ ၀မ္းက,အစ ပံုမွန္ရွိမရွိ သတိထားရပါမည္။ က်န္းမာေရးေကာင္းရန္အတြက္ ဆီး၊ ၀မ္း၊ ေသြး၊ ေလမ်ား ညီညြတ္မႈရွိေနရမည္။<br /><br />တရားအားထုတ္ရာတြင္ ထိုင္မွတရား ထင္ေနၾကသူမ်ား ရွိၾက၏။ ထုိင္ျပီး ေနကုန္ေအာင္ အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ေသြးေလမ်ား မညီမညြတ္ျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စၾကႍေလွ်ာက္ေပး ရမည္။ တရားအမွတ္ မျပတ္ဖို႔သာလို၏။ ထိုင္ျခင္းျပတ္သြားလွ်င္ တရားအားထုတ္ျခင္း ရပ္သြားသည္ဟူေသာ အစြဲရွိေနလွ်င္ ျဖဳတ္သင့္ေပသည္။ ဘုရားရွင္က ႏွမ္းတစ္ေစ့မွ်ေလာက္ ေသာ အစာကို၀င္လွ်င္ပင္ အသက္ရွင္ေနႏိုုင္ေသာ ပါရမီေထာက္ပံ့သည့္ ကိုယ္ခံအားရွိသူ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒုကၠရစရိယအက်င့္ကို ေျခာက္ႏွစ္ၾကာက်င့္ႏိုင္ေပသည္။ ဘုရားအေလာင္း ေတာ္တို႔မွတစ္ပါး မည္သူမွ် မစြမ္းႏိုင္ေပ။ မိမိတို႔က တစ္ရက္ေလာက္ ထမင္းမစားလိုက္ရ လွ်င္ပင္ အားျပတ္ျပီး တရားဆက္အားမထုတ္ႏိုင္ဘဲျဖစ္ႏိုင္၏။ “ထမင္းအသက္ ခုနစ္ရက္” ဆိုသည့္အတုိင္း ခုနစ္ရက္ထက္ အစာငတ္ပါလွ်င္ အသက္ေသသြားႏိုင္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်န္းမာေရးအတြက္ မွ်တေအာင္စားေပးဖို႔ လုိအပ္၏။<br /><br />၀ိပႆနာအားထုတ္ရာတြင္ ကိုယ္ဆင္းရဲ၊ စိတ္ဆင္းရဲခံျပီး အားထုတ္ရမည္ မဟုတ္၊ ဉာဏ္ေတာ့ ဆင္းရဲသည့္ အားထုတ္နည္းျဖစ္ေပသည္။ ကိုယ္က်န္းမာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနတတ္ရပါမည္။ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ မေနတတ္လွ်င္လည္း က်န္းမာေရးအတြက္ ထိခိုက္ ႏိုင္၏။ က်န္ဖန္ျပီး စိတ္ပူတတ္သူမ်ား ႏွလံုးေရာဂါရတတ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ေအးခ်မ္းေအာင္ ေနျခင္းျဖင့္ က်န္းမာေရးကို ဂ႐ုစုိက္ရမည္ျဖစ္သည္။<br /><br />ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားထားေသာ ေအာက္ပါအသက္ရွည္က်န္းမာေၾကာင္း နည္းလမ္းေကာင္းမ်ား ကို က်င့္ၾကံျပီး ေန႔စဥ္ က်န္းမာေရးအတြက္ အားထုတ္ၾကပါေလ-<br /><br />(၁) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">မိမိႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္ေသာ ေဆး၀ါးဓာတ္စာ၊ အစားအေသာက္၊ အေနအထိုင္ တို႔ႏွင့္သာ ျပဳမူေနထိုင္ စားေသာက္ျခင္း၊</span><br />(၂) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">အတိုင္းအရွည္သိျပီး ခ်င့္ခ်ိန္စားေသာက္တတ္ျခင္း၊</span><br />(၃) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေၾကလြယ္က်က္လြယ္ေသာ အစားအေသာက္ကိုသာ စားေသာက္ျခင္း၊</span><br />(၄) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ငါးပါးသီလျမဲျခင္း၊</span><br />(၅) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ကလ်ာဏမိတၱ-အေဆြခင္ပြန္းေကာင္းရွိျခင္း</span> တုိ႔ ျဖစ္ၾကေပသည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ဥစၥာရေအာင္ရွာ</span><br />ဘုရားရွင္က စီးပြါးမရွာရန္ တားျမစ္ထားျခင္းမရွိေပ။ စီးပြါးရွာေနလွ်င္ တရား,မရႏိုင္လို႔ ေဟာၾကားမထားေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ စီးပြါးလည္းရွာ တရားလည္းအားထုတ္ရေပမည္။ သမၼ ေလာဘႏွင့္ ၀ိသမၼေလာဘဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိရာတြင္ သမၼေလာဘျဖင့္ စီးပြါးရွာထိုက္ေပသည္။ ၀ိသမၼေလာဘျဖင့္ စီးပြါးမရွာထိုက္ေပ။ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">သမၼေလာဘဆိုသည္မွာ သူ႔ဘက္ကိုလည္းၾကည့္တတ္၊ ကိုယ္ဘက္ကိုယ္လည္း ၾကည့္တတ္ေသာ စီးပြါးရွာျခင္းမ်ိဳး</span> ျဖစ္၏။ <span style="color: rgb(255, 0, 0);">၀ိ၀မၼေလာဘဆိုသည္မွာ ကုိယ္ခ်မ္းသာျပီးေရာ၊ သူ ဘာျဖစ္ျဖစ္၊ ငါ့ျမင္းငါစိုင္း စစ္ကိုင္းေရာက္ေရာက္၊ ငါ့ေလွငါထိုး ပဲခူး ေရာက္ေရာက္ဟူေသာ ငါတေကာ, ေကာတတ္သည့္ ငါေကာင္းစားေရးကိုသာ အဓိက ထားျပီး သူတစ္ပါးပ်က္စီးေၾကာင္းကို ထည့္မတြက္ဘဲ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ေခါင္းပါးသူတို႔၏ စီးပြါးရွာျခင္းမ်ိဳး</span>ကို ေခၚေပသည္။<br /><br />ထိုႏွစ္မ်ဳိးတြင္ သမၼေလာဘျဖင့္ စီးပြါးရွာရမည္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္က အနာထပိဏ္ သူေဌးၾကီးသည္ ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္၏။ စီးပြါးဥစၥာကို ရွာေဖြပါသည္။ တရားရသြားလွ်င္ ဘာစီးပြါးမွ မရွာေတာ့ဘဲေနျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေပ။ သာသနာေတာ္ၾကီးပြါးေၾကာင္း ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆး ဟူေသာ ပစၥည္းေလးပါးအား ေထာက္ပံ့ႏိုင္ရန္အတြက္ စီးပြါးဥစၥာမရွိဘဲ လက္ခ်ည္းသက္သက္ျဖင့္ သာသနာေတာ္စည္ပင္ပါေစဟု ဆုေတာင္းေန႐ံုျဖင့္ ျဖစ္လာ လိမ့္မည့္မဟုတ္ေပ။ အနာထပိဏ္သူေဌးၾကီးကဲ့သို႔ အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းသြားရပါမည္။ ယခု ေခတ္ဆိုလွ်င္ ဦးေအာင္ျမင့္(လူပ်ံေတာ္ပတၱျမား)သည္လည္း သာသနာေတာ္အတြက္ရည္စူးျပီး စီးပြါးရွာခဲ့သူတစ္ဦးျဖစ္ေပသည္။ မႏၲေလး မစိုးရိမ္စာသင္တိုက္ၾကီးအား တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ သားအဖႏွစ္ဦးသည္လည္း ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူမ်ားျဖစ္လင့္ကစား သာသနာေတာ္အတြက္ ရည္စူးျပီး စီးပြါးရွာခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ သာသနာ့အာဇာနည္မ်ား ေမြးထုတ္ေပးသည့္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးကို တည္ေထာင္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။<br /><br />စီးပြါးရွာရာတြင္ သူတစ္ပါးကိုလည္း ၾကည့္တတ္ရမည္။ ကိုယ့္အက်ိဳးလည္း ၾကည့္တတ္ရမည္။ အတၱႏွင့္ပရဆိုေသာ မိမိသူတစ္ပါး အက်ိဳးကိုၾကည့္ျပီး မွ်တေအာင္ ရွာတတ္ရမည္ျဖစ္သည္။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေစတနာေကာင္းေလးထည့္လုပ္၊ ဘာပဲေရာင္းေရာင္း ေစတနာေကာင္းေလး ထည့္ေရာင္း</span>” ဆိုေသာ အဆံုးအမေလးကုိ အျမဲႏွလံုးသြင္းကာ စီးပြါးဥစၥာရွာေဖြၾက၍ သာသနာေတာ္ အတြက္လည္း ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းၾကပါက ယခုဘ၀ ခ်မ္းသာ႐ံုတင္မက ေနာင္သံသရာလည္း ခ်မ္းသာျပီး ေနာက္ဆုံး နိဗၺာန္သို႔ အက်ိဳးျပဳေသာ ပါရမီကုသုိလ္ထူးမ်ား ရရွိသြားၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ကုသိုလ္ရေအာင္ အားထုတ္</span><br />“<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေရဗူးႏွင့္ ဖိနပ္ မပါလွ်င္ ေႏြခါမွ သိမည္၊ ဒါနႏွင့္သီလ မပါလွ်င္ ေသခါက် သိမည္</span>။”ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ေလးမွာ ဒါန၊ သီလအားထုတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေရွးက ဒါနျပဳလုပ္ခဲ့သူတို႔မွာ ယခုဘ၀ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနႏိုင္ၾက၏။ စား၊ ၀တ္၊ ေနေရးအတြက္ ေနကုန္ေအာင္ ပင္းပန္းၾကီးစြာ မရွာေဖြရေပ။ သက္သက္သာသာျဖင့္ ရရွိသံုးေဆာင္ႏိုင္ၾက၏။ ၎မွာ မိမိတို႔ေဘးတြင္ ျမင္သာေသာဥပမာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မျမင္သာႏိုင္ေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ရွိ၏။ တခ်ိဳ႕ အကုသုိလ္အလုပ္ျဖင့္ စီးပြါးရွာေသာ္လည္း ခ်မ္းသာေနၾကျပီး တခ်ိဳ႕ ကုသိုလ္တရားပြါးမ်ားျပီး ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ပါေသာ္ လည္း ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေနၾက၏။ ထုိကြာျခားခ်က္ကိုျမင္လွ်င္ ကံ,ကံ၏အက်ိဳးကို မယံုၾကည္ဘဲ ရွိတတ္ေပသည္။<br /><br />ဘုရားရွင္ေဟာၾကားထားေသာ ကံေလးမ်ိဳးရွိ၏။ (၁) အျဖဴကံ၊ (၂) အမည္းကံ၊ (၃) အျဖဴ အမည္း ေရာသည့္ကံ၊ (၄) အျဖဴအမည္း မေရာသည့္ကံတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ အျဖဴကံသည္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ လုပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳးသက္သက္ေပးျခင္း၊ အမည္းကံသည္ မေကာင္းသည့္ အကုသုိလ္လုပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဆိုးက်ိဳးသက္သက္ေပးျခင္း၊ အျဖဴအမည္း ေရာသည့္ကံသည့္ ေကာင္းသည့္ ကုသိုလ္အလုပ္ေရာ၊ မေကာင္းသည့္ အကုသုိလ္အလုပ္ေရာ ဒြန္တြဲလုပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳး ေရာေႏွာေပးျခင္း၊ အျဖဴအမည္း မေရာသည့္ ကံမွာ ကုသုိလ္လည္းမဟုတ္ အကုသုိလ္လည္းမဟုတ္ ၀ိပႆနာကုသုိလ္ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္၏။ အဟတၱမဂ္ဖိုလ္ကုသိုလ္ပင္ျဖစ္သည္။ သံသရာ၌ အျဖဴအမည္း ေရာသည့္ကံမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ ေသာေၾကာင့္ ယခုဘ၀တြင္ ေကာင္းမႈျဖင့္လုပ္စားေသာ္လည္း အတိတ္က အကုသုိလ္ အက်ိဳးေပးေနခ်ိန္တြင္ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာမ်ား မရရွိမခံစားရေပ။ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ အလုပ္တို႔ျဖင့္ စီးပြါးရွာေသာ္လည္း ၾကီးပြါးတိုးတက္ေအာင္ျမင္ေနျပီး ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ ေနၾကျခင္းမွာ အတိတ္က ကုသုိလ္အက်ိဳးေပးေနခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရရွိခံစားေနရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။<br /><br />ဒါနျပဳရာတြင္ ဒါန၏အက်ိဳးကို သိထားျခင္းသာျဖစ္ျပီး အက်ိဳးကိုေမွ်ာ္ျပီးလွဴျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေပ။ သူတစ္ပါးခ်မ္းသာေရးအတြက္ ေမတၱာစိတ္သက္သက္ျဖင့္ ေပးကမ္းျခင္းျဖစ္၏။ နိဗၺာန္၏ အေထာက္အပံ့့ျဖစ္ေအာင္ ေပးလွဴရေပသည္။ ထိုသို႔ရည္စူးျပီး ဒါနျပဳရာတြင္ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">တစ္ယာ ကြမ္းေဆး၊ ေရေအးတစ္ခြက္၊ ဆီတစ္စက္ႏွင့္၊ လကၻက္တစ္႐ိုး၊ ၾကံတစ္ခ်ိဳးမွ်၊ ျမတ္ႏိုးၾကည္ျဖဴ၊ ဒါနဟူသည္၊ အလွဴေကာင္းမႈ၊ ရရာျပဳေလာ့။</span>” ဟူေသာ မာဃေဒ၀လကၤာအတိုင္း က်င့္ၾကံအား ထုတ္ၾကပါကုန္။<br /><br />ဒါနသာျပဳခဲ့ျပီး သီလမပါခဲ့သူမ်ားမွာ အသက္ၾကာရွည္ မေနရဘဲရွိ၏။ တခ်ိဳ႕ အမိ၀မ္းထဲမွာပင္ ေသၾကရ၏။ တခ်ိဳ႕ ေမြးျပီးခ်င္း ေသၾကရ၏။ တခ်ိဳ႕ အရြယ္ငယ္စဥ္မွာ ေသၾကရ၏။ ထိုသို႔ အသက္တိုျခင္း၊ အနာေရာဂါထူေျပာျခင္း၊ အဂၤါမျပည့္စံုျခင္းစသည္တို႔မွာ သံသရာက သီလ နည္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ပစၥည္းဥစၥာေပါႂကြယ္၀ေသာ္လည္း သီလနည္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ထိုသို႔ေသာ ဆိုးက်ိဳးမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရကာ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ၾကရေပ၏။ ဒါန၏အက်ိဳးတရား တို႔မွာ သီလပါမွ ပိုျပီး ျပည့္စံုေကာင္းမြန္စြာ အက်ိဳးခံစားႏိုင္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒါနလည္းျပဳ သီလလည္းေဆာက္တည္ၾကရန္ အားထုတ္ၾကရပါမည္။<br /><br />စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာျဖင့္ ေနႏိုင္ရန္အတြက္ သမထဘာ၀နာ ပြါးမ်ားအားထုတ္ၾကရ၏။ စိတ္၏ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းမႈရွိျခင္းေၾကာင့္ ပညာရရန္လည္း လြယ္ကူ၏။ စိတ္ျငိမ္သည့္အတြက္ အာ႐ံုတရားမ်ားေနာက္သို႔ စိတ္ဗ်ာမမ်ားေတာ့ဘဲ ျငိမ္ျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနႏိုင္၏။ တရား အားထုတ္ရာတြင္ အေစာင့္အေရွာက္ သမထကမၼ႒ာန္မ်ားျဖစ္သည့္ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေမတၱာကမၼ႒ာန္း၊ ဗုဒၶါႏုႆတိကမၼ႒ာန္း၊ မရဏာႏုႆတိကမၼ႒ာန္း၊ အသုဘကမၼ႒ာန္း</span>တို႔ကို ပြါးမ်ားအားထုတ္ရ ေပသည္။ ေမတၱာပြါးျခင္းျဖင့္ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈ ရရွိ၏။ ေဘးရန္လည္းကင္း၏။ တရား အားထုတ္ရာတြင္ အေႏွာင့္အယွက္မ်ား နည္းပါးသျဖင့္ စိတ္ခ်မ္းသာႏိုင္ေပသည္။ ဘုရား ဂုဏ္ေတာ္မ်ား အခါခါပြါးျခင္းျဖင့္ ဘုရားကို ၾကည္ညိဳေသာ သဒၶါတရားမ်ား ထက္ျမက္ ေစသည္။ အႂကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္စိတ္မ်ား ေရာက္ရွိလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားဆံုးမသည့္အတိုင္း က်င့္ၾကံအားထုတ္မႈမ်ား ပို၍ပို၍ ယံုၾကည္စြာ လုပ္ေဆာင္လာႏိုင္ေပသည္။ မရဏာႏုႆတိပြါး မ်ားျခင္းျဖင့္ သတိတရားကို ျဖစ္ေစ၏။ ေသျခင္းတရားကို အမွတ္ရေနသည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေကာင္းမႈတို႔ကို မေမ့မေလ်ာ့ ပြါးမ်ားအားထုတ္လို္စိတ္မ်ား ထက္သန္ေစေပသည္။ အသုဘ ကမၼ႒ာန္းပြါးျခင္းသည္ ေလာဘကို အျမန္ကုန္ေစေသာကမၼ႒ာန္းျဖစ္၏။ သံသရာအဆက္ဆက္ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း ထုိေလာဘတရားေၾကာင့္ ရွည္ၾကာစြာ က်င္လည္ခဲ့ရေပျပီ။ ခင္တြယ္စရာ၊ တက္မက္စရာဟူ၍ အခါခါပြါးေနသူ၌ ေလာဘတရား တိုးပြါးၾကျပီး ရြံရွာစရာ၊ မတင့္တယ္ ဖြယ္ရာကို အခါခါပြါးမ်ားသူတို႔တြင္ ေလာဘကို အျမန္ကုန္ေစ၏။ တရားအားထုတ္ရာတြင္ ထို အေစာင့္အေရွာက္ ကမၼ႒ာန္းတုိ႔ကို ပြါးမ်ားအားထုတ္ေပးၾကရပါမည္။<br /><br />နက္နဲခက္ခဲသည့္တရားတို႔ကုိ ပညာၾကီးသူတို႔သည္ လ်င္ျမန္လြယ္ကူစြာ သိႏိုင္၏။ ၀ိပႆနာ တရား အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ပါရမီမျပည့္ေသး၍ ယခုဘ၀ နိဗၺာန္ မျမင္ရေသးေတာင္မွ ေနာင္ဘ၀ အဆက္ဆက္ ပညာၾကီးရင့္ေၾကာင္း ကုသုိလ္ျဖစ္၏။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္၌ တရားေတာ္ ကုိ တခဏမွ်ေဟာၾကားလိုက္႐ံုျဖင့္ သစၥာေလးပါးကို ထိုးထြင္းသိသူတို႔မွာ သံသရာက ၀ိပႆနာတရား ပြါးမ်ားခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္၏။ “၀ိပႆနာ တရား အခါခါ ပြါးမ်ားပါေသာ္လည္း တရားမရေသး”ဟူ၍ စိတ္ပ်က္အားငယ္ရန္ မေနသင့္ေပ။ ပါရမီတရား မျပည့္မျခင္း ျဖည့္က်င့္ ဆည္းပူးရသည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ စိတ္ရွည္ဇြဲသန္သည္းခံျပီး ပြါးမ်ားအားထုတ္ၾကရမည္။ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ေဟာၾကားသလို ေျပာရလွ်င္ သတိတရားမျပတ္မလပ္ဘဲ အားထုတ္ႏိုင္ပါက မနက္အားထုတ္ ညေန တရားရႏိုင္ေပသည္။ ေသခါနီးအထိ အားထုတ္ ေနာက္ဘ၀ ေသာတာပန္ အရင္ျဖစ္ႏွင့္မည္။ ေနာက္ဘ၀ ေသာတာပန္ မျဖစ္ႏွင့္ေသးလွ်င္ လည္း ဓမၼကထိကနတ္သားက ဘုရားတရား ေဟာၾကားေပးလုိက္သည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း တရားရသြားႏိုင္ေပသည္။</span><br /><br />ေန႔စဥ္ ကုသိုလ္ရေအာင္အားထုတ္ရမည္မွာ ဒါနျပဳ၊ သီလေဆာက္တည္၊ သမထအားထုတ္၊ ၀ိပႆနာပြါးမ်ားျခင္းျဖင့္ က်င့္ၾကံရေပမည္။ ငါတို႔ျဖင့္ ၀ိပႆနာမွ ၀ိပႆနာဟူ၍ ဒါန၊ သမထ တို႔ကို ပစ္ပယ္၍လည္း မေနသင့္ေပ။ တခ်ိဳ႕ရွိတတ္လို႔ သတိေပးျခင္းျဖစ္၏။ ဒါနသည္ သံသရာရွည္သည္ဟု ေဟာၾကားသူမ်ားရွိၾကေပသည္။ ဒါနသည္ ေလာဘကိုသတ္ျခင္း ျဖစ္၏။ ကိုယ့္မွာရွိေနသည့္ ပစၥည္းဥစၥာတို႔ကို ခင္တြယ္သည့္ ေလာဘတဏွာကို ပယ္သတ္ႏိုင္မွ ဒါနကို ျပဳႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာၾကီး ဦးေရႊေအာင္ေရးသားခဲ့သည့္ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">တစ္စတစ္စ၊ စြန္၀ံ့မွလွ်င္၊ ဘ၀ေနာက္ေႏွာင္း၊ ဆက္တိုင္းေကာင္း၏။</span>”ဆိုသည့္အတိုင္း ေလာဘကို တစ္စတစ္စ စြန္႔ႏိုုင္ျပီး ေနာက္ဆံုး ကုန္ခန္းသြားျပီး ဘ၀နိဂံုး အဆံုးသတ္ႏိုင္ၾကမည္ ျဖစ္သည္။<br /><br />ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ရရွိေအာင္ ပြါးမ်ားအားထုတ္ရမည့္ (၁) ကုသုိလ္၊ (၂) ဥစၥာ၊ (၃) က်န္းမာေရး၊ (၄) ပညာ (၅) ဘုန္းတန္ခိုး စသည္တို႔ကို အႏွစ္ထပ္ထုတ္လိုက္လွ်င္<br />(၁) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">က်န္းမာေရးကို အထူးဂ႐ုစုိက္ျပီး</span><br />(၂) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း ကုသိုလ္တရားအားလုံးတို႔ကို ပြါးမ်ားအားထုတ္ရမည္</span> ျဖစ္ပါသည္။<br /><br />ေန႔စဥ္ ထိုငါးမ်ိဳး ရရွိေအာင္ အားထုတ္ဖုိ႔ သတိျဖစ္ေစရန္အတြက္ “<span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">ငါးမ်ိဳး = ယေန႔ ဘာရျပီးျပီလဲ?</span>” ဟူေသာ ေမးခြန္းေလးကို မိမိကိုယ္ကို ေန႔စဥ္ ေမးသင့္ေပသည္။ ည အိပ္ယာ ၀င္ခ်ိန္ မအိပ္ခင္ ေမးမိလိုက္လို႔ ဘုရားရွိခိုးျပီးမွအိပ္လိုက္လွ်င္ပင္ လြန္စြာအက်ိဳးမ်ားသြားပါ မည္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္က စ႑ာလီဟူေသာ မိန္းမၾကမ္းၾကီးသည္ သာသနာတြင္း လူျဖစ္ ခြင့္ရေသာ္လည္း ေတာင္ေမြးကို အေဖာ္ျပဳခ်ိန္အထိ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာကိုပင္ ကိုးကြယ္ရ ေကာင္းမွန္း မသိခဲ့သူျဖစ္၏။ တစ္ေန႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ထုိ အမ်ိဳးသမီးၾကီးသည္ ေသျပီးေနာက္ ငရဲသို႔ လားရေတာ့မည္ကို ျမင္ေလသည္။ ဘုရားရွင္က ခ်ီးေျမွာက္ေတာ္မူလို ေသာေၾကာင့္ ထို အမ်ိဳးသမီးၾကီး ေသရမည့္လမ္းမွ ဆီးၾကိဳ၍ ႂကြခ်ီေတာ္မူ၏။ လမ္း၌ ဆံုေသာ အခါ ဘုရားရွင္က ရပ္ေတာ္မူျပီး အရွင္အာနႏၵာအား ၾကည့္ေတာ္မူေလသည္။ အရွင္အာနႏၵာ လည္း ထိုအမ်ိဳးသမီးကို ဘုရားရွင္ ခ်ီးေျမွာက္ေတာ္မူလိုေၾကာင္းသိျပီး “ေလာကတြင္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အသင့္အား ခ်ီးေျမွာက္ရန္ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ သည္” ဟုဆိုျပီး ဘုရားရွင္အား ရွိခိုးရန္ တိုက္တြန္းေလ၏။<br /><br />စ႑ာလီအဘြားအိုၾကီးသည္ ဘုရားရွင္၏ မဟာက႐ုဏာေတာ္ျဖင့္ ၾကည့္႐ႈေနသည္ကို ျမင္လွ်င္ ေလာက၌ အျမတ္ဆံုး ဘုရားရွင္အား ယခုမွ သိခြင့္ရတယ္၊ ငါ့လိုလူကိုေတာင္ က႐ုဏာထားေတာ္ မူေပတယ္ဟူ၍ သတိသံေ၀ဂျဖစ္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေျခဖမိုးေတာ္ကို အားရပါးရ ရွိခိုးေလ၏။ ဘုရားရွင္လည္း အေထာက္အပံ့ေကာင္း ရသြားသည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဆက္လက္၍ ႂကြခ်ီေတာ္မူေလသည္။ အမ်ိဳးသမီးၾကီးသည္ ဘုရားရွင္အား ၾကည္ညိဳရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ျပီး ခရီးဆက္ေလေသာ္ ႏြားေခြ႔ခံရကာ ထိုလမ္းမွာပင္ ေသဆံုးျပီး ဘုရားရွင္အား ၾကည္ညိဳစိတ္ေၾကာင့္ နတ္ျပည္၌ စႏၵာလီနတ္သမီးအျဖစ္ ထင္ရွားျဖစ္ခဲ့ေလသည္။<br /><br />စာ႐ႈသူဓမၼမိတ္ေဆြအေပါင္း ကိုယ္က်န္းမာ စိတ္ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ပါရမီကုသိုလ္တရားမ်ား ပြါးမ်ား အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။<br />(<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု</span>)</div></span></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-52571525238213096652010-06-30T11:45:00.006+04:002010-07-01T06:54:27.506+04:00ေရွာင္ကြယ္ ဓမၼ အႏၲရာယ္မ်ား<div style="text-align: center;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">“<span style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span>”</span></div><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ အ၀ိဇၨာ အေမွာင္ထုေၾကာင့္ ၀ိဇၨာဉာဏ္ကင္းေပ်ာက္ကာ နိဗၺာန္သို႔ မ်က္ေမွာက္ မျပဳႏိုင္ဘဲ ရွိခဲ့သည္မွာ ဂဂၤါ၀ါလု သဲစုမကေအာင္ ဘုရားအဆူဆူလည္း ပြင့္ေတာ္မူခဲ့ျပီ၊ အသေခ်ၤအနႏၲ ဒုကၡသည္ ဘ၀ေတြလည္း စံုခဲ့ျပီ၊ မာနတံခြန္ အလံထူျပီး လူ႔ခ်မ္းသာ စၾကာမင္း၊ နတ္ခ်မ္းသာ သိၾကားမင္းႏွင့္ ကမၻာမ်ားစြာ သက္တန္းရွည္ၾကာ စ်ာန္ခ်မ္းသာ ခံစားျပီး ျဗဟၼာမင္းၾကီး အျဖစ္ႏွင့္လည္း ဘ၀မ်ားစြာ ခံစားခဲ့ေခ်ျပီ။ ရရွိထားသည့္ ခ်မ္းသာေလး အစဥ္ျမဲေနသည္ အထင္တစ္လံုးႏွင့္ ရက်ိဳးမနပ္ခဲ့သည့္အျဖစ္တို႔ႏွင့္သာ စံုခဲ့လွေပျပီ။</span></div><br /><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><div style="text-align: justify;"><span style="color: rgb(51, 51, 255);">သာသနာႏွင့္လည္းၾကံဳ၊ သာသနာကိုလည္း ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ကာမွ ျမတ္ဗုဒၶ ေဒသနာေတာ္က နားထဲသို႔ ေရာက္ခြင့္ရကာ ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားတည္ႏိုင္ၾက၏</span>။ <span style="color: rgb(255, 0, 0);">သာသနာႏွင့္လည္း မၾကံဳ၊ ၾကံဳဆံုပင္ျငားေသာ္လည္း သာသနာေတာ္ကိုမၾကိဳက္ေတာ့ အမွားေနာက္ ေကာက္ေကာက္ ပါေအာင္ ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ေနရသည္ႏွင့္ ဘုရားစကား နားမခ်မ္းသာ ကုလားမည္း ျမက္ထမ္းသမားလို တရားနာရာ၌ ခါးလည္းပူ နာလည္းပူတြင္ ခါးကိုသာအပူခံႏိုင္၊ နားကိုေတာ့ အပူမခံႏိုင္သကဲ့သို႔ျဖစ္ျပီး ႏွလံုးသားမွာ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာကို ပယ္ခြင္းၾကကုန္၏</span>။<br /><br />အ၀ိဇၨာ- မသိမႈေၾကာင့္ “ေပါက္တတ္ကရေတြ အေတာ္လုပ္တတ္တဲ့ေကာင္”ဟူ၍ ေလာကီ အလုပ္တို႔တြင္ အသံုးမက်မႈတို႔ကို အခ်င္းခ်င္း ကဲ့ရဲ႕ျခင္းျပဳၾက၏။ ေလာကုတၱရာပညာရဖို႔ အ၀ိဇၨာ အဓိပၸါယ္မွာ-<br />- <span style="color: rgb(51, 51, 255);">သိသင့္တာေတြကို မသိတာ အ၀ိဇၨာ</span>၊<br />- <span style="color: rgb(51, 51, 255);">မသိသင့္တာေတြကို သိေနတာ သည္လည္း အ၀ိဇၨာ</span>ပင္ျဖစ္၏။”<br />သိသင့္တာေတြကို သိမထားေတာ့ ကိုယ္ထင္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္ေတာ့၏။ မသိသင့္တာ ေတြကိုသာ သိထားျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ္လုပ္တာ အမွန္ထင္ျပီး ေလွ်ာက္လုပ္ျပန္ပါသည္။ ဘုရားစကားကို ပယ္ခြင္းမိလို႔ ထိုထိုေသာ အမွားေတြရင္းျပီး ရရွိခဲ့သည့္အျမတ္တို႔မွာ ဘ၀၏ ဒုကၡဇာတ္လမ္း၌ ဆက္လက္ကာ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနၾကရသည့္အျဖစ္ႏွင့္ အာမေျငာင္းတမ္း ဆို၊ မ်က္ရည္မခန္းစတမ္း ငိုၾကရျပီး ေကြးေနေအာင္ က၊ ေဆြးေနေအာင္ လြမ္းျပၾကရင္း မျငီးေငြ႔စတမ္း ေနခဲ့ၾကသည္မွာ ကမၻာအသေခ်ၤအနႏၲ ရွိခဲ့ေလျပီ။<br /><br />ဒုကၡ၏အဆံုး၊ ခ်မ္းသာျခင္း၏အမြန္ျမတ္ဆံုးျဖစ္သည့္ သႏၲိသုခ(နိဗၺာန္)သို႔ အလွ်င္ျမန္ဆံုး မ်က္ေမွာက္မျပဳႏိုင္ေအာင္ တားဆီးတတ္သည့္ ဓမၼအႏၲရာယ္မ်ားကို လြန္က်ဴးလြန္မိခဲ့ျခင္း ေၾကာင့္ ပါရမီေတာ္ဆည္းပူးခဲ့သည့္ အေလာင္းေတာ္ၾကီးမ်ားပင္ အာသေ၀ါကုန္ခန္းေအာင္ က်င့္ၾကံျပီးေသာ္လည္း ေလာကဓံဒုကၡဆိုးတို႔ျဖင့္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၾကရသည့္အျဖစ္တို႔ ရွိခဲ့ၾကေပ သည္။ ေလာကတြင္ ေျပာၾကသည့္ “အေသဆိုးလိုက္တာ”ဟူ၍ျဖစ္၏။ အေသဆိုးျခင္း၊ လွျခင္းကို ခႏၶာကိုယ္ပ်က္ယြင္းမႈႏွင့္ ေလာကလူတို႔ တိုင္းတာၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အမွန္မွာ ဘုရားရွင္အလိုေတာ္အရ ဘ၀မွန္က ဘယ္ဘ၀မွ မေကာင္း၊ ဘ၀ဆံုးသည့္ နိဗၺာန္သာလွ်င္ အမြန္ျမတ္ဆံုးအျဖစ္ ဘုရားရွင္ ဆံုးမေတာ္မူေသာေၾကာင့္ အာသေ၀ါကုန္ခန္းျပီးလွ်င္ ပံုစံမ်ိဳးစံု ျဖင့္ ေသ၊ ထိုသူ အေသလွသူျဖစ္၏။ ေသၿပီးေနာက္ ဘ၀ရွိေနေသးလွ်င္ ထိုသူ အေသမလွ ေသးေပ။<br /><br />အေသလွျခင္း မလွျခင္းက ေနာင္၊ မေသခင္ေရွာင္ၾကရမည့္ ဓမၼအႏၲရာယ္မ်ားကိုကား နိဗၺာန္မရခင္ ၾကားကာလ၌ သိထားၾကရမည့္ အခ်က္မ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရွာင္သင့္ သည္မ်ားကို ေရွာင္၊ ေဆာင္သင့္သည္မ်ားကို ေဆာင္ႏိုင္ၾကရေအာင္ ဤဓမၼေဆာင္းပါးျဖင့္ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ မေတာ္စပ္ခဲ့ဘူးေသာ ေဆြမ်ိဳး၊ မတင္ခဲ့ဘူးေသာ ေက်းဇူးမည္သည္ မရွိ႐ိုး အမွန္ပင္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ထုိ ေက်းဇူးတရားတို႔ကို ဦးညႊတ္ျပီး ေက်းဇူးဆပ္ ေရးသား တင္ျပလုိက္ပါသည္။<br /><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-weight: bold;">အမွတ္(၁) ဓမၼ အႏၲရာယ္- “ကံမႏၲရာယ္”</span><br />“<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေကာင္းတာလုပ္က ေကာင္းက်ိဳးရ၊ မေကာင္းတာလုပ္က ဆိုးက်ိဳးရ</span>”သည္မွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တုိင္း သိရွိထားၾကသည့္ အေျခခံသမၼာဒိ႒ိ အစဦးဆံုး အျမင္မွန္တရားျဖစ္၏။ ထုိအျမင္မွန္ တရား စဦးျဖာ၍ ယံုၾကည္လက္ခံမႈ မရွိၾကသူမ်ားမွာ အမွန္(၁)ဓမၼအႏၲရာယ္မ်ားကို က်ဴးလြန္ မိတတ္သည္မွာ မလြဲဧကန္သာျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သာသာနာပ ကာလတို႔၌ ထုိကံကို က်ဴးလြန္မိၾကေသာေၾကာင့္ ဘ၀အေသေခ်ၤ အပါယ္ဆင္းရဲတြင္ ခံစားၾကရ၏။ ဘုရားရွင္တရား နာၾကားခြင့္ မရရွိလို႔ ကံ,ကံ၏အက်ိဳးကို သိခြင့္မရဘဲ က်ဴးလြန္မိၾကသည္ကို အသာထား၊ ဘုရားရွင္ ပြင့္ထြန္းခ်ိန္တြင္ သစၥာေလးပါးတရားေတြ တသြင္သြင္ေဟာၾကားေနစဥ္ကာလ၌ ဘုရားရွင္ကို ကန္႔လန္႔တိုက္သည့္ အရွင္ေဒ၀ဒတ္လို ပေစၥကဗုဒၶအေလာင္းအလ်ာသည္ပင္ ဘုရားနားကပ္၍ မိုက္ခဲ့မိလို႔ ယခု အ၀ီစိတြင္ ခံစားလို႔ ေနရေခ်ျပီ။<br /><br />မဂ္ဖိုလ္ကုိ တားျမစ္သည့္ ထို အမွတ္(၁) ဓမၼအႏၲရာယ္တို႔မွာ ပဥၥာနႏၲရိယကံ (၅)ပါးတို႔ ျဖစ္ၾက၏။ ၎တို႔မွာ-<br />(၁) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">မာတုဃာတက</span> = အမိကို သတ္ေသာကံ၊<br />(၂) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ပိတုဃာတက</span> = အဖကို သတ္ေသာကံ၊<br />(၃) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ရဟႏၲဃာတက</span> = ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္ကို သတ္ေသာကံ၊<br />(၄) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေလာဟိတုပၸါဒက</span> = ဘုရားရွင္အား ေသြးစိမ္းတည္ေအာင္ ျပဳမိေသာကံႏွင့္<br />(၅) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">သံဃေဘဒက</span> = ဘုရားသား သံဃာေတာ္မ်ားအား အခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္မႈမရွိေအာင္ သံဃာဂိုဏ္းခြဲေသာကံ တို႔ျဖစ္ၾက၏။<br /><br />ထုိငါးပါးေသာကံတို႔တြင္ သံဃာဂိုဏ္းခြဲေသာကံကုိ လူတို႔မက်ဴးလြန္ႏိုင္၊ ဘုရားသားေတာ္မ်ား ခ်င္းသာ က်ဴးလြန္ႏိုင္ေသာကံဟု မွတ္သားသိရွိရပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ သံဃာေတာ္မ်ား သိမ္ေတာ္အတြင္း ေဒသနာၾကား၊ ဥပုသ္ျပဳၾကရာ၌ ေက်ာင္းရွိ သံဃာေတာ္မ်ား အညီအညြတ္ ျပဳလုပ္ၾကသည္တြင္ ညီညြတ္မႈမရွိဘဲ သံဃာအခ်င္းခ်င္း ဂိုဏ္းကြဲေအာင္ လုပ္ျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ေၾကာင္း ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတာ္ဦးဇ၀န၏တရားမွ မွတ္ခ်က္စကား နာၾကားခဲ့ရပါသည္။ ဆရာ့စကားလည္း ေထာက္ခံ၊ လြန္ပို၍နာခံတတ္ၾကေစရန္ အၾကံျပဳလိုသည္မွာ လူတို႔လုပ္က ထိုကံ မဟုတ္ဟု မမွတ္ယူမိၾကေစရာ၊ မက်ဴးလြန္မိဖို႔သာ သတိတရား လက္ကိုင္ထား၍ ေရွာင္ရွားသင့္ပါေပသည္။<br /><br />ပဥၥာနႏၲရိယကံ က်ဴးလြန္မိ၍ ဒုကၡေတြ အလူးအလဲ ခံ၊ မဂ္ဖိုလ္ကို ေတာ္လွန္မိၾကသည့္ ပုဂၢိဳလ္တို႔၏ သာဓကမ်ားမွ ပမာတစ္ခု ျပရပါလွ်င္ ဘုရားရွင္လက္ထက္က အဖသတ္သား မင္းတရား အဇာတသတ္မင္းၾကီးကို ျပဆိုပါမည္။ မင္းၾကီးသည္ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">သာမညဖလသုတ္</span>”- ရဟန္းျပဳရျခင္း၏ အက်ိဳးတရားေတြကိုျပဆိုေသာ တရားေတာ္ၾကီးကို နာၾကားျပီးမွ အျမင္မွန္ရရွိကာ သူေတာ္ေကာင္းဘ၀ ေရာက္ရွိခဲ့သူျဖစ္ျပီး သာသနာေတာ္စည္ပင္ေၾကာင္း အတြက္ ပထမသဂၤါယနာတင္ရန္ ေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္ခဲ့ေသာ မင္းတရားၾကီးျဖစ္ခဲ့၏။ သာမည ဖလသုတ္ တရားေတာ္ကို နာၾကားျပီးေနာက္ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္တို႔၌ ဘုရားရွင္အား ၾကည္ညိဳၾက ေသာ ဒကာ ဒကာမတို႔တြင္ အျမတ္ဆံုး၊ အသာဆံုးသူ ျဖစ္ခဲ့၏။ အဖကို နန္းခ်၍ မင္းအျဖစ္ အတင္းလုပ္ကာ အဖေျခဖ၀ါးကို ဓားျဖင့္ခြဲ၊ အစာငတ္ေအာင္ထားျပီး ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ခဲ့ျခင္း ပဥၥာနႏၲရိယကံၾကီးကို က်ဴးလြန္မိခဲ့ေသာေၾကာင့္ သာမညဖလသုတ္ နားၾကားျပီး လွ်င္ ေသာတာပန္တည္ႏိုင္ေလာက္သည့္ ပါရမီရွိထားေသာ္လည္း မဂ္ဖိုလ္ႏွင့္ လက္တစ္ကမ္းအလိုတြင္ ထို ပဥၥာနႏၲရိယကံ မဟာတံတိုင္းၾကီး ကာဆီးထားျခင္းေၾကာင့္ မဂ္ဖိုလ္ႏွင့္ေ၀းကာ ေသျပီးေနာက္ အပါယ္ဘံုဒုကၡေဘးသို႔ က်ေရာက္ရ ရွာေလသည္။<br /><br />ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ကယ္တင္ရွင္လည္း မဟုတ္ေသာ၊ ဖန္ဆင္းရွင္လည္း မဟုတ္ေသာ၊ ကုိယ့္အလုပ္ ကုိယ္ျပီးေအာင္လုပ္တတ္ဖို႔သာ လမ္းညႊန္ေပးေတာ္မူေသာ အရွင္ျဖစ္၏။ ဘုရားရွင္၏ဆံုးမစကားအတိုင္း ကိုယ့္ျပဳသည့္ကံ ကိုယ္ထံျပန္လာျခင္းေၾကာင့္ ပဥၥနႏၲရိယကံ က်ဴးလြန္မိသူျဖစ္လွ်င္ မည္သူမဆို ထိုအတိုင္း အက်ိဳးေပးျခင္းျဖစ္၏။ ထုိအတိုင္း ခံစားရမည္သာျဖစ္၏။ ဤကဲ့သုိ႔ မဂ္ဖိုလ္ကိုလည္း တားျမစ္၊ အပါယ္သို႔လည္း ခ်ပစ္တတ္သည့္ အမွတ္(၁) ဓမၼ အႏၲရာယ္ၾကီးကို ပမာထံုး ႏွလံုးမူျပီး လူ႔အျဖစ္ မ႐ံႈးရေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္ၾက သည့္အျပင္ မိဘေက်းဇူးကိုလည္း ဆပ္၊ သံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္တို႔ကိုလည္း ေထာက္ပံ့ ၾကျပီး အိမ္တြင္း၌ ဘုရားရွင္ႂကြေရာက္ေနသလို ဆြမ္း ပန္း ေရခ်မ္း၊ ဆီမီး ခဲဖြယ္ အသြယ္သြယ္တို႔ျဖင့္ သူ႔အခ်ိန္ႏွင့္သူ လွဴဒါန္းဆက္ကပ္ျပီး အထူးထူးေသာ ကုသိုလ္ျမတ္ တို႔ကို လက္မလြတ္စတမ္းအရယူကာ သာသနာႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳက်ိဳးနပ္သူမ်ားျဖစ္ေအာင္ က်င့္ေဆာင္ၾကပါေလ။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">အမွတ္ (၂) ဓမၼ အႏၲရာယ္- “ကိေလသႏၲရာယ္”</span><br />ကိေလသ ရန္စြယ္ ခပင္းမက်န္ေအာင္ ပယ္ခြင္းျပီးမွ ဇာတိဇာတ္က ရပ္တန္႔မည္ျဖစ္၏။ ကိေလသာဆယ္ပါးမွ မဂ္ဖိုလ္ကို အဓိကတားဆီးသည့္ အမွတ္(၂) ဓမၼ အႏၲရာယ္ၾကီးမွာ အယူမွားသည့္ ဒိ႒ိကိေလသာတရားပင္ျဖစ္၏။ ဒိ႒ိ (၃၂) မ်ိဳးရွိရာတြင္ ျခံဳငံု၍သိထားသင့္သည့္ ဒိ႒ိတို႔ကိုသာ ေဖာ္ျပေပးပါမည္။ ၎တို႔မွာ-<br />(၁) <span style="color: rgb(255, 0, 0);">သကၠာယဒိ႒ိ</span> = ခႏၶာငါးပါး ပရမတၳတရားျဖစ္ေသာ ႐ုပ္၊ နာမ္တရားတို႔ကို “ငါ၊ သူတစ္ပါး၊ ေယာက်္ား၊ မိန္းမ၊ ဒူး၊ ေပါင္၊ ခါး၊ ေျခ၊ လက္၊ သား၊ သမီး၊ ေျမး၊ ျမစ္”ဟု အျမင္မွားျခင္း။<br />(၂) <span style="color: rgb(255, 0, 0);">သႆတဒိ႒ိ</span> = ခိုင္သည္၊ ျမဲသည္၊ တည္သည္၊ တန္႔သည္၊ ဘ၀ကူးသည္၊ ဘ၀ဆက္ သည္၊ အသက္ဆက္သည္၊ လိပ္ျပာခြဲသည္၊ လိပ္ျပာေခၚသည္၊ လိပ္ျပာစင္သည္၊ ကူးတို႔ခ ထည့္သည္ဟု အယူ၀ါဒရွိျခင္း။<br />(၃) <span style="color: rgb(255, 0, 0);">ဥေစၧဒဒိ႒ိ </span>= ျပတ္သည္၊ စဲသည္၊ ယခုဘ၀ ေသျပီးလွ်င္ ေနာင္ ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဟူ၍ အယူမွားျခင္း။<br />(၄) <span style="color: rgb(255, 0, 0);">နိယတမိစၧာဒိ႒ိ</span> = စြဲစြဲျမဲျမဲ ေသသည္အထိ ယူထားေသာ အယူရွိသည့္ နိယတမိစၧာဒိ႒ိ သံုးမ်ိဳးရွိပါသည္။ ၎တို႔မွာ-<br />(က) <span style="color: rgb(204, 0, 0);">နတၳိကဒိ႒ိ </span>= ဘာလုပ္လုပ္ အက်ိဳးတရားမရွိဟု ယူဆျခင္း (ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳး တစ္စံုတစ္ရာ မရွိဟူ၍ ယူျခင္း)။<br />(ခ) <span style="color: rgb(204, 0, 0);">အေဟတုကဒိ႒ိ</span> = အေၾကာင္းတရားလည္း မရွိ၊ ကံတရားလည္း မရွိဟု ယူဆျခင္း (အေၾကာင္းကံကို ပယ္ေသာအယူ)။<br />(ဂ) <span style="color: rgb(204, 0, 0);">အကိရိယဒိ႒ိ </span>= ကုသိုလ္၊ အကုသုိလ္မရွိဟု ယူဆျခင္း (ေကာင္းမႈျပဳေသာ္လည္း ျပဳသည္ မမည္၊ မေကာင္းမႈျပဳေသာ္လည္း ျပဳရာမေရာက္ဟု ယူေသာအယူ) တို႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။<br /><br />ထို အျမင္မွား၊ အယူမွား ဒိ႒ိတရားမ်ားက မဂ္ဖိုလ္ကို တားဆီးၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်းဇူးရွင္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">တရား ေနာက္မွ အားထုတ္၊ ဒိ႒ိ အရင္ျဖဳတ္</span>”ဟူ၍ က႐ုဏာတရား ေ႔ရွထား၍ ဆံုးမထားခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ မဟာက႐ုဏာရွင္ ျမတ္စြာဘုရားကလည္း ဒိ႒ိကို အရင္ဦးစြာျဖဳတ္ၾကရန္ ဥပမာျပ ဆံုးမေတာ္မူပံုမွာ- “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ခ်စ္သား ခ်စ္သမီးတို႔၏ ဦးေခါင္းထက္၌ မီးေလာင္စြဲေနသည္ရွိေသာ္ ထုိမီးသည္ အဘယ္အရပ္၊ အဘယ္ေနရာက ကူးစက္ေလာင္စြဲသည္ကို ခဏအသာထား၊ အရင္ဦးစြာ မီးကိုသာ ျငိမ္သတ္ဖို႔ အားထုတ္ရ မည္</span>” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ခ်စ္သား ခ်စ္သမီးတို႔၏ရင္၀၌ လွံစူး၀င္သည္ရွိေသာ္ အဘယ္ အရပ္၊ အဘယ္ေနရာကလာျပီး စိုက္၀င္လာသည္ကို စံုစမ္းရန္ အသာထား၊ ဦးစြာ ရင္၀တြင္ စိုက္ေနေသာ လွံကိုႏႈတ္ျပီး ကုသရမည္</span>”ဟူ၍ျဖစ္၏။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">အမွတ္ (၃) ဓမၼ အႏၲရာယ္- “၀ိပါကႏၲရာယ္”</span><br />၀ိပါက၀ဋ္သည္ အက်ိဳးေပး ဒုကၡသစၥာျဖစ္၏။ နိဗၺာန္ မေရာက္မျခင္း ေနာက္ကေန ထက္ၾကပ္လိုက္ေနျပီး အခါအခြင့္သင့္တိုင္း အက်ိဳးေပးေနတတ္သည့္သေဘာ ျဖစ္ပါသည္။ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း သမုဒယသစၥာေၾကာင့္ အက်ိဳးေပးဒုကၡသစၥာရရွိျခင္းသည္ အျခားသူ မဆိုထားႏွင့္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးပင္ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">၀ိပါက္ၾကမၼာ မေနသာ</span>”ႏိုင္ဘဲ ၀ိပါက္ေတာ္ (၁၂)ပါး အေႂကြးကို တစ္ခုခ်င္း ေက်ေအာင္ ေပးဆပ္ေတာ္မူရေလသည္။<br /><br />ထိုသို႔ သံသာရ ၀ဋ္ဒုကၡ နိဗၺာန္မရမျခင္း လည္ၾကရသည့္ ထုိဒုကၡ စက္ရဟတ္ၾကီးသည္ ေလာင္စာမီး တဏွာျငိမ္းမွ ဘ၀ဇာတ္ အျပီးတိုင္သိမ္းျပီး ခ်ဳပ္ျငိမ္းၾကရမည္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘ၀ဇာတ္ မသိမ္းေသးခင္မွာေတာ့ ၀ိပါက၀ဋ္ ေနာက္ကပါေနဦးမည္သာ။ ဘုရား၊ ရဟႏၲာ အရွင္ျမတ္မ်ား၌ ကိေလသာ အာသေ၀ါတရား ကုန္ခန္းေသာ္လည္း ၀ိပါက၀ဋ္ မကုန္ေသးျခင္းမွာ ခႏၶာကိုယ္ အႂကြင္းရွိေနေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။<span style="color: rgb(51, 51, 255);"> စာလိုအားျဖင့္ သဥပါဓိေသသ နိဗၺာန္ (<span style="color: rgb(153, 51, 0);">ခႏၶာကိုယ္အႂကြင္းရွိေသာနိဗၺာန္</span>)သာ ရရွိထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ခႏၶာကိုယ္ အႂကြင္းမရွိေတာ့ေသာ(<span style="color: rgb(153, 51, 0);">အဏုပါဓိေသသနိဗၺာန္</span>) ရရိွမွသာ ဒုကၡအားလံုးရပ္ျပီး အျငိမ္းၾကီး ျငိမ္းေတာ္မူႏိုင္ၾကေလကုန္၏</span>။ ခႏၶာရိွေနေသးလွ်င္ ၀ဋ္ဒုကၡရွိေနေသး၏။ ဘုရား၊ ရဟႏၲာတို႔ သည္ ကိေလသာမရွိျခင္းေၾကာင့္ ေနာင္ခႏၶာ မလာႏိုင္ေတာ့ေပ။ ထိုသို႔ ပရိနိဗၺာန္ျပဳျပီးမွ အျငိမ္းဓာတ္ ကိန္းႏိုင္ၾကေသာ္လည္း ပရိနိဗၺာန္မျပဳခင္၌ ကိုယ္သာနာ၍ စိတ္မနာၾကေတာ့ဘဲ က်န္ရွိသည့္ ၀ိပါက၀ဋ္ကို ခႏၶာျဖင့္ ၀ဋ္ေႂကြးဆပ္ရ၏။<br /><br />၀ိပါက၀ဋ္တို႔၌ ယခုဘ၀ တရားမရႏုိင္သည့္ အမွတ္ (၃) ဓမၼ အႏၲရာယ္ၾကီးမွာ မိခင္၀မ္း၌ သေႏၶတည္ကတည္းက ပညာဉာဏ္- အေမာဟဟိတ္ မပါခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထို အႏၲရာယ္ ၾကီးမွာ ယခုဘ၀ နိဗၺာန္ရေရး ေရွာင္ရွားလို႔ ရႏိုင္သည့္အရာ မဟုတ္ပါေပ။ စာလိုအားျဖင့္ ဒြိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္လို႔ ေခၚပါသည္။ ၎၌ အေလာဘဟိတ္ႏွင့္ အေဒါသဟိတ္မ်ားရွိျပီး သာမန္အား ျဖင့္ ေလာကီပညာအရာတြင္ တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ သိပ္မကြာလွဘဲ ေလာကုတၱရာပညာအရာ၌ ပရမတၳသေဘာတရားေတြကို ဒြိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္တို႔က နားမလည္ႏိုင္ေၾကာင္း မွတ္သားသိရွိရ ပါသည္။ စာေရးသူအေနအားျဖင့္ ဒြိဟိတ္ႏွင့္ တိဟိတ္ ခြဲျခားကာျပဖို႔အေရး အလြန္ပင္ ၀န္ေလး လွသည့္အတြက္ ခြဲျခားကာ မျပေတာ့ျပီ။<br /><br />ေဆာင္ရမည့္အေရးတို႔ကိုသာ အတိုးခ်ကာ ၾကိဳးစားသင့္ေၾကာင္း အၾကံျပဳလိုသည္မွာ မိမိသည္ ဒြိဟိတ္ တိဟိတ္ ဘယ္ဟိတ္မ်ားျဖစ္ပါလိမ့္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးမေနသင့္။ ငါေတာ့ျဖင့္ ဒြိဟိတ္ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လို႔ တရားအားထုတ္လည္း အလကား၊ မရဖို႔သာ မ်ားသည္ဟူ၍ လက္မိႈင္ခ် ေငးေမာေနရန္လည္း မေနသင့္။ လုပ္သင့္သည္မွန္သမွ်တို႔ကို ပညာရွိတို႔ မွာၾကားသည့္အတိုင္း တစ္တပ္တစ္အား ၾကိဳးစားကာ က်င့္ၾကံၾကရပါမည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဥပမာျပရပါလွ်င္ သစ္တံုးၾကီးကို လႊဲျဖင့္ ပိုင္းျဖတ္ရာ၌ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ျပတ္တာက သူ႔အလုပ္၊ ျဖတ္ရမွာက ကိုယ့္အလုပ္</span>”၊ ထုိႏွစ္လုပ္ ကြဲကြဲျပားျပားသိရွိကာ ကိေလသာပါးျပီးကင္းေအာင္ ဒါနကိုလည္း ျပဳ၊ သီလကို လည္း ေဆာက္တည္၊ သမထ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာတရားတို႔ကိုလည္း ၾကိဳးၾကိဳးစားစား က်င့္ၾကံပြါးမ်ား အားထုတ္ပါလွ်င္ အနာဂတ္ မေ၀းေသာကာလတြင္ နိေရာဓသစၥာၾကီးကို အမွန္ပင္ ျမင္ရလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္စြာအားထုတ္ၾကရေပမည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">အမွတ္ (၄) ဓမၼ အႏၲရာယ္- “အရိယူပ၀ါဒႏၲရာယ္”</span><br />အရိယာပုဂၢိဳလ္ မဆိုထားႏွင့္၊ မည္သူ႔ကိုမွ် ျပစ္မွားေစာ္ကားလိုေသာစိတ္မ်ား မျဖစ္ေအာင္ ေနထိုင္က်င့္ၾကံသင့္၏။ ႏႈတ္ျဖင့္လည္း မျပဳႏွင့္၊ ကိုယ္ျဖင့္လည္း မျပဳေလႏွင့္။ ရန္ကိုရန္ခ်င္း မတံု႔ျပန္ မိၾကေစႏွင့္။ ရန္စေတြ ပ်ိဳးေနၾကလို႔ ျငိမ္းခြင့္မရသည့္ ဒုကၡတရားေတြကို သံေ၀ဂ ဉာဏ္ျဖင့္ၾကည့္႐ႈကာ အျမဲဆင္ျခင္သင့္လွ၏။ ရန္မလိုမွ ရန္ျပိဳမည္၊ ရန္ျပိဳမွ ေအးခ်မ္းမည္ျဖစ္ သည္။<br /><br />မာနျဖင့္ ေထာင္လႊား၊ ဒိ႒ိျဖင့္ မိုက္မွားကာ အခ်င္းခ်င္း ျပစ္မွားၾကျခင္းေတြႏွင့္ တစ္ဖက္က ရန္မခင္ တစ္ဖက္သတ္ ရန္ဆင္မိျခင္းေတြေၾကာင့္ ကိုယ့္ကာယကံ ကုိယ့္ထံျပန္၊ ကိုယ္၀စီကံ ကိုယ္ထံျပန္၊ ကုိယ့္မေနာကံ ကိုယ္ထံျပန္သည့္ ဒုကၡေတြသာ ရရိွေနၾကရ၏။ ထိုကဲ့သို႔ တစ္ဖက္သားကို ျပစ္မွားမိၾကရာ၌ အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔ကိုမ်ား ျပစ္မွားေစာ္ကားမိလိုက္လွ်င္ျဖင့္ ေတာင္းပန္ခြင့္မရလိုက္ပါက ၾကီးေလးလွသည့္ အမွတ္ (၄) ဓမၼ အႏၲရာယ္ကို လြန္က်ဴးမိေတာ့၏။ အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔ကို ျပစ္မွားမိျခင္း ထို အရိယူပ၀ါဒကံကလည္း မဂ္ဖိုလ္ကို တားျမစ္သည့္ ကံၾကီးပင္ျဖစ္ေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ အရိယာသူေတာ္စင္အား ျပစ္မွားမိလို႔ ေတာင္းပန္လွ်င္ကား ေက်ေအးကင္းေပ်ာက္ မဂ္ဖိုလ္ကို ရခြင့္ရွိႏိုင္ေပသည္။<br /><br />အရိယာပုဂၢိဳလ္ရယ္မွ မဟုတ္၊ မည္သူ႔ကိုမွ် မျပစ္မွားမိေအာင္ ေနႏိုင္လွ်င္ အေကာင္းဆံုးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တရားစခန္းမ်ားတြင္ ေလ့က်င့္ေပးသည့္ ေက်းဇူးရွင္ၾကီးမ်ားအား ျပစ္မွားမိခဲ့ေသာ အျပစ္တို႔ ရွိေနပါလွ်င္ မဂ္ဖိုလ္ကို တားဆီးေနမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ တရားမ႐ႈမွတ္ခင္တို႔၌ အရင္ဦးစြာ ဦးခိုက္ေတာင္းပန္ၾကသည့္ အေလ့အက်င့္မွာ မြန္ျမတ္လွေပ၏။ ည အိပ္ယာ ၀င္ခါနီးတိုင္း ထိုအတိုင္း ျပဳက်င့္ႏိုင္က ပို၍ ေကာင္းေပသည္။ ေန႔စဥ္၀တ္ျပဳ၍ သံသရာက ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရေသာ ဘုရား၊ ရဟႏၲာအစျဖာေသာ ေက်းဇူးရွင္္ခင္ပြန္းၾကီးဆယ္ပါးတို႔ႏွင့္ ယခုဘ၀ ေတြ႔ၾကံဳရသည့္ ထိုေက်းဇူးရွင္ၾကီးတို႔အေပၚ၌ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ တစ္ပါးပါးေသာ ကံတို႔ျဖင့္ ျပစ္မွားေစာ္ကားမိျခင္းမ်ား ရွိႏိုင္သည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ လက္ဆယ္ျဖာမိုး မာန္ကိုခ်ိဳး၍ ဦးညႊတ္ကန္ေတာ့ၾကရာ၏။<br /><br />အရိယာသူေတာ္စင္တို႔ကို ျပစ္မွားမိျခင္းေၾကာင့္ ရရွိေသာဆိုးက်ိဳးတို႔မွာ လြန္စြာၾကီးမားလွ၏။ စိဥၥမာန အမ်ိဳးသမီးသည္ အမွန္မဟုတ္ ပံုသဏၭာန္လုပ္၍ ဘုရားႏွင့္ ကိုယ္ေလးလက္၀န္ျဖစ္ရ ပါသည္ဟု လူဘံုအလယ္ထဲတြင္ ဘုရားရွင္အား အရွက္ခြဲခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ေျမမ်ိဳခံရျခင္း၊ အရွင္ ေဒ၀ဒတ္သည္ ဘုရားရွင္အား ေက်ာက္ေမာင္းဆင္ သတ္ခဲ့ရာ၌ ကြဲအက္သည့္ ေက်ာက္စ မွန္ကာ ဘုရားရွင္၏ေျခမ,ေတာ္ ေသြးစိမ္းတည္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ေျမမ်ိဳခံရျခင္း၊ ဘုရားရွင္၏ ေယာကၡမေတာ္ေဟာင္း သုဗၺဗုဒၶသာကီ၀င္မင္းၾကီးသည္ ဘုရားရွင္ ဆြမ္းခံႂကြရာ အ၀င္လမ္း တို႔တြင္ ေသေသာက္က်ဴး ငမိုက္သားတို႔ကို ဘုရားရွင္အား မူးရစ္ရမ္းကားစြာ ဆဲေရးတိုင္ထြာ ျခင္းျပဳရန္ ခိုင္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေျမမ်ိဳခံရျခင္း၊ နႏၵကဘီလူးသည္ လက္ယာရံ အဂၢသာ၀က အရွင္သာရိပုတၱရာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီး ဖလသမာပတ္ ၀င္စားေတာ္မူေနခ်ိန္တြင္ ဦးေခါင္းကို လက္ျဖင့္႐ုိက္ပုတ္မိျခင္းေၾကာင့္ ေျမမ်ိဳခံရျခင္း၊ နႏၵလုလင္သည္ ရဟႏၲာဘိကၡဳနီအရွင္မ ဥပလ၀ဏ္ကို ရာဂစိတ္ျဖင့္ မိစၧာစာရ က်ဴးလြန္ျပစ္မွားမိျခင္းေၾကာင့္ ေျမမ်ိဳခံရျခင္းတို႔သည္ အရိယာပုဂၢိဳလ္ျမတ္တို႔အား ျပစ္မွာမိျခင္းေၾကာင့္ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္၌ အထင္အရွား ျဖစ္ခဲ့ေသာ အရွင္လတ္လတ္ ေျမမ်ိဳခံခဲ့ၾကရသည့္ သာဓကတို႔ပင္ျဖစ္၏။<br /><br />အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔အား ျပစ္မွားမိျခင္းေၾကာင့္ ရရွိေသာ ဆိုးက်ိဳးဆယ္မ်ိဳးကိုလည္း ေအာက္ေဖာ္ျပပါလကၤာျဖင့္ မွတ္သားၾကပါေလ-<br /><br />“<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အရိယာဇာတ္၊ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ကို၊ ေျပာတတ္ျပစ္ဆို၊ အညစ္ပို၍၊ မလိုရန္ၿငိွဳး၊ ထိုသူမ်ိဳး၌၊ ဆယ္မ်ိဳးျပစ္ဒဏ္၊ ရျမဲမွန္ခဲ့၊ ေသြးအန္ျဖစ္လြယ္၊ ေရာင္း၀ယ္႐ံႈးျခင္း၊ ခ်ိဳ႕ယြင္းအဂၤါ၊ ႐ူးၾကေဖာက္ျပန္၊ ၾကမ္းတမ္းစြပ္စြဲ၊ ေသကြဲသားခ်င္း၊ ပ်က္ျခင္းစည္းစိမ္၊ ေနအိမ္မီးေလာင္၊ ဒုကၡေဘာင္သည္၊ လူ႔ေဘာင္ဒိ႒၊ ေတြ႔ၾကံဳရ၍၊ ေသကမလြဲ၊ ပါယ္ငရဲ၀ယ္၊ ကမၻာစြဲခဲ့၊ ေရာက္ဆဲ လူ႔ျပည္၊ တက္ျပန္ေလေသာ္၊ က်က္သေရမြဲ၊ မဂ္ဖိုလ္လြဲ၍၊ အျမဲၾကမၼာ၊ ၀ဋ္ေၾကာင္းပါသည္၊ ေရွာင္ရန္ ဓမၼ အႏၲရာယ္တည္း။</span>”<br /><br /><span style="font-weight: bold;">အမွတ္ (၅) ဓမၼ အႏၲရာယ္- “အာဏာ ၀ီတိကၠမႏၲရာယ္”</span><br />ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ အာဏာစက္သည္ အနႏၲစၾကာ၀ဠာသို႔တိုင္ တည္ေတာ္မူေပသည္။ ဘုရား သားေတာ္မ်ားအေနျဖင့္ ဘုရားရွင္က ၀ိနည္းေတာ္ကို ဒီအတိုင္း ေစာင့္ထိန္းၾကရမည္ဆိုလွ်င္ ဒီအတိုင္းသာ လိုက္နာၾက၏။ ဟိုလိုေလး လုပ္ခြင့္ေပးပါလို႔ အတြန္႔မတက္ၾကေပ။ အတြန္႔တက္ခဲ့ေသာ ရဟန္းဆိုးမ်ား ရွိခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ သာသနာေတာ္ ထက္ျခမ္းကြဲခဲ့သည့္ ျဖစ္ရပ္မွန္ၾကီးကလည္း ယခုထက္တိုင္ ဂယက္႐ုိက္ခတ္ေနေပသည္။<br /><br />ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳျပီးေနာက္ ႏွစ္တစ္ရာ အၾကာတြင္ သံဃာေတာ္တစ္ေသာင္း စုေပါင္း၍ သိကၡာေတာ္ ၂၂၇ သြယ္မွ ေလွ်ာ့ပါရန္ အဓမၼ၀ါဒ(၁၀)ခ်က္တို႔ကို တင္ျပကာ ေတာင္းဆို လာၾကရာ အရွင္မဟာယသ ကိုယ္ေတာ္ၾကီးဦးေဆာင္၍ ရဟႏၲာတစ္သိန္းတို႔ျဖင့္ ဒုတိယ သဂၤါယနာတင္ေတာ္မူခဲ့ၾကျပီး ထိုအရွင္ဆိုးမ်ားစြာတို႔ကို ေမာင္းထုတ္ကာ ျပည္ႏွင္လိုက္ၾက ေပသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ အဓမၼ၀ါဒအယူ သံဃာတို႔က သူ႔ဘာသူ မဟာသံဃိကဂိုဏ္းဟူ၍ အမည္သမုတ္ ဂုဏ္ေရာင္ထုတ္ျပီး ၀ိနည္းေတာ္(၁၀)ခ်က္တို႔ကို ပယ္ျဖဳတ္ၾကကာ ယခုအခါ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာဟူ၍ ထင္ရွားစြာတည္ရွိေနေလသည္။<br /><br />ဗုဒၶဘာသာ ႏွစ္ဘာသာမရွိ၊ ဘုရားသား ဧကန္မွန္လွ်င္ တစ္သားတည္းသာ ရွိေနရေပမည္။ ဘုရားစကားေတာ္တို႔အား ျပင္လို ျပင္၊ စြက္လို စြက္၊ ျဖည့္လိုလွ်င္ ျဖည့္ လုပ္ေနၾကပါလွ်င္ ငါလည္းပဲဘုရားလုပ္ခ်င္ေနၾကသည့္သေဘာသာ ျဖစ္ေနေပသည္။ တုႏိႈင္းမဲ့ဘုရားရွင္၏ သားေတာ္အစစ္ျဖစ္ပါလွ်င္ကား ဘုရားမွာရာ တေသြမတိမ္း ေစာင့္ထိန္းကာေနၾကရမည္ျဖစ္ သည္။ သို႔မွသာ မဂ္ဖိုလ္အေရးက ေတြးေလတိုင္း မေ၀းႏိုင္ေတာ့ဘဲ က်င့္ႏိုင္သေလာက္ ခရီးေပါက္ကာ လူတို႔ထက္ အျမန္ဆံုးေရာက္မည္ျဖစ္၏။<br /><br />ဘုရားသားေတာ္မ်ားအေနျဖင့္ အမွတ္ (၅) ဓမၼ အႏၲရာယ္ၾကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ ခရီးႏွင္ႏိုင္ ရပါမည္။ ဘုရားသား သံဃာေတာ္မ်ားသည္ က်ဴးလြန္လိုေသာေစတနာျဖင့္ ဘုရားတားျမစ္ ထားသည့္ ၀ိနည္းေတာ္(စည္းကမ္း)တို႔ကို ေဖာက္ဖ်က္မိၾကျခင္း၊ က်ဴးလြန္မိေသာ အျပစ္(အာပတ္)တို႔ကို ေဒသနာၾကားျခင္း(အာပတ္ေျဖျခင္း) မျပဳလုပ္ဘဲေနျခင္းတို႔ေၾကာင့္ မဂ္ဖိုလ္ကို တားျမစ္ခံၾကရျခင္းျဖစ္၏။ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ လူတို႔ထက္ မဂ္ဖိုလ္ႏွင့္နီးေၾကာင္း သိကၡာေတာ္ျမတ္တို႔ျဖင့္ ပါရမီျဖည့္ခြင့္ ရရွိၾကသလို မဂ္ဖိုလ္ႏွင့္ေ၀းေၾကာင္း အျပစ္တို႔ကို လြန္က်ဴးမိ၍ အာပတ္မေျဖႏိုင္ၾကပါလွ်င္လည္း လူတု႔ိထက္ပင္ မဂ္ဖိုလ္ႏွင့္ ေ၀းလွ၏။<br /><br />က်ဴးလြန္လိုေသာေစတနာျဖင့္မဟုတ္ဘဲ ေခတ္အခါအေျခအေနသေဘာအရ ေရွးကလို ေျခလ်င္ႂကြျမန္းၾကကာ လိုရာခရီးသြားၾကတာမဟုတ္ေတာ့ ယာဥ္စီး၍သာ သြားၾကရာ၌ ၀တၳဳေငြ ကိုင္ၾကရ၏။ ထုိသုိ႔ေသာအာပတ္တို႔ကို ေသးငယ္သည္ မထီသေဘာျဖင့္ ေဒသနာ ၾကားရန္မလိုဟု သေဘာထားကာ မေနၾကရပါဘုရား။ ျမိဳ႕ထဲသို႔ ႂကြၾကရာ၌ ဟကြဲကာ ၀တ္ဆင္ထားသည့္ ျမန္မာမ, ကျပားတို႔ကုိျမင္လွ်င္ သံေ၀ဂ,သာ ႏိုင္ႏိုင္ပြါးၾကပါကုန္ဘုရား။ မာတုဂါ မွန္သာမွန္လွ်င္ ခရီးအတူ မသြားၾကရန္ႏွင့္ တစ္မိုးအတူ မအိပ္ၾကေစရာ။ လူတို႔ အၾကိဳက္သာ လိုက္ေနရလွ်င္ျဖင့္ ၀ိနည္းေတာ္အေဖာ္မထားသလိုျဖစ္ျပီး ၾကာလာလွ်င္ အာပတ္ေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္ မျဖစ္ရေအာင္ ေန႔စဥ္သာေဒသနာၾကားၾကပါကုန္ဘုရား။<br /><br />ဆရာႏွင့္ဒကာဆိုသည္မွာ မဂ္ဖိုလ္ကို အတူရၾကဖို႔အေရး “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ကၽြန္းကိုင္းမီွ၊ ကုိင္းကၽြန္းမွီ</span>” ဆိုသလို အျပန္အလွန္ မွီေနၾကရသည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ သတိတရား အခါခါပြါးႏိုင္ပါမွ မဂ္ဖိုလ္ကို အတူတက္လွမ္းႏိုင္ၾကမွာပါဘုရား။ ေခတ္လူေတြ ေျပာမရ,ဆိုမရဟူ၍ လစ္လ်ဴ႐ႈ ပစ္မထားၾကဘဲ ဘုရားဆံုးမ,ထားသည့္အတိုင္းသာ အားမနာတမ္းဆံုးမ၍ မၾကိဳက္လွ်င္လည္း မတတ္ႏိုင္၊ သာသနာေတာ္အေရးအတြက္မို႔ အမွန္အတိုင္း မည္သူ႔မွ် မငဲ့ကြက္ဘဲ ခတ္ျပတ္ျပတ္ ေဟာေတာ္မူၾကပါဘုရား။ သည့္အျပင္ ထိုအေရးမွာ ဆရာဒကာတို႔၏ က်င့္ႏွစ္ျဖာညီမွ်ၾကမွ အခ်င္းခ်င္းမွီႏိုင္ၾကမည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ တြဲလက္ခ်င္း မျဖဳတ္တမ္း ခိုင္ေအာင္ ျမဲျမံစြာ ရွိထားၾကရပါမည္။<br /><br />နိဗၺာန္သို႔တူ႐ူ မေကြ႔မေကာက္ ေျဖာင့္တန္းစြာေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကေအာင္ မဂ္ဖိုလ္အား ထားဆီးၾက မည့္ ဆိုခဲ့သည့္ ဓမၼ အႏၲရာယ္ၾကီးတို႔ကို သတိ၀ီရိယၾကီးစြာေရွာင္ရွားၾက၍ ေဆာင္ထားရမည္ တို႔ကိုလည္း သဒၶါ၊ သတိ၊ သမာဓိ၊ ၀ီရိယာ၊ ပညာ ဗိုလ္ငါးျဖာတို႔ျဖင့္ က်င့္ေဆာင္ကာေနၾကပါ ကုန္။ သို႔မွသာ မၾကာခင္၌ ရည္မွန္းရာနိဗၺာန္ၾကီးကို ၾကည္ရွင္းစြာမဂ္ဖိုလ္အလင္းျဖင့္ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ၾကရျပီး သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လံုး မေတြ႔ၾကံဳမခံစားခဲ့ရသည့္ အမြန္ျမတ္ဆံုး ခ်မ္းသာၾကီးကို ေတြ႔ျမင္ခံစားၾကရမည္မွာ မလြဲဧကန္သာျဖစ္ေတာ့၏။<br /><br />စာ႐ႈသူ ဓမၼမိတ္ေဆြအေပါင္းႏွင့္ အနႏၲသတၱ၀ါအားလံုးတို႔၌ ေဘးရန္ကင္းပ၍ ကိုယ္ႏွင့္စိတ္ ညီမွ်ၾကကာ ခ်မ္းသာစြာတရားအားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။<br />(<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဣ ဒံ ေမ ပုညံ အာသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု။</span>)</div></span></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-56183473468288829582010-05-21T13:51:00.007+04:002010-05-21T14:25:33.762+04:00စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔ ပထမ<div style="text-align: center;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">“<span style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span>”</span></div><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">အေျခခံပညာစာသင္ေက်ာင္းတိုင္းတြင္ ေက်ာင္း၀န္းအတြင္း၌ ေရးသားထားသည့္ “စိတ္ ဓာတ္၊ စည္းကမ္း၊ ပညာ”ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကို ငယ္စဥ္အခါကပင္ ဖတ္မွတ္ခဲ့ၾကရပါသည္။ စာတိုသေလာက္ အဓိပၸါယ္က ေလးနက္လွ၏။ က်ယ္၀န္းနက္႐ိႈင္းလွ၏။ အစဥ္အျမဲ အေလးအနက္ထားကာ လိုက္နာက်င့္ၾကံသင့္လွ၏။ စိတ္ထားေကာင္းေလး ထားရွိရန္ အေရးအႀကီးဆုံးအျဖစ္ ထိပ္ဆံုးက ေဖာ္ျပထားသည္ပင္။ ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္သမွ်တို႔တြင္ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔ ပထမ</span>”ထားရွိရန္ အေရးႀကီးေပသည္။</span></div><br /><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><div style="text-align: justify;">စိတ္ေကာင္းေလးရွိၿပီဆိုမွ စည္းကမ္းကိုလည္း စနစ္တက်လိုက္နာခ်င္မည္။ ပညာကိုလည္း ႀကိဳးစားရွာေဖြခ်င္မည္။ ဆရာသမားတို႔က “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">စည္းကမ္းနဲ႔ေနၾက၊ ပညာေတြ ၾကိဳးစားရွာၾက</span>” ဟူေသာ ဆံုးမသြန္သင္ေပးမႈကို နာခံလိုက္နာခ်င္မည္။ ကုသိုလ္တရားတို႔လည္း အစဥ္အၿမဲ တိုးပြါးမည္ျဖစ္၏။ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ တိပိဋကဓရ ေယာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဆံုးမစကား ႁမြက္ၾကားေတာ္မူဖူးပါသည္။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ကုသုိလ္ရဖို႔ အခ်ိန္ကိုလည္း မေတာင္း၊ ေငြကိုလည္း မေတာင္း၊ စိတ္ေကာင္းကိုသာ ေတာင္းပါသည္</span>” ဆုိသည့္အတိုင္း ကုသုိလ္တရားေတြ တိုးပါြးရန္အတြက္ အခ်ိန္ကိုလည္း ေစာင့္ေနရန္ မလို၊ ေငြ လက္ထဲရွိေနရန္လည္း မလိုပါေပ။ မိမိသႏၲာန္၌ အျမဲတမ္း စိတ္ေကာင္းေလးထားကာ ျပဳမူဆက္ဆံေနထိုင္ က်င့္ၾကံေနျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္တိုင္း ကုသိုလ္ေတြ တိုးပြါးေနမည္ျဖစ္၏။<br /><br />စိတ္ေကာင္းေပ်ာက္၍ စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္မ်ား ၀င္လာၿပီဆိုလွ်င္ျဖင့္ ကုသိုလ္တရားတို႔ ေ၀းကြာ၊ အကုသိုလ္တရားတို႔သာ အစဥ္ေတာက္ေလွ်ာက္ ျဖစ္ပြါးေတာ့၏။ အရာရာ အဆိုးျမင္၀ါဒျဖင့္ ၾကည့္ျမင္သံုးသပ္တတ္၏။ “စည္းကမ္းဆိုတာ အလကား၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခြင့္ မရေအာင္ ထုတ္ျပန္ထားတာေတြပါ။ ပညာဆိုတာလည္း တတ္ဖို႔လည္းမလိုဘူး၊ သိဖို႔လည္း မလိုဘူး၊ ေလာကမွာ ေငြရွိလွ်င္ အရာရာျပည့္စံုတယ္၊ ကိုယ္လိုခ်င္တာ အလြယ္တကူရတယ္၊ ေငြရွိဖို႔သာ အဓိက အက်ဆုံး”ဟူ၍ ျမင္လာတတ္၏။ ထိုသုိ႔ အဓိကႏွင့္ သာမည မခြဲျခားတတ္ သမွ် ေမာဟမ်က္ႏွာဖံုး အသက္ဆံုးတိုင္ မခြါႏိုင္ ျဖစ္ေတာ့မည္။<br /><br />စိတ္ေကာင္းမရွိသည့္အခ်ိန္၌ ဆံုသမွ်အာ႐ံု၊ ၾကံဳသမွ်ေလာကဓံတို႔ကို အဆိုးျဖင့္ျမင္သည့္ အတြက္ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">သည္းခံလွ်င္ နိဗၺာန္</span>”ဟူေသာ ေရွးျမန္မာပညာရွိတို႔၏ ဆံုးမစကားအတိုင္း လိုက္နာက်င့္ၾကံရမည့္ သည္းခံျခင္းတရားေတြ ကင္းေပ်ာက္၊ ေဒါသမီးေတြသာ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ပါေတာ့၏။ အာ႐ံုတရားတို႔ကို စိတ္ေကာင္းေလးျဖင့္ သည္းခံႏိုင္ရန္ ေက်းဇူးရွင္ ဓမၼဒူတအရွင္ေဆကိႏၵ၏ သတိေပးဆံုးမစကားမွာ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">စိတ္ကေလး ေနာက္က်ိေနေတာ့ အာ႐ံုေတြကို ႐ႈပ္႐ႈပ္ေပြေပြ ျမင္ေတြ႔ရတယ္၊ စိတ္ကေလး ၾကည္လင္ေနေတာ့ အာ႐ံုေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေတြ႔ရတယ္</span>”ဟူ၍ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သေဘာတရားအမွန္ကို ျမင္ႏုိင္ဖို႔ စိတ္ကေလး အျမဲေကာင္းမြန္ေနေအာင္ ထားရွိရမည္ျဖစ္၏။<br /><br />“<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေစတနာေကာင္းေလး ထည့္လုပ္၊ ဘာပဲေရာင္းေရာင္း ေစတနာေကာင္းေလး ထည့္ေရာင္း</span>” ဆုိသည့္အတိုင္း မိမိလုပ္သည့္အလုပ္၌ ေစတနာေကာင္းေလး၊ စိတ္ေကာင္းေလးျဖင့္ လုပ္တတ္မွသာ ေကာာင္းက်ိဳးတရား ျဖစ္ပါမည္။ စိတ္ဆိုး ေစတနာဆိုး ျဖင့္ ဦးတည္ၿပီး ဟန္ေဆာင္ေကာင္းကာ မည္မွ်ႀကီးမားသည့္အလုပ္ပင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ သည္ျဖစ္ေစ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဓမၼတို႔၌ စိတ္သာလွ်င္ ေရွ႕သြားရွိကုန္၏။ စိတ္သာလွ်င္ အထည္ကိုယ္ ရွိကုန္၏။ စိတ္သာလွ်င္ အႀကီးအမွဴး ရွိကုန္၏။ မေကာင္းေသာစိတ္ျဖင့္ ေျပာဆိုျပဳလုပ္မိပါက လွည္းဘီးသည္ ႏြား၏ေနာက္သို႔ အစဥ္တစိုက္လိုက္ေနသကဲ့သို႔ ဒုကၡသည္ ထုိပုဂၢိဳလ္သို႔ အစဥ္တစိုက္ လိုက္ေနေလ၏</span>” ဆိုေသာ ဓမၼပဒပါဠိေတာ္ အဆံုးအမအတိုင္း ဆိုးက်ိဳးတရား တို႔သာ မေကာင္းေသာစိတ္ျဖင့္လုပ္သူေနာက္သို႔ ေရာက္ရွိျဖစ္ပြါးေနမည္ျဖစ္သည္။ စိတ္ေကာင္းျဖင့္လုပ္မွသာ ခ်မ္းသာျခင္းတရား အစဥ္တိုးပြါးကာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔၏ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္ျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာႀကီးကို မလြဲဧကန္ အမွန္သိျမင္ ခံစားရမည္ျဖစ္၏။<br /><br />သူေတာ္ေကာင္းတို႔ ထားရွိသည့္စိတ္မ်ိဳးေလး ေမြးျမဴရ၏။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">သူက ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း၊ ကိုယ္ကေကာင္းေအာင္ ေနရမည္။ သူကေတာ္ေတာ္ မေတာ္ေတာ္ ကိုယ္က ေတာ္ေအာင္ ေနရမည္။</span>” ျဖစ္သည္။ ကိုယ္က မည္မွ်သေဘာထားျပည့္၀ကာ စိတ္ေကာင္းထားေနေသာ္လည္း တစ္ဖက္က ဆိုးေနသည္ကိုလည္း ၾကံဳေတြ႔ရတတ္၏။ “<span style="color: rgb(255, 102, 0);"><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ဂ်င္းစိမ္းနဲ႔ မိႆလင္၊ သူၾကင္မွကိုယ္ၾကင္</span>္</span>” ဆိုသလို အခ်င္းခ်င္း ရန္ေထာင္ေနလွ်င္ ရန္မီးတို႔မၿငိမ္းေအးဘဲ အပူမီးသာ ထပ္ဆင့္ဆူပြက္ေတာ့မည္။ လုပ္ခဲ့သမွ် အေၾကာင္းတရား ေတြေၾကာင့္ အက်ိဳးေပးဒုကၡသစၥာတရားေတြသာ မလိုခ်င္၍မရ၊ မရပ္မနား တရစပ္ အထပ္ထပ္ လာေနမည္ျဖစ္၏။ ထိုသို႕ ၾကံဳေတြ႔ရသမွ်ေသာ ေလာကဓံတရားတို႔၏ သေဘာသည္ လိုခ်င္သည့္အရာေတြက မရ, မလိုခ်င္သည့္ အရာေတြသာ ရေနတတ္သည့္ အလိုသို႔မလိုက္ဘဲ သူ႔သေဘာသူ ေဆာင္ေနျခင္းကို စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္တို႔ျဖင့္ မတုန္႔ျပန္ မိေစရာ။ ထိုသို႔တုန္႔ျပန္လိုက္ျခင္းသည္ “<span style="color: rgb(255, 0, 0);">မီးေလာင္ရာေလပင့္</span>” သလုိ ဒုကၡေတြထပ္တိုးဖို႔သာ ရွိလိမ့္မည္။<br /><br />ဘ၀ရွိလွ်င္ ဒုကၡရွိမည္။ ဘ၀ရပ္လွ်င္ ဒုကၡရပ္မည္။ ဘ၀ႏွင့္ဒုကၡကား တစ္သားတည္းသာ ျဖစ္သည့္အတြက္ ခြဲျခားလို႔မရ၊ ယွဥ္တြဲလို႔သာ ရွိေနမည္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ယွဥ္တဲြေနေသာ သေဘာကို စိတ္ထားေကာင္းေကာင္းျဖင့္သာ ေအးခ်မ္းေစရာ၏။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ယခင္မေကာင္းခဲ့လို႔ ယခုမေကာင္း၊ ယခု ထပ္မေကာင္းလွ်င္ ေနာင္ သည့္ထက္ဆိုးမည္သာ</span>” ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း မေကာင္းေကာင္းေအာင္ က်င့္ၾကံရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ယခင္က မည္သို႔ မေကာင္းခဲ့သနည္း။ သစၥာတရားေတြမသိခဲ့လို႔ ဘ၀ပင္လယ္ေၾကာမွာ ေမ်ာရင္း ယခုလည္း ဘ၀ဆိုသည့္ အက်ိဳးေပးဒုကၡသစၥာ ခႏၶာႀကီးက ဘြားခနဲ ေပၚလာခဲ့ေခ်ၿပီ။ အေၾကာင္းေတြ မေကာင္းခဲ့လို႔ ရရွိေသာအက်ိဳးတရားေတြ မေကာင္းသည္ကို မေက်နပ္လို႔ စိတ္ထားေတြ ဆိုးေနပါလွ်င္ စိတ္ဆိုးေနသည့္ ယခုအေၾကာင္း ေထာင္ေသာင္းမကသည့္ အနာဂတ္၌ ဆိုးက်ိဳးေတြကို အေၾကာင္းအက်ိဳးသေဘာကိုခ်င့္၍ လွန္းေမွ်ာ္၍ ၾကည့္႐ႈသင့္လွေပသည္။<br /><br />“<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ယခင္ေကာင္းလုိ႔ ယခု ေကာင္းပါသည္၊ ယခုေကာင္း ေနာင္ ေကာင္းပါလိမ့္မည္။</span>”ဆိုသည့္ ေက်းဇူးရွင္လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အဆံုးအမအတိုင္း စိတ္ေကာင္းေလး စဥ္ဆက္ ေမြးသြားပါလွ်င္ ၾကံစည္သမွ်၊ ေျပာဆိုသမွ်၊ လုပ္ေဆာင္သမွ် ကိစၥအ၀၀တို႔လည္း စဥ္ဆက္ ေကာင္းမြန္ၿပီး အေကာင္းတကာ့ အေကာင္းဆံုး ဒုကၡဆံုးသည့္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာႀကီးကို အျမန္ဆံုး ရရွိႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ျပည္တန္ေသာ ပတၱျမားႀကီးကို ဖြဲတစ္ဆုတ္ခန္႔ေသာ အရာျဖင့္ ၀ယ္ယူ၍ မရႏိုင္သလို အခ်မ္းသာဆံုးနိဗၺာန္ႀကီးကိုလည္း ဘုရားသြား၊ ေက်ာင္းတက္ ခဏတျဖဳတ္ေသာစိတ္ေကာင္းထားႏိုင္႐ံုမွ်ျဖင့္ အျမန္ဆံုးရႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ ေန႔စဥ္မျပတ္ ဆိုသည္ထက္ ေနစဥ္မျပတ္ အခ်ိန္တိုင္းမွာ စိတ္ေကာင္းထားၿပီး ဟန္ေဆာင္မႈေတြကင္း သစၥာအလင္း အျမန္ဆုံုးပြင့္ႏိုင္ေအာင္ က်င့္ၾကံၾကိဳစား ပြါးမ်ားအားထုတ္ၾကပါကုန္။<br /><br />စာ႐ႈသူ ဓမၼမိတ္ေဆြအားလုံး ခ်မ္းသာသုခ ျပည့္၀ၾကပါေစ။ လုပ္ေဆာင္သမွ် ကိစၥအ၀၀တို႔တြင္ “<span style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔ ပထမ</span>”ထားၿပီး ႏွလံုးသြင္းေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကပါေစ။ (ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု)</div></span></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-72344877302679190752010-03-19T13:58:00.004+03:002011-04-07T16:21:43.364+04:00ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္လွ်င္ အထူးဆင္ျခင္<div style="text-align: justify;"><div style="text-align: center;"><span style="color: rgb(51, 51, 255);font-family:Zawgyi-One;" >“နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ”</span><br /></div><span style="font-family:Zawgyi-One;"><br />ဗုဒၶဘာသာသာသနာေတာ္ကို သက္၀င္ယံုၾကည္သူအမ်ိဳးသားတုိ႔သည္ ျမန္မာသၾကၤန္ ႐ံုးပိတ္ ရက္တို႔၌ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္တတ္ၾက၏။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတို႔ ျဖည့္ဆည္းၾကေပသည္။ အေပ်ာ္အပါး အေမာ္အႂကြားတို႔ကိုေရွာင္ၾကဥ္ကာ “အလြန္ရခဲလွသည့္ ရဟန္းအျဖစ္ကို ျဖည့္ က်င့္ဦးမွ ေတာ္ေပမည္”ဟူ၍ေတြးကာ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္တတ္ၾကသည္။ ရဟန္းအျဖင့္ႏွင့္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း ပါရမီအက်င့္ေကာင္း၊ အက်င့္ျမတ္တို႔ကို ထိုသၾကၤန္႐ံုးပိတ္ရက္၊ ခြင့္ရ သည့္ရက္မ်ား၌ အက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်လိုသည့္ ေစတနာေကာင္းျဖင့္ ရဟန္း၀တ္ၾကျခင္း ျဖစ္၏။</span></div><br /><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-weight: bold;">ဒုလႅဘရဟန္း</span>- ရခဲလွသည့္ရဟန္းအျဖစ္သည္ ဒုလႅဘငါးပါးတြင္ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ပါ၏။ ဒုလႅဘငါးပါးတို႔မွာ- (၁) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဗုဒၶဳပၸါဒ ဒုလႅဘ</span>= ဘုရားပြင့္ေသာကာလႏွင့္ ၾကံဳႀကိဳက္ခဲျခင္း၊ (၂) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">မႏုႆတဘာ၀ ဒုလႅဘ</span>= လူအျဖစ္ကိုရခဲျခင္း၊ (၃) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">သဒၶါ သမၸတၱိ ဒုလႅဘ</span>= သဒၶါတရားႏွင့္ ျပည့္စံုႏိုင္ခဲျခင္း၊၊ (၄) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ပဗၺဇၨိတဘာ၀ ဒုလႅဘ</span>= ရဟန္းအျဖစ္၊ ရဟန္းဘ၀ကိုရခဲျခင္း၊ (၅) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">သဒၶမၼသ၀နအတိ ဒုလႅဘ</span>= သူေတာ္ေကာင္းတရား (မွန္ကန္ေသာတရား)တို႔ကို ၾကားနာရျခင္း ကို အလြန္ရခဲျခင္းတို႔ ျဖစ္ၾကေပသည္။ ထိုသို႔ငါးပါးရွိရာတြင္ သာသနာေတာ္၏ အႏွစ္သာရ ဘ၀ျဖစ္ေသာ ရဟန္းအျဖစ္ႏွင့္ အခ်ိန္ကိုကုန္လြန္ေစကာ အသံုးခ်ၾကသည့္အတြက္ လြန္စြာမွ အက်ိဳးရွိလွပါေပသည္။<br /><br />ဤသို႔ သဒၶါတရားရွိၿပီး ျမင့္ျမတ္ေသာရဟန္းဘ၀အျဖစ္ႏွင့္ အခ်ိန္ကို လြန္စြာအက်ိဳးရွိေစရန္ အသုံးခ်သည္ကမွန္၏။ သို႔ေသာ္လည္း ရဟန္းအျဖစ္ႏွင့္ မည္သို႔မည္ပံု ျဖည့္က်င့္မွ ပို၍အက်ိဳး ရွိလွသည္၊ မွန္ကန္လွသည္ကို ၀ိနည္းေတာ္တို႔အား သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ထားေသာ ရဟန္း ေတာ္မ်ားေလာက္ သိမထားေသာ္လည္း သိထားသင့္သည့္၀ိနည္းေတာ္(စည္းကမ္း)မ်ားႏွင့္ လိုက္နာသင့္သည့္အခ်က္တုိ႔ကို ဒုလႅဘရဟန္းမ၀တ္ခင္ ႀကိဳတင္သိထားသင့္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤဓမၼေဆာင္းပါးျဖင့္ သံသရာ၌ တင္ခဲ့ဖူးေသာ ေက်းဇူးတရားမ်ားကို ေက်းဇူးဆပ္ေရးသား ေဖာ္ျပလိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။<br /><br />ရဟန္း၀တ္ရန္ ေက်ာင္းသို႔ ခ်ဥ္းကပ္စဥ္ကပင္ ႏွလံုးသြင္းသင့္သည္မွာ သံသရာဒုကၡေဘးမွ လ်င္ျမန္စြာလြတ္ကင္းရန္အတြက္ လူ၀တ္ကိုစြန္႔၊ ရဟန္းအ၀တ္ သကၤန္းျဖင့္ တရားအားထုတ္ ရန္ လာခဲ့သည္ဟု ဦးစြာႏွလံုးသြင္းသင့္၏။ သံသရာေဘးမွ လ်င္ျမန္စြာလြတ္ကင္းရန္ဟု ဆိုရျခင္းမွာ ရဟန္းေတာ္အျဖစ္သည္ အက်ဥ္းအားျဖင့္ (၂၂၇)ပါး၊ အက်ယ္အားျဖင့္ ကုေဋကိုး ေထာင္ေက်ာ္ေသာ သီလေတာ္ျမတ္တို႔ကို စနစ္က်မွန္ကန္စြာ မေပ်ာက္၊ မက်ား၊ မက်ိဳးရ ေအာင္ အားထုတ္တတ္ပါလွ်င္ သီလသိကၡာ၏အစြမ္းအာနိသင္ေၾကာင့္ တရားအားထုတ္ရာ၌ သမာဓိ၊ ပညာ(မဂ္၊ ဖိုလ္)တရားတို႔ လ်င္ျမန္စြာေရာက္ရွိႏိုင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။<br /><br />လူစိတ္ကိုေဖ်ာက္၊ ရဟန္းေတာ္စိတ္ျဖင့္ မအပ္စပ္သည့္ လက္စြပ္၊ ဆြဲႀကိဳး၊ လက္ပတ္နာရီ တို႔ကို ခၽြတ္ထားခဲ့ကာ ၀တၳဳေငြတို႔ကိုလည္း ရဟန္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္ခါနီးမွအစျပဳ၍ မထိမကိုင္၊ လူ႔အလုပ္ေတြ ႏွလံုးမသြင္း၊ ရဟန္းအလုပ္သာ မွန္စြာဆင္ျခင္ရေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားရ မည္။ လက္ကိုင္ဖံုးမ်ားကိုလည္း ယူေဆာင္မလာသင့္ေပ။ အိမ္အလုပ္မ်ား ေက်ာင္းအထိ ပါမလာေအာင္ ထားႏိုင္ခဲ့ရပါမည္။ လူ၀တ္အျဖစ္၌ သူေဌးသူႂကြယ္၊ ရာထူးဂုဏ္ထည္၊ ေခတ္ပညာေတြ လြန္စြာတင့္တယ္ခဲ့သည့္အျဖစ္တို႔ကို ႏွလံုးမသြင္း ႐ိုးရွင္းရွင္း စိတ္ရင္းျဖင့္သာ မာနကို ခ၀ါခ်၍ “မိမိကို ရဟန္းအျဖစ္တင္ေပးမည့္ ေက်ာင္းရွိ သံဃာေတာ္တို႔၏ ဆံုးမ သြန္သင္မႈေအာက္တြင္သာေနမည္”ဟု ဆံုးျဖတ္ထားသင့္ေပသည္။<br /><br />စဦးဆံုးၾကံဳေတြ႔ရမည့္ တရားအားထုတ္ရန္ ကမၼ႒ာန္းမွာ ေခါင္းစရိတ္ခ်ိန္၌ (အေရလွ်င္ ငါးခု ေျမာက္ရွိေသာအဖို႔အစု)တို႔ကို ဆင္ျခင္ရမည့္ တစပဥၥကကမၼ႒ာန္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဆင္ျခင္ပံု မွာ- “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အတၳိ ဣသၼႎ ကာေယ ေကသာ၊ ေလာမာ၊ နခါ၊ ဒႏၲာ၊ တေစာ။</span>” (<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဣသၼႎ ကာေယ</span>- ဤကိုယ္ကာယ တလံမွ်၌၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေကသာ</span>- ဆံပင္၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေလာမာ</span>- အေမြး၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">နခါ</span>- ေျခသည္း လက္သည္း၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဒႏၲာ</span>- သြား၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">တေစာ</span>- အေရတို႔သာလွ်င္၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">အတၳိ သႏၲိ</span>- ရွိၾကကုန္၏။)<br /><br />“ငါ၏ခႏၶာကိုယ္၌ ဆံပင္၊ အေမြး၊ ေျခသည္း လက္သည္း၊ သြား၊ အေရတုိ႔သာ ရွိေခ်သည္။” ဟူ၍ ဉာဏ္ျဖင့္ ေသခ်ာဆင္ျခင္႐ႈမွတ္ရေပမည္။ ဆင္ျခင္ပံုကမၼ႒ာန္းတိုေသာေၾကာင့္ ေပါ့ပ်က္ ပ်က္ သေဘာမထားဘဲ အေလးအနက္ထား ဆင္ျခင္ပြါးမ်ားရမည္ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုရမူ- ဘုရားရွင္လက္ထက္က ပါရမီတရားတို႔ ျဖည့္က်င့္ထားခဲ့ၾကေသာပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ထို ကမၼ႒ာန္းျဖင့္ပင္ ရဟႏၲာအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ၾကၿပီ။ မိမိလည္း မည္မွ်ပါရမီ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ သည္ကို မသိႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ေခါင္းရိတ္ေနစဥ္၌ အေလးအနက္ထားဆင္ျခင္သင့္ေပသည္။<br /><br />ၿပီးေနာက္ သိမ္ထဲ၌ ရဟန္းအျဖစ္သို႔ သိကၡာေတာ္မတင္ခင္ သိမ္၀င္သံဃာေတာ္မ်ား၏ စစ္ေဆးေမးျမန္းမည့္ ေမးခြန္းတို႔ကို မွန္ကန္စြာ ေျဖဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ ေမးပံုႏွင့္ ေျဖၾကားပံု တို႔မွာ-<br /><br />(၁) <span style="color: rgb(255, 102, 0);">ကု႒ံ, ဂေ႑ာ, ကိလာေသာ, ေသာေသာ, အပမာေရာ</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေတ</span>- သင္ပဥၥင္းေလာင္းအား၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဧ၀႐ူပါ</span>- ဤသို႔သေဘာရွိကုန္ေသာ-<br />(<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ကု႒ံ</span>- သဖန္း၊ နီျဖဴ၊ လူခ်င္းမတူေအာင္၊ အႏုအကြက္၊ သမင္ရက္မ်ိဳး၊ အနာဆိုးတို႔သည္ လည္းေကာင္း၊<br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဂေ႑ာ</span>- သားေရစိုစို၊ ျပည္ယိုယိုမ်ိဳး၊ အနာဆိုးတို႔သည္လည္းေကာင္း၊<br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">ကိလာေသာ</span>- တင္းတိပ္ ေပြးညွင္း၊ ခ႐ုသင္းႏွင့္၊ ဆင္ညွင္းႀကီးမ်ိဳး၊ အနာဆိုတို႔သည္ လည္းေကာင္း၊<br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေသာေသာ</span>- ႐ွဴနာ႐ႈိက္နာ၊ ၾကက္ညွာ ေခ်ာင္းဆိုး၊ အနာမ်ိဳးသည္လည္းေကာင္း၊<br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">အပမာေရာ</span>- ေခြး႐ူး၀က္႐ူး၊ ဘီလူးဖမ္းစား၊ ေျမဘုတ္မ်ားေၾကာင့္၊ စကားသြပ္ေပါ၊ သတိေလ်ာ့ ၍၊ ေမ့ေလ်ာ့တတ္ေသာ အနာမ်ိဳးသည္လည္းေကာင္း)<br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">သႏၲိႏုေခါ</span>- ရွိကုန္သေလာ။<br />(သင့္၌ ကူးစက္တတ္ေသာေရာဂါ၊ ထိုသို႔ေသာအနာဆိုးမ်ား ရွိပါသလား?)<br /><div style="text-align: right;">(<span style="color: rgb(51, 51, 255);">နတိၳ ဘေႏၲ</span>- မရွိပါဘုရား)<br /></div><br />(၂) <span style="color: rgb(255, 102, 0);">မႏုႆာ အတၳ</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">မႏုေႆာ</span>- လူသားစင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္သည္၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">အသိ</span>- ျဖစ္ပါ၏ေလာ။<br />(သင္သည္ လူသားစင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္ပါသလား?)<br /><div style="text-align: right;">(<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အာမဘေႏၲ</span>- လူသားစင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္ပါသည္ဘုရား)<br /></div><br />(၃) <span style="color: rgb(255, 102, 0);">ပုရိသာ အတၳ</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">ပုရိေႆာ</span>- နပုလ္းပ႑ဳပ္၊ မဟုတ္ဣတၳိ၊ မ်ိဳးဇာတိႏွင့္၊ ပုရိသစစ္၊ ေယာက်္ားျဖစ္သည္၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">အသိ</span>- ျဖစ္ပါ၏ေလာ။<br />(သင္သည္ ေယာက်္ားစင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္ပါသလား?)<br /><div style="text-align: right;">(<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အာမဘေႏၲ</span>- ေယာက်္ားစင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္ပါသည္ဘုရား)<br /></div><br /><br />(၄) <span style="color: rgb(255, 102, 0);">ဘုဇိသာ အတၳ</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဘုဇိေႆာ</span>- သူ႔ကၽြန္သူ႔ေက်း၊ ခင္းမႈေရးေၾကာင့္၊ ထြက္ေျပးၾကဥ္ဖဲ၊ ေခၚငင္ဆဲတြင္၊ ေရွာင္ လႊဲမျဖစ္၊ ေတာ္လွန္စစ္သည္၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">အသိ</span>- ျဖစ္ပါ၏ေလာ။<br />(သင္သည္ သူ႔ကၽြန္အျဖစ္မွ လြတ္ပါသလား?)<br /><div style="text-align: right;">(<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အာမဘေႏၲ</span>- သူ႔ကၽြန္အျဖစ္မွ လြတ္ပါသည္ဘုရား)<br /></div><br />(၅) <span style="color: rgb(255, 102, 0);">အဏဏ အတၳ</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">အဏေဏာ</span>- ယခုအခါ၊ သူ႔ဥစၥာကို၊ မ်ားစြာယူေခ်း၊ ေၾကေအာင္ေပး၍၊ ၿမီေကၽြးမတင္၊ သန္႔ ရွင္းစင္သည္၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">အသိ</span>- ျဖစ္ပါ၏ေလာ။<br />(သင့္သည္ သူတစ္ပါးတို႔ထံမွ ေငြေၾကးဥစၥာ ေခ်းွငွါးထားၿပီး ေက်ေအာင္ ျပန္ဆပ္ၿပီးၿပီလား?)<br /><div style="text-align: right;">(<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အာမဘေႏၲ</span>- သူ႔ေကၽြးမတင္ ေႂကြးသန္႔ရွင္း ကင္းစင္ပါသည္ဘုရား)<br /></div><br />(၆) <span style="color: rgb(255, 102, 0);">နတၳ ရာဇာဘဋာ</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">ရာဇာဘေဋာ</span>- မင္းပါးစိုးခြင္၊ ခ်ဥ္းကပ္၀င္၍၊ အစဥ္လႈပ္ရွား၊ မင္းခစားသည္၊<span style="color: rgb(51, 51, 255);"> န အသိ</span>- မျဖစ္ဘဲ ရွိပါ၏ေလာ။<br />(သင္သည္ မင္းခစားအျဖစ္မွ လြတ္ေျမာက္ပါသလား?)<br /><div style="text-align: right;">(<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အာမဘေႏၲ</span>- မင္းခစားဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ပါသည္ဘုရား။)<br /></div><span style="font-weight: bold;">မွတ္ခ်က္</span>။ အရပ္သားအစိုးရ၀န္ထမ္း၊ လခစားမ်ားျဖစ္ပါက ခြင့္ယူရပါမည္။ ခြင့္ရက္ရရွိမွ ရဟန္းျပဳသင့္သည္။ စစ္မႈထမ္းမ်ားျဖစ္ပါက ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ရန္ဟူေသာ အေၾကာင္း အရာျဖင့္ ခြင့္တင္ၿပီး ခြင့္ျပဳခ်က္က်ထားၿပီး ျဖစ္ရပါမည္။<br /><br />(၇) <span style="color: rgb(255, 102, 0);">အႏုညာတာ အတၳ မာတာပိတူဟိ</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">နာဂ</span>- မဂ္ဖိုလ္နီးေၾကာင္း ပဥၥင္းေလာင္း၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေတ</span>- သင္ပဥၥင္းေလာင္း၏၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">မာတာပိတူဟိ</span>- သင္၏ ေက်းဇူးဂုဏ္ရွင္၊ မိခင္ဖခင္တို႔က၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">အႏုညာေတာ</span>- ရဟန္းျပဳရန္ အႏူးအညြတ္ ခြင့္ျပဳလႊတ္သည္၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">အသိ</span>- ျဖစ္ပါ၏ေလာ။<br />(သင့္အား မိဘမ်ားက ရဟန္ျပဳရန္ ခြင့္ျပဳၾကပါသလား?)<br /><div style="text-align: right;">(<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အာမဘေႏၲ</span>- မိဘႏွစ္ပါက ရဟန္းျပဳရန္ ခြင့္ျပဳၾကပါသည္ဘုရား)<br /></div><br />(၈) <span style="color: rgb(255, 102, 0);">ပရိပုဏၰ၀ီသတိ၀ႆာ အတၳ</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">ပရိပုဏၰ၀ီသတိ၀ေႆာ</span>- သေႏၶကလလ၊ ေရတည္စက၊ စ၍ခ်င့္တြက္၊ ဤသည့္ရက္တြင္၊ အသက္တိတိ၊ ႏွစ္ဆယ္ျပည့္သည္၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">အသိ</span>- ျဖစ္ပါ၏ေလာ။<br />(သင့္ကို မိခင္က မေမြးဖြားခင္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ထားခဲ့ေသာကာလႏွင့္ ေမြးဖြားၿပီး လက္ရွိအခ်ိန္ အထိကာလ ႏွစ္ခုေပါင္း သင့္၌ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ျပည့္ပါသလား?)<br /><div style="text-align: right;">(<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အာမဘေႏၲ</span>- အသက္ ၂၀ ၊ ျပည့္ပါသည္ဘုရား)<br /></div><br />(၉) <span style="color: rgb(255, 102, 0);">ပရိပုဏၰံ ေ၀ါ ပတၱစီ၀ရံ</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေတ</span>- သင့္အား၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ပတၱစီ၀ရံ</span>- သပိတ္သကၤန္းသည္၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ပုဏၰံ</span>- ျပည့္စံုပါၿပီေလာ။<br /><div style="text-align: right;">(<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အာမဘေႏၲ</span>- ျပည့္စံုပါၿပီဘုရား)<br /></div><br />(၁၀)<span style="color: rgb(255, 102, 0);"> ကႎနာမာ အတၳ</span><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">ကိႏၷာေမာသိ</span>- ဟူေသာ ပါဌ္ျဖင့္ မိမိ၏အမည္ကို ေမးလွ်င္-<br /><div style="text-align: right;">[<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အဟံ ဘေႏၲ နာေဂါ နာမ</span>- (<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဘေႏၲ</span>- အရွင္ဘုရား၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">အဟံ</span>- တပည့္ေတာ္သည္၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">နာေဂါ နာမ</span>- နာဂအမည္ရွိပါသည္ဘုရား)]<br /></div><div style="text-align: right;">(တပည့္ေတာ္၏အမည္သည္ “နာဂ”အမည္ ရွိပါသည္ဘုရား)<br /></div><span style="color: rgb(255, 102, 0);">ေကာနာေမာေတ ဥပဇၩာေယာ</span>- ဟူေသာ ပါဌ္ျဖင့္ မိမိ၏ ဥပဇၩာယ္ဆရာေတာ္ကို ေမးလွ်င္-<br /><div style="text-align: right;">[<span style="color: rgb(255, 102, 0);">ဥပဇၩာေယာ ေမ ဘေႏၲ အာယသၼာ တိႆေတၳေရာနာမ</span> (<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဘေႏၲ</span>- အရွင္ဘုရား၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေမ</span>- တပည့္ ေတာ္၏၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဥပဇၩာေယာ</span>- ဥပဇၩာယ္ဆရာသည္၊ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">အာယသၼာ တိႆေတၳေရာနာမ</span>- အရွင္တိႆ မေထရ္အမည္ရွိပါသည္ဘုရား)]<br />(တပည့္ေတာ္၏ဆရာ့အမည္သည္အရွင္တႆမေထရ္အမည္ ရွိပါသည္ဘုရား)<br /></div><br /><br />ဤသည္မွာ သိမ္တြင္း၌ ေမးပံုႏွင့္ ေျဖၾကားပံုမ်ားျဖစ္၏။ ထိုသို႔ ေမးေသာအခါမ်ားတြင္ ေျဖ ၾကားရမည္မွာလည္း ေျဖၾကားပံုအတိုင္းသာျဖစ္၏။ မွန္သည္မွားသည္အေရးမႀကီး ဤအတိုင္း ေျဖၾကားရမည္ဆိုေသာေၾကာင့္ မိမိ၌ျပည့္စံုထားရမည့္အခ်က္တို႔ကို မျပည့္စံုပါဘဲ လိမ္ညာေျဖ ၾကားလွ်င္ အစတည္းက မုသာ၀ါဒကံႏွင့္ စမိေနသလိုျဖစ္ေနေပမည္။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အစေကာင္းမွ အေႏွာင္းေသခ်ာ</span>”ဆိုသလို အစတည္းက သန္႔ရွင္းေကာင္းမြန္ ေနရန္ ျပင္ဆင္ထားရမည္ျဖစ္ပါသည္။<br /><br />ရဟန္းသိကၡာေတာ္တင္ေပးမည့္ ဆရာေတာ္မ်ားအေနျဖင့္လည္း ရဟန္း၀တ္ရန္လာၾကသူမ်ား ကို သင္ေပးပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းမ်ား၌ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ရန္လာၾကသူမ်ား အလြန္မ်ားလွေသာေၾကာင့္ ေသခ်ာက် န သင္ခ်ိန္မရ၍ မိမိတို႔အေနျဖင့္ ႀကိဳတင္သိရွိထားလွ်င္ ပို၍ေကာင္းသည္။ သိကၡာေတာ္ တင္ေပးၾကမည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ အနည္းဆံုး ငါးပါး ရွိ ထားၾကၿပီး မိမိတို႔ကို ရဟန္းခံ အစီအစဥ္အတိုင္း လုပ္ေဆာင္သြားၾကပါလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ စီစဥ္တက် လုပ္ေဆာင္တိုင္း၌ ေလးနက္စြာ ဆင္ျခင္ေနသင့္သည္မွာ ရဟန္းမျဖစ္ေသးခင္၌ “င<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ါသည္ ျမင့္ျမတ္ေသာရဟန္းေဘာင္သု႔ိ မၾကာခင္ေရာက္ရေတာ့မည္၊ လူေဘာင္ လူ႔အလုပ္ စြန္႔ရေတာ့မည္။</span>”၊ ရဟန္းအျဖစ္ေရာက္သြားေသာအခါ၌လည္း “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ငါသည္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ေရာက္ခဲ့ေခ်ၿပီ။ လူေတြကဲ့သို႔ မေနအပ္ေတာ့။</span>”ဟူ၍ ၀မ္းေျမာက္ပီတိ ျဖစ္ေန ရပါမည္။<br /><br />ရဟန္းအျဖစ္သို႔တင္ရန္ ပထမ ကိုရင္အျဖစ္တင္၊ ၿပီးေနာက္ ရဟန္းအျဖစ္ သိကၡာေတာ္မ်ား တင္ျခင္း အစဥ္တက်လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ သရဏဂံုရြတ္ဆိုရာ၌ ဌာန္က႐ိုဏ္းက်က် ရြတ္ဆိုရ မည္ျဖစ္၏။ အာဖ်ားလွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္ ရြတ္ဆို၍မသင့္ေပ။ ဆရာေတာ္မ်ား၏ ကမၼ၀ါစာ ရြတ္ဆို ေတာ္မူျခင္းကိုလည္း ေလးနက္စြာနာၾကားရပါမည္။ ရြတ္ဆိုေသာပါဠိအဓိပၸါယ္တို႔ကို နား မလည္ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္ဆံုးမထားခဲ့ေသာ ၀ိနည္း(စည္းကမ္း)မ်ားအတိုင္း မိမိကို ရဟန္း အျဖစ္ သိကၡာေတာ္မ်ား တင္ေပးေနၾကသည္ဟူ၍ ႏွလံုးသြင့္ဆင္ျခင္သင့္၏။ အဓိပၸါယ္တို႔ကို သိရွိက ပိုေကာင္း၏။ ကမၼ၀ါစာရြတ္ဆိုၾကေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ဌာန္က႐ိုဏ္းက်နစြာ ရြတ္ဆိုသံမ်ားကို ၾကားရပါမည္။ ပထမတစ္ေခါက္ျဖင့္ ဌာန္းက႐ုိဏ္မက်ေသာ စာလံုးမ်ား ပါခဲ့ျခင္းမျဖစ္ရေအာင္ ကမၼ၀ါစာကို ႏွစ္ေခါက္ ရြတ္ဆိုၾကသည္။ အျမဲတမ္း၀တ္မည့္ ရဟန္း ေလာင္းျဖစ္လွ်င္ သံုးေခါက္ရြတ္ဆိုၾက၏။<br /><br />သိမ္မွအထြက္ သိမ္ဆြမ္းေလာင္းလွဴၾကေသာ ဒကာဒကာမမ်ားလည္း ေတြ႔ၾကံဳရတတ္ေပ သည္။ ထုိအခါတြင္လည္း သာယာတပ္မက္ျခင္းမျဖစ္ေစရန္ ႏွလံုးသြင္းသင့္၏။ သိမ္ဆင္း ဆြမ္းေလာင္းေနၾကေသာ ဒကာဒကာမတို႔ကို ေမတၱာပို႔ေပးေနရမည္။ “မိမိကိုခင္လို႔ ေကၽြးသည္”ဟူ၍ ႏွလံုးမသြင္းသင့္။ ဒကာဒကာမတို႔သည္ သံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္တို႔ကို ၾကည္ညိဳၾကေသာေၾကာင့္ သာသနာေတာ္စည္ပင္ေၾကာင္း “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆး</span>” စသည့္ ရွင္ေလးပါးမွ ဆြမ္းအလွဴဒါနျဖင့္ ကုသုိလ္ယူလိုေသာေၾကာင့္၊ လယ္ယာေျမေကာင္း ျဖစ္ေသာ သံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္တို႔ထံ၌ ကုုသုိလ္မ်ိဳးေစ့မ်ား လာေရာက္စုိက္ပ်ိဳးေနၾက သည္ဟုဆင္ျခင္ၿပီး ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစရန္ ရဟန္းက်င့္၀တ္ျဖင့္ ျပည့္စံုစြာရွိေနရ ေပမည္။<br /><br />“<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေက်ာင္း၊ သကၤန္း၊ ဆြမ္း၊ ေဆး</span>”စသည့္ ပစၥည္းေလးပါး မသံုးေဆာင္ခင္တို႔၌လည္း ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္ရန္ ကမၼ႒ာန္းမ်ားရွိပါသည္။ ၎ကမၼ႒ာန္းတို႔ကိုလည္း အေလးအနက္ထား ဆင္ျခင္ ပြါးမ်ားရပါမည္။ သီရိလကၤာ၌ သံဃရကၡိတမေထရ္ႀကီး၏ ေက်ာင္းတြင္ ခုနစ္ႏွစ္သား ကိုရင္ေလး ဆြမ္းစားရန္ျပင္ေနခ်ိန္တြင္ ပန္းကန္သံမ်ားကို ၾကားေနရေသာ သံဃရကၡိတ မေထရ္ႀကီးက ကိုရင္ေလးကို သတိေပးစကား ေျပာၾကားလိုက္သည္မွာ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">လွ်ာအပူေလာင္မယ္၊ သတိထားစား</span>”ဟူ၍ျဖစ္၏။ ကိုရင္ေလးလည္း သတိ၀င္ၿပီး ဆြမ္း၌ဆင္ျခင္ရမည့္ ကမၼ႒ာန္းကို ဆြမ္းမစားခင္ ဆင္ျခင္ရာတြင္ ခႏၶာဉာဏ္ေရာက္ တရားေပါက္၍ ကိေလသာကုန္ခန္းကာ ရဟႏၲာျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ဆြမ္းမစားခင္ ဆြမ္း၌ဆင္ျခင္ရမည့္ကမၼ႒ာန္းကို ေလးနက္စြာဆင္ျခင္ခဲ့ ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆး” ပစၥည္းေလးပါး မသံုးေဆာင္ ခင္တိုင္း၌ ရဟန္းေတာ္မ်ားအေနျဖင့္ အလွဴရွင္မ်ားကို ေမတၱာပို႔ျခင္း၊ မသံုးေဆာင္ခင္ ဆင္ျခင္ ပြါးမ်ားရသည့္ကမၼ႒ာန္းတို႔ကို မပ်က္မကြက္ ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းၾကရေပသည္။<br /><br />ပစၥည္းေလးပါးဆင္ျခင္ပံုတို႔ကို ပါဠိေတာ္ျဖင့္ ဆင္ျခင္ရန္ အခက္အခဲရွိကလည္း ျမန္မာလို ဆင္ျခင္ႏိုင္ေပသည္။ ဆင္ျခင္ပြါးမ်ားရာ၌ အနက္အဓိပၸါယ္ကို သိရွိနားလည္ထားရန္သာ လိုရင္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိဆင္ျခင္ပံုမ်ားကို ေသခ်ာက်က္မွတ္ထားသင့္၏။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">သကၤန္း၌ဆင္ျခင္ပံု</span><br /><span style="font-weight: bold;">ပါဠိ</span>။ “<span style="color: rgb(255, 102, 0);">ပဋိသခၤါ ေယာနိေသာ စီ၀ရံ ပဋိေသ၀ါမိ၊ ယာ၀ေဒ၀ သီတႆ ပဋိဃာတာယ၊ ဥဏွႆ ပဋိဃာတာယ၊ ဍံသ မကသ ၀ါတာတပ သရီသပၸ သမၹႆာနံ ပဋိဃာတာယ၊ ယာ၀ေဒ၀ ဟိရိေကာပိနပၸဋိစၧာဒနတၳံ။</span>”<br />(<span style="font-weight: bold;">ျမန္မာ</span>။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ကင္းေျမြလႊဲသုန္၊ ဟိရီဂုဏ္ကို၊ ကုန္ေစတတ္စြာ၊ ကိုယ္အဂၤါကို၊ လံုပါေစလို၊ ကိုယ္ကိုစံပယ္၊ ဆင္ျပင္မယ္ဟု၊ စိတ္၀ယ္မသန္း၊ ဤသကၤန္းကို၊ ဖံုးလႊမ္း သံုးေဆာင္ပါ သတည္း။</span>”)<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ေက်ာင္း၌ဆင္ျခင္ပံု</span><br /><span style="font-weight: bold;">ပါဠိ</span>။ “<span style="color: rgb(255, 102, 0);">ပဋိသခၤါ ေယာနိေသာ ေသနာသနံ ပဋိေသ၀ါမိ၊ ယာ၀ေဒ၀ သီတႆ ပဋိဃာတာယ၊ ဥဏွႆ ပဋိဃာတာယ၊ ဍံသ မကသ ၀ါတာတပ သရီသပၸ သမၹႆာနံ ပဋိဃာတာယ၊ ယာ၀ေဒ၀ ဥတုပရိႆယ ပိေနာဒနပၸဋိသလႅာနာရာမတၳံ။</span>”<br />(<span style="font-weight: bold;">ျမန္မာ</span>။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ခ်မ္းပူ ကိုဖ်က္၊ ျခင္မွက္ေလေန၊ ကင္းေျမြေ၀းမႈ၊ ဥတုေဘးၾကမ္း၊ မသန္႔ကင္းစင္၊ စိတ္ၾကည္လင္ ေၾကာင္း၊ ေနရာေက်ာင္းကို၊ ကိန္းေအာင္းမွီခိုပါသတည္း။</span>”<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ဆြမ္း၌ဆင္ျခင္ပံု</span><br /><span style="font-weight: bold;">ပါဠိ</span>။ “<span style="color: rgb(255, 102, 0);">ပဋိသခၤါ ေယာနိေသာ ပိ႑ပါတံ ပဋိေသ၀ါမိ၊ ေန၀ ဒ၀ါယ၊ န မဒါယ၊ န မ႑နာယ၊ န ၀ိဘူသနာယ၊ ယာ၀ေဒ၀ ဣမႆ ကာယႆ ဌိတိယာ ယာပနာယ၊ ၀ိဟႎသူပရတိယာ ျဗမစရိယာ ႏုဂၢဟာယ၊ ဣတိ ပုရာနဥၥေ၀ဒနံ ပဋိဟခၤါမိ၊ န၀ဥၥ ေ၀ဒနံ န ဥပါေဒႆာမိ၊ ယၾတာ စ ေမ ဘ၀ိႆတိ၊ အန၀ဇၨာတာ စ ဖာသု၀ိဟာေရာ စ။</span>”<br />(<span style="font-weight: bold;">ျမန္မာ</span>။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဤသည့္စားဖြယ္၊ အမယ္မယ္ကို၊ ျမဴးရယ္မာန္ႂကြ၊ လွပေရဆင္း၊ ျပည့္ၿဖိဳးျခင္းငွါ၊ မသံုးပါဘူး၊ ေလးျဖာဓာတ္ေဆာင္၊ ဤကိုယ္ေကာင္သည္၊ ရွည္ေအာင္တည္လ်က္၊ အသက္မွ်တန္း၊ မေမာပန္းျငား၊ ဘုရားသာသနာ၊ က်င့္ႏွစ္ျဖာကို၊ က်င့္ပါႏိုင္ေစ၊ ေ၀ဒနာ ေဟာင္းသစ္၊ မျဖစ္ေစရ၊ ယာပိုက္မွ်လစ္၊ ခပ္သိမ္းျပစ္ကို၊ မျဖစ္ေလေအာင္၊ ခ်မ္းေျမ႕ေအာင္ ဟု၊ သံုးေဆာင္မွီ၀ဲပါသတည္း။</span>”<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ေဆးပစၥည္း၌ဆင္ျခင္ပံု</span><br /><span style="font-weight: bold;">ပါဠိ</span>။ “<span style="color: rgb(255, 102, 0);">ပဋိသခၤါ ေယာနိေသာ ဂိလာနပစၥယေဘသဇၨပရိကၡာရံ ပဋိေသ၀ါမိ၊ ယာ၀ေဒ၀ ဥပၸာႏၷာနံ ေ၀ယ်ာဗ်ာဓိကာနံ၊ ေ၀ဒနာနံ ပဋိဃာတာယ၊ အဗ်ာပဇၨာ ပရမတၱာယ။</span>”<br />(<span style="font-weight: bold;">ျမန္မာ</span>။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">က်င္နာခံခက္၊ ႏွိပ္စက္ဖိစီး၊ ျဖစ္ၿပီးျဖစ္လာ၊ ေ၀ဒနာကို၊ စြန္႔ခြါပယ္ရွင္း၊ ဆင္းရဲကင္း၍၊ လူမင္းျမတ္စြာ၊ သာသနာကို၊ ၾကည္သာရႊင္လန္း၊ က်င့္ျဖည့္စြမ္းႏိုင္ဖို႔ ရည္မွန္း သံုးေဆာင္ပါသ တည္း။</span>”<br /><br /><span style="font-weight: bold;">အျခားအသံုးအေဆာင္တို႔၌ဆင္ျခင္ပံု</span><br />“<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဖိနပ္ဆီမီး၊ ထီးေတာင္ေ၀ွးစ၊ ဟူသမွ်ကို၊ ေအးျမခ်မ္းပူ၊ ေျမငူသစ္ငုတ္၊ ခလုတ္ဆူးေျငာင့္၊ မေႏွာင့္ေဘးက်မ္း၊ မသန္းကင္းစင္၊ စိတ္ၾကည္လင္၍၊ အားအင္ျပည့္မာ၊ သာသနာကို၊ ေကာင္းစြာက်င့္ေဆာင္၊ ျဖည့္ႏိုင္ေအာင္ဟု၊ သံုးေဆာင္မွီ၀ဲပါသတည္း။</span>”<br /><br />ထိုပစၥည္းေလးပါးတို႔မွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ “ရွင္ေလးပါး”တို႔ျဖစ္ၾကၿပီး “ေသေလးပါး”မွာ ပါရာဇိကေလးပါးတို႔ျဖစ္ၾက၏။ ပါရာဇိကအာပတ္သင့္မိသြားလွ်င္ အာပတ္ေျဖလို႔မရေသာ ေၾကာင့္ ရဟန္းမဟုတ္ေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ “ေသေလးပါး” ဟုေခၚျခင္းျဖစ္၏။ ပါရာဇိက အာပတ္မ်ား က်ဴးလြန္မိသြားလွ်င္ သကၤန္းဆင္ျမန္းထားေသာ္လည္း ရဟန္းအျဖစ္၊ ရဟန္းဘ၀ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ လံုး၀ သိရွိနားလည္းထားရမည့္ အာပတ္မ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။ ပါရာဇိကေလးပါးတို႔မွာ-<br />(၁) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေမထုန ပါရာဇိက</span>- ေမထုန္ဟူေသာ မျမတ္ေသာအက်င့္ကိုက်င့္ျခင္း။ (တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ေမထုန္မွီ၀ဲလွ်င္ ပါရာဇိကက်၏။)<br />(၂) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">အဒိႏၷဒါန ပါရာဇိက</span>- သူတစ္ပါးဥစၥာကို ခိုးယူျခင္း။ (တစ္မတ္တန္၊ တစ္မတ္အထက္ ထုိက္တန္ေသာပစၥည္းကိုယူလွ်င္ ပါရာဇိကက်၏။)<br />(၃) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">မႏုႆ၀ိဂၢဟ ပါရာဇိက</span>- လူစင္စစ္ အသက္ကိုေသေစလိုေသာစိတ္ျဖင့္သတ္ျခင္း။ (ကိုယ္၀န္က်ေဆးေပးလွ်င္ပင္ ပါရာဇိကက်၏။)<br />(၄) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဥတၱရိမႏုႆဓမၼ ပါရာဇိက</span>- မရေသးေသာစ်ာန္မဂ္ဖိုလ္တရားတို႔ကို ရ၏ဟု ေဟာေျပာ ျခင္းတို႔ျဖစ္ၾက၏။<br /><br />အျခား သတိထားရမည္ အာပတ္မ်ားမွာ လိမ္ညာေျပာျခင္း၊ အခ်င္းခ်င္း ကြဲျပားရန္၊ ခ်စ္ခင္မႈ ပ်က္ျပားရန္ေျပာဆိုမိျခင္း၊ တစ္မိုးတစ္ရံတည္းေသာ ေက်ာင္း၊ အိမ္တို႔၌ မာတုဂါမ (အမ်ိဳးသမီး) ရွိေနလ်က္အိပ္ျခင္း (<span style="font-weight: bold;">မွတ္ခ်က္</span>။ ဒုလႅဘ၀တ္ၿပီး အိမ္ျပန္အိပ္တတ္ၾကရာ မိမိ၏ အမိ၊ အစ္မ၊ ညီမကအစ မာတုဂါမရွိတဲ့ အိမ္၊ ေက်ာင္းတို႔၌ မအိပ္ေကာင္း)၊ ေျမႀကီးကိုတူးဆြ ျခင္း၊ ျမက္ခုတ္၊ ေပါင္းရွင္း၊ ေျမတူး၊ ေျမဖို႔ျပဳလုပ္ျခင္း၊ သစ္ပင္ကို ခ်ိဳးဖဲ့ဖ်က္ဆီးျခင္း၊ ျပစ္မႈက်ဴး လြန္ေသာေၾကာင့္ စစ္ေဆးေမးျမန္သည့္အခါ အလြဲအေခ်ာ္ မေတာ္တာေျပာျခင္း၊ မေျဖဘဲေန ျခင္း၊ သံဃိက (အမ်ားပိုင္) ပစၥည္းမ်ားကို မသိမ္းဆည္းျခင္း၊ မပန္ၾကားဘဲ တျခားေနရာသို႔ သြားျခင္း၊ ပိုးရွိေသာေရကိုေသာက္သံုးမိျခင္း၊ ေန႔လြဲညစာစားျခင္း၊ အကပ္မခံဘဲ သံုးေဆာင္ ျခင္း၊ အခ်င္းခ်င္း ကလိထိုးကစားျခင္း၊ မာတုဂါမႏွင့္ တိုင္ပင္ၿပီး တစ္ခရီးတည္း အတူသြားျခင္း၊ ဆရာသမား၊ ေက်ာင္းရွိ ထင္ရွားသည့္ရဟန္းတစ္ပါးပါးကို မပန္ၾကားဘဲ မြန္းလြဲပိုင္း၊ ညပိုင္း တိုု႔မွာ ရြာထဲ၊ ၿမိဳ႕ထဲသြားျခင္း စသည္တို႔ကို က်ဴးလြန္မိလွ်င္ ပါစိတ္အာပတ္သင့္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သတိထားဆင္ျခင္သင့္လွေပသည္။<br /><br />ရဟန္းေတာ္တို႔၏ အာပတ္သင့္ျခင္းအေၾကာင္းေျခာက္ပါးျဖစ္သည့္ (၁) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">အလဇၨိတာ</span>- အရွက္ မရွိျခင္း၊ (၂) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">အညာဏတာ</span>- သိကၡာပုဒ္ကိုမသိျခင္း၊ (၃) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ကုကၠဳစၥပကတတ</span>ာ- ယံုမွားသံသယ ရွိျခင္း၊ (၄) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">အကပၸိေယ ကပၸိယသညိတာ</span>- မအပ္သည္ကို အပ္သည္ဟုအမွတ္ရွိျခင္း၊ (၅) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ကပၸိ ေယ အကပၸိယသညိတာ</span>- အပ္သည္ကို မအပ္ဟု အမွတ္ရွိျခင္း၊ (၆) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">သတိသေမၼာသတာ</span>- သတိေတြေ၀ျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ အာပတ္မ်ား က်ဴးလြန္မိတတ္ၾကေပ သည္။ ယခုေခတ္ဆိုလွ်င္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ခရီးသြားရာ၌ ခရီးစရိတ္အျဖစ္ ေငြသားမ်ားကို ကုိင္ၾကရေပသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားအေနျဖင့္ တခ်ဳိ႕အာပတ္မ်ားကို အာပတ္သင့္မွန္းသိထား ေသာ္လည္း မျဖစ္သာေသာအေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ က်ဴးလြန္ခ်င္ေသာစိတ္မရွိဘဲ က်ဴးလြန္ ေနမိျခင္းျဖစ္ၾက၏။ ထိုသို႔ အက်ယ္အားျဖင့္ ကုေဋကိုးေထာင္ေက်ာ္ေသာသီလေတာ္ျမတ္မ်ား ကို သတိထားကာ ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါေသာ္လည္း ေဖာ္ျပပါအေၾကာင္းေျခာက္ပါးထဲမွ တစ္ပါးပါးျဖင့္ က်ဴးလြန္မိတတ္ၾကေသာေၾကာင့္ ပါရာဇိကအာပတ္ေလးပါးမွတစ္ပါး အျခား အာပတ္မ်ားကုိ ေျဖရန္နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ အာပတ္ေျဖၾကရသည္၊ ေဒသနာၾကားၾကရေပသည္။<br /><br />ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ၾကေသာ အမ်ဳိသားေကာင္းတို႔အေနျဖင့္လည္း ျမတ္ေသာကုသုိလ္ေကာင္းမႈ တို႔ကို ျဖည့္ဆည္းၾကရာတြင္ အနည္းငယ္ေသာျပစ္မႈမ်ားကို တစ္ရက္တစ္ရက္ က်ဴးလြန္ မိတတ္ၾကရာ သိမ္အတြင္း သံဃာေတာ္မ်ား ဘုရား၀တ္တက္ခ်ိန္တို႔၌ ေဒသနာၾကား (အာပတ္ ေျဖ)တတ္ရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒသနာၾကားပံုကို အရက်က္မွတ္ရန္လိုအပ္ပါသည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">သီတင္းငယ္က သီတင္းႀကီးထံ ေျပာၾကားပံု</span><br /><span style="font-weight: bold;">ငယ္</span>။ အဟံ ဘေႏၲ သဗၺာ အာပတၱိေယာ အာ၀ိကေရာမိ။<br />(အရွင္ဘုရား၊ အလံုးစံုေသာ အာပတ္တို႔ကို ထင္ရွားေဖာ္ျပပါသည္ဘုရား)<br /><span style="font-weight: bold;">ႀကီး</span>။ သာဓု အာဟုေသာ သာဓု သာဓု။<br />(ေကာင္းေပစြငါ့ရွင္၊ ေကာင္းပါေပစြ)<br /><span style="font-weight: bold;">ငယ္</span>။ အဟံ ဘေႏၲ သဗၺဟုလာ နာနာ၀တၳဳကာ သဗၺာ အာပတၱိေယာ အာပဇၨႎ၊ တာ တုမွမူလာ မတိေဒေသမိ။<br />(အရွင္ဘုရား၊ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ဆိုင္ေသာ မ်ားစြာေသာ အာပတ္အလံုးစံုတို႔ကို တပည့္ေတာ္ သင့္ေရာက္မိပါၿပီ။ ထိုအာပတ္တို႔ကို အရွင္ဘုရားထံ၌ ေျပာၾကားပါသည္ဘုရား)<br /><span style="font-weight: bold;">ႀကီး</span>။ ပႆသိ အာ၀ုေသာ တာ အာပတၱိေယာ။<br />(ထိုအာပတ္တု႔ိကို ႐ႈ၏ေလာ ငါ့ရွင္)<br /><span style="font-weight: bold;">ငယ္</span>။ အာမ ဘေႏၲ ပႆာမိ။<br />(မွန္ပါ၊ ႐ႈပါသည္ဘုရား)<br /><span style="font-weight: bold;">ႀကီး</span>။ အာယတႎ အာ၀ုေသာ သံ၀ေရယ်ာသိ။<br />(ေနာင္အခါ [အာပါမသင့္ေအာင္] ေစာင့္စည္းပါငါ့ရွင္)<br /><span style="font-weight: bold;">ငယ္</span>။ သာဓု သု႒ဳ ဘေႏၲ သံ၀ရိႆာမိ။<br />(ေကာင္းပါၿပီအရွင္ဘုရား၊ ေနာင္အခါ ေကာင္းစြာေစာင့္စည္းပါမည္ အရွင္ဘုရား)<br /><span style="font-weight: bold;">ႀကီး</span>။ သာဓု အာ၀ုေသာ သာဓု သာဓု။<br />(ေကာင္းေပစြ ငါ့ရွင္၊ ေကာင္းပါေပစြ)<br /><br /><span style="font-weight: bold;">သီတင္းႀကီးက သီတင္းငယ္ထံ ေျပာၾကားပံု</span><br /><span style="font-weight: bold;">ႀကီး</span>။ အဟံ အာ၀ုေသာ သဗၺာ အာပတၱိေယာ အာ၀ိကေရာမိ။<br />(ငါ့ရွင္၊ အလံုးစံုေသာ အာပတ္တို႔ကို ထင္ရွားေဖာ္ျပပါ၏)<br /><span style="font-weight: bold;">ငယ္</span>။ သာဓု ဘေႏၲ သာဓု သာဓု။<br />(ေကာင္းပါေပစြ အရွင္ဘုရား၊ ေကာင္းပါေပစြ)<br /><span style="font-weight: bold;">ႀကီး</span>။ အဟံ အာ၀ုေသာ သဗၺဟုလာ နာနာ၀တၳဳကာ သဗၺာ အာပတၱိေယာ အာပဇၨႎ၊ တာ တုမွမူလာ မတိေဒေသမိ။<br />(ငါ့ရွင္၊ ငါသည္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ဆိုင္ေသာ မ်ားစြာေသာ အာပတ္အလံုးစံုတို႔ကို သင့္ေရာက္မိပါၿပီ။ ထိုအာပတ္တို႔ကို ငါ့ရွင္ထံ၌ ေျပာၾကားပါသည္)<br /><span style="font-weight: bold;">ငယ္</span>။ ပႆထ ဘေႏၲ တာ အာပတၱိေယာ။<br />(ထိုအာပတ္တို႔ကုိ ႐ႈပါ၏ေလာ အရွင္ဘုရား)<br /><span style="font-weight: bold;">ႀကီး</span>။ အာမ အာ၀ုေသာ ပႆာမိ။<br />(႐ႈပါသည္ ငါ့ရွင္)<br /><span style="font-weight: bold;">ငယ္</span>။ အာယတႎ ဘေႏၲ သံ၀ေရယ်ာထ။<br />(ေနာင္အခါ [အာပတ္မသင့္ေအာင္] ေစာင့္စည္းပါ အရွင္ဘုရား)<br /><span style="font-weight: bold;">ႀကီး</span>။ သာဓု သု႒ဳ အာ၀ုေသာ သံ၀ရိႆာမိ။<br />(ေကာင္းပါၿပီငါ့ရွင္၊ ေနာင္ခါမွာ ေကာင္းစြာေစာင့္စည္းပါမည္)<br /><span style="font-weight: bold;">ငယ္</span>။ သာဓု ဘေႏၲ သာဓု သာဓု။<br />(ေကာင္းပါေပစြ အရွင္ဘုရား၊ ေကာင္းပါေပစြ)<br /><br />ပါဠိလို အရက်က္ထားသင့္ပါသည္။ ျမန္မာလို ေဒသနာၾကားကလည္း ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းရွိသံဃာေတာ္မ်ားအေနျဖင့္ ပါဠိလိုသာ ေဒသနာၾကားေလ့ရွိၾကသျဖင့္ အနက္သိထား ၿပီး ပါဠိလိုေဒသနာၾကားႏိုင္ရႏ္ ဒုလႅဘရဟန္းမ၀တ္ခင္ အရက်က္ထားသင့္၏။ အာပတ္ေျဖ<br />ၾကားၿပီးမွ တရားအားထုတ္လွ်င္ ပို၍ သင့္ေတာ္ေကာင္းမြန္သည္။ အာပတ္သင့္ထားေသာ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးအေနျဖင့္ သင့္ထားၿပီးေသာအာပတ္ရွိလ်က္ႏွင့္ တရားအားထုတ္က မည္မွ် ပင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ပါေသာ္ တရားမရႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ တရားအားထုတ္ခါနီးတိုင္း သံသယကင္းစင္ၿပီး စိတ္ၾကည္လင္ကာ သမာဓိတရား လ်င္စြာျဖစ္ႏိုင္ရန္အတြက္ အာပတ္ေျဖ ၾကားၿပီးမွ တရားအားထုတ္ပါေလ။<br /><br />ဒုလႅဘ၀တ္စဥ္အခ်ိန္ကာလ ရက္ပိုင္းေလးမွာ ရဟန္းေတာ္စိတ္ျဖင့္ အျမဲေနသင့္၏။ ရပ္ အေၾကာင္း၊ ရြာအေၾကာင္း၊ ေတာအေၾကာင္း၊ ေတာင္အေၾကာင္းမ်ား မေျပာမိေစရန္ အထူးပင္ သတိထားသင့္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူ၀တ္ဘ၀ျဖင့္ေနစဥ္က အခ်င္းခ်င္းေတြ႔ လိုက္သည္ႏွင့္ စကားစၿမီမ်ား လက္စံုက်ကာ ဟိုအေၾကာင္း သည္အေၾကာင္း ေရာက္တတ္ရာ ရာ ေျပာတတ္ၾကသည့္အက်င့္ဆိုးမ်ား ပါလာတတ္ၾကရာ အခ်င္းခ်င္းေတြ႔လိုက္သည္ႏွင့္ ရဟန္းစိတ္ေပ်ာက္ လူစိတ္ေရာက္ကာ ေျပာမိတတ္ၾက၏။ လူ႔ဘ၀တုန္းက စကားေျပာရင္း ပုဆိုးကို ေပါင္အထိ ေျမွာက္တတ္သည့္အက်င့္မ်ားလည္းရွိခဲ့ၾကရာ သကၤန္းကိုလည္း ပုဆိုးအမွတ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္တတ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အထူးပင္ဆင္ျခင္သင့္လွ၏။ သကၤန္းကို <span style="color: rgb(51, 51, 255);">အဟရတၱဓဇ-</span> အဟတၱဖိုလ္၏ေအာင္လံဟု ေခၚဆိုေသာေၾကာင့္ အထူးပင္ အေလးအနက္ ထားသင့္ေပသည္။ ေနကထိုင္မပါဘဲ ၾကမ္းျပင္မွာထုိင္ျခင္းမ်ိဳးလည္း မျပဳလုပ္ရေပ။<br /><br />လူ႔၀တ္တုန္းက ညထမင္းကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာခ်က္၍ အဓိကထား စားၾကသည္ျဖစ္ရာ ဒုလႅဘ ၀တ္စဥ္၌ ညအခ်ိန္ဗိုက္ဆာသျဖင့္ ခ်ဥ္းသုတ္ေလးစားခ်င္၊ ေပါင္မုန္႔ေလး၀ါးခ်င္၊ ေကာ္ဖီေလး ေသာက္ခ်င္ျဖစ္လာကာ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္လာတတ္ၾက၏။ စာေရးသူ ဆရာေတာ္ဦးဇ၀န ၏ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕နယ္ရွိ သုဒၶ၀ိပႆနာေက်ာင္းတြင္ ဒုလႅဘ၀တ္ခဲ့စဥ္က ေတြ႔ခဲ့ရသည့္ ဒုလႅဘ ရဟန္းတစ္ပါးႀကီးဆိုလွ်င္ “ဗိုက္ဆာလို႔လည္း ေဘးနားမွာ ၀ယ္စားစရာ ဆုိင္မရွိ၊ လူသူနဲ႔လည္း ေ၀းလွလိုက္တာ၊ တျခားေက်ာင္းေျပာင္းခ်င္တယ္”ဟူ၍ အတူလာခဲ့ၾကေသာ မိတ္ေဆြ ဒုလႅဘ မ်ားထံ လာေရာက္ညည္းညဴရွာေလ၏။ မိတ္ေဆြရဟန္းမ်ားက ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းဖ်ဖ် ေျပာဆို ေပးၿပီး ႏွစ္သိမ့္ရရွာေလသည္။<br /><br />ေက်ာင္းသို႔ တရားစာအုပ္မ်ားယူေဆာင္လာသင့္၏။ စိတ္မ်ားတည္ၿငိမ္မႈျဖစ္ေစရန္ တရား စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ေနသင့္သည္။ မိမိေမးလိုေသာ တရားနဲ႔ပတ္သက္သည့္ ေမးခြန္းမ်ားကို လည္း ေက်ာင္းရွိသံဃာေတာ္မ်ားထံ ေမးေလွ်ာက္သင့္၏။ မိမိအား ဆံုးမစကားမ်ား ေဟာၾကား ပါကလည္း အေလးအနက္ထား နာၾကားရမည္။ ရဟန္းေတာ္တို႔စည္းကမ္း၌ အသက္ႀကီးျခင္း၊ ေခတ္ပညာတတ္ေျမာက္ျခင္းတို႔ႏွင့္ အထက္ေအာက္ သတ္မွတ္သည္မဟုတ္ေပ။ သိကၡာေတာ္ အႀကီးအငယ္အလိုက္ ေနရာထိုင္ခင္း ထုိင္တာကအစ ၀ါစဥ္အလိုက္ထိုင္ၾကရ၏။ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာရာတြင္လည္း “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">တင့္ပါ့ဘုရား၊ အရွင္ဘုရား”</span>စသည္ျဖင့္ ျပဳမႈေနထိုင္ၾကၿပီး အရိယာ သကၤန္းဆင္ျမန္းထားၾကသူမ်ားပီပီ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔လွ၏။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အေလးအနက္ ထားၾက၏။ ဘုရားသားေတာ္မ်ား ပီသၾကသူမ်ားျဖစ္ၾက၏။<br /><br />ရဟန္းေတာ္၏သိကၡာေတာ္မ်ားကို ခ်ရန္အတြက္လည္း သိထားရမည့္အခ်က္မ်ားရွိပါသည္။ ပထမရဟန္းဘ၀မွ ကိုရင္ဘ၀သို႔တစ္ဆင့္၊ ၿပီးမွ လူ႔ေဘာင္သို႔ ခ်ရ၏။ သိကၡာေတာ္မ်ား ခ်ေပး စဥ္တြင္ အသိသက္ေသ သံဃာေတာ္တစ္ပါးႏွင့္ သိကၡာေတာ္မ်ားခ်ေပးသည့္ သံဃာေတာ္ တစ္ပါး အနည္းဆံုး ႏွစ္ပါးရွိရပါမည္။ သိကၡာခ်ၿပီးမွ လူ႔၀တ္လဲရမည္ျဖစ္ပါသည္။ <span style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">လြန္စြာ အေရးႀကီးေသာအခ်က္ျဖစ္၏</span>။ မိမိအေနျဖင့္ အေလာတႀကီး အိမ္ျပန္ခ်င္လြန္းေသာေၾကာင့္ “<span style="color: rgb(255, 0, 0);">လူ၀တ္လဲတာ ဘာၾကာတာမွတ္လို႔</span>” ဆိုၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ သကၤန္းခၽြတ္၊ အ၀တ္လဲ အိမ္ျပန္ ပါက ရဟန္းသိကၡာေတာ္မ်ားက က်မသြားျခင္းေၾကာင့္ လူ႔ေဘာင္တြင္ေနစဥ္ လူအ၀တ္အစား မ်ားျဖင့္ ပါရာဇိကအာပတ္မ်ားသင့္ကာ လက္ရွိဘ၀၌ မဂ္ဖိုလ္လည္းဆံုး႐ံႈး၊ ေနာင္သံသရာတြင္ လည္း ဆင္းရဲဒုကၡ ပင္လယ္ေ၀ရမည့္အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဟန္း သိကၡာေတာ္မ်ားကို စနစ္တက်ခ်ၿပီးမွ လူ႔၀တ္လဲ၊ ငါးပါးသီလခံယူေဆာက္တည္ကာ ရဟန္း ၀တ္ခဲ့စဥ္က အသိတရားမ်ားကို အစဥ္အျမဲသိရွိနားလည္ကာ နိဗၺာန္မေရာက္မခ်င္း နိဗၺာန္သို႔သြား အားလံုးေသာသံသရာ့ခရီးသြားတို႔သည္ ဆက္လက္သြားရန္ က်န္ေသးသည္ ဟူေသာအသိျဖင့္ ခရီးႏွင္ၾကရေပဦးမည္။<br /><br />ဤမွ်ျဖင့္ ဒုလႅဘရဟန္းခံရန္ ရည္သန္ထားၾကသူမ်ားအတြက္ ျပင္ဆင္ရန္အခ်က္မ်ား အေတာ္ အသင့္ ျပည့္စံုေလာက္ၿပီဟု ယူဆမိပါသည္။ လိုတာမ်ားလည္း ရွိပါဦးမည္။ လိုအပ္သည္မ်ား ကိုလည္း ျဖည့္စြက္ျပင္ဆင္ထားၾကၿပီး သာသနာေတာ္တြင္းကာလမွာသာ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူ ႏိုင္သည့္ ပါရမီကုသိုလ္ထူးမ်ားကို စနစ္က်မွန္ကန္စြာ ျဖည့္က်င့္ႏိုင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။<br /><br />ဓမၼမိတ္ေဆြအားလံုး၊ သတၱ၀ါအနႏၲအားလံုး ေဘးရန္ေၾကာင့္ၾက၊ ဆင္းရဲကင္းၿပီး၊ ေကာင္းက်ိဳး လိုရာဆႏၵျပည့္၀ကာ အစြဲမက်န္ ျပည္နိဗၺာန္သို႔ အေရာက္ခ်ီႏိုင္ၾကပါေစ။<br />(<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု</span>)</div></span></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-30192014847129535562010-02-19T16:44:00.001+03:002010-02-19T16:51:51.479+03:00သတၱ၀ါဘာေၾကာင့္ ဆင္းရဲသနည္း<div style="text-align: center;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">“<span style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span>”</span></div><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">“ငါ”ဆိုသည္မွာ အေခၚ ပညတ္မွ်သာျဖစ္၍ တကယ့္အရွိတရားမွာ ခႏၶာငါးပါး- ဒုကၡသစၥာတရား တို႔သာလွ်င္ျဖစ္၏။ ထိုဒုကၡသစၥာ ခႏၶာငါးပါးတို႔မွာ- ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္းသေဘာ (႐ူပကၡႏၶာ)၊ ခံစားတတ္ျခင္းသေဘာ (ေ၀ဒနာကၡႏၶာ)၊ မွတ္သားတတ္ျခင္းသေဘာ (သညာကၡႏၶာ)၊ ၾကံစည္ ေတြးေတာတတ္ျခင္းသေဘာ (သခၤါရကၡႏၶာ)၊ သိတတ္ျခင္းသေဘာ (၀ိညာဏကၡႏၶာ) ဟူ၍ျဖစ္ ၏။ ထို ခႏၶာငါးပါးတို႔သည္သာလွ်င္ ပရမတၳသေဘာ တကယ့္အရွိတရားတို႔ ျဖစ္ၾကေပသည္။</span></div><br /><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><div style="text-align: justify;">ထိုခႏၶာငါးပါးတို႔၏ သေဘာတရားမ်ားသည္ မည္သူ႔အလိုသို႔မွ်မလိုက္၊ သူ႔သေဘာ၊ သူ႔အလုပ္၊ သူ႔ဘာသူလုပ္ေနျခင္းသာလွ်င္ျဖစ္၏။ ထိုသုိ႔ သူ႔သေဘာသူေဆာင္ေနေသာ ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္း သေဘာတို႔ကို သတိပညာ ကင္းကြာသည့္အခါ ထိုတရားတို႔အေပၚ၌ “ငါ”ဟူ၍ အယူမွား ျခင္း“ဒိ႒ိ” ၊ တပ္မက္ျခင္း “တဏွာ” ၊ ေထာင္လႊားျခင္း “မာန”တို႔ ျဖစ္ၾက၏။ “ျမင္တဲ့အခါ ငါျမင္တယ္၊ ၾကားတဲ့အခါ ငါၾကားတယ္၊ နံတဲ့အခါ ငါနံတယ္၊ စားတဲ့အခါ ငါစားတယ္၊ ထိတဲ့ အခါ ငါထိတယ္၊ သိတဲ့အခါ ငါသိတယ္” စသျဖင့္ “ငါ” ဟူ၍သာ “ဒိ႒ိ” ျဖင့္ျမင္၏။<br /><br />ခံစားရာ၌ “ငါ” ခံစားေနသည္ ထင္ေနျခင္းေၾကာင့္ တပ္မက္ျခင္း “တဏွာ”ကေန စြဲလန္းျခင္း “ဥပါဒါန္” သို႔ ေရာက္သြား၏။ မျမင္ရ၊ မၾကားရ၊ မစားရလွ်င္ မေနႏိုင္ ျဖစ္လာၿပီး အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အထိအေတြ႔တို႔အေပၚ၌ စြဲစြဲလန္းလန္း တမ္းတမ္တတ ျဖစ္ေနျခင္း သေဘာသည္ ဥပါဒါန္စိတ္ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ အက်ိဳးေပးခႏၶာက အေၾကာင္းေကာင္းခဲ့လွ်င္ ေကာင္း၏၊ မေကာင္းခဲ့လွ်င္ ညံ့၏။ အက်ိဳးေပးခႏၶာတရား ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မေကာင္း သည္ျဖစ္ေစ ေထာင္လႊားျခင္း “မာန” သည္ ျဖစ္၏။ “မာန” ကိေလသာမွာလည္း ရဟႏၲာျဖစ္မွ ကုန္သြားသည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အႏုအရင့္အလိုက္ ပုထုဇဥ္မွ အနာဂါမ္ပုဂၢိဳလ္အထိ ရွိေနၾကေပ သည္။ ခႏၶာငါးပါးရရွိထားျခင္းေၾကာင့္ ထို ပပဥၥသညာတရားသံုးပါးျဖစ္သည့္ <span style="color: rgb(255, 0, 0);">ဒိ႒ိ၊ တဏွာ၊ မာန</span> တို႔ ျဖစ္ၾကရေပသည္။<br /><br />ထုိပပဥၥသညာသံုးပါးတို႔ရွိျခင္းေၾကာင့္ လိုအင္ဆႏၵသည္ျဖစ္ေပၚ၏။ ဘယ္အရာေတြကို လုိခ်င္ သလဲဆိုေတာ့ အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အထိအေတြ႔ စသည့္ ကာမဂုဏ္တရားတို႔ကို လိုခ်င္၏။ လိုခ်င္သည့္အတြက္ ရွာေဖြရသည္။ ရွာလို႔ ရလာသည့္အခါတြင့္ သိမ္းထားခ်င္သည္။ မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း မရွိလို႔ လိုခ်င္ေနျခင္း၊ ရွာေဖြေနရျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ဆင္းရဲရ၏။ ရလာသည့္အခါတြင္လည္း ျပန္လည္ဆုံး႐ံႈးသြားမွာကို စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈ ျဖစ္ရျပန္၏။ ထိုသုိ႔ ကာမဂုဏ္တရားတုိ႔ကို ခံစားသံုးေဆာင္ႏိုင္ရန္အတြက္ ဆထက္တိုးပြါးေအာင္သာ ၾကံေဆာင္ ျပဳမူေတာ့၏။ တိုးပြါးသည္ထက္ တိုးပြါးေအာင္၊ ခံစားသံုးေဆာင္ႏိုင္သည္ထက္ သံုးေဆာင္ႏိုင္ ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရသည္ကိုပင္ အားမရႏိုင္ေပ။ သိမ္းဆည္းထားရသည္ကိုလည္း မၿငီးေငြ႔ႏိုင္ ေတာ့ဘဲ တိုးခ်ဲ႕ရင္းသာ တိုးခ်ဲ႕ၿပီး လိုအင္ဆႏၵေတြ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။<br /><br />ထို လိုအင္ဆႏၵေၾကာင့္ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းသည္ ျဖစ္ရ၏။ လိုခ်င္တာရေတာ့ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုး ၏။ ခ်စ္ခင္၏။ မလိုခ်င္တာေတြရေတာ့ မႀကိဳက္ႏွစ္သက္။ မုန္းတီး၏။ လိုခ်င္ေတာေတြေပး လွ်င္ ခ်စ္စရာေကာင္းသူ၊ မလိုခ်င္တာေတြေပးလွ်င္ မုန္းစရာေကာင္းသူဟူ၍ ခဲြျခားေတာ့၏။ ထိုသုိ႔ ခြဲျခားထားၿပီး လိုခ်င္တာေတြက်ေတာ့ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးမိျခင္းေၾကာင့္ မရ,အရ လိုက္ယူၿပီး မလိုခ်င္တာေတြက်ေတာ့ စက္ဆုပ္ရြံရွာသည့္အတြက္ အတင္းတြန္းဖယ္ျခင္း ျပဳေတာ့၏။ လိုက္ယူ တြန္းဖယ္မႈေတြ ျပဳေနေသာ္လည္း မလိုခ်င္တာေတြသာ ႀကံဳေတြေနရ သည့္အခါ ဗုဒၶေဟာၾကားထားေသာ တရားေတာ္အတိုင္း “<span style="color: rgb(51, 102, 255);">ပိေယဟိ ၀ိပေယာေကာ ဒုေကၡာ- ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သည့္အရာတို႔ႏွင့္ ေကြကြင္းရျခင္းသည္လည္း ဆင္းရဲရ၏။ အပိေယဟိ သမၸေယာေကာ ဒုေကၡာ- မခ်င္ခင္ မျမတ္ႏိုးသည့္အရာတို႔ႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္ယွဥ္တဲြေနရ ျခင္းသည္လည္း ဆင္းရဲရ၏</span>” ဆုိသည့္အတိုင္း ပူပင္ေသာက ဗ်ာပါဒတို႔သာ အစဥ္တိုးပြါးကာ ျဖစ္ၾကရကုန္၏။<br /><br />ထိုသို႔ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းအစြဲတို႔ေၾကာင့္ မနာလိုျခင္း(ဣႆာ)၊ ၀န္တိုျခင္း (မစၧရိယ) ကိေလသာ တရားတို႔ ဆက္လက္ျဖစ္ပြါးေတာ့သည္။ မိမိ မခ်စ္ခင္၊ မႏွစ္သက္သူတို႔ မိမိထက္ ခ်မ္းသာေန ရလွ်င္၊ အမြန္အျမတ္တို႔ ရရွိသြားလွ်င္ မနာလိုေပ။ ထို မိမိ မႏွစ္သက္သူကို မိမိက ေပးရမည္ ဆိုလွ်င္၊ သူ႕အတြက္ မိမိက ျပဳဖြယ္ကိစၥတို႔ ေဆာင္ရြက္ေပးရန္အတြက္ ၀န္တိုျခင္း (မစၲရိယ စိတ္) ေၾကာင့္ လုပ္မေပးႏိုင္ေပ။ မိမိလုပ္ေပးဖို႔မဆိုထားႏွင့္ ထို မိမိ မုန္းေနသူကို သူတစ္ပါးတို႔ က ေဆာင္ရြက္ေပးေနလွ်င္၊ ခ်မ္းသားႀကီးပြါးေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးေနသည္ကို ျမင္ေတြ႔ၾကားသိရ လွ်င္ပင္ ထိုဣႆာ၊ မစၧရိယစိတ္တို႔ေၾကာင့္ ေနရင္းထိုင္ရင္းပင္ ဆင္းရဲႀကီးစြာ ျဖစ္ေနရေတာ့ ၏။<br /><br />ဣႆာ၊ မစၧရိယတရားႏွင့္ပတ္သက္၍ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး၏ ဆံုးမစကားမွာ မွတ္သားဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။ “<span style="color: rgb(51, 102, 255);">အိမ္မွာ ၾကက္၊ ဘဲ တို႔ကို ေမြးထားလွ်င္ ေနာင္ခဏထား၊ ယခုလက္ရွိေတာ့ ၾကက္ဥ၊ ဘဲဥေတာ့ စားရေသး၏။ သူတစ္ပါး ခ်မ္းသာသည္ကို မနာလို၊ ၀န္တိုျခင္း ဣႆာ၊ မစၧရိယကိေလသာမ်ား ေမြးထားမိလွ်င္ေတာ့ လက္ရွိလည္း ပူပင္ေသာက ဗ်ာပါဒတို႔နဲ႔ ဆင္းရဲေနရသလို ေနာင္တမလြန္မွာလည္း အပါယ္သို႔လားၿပီး ဆင္းရဲရဦးမည္။</span>” ဟူ၍ျဖစ္ ေပသည္။<br /><br />ထိုသို႔ေသာ ဣႆာ၊ မစၧရိယစိတ္တို႔ေၾကာင့္ သတၱ၀ါတို႔သည္ ခ်မ္းသာစြာေနလိုၾကပါေသာ္ လည္း ဆင္းရဲ၍သာ ေနေနရေၾကာင္း သတၱပဥၥသုတ္၌ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားဆံုးမေတာ္ မူခဲ့ေပ သတည္း။<br /><br />“<span style="color: rgb(51, 102, 255);">ကာမဘံုသား၊ နတ္လူမ်ားတို႔၊ ေကာင္းစားျပည့္၀၊ ေဘးရန္ပလွ်က္၊ ေအးျမခ်မ္းသာ၊ ေနလိုပါ လည္း၊ ဣႆာမေစၧ၊ သူ႐ႈပ္ေပြ၍၊ ထင္ေျခမက်၊ ဆင္းရဲရတည့္၊ မူလဇစ္ျမစ္၊ သူ႔ေၾကာင္းစစ္ ေသာ္၊ မုန္းခ်စ္အပ္သား၊ အာ႐ံုမ်ားႏွင့္၊ လိုလားတစ္လီ၊ ၾကံစည္တစ္တန္း၊ ခ်ဲ႕ရန္မွတ္စြဲ၊ ေျခတည္လြဲ၍၊ ဆင့္ကဲဆင့္ကာ၊ ျဖစ္႐ိုးပါတည့္။</span>”<br /><br />စာ႐ႈသူပရိတ္အေပါင္းႏွင့္ သတၱ၀ါအနႏၲတို႔သည္ ေဘးရန္ေၾကာင့္ၾက ဆင္းရဲကင္းၿပီး အလိုရွိရာ နိဗၺဳတာသို႔ ေရာက္ႏိုင္,ရႏိုင္ၾကပါေစ။</div></span></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-80941304567869285102009-12-28T05:34:00.002+03:002009-12-28T06:34:44.973+03:00ကလ်ာဏမိတၱ ရွာေပါင္းၾက<div style="text-align: center;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">“<span style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span>”</span></div><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">ေလာက၌ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အတုျမင္အတတ္သင္</span>” ဆိုသည့္ ျမန္မာစကားအတိုင္း အေနနီးရာအလိုက္ ပတ္၀န္းက်င္၏စ႐ိုက္ကိုၾကည့္၍ အတုလိုက္၍ ေနတတ္ၾကေပသည္။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">တံငါနားနီး တံငါ မုဆိုးနားနီး မုဆိုး</span>” ျဖစ္တတ္သည့္သေဘာျဖစ္၏။ လူငယ္တို႔က လူႀကီးတို႔ကိုၾကည့္၍ လိုက္တု ၾက၏။ တဖန္လူႀကီးတို႔ကလည္း လူငယ္တို႔ကိုၾကည့္၍ အတုခိုးေနထိုင္ျခင္းမ်ားလည္း ရွိၾက၏။ ၾကာလာသည့္အခါ အတုကိုလိုက္ျခင္းျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ကုိယ္ပိုင္ေနထိုင္တတ္သည့္သေဘာ သုိ႔ ျဖစ္လာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လူတို႔သည္ အေနနီးရာအလိုက္ စ႐ိုက္လကၡဏာမ်ား တူလာတတ္ ၾကေပသည္။</span></div><br /><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><div style="text-align: justify;">ယခုေခတ္အေနအထားျဖင့္ၾကည့္လွ်င္ မီဒီယာ၏တိုးတက္မႈအဟုန္ေၾကာင့္ တစ္ႏိုင္ငံႏွင့္ တစ္ႏိုင္ငံ၊ လူမ်ိဳးတစ္စုႏွင့္တစ္စုတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား၊ စရိုက္လကၡဏာမ်ား၊ အမူအက်င့္မ်ား၊ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ စသည္ျဖင့္ အတုျမင္အတတ္သင္လာၾကၿပီး စ႐ိုက္လကၡဏာမ်ား အခ်င္းခ်င္းကူးစက္ေနသကဲ့သို႔ျဖစ္၏။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအတုိင္း လိုက္ပါ၍ ေမ်ာခ်င္တိုင္း ေမ်ာေနၾကသူမ်ားလည္းရွိ၏။ လိုက္ပါေမ်ာမသြားဘဲ ကန္႔လန္႔တိုက္သူမ်ားလည္း ရွိၾက၏။ ေမ်ာပါ၍လည္း မလိုက္၊ ကန္႔လန္႔လည္း မတိုက္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈေနသူမ်ားလည္း ရွိၾကသည္။ ေနာက္ၿပီး ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအတိုင္း လုိက္သင့္သည္မ်ားကိုလုိက္၍ မလိုက္သင့္သည္မ်ား ကိုမလိုက္ပါဘဲ ေနထိုင္ၿပီး သူတစ္ပါးတို႔ကို ကယ္တင္ႏိုင္က ကယ္တင္၊ မကယ္တင္ႏိုင္က ဥေပကၡာပြား၍ ေနထိုင္က်င့္ႀကံၾကသူမ်ားလည္း ရွိၾကေပသည္။<br /><br />လူအမ်ိဳးမ်ိဳး နတ္အဖုန္ဖုန္ ကႀကိဳးေတြစံုလင္စြာရွိေနၾကေသာ္လည္း ရရွိထားေသာ ခက္ခဲလွ သည့္လူ႔ဘ၀ တစ္ဖန္ရရန္ မလြယ္လွ၍ “ရက်ိဳးနပ္ပါေပစြ”လို႔ ပီတိေသာမနႆျဖာၾက ရေအာင္ ျမတ္ဗုဒၶေဟာႁမြက္သည့္ ကလ်ာဏမိတၱတို႔ကို ရွာေပါင္းမွသာ သင့္ေတာ္မည္ျဖစ္၏။ ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတာ္ဦးဇ၀န၏ ဆံုးမစကားအတိုင္း “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">မိမိကိုယ္ေတြ႔ ဆရာ့ကိုယ္ေတြ႔လည္း မယံုနဲ႔ဦး၊ ဗုဒၶကိုယ္ေတြ႔သာ ယံု</span>” ဆိုသကဲ့သို႔ ေလးသေခ်ၤႏွင့္ကမၻာတစ္သိန္း က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ေတာ္မူခဲ့ၿပီးမွ ရရွိေတာ္မူရေသာ တရားလံုးစံု အႂကြင္းမက်န္ ျမင္ေတာ္မူႏိုင္သည့္ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ျမတ္ျဖင့္ သတၱ၀ါတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြါး ခ်မ္းသာေၾကာင္းကိုသာ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား၏ တပည့္သားေျမးမ်ားအျဖစ္ ခံယူၾကၿပီးလွ်င္ လိုက္နာက်င့္ႀကံၾကဖို႔ အေရးႀကီးလွ၏။<br /><br />ခ်မ္းသာစီးပြါး တိုးတက္ျမင့္မားရန္အတြက္ ေပါင္းေဖာ္ၾကရမည့္ ေလးမ်ဳိးေသာမိတ္ေဆြတို႔မွာ-<br />(၁) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာဟူေသာ ရတနာျမတ္သံုးတို႔ကို ယံုၾကည္ျခင္း “သဒၶါတရား” ရွိေသာ မိတ္ေဆြေကာင္း၊</span><br />(၂) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">မြန္ျမတ္ေသာကိုယ္က်င့္တရား “သီလ”ရွိေသာ မိတ္ေဆြေကာင္း၊</span><br />(၃) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲျခင္း “စာဂ” ရွိေသာ မိတ္ေဆြေကာင္း၊</span><br />(၄) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">အမွားႏွင့္အမွန္ ေ၀ဖန္ခြဲျခားႏိုင္သည့္ “ပညာ” ရွိေသာ မိတ္ေဆြေကာင္း</span> တို႔ျဖစ္ၾက၏။ ထိုမိတ္ေဆြတို႔၏အက်င့္ကို အတုလိုက္၍က်င့္ျခင္းျဖင့္ ေနထိုင္ၾကရာ၏။ ေပါင္းေဖာ္ၾကရာ၏။ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုး မွီ၀ဲဆည္းကပ္ရာ၏။ သို႔မွသာလွ်င္ ရရွိသည့္လူဘ၀ အေနျမတ္ေအာင္ ေနထိုင္က်င့္ႀကံတတ္ၾကမည္ျဖစ္၏။<br /><br />သဒၶါတရားႏွင့္ျပည့္စံုေသာ မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔ကို ေပါင္းသင္းရျခင္းျဖင့္ ဘုရားဂုဏ္၊ တရား ဂုဏ္၊ သံဃာဂုဏ္တို႔ကို နာၾကားရ၏။ သိမွတ္ၾကည္ညိဳတတ္လာ၏။ တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုး တတ္လာ၏။ ဘုရားရွင္ကို ရည္မွန္းပူေဇာ္ထားသည့္ ဥဒၶိႆေစတီ၊ ေဟာၾကားထားခဲ့ေသာ ဘုရား၏စကားေတာ္မ်ားျဖစ္သည့္ ဓမၼေစတီ၊ ဘုရားရွင္၏ အသံုးအေဆာင္မ်ားျဖစ္ခဲ့သည့္ ပရိေဘာဂေစတီ၊ ဘုရားရွင္ရုပ္ကလာပ္ေတာ္မွ ႂကြင္းက်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ဓာတုေစတီ အစရွိသည့္ ေစတီတို႔ကို ပူေဇာ္ျမတ္ႏိုး ရွိခိုးၾကရာတြင္ ဘုရားရွင္၏ ဂုဏ္ေတာ္၊ ေက်းဇူးေတာ္အနႏၲတို႔ကို စိတ္ျဖင့္ရည္မွန္းကာ ပူေဇာ္တတ္လာၾက၏။ ေလာက၌ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာသည္သာလွ်င္ ေလာကတစ္ခြင္ အနႏၲစၾကာ၀ဠာအတြင္း၌ ကိုးကြယ္ရာအမွန္ ရတနာအစစ္ ျဖစ္ေတာ္မူ၏ဟူ၍ မိတ္ေဆြေကာင္းတုိို႔ထံမွ သစၥာတရားတို႔ကို သိခြင့္ရၾက၏။ ပို၍ပို၍ ထူးကဲေသာ သဒၶါတရား တို႔ကိုသာ အခါခါတိုးပြါး၍ ေနာက္ဆံုး သစၥာေလးပါးသို႔ ထိုးထြင္း၍ သိျမင္ႏိုင္သည္အထိ သဒၶါတရားရွိေသာမိတ္ေဆြေကာင္းကို ေပါင္းသင္းရျခင္း၏အက်ိဳးတရားမ်ား မိမိသႏၲာန္၌ ေရာက္ရွိလာႏိုင္ေပသည္။<br /><br />သဒၶါတရားမရွိေသာသူတို႔ကို ေပါင္းသင္းမိေသာအခါတြင္ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာတို႔၏ဂုဏ္ ေတာ္တို႔ကို သိခြင့္ရဖို႔မဆိုထားႏွင့္ ကန္႔လန္႔ပင္တိုက္မိတတ္ၾက၏။ ေစာ္ကားေမာ္ကားျပဳတတ္ ၏။ မိစၧာဒိ႒ိအယူတို႔ကို ယူမိတတ္ၿပီး ကမၻာပ်က္သည့္တိုင္ေအာင္ မကၽြတ္တမ္းအပါယ္မွာ ခံစားရသည့္အျဖစ္သို႔ပင္ ေရာက္ရေတာ့၏။ ငရဲဆိုသည္မွာ ပံုျပင္ထဲမွာပဲရွိသည္၊ နိဗၺာန္သည္ လည္း အမွန္မွာ ရွိဟန္မထင္ စေသာသံသယတို႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနၿပီး ေကာင္းမႈတရားတို႔ကို သတိတရားေမ့ေလ်ာ့၍ မေကာင္းမႈတို႔သာ အစဥ္ေပ်ာ္ေမြ႔ကာ ရခဲသည့္လူ႔အျဖစ္ကို ဖက္ရြက္ ကန္စြန္းရြက္ပမာသာ တန္ဖိုးထားေတာ့၏။ ယခုေခတ္ မဆိုထားႏွင့္ ဘုရားရွင္လက္ထက္ သာသနာေတာ္ႀကီး ေန၀ါထြန္းေတာက္ အလင္းေရာက္ေနခဲ့ခ်ိန္မွာပင္ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာကို မယံုၾကည္ေသာ မိစၧာဒိ႒ိအယူရွိသူမ်ားမွာ သာသနာေတာ္ႏွင့္ ေတြ႔ႀကံဳခြင့္မရၾကဘဲ ရရွိသည့္လူ႔ဘ၀ကို အပါယ္က်ေအာင္ အသံုးခ်မိခဲ့ၾက၍ ယခုဆုိလွ်င္ အပါယ္၌ ခံစားေနၾက ေပၿပီ။<br /><br />ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းမြန္သည့္မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔ကို ေပါင္းသင္းေနထိုင္ျခင္းျဖင့္လည္း မိမိ သႏၲာန္၌ မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔ထံမွ အက်င့္ေကာင္းမ်ား ရွိလာ၏။ မြန္ျမတ္ေသာ ေနထိုင္နည္းျဖင့္ က်င့္ႀကံတတ္လာ၏။ သီလရွိျခင္းျဖင့္ အျပစ္ကင္းေသာခ်မ္းသာကို ခံစားရ၏ ဆိုသည့္အတိုင္း အျပစ္ေတြကင္းေအာင္ ေနထိုင္တတ္လာေသာအခါ ေန႔စဥ္ ကိုယ္ႏွင့္စိတ္တို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းလာ၏။ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ေသာလူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာ၏။ ေကာင္းေသာအသက္ေမြးျခင္း ျဖင့္လည္း ေနထိုင္တတ္လာ၏။ ထိုသို႔ ကိုယ္က်င့္သီလေကာင္းမ်ားရွိလာသည့္အတြက္လည္း မိမိ၏ကိုယ္က်င့္သီလေကာင္းမ်ားကို ယံုၾကည္ေလးစားတန္ဖိုးထားကာ မိမိ၏ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ သူတို႔ကလည္း အတုလိုက္ေနထိုင္လာၾကလွ်င္ မိမိေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ သူတကာတို႔ အက်င့္ေကာင္းမ်ား အတုလိုက္၍ က်င့္ႀကံႏိုင္လာၾကေပမည္။ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ကိုယ္က်င့္သီလ ေကာင္းသူတို႔ အခ်င္းခ်င္း ေပါင္းေဖာ္လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ၾကရေသာ မည္သည့္လုပ္ငန္းျဖစ္ေစ ေအာင္ျမင္ ႀကီးပြါး အက်ိဳးမ်ားသည္သာျဖစ္ေခ်သည္။ </span><br /><br />သီလပ်က္ေနေသာသူတို႔ကို ေပါင္းသင္းမိေသာအခါ၌ မိမိလည္း သီလပ်က္လာေတာ့သည္။ အရက္သမားႏွင့္ေပါင္းေတာ့ အရက္ေသာက္မိမည္၊ ဖဲသမားႏွင့္ေပါင္းေတာ့ ဖဲ႐ိုက္တတ္မည္၊ မေကာင္းေသာအမ်ိဳးသမီးတို႔ကို လိုက္စားေပ်ာ္ပါးတတ္ေသာသူတို႔ကိုေပါင္းသင္းမိေတာ့ မိမိ လည္းေပ်ာ္ပါးမိသြားမည္။ မိမိက မလုပ္လွ်င္လည္း သီလပ်က္စီးေနေသာစကားမ်ားကို နားေထာင္ေနရမည္။ လိုက္ပါ ရယ္ေမာမိမည္။ သီလပ်က္ေသာစကားတို႔ကို နာၾကားႏွစ္ၿခိဳက္ မိလွ်င္ အလိုတူစာရင္းထဲပါသြားတတ္ၿပီး မိမိလည္း သီလေတြပ်က္သြားတတ္ေပမည္။<br /><br />ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲတတ္ေသာ မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔ကို ေပါင္းသင္းေနထိုင္ျခင္းျဖင့္ မိမိလည္း သူ႔ကဲ့ သို႔ ေပးလွဴျဖစ္လာ၏။ စြန္႔လႊတ္တတ္လာ၏။ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းျခင္းေၾကာင့္ရရွိေသာ အက်ိဳးတရားတို႔ကို သိလာ၏။ ေပးကမ္းျခင္း၌ ေမြ႔ေလ်ာ္ေပ်ာ္ပိုက္လာ၏။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၏ အႏွစ္သာရသည္ စြန္႔လႊတ္ျခင္းျဖစ္သည္</span>” ဆိုေသာအဓိပၸါယ္ကို သိလာ၏။ ေပးကမ္းျခင္းျဖင့္ ကိုယ္စိတ္ မဆင္းရဲဘဲ ပို၍ပို၍ပင္ ခ်မ္းသာေနရသည့္ အရသာကို ခံစားတတ္လာသည္။ ဆရာႀကီးဦးေရႊေအာင္ဆံုးမခဲ့သကဲ့သုိ႔ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">“တစ္စတစ္စ၊ စြန္႔၀ံ့မွလွ်င္၊ ဘ၀ေနာက္ေႏွာင္း ဆက္တိုင္း ေကာင္း၏။</span>” ဆိုေသာ အက်ိဳးတရားမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္လာရေပသည္။ ႏွေျမာ၀န္တိုျခင္း မစၧရိယစိတ္၏ ကိေလာသာအျပစ္တို႔ကို ျမင္လာရ၏။ ႏွေျမာ၀န္တိုသူတို႔အား ေပးကမ္းျခင္းျဖင့္ မိမိက ျမတ္ေသာအႏိုင္ရျခင္းကို နားလည္လာရေပသည္။ မိမိ၏ စီးပြါးဥစၥာရွာျခင္းတို႔သည္ ေလာဘေၾကာင့္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အမ်ားသူငွါအတြက္ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းႏိုင္ရန္ဟူေသာ ဆႏၵျဖင့္ အနစ္နာခံအားထုတ္ျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နိဗၺာန္ ထုတ္ေခ်ာက္ ဧကန္ေရာက္မည့္ ပါရမီေျမာက္သည့္ဒါနတို႔က မေသရာသုိ႔ ပို႔ေဆာင္ၾကမည္မွာ မလြဲဧကန္သာျဖစ္ေပသည္။<br /><br />ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲျခင္းမရိွေသာ ႏွေျမာတြန္႔တိုသည့္သူတို႔ကို ေပါင္းသင္းမိေသာအခါတြင္ လွဴ တယ္ဆိုတာ “<span style="color: rgb(255, 102, 0);">အ-လို႔ လွဴတာ၊ လူလည္ေတြကသာ ယူသြားတာကြ</span>”ဆိုေသာ ဒါန၏အက်ိဳး တရားကို ဖ်က္ဆီးသည့္စကားမ်ား ၾကားရတတ္သည္။ အသိအျမင္နည္းပါက ဟုတ္ေလ ေယာင္ထင္သြားမိမည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ သူတို႔ႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္လုပ္ကိုင္ရာ၌ အခ်ိန္တိုင္း ကိုယ့္အိတ္ထဲက စိုက္ထုတ္ေပးရတာမ်ားလာေသာအခါတြင္ ေပးကမ္းျခင္းသည္ ေကာင္းမႈျပဳ သည္သာျဖစ္၏ဟု ႏွလုံးသြင္းရမည့္အစား ကိုယ့္အေပၚတြင္ အတင္စီးအႏိုင္ယူေနသူသာ ျဖစ္၏ဟူ၍ျမင္လာၿပီး ႏွလံုးမသာမယာလည္းျဖစ္တတ္၏။<br /><br />အမွားႏွင့္အမွန္ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ သိျမင္တတ္သည့္ ပညာရွိမိတ္ေဆြေကာင္းတို႔အား ေပါင္းသင္း ေနထိုင္ျခင္းျဖင့္ ကုသိုလ္အလုပ္၊ အကုသိုလ္အလုပ္ ခြဲျခားသိျမင္လာရ၏။ ကုသိုလ္အလုပ္တုိ႔ ကို လုပ္ေဆာင္တတ္လာ၏။ အတုျမင္အတတ္သင္ရာ၌လည္း ေကာင္းေသာလုပ္ေဆာင္မႈ၊ မွန္ကန္ေသာေဆာင္ရြက္မႈတို႔ကိုသာလွ်င္ အတုယူတတ္လာၿပီး မေကာင္းေသာအမႈတို႔ကို အတုမလိုက္ ေရွာင္ၾကဥ္တတ္လာသည္။ တံငါနားနီး တံငါ မုဆိုးနားနီး မုဆိုး ျဖစ္တတ္သည္ ဆိုေသာ္ျငားလည္း အမွားအမွန္ကို ခြဲျခားသိျမင္တတ္ေအာင္ မိတ္ေဆြေကာင္းက ညႊန္ျပေပး ေသာေၾကာင့္ လူမိုက္ေတြၾကား ေရာက္ေနျငားလည္း အမွားသို႔မလိုက္ အမွန္သုိ႔ဆိုက္ေအာင္ သာ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">တစ္ေယာက္တည္းေန တစ္စိတ္တည္းထား</span>” ဆိုေသာ ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတာ္ အရွင္ ဆႏၵာဓိက ေရးသားထားသည့္ တရားအားထုုတ္နည္းေလးအတိုင္း က်င့္ႀကံအားထုတ္တတ္ လာေပသည္။<br /><br />ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္းဟူေသာ သမုဒယသစၥာ၊ ရရွိထားေသာ ခႏၶာငါးပါးတို႔သည္ သမုဒယသစၥာ ေၾကာင့္ ရရွိလာခဲ့ရေသာ ဒုကၡသစၥာ၊ ထိုဒုကၡတရားတို႔မွ လြတ္ေျမာက္ျခင္းသေဘာဟူေသာ နိဗၺာန္သည္ နိေရာဓသစၥာ၊ ထိုသို႔ ေသျခင္းကင္းရာနိဗၺာန္သုိ႔ ေရာက္ႏိုင္သည့္ က်င့္ႀကံအား ထုတ္နည္းမ်ားမွာ မဂၢင္ရွစ္ပါး ျမတ္ေသာအက်င့္တရားမ်ားျဖစ္သည့္ မွန္ေသာျမင္ျခင္း- သမၼာဒိ႒ိ၊ မွန္ေသာႀကံစည္ေတြးေတာျခင္း- သမၼာသကၤပၸ၊ မွန္ေသာေျပာျခင္း- သမၼာ၀ါစာ၊ မွန္ေသာျပဳလုပ္ျခင္း- သမၼာကမၼႏၲ၊ မွန္ေသာအသက္ေမြးျခင္း- သမၼာအာဇီ၀၊ မွန္ေသာအား ထုတ္ျခင္း- သမၼာ၀ါယာမ၊ မွန္ေသာသတိရွိျခင္း- သမၼာသတိ၊ မွန္ေသာတည္ျခင္းျခင္း- သမၼာ သမာဓိတို႔ျဖင့္ က်င့္ႀကံပြါးမ်ား အားထုတ္မွသာလွ်င္ အေသကင္းရာ အမတနိဗၺဳတာသို႔ ဧကန္ေရာက္သည္သာျဖစ္ေၾကာင္း အျမင္မွန္မ်ား ရွိထားေသာေၾကာင့္ လုပ္ေဆာင္သမွ် ပညာႏွင့္ယွဥ္ၿပီး ေဆာင္ရြက္တတ္လာ၏။ ထိုသို႔ ပညာျဖင့္ ေဆာင္ရြက္တတ္လာေသာအခါ အေႏွာင္အဖဲြ႕ဟူေသာ ရစ္ပတ္ျခင္း သံေယာဇဥ္တရားတို႔ကို အလြယ္တကူ ျဖတ္ေတာက္ ႏိုင္ၿပီး ေနာက္ဆံုး တဏွာေက်ာ့ကြင္းအတြင္းမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္း အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ေရာက္ရွိခံစားႏိုင္ေတာ့သည္ျဖစ္၏။<br /><br />အျမင္မွန္သမၼာဒိ႒ိမရွိေသာ ပညာမဲ့ပုဂၢိဳလ္တို႔ကို ေပါင္းေဖာ္မွီ၀ဲမိျခင္းျဖင့္ မိစၧာဒိ႒ိစကားတို႔ကို ၾကားရ၏။ “<span style="color: rgb(255, 102, 0);">ငရဲႀကီးေတာ့ ငရဲေလးႏိုင္တာေပ့ါကြ</span>” ဟူသည့္ မေကာင္းတာလုပ္လွ်င္ မေကာင္း က်ိဳး ခံစားရသည္ဆိုေသာ ကံႏွင့္ကံ၏အက်ိဳးကို မယံုၾကည္ဘဲ မထီမဲ့ျမင္စကားမ်ား ေျပာဆို တတ္၏။ “<span style="color: rgb(255, 102, 0);">သတၱ၀ါေတြဆိုတာ လူခၽြတ္မွ ကၽြတ္တာ</span>” ဟူ၍ ထိုသို႔ ပါဏာတိပါတကံကို လက္ရဲ ဇက္ရဲျပဳလုပ္ျခင္းသည္ပင္ ေကာင္းမႈျပဳေနသေယာင္ေယာင္ေျပာဆိုေသာ ပညာမဲ့တို႔စကားကို ယံုၾကည္မိတတ္ေပသည္။ ေယာက်္ားမွန္လွ်င္ အရက္လည္းေသာက္တတ္ရမည္၊ မိန္းမလည္း ေပြတတ္ရမည္၊ အေလာင္းကစားလည္း လုပ္တတ္ရမည္ဟူ၍ အျမင္မွားကာ က်င့္ႀကံေနသည့္ သူတို႔ကို အားက်မိတတ္၏။ အတုယူမိတတ္၏။ တခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသမီးမ်ားဆိုလွ်င္ “<span style="color: rgb(255, 102, 0);">ေယာက်္ားေလးပဲ အေသာက္အစားေလးေတာ့ရွိမွာေပါ့</span>” ဟူ၍ပင္ အမ်ိဳးသားတို႔အေပၚ အခြင့္အေရး ေပးၾက၏။ ေငြမ်ားမ်ားရွာႏိုင္ဖို႔သာအေရးႀကီးသည္၊ မည္သို႔ပင္ရခဲ့သည္ျဖစ္ေစ လင္ေယာက်္ား ၏ ေငြရွာႏိုင္ျခင္းကိုသာ တန္ဖိုးထားၿပီး အက်င့္သီလကို တန္ဖိုးမထားတတ္ၾကေပ။ အိမ္ေထာင္သည္ ဇနီးေမာင္ႏွံမ်ားတြင္ ႏွစ္ဦးစလံုးက ပညာမဲ့ေနၾကပါလွ်င္ အျမင္မွန္ မရေသးသည့္ကာလပတ္လံုး ထိုသူတို႔၏ စီးပြါးဥစၥာရွာေဖြျခင္း၊ အတူတူ ေျပာဆုိေနထိုင္စား ေသာက္ေနရျခင္း၊ ကိစၥအ၀၀တို႔ ႀကံစည္စိတ္ကူးၾကျခင္းဟူေသာ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ အမႈတို႔၏ အျပစ္မ်ားမွာ မည္မွ်မ်ားျပားလိုက္ပါမည္နည္း။<br /><br />ပညာရွိအား ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးၾကသူတို႔သည္ ေကာင္းမႈျပဳၿပီးသည့္အခါတြင္ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ပညာမဲ့ လူမိုက္ တို႔ႏွင့္ မေပါင္းေဖာ္ မမွီ၀ဲ မဆည္းကပ္ရပါလို၊ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ကိုသာ ေပါင္းေဖာ္ ယွဥ္တြဲ အၿမဲဆည္းကပ္ရၿပီး ပညာရွိသူတို႔၏အက်င့္ကို လိုက္နာက်င့္ႀကံႏိုင္ရပါလို၏</span>” ဟူ၍ ဆုေတာင္းၾကေပသည္။ လူမိုက္ဟူ၍ဆုိျခင္းသည္ စာေပမတတ္သူတို႔ကို ဆိုျခင္းမဟုတ္။ အသိတရား(အျမင္မွန္သမၼာဒိ႒ိ) ရွိျခင္းမရွိျခင္းႏွင့္ က်င့္ႀကံအားထုတ္မႈတရားတို႔ကိုႀကည့္ၿပီး သိႏိုင္ေပ၏။ အသိမွား၊ အယူမွားၿပီဆိုလွ်င္ လုပ္ေဆာင္သမွ် ပညာႏွင့္မယွဥ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ငါဟူေသာအတၱ၊ မာန္မာနတို႔ျဖင့္ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ေတာ့၏။ စီးပြါးေရးလုပ္ရာတြင္လည္း သူတစ္ပါးတို႔အေပၚ ေက်ာႏိုင္မွသာ စီပြါးတိုးတက္ေအာင္ျမင္သည္ဟု ျမင္တတ္ၾက၏။ အလုပ္ ၌ ေစတနာထားလုပ္ေဆာင္ရမည့္အစား ကိုယ္ရဖို႔အတြက္သာ ဦးတည္ေဆာင္ရြက္တတ္ၾက သည္။ မွန္ကန္ေသာအသိ၊ ျမင့္ျမတ္ေသာေတြးေခၚမႈတို႔ျဖင့္ ႐ိုးသားႀကိဳးစားကာ ဆင္းရဲပင္ပန္း စြာ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကသူေတြကိုေတာ့ အထင္ေသး အျမင္ေသးၿပီး “လူအ”ပင္ ထင္တတ္ ၾကေပသည္။<br /><br />ပညာရွိဆုိသည္မွာ အသက္ႀကီးမွရယ္မဟုတ္၊ ပစၥည္းဥစၥာေပါႂကြယ္၀မွဟူ၍ မဆိုလို၊ ေျခြရံသင္းပင္းမ်ားမွရယ္လည္း မသတ္မွတ္ပါေခ်။ အသက္ ႀကီးႀကီး ငယ္ငယ္၊ ပစၥည္းဥစၥာရွိရွိ မရွိရွိ၊ ေျခြရံသင္းပင္း မ်ားမ်ား မမ်ားမ်ား ထိုသူ၏အသိတရားျမင့္ျမတ္မွန္ကန္မႈ၊ ထုိအသိ တရားအတိုင္း လိုက္နာက်င့္ႀကံပြါးမ်ားမႈ ရွိသူတို႔ကိုဆိုျခင္းျဖစ္၏။ ထိုသို႔ေသာပညာရွိအား မွီ၀ဲဆည္းကပ္ရျခင္းျဖင့္ အက်ိဳးတရားတို႔သာ အစဥ္တိုးပြါးၿပီး မိမိသႏၲာန္၌ အသိမွန္ အျမင္ မွန္မ်ား ေရာက္ရွိလာၿပီး ျမတ္ေသာေနျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကိုအသံုးခ်တတ္သြားေပေတာ့၏။<br /><br />“<span style="color: rgb(51, 51, 255);">သဒၶါသီလ၊ စာဂပညာ၊ ေလးျဖာစံုေတာင္း၊ မိတ္ေဆြေကာင္းႏွင့္၊ ေပါင္း၍အတု၊ ကိုယ္လည္းျပဳမွ၊ ကလ်ာဏမိတၱ-ျပည့္စံုသည္။</span>”<br /><br />စာဖတ္သူဓမၼမိတ္ေဆြအားလံုး ကလ်ာဏမိတၱမ်ားကို ရွာေဖြေပါင္းသင္းႏိုင္ၾက၍ ထိုမိတ္ေဆြ တို႔ကို အတုလိုက္၍က်င့္ႀကံၾကၿပီး ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္ျဖစ္သည့္ မေသရာ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ျမတ္နိဗၺာန္</span>” သုိ႔ လြယ္ကူစြာေရာက္ရွိႏိုင္ၾကပါေစ။<br /><br /></div></span></span>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-56730162363606721182009-10-21T09:59:00.003+04:002009-10-21T11:17:12.628+04:00သံသယဆူးေျငာင့္<div style="text-align: center;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">“<span style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span>”</span></div><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">“<span style="color: rgb(51, 51, 255);">သဒၶါယ တရတိ ၾသဃံ”- ယံုၾကည္မႈသည္ အခက္အခဲဟူသမွ်တို႔ကုိ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္စြမ္း ရွိေပသည္။</span> ဘယ္အရာပဲလုပ္လုပ္၊ ဘယ္အရာကိုပဲ ရခ်င္ရခ်င္ ကိုယ့္လုပ္ေနသည့္ အလုပ္ သည္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္သည့္ နည္းလမ္းဟူ၍ မယံုၾကည္လွ်င္ ထိုအလုပ္ကို လုပ္မည္မဟုတ္ေပ။ မယံုၾကည္ဘဲ လုပ္ေနလွ်င္လည္း ေအာင္ျမင္မႈ ရလာႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ ယံုၾကည္မႈ အားအင္ သတၱိသည္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေသာအရာပင္ျဖစ္ပါသည္။ အမွားအမွန္ကို ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္ျခင္း၊ အမွန္အတိုင္းျဖစ္ရန္ ဆင္ျခင္ႏိုင္ျခင္း၊ အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ အေကာင္းအဆိုးကို ခြဲျခားသိျမင္ႏိုင္ ျခင္းဟူေသာ ပညာဉာဏ္သည္လည္း သဒၶါတရားႏွင့္ အတြဲညီေနရန္ လိုအပ္၏။ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ အစြန္းမထြက္ဘဲ ရွိသကဲ့သို႔ သဒၶါႏွင့္ပညာ တရားႏွစ္ပါး ညီမွ်ေနရမည္ျဖစ္ပါသည္။</span></div><br /><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><div style="text-align: justify;">ယံုၾကည္မႈရွိမွ အခက္အခဲမွန္သမွ် ေက်ာ္လႊားၿပီး ေအာင္ျမင္ႏိုင္သည္ကမွန္၏။ အမွားကို ယံုၾကည္ေနမိျပန္လွ်င္လည္း မဟုတ္ေသးေပ။ အမွားကို ယံုၾကည္ေနက အမွန္ကို မျမင္ႏုိင္ ျဖစ္ေနမည္။ ဘုရားရွင္ မေပၚထြန္းေသးခင္က လူတို႔သည္ ေတာ၊ ေတာင္၊ နတ္၊ နဂါး၊ မီး၊ ပင္လယ္၊ သမုဒၵရာ စသျဖင့္ ကိုယ့္ယံုၾကည္မႈအလိုက္ အသီးသီးကိုးကြယ္ၾကသည္။ ထိုသုိ႔ ယံုၾကည္ၿပီး ပူေဇာ္ပသၾကလွ်င္ က်ေရာက္လာမည့္ ေဘးအႏၲရာယ္၊ ရန္စြယ္ မွန္သမွ် ပေပ်ာက္သြားၾကမည္၊ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ အျဖာျဖာတို႔ ေရာက္ရွိလာၾကမည္ အစရွိသည္ျဖင့္ ယံုၾကည္ေနၾကသည္။ ကိုးကြယ္ရာအမွန္ဟုလည္း မွတ္ယူထားၾကသည္။ ထင္သည့္အတိုင္း ျဖစ္လာၾကသည္ဟူ၍ တိုက္ဆိုင္မႈတို႔ကို အမွန္အျဖစ္ တစ္ထစ္ခ်မွတ္ယူၿပီး ပို၍ ပို၍ ယံုၾကည္ေနၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။<br /><br />မေျပာင္းလဲႏိုင္ေသာ အမွန္တရားတို႔မွာ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ရုပ္၊ နိဗၺာန္ဟူေသာ သေဘာ အမွန္၊ သမုဒယသစၥာ၊ ဒုကၡသစၥာ၊ မဂၢသစၥာ၊ နိေရာဓသစၥာ အစရွိေသာ ပရမတၳသစၥာ သေဘာတရားတို႔ပင္ျဖစ္၏။ ပညတ္ထားေသာ အေခၚမွန္သမွ်တို႔မွာကား အၿမဲေျပာင္းလဲ ေနၾကမည္ျဖစ္သည္။ ထိုသုိ႔ပင္ အထင္မွားေနေသာ အရာအားလံုးတို႔သည္လည္း တစ္ေန႔၌ အမွန္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားမည္ျဖစ္သည္။ အမွန္ကို သိျမင္သြားမွသာလွ်င္ အမွားသို႔ ျပန္လည္၍ မေျပာင္းလဲႏိုင္ေတာ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အမွား၌ က်င္လည္ေနေသာ သေဘာတရားတို႔သည္သာ သံသယစက္ကြင္းတြင္ ရွိေနေသာေၾကာင့္ ဆူးေျငာင့္သဖြယ္ အေႏွာင့္အယွက္က အၿမဲကာဆီး ထားၿပီး အလင္းမရႏိုင္ဘဲ အေမွာင္သက္သက္ျဖင့္သာ က်င္လည္ေနျခင္း ျဖစ္ေပသည္။<br /><br />အမွန္တရားသို႔ မေရာက္ေသးသမွ် တည္ၿငိမ္မႈသည္ အလွ်င္းမရွိႏိုင္ေသးေပ။ ရင့္က်က္မႈ သေဘာသည္ အမွန္တရား၏အရိပ္ကို ထင္ဟပ္ျပသေနျခင္းသာျဖစ္ေပသည္။ ရဲရင့္ျခင္းသတၱိ သည္ သံသယတည္းဟူေသာ အေမွာင္ကို ၿဖိဳးခြင္းႏိုင္မွသာလွ်င္ ရရွိႏိုင္သည့္ ဆုလာဘ္ တစ္ခုပင္ျဖစ္၏။ ဘုရားတည္းဟူေသာရတနာ၊ တရားတည္းဟူေသာရတနာ၊ သံဃာတည္းဟူ ေသာရတနာဟုဆိုအပ္ေသာ ရတနာျမတ္သံုးပါးတို႔ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္လိုက္လွ်င္ တစ္ျခားတစ္ျခား ေသာ ေလာကီရတနာတို႔သည္ အခ်ည္းအႏွီးမွ်သာ တန္ဘိုးရွိေတာ့၏၊ ျမတ္ႏိုးဖြယ္ ရတနာ အစစ္ကား ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာတို႔သာ အမွန္စင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္ေတာ့၏ဟု သံသယမရွိေတာ့သည့္အခါတြင္ အေႏွာင့္အယွက္ဆူးေျငာင့္တုိ႔ ကင္းလာသည္။ သစၥာဉာဏ္ ျဖင့္ သက္၀င္ယံုၾကည္သြားလွ်င္ သံသယဆူးေျငာင့္မွာ လံုး၀ ကင္းရွင္းသြားေပသည္။ ရဲရင့္ျခင္း ဆုလာဘ္ကို ပိုင္ဆိုင္သြားသည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေသရမွာပင္ မေၾကာက္မလန္႔ ေသႏိုင္ေတာ့ ၏။<br /><br />ငါဘယ္က လာပါသနည္း။ ငါဘယ္သို႔ သြားမည္နည္း။ ငါဆိုသည့္ ငါကေရာ ဘယ္လိုမ်ိဳးကို ေခၚေ၀ၚသတ္မွတ္ထားသနည္း။ သံသယတို႔ႏွင့္ ေရာေထြးလို႔ေန၏။ ဗုဒၶ၏ သစၥာတရားအရ ငါဆိုသည္မွာ အေခၚမွ်သာရွိ၏။ အမွန္အားျဖင့္ မရွိေပ။ အမွန္အားျဖင့္ ရုပ္နာမ္ႏွစ္ပါး၊ ထိုႏွစ္ပါးကို ခ်ဲ႕ေျပာလွ်င္ ခႏၶာငါးပါးတို႔သာလွ်င္ရွိေပသည္။ ေဖာက္ျပန္တတ္ေသာ ရုပ္သေဘာ တရားတို႔က မည္သူ႔အလိုကိုမွ်မလိုက္ဘဲ သူ႔သေဘာအတိုင္း ေဖာက္ျပန္ပ်က္ဆီး၍သာေနၾက ၏။ ခံစားတတ္ေသာ သေဘာတရားက ခံစားမႈအလုပ္ကိုသာ သူလုပ္ေနသည္။ မည္သူက ခိုင္းလို႔ လုပ္ေနျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ေပ။ ခံစားမႈအလုပ္သည္ သူ႔သေဘာ၊ သူ႔အလုပ္ျဖစ္၍ သူ႔အလို လို လုပ္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ ႀကံစည္ေတြးေတာတတ္ေသာသေဘာက ႀကံစည္ေတြးေတာ ျခင္းအလုပ္၊ မွတ္သားတတ္ေသာသေဘာတရားတို႔က မွတ္သားျခင္းအလုပ္၊ သိတတ္ေသာ သေဘာတရားတို႔က သိတတ္ျခင္းအလုပ္ အစရွိသည္ျဖင့္ မည္သူ႔အလိုမွ်မလိုက္၊ သူ႔သေဘာ သူ႔အလို သူ႔အလုပ္ကိုသာ တသြင္သြင္လုပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဉာဏ္ျဖင့္သိျမင္လွ်င္ ငါ၊ သူတစ္ပါး၊ ေယာက်္ား၊ မိန္းမတို႔သည္မရွိ၊ ဓမၼတို႔၏သေဘာသာလွ်င္ျဖစ္၏ဟု သံသယကင္း လွ်င္ ဆူးေျငာင့္လည္းကင္းပါသည္။<br /><br />သံသယအေမွာင္ရွိေနသ၍ ဆူးေျငာင့္သဖြယ္ အေႏွာင့္အယွက္ ရွိေနေပဦးမည္ပင္။ သံသယ သည္ မည္သည့္ေအာင္ျမင္မႈကိုမွ မရႏိုင္သည္ အေႏွာင့္အယွက္ ဆူးေျငာင့္တစ္ခုကဲ့သုိ႔ျဖစ္၏။ မိဘႏွင့္သားသမီး၊ ညီႏွင့္အစ္ကို၊ ေမာင္ႏွင့္ႏွမ၊ လင္ႏွင့္မယား၊ ဆရာႏွင့္တပည့္၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ၊ ေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ေနာက္လိုက္ အစရွိသည့္ ေပါင္းဖြဲ႔ထားသည့္ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အထက္အေရအတြက္ရွိသည့္ အဖြဲ႔အစည္းမွန္သမွ် တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ယံုၾကည္မႈမရွိ သံသယရွိေနၾကလွ်င္လည္း ထိုအဖြဲ႔အစည္းအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈတို႔ကို မရရွိႏိုင္ ဘဲ သံသယရွိျခင္းက တုိုးတက္ေအာင္ျမင္မႈတို႔၏ အတားအဆီးဆူးေျငာင့္သဖြယ္ အေႏွာင့္ အယွက္ ျဖစ္ေနေပမည္။ အဖြဲ႔ျဖင့္မဟုတ္ဘဲ တစ္ဦးတည္းျဖစ္လင့္ကစား မိမိႏွင့္ ပတ္သက္ေန ေသာ အလုပ္တို႔၌လည္းေကာင္း၊ မိမိကိုယ္ကို လည္းေကာင္း လုပ္မွ လုပ္ႏိုင္ပါ့မည္လား စသျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သံသယရွိျခင္း၊ ကိုယ္လုပ္ေနေသာအလုပ္သည္ ကုိယ္အလိုရွိေသာ ပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါမည္ေလာဟူေသာ သို႔ေလာသို႔ေလာျဖင့္ သံသယရွိေနသည့္စိတ္က ပင္ မိမိ၏ေအာင္ျမင္မႈတို႔ကို တားဆီးေနမည္ျဖစ္ေပသည္။<br /><br />သံသယရွိသည့္ အေျခအေန အရပ္ရပ္တို႔သည္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု မတူဘဲ ကြဲျပားႏိုင္ပါသည္။ တူညီေသာသေဘာတရားမွာကား သံသယရွိျခင္းသည္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္အ၀ မရွိျခင္းပင္ျဖစ္ သည္။ ယံုၾကည္မႈမရွိက ရဲရင့္ျခင္းသတၱိ မရွိႏိုင္။ ယံုၾကည္ျခင္းကို ထပ္ၿပီးခ်ဲ႕ေျပာလွ်င္ ယံုမွ ၾကည္လင္ႏိုင္သည့္ သေဘာျဖစ္၏။ မယံုလွ်င္ မၾကည္လင္ႏိုင္ေသးေပ။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သစၥာေလးပါးျမတ္တရားကို ကိုယ္တိုင္ သိျမင္ေသာ၊ လူနတ္ျဗဟၼာ သတၱ၀ါအားလံုးတို႔၏ ဆရာတစ္ဆူျဖစ္ေတာ္မူေသာ သမၼာသမၺဳဒၶျဖစ္သည္ဟု သံသယမရွိပါက ဘုရားရွင္ကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ျခင္း၊ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းဟူသည့္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ တရားမ်ားကို နာၾကားျခင္း၊ ေဟာၾကားထားေသာ နည္းလမ္းအတိုင္း တရားအားထုတ္ျခင္း အစရွိေသာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းအလုပ္တို႔ကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္မည္ျဖစ္သည္။ မယံု ၾကည္လွ်င္ မလုပ္ေဆာင္ေသးေပ။<br /><br />မယံုၾကည္ဘဲ လုပ္ေဆာင္ေနလွ်င္ သဒၶါဗိုလ္ အားနည္းေနေသာေၾကာင့္ သတိဗိုလ္၊ သမာဓိ ဗိုလ္၊ ၀ီရိယဗိုလ္၊ ပညာဗိုလ္တည္းဟူေသာ ဗိုလ္ငါးပါးတရားတို႔ အားနည္းလာၾကမည္။ စစ္ပြဲတြင္ စစ္သူႀကီးငါးဦးတို႔က အဓိကဦးေဆာင္တိုက္ခိုက္ရမည့္ တာ၀န္ျဖစ္လွ်င္ ထိုစစ္သူႀကီး တုိ႔ကိုယ္တိုင္က သတၱိမရွိ၊ တိုက္လိုခိုက္လိုသည့္ အားအင္ေတြယုတ္ေလ်ာ့ၿပီး ေအာင္ျမင္ႏိုင္ မည္ဟု ယံုၾကည္မႈမရွိလွ်င္ စစ္မေအာင္ႏိုင္သလို တရားအားထုတ္ရာတြင္လည္း သဒၶါ၊ သတိ၊ သမာဓိ၊ ၀ီရိယ၊ ပညာ ဗိုလ္ငါးျဖာတို႔ အားနည္းေနလွ်င္၊ ဘုရားရွင္ ဆိုဆံုးမထားေသာ တရားမ်ားအတိုင္း အားထုတ္လွ်င္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ရရွိခံစားရမည္မွာ မလြဲဧကန္သာျဖစ္၏ဟူ ၍ ယံုၾကည္မႈမရွိလွ်င္ တရားက်င့္ႀကံအားထုတ္ျခင္းကို လုပ္မည္မဟုတ္ေပ။ မယံုတယံု၊ စမ္း တ၀ါး၀ါးျဖင့္လုပ္ေနလွ်င္ ဆူးေျငာင့္သဖြယ္ သံသယစိတ္တို႔က စဥ္ဆက္မျပတ္ ေႏွာင့္ယွက္ ေနေပေတာ့မည္။<br /><br />ကိုးကြယ္ရာ၌ ကိုးကြယ္ရာအစစ္အမွန္ျဖစ္သည့္ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာတို႔ကိုသာ ကိုးကြယ္ ေသာ၊ တရားအားထုတ္ရာ၌ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း မဂၢင္ရွစ္ပါးအက်င့္ကို က်င့္ႀကံ ပြါးမ်ားအား ထုတ္ေသာ၊ အမွန္သိျမင္ရာတြင္လည္း သစၥာေလးပါးကို ဉာဏ္ျဖင့္ အမွန္စင္စစ္ ထိုးထြင္း သိျမင္ၿပီးေသာ အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔၌သာ သံသယတည္း ဟူေသာဆူးေျငာင့္ မရွိေတာ့ေသာ ေၾကာင့္ ခိုင္ၿမဲေသာသီလ၊ တည္ၿငိမ္ေသာ သမာဓိ၊ မေဖာက္ျပန္ေသာ ပညာတရားတို႔ ျပည့္စံု သြား၏။ ေစာင့္ေရွာင့္ႏိုင္သည့္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာတို႔အလိုက္ ေအးခ်မ္းမႈ အရသာတို႔ ကိုလည္း ဆထက္တိုး၍ ခံစားႏိုင္ေပသည္။ အဆံုး၌ရွိေသာ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာတရားတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုသြားလွ်င္ အေအးခ်မ္းဆံုးေသာ သႏၲိသုခကိုလည္း ရရွိခံစားႏိုင္ေပေတာ့၏။<br /><br />အဆံုးစြန္ေသာ သႏၲိသုခ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ရရွိခံစားႏုိင္ရန္အတြက္ အစဦးဆံုး ရွင္းလင္းရမည့္ အေႏွာင့္အယွက္ အေမွာင္ထုႀကီးမွာ သံသယဆူးေျငာင့္ပင္ျဖစ္၏။ သံသယဆူးေျငာင့္တို႔ကို မည္ကဲ့သို႔ ရွင္းလင္းရပါမည္နည္း။ မဂၤလသုတ္တရားေတာ္အတိုင္း ဦးစြာပထမ လူမိုက္တို႔ကို ေရွာင္ၾကဥ္ရ၏။ လူမိုက္တို႔ႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္ေနရလည္း လူမိုက္တို႔တရားကို မႏွစ္သက္ မျမတ္ႏိုး မိေအာင္ေနရမည္။ တရားတို႔ကို သံသယကင္းရွင္းစြာသိထားေသာ သံဃာေတာ္မ်ား၊ ပညာရွိ မ်ားကို ဆည္းကပ္ရပါမည္။ ထိုသံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္ အစျဖာေသာ ပညာရွိတုိ႔က ဘုရားရွင္၏ တရားႏွင့္ေလ်ာ္ညီေအာင္ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ တရားတို႔ကို လက္ေတြ႔ က်င့္ႀကံပြါးမ်ား အားထုတ္ရပါမည္။ ဓမၼတို႔အေပၚ၌ သံသယစိတ္ မ်ား၀င္လာလွ်င္ ပညာရွိတို႔ႏွင့္ တရားေဆြးေႏြးေမးျမန္းရပါမည္။<br /><br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">တရားက်င့္ႀကံပြါးမ်ား အားထုတ္ေနေသာ ေယာဂီသည္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာ ရရွိႏိုင္ေရးကိုသာ ဦးတည္ၿပီး ပုဂၢလအဓိ႒ာန္ကိုပယ္၊ ဓမၼအဓိ႒ာန္အတိုင္းသြား၊ အတြင္းရန္သူႏွစ္ပါးျဖစ္သည့္ ဣႆာ၊ မစၧရိယတရားတို႔ကို ဖယ္ရွား၍ အ၀တ္၌ အစြန္းအထင္းထင္တိုင္း ဆပ္ျပာ၊ ေရတို႔ျဖင့္ ေလွ်ာ္ဖြတ္သလို စိတ္အညစ္အေၾကးကိေလသာတို႔ကိုလည္း သတိ၊ ဉာဏ္ပညာတို႔ျဖင့္ အခ်ိန္တိုင္းေလွ်ာ္ဖြတ္ေနရပါမည္။ </span><br /><br />သတၱ၀ါအားလံုး ေဘးရန္ေၾကာင့္ၾက ဆင္းရဲကင္း၍ ေကာင္းက်ိဳးလိုရာဆႏၵ ျပည့္၀ႏိုင္ၿပီး သံသယဆူးေျငာင့္တို႔ ကင္းေပ်ာက္၍ နိဗၺာန္သို႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ၾကပါေစ။<br /></div></span></span>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-70891496129916728902009-09-11T09:29:00.012+04:002009-09-15T05:51:52.826+04:00စကၠန္႔တိုင္း ျဖည့္က်င့္ေနရမည့္ ပါရမီ<div style="text-align: center;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">“<span style="color: rgb(51, 51, 255); font-weight: bold;">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span>”</span></div><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">ပါရမီဆိုသည္မွာ အဘယ္နည္း။ ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက တရားေတာ္မွ ဆရာေတာ္ ေဟာၾကားသည့္အတိုင္း ပါရမီအဓိပၸါယ္ကို ဖြင့္ဆိုျပရပါလွ်င္- `ပါရမီဆိုတာ ျမင့္ျမတ္သူေတြရဲ႕ အလုပ္၊ တစ္နည္း ျမင့္ျမတ္သူျဖစ္ေၾကာင္းအလုပ္၊ ျမင့္ျမတ္သူ ျဖစ္ေစႏုိင္တဲ့အလုပ္၊ ျမင့္ျမတ္ သူအျဖစ္ ပုိ႔ေဆာင္ဖန္တီးႏိုင္တဲ့အလုပ္၊ ေနာက္ထပ္တဖန္ `ပါရ´ဆိုတာ သံသရာ တစ္ဖက္ ကမ္း နိဗၺာန္၊ `မီ´ ဆိုတာ ေရာက္ေစႏိုင္တဲ့တရား၊ ထို႔ေၾကာင့္ `ပါရမီ´ဆိုတာ `သံသရာ တစ္ဖက္ကမ္း နိဗၺာန္ကို ေရာက္ေစႏိုင္တဲ့တရား´ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။</span></div><br /><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><div style="text-align: justify;">ျမင့္ျမတ္သူေတြကေတာ့ ဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ အဂၢသာ၀က၊ မဟာသာ၀က၊ ပကတိသာ၀က၊ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ လိုခ်င္တပ္မက္စြဲလန္းျခင္းဟူေသာ တဏွာမရွိေတာ့ျခင္း၊ ေသျခင္းတည္းဟူေသာ အဆင္းရဲဆံုးဒုကၡမွ ရုန္းထြက္ႏိုင္သည့္ ၀ိဇၨာဉာဏ္ကို ပိုင္ဆိုင္သြား ျခင္းေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္သူစင္စစ္ ျဖစ္သြားေတာ့၏။ ထိုသို႔ ျမင့္ျမတ္သူေတြက သတၱ၀ါတို႔ ဆင္းရဲေၾကာင္းကုိ မေတြးေတာ မႀကံစည္ေတာ့ျခင္း၊ ခ်မ္းသာပြါးေၾကာင္းကိုသာ ရည္သန္ေသာစိတ္ျဖင့္ ျပဳမူေျပာဆိုေနထိုင္သြားေတာ့၏။ လိုခ်င္တပ္မက္ျခင္း တဏွာမရွိေတာ့ ေသာေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္သူတို႔ျပဳလုပ္ေသာ ေကာင္းမႈတရားတို႔သည္ မိမိအတြက္ သံသရာ ေကာင္းက်ိဳး ျဖစ္ေစရန္မဟုတ္ဘဲ သတၱ၀ါအမ်ား ခ်မ္းသာပြါးေၾကာင္းအတြက္သာ ျပဳမူေနထိုင္ ေတာ့သည္ျဖစ္၍ ျမင့္ျမတ္ေသာအလုပ္ဟူ၍ နားလည္မိပါသည္။<br /><br />ဘုရားရွင္မွတစ္ပါး အျခားေသာ ျမင့္ျမတ္သူတို႔အေနျဖင့္ သတၱ၀ါတို႔ခ်မ္းသာပြါးေၾကာင္းကို ရည္သန္ေသာစိတ္ျဖင့္ လုပ္ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္ကဲ့သုိ႔ အကုန္အစင္သိျမင္ေတာ္မူသည့္ သဗၺညဳတဉာဏ္ မရွိသျဖင့္ သတၱ၀ါတို႔၏ ဣေျႏၵအႏုအရင့္ႏွင့္ အေလ့အက်က္မ်ားေသာ ပါရမီကို မသိႏိုင္၍ ပါရမီရင့္က်က္ၿပီးသူကိုပင္ စရိုက္ႏွင့္ ကမၼ႒ာန္း ညီညြတ္ေအာင္ မေပးႏိုင္ျခင္း၊ စ်ာန္၀င္စားေနသည့္အခါ၌သာ တင့္တယ္ေတာက္ပျခင္း၊ ၀ါသနာႏွင့္ စရုိက္ကို ဘုရားရွင္ကဲ့သို႔ အႂကြင္းမက်န္ ပယ္သတ္ေတာ္ မမူႏိုင္ျခင္း အစရွိသည့္ ဆိုင္ရာ ပုဂၢိဳလ္အလိုက္ အားနည္းခ်က္မ်ား ရွိၾကေပသည္။ ဘုရားရွင္မဟုတ္သည္ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အကုန္အစင္ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္စြာ မသိႏိုင္၊ မဆင္ျခင္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္၏။<br /><br />ရဟႏၲာမွန္လွ်င္ သူတစ္ပါးစိတ္အႀကံကို သိႏိုင္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ပါေပ။ သူတစ္ပါးစိတ္အႀကံကို မသိႏိုင္ေသာ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း ရွိၾက၏။ သူတစ္ပါးစိတ္အႀကံကို သိျခင္း၊ အသြင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖန္ဆင္းႏိုင္ျခင္း၊ နတ္မ်က္စိကဲ့သို႔ ျမင္ႏိုင္ျခင္း၊ ဘုန္းတန္ခိုးအာႏုေဘာ္ႀကီးျခင္း၊ ဘုန္းတန္ခိုးအာႏုေဘာ္ႏွင့္ မျပည့္စံုျခင္း စသျဖင့္ အရည္အခ်င္းအမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႔ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ႏွင့္တစ္ဦး မတူညီဘဲ ကြဲျပားေနၾကျခင္းမွာ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ၾကသည့္ ပါရမီခ်င္း မတူညီ၍ျဖစ္၏။<br /><br />အေလာင္းေတာ္ႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ အဂၢသာ၀က၊ မဟာသာ၀က၊ ပကတိသာ၀ကေလာင္းမ်ားသည္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ ပါရမီျဖည့္က်င့္ၾကၿပီးေနာက္ ပါရမီ ျပည့္သည့္အခါ ကုိယ္လုပ္ခဲ့သည့္ အလုပ္တန္ဘိုး ျပန္၍ ကိုယ္အက်ိဳး ခံစားၾကရျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ တစ္ေန႔သ၌ ဘုရားရွင္က အဂၢသာ၀က လက္ယာရံႏွင့္ လက္၀ဲရံအျဖစ္ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးတုိ႔ကို ေပးအပ္လိုက္ရာ အျခားေသာရဟန္းေတာ္မ်ားအေနျဖင့္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးထဲမွ အရွင္ျမတ္ေတြကို ေပးသင့္ေၾကာင္း ေတြးထင္ၾကကုန္၏။ ထိုအခါ ဘုရားရွင္က ကိုယ္ျဖည့္ထားသည့္ ပါရမီေတြအတိုင္း ကိုယ္ရရွိ ၾကတာျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာၾကားရေပသည္။ ပါရမီေနာက္ေၾကာင္းတို႔ကိုလည္း ျပန္လည္ ေဟာၾကား၍ မိမိအလိုရွိရာဆုအတိုင္း ျဖည့္က်င့္ခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ ျပည့္သည့္အတိုင္း ဧတဒက္ဘြဲ႔ မ်ားေပးအပ္သည္ကို ရွင္းျပေတာ္မူေပသည္။ <span style="color:blue;">ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း၊ ေတြေ၀မိုက္မဲ ျခင္းတည္းဟူေသာ အဂတိေလးပါး ကင္းစင္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္အေနျဖင့္ မည္သူမည္၀ါ ဟူ၍ ဘက္လိုက္ေပးျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ေပ</span>။<br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ ပါရမီဆိုတာ ကုိယ္လုပ္သည့္လုပ္အားျဖစ္ၿပီး လုပ္အားခကိုလည္း ကိုယ္သာလွ်င္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရွိသကဲ့သို႔ ျမင့္ျမတ္သူျဖစ္ေၾကာင္းအလုပ္ကို နားလည္ႏိုင္ပါသည္။ ျမင့္ျမတ္သြား တာက လုပ္အားခ၊ ျမင့္ျမတ္ေအာင္ ျပဳမူက်င့္ႀကံေနထိုင္ခဲ့တာက လုပ္အားပင္ျဖစ္သည္။ မိမိ အလိုရွိရာ ရည္မွန္းခ်က္အတိုင္း ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကရျခင္းျဖစ္၏။ လိုခ်င္ယံု သက္သက္ျဖင့္ ကား မရႏိုင္ေပ။ လိုခ်င္သည့္အတိုင္းလည္း ႀကိဳးစားအားထုတ္ရမည့္ ပါရမီ အလုပ္တို႔ကို ဘ၀မ်ားစြာ ဉာဏ္၊ ၀ီရိယ အရင္းတည္၍ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကရပါမည္။<br /><br />နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း ျဖည့္က်င့္ရမည့္ပါရမီအလုပ္တို႔မွာ (၁၀)ပါးရွိၾက၏။<br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;">(၁)<span style="color:blue;"> ဒါနပါရမီ </span>= စြန္႔ႀကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းျခင္း။</span></span><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;">(၂) <span style="color:blue;">သီလပါရမီ</span> = ကိုယ္ႏႈတ္တို႔၌ အျပစ္မျဖစ္ရေအာင္ ငါးပါးသီလ၊ ရွစ္ပါးသီလ စသည္တို႔ကို လံုၿခံဳစြာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္း။</span></span><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;">(၃) <span style="color:blue;">ေနကၡမၼပါရမီ </span>= ကိေလသာတို႔ျဖင့္ ေမြ႔ေလ်ာ္ျခင္းကို စြန္႔ခြါၿပီး ကိေလသာမျဖစ္ေအာင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ျခင္း(ကိေလသာေတာမွ ထြက္ျခင္း)။</span></span><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;">(၄) <span style="color:blue;">ပညာပါရမီ </span>= အျပစ္ကင္းေသာ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာတို႔ကို ေလ့လာဆည္းပူးျခင္း၊ သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးျခင္း။</span></span><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;">(၅) <span style="color:blue;">၀ီရိယပါရမီ</span> = အျပစ္ကင္းေသာအလုပ္၊ အမ်ားခ်မ္းသာေရးအလုပ္တို႔ကို မဆုတ္မနစ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ျခင္း။</span></span><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;">(၆)<span style="color:blue;"> ခႏၲီပါရမီ </span>= အခ်မ္းအပူဒဏ္၊ ဆင္းရဲပင္ပန္းဒဏ္ႏွင့္ သူတစ္ပါးတို႔က ထိပါးႏွိပ္စက္လာ သည္ကို သည္းခံျခင္း။</span></span><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;">(၇) <span style="color:blue;">သစၥာပါရမီ</span> = မွန္ကန္ရိုးေျဖာင့္စြာ ေနထိုင္က်င့္သံုးေျပာဆိုျခင္း။</span></span><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;">(၈)<span style="color:blue;"> အဓိ႒ာန္ပါရမီ</span> = ေကာင္းျမတ္ေသာအလုပ္တိ႔ုကို မည္သည့္အေႏွာက္အယွက္တို႔ႏွင့္ ေတြ႔ေတြ႔ ေနာက္မဆုတ္ဘဲ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာစြာ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ျခင္း။</span></span><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;">(၉) <span style="color:blue;">ေမတၱာပါရမီ </span>= သတၱ၀ါအားလံုးအေပၚ၌ အက်ိဳးလိုလားေသာစိတ္ရွိျခင္း။</span></span><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;">(၁၀) <span style="color:blue;">ဥေပကၡာပါရမီ </span>= အေကာင္းအဆိုး ေလာကဓံအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ေတြ႕ေသာ္လည္း တပ္မက္ ျခင္း၊ စိတ္ဆိုးျခင္းမျဖစ္ဘဲ တည္ၿငိမ္ေလးနက္စြာ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ျခင္း။ ဟူ၍ (၁၀)ပါးရွိေလ သည္။<br /><br />ေဗာဓိသတၱ အေလာင္းေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ ထို(၁၀)ပါးတို႔တြင္ တစ္ပါးတစ္ပါး၌ ပါရမီ၊ ဥပပါရမီ၊ ပရမတၳပါရမီဟု သံုးမ်ိဳးစီရွိရာ ေပါင္းလွ်င္ အပါးသံုးဆယ္ ျဖည့္က်င့္ေတာ္ မူေလသည္။ ဥပမာ- ဒါနပါရမီ၌</span></span><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;">- <span style="color:blue;">ေရႊေငြစေသာ ျပင္ပ ဗဟိဒၶပစၥည္းမ်ားကို လွဴဒါန္းလွ်င္ ဒါနပါရမီ။</span></span></span><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;">- <span style="color:blue;">လက္၊ ေျခ၊ မ်က္စိစေသာ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းတို႔ကို လွဴဒါန္းလွ်င္ ဒါနဥပပါရမီ။</span></span></span><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;">- <span style="color:blue;">အသက္ကို ေပးလွဴလွ်င္ ဒါနပရမတၳပါရမီ။ </span></span></span><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;">ဟု သံုးမ်ိဳးရွိသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ပါရမီ (၁၀)ပါး အျပားသံုးဆယ္အားျဖင့္ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။<br /><br />သမၼာသေမၺာဓိသတၱ(ဘုရားအေလာင္း)မ်ားသည္ အခ်ိဳ႕ ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း (ပညာဓိက ဘုရားအေလာင္း)၊ အခ်ိဳ႕ ရွစ္အသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း(သဒၶါဓိက ဘုရား အေလာင္း)၊ အခ်ိဳ႕ ဆယ့္ေျခာက္အသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း(၀ီရိယဓိက ဘုရားအေလာင္း) တိုင္တုိင္ ပါရမီျဖည့္ၾကရသည္။ ပေစၥကေဗာဓိသတၱ(ပေစၥကဗုဒၶအေလာင္း) တို႔သည္ ႏွစ္အသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း၊ အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္တို႔ ကဲ့သို႔ေသာ အဂၢသာ၀ကအေလာင္းတို႔သည္ တစ္အသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း၊ အရွင္မဟာကႆပ စသည္တုိ႔ကဲ့သုိ႔ေသာ မဟာသာ၀ကအေလာင္းတို႔သည္ ကမၻာတစ္သိန္းတိုင္တုိင္ ပါရမီ ျဖည့္က်င့္ၾကရေပသည္။<br /><br />ပကတိသာ၀ကမ်ားမွာမူ အခ်ိန္ကန္႔သတ္ခ်က္မရွိၾကေပ။ ကမၻာေပါင္းမ်ားစြာ၊ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ ပါရမီျဖည့္က်င့္ၾကရေပသည္။ တစ္ဘ၀၊ ႏွစ္ဘ၀ ပါရမီျဖည့္က်င့္ရံုျဖင့္ကား မဂ္ဉာဏ္၊ ဖိုလ္ဉာဏ္၊ နိဗၺာန္ကို မရႏိုင္ေသးေပ။ တစ္ဘ၀၊ ႏွစ္ဘ၀မွ် ပါရမီျဖည့္က်င့္ရံုျဖင့္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္သည္ဆိုေသာစကားသည္ ေက်းဇူးရွင္လယ္တီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး အဆို အတိုင္း ေဖာ္ျပရလွ်င္ `<span style="color:blue;">အဖိုးအဆံုးအစမရွိေသာ စၾကာမင္း၏ ပတၱျမားရတနာကို ဖြဲတစ္ဆုပ္ ခန္႔ျဖင့္သာ ၀ယ္ယူျခင္းႏွင့္ တူရာသည္။</span>´ဟု ဆိုရေပမည္။<br /><br />`နိဗၺာန္ေရာက္ဖို႔ ပါရမီဆိုတာ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ ပါရမီျဖည့္က်င့္ ရတာပါလား၊ ဒီတစ္ဘ၀ ေလာက္ ဘုရားသာသနာနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ရံုမွ်ျဖင့္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္မျပဳႏိုင္တန္ရာ´ အစရွိသျဖင့္ စိတ္ပ်က္အားေလွ်ာ့သြားရန္ မသင့္ေပ။ မိမိျဖည့္က်င့္ခဲ့သည့္ ပါရမီကုသုိလ္ထူး မ်ား မည္မွ်ျဖည့္က်င့္ခဲ့ေၾကာင္းကို မသိႏိုင္သျဖင့္ ယခုလို သာသနာေတာ္ႀကီး ႏွင့္ေတြ႔တုန္း နိဗၺာန္ေရာက္ရန္ ပါရမီကုသုိလ္အလုပ္တို႔ကို ေန႔စဥ္ႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္သြားရ မည္ျဖစ္သည္။ ဥပမာဆုိရေသာ္ မိမိက အရင္ဘ၀မ်ားစြာ၌ ပါရမီတရားတို႔ကို ျပည့္လုနီးပါး ဆည္းပူးခဲ့ပါလွ်င္ ယခုဆက္လက္ျဖည့္ေနပါက စရိုက္ႏွင့္ကမၼ႒ာန္း သင့္ေလ်ာ္သြားခ်ိန္တြင္ ခ်က္ခ်င္းျပည့္ကာ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္မည္ျဖစ္၏။<br /><br />`<span style="color:blue;">မိုးရြာတုန္းေရခံ</span>´ဆိုသည့္အတိုင္း ယခုကဲ့သုိ႔ ဘုရားရွင္၏သာသနာေတာ္ႀကီးႏွင့္ ေတြ႔ႀကံဳေန ခိုက္တြင္ တရားမိုးမ်ား ရြာသြန္းေနတုန္း၊ ေရခံဆိုသည့္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း က်င့္စဥ္မွန္မ်ား အားထုတ္ၾကရန္ အေရးႀကီးေပသည္။ အားလံုး၌ မိုးဥတုကာလအတြင္း မုိးေရခံရန္ အုတ္ကန္ႀကီး တစ္ခုစီရွိၾက၏။ ထိုအုတ္ကန္ႀကီးအတြင္း ေရမ်ားျပည့္ရန္အတြက္ ကိုယ္တိုင္ ျဖည့္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ တစ္ျခားတစ္ေယာက္က ျဖည့္ေပးလို႔မရပါ။ သို႔ေသာ္ တစ္ျခားသူမ်ား က `ေဟ့…မိုးေတြရြာေနတယ္၊ မိုးရြာတုန္း ေရခံၾက´ အစရွိသည္ျဖင့္ တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္မႈကို ေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ကူညီေပးႏိုင္ၾကေပသည္။<br /><br />ရြာေနသည့္မိုးကလည္း အားလံုးအတြက္ ညီမွ်စြာပင္။ မည္သူကိုျဖင့္ပို၍၊ မည္သူ႔ကိုျဖင့္ေလ်ာ့၍ ဘက္မလိုက္။ ေရခံတဲ့သူရႏိုင္ရန္အတြက္ ရြာေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကုိယ္စီရွိၾကေသာ အုတ္ကန္ ႀကီးတြင္ ျပည့္သူေတြလည္း ရွိၾကသည္။ မျပည့္ေသး၍ ဆက္လက္ခံေနသူမ်ားလည္း ရွိၾက သည္။ မခံဘဲ ေမွာက္ထားသူမ်ားလည္း ရွိ၏။ ေနာက္မိုးက်မွ ခံေတာ့မယ္ဆိုၿပီး လက္ရွိမိုးေရ ကို မခံေသးဘဲ ေနေနၾကသူေတြမ်ားလည္း ရွိၾကသည္။<br /><br />မိုးဥတုသည္ကား သမၼာသမၺဳဒၶ ပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္ေနသည့္ ဘုရားသာသနာေတာ္ႀကီးႏွင့္ တူ၏။ အုတ္ကန္ကိုယ္စီရွိၾကသူေတြကေတာ့ သံသရာခရီးသြား ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါမ်ားျဖစ္ၾက ၏။ မိုးေရခံလို႔ ျပည့္သြားၾကသူေတြကေတာ့ အရဟတၱ မဂ္ဖိုလ္သုိ႔တိုင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ၿပီး သူမ်ားကို ဆုိလိုပါသည္။ မိုးေရ မျပည့္ေသး၍ ဆက္လက္ခံေနသူမ်ားကေတာ့ သတိ၊ ဉာဏ္၊ ၀ီရိယတို႔ျဖင့္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္မွန္တရားမ်ား ျဖည့္က်င့္ေနၾကဆဲ (ပါရမီျဖည့္က်င့္ ေနၾကဆဲ) ပုဂၢိဳလ္တို႔ပင္ ျဖစ္ၾကသည္။ မိုးေရမခံဘဲ ေနေနၾကသူေတြကေတာ့ သတိေမ့ေလ်ာ့ ေပါ့ဆဆႏွင့္ အေပ်ာ္အပါးေနာက္ လိုက္ေနၾကသူေတြ၊ ဒုစရိုက္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ဂုဏ္ယူစြာ ျပဳက်င့္ေနၾကသူေတြ၊ ေသဘို႔ရန္ ေမ့ေနၾကသူေတြ၊ အေလာင္းကစား၊ အရက္ေသစာ၊ မိန္းမ၊ မသမၼာေသာေငြရွာျခင္းတုိ႔ျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾကသူေတြ(ပါရမီျဖည့္က်င့္ရန္ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကသူ ေတြ) ပင္ျဖစ္သည္။ ယခုရြာသည့္မိုးကို ေသေသခ်ာခ်ာမခံေသးဘဲ ေနာက္ထပ္ရြာမည့္ မိုးက်မွ အစြမ္းရွိသမွ် အားအင္အျပည့္နဲ႔ မိုးေရခံေတာ့မည္ဟူ၍ ေစာင့္ေနသူမ်ားကေတာ့ မေသခ်ာ မေရရာသည့္အေရး ေမွ်ာ္ေတြးလုိ႔ ေငးေမာေနသူမ်ားႏွင့္ တူလွေပသည္။<br /><br />ဘုရားသာသနာေတာ္ႀကီးသည္ သမုဒၵရာေရတစ္ပြက္ခန္႔အခ်ိန္မွ်သာ ၾကာပါသည္။ သာသ နာပကာလမ်ားကေတာ့ ကမၻာကေဘ ႏွစ္အသေခ်ၤအနႏၲ ၾကားေညာင္းလွ၏။ ဘုရားပြင့္ထြန္း ေပၚေပါက္သည့္ ကမၻာ၌ တစ္ဆူႏွင့္တစ္ဆူအၾကားကာလသည္ပင္ မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာရွိ၏။ ဘုရားပြင့္သည့္ ကမၻာေပၚၿပီးျပန္လွ်င္လည္း ဘုရား မပြင့္ေသာ သုညကမၻာမ်ားက မ်ားစြာဆက္တိုက္ျဖစ္၏။ ထိုသုညကမၻာအတြင္း၌ နိဗၺာန္ေရာက္ ရန္ အျမန္အားထုတ္ႏိုင္သည့္ မဂၢင္တရား ေဟာၾကားႏိုင္သည့္ ဘုရားရွင္မပြင့္ထြန္းသျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ သစၥာသိျမင္ႏိုင္ေသာ ပေစၥကဘုရားငယ္မွတစ္ပါး မည္သူမွ် မက်င့္ႀကံ၊ မပြါးမ်ား၊ အားမထုတ္ ႏိုင္ၾကေပ။<br /><br />ဘုရားရွင္သာသနာေတာ္ႏွင့္ ေတြ႔ႀကံဳခိုက္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ျခင္းသည္ နိဗၺာန္ေရာက္ရန္ နီးေသာ အေၾကာင္းျဖင့္ က်င့္ႏိုင္၏။ အေၾကာင္းမူ မဂၢင္ရွစ္ပါး ျမတ္တရားကို သိရွိခြင့္ရေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ဒါနျပဳကလည္း မဂၢင္တရားႏွင့္၊ သီလေဆာက္တည္ကလည္း မဂၢင္တရားႏွင့္ ပါရမီ(၁၀)ပါးလံုးကို မဂၢင္တရားႏွင့္ တြဲၿပီး က်င့္ႀကံႏိုင္ေသာေၾကာင့္ မိုးဥတုအတြင္း ေရျဖည့္ရာ ၌ လြယ္လင့္တကူ အျမန္ျပည့္ႏိုင္သကဲ့သို႔ျဖစ္ပါသည္။ မိုးကုန္မွ ေရရွာရာ၌ လြန္စြာပင္ပန္းခံႏိုင္ ေသာအေလာင္းေတာ္ႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ ဇြဲလံု႔လ၀ီရိယတရား ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အားထုတ္ႏိုင္ သူမ်ားသာလွ်င္ ျပင္းထန္ေသာသဒၶါတရားရွိေသာေၾကာင့္ တစိုက္မတ္မတ္၊ စဥ္ဆက္မျပတ္ အားထုတ္ႏိုင္ၾက၏။ သုိ႔ေၾကာင့္လည္း ကာလသတ္မွတ္ခ်က္အတိအက်ျဖင့္ ပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ႏိုင္ၾကျခင္းျဖစ္ေပမည္။<br /><br />ပကတိသာ၀ကျဖည့္က်င့္သူမ်ားကေတာ့ ပါရမီ ျဖည့္က်င့္ရန္ ကာလ အတိအက် မရွိၾကေပ။ အတိအက်ရွိတာမဟုတ္ဟု သိသျဖင့္ `ျဖည့္မေနဲ႔၊ အခ်ိန္တန္ေတာ့ နိဗၺာန္ေရာက္ လိမ့္´ဟူ၍ အယူမွားမသြားေစႏွင့္။ စဥ္ဆက္မျပတ္ အားထုတ္ခဲ့ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သတိတရားျဖစ္က ျဖည့္က်င့္လိုက္၊ ေမ့ေလ်ာ့က မျဖည့္က်င့္မိဘဲ လမ္းလြဲသြားလိုက္ျဖင့္ ရွိေနတတ္ေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္ကာလ အတိအက်မရွိျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္က ပကတိသာ၀ကတို႔ ကို ေဖာ္ျပရလွ်င္ အရွင္ေဗလ႒သီသမွာ ကမၻာတစ္သိန္းတိုင္တုိင္လည္းေကာင္း၊ ဓမၼရုစိမေထရ္ ဆိုလွ်င္ ၾကားကာလ၌ ပဥၥာနႏၲရိယကံက်ဴးလြန္မိေသာေၾကာင့္ ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာ တစ္သိန္းတိုင္တိုင္လည္းေကာင္း ပါရမီ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ၾကရေပသည္။<br /><br />ပါရမီျဖည့္က်င့္ရန္အတြက္ ဉာဏ္ႏွင့္ ၀ီရိယတုိ႔ စဥ္ဆက္မျပတ္ရွိေနၾကရန္လိုအပ္ပါသည္။ ဉာဏ္ျဖင့္ မဆင္ျခင္ပဲ အမွားလမ္းလည္း မလိုက္မိေစႏွင့္၊ ၀ီရိယမထုတ္ဘဲ အပ်င္းထူ၍လည္း မေနသင့္။ ျဖည့္ေနသူတို႔အတြက္ ျပည့္ဘို႔ရန္ ေရာက္လာမွာက မလြဲဧကန္ပင္။ သတိဉာဏ္က ေပ်ာ့ ၀ီရိယေတြကေလ်ာ့ေနရင္သာ ပါရမီျပည့္ရန္ဆဲ နိဗၺာန္၀င္ရန္လြဲေနမည္သာျဖစ္၏။<br /><br />သင္ခန္းစာယူႏိုင္ရန္ သာဓကတို႔ကို ထုတ္ျပလိုပါသည္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္က ကုေဋ ရွစ္ဆယ္ႂကြယ္၀ေသာ သူေဌးသားႏွင့္ ထိုမွ်ပင္ခ်မ္းသာေသာ သူေဌးသမီးတို႔ကို မိဘမ်ားက ထိမ္းျမားလက္ဆက္ ေပါင္းဖက္ေပးခဲ့ၾကသည္။ ထိုသူႏွစ္ဦးတို႔သည္ ေရွးဘ၀မ်ားစြာက ပါရမီ ကုသုိလ္တရားတို႔ ဆည္းပူးခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုတဖန္လည္း ဘုရားရွင္သာသနာႏွင့္ ႀကံဳေတြ႔ေနခိုက္ ပထမအရြယ္မွာ ပါရမီကုသုိလ္အားထုတ္ၾကပါလွ်င္ ေယာက်္ားက ရဟႏၲာ၊ မိန္းမက အနာဂါမ္ျဖစ္ႏိုင္မည့္ ပါရမီတို႔ ပါခဲ့ၾက၏။ ဒုတိယအရြယ္မွာ အားထုတ္ၾကပါလွ်င္ ေယာက်္ားက အနာဂါမ္၊ မိန္းမက သကဒါဂါမ္၊ တတိယအရြယ္မွာ အားထုတ္ၾကပါက ေယာက်္ားက သကဒါဂါမ္၊ မိန္းမက ေသာတာပန္တည္ၾကမည္ျဖစ္ေသာ္ လည္း စတုတၳအရြယ္သို႔တိုင္ ေရာက္ခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာင္ေမြးေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ဆြဲကာ ခြက္လက္ဆြဲ ေတာင္းစားရသည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္သြားေသာေၾကာင့္ ဉာဏ္ကလည္း မရွိေတာ့၊ ၀ီရိယကလည္း ခြန္အားေတြ မျပည့္၀ေတာ့သည့္အတြက္ ပါရမီျပည့္ေအာင္ မျဖည့္ဆည္းႏိုင္ၾကဘဲ ျမင့္ျမတ္သည့္အျဖစ္ကို လက္လႊတ္ဆံုးရံႈးရရွာေလသည္။<br /><br />ဘုရားရွင္လက္ထက္ ပုဏၰားတစ္ဦးမွာလည္း အနည္းငယ္ေသာအခ်ိန္ကာလမွ် ဉာဏ္၊ ၀ီရိယ စုိက္ထုတ္လုိက္ပါလွ်င္ ေသာတာပန္တည္ႏိုင္သည့္ ပါရမီေတြ ရွိခဲ့ပါေသာ္လည္း မျဖည့္ဆည္း လိုက္မိေသာေၾကာင့္ ပါရမီျပည့္ဘို႔ အလွမ္းေ၀သြားရရွာခဲ့ျပန္သည္။ အေၾကာင္းမွာ- ထိုပုဏၰား သည္ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားလိုသည့္ တရားေတာ္ကို အက်ယ္တ၀င့္နာၾကားမွ ေသာတာပန္ တည္ႏိုင္မည့္ ပါရမီရွိေသာ္လည္း မက်ဥ္းမက်ယ္မွ်သာ နာၾကားၿပီး အိမ္မႈကိစၥေနာက္ဆန္ တင္းကာ ျပန္သြားသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္သူျဖစ္ဖို႔အေရး ေ၀းသြားရရွာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ရာ၌ ဉာဏ္ႏွင့္ ၀ီရိယတို႔ စဥ္ဆက္မျပတ္ ရွိေနရန္ အေရးႀကီး ေၾကာင္း နားလည္မိပါသည္။<br /><br />နိဗၺာန္ေရာက္ရန္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ရာ၌ စကၠန္႔ပိုင္းမွ် လိုေနသည္ ျဖစ္လင့္ကစား ထိုကာလမွ် ေသာအခ်ိန္သည္ လြန္စြာအေရးႀကီးလွ၏။ ထိုအခ်ိန္၌ အားေလွ်ာ့မိပါလွ်င္ နိဗၺာန္ႏွင့္ ေ၀းသြား ႏိုင္ေပသည္။ ပါရမီျပည့္ရန္လိုေနသည့္ ၾကားကာလအတြင္း၌ မအိပ္မစား မည္မွ်ပင္ အားထုတ္ေသာ္လည္း မရႏုိင္ဘဲ ရွိေနတတ္သည္။ ပါရမီ၏သေဘာမွာ မည္မွ်နက္နဲ က်ယ္၀န္း လိုက္ပါသနည္း။<br /><br />ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး၏ ပါရမီရင့္က်က္ခ်ိန္တန္ၿပီ၊ ပါရမီရက္က်က္ခ်ိန္ မတန္ေသးသည္ကို ဘုရားရွင္ သာလွ်င္ သိေတာ္မူေလသည္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္က ဒါ႐ုစိပုရိဗိုက္ႀကီးသည္ ဘုရားရွင္အား ေတြ႔လိုေဇာျဖင့္ တစ္ညတာခရီးကို မနားတမ္းလာခဲ့ရာ နံနက္မိုးေသာက္ အလင္းေရာက္ ခ်ိန္တြင္ ဘုရားရွင္ရွိရာေက်ာင္းသို႔ေရာက္၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဘုရားရွင္က ေနာက္ပါရဟန္း ေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ ဆြမ္းခံႂကြေနေသာေၾကာင့္ ဒါ႐ုစိပုရိဗိုက္ႀကီးက ဘုရားရွင္ဆြမ္းခံသြားရာ ေနာက္သို႔ လိုက္ေလ၏။ ဘုရားရွင္ကို ေတြ႔ေသာအခါတြင္-<br /><b>ပုုရိဗိုက္</b>။ ။`<span style="color:blue;">ျမတ္စြာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္အား နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူပါဘုရား။</span>´</span></span><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><b>ဘုရားရွင္</b>။ ။`<span style="color:blue;">ခ်စ္သား၊ တရားေဟာခ်ိန္ မတန္ေသးေပ၊ ဆိုင္းင့ံဦး။</span>´<br /><br />ထုိသို႔ သံုးႀကိမ္တိုင္ေအာင္ တရားေတာင္းရာ ဘုရားရွင္ကလည္း သံုးႀကိမ္တိုင္တိုုင္ပင္ ဆိုင္းငံ့ ခိုင္းေလသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ ပုရိဗုိက္ႀကီးက- `<span style="color:blue;">အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္လည္း ဘယ္အခ်ိန္ေသရမည္ မသိပါ၊ အရွင္ဘုရားကလည္း ဘယ္အခ်ိန္ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္မည္ မသိႏိုင္ ပါ။ တပည့္ေတာ္အား သနားငဲ့ညွာေတာ္မူၿပီး တရားေဟာၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား</span>´ ဟူ၍ ေလွ်ာက္ေသာအခါတြင္ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ပုရိဗုိက္ႀကီး၏ ပါရမီရင့္က်က္ခ်ိန္တန္သည္ကုိ သိေတာ္မူသျဖင့္ ေလးပါဒမွ်သာရိွေသာ တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားလိုက္ရာ တရားအဆံုးမွာ ပင္ ဒါ႐ုစိပုရိဗုိက္ႀကီး ရဟႏၲာျဖစ္ေတာ္မူေလသည္။<br /><br />ထို၀တၳဳ၌ သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔ကို မဟာက႐ုဏာထားေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားအေနျဖင့္ တရားေတာင္းေနသူကို ခ်က္ခ်င္းတရားမေဟာဘဲ ဆုိင္းငံ့ခိုင္းေနျခင္းသည္ တရားမေဟာခ်င္၍ မဟုတ္ေပ။ ၎၏ ပါရမီရင့္က်က္ခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနသည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေဟာခ်ိန္မတန္ေသး ဟူ၍ ပါရမီမရင့္က်က္ေသးမွီ ၾကားကာလအတြင္း တားေနျခင္းမွ်သာျဖစ္ေပသည္။ ပါရမီ ရင့္က်က္ခ်ိန္လည္းေရာက္ေရာ ၎၏ ျဖည့္က်င့္ခဲ့သည့္ ပါရမီကုသုိလ္အေလ့ႏွင့္ ကိုက္ညီ ေသာတရားကို အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ ေဟာၾကားေတာ္မူလိုက္သျဖင့္ ခဏအတြင္းပင္ ဒါ႐ုစိပုရိဗိုက္ႀကီး အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ေတာ္မူရျခင္းျဖစ္ေပသည္။<br /><br />မဟာသာ၀ကႀကီးျဖစ္သည့္ အရွင္အာနႏၵာမေထရ္ျမတ္သည္လည္း ဘုရားရွင္ႏွင့္ အခ်ိန္တိုင္း အနီးကပ္ေနရ၊ ဘုရားရွင္ ေဟာထားသမွ်ေသာ တရားေတာ္တိုင္းကို ျပန္လည္နာၾကားရ၊ ႏႈတ္၌ပင္ တစ္လံုးမက်န္ အာဂံုေဆာင္ႏိုင္ရျငားေသာ္လည္း အရဟတၱဖိုလ္သို႔ မဆိုက္ေရာက္ ႏိုင္ဘဲ ေသာတာပန္အျဖစ္ႏွင့္သာ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံၿပီးသည့္ေနာက္ သံုးလတိုင္ပင္ ေနခဲ့ရေလသည္။ ဇြဲနပဲႀကီးစြာ အားထုတ္ေသာ္လည္း မရခဲ့။ ပထမအႀကိမ္ သံဃာယနာတင္ မည့္ တစ္ရက္အလိုက်မွသာ ရဟႏၲာျဖစ္ေတာ္မူေလသည္။<br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ရာ၌ ျဖည့္က်င့္ေနရမည့္အလုပ္က ကိုယ့္အလုပ္၊ ျပည့္သြားမွာက ဓမၼအလုပ္ဟူ၍ ခြဲျခားစြာသိထားသင့္ေပသည္။ သာ၀ကဉာဏ္အရာမွာ ပါရမီလိုသည္၊ သာ၀က ဉာဏ္အရာမွာ ပါရမီမလိုဘူးဟူ၍ ျငင္းခုန္ၿပီးလည္း မေနႏွင့္။ သတၱ၀ါတိုင္းအတြက္ နိဗၺာန္ ေရာက္ရန္ ပါရမီကုသုိလ္အားမထုတ္ဘဲ ေရာက္ရိုးထံုးစံမရွိဟူ၍သာ တစ္ထစ္ခ်မွတ္ယူ၊ ျဖည့္က်င့္သူတို႔သာလွ်င္ အလိုရွိရာေရာက္ႏိုင္ပါမည္။ ဥပမာ- <span style="color:blue;">မသြားဘဲထိုင္ေနလွ်င္ ခရီးမတြင္</span> သကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေခ်သည္။ စကၠန္႔တိုင္းသြားေနက စကၠန္႔တိုင္း ခရီးတြင္ေနမည္။ ယခုလို ဘုရားသာသနာအတြင္း ျဖည့္က်င့္ခြင့္ရသည့္ ပါရမီကုသိုလ္ထူးမ်ားမွာ အခ်ိန္တိုင္း စိန္စီထား ေသာစကၠန္းမ်ားဟူ၍ တန္ဘိုးထားရမည့္ အခ်ိန္တို႔ပင္ ျဖစ္ေပသည္။<br /><br />သတၱ၀ါအားလံုး ေဘးရန္ေၾကာင့္ၾက ဆင္းရဲကင္း၍ ေကာင္းက်ိဳးလိုရာဆႏၵျပည့္၀ႏိုင္ၾကပါေစ။ စကၠန္႔တိုင္း ပါရမီကုသုိလ္တရားမ်ား ျဖည့္က်င့္ဆည္းပူး အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။</span></span></div></span></span>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-26403892535752651362009-07-28T09:12:00.002+04:002009-07-28T09:21:13.477+04:00ခႏၶာငါးပါးအဓိပၸါယ္ႏွင့္သေဘာတရားရွင္းတမ္း<div style="text-align: center;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">“<span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span>”</span></div><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">ခႏၶာ= အစု<br />“ခႏၶာ”သည္ “အစုအပံု”ဟူေသာ အနက္ကိုရ၏။ တစ္ခုတည္း သီးသန္႔ရွိေနေသာတရားကို ခႏၶာဟု မဆိုပါ။ အမည္နာမျဖင့္ ပညတ္ထားေသာ သတၱ၀ါမ်ား၊ အရာ၀တၳဳမ်ား အစိုင္အခဲမ်ား စုေနျခင္းကိုလည္း ခႏၶာဟု မေခၚေပ။ သေဘာသဘာ၀အားျဖင့္ အမွန္ရွိေနေသာ၊ အႏုစိတ္ သဘာ၀ေလးမ်ား၏ အစု၊ ပရမတၳသေဘာတရားမ်ား၏ အစုကိုသာလွ်င္ ခႏၶာဟုေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႐ူပကၡႏၶာ= ႐ုပ္အစု၊ ေ၀ဒနာကၡႏၶာ= ေ၀ဒနာအစု စသည္ျဖင့္ သိမွတ္ရာ၏။ သို႔ရာတြင္ “အစုအပံု” ဟုဆိုသည့္အတြက္ စပါးကို စုပံုထားသကဲ့သို႔ ခႏၶာကိုယ္၌ ႐ုပ္၊ ေ၀ဒနာမ်ား စုပံုေနသည္ဟု မမွတ္ယူသင့္ပါ။ ႐ူပကၡႏၶာသည္ အတိတ္႐ုပ္၊ ပစၥဳပၸန္႐ုပ္၊ အနာဂတ္႐ုပ္ဟူသည့္ ႐ုပ္သံုးမ်ိဳးကို ဉာဏ္ျဖင့္ ေပါင္းစုထားေသာ ႐ုပ္အစုျဖစ္သည္ဟု သိျမင္ရမည္။<br /></span></div><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><div style="text-align: justify;"><br />တဖန္ သႏၲာန္ကိုလိုက္၍ အဇၩတၱ - ဗဟိဒၶ(အတြင္း - အျပင္)၊ ပုဂၢိဳလ္အမ်ိဳးအစားကိုလိုက္၍ ဟီန - ပဏီတ(အယုတ္ - အျမတ္)၊ ဌာနအားျဖင့္ ဒူရ - သႏၲိက(အေ၀း - အနီး)တို႔ႏွင့္ ၾသဠာရိက - သုခုမ(အၾကမ္း - အႏု) စသည့္နည္းတို႔ျဖင့္ ႐ုပ္၊ ေ၀ဒနာစသည္ကို ခြဲျခား၍ ဉာဏ္ျဖင့္ ေပါင္းစုရ၏။<br /><br />သို႔ျဖစ္၍ အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အဇၩတၱ၊ ဗဟိဒၶ၊ ဟီန၊ ပဏီတ၊ ဒူရ၊ သႏၲိက၊ ၾသဠာရိက၊ သုခုမ အားျဖင့္ မ်ားျပားလွေသာ ႐ုပ္၊ ေ၀ဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ၀ိညာဏ္တို႔ကို ငါးပံုငါးစု ေပါင္းစုထားျခင္းကို ခႏၶာငါးပါးဟုေခၚပါသည္။<br />၁။ ႐ူပကၡႏၶာ= အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္႐ုပ္ (၂၈) ပါးတို႔၏ အေပါင္းအစု။<br />၂။ ေ၀ဒနာကၡႏၶာ= အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္႐ုပ္ေ၀ဒနာတို႔၏ အေပါင္းအစု။<br />၃။ သညာကၡႏၶာ= အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္႐ုပ္သညာတို႔၏ အေပါင္းအစု။<br />၄။ သခၤါရကၡႏၶာ= ေ၀ဒနာ၊ သညာတို႔မွႂကြင္းေသာ ေစတသိက္ (၅၀) တို႔၏ အေပါင္းအစု။<br />၅။ ၀ိညာဏကၡႏၶာ= စိတ္အက်ဥ္း (၈၉) ပါး၊ အက်ယ္ (၁၂၁) ပါးတို႔၏ အေပါင္းအစု။<br /><br />သို႔ျဖစ္၍ ခႏၶာငါးပါးကိုဖြဲ႔ရာ၌ နိဗၺာန္မွတစ္ပါး ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ရုပ္ အားလံုးကို ဖြဲ႔ျခင္းျဖစ္ေပသည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">႐ူပကၡႏၶာ၏အဓိပၸါယ္ႏွင့္ သေဘာတရား</span><br />႐ူပ + ခႏၶာ<br />႐ူပ = ေဖာက္ျပန္တတ္ေသာ သေဘာတရား<br />ခႏၶာ = အစု<br />႐ူပကၡခႏၶာ = ေဖာက္ျပန္တတ္ေသာ သေဘာတရားအစု။<br />႐ူပကၡႏၶာဆိုသည္မွာ ႐ုပ္တို႔၏ အစုအေပါင္းကို ဆိုလိုသည္။ “႐ုပ္”ဆိုသည္မွာ ပါဠိစကား “႐ူပ” မွ ဆင္းသက္လာေသာ ပါဠိပ်က္ အသံုးအႏႈန္းပင္ျဖစ္သည္။ အဓိပၸါယ္မွာ ေဖာက္ျပန္တတ္ ေသာ၊ ေျပာင္းလဲလႈပ္ရွားတတ္ေသာ၊ မၿငိမ္သက္ေသာ သေဘာတရားျဖစ္သည္။<br /><br />႐ုပ္မ်ားကို ၀ိပႆနာနည္းအရေသာ္လည္းေကာင္း၊ ယခုလို တိုးတက္လာေသာ သိပၸံနည္း ပညာနည္းအရ (ေဒါက္တာမူလာ၏ အဆႏွစ္သန္းခ်ဲ႕ေသာ မွန္ဘီလူးကဲ့သို႔) လည္းေကာင္း စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈေသာ္ သက္ရွိသက္မဲ့ အရာ၀တၳဳအားလံုးသည္ တျဖတ္ျဖတ္လႈပ္ရွားေျပာင္းလဲ ေဖာက္ျပန္ေနေၾကာင္း သိရွိႏိုင္ပါသည္။ သာမန္မ်က္စိျဖင့္ကား မျမင္ႏိုင္၊ မေတြ႔ရွိႏိုင္ေပ။ ထိုသို႔ လႈပ္ရွားေျပာင္းလဲေနေသာ သေဘာတရားမ်ားသည္ တစ္ခုတည္းမေနဘဲ စုေပါင္း၍ေန၏။ ထို႔သို႔ လႈပ္ရွားေျပာင္းလဲေဖာက္ျပန္ေနေသာ ႐ုပ္သေဘာတရားအစုကို ႐ူပကၡႏၶာဟုေခၚသည္။<br /><br />မည္သည့္ ႐ုပ္ဓာတ္မဆို တစ္ခုတည္းမေနဘဲ စုေပါင္း၍သာေနသည္။ ႐ုပ္ (၂၈)ပါးရွိရာတြင္ နိပၹႏၷ႐ုပ္(၁၈)ပါး ပါ၀င္၍ အနိပၹႏၷ႐ုပ္(၁၀)ပါးပါ၀င္သည္။ ထို(၂၈)ပါးထဲက ႐ုပ္မ်ားသည္ တစ္မ်ိဳးတည္းက တစ္ခုတည္း သီးသန္႔မေနဘဲ အနည္းဆံုး(၈)ခု စုေနသည္။ ထို႐ုပ္(၈)ခု စုေနသည္ကို ခြဲခြါ၍မရေသာ အ၀ိနေဗၻာဂ႐ုပ္ဟုလည္းေကာင္း၊ အ႒ကလာပ္႐ုပ္ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ႐ူပကၡႏၶာဟူ၍လည္းေကာင္း ေခၚပါသည္။<br /><br />ဥပမာအားျဖင့္ တစ္စံုတစ္ရာအနံ႔ကို ႏွာေခါင္းက နံသည္၊ သိသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ဂႏၶာ႐ံု ဟူေသာအနံ႔သည္ ႏွာေခါင္းအတြင္းသို႔ တစ္ခုတည္းသာ ၀င္လာသည္မဟုတ္ေပ။ က်န္ေသာ ႐ုပ္ (၇)ခုသည္လည္း ဂႏၶာ႐ံုႏွင့္ေရာ၍ ပါ၀င္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ အ၀ိနေဗၻာဂ႐ုပ္(၈)ခုတြင္ ပထ၀ီ၊ အာေဘာ၊ ေတေဇာ၊ ၀ါေယာ၊ ၀ဏၰ၊ ဂႏၶ၊ ရသ၊ ၾသဇာ႐ုပ္တို႔ ပါ၀င္ရကား ထို႐ုပ္(၈)ခုသည္ တစ္စုတည္း ႏွာေခါင္းအတြင္းသို႔ ၀င္လာျခင္းျဖစ္သည္။<br /><br />ဂႏၶ၏အစြမ္းသည္ ႏွာေခါင္းကို အနံ႔ျဖင့္ ထိ႐ံုသာထိႏိုင္သည္။ ႏွာေခါင္းအတြင္းသို႔ ပူျပင္းစူးရွ သြားေစရန္ မတတ္ႏိုင္ေပ။ ဥပမာ- ဇ၀က္သာကို႐ွဴေသာ္ ႏွာေခါင္းအတြင္း၌ ပူးျပင္းစူးရွသြား သည္။ ဇ၀က္သာ အနံ႔သက္သက္က ႏွာေခါင္းကို ပူျပင္းသြားေစသည္ မဟုတ္ေပ။ ဇ၀က္သာ အနံ႔၌ ေတေဇာဓာတ္ပါလာသည္။ ေတေဇာဓာတ္သည္ အနံ႔ႏွင့္ေရာ၍ ပါလာေသာေၾကာင့္ ႏွာေခါင္းကို ပူျပင္းစူရွသြားေစျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ ဂႏၶ႐ုပ္၌ ေတေဇာပင္မက က်န္ေသာ႐ုပ္ (၆)ခုလည္းပါ၀င္ေနသည္။ ေတေဇာတစ္ခုတည္းျဖင့္ ႏွာေခါင္းကို မိမိဘာသာ မေလာင္ႏိုင္ေပ။ ေနာက္က တြန္းပို႔ေသာ ၀ါေယာဓာတ္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဂႏၶဓာတ္ ေထာက္တည္ရာ၊ ေတေဇာ ဓာတ္ ေထာက္တည္ရာ၊ ၀ါေယာဓာတ္ ေထာက္တည္ရာ ပထ၀ီဓာတ္လည္း ပါ၀င္ေနေပသည္။ ဂႏၶ၊ ေတေဇာ၊ ၀ါေယာ၊ ပထ၀ီဓာတ္တို႔ကို အာေပါဓာတ္က စုစည္းဖြဲ႔ထားေပးပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဇ၀က္သာ႐ွဴဗူးကို ႏွာေခါင္းျဖင့္႐ွဴရာတြင္ ဂႏၶႏွင့္အတူ ေတေဇာ၊ ၀ါေယာ၊ ပထ၀ီ၊ အာေဘာႏွင့္ အျခားရုပ္သံုး (၃) ခုလည္း ပါ၀င္ေနၾကေပ၏။<br /><br />႐ူပါ႐ံုႏွင့္ စကၡဳပသာဒတို႔ ေတြ႔ထိေသာ္ စကၡဳ၀ိညာဏ္စိတ္ ျဖစ္ေပၚ၏။ အဆင္းကို မ်က္စိႏွင့္ ျမင္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ အေရာင္အဆင္းကိုျမင္ရာတြင္ ေတာက္ေျပာင္ေသာအေရာင္မ်ားကို ျမင္ရေသာ္ မ်က္စိက်ိန္းလာသည္။ ဥပမာ- ေနေရာင္ျခည္ ျပင္းျပင္းကိုလည္းေကာင္း၊ အနီရင့္ေရာင္၊ အ၀ါေရာင္ စသည္မ်ားကိုလည္းေကာင္းၾကည့္ေသာ္ ၾကာရွည္မၾကည့္ႏိုင္ေပ။ မ်က္စိက်ိန္းစပ္လာသည္။ အေၾကာင္းမွာကား အေရာင္အဆင္းႏွင့္ ယွဥ္တြဲပါလာေသာ ေတေဇာဓာတ္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေတေဇာဓာတ္သည္ ထက္ျမက္၏၊ စူးရွ၏။<br /><br />ေတေဇာဓာတ္သည္ အေရာင္အဆင္းတိုင္းတြင္ပါ၀င္သည္။ သို႔ေသာ္ အေျခအေနျခင္း၊ အားအနည္းအမ်ားခ်င္း မတူညီေပ။ အနီေရာင္တြင္ပါေသာ ေတေဇာဓာတ္အားသည္ အစိမ္းေရာင္တြင္ပါေသာ ေတေဇာဓာတ္အားထက္ ပိုမ်ားသည္။ တဖန္ ေနေရာင္ျခည္တြင္ ပါေသာ ေတေဇာဓာတ္အားသည္ အနီေရာင္တြင္ပါေသာ ေတေဇာဓာတ္အားထက္ ပိုမ်ားျခင္း ေၾကာင့္ ေနေရာင္ျခည္ကို ၾကာရွည္မၾကည့္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။<br /><br />သဒၵါ႐ံုႏွင့္ ေသာတပသာဒ ေတြ႔ထိ၍ ေသာတ၀ိညာဏ္စိတ္ျဖစ္ေပၚ၏။ အသံကို နားျဖင့္ၾကား သည္ဟု ဆိုၾကပါသည္။ အသံတြင္လည္း ေတေဇာဓာတ္ ပါ၀င္ပါသည္။ အသံတိုင္းတြင္ ေတေဇာဓာတ္ရွိရာ အားအနည္းအမ်ားသာ ကြာျခားပါသည္။ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ေသာ အသံ၊ ေျမႀကီး တုန္ဟီးေသာအသံ၊ ဗုန္းေပါက္ကြဲေသာအသံ စသည္မ်ားတြင္ ေတေဇာဓာတ္ ျပင္းစြာပါေသာေၾကာင့္ ထိုအသံမ်ားကို ၾကားရေသာ္ နားထဲသို႔ စူး၀င္သြားၿပီး နာအူသြားသည္ အထိ ခံစားရေပသည္။<br /><br />ရသာ႐ံုႏွင့္ ဇိ၀ွာပသာဒေတြ႔ထိရာ ဇိ၀ွာ၀ိညာဏ္စိတ္ျဖစ္ေပၚသည္။ အစားအစာကို လွ်ာေပၚတြင္ တင္၍စားသည္၊ စားလို႔ေကာင္းသည္၊ ခ်ဥ္သည္၊ ခါးသည္၊ စပ္သည္ စသည္ျဖင့္ ေျပာဆိုၾကသည္။ အရသာမ်ားတြင္ အခ်ိဳ႕ေသာအရသာမ်ားသည္ သင့္ေတာ္႐ံုျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕သည္ စူးရွျပင္းထန္ေနသည္မွာ ေတေဇာဓာတ္ လြန္ကဲေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။<br /><br />ေဖာ႒ဗၺာ႐ံုႏွင့္ ကာယပသာဒတို႔ ေတြ႔ထိေသာ္ ကာယ၀ိညာဏ္စိတ္ျဖစ္ေပၚသည္။ အေတြ႔အထိ ခံစားမႈတြင္လည္း ေတေဇာဓာတ္ပါ၀င္ေၾကာင္း သိရွိႏိုင္သည္။ ဥပမာ- မီးခဲတစ္ခဲႏွင့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ကိုင္ၾကည့္ရာတြင္ မီးခဲသည္ အလြန္ပူေၾကာင္း သိရွိရသည္။ မီးခဲႏွင့္စာအုပ္ တြင္ပါေသာ ေတေဇာဓာတ္ကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ေသာ္ မီးခဲတြင္ပါေသာ ေတေဇာဓာတ္သည္ ပိုမို၍ ျပင္းထန္လြန္ကဲၿပီး စာအုပ္တြင္ကား ေတေဇာဓာတ္ အားနည္းေလသည္။ မီးခဲႏွင့္ စာအုပ္တြင္ ေတေဇာဓာတ္ပါ၀င္သကဲ့သို႔ ေတေဇာဓာတ္ကို တြန္းကန္လႈပ္ရွားေပးေသာ ၀ါေယာဓာတ္သည္လည္းေကာင္း၊ ေတေဇာဓာတ္၊ ၀ါေယာဓာတ္တို႔၏ ေထာက္တည္ရာ ပထ၀ီဓာတ္သည္လည္းေကာင္း၊ ေတေဇာဓာတ္၊ ၀ါေယာဓာတ္၊ ပထ၀ီဓာတ္တို႔ကို ဖြဲ႔စည္းေသာ အာေဘာဓာတ္သည္လည္းေကာင္း ပါ၀င္ေနၾကေပသည္။<br /><br />အ႒ကလာပ္တြင္ပါ၀င္ေသာ ေတေဇာသည္ အားအနည္းအမ်ား၊ အထက္အႏံု႔ ကြာျခားသည္။ ဥပမာ- သံသံခ်င္းတြင္ သဘာ၀ခ်င္းတူေသာ္လည္း ထက္ေသာသံႏွင့္ မထက္ေသာသံဟူ၍ ကြဲျပားပါသည္။ ထိုသို႔ပင္ ေတေဇာဓာတ္တြင္လည္း အားနည္းေသာ၊ ႏံု႔ေသာေတေဇာႏွင့္ အားမ်ားေသာ၊ ထက္ေသာေတေဇာဓာတ္ဟူ၍ ကြဲျပားသည္။<br /><br />မည္သည့္ေနရာတြင္မဆို ေတေဇာဓာတ္ပါလွ်င္လည္းေကာင္း၊ အျခား႐ုပ္ဓာတ္တစ္ခုခု ပါလာ လွ်င္လည္းေကာင္း၊ အနည္းဆံုး ႐ုပ္ကလာပ္(၈)မ်ိဳး၊ အ၀ိနိေဗၻာဂ႐ုပ္သည္ စုေပါင္းပါ၀င္ ေနသည္။<br /><br />႐ူပကၡႏၶာ႐ုပ္အစုသည္ အနည္ဆံုး အ၀ိနိေဗၻာဂ႐ုပ္(၈)မ်ိဳး စုေနျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုရွစ္မ်ိဳးစုမ်ားကို မ်ားစြာထပ္မံ၍ ေပါင္းစုလိုက္ေသာအခါ သဘာ၀႐ုပ္အစုမွ အစိုင္အခဲ႐ုပ္အစုအျဖစ္ ျမင္ရသည္။ တဖန္ ထိုအစုိင္အခဲ ႐ုပ္စုမ်ားကို ထပ္ခါထပ္ခါ ေပါင္းစုလိုက္ျပန္ေသာအခါ အရာ၀တၳဳ၊ အထည္ျဒပ္စုႀကီးမ်ားအျဖစ္ ျမင္ေတြ႔ရသည္။ ၎႐ုပ္စုႀကီးမ်ားကို သက္ရွိသတၱ၀ါ၏ ကုိယ္ခႏၶာ႐ုပ္စုဟူ၍လည္းေကာင္း၊ သက္မဲ့အရာ၀တၳဳ စားပြဲ၊ ကုလားထိုင္၊ သစ္ပင္၊ ေတာေတာင္အစရွိေသာ အထည္ျဒပ္႐ုပ္စုဟူ၍လည္းေကာင္း ေခၚေ၀ၚသမုတ္ၾကပါသည္။<br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ မည္မွ်ပင္ႀကီးမ်ားေသာ သက္ရွိသတၱ၀ါ၊ သက္မဲ့အရာ၀တၳဳ ျဖစ္ေစကာမူ အနည္းဆံုးအားျဖင့္ သဘာ၀႐ုပ္(၈)ခုအစုမွ တစ္စတစ္စ စုေပါင္း၍ ႀကီးထြားကာ အထည္ ျဒပ္ႀကီးမ်ားအျဖစ္ ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္ေပသည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">ေ၀ဒနာကၡၶႏၶာ၏အဓိပၸါယ္ႏွင့္ သေဘာတရား</span><br />ေ၀ဒနာ + ခႏၶာ<br />ေ၀ဒနာ = ခံစားျခင္း<br />ခႏၶာ = အစု၊<br />ေ၀ဒနာကၡႏၶာ = ခံစားမႈအစု၊ (ခံစားတတ္ေသာ သေဘာတရားအစု)။<br />သတၱ၀ါ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ခႏၶာကိုယ္တြင္ ခံစားရျခင္းသည္ အစုႀကီး၊ အပံုႀကီးျဖစ္သည္ဟု ထင္မွတ္ရသည္။ စင္စစ္ကား ေ၀ဒနာသည္ ေ၀ဒနာေစတသိက္ တစ္ခုတည္းသာျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ေ၀ဒနာ၏ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ရပ္သည္ စိတ္ကဲ့သို႔ပင္ အလြန္ လွ်င္ျမန္၏၊ သြက္လက္၏။ ဥပမာ- ယားယံသည္ဟုဆိုရာ၌ ဤမွာ၊ ထိုမွာ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ယားသကဲ့သို႔ ထင္ရ၏။ ပူအိုက္သည့္ေနရာကိုရွာေသာ္ ေနရာအႏွံ႔အျပားကို ေတြ႔ရ၏။ တျပင္ႀကီးျဖစ္ေနသည္ဟု ထင္ရသည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္ေနရာၿပီးမွ တစ္ေနရာ ယားျခင္း၊ အိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။<br /><br />တစ္ကိုယ္လံုး နာက်င္ကိုက္ခဲသည္ဟုဆိုရာ၌လည္း တစ္ေနရာၿပီးမွ တစ္ေနရာတြင္သာ နာက်င္ျခင္းျဖစ္သည္။ မ်က္စိေနရာက၊ နားေနရာက၊ ႏွာေခါင္းေနရာက စသည္ျဖင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ခံစားရသည္ဟု ထင္ရသည္။ ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ထိုင္၍ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ရာတြင္ မ်က္စိက ႐ုပ္ရွင္ကားအဆင္းကို ျမင္ေနခိုက္ နားက သီခ်င္ဆိုသံ၊ စကားေျပာသံကို မၾကားရေပ။ ကုလားထိုင္ႏွင့္ ကိုယ္ကာယတို႔ ထိေတြ႔ေနသည္ကို မသိေပ။ ထိုသို႔ပင္ နားက သီခ်င္းဆိုသံ၊ စကားေျပာသံ ၾကားေနခိုက္ မ်က္စိက အဆင္းကို မျမင္ေပ။ ႏွာေခါင္းက အနံ႔ကို မရ၊ ကိုယ္ကာယက အထိအေတြ႔ကို မသိေပ။ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု၊ တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာက သိသည္။ သို႔ရာတြင္ ျဖစ္ပ်က္ခံစားရသည္မွာ အလြန္လ်င္ျမန္ေသာေၾကာင့္ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ အစုလိုက္၊ အၿပံဳလိုက္ထင္ရသည္။<br /><br />ေ၀ဒနာသည္ ေ၀ဒနာတစ္ခုတည္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေ၀ဒနာကၡႏၶာ- ေ၀ဒနာအစုဟူ၍ ေခၚျခင္းမွာ ေ၀ဒနာ၌ အဇၩတၱေ၀ဒနာ၊ ဗဟိဒၶေ၀ဒနာဟူ၍ရွိသည္။ ဥပမာ- ေမာင္ဘ၊ ေမာင္လွ၊ ေမာင္စ တို႔ရွိရာတြင္ ေမာင္ဘ ဘက္မွၾကည့္လွ်င္ ေမာင္ဘ ခံစားမႈတို႔သည္ အဇၩတၱ ေ၀ဒနာျဖစ္၍ ေမာင္လွ၊ ေမာင္စတို႔႔၏ ခံစားမႈမ်ားသည္ ဗဟိဒၶေ၀ဒနာျဖစ္သည္။ ေမာင္လွ ဘက္မွၾကည့္လွ်င္ ေမာင္လွ ခံစားမႈတို႔သည္ အဇၩတၱ ေ၀ဒနာျဖစ္၍ ေမာင္ဘ၊ ေမာင္စတို႔႔၏ ခံစားမႈမ်ားသည္ ဗဟိဒၶေ၀ဒနာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူတိုင္းလူတိုင္း၌ အတြင္းခံစားမႈ(မိမိႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာခံစားမႈ) ႏွင့္ အျပင္ခံစားမႈ(သူတစ္ပါးႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာခံစားမႈ)ဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိ သည္။<br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ ေ၀ဒနာကို အတြင္းအျပင္အားျဖင့္ၾကည့္ေသာ္ အမ်ိဳးအစားအားျဖင့္ (၁)မ်ိဳးသာ ျဖစ္ေသာ္လည္း လူတို႔၏ခံစားျခင္း၊ တိရစၧာန္တုိ႔၏ခံစားျခင္း စသည္ျဖင့္ ေ၀ဒနာမ်ားစြာရွိသည္။ မ်ားျပားလွေသာ သက္ရွိသတၱ၀ါတို႔၏ ခံစားျခင္းကိုလိုက္၍ ေ၀ဒနာအစု(ေ၀ဒနာကၡႏၶာ)ဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။<br /><br />လူတစ္ေယာက္၏ ခႏၶာကိုယ္တြင္ ပိုးေကာင္မ်ားစြာရွိသည္။ ပိုးေကာင္ အမ်ိဳးအစား (၁) မ်ိဳးတြင္လည္း ပိုးေကာင္ေရမ်ားစြာရွိေပသည္။ ထိုပိုးေကာင္မ်ားတြင္လည္း ခံစားမႈမ်ားရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေ၀ဒနာသည္ အစုလိုက္ျဖစ္ေနသည္။<br /><br />ယခင္(အတိတ္)၊ ယခု(ပစၥဳပၸန္)၊ ေနာင္(အနာဂတ္)ဟူ၍ွ ကာလသံုးပါးႏွင့္ၾကည့္လွ်င္လည္း ခံစားမႈကို အစုဟုေခၚႏိုင္သည္။ လူတစ္ေယာက္သည္ တစ္ခါက ေခါင္းကိုက္ခဲ့ဖူး၏။ ယခင္ကလည္း ေခါင္းကိုက္ခဲ့သည္ကို ယခုကိုက္ေနသကဲ့သုိ႔ပင္ ျပန္၍ထင္၏။ ပစၥဳပၸန္ကာလ၌ လည္း တစ္ခါတစ္ရံ ေခါင္းကိုက္ျခင္းေ၀ဒနာကို ခံစားရ၏။ ေနာင္အခါ၌ ေခါင္းကိုက္ဦးမည္ဟု ထင္မွတ္၍လည္း ေၾကာက္လန္႔ေနေသးသည္။ ထိုကဲ့သို႔ လူတစ္ေယာက္၏ ခံစားမႈကို အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္ကာလအားျဖင့္ ၿခံဳၾကည္လွ်င္ ေ၀ဒနာသည္ အစုႀကီး အၿပံဳႀကီး သဖြယ္ ေတြ႔ရသည္။<br /><br />မိုးေရသည္ အမ်ိဳးအစားအားျဖင့္ တစ္ခုတည္း၊ တစ္မ်ိဳးတည္းသာျဖစ္ေသာ္လည္း မိုးေပါက္အား ျဖင့္ အမ်ားအျပားျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ပင္ ေ၀ဒနာသည္လည္း သေဘာအားျဖင့္ ေ၀ဒနာ ေစတသိက္(၁)ပါးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း အဇၩတၱ၊ ဗဟိဒၶ(အတြင္း၊ အျပင္)အားျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္ ကာလသံုးပါးအားျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ ေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ ေပါင္းၿခံဳ၍ ေ၀ဒနာအစု (ေ၀ဒနာကၡႏၶာ)ဟု ေခၚေလသည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">သညာကၡႏၶာ၏အဓိပၸါယ္ႏွင့္ သေဘာတရား</span><br />သညာ = မွတ္သားျခင္း၊ မွတ္သားမႈ၊<br />ခႏၶာ = အစု၊<br />သညာကၡႏၶာ = မွတ္သားမႈ သေဘာတရားအစု၊ (မွတ္သားတတေသာ သေဘာတရားအစု)။<br />သက္ရွိသတၱ၀ါတို႔သည္ ေမြးဖြားလာသည္မွစ၍ ေသသည္အထိ တစ္ဘ၀ျဖစ္စဥ္ကာလအတြင္း တြင္ သညာဟူေသာ မွတ္သားမႈမ်ားကို အေျမာက္အျမား လက္ခံမွတ္သားၾကရသည္။ ကေလးသူငယ္အရြယ္၊ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္၊ လူႀကီးပိုင္းအရြယ္တို႔တြင္ ေတြ႔ႀကံဴရေသာကိစၥ မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ား၊ အေခၚအေ၀ၚမ်ား၊ စကား အသံုးအႏႈန္းမ်ားကို မွတ္သားရသည္။ ထိုသို႔ မွတ္သားျခင္းသည္ သညာျဖစ္သည္။ စာတစ္ပုိဒ္ရြတ္ရာတြင္ပင္ စာလံုးေရကို တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး မွတ္သားရသည္။ ဥပမာ- “သမဂၢါနံ တေပါ သုေခါ”ဟုဆိုရာ၌ “သ”ကို မွတ္မိေသာ သညာက တစ္ခု၊ “မဂ္”ကို မွတ္မိေသာ သညာက တစ္ခု၊ “ဂ”ကို မွတ္မိ ေသာ သညာက တစ္ခု စာလံုးေရအလိုက္ သညာရွိသည္။ စာလံုးမ်ားသည္ႏွင့္အမွ် သညာလည္း မ်ားစြာရွိသည္။ စာလံုးမ်ားသည္ ျမင္ခိုက္တြင္သာရွိ၍ ျမင္ၿပီးေနာက္ စိတ္ထဲတြင္ မရွိေတာ့ေပ။ သညာအမွတ္အသားသာလွ်င္ ရွိေနေတာ့သည္။<br /><br />သညာသည္ သေဘာအားျဖင့္ သညာေစတသိက္ (၁)ပါးသာျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မိမိႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ အမွတ္အသား အဇၩတၱသညာ၊ သူတစ္ပါး၏အမွတ္အသား ဗဟိဒၶသညာ အားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲ၌ပင္ အတိတ္သညာ၊ ပစၥဳပၸန္သညာ၊ အနာဂတ္ သညာအားျဖင့္လည္းေကာင္း ခဏပစၥဳပၸန္တြင္ပင္ ဆက္ကာဆက္ကာမွတ္သားေနျခင္းအား ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ သညာသည္ အစုလိုက္ အၿပဳံလိုက္ ရွိေနေသာေၾကာင့္ သညာကၡႏၶာ၊ သညာအစုဟုေခၚသည္။<br /><br />ျမက္ပင္ကေလးမ်ားသည္ မိုးတြင္းအခါ၌ အစီအရီ အပင္ေပါက္လာၾကသည္။ မိုးကုန္သြားေသာ္ ေသသြားၾက၏။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ႏွစ္ မိုးတြင္းအခါ၌ ျမက္ပင္ကေလးမ်ားသည္ ရွင္သန္စြာ အပင္ေပါက္လာၾကျပန္သည္။ ေသသြားေသာျမက္ပင္က မ်ိဳးေစ့ထားခဲ့ေသာေၾကာင့္ လေပါင္းမ်ားစြာ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေသာ္လည္း မိုးတြင္းအခါတြင္ ထူထပ္စြာ ေပါက္လာ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ကဲ့သို႔ပင္ သညာသည္လည္း တစ္ခုၿပီးမွတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာေသာ္လည္း ကုန္သြားေသာ၊ ကြယ္သြားေသာသညာက ေနာက္တြင္ ထပ္မံေပၚေပါက္ရန္ သညာမ်ိဳးေစ့ ခ်သြားသည္။ သညာအေဟာင္း ေပ်ာက္သြား၍ သညာအသစ္ ေပၚေပါက္လာျပန္သည္။ သညာသည္ တစ္ခ်ိန္တြင္ တစ္မ်ိဳးသာျဖစ္ေပၚ၏။ ဤသို႔အားျဖင့္ သညာသည္ အေဟာင္း ေပ်ာက္၍ အသစ္ေပၚေပါက္လာေသာ္၊ အစုႀကီးဟုထင္ရသျဖင့္ သညာကၡႏၶာ၊ သညာအစုဟု ဆိုသည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">သညာႏွင့္သတိ</span><br />သတိသည္ အေရးပါအရာေရာက္သကဲ့သို႔ သညာသည္လည္း အေရးပါအရာေရာက္သည္။ မွတ္မိျခင္းမွန္သမွ်တြင္ သညာပါ၀င္ေသာ္လည္း အားလံုး၌ သတိပါ၀င္သည္ဟူ၍ကား မဆိုႏိုင္ေခ်။ သတိေစတသိက္သည္ ေသာဘဏသာဓာရဏ ေစတသိက္(၁၉)ပါးထဲတြင္ ပါ၀င္၍ ေသာဘဏ စိတ္အက်ဥ္း (၅၉)ပါး၊ အက်ယ္ (၉၁)ပါးႏွင့္ ယွဥ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္းမြန္သည့္အရာ၊ ကိစၥတို႔ကို မွတ္မိျခင္း၌သာ သတိပါ၀င္သည္။ ဆိုးသည့္ အေၾကာင္းအရာကိစၥတို႔ကို မွတ္မိျခင္းတြင္ သတိမပါ၀င္ေပ။ သညာေစတသိက္သည္ကား သဗၺစိတၱသာဓာရဏ ေစတသိက္(၇)ပါးတြင္ ပါ၀င္၍ စိတ္အက်ဥ္း (၈၉)ပါး၊ အက်ယ္ (၁၂၁)ပါးႏွင့္ယွဥ္သည္။ သညာေစတသိက္သည္ အကုသိုလ္စိတ္ႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ကုသိုလ္စိတ္ႏွင့္လည္းေကာင္း ယွဥ္ေသာေၾကာင့္ အဆိုးကိစၥမ်ားကို မွတ္မိျခင္းတြင္လည္း သညာပါ၏။ အေကာင္းကိစၥမ်ားကို မွတ္မိျခင္းတြင္လည္း သညာပါ၏။<br /><br />လြမ္းဆြတ္သည္၊ ေအာက္ေမ့သည္ဟု ဆိုရာ၌ အဘိဓမၼာသေဘာအရ ေသခ်ာစြာ စိစစ္ေသာ္ သတိမဟုတ္ေပ။ သညာသာျဖစ္သည္။ သတိသည္ သန္႔စင္ေသာဓာတ္အားျဖစ္သည္။ သတိတြင္ အေအးဓာတ္သာပါ၏။ အပူဓာတ္ မပါ၀င္ေပ။ စိတ္မေကာင္းေသာ မေမ့ျခင္းတြင္ သညာသာပါသည္။ ေကာင္းသည္ကိုျဖစ္ေစ၊ မေကာင္းသည္ကိုျဖစ္ေစ၊ မေမ့ျခင္းအားလံုးတြင္ ကား သညာပါသည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">သခၤါရကၡႏၶာ၏အဓိပၸါယ္ႏွင့္ သေဘာတရား</span><br />သခၤါရ + ခႏၶာ<br />သခၤါရ = ျပဳလုပ္ျခင္း [ေ၀ဒနာႏွင့္ သညာေစတသိက္မပါေသာ ေစတသိက္(၅၀)]<br />ခႏၶာ = အစု၊<br />သခၤါရကၡႏၶာ = ျပဳလုပ္တတ္ေသာ သေဘာတရားအစု။<br />သခၤါရကၡႏၶာသည္ ပင္ရင္းသဘာ၀(တရားကိုယ္)အားျဖင့္ ေ၀ဒနာေစတသိက္ႏွင့္ သညာ ေစတသိက္မပါေသာ ေစတသိက္(၅၀)ပင္ျဖစ္သည္။ ေ၀ဒနာေစတသိက္ႏွင့္ သညာ ေစတသိက္သည္ ေ၀ဒနာကၡႏၶာ၊ သညာကၡႏၶာဟူ၍ သီးျခား ခြဲျခားထားသည္။<br /><br />သခၤါရကၡႏၶာတြင္ ေစတသိက္(၅၀)ကို အလုပ္သမားအုပ္စုဟူ၍ပင္ ေခၚႏိုင္သည္။ လုပ္ငန္းရပ္ အသီးသီးကို ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္ၾကေသာ အလုပ္သမားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုအလုပ္သမား အုပ္စုတြင္ အဖြဲ႔ငယ္(၃)ဖြဲ႔ ပါ၀င္၏။ အကုသိုလ္ ေစတသိက္မ်ားက တစ္ဖြဲ႔၊ အညသမာန္း ေစတသိက္မ်ားက တစ္ဖြဲ႔၊ ေသာဘဏ ေစတသိက္မ်ားက တစ္ဖြဲ႔ျဖစ္သည္။ အကုသိုလ္ ေစတသိက္အဖြဲ႔တြင္ပါ၀င္ေသာ ေစတသိက္မ်ားသည္ အဖ်က္လုပ္ငန္းကို ေဆာင္ရြက္မည့္ အလုပ္သမားမ်ားျဖစ္ၾကသည္၊ ဥပမာ- လူတစ္ေယာက္သည္ သူတစ္ပါး၏ ပစၥည္းကို လိုခ်င္၍ ခိုးယူ၏။ လက္ျဖင့္ခိုးသည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လက္က အေၾကာင္းအရင္း မဟုတ္ေသးေပ။ အဖ်ားပိုင္းမွ်သာျဖစ္သည္။ စိတ္က လိုခ်င္ေသာေၾကာင့္ ခိုးသည္ဟုဆိုရာ၌ စိတ္သည္လည္း အေၾကာင္းအရင္းခံ မဟုတ္ေသးေပ။ အလယ္ပိုင္းသာ ျဖစ္ေသးသည္။ စိတ္ႏွင့္ ယွဥ္တြဲပါလာ ေသာ ေလာဘစိတ္ေၾကာင့္သာ ခိုးယူ၏။ အကုသိုလ္ စိတၱဇ႐ုပ္ကို ေစတသိက္အဖြဲ႔တြင္ ပါ၀င္ေသာ ေလာဘေစတသိက္သည္ စိတ္ကို၊ စိတ္ကမွ စိတၱဇ႐ုပ္ကို၊ စိတၱဇ႐ုပ္မွ လက္ကို အဆင့္ဆင့္ခိုင္းေသာေၾကာင့္ လက္က ခိုးယူျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာဘေစတသိက္ သည္ ခိုးယူျခင္းဟူေသာ အဖ်က္လုပ္ငန္းကို ေဆာင္ရြက္ေသာ အလုပ္သမားပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ေလာဘေစတသိက္ အလုပ္သမားကို ဖယ္ရွားထားပါက ခိုးယူျခင္းလုပ္ငန္းသည္ ျဖစ္ေပၚလာ မည္ မဟုတ္ေပ။<br /><br />လူတစ္ေယာက္သည္ အျခားတစ္ေယာက္ကို တုတ္ႏွင့္႐ုိက္၏။ အဘိဓမၼာမူအရ ေသခ်ာစြာ စိစစ္ေသာ္ တုတ္သည္လည္းေကာင္း၊ လက္သည္လည္းေကာင္း၊ စိတ္သည္လည္းေကာင္း၊ ႐ိုက္ျခင္းလုပ္ငန္းကို ေဆာင္ရြက္သည့္အလုပ္သမားမ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ ေဒါသေစတသိက္ သည္သာလွ်င္ ႐ိုက္ျခင္းဟူသည့္ အဖ်က္လုပ္ငန္းကို ေဆာင္ရြက္ေသာ အလုပ္သမား ျဖစ္ေပသည္။ ထိုသို႔ပင္ က်န္ေသာ အကုသိုလ္ေစတသိက္မ်ားသည္လည္း မိမိတို႔ သက္ဆိုင္ ရာ အဖ်က္လုပ္ငန္းမ်ားကို ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္သည့္ အလုပ္သမားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။<br /><br />အညသမာန္း ေစတသိက္အဖြဲ႔တြင္ပါ၀င္ေသာ ေစတသိက္မ်ားသည္ကား အဖ်က္လုပ္ငန္းႏွင့္ နီးစပ္လွ်င္ အဖ်က္သမားမ်ားအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ၾက၏။ အျပဳလုပ္ငန္းႏွင့္ နီးစပ္လွ်င္ အျပဳသမား မ်ားအျဖစ္ လုပ္ကုိင္ၾက၏။ အျပဳလုပ္ငန္းႏွင့္နီးစပ္လွ်င္ အျပဳသမားမ်ားအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ ရြက္ၾကသည္။<br /><br />ကုသုိလ္ေစတသိက္အဖြဲ႔တြင္ပါ၀င္ေသာ ေစတသိက္မ်ားသည္ကား အျပဳလုပ္ငန္းကို ေဆာင္ ရြက္သည့္ အလုပ္သမားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဥမမာ- လူတစ္ေယာက္ကို ကိစၥတစ္ခုတြင္ ကူညီလိုက္၏။ လက္က၊ စိတ္က ကူညီသည္ဆိုေသာ္လည္း အရင္းပိုင္း မဟုတ္ေသးေပ။ စင္စစ္ကား အေဒါသဟူသည့္ ေစတသိက္က ေဆာင္ရြက္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အေဒါသ ေစတသိက္က စိတ္ကို၊ စိတ္က စိတၱဇ႐ုပ္မ်ားကို၊ စိတၱဇ႐ုပ္မ်ားက လက္ကို အဆင့္ဆင့္ ခိုင္းေသာေၾကာင့္ လက္ကကူညီျခင္းျဖစ္သည္။<br /><br />သူတစ္ပါးအား ေပးကမ္းသည္ဆိုရာ၌လည္း အရင္းက်ဆံုးေဆာင္ရြက္သူကား အေလာဘ ေစတသိက္ျဖစ္သည္။ အေလာဘေစတသိက္သည္သာလွ်င္ အျပဳလုပ္ငန္းျဖစ္သည့္ ေပးကမ္းျခင္းကို ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ေသာ အလုပ္သမားျဖစ္သည္။ က်န္ေသာ ေသာဘဏ ေစတသိက္မ်ားသည္ အျပဳလုပ္ငန္းကို ေဆာင္ရြက္သည့္ အလုပ္သမားျဖစ္ၾကသည္။<br /><br />ေ၀ဒနာ ေစတသိက္ႏွင့္ သညာေစတသိက္တို႔သည္ သခၤါရကၡႏၶာဟူေသာ ျပဳလုပ္တတ္သည့္ သေဘာတရား အစုထဲတြင္ မပါ၀င္ေသာ္လည္း အဆိုးလုပ္ငန္းကို လုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ အေကာင္းလုပ္ငန္းကို လုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ လုပ္ငန္းကိစၥမ်ားတြင္ ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္ရာတြင္ ကား ပါ၀င္သည္။<br /><br />ကိစၥတစ္ခုကို ေဆာင္ရြက္ျပဳလုပ္ရာတြင္ မူရင္းအေျခခံအားျဖင့္ သခၤါရကၡႏၶာသည္ ေသခ်ာ တိက်စြာပါ၏။ သို႔ေသာ္ က်န္ေသာ ခႏၶာမ်ားသည္လည္း အေထာင္အကူအားျဖင့္ ပါ၀င္ကူညီရ သည္။ ဥပမာ- တရားမ၀င္ေတာ့သည့္ က်ပ္(၅၀)တန္၊ က်ပ္(၁၀၀)တန္ ေငြစကၠဴမ်ားကို အပ္ႏွံ ရာတြင္ ဌာနအလိုက္ လက္ခံေသာသူသည္ တစ္ေယာက္တည္းပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဘးလူမ်ားက သက္ဆိုင္ရာလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ၀င္ေရာက္ကူညီရသည္။ ထိုကဲ့သို႔ပင္ လုပ္ငန္းမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ရာ၌ သခၤါရကၡႏၶာက မူတည္လုပ္ကိုင္ေသာ္ က်န္ေသာခႏၶာမ်ားက လည္း ပါ၀င္ကူညီရသည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">၀ိညာဏကၡႏၶာ၏အဓိပၸါယ္ႏွင့္ သေဘာတရား</span><br />၀ိညာဏ + ခႏၶာ<br />၀ိညာဏ = အသိစိတ္၊<br />ခႏၶာ = အစု၊<br />၀ိညာဏကၶၡႏၶာ = အသိစိတ္အစု၊ (သိတတ္ေသာ သေဘာတရားအစု)။<br />အသိစိတ္သည္ တရားကိုယ္အားျဖင့္ စိတ္တစ္ပါးတည္းသာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အဇၩတၱကိစၥ အားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္ ကာလသံုးပါးအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ စိတ္မ်ားစြာ ရွိႏိုင္ေသာ္ေၾကာင့္ စိတ္အစုဟု ေခၚသည္။ သတၱ၀ါ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ စိတ္မ်ားကို ေပါင္းေသာ္ အစုလိုက္ အၿပဳံလိုက္ ျဖစ္လာသည္။<br /><br />သတၱ၀ါတစ္ဦးတည္း၌ပင္ ပစၥဳပၸန္သံုးပါးတြင္ အဓြန္႔ပစၥဳပၸန္၌ ျဖစ္ေသာစိတ္၊ သႏၲတိပစၥဳပၸန္၌ ျဖစ္ေသာစိတ္၊ ခဏပစၥဳပၸန္၌ ဆက္ခါဆက္ခါ ျဖစ္ေနေသာစိတ္ဟူ၍ စိတ္မ်ားစြာရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသိစိတ္အစုကို ၀ိညာဏကၡႏၶာ ဟူ၍ ေခၚဆိုေပသည္။<br /><br />စာဖတ္သူတို႔အားလံုး ေဘးရန္ေၾကာင့္ၾက ဆင္းရဲကင္း၍ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။</div></span></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-68074353029259077712009-07-23T07:44:00.008+04:002009-07-24T09:28:19.466+04:00နိဗၺာန္၊ ခႏၶာငါးပါးႏွင့္ဥပါဒါနကၡႏၶာငါးပါးရွင္းတမ္း<div style="text-align: center;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">“<span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span>”</span></div><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;"> ၀ိစိကိစၧာဟူေသာ သံသယတရားသည္ နိဗၺာန္ကို မျမင္ႏိုင္ေအာင္ ဖံုးလႊမ္းထားေသာတရားပင္ ျဖစ္၏။ သေဘာအမွန္ကို ဉာဏ္ျဖင့္ ဆံုးျဖတ္သံုးသပ္ႏိုင္ဖို႔လည္း လိုအပ္ပါ၏။ အျမင္မွား၊ အယူမွားေနက သစၥာတရားကို ထိုးထြင္းျမင္ႏိုင္ရန္ လြန္စြာမွ ခဲယင္းလွပါသည္။ ထိုသို႔ တရားတုိ႔အေပၚ၌ ဒိ႒ိႏွင့္ ၀ိစိကိစၧာတရားမ်ား ရွိေနသမွ်ကာလပတ္လံုး ေသာတာပန္တည္း ဟူေသာ ပထမမဂ္ဖိုလ္ကို ရႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ ရွင္ဘုရင္ႏွင့္ အိမ္ေ႔ရွမင္း မည္သူကျဖစ္ဖို႔ရန္ ခက္မူ အိမ္ေ႔ရွမင္းျဖစ္ဖို႔က ပို၍ခက္လွ၏။ အိမ္ေ႔ရွမင္းျဖစ္ၿပီဆိုလွ်င္ ရွင္ဘုရင္ ျဖစ္ဖို႔ေသခ်ာ သကဲ့သို႔ ေသာတာပန္ႏွင့္ ရဟႏၲာ ေသာတာပန္ျဖစ္ဖို႔ ပို၍ခက္၏။ ေသာတာပန္တည္သြားက မဂၢင္တရားရွစ္ပါး စံုလင္သြားေသာေၾကာင့္ ရဟႏၲာျဖစ္ဖို႔ ေသခ်ာသြားေတာ့၏။</span></div><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><div style="text-align: justify;"><br />“<span style="color: rgb(51, 51, 255);">သိ၊ ပယ္၊ ဆိုက္၊ ပြါး… ေလးပါးကိစၥ အပုိင္ရ၊ မုခ်ပရမတ္</span>” ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တရားတို႔၏ သေဘာအမွန္ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱကို ဉာဏ္ျဖင့္ သိလိုက္ျခင္း၊ ဒုကၡသစၥာကို ဒုကၡသစၥာမွန္း ဉာဏ္ျဖင့္ သိလိုက္ျခင္းသည္ ကိေလသာကို ပယ္ျခင္းအလုပ္၊ နိေရာဓ(ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း)ကို ဆိုက္ေသာအလုပ္၊ မဂၢင္တရား ပြါးမ်ားေသာအလုပ္တို႔ တခ်ိန္တည္း တၿပိဳင္တည္းပင္ျဖစ္၏။<br /><br />ေသာတာပန္ျဖစ္ရန္ အားထုတ္ေနေသာ ပုထုဇဥ္ကလ်ာဏပုဂၢိဳလ္၊ နိဗၺာန္ကို လိုလားေသာ ေယာဂီသည္ အရင္ဦးဆံုး အမွတ္မွားခဲ့သမွ်ေသာ သညာတို႔ကို ဉာတပရိညာျဖင့္ ရွင္းေပးရ ပါမည္။ ထိုသို႔ ဉာဏ္ျဖင့္ရွင္းလင္းၿပီဆိုလွ်င္ တီရဏပရိညာ လက္ေတြ႔က်င့္ႀကံ အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ အ၀ိဇၨာ(ေမာဟ)ကို ပယ္ခြင္းရမည္ျဖစ္၏။ ဤကဲ့သို႔ ဉာတပရိညာ၊ တီရဏပရိညာ အလုပ္ႏွစ္လုပ္ကို လုပ္ေနျခင္းသည္ပင္ မိမိလုပ္ရမည့္အလုပ္၊ မိမိႏွင့္ ဆိုင္ေသာအလုပ္ပင္ျဖစ္သည္။ ပယ္ျခင္းအလုပ္သည္ကား သူဘာသာလုပ္ေနျခင္း ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္ေပ။ ဥပမာ- သစ္ပင္တစ္ပင္ကို လႊျဖင့္ျဖတ္ရာ၌ ျဖတ္တာက ကိုယ့္အလုပ္၊ ျပတ္တာက သူ႔အလုပ္ျဖစ္၏။ ျဖတ္ေနဖို႔သာအဓိကျဖစ္ေပသည္။ ျဖတ္ေနက ျပတ္ေနသည္သာျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးျဖစ္သည့္ ပဟာနပရိညာအလုပ္သည္ ဓမၼ၏ အလုပ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ နိဗၺာန္ကိုလိုလားေသာ သံသရာခရီးသြားမ်ားအတြက္ ဉာတပရိညာ၊ တီရဏပရိညာအလုပ္ ရွင္းရွင္းအားထုတ္ႏိုင္ၾကေစရန္ က်မ္းေကာင္းတို႔မွေကာက္နႈတ္ သေဘာအဟုတ္ ထုတ္ႏႈတ္တင္ျပလိုက္ ပါသည္။<br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);"><br />နိဗၺာန္</span><br />မည္သည့္တရားမဆို အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္ကြဲျပားလွ်င္ သံုးမ်ိဳးကိုစုေပါင္း၍ ခႏၶာဖြဲ႔ ေကာင္း၏။ အဇၩတၱ- ဗဟိဒၶ(အတြင္း-အျပင္)ဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးကြဲျပားလွ်င္ ထိုႏွစ္မ်ိဳးကိုေပါင္းၿပီး ခႏၶာဖြဲ႔ေကာင္း၏။ ၾသဠာရိက(႐ုန္႔ရင္းေသာ)တရားတစ္မ်ိဳး၊ သုခုမ(သိမ္ေမြ႔ေသာ) တရား တစ္မ်ိဳးဟု ႏွစ္မ်ိဳးကြဲျပားလွ်င္ ထိုႏွစ္မ်ိဳးကိုေပါင္းၿပီး ခႏၶာဖြဲ႔ေကာင္း၏။ ဟီန(ယုတ္ညံ့ေသာ) တရားတစ္မ်ိဳး၊ ပဏီတ(မြန္ျမတ္ေသာ) တရားတစ္မ်ိဳးဟု ကြဲျပားေသာ္ ထိုႏွစ္မ်ိဳးကို စုေပါင္း၍ ခႏၶာဖြဲ႔ေကာင္း၏။ ဒူေရ(အသိခက္သျဖင့္ ဉာဏ္ႏွင့္ေ၀းေသာ) တရားတစ္မ်ိဳး၊ သႏၲိေက (အသိလြယ္သျဖင့္ ဉာဏ္ႏွင့္နီးေသာ) တရားတစ္မ်ိဳးဟု ကြဲျပားလွ်င္လည္း ထိုႏွစ္မ်ိဳးကို ေပါင္းစု၍ ခႏၶာဖြဲ႔ေကာင္း၏။<br /><br />နိဗၺာန္ကား ကာလသံုးပါးမွလြတ္သျဖင့္ ကာလ၀ိမုတ္ျဖစ္၏။ အဇၩတၱ- ဗဟိဒၶဟု ႏွစ္မ်ိဳးမကြဲျပား ဘဲ ခႏၶာကိုယ္၏ျပင္ပ၌ တည္ေသာေၾကာင့္ ဗဟိဒၶတစ္မ်ိဳးသာရွိ၏။ ၾသဠာရိက-သုခုမဟု ႏွစ္မ်ိဳးမကြဲျပားဘဲ သိမ္ေမြ႔ေသာေၾကာင့္ သုခုမတစ္မ်ိဳးသာျဖစ္၏။ ဟီန-ပဏီတဟု ႏွစ္မ်ိဳး မကြဲျပားဘဲ ျမတ္ေသာေၾကာင့္ ပဏိတတစ္မ်ိဳးသာရွိ၏။ ဒူေရ-သႏၲိေကဟု ႏွစ္မ်ိဳးမကြဲျပားဘဲ ဉာဏ္ႏွင့္ေ၀းေသာေၾကာင့္ ဒူေရတစ္မ်ိဳးသာရွိ၏။ ဤသို႔ ဆိုင္ရာဌာန၌ ႏွစ္မ်ိဳးမရ၊ တစ္မ်ိဳးစီသာ ရေသာေၾကာင့္ နိဗၺာန္ကို “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေဘဒါဘာ၀= အကြဲအျပားမရွိ</span>”ဟုဆို၏။<br /><br />ဗဟိဒၶ၊ သုခုမ၊ ပဏီတ၊ ဒူေရဟူေသာ ေလးမ်ိဳးကား အခ်င္းခ်င္းကြဲျပားၾကသည္မဟုတ္။ ဗဟိဒၶ နိဗၺာန္သည္ပင္ သုခုမလည္းျဖစ္၏။ ပဏိတလည္းျဖစ္၏။ ဒူေရလည္းျဖစ္၏။ ဤသို႔လွ်င္ နိဗၺာန္၌ အကြဲအျပားမရွိသျဖင့္ နိဗၺာန္ကို ခႏၶာမဖြဲ႔ထိုက္ေခ်။ နိဗၺာန္သည္ ခႏၶာအားလံုးမွ လြတ္သြားေသာေၾကာင့္ နိဗၺာန္သည္ ခႏၶ၀ိမုတ္ျဖစ္၏။<br /><br />နိဗၺာန္သည္ အစုမွလြတ္ျခင္း၊ ကာလမွလြတ္ျခင္း၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ျဖစ္သနည္းဆိုေသာ္ အစုႏွင့္ ကာလထဲတြင္ ပါ၀င္ေနေသာ ခႏၶာတရားတို႔ မျဖစ္ေပၚဘဲ ခ်ဳပ္ၿငိမ္ျခင္းမွ်ကို နိဗၺာန္ဟု ေခၚထားျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နိဗၺာန္သည္ အစုႏွင့္ကာလမွလြတ္ေသာ ခႏၶ၀ိမုတ္၊ ကာလ ၀ိမုတ္ဟု ေခၚျခင္းျဖစ္ေပသည္။<br /><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">ခႏၶာငါးပါး</span><br />ခႏၶာ= အစု<br />“ခႏၶာ”သည္ “အစုအပံု”ဟူေသာ အနက္ကိုရ၏။ တစ္ခုတည္း သီးသန္႔ရွိေနေသာတရားကို ခႏၶာဟု မဆိုပါ။ အမည္နာမျဖင့္ ပညတ္ထားေသာ သတၱ၀ါမ်ား၊ အရာ၀တၳဳမ်ား အစိုင္အခဲမ်ား စုေနျခင္းကိုလည္း ခႏၶာဟု မေခၚေပ။ သေဘာသဘာ၀အားျဖင့္ အမွန္ရွိေနေသာ၊ အႏုစိတ္ သဘာ၀ေလးမ်ား၏ အစု၊ ပရမတၳသေဘာတရားမ်ား၏ အစုကိုသာလွ်င္ ခႏၶာဟုေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႐ူပကၡႏၶာ= ႐ုပ္အစု၊ ေ၀ဒနာခကၡႏၶာ= ေ၀ဒနာအစု စသည္ျဖင့္ သိမွတ္ရာ၏။ သို႔ရာတြင္ “အစုအပံု” ဟုဆိုသည့္အတြက္ စပါးကို စုပံုထားသကဲ့သို႔ ခႏၶာကိုယ္၌ ႐ုပ္၊ ေ၀ဒနာမ်ား စုပံုေနသည္ဟု မမွတ္ယူသင့္ပါ။ ႐ူပကၡႏၶာသည္ အတိတ္႐ုပ္၊ ပစၥဳပၸန္႐ုပ္၊ အနာဂတ္႐ုပ္ဟူသည့္ ႐ုပ္သံုးမ်ိဳးကို ဉာဏ္ျဖင့္ ေပါင္းစုထားေသာ ႐ုပ္အစုျဖစ္သည္ဟု သိျမင္ရမည္။<br /><br />တဖန္ သႏၲာန္ကိုလိုက္၍ အဇၩတၱ - ဗဟိဒၶ(အတြင္း - အျပင္)၊ ပုဂၢိဳလ္အမ်ိဳးအစားကိုလိုက္၍ ဟီန - ပဏီတ(အယုတ္ - အျမတ္)၊ ဌာနအားျဖင့္ ဒူရ - သႏၲိက(အေ၀း - အနီး)တို႔ႏွင့္ ၾသဠာရိက - သုခုမ(အၾကမ္း - အႏု) စသည့္နည္းတို႔ျဖင့္ ႐ုပ္၊ ေ၀ဒနာစသည္ကို ခြဲျခား၍ ဉာဏ္ျဖင့္ ေပါင္းစုရ၏။<br /><br />သို႔ျဖစ္၍ အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အဇၩတၱ၊ ဗဟိဒၶ၊ ဟီန၊ ပဏီတ၊ ဒူရ၊ သႏၲိက၊ ၾသဠာရိက၊ သုခုမ အားျဖင့္ မ်ားျပားလွေသာ ႐ုပ္၊ ေ၀ဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ၀ိညာဏ္တို႔ကို ငါးပံုငါးစု ေပါင္းစုထားျခင္းကို ခႏၶာငါးပါးဟုေခၚပါသည္။<br />၁။ ႐ူပကၡႏၶာ= အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္႐ုပ္ (၂၈) ပါးတို႔၏ အေပါင္းအစု။<br />၂။ ေ၀ဒနာကၡႏၶာ= အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္႐ုပ္ေ၀ဒနာတို႔၏ အေပါင္းအစု။<br />၃။ သညာကၡႏၶာ= အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္႐ုပ္သညာတို႔၏ အေပါင္းအစု။<br />၄။ သခၤါရကၡႏၶာ= ေ၀ဒနာ၊ သညာတို႔မွႂကြင္းေသာ ေစတသိက္ (၅၀) တို႔၏ အေပါင္းအစု။<br />၅။ ၀ိညာဏကၡႏၶာ= စိတ္အက်ဥ္း (၈၉) ပါး၊ အက်ယ္ (၁၂၁) ပါးတို႔၏ အေပါင္းအစု။<br /><br />သို႔ျဖစ္၍ ခႏၶာငါးပါးကိုဖြဲ႔ရာ၌ နိဗၺာန္မွတစ္ပါး ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ရုပ္ အားလံုးကို ဖြဲ႔ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ (ခႏၶာငါးပါး တစ္ခုခ်င္းသေဘာတရားတို႔ကို ေနာက္ထပ္တင္မည့္ပို႔စ္၌ ေဖာ္ျပေပးပါမည္။)<br /><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">ဥပါဒါနကၡႏၶာငါးပါး</span><br />ဥပါဒါန္ + ခႏၶာ<br />ဥပါဒါန္ = စြဲလမ္းျခင္း၊<br />ခႏၶာ = အစု<br />ဥပါဒါနကၡႏၶာ = စြဲလမ္းျခင္းခံရေသာအစု။<br />ဥပါဒါန္တရားတို႔၏ စြဲလမ္းျခင္းခံရေသာ(အာ႐ံုျဖစ္ေသာ) ခႏၶာကို ဥပါဒါနကၡႏၶာဟုေခၚ၏။ ဥပါဒါန္တရားတို႔၏ တရားကိုယ္မွာ ေလာဘႏွင့္ ဒိ႒ိျဖစ္၍ အကုသုိလ္တရားမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ထုိအကုသိုလ္တရားတို႔သည္ ေလာကီစိတ္၊ ေစတသိက္၊ ႐ုပ္ခႏၶာမ်ားကိုသာ အာ႐ံုျပဳႏိုင္ၾက၏။ ေလာကုတၱရာစိတ္၊ ေစတသိက္တုိ႔ကို အာ႐ံုမျပဳႏိုင္ၾကေခ်။<br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ ဥပါဒါန္၏ အာ႐ံုျဖစ္ေသာ ခႏၶာသည္ ေလာကီစိတ္မ်ား၊ ထိုစိတ္တို႔ႏွင့္ယွဥ္ေသာ ေစတသိက္မ်ားႏွင့္ ႐ုပ္တရားမ်ားျဖစ္ၾက၏။ စြဲလမ္းျခင္းခံရေသာ အစု(ဥပါဒါနကၡႏၶာ)သည္ (၅)ပါးရွိ၏။<br />၁။ ႐ူပုပါဒါနကၡႏၶာ= စြဲလမ္းျခင္းခံရေသာ ႐ုပ္(၂၈)ပါးတို႔၏ အေပါင္းအစု၊ [ေရွးက်မ္းစာေစာင္ မ်ားတြင္ “ဥပါဒါန္တရားတို႔၏ အာ႐ံုျပဳျခင္းခံရေသာ ႐ုပ္အစု” ဟု ေဖာ္ျပေလ့ရွိသည္။]<br />၂။ ေ၀ဒႏုပါဒါနကၡႏၶာ= စြလမ္္းျခင္းခံရေသာ ေလာကီစိတ္ (၈၁) ပါးႏွင့္ယွဥ္သည့္ ေ၀ဒနာတို႔၏ အေပါင္းအစု။<br />၃။ သညဳပါဒါနကၡႏၶာ= စြဲလမ္းျခင္းခံရေသာ ေလာကီစိတ္ (၈၁) ပါးႏွင့္ယွဥ္သည့္ သညာတို႔၏ အေပါင္းအစု။<br />၄။ သခၤါ႐ုပါဒါနကၡႏၶာ= ေ၀ဒနာ၊ သညာတို႔မွႂကြင္းေသာ စြဲလမ္းျခင္းခံရသည့္ ေလာကီ ေစတသိက္ (၅၀) တို႔၏ အေပါင္းအစု။<br />၅။ ၀ိညာဏုပါဒါနကၡႏၶာ= စြဲလမ္းျခင္းခံရေသာ ေလာကီစိတ္ (၈၁) ပါးတို႔၏ အေပါင္းအစု။<br />သို႔ျဖစ္၍ ဥပါဒါနကၡႏၶာငါးပါးကိုဖြဲ႔ရာ၌ ေလာကီစိတ္၊ ေစတသိက္၊ ရုပ္တို႔ကိုသာ ဖြဲ႔ျခင္းျဖစ္ေပ သည္။<br /><br />ဥပါဒါန္ဟူသည္ ကပ္၍ယူျခင္း၊ စြဲလမ္းျခင္းဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ ကာမဂုဏ္ကိုစြဲလမ္းေသာ ကာမုပါဒါန္၊ အျမင္မွားကိုစြဲလမ္းေသာ ဒိ႒ဳပါဒါန္၊ အေလ့မွား၊ အက်င့္မွားကိုစြဲလမ္းေသာ သီလဗၺတုပါဒါန္၊ အတၱရွိသည္ဟူေသာ အယူမွားကိုစြဲလမ္းေသာ အတၱ၀ါဒုပါဒါန္ဟူ၍ ဥပါဒါန္ ေလးမ်ိဳးရွိသည္။ ထိုဥပါဒါန္ေလးပါးႏွင့္ ယွဥ္တြဲေနေသာစိတ္ကို ဥပါဒါန္စိတ္ဟုေခၚသည္။ ထိုစြဲလမ္းေသာ ဥပါဒါန္စိတ္ တည္ကိန္းေသာသူကို စြဲလမ္းေသာသူဟုေခၚသည္။<br /><br />ဥပါဒါန္စိတ္ကို ဖယ္ရွားလိုက္လွ်င္ စြဲလမ္းေသာသူဟူ၍ မရွိေတာ့ေပ။ စြဲလမ္းျခင္းရွိလွ်င္ စြဲလမ္းသူ၊ စြဲလမ္းျခင္းခံရသူဟူ၍ရွိသည္။ စြဲလမ္းသူသည္ ဥပါဒါန္စိတ္ျဖစ္၍ စြဲလမ္းျခင္း ခံရသူသည္ကား ဥပါဒါနကၡႏၶာငါးပါးျဖစ္သည္။ ဥပါဒါန္စိတ္က ႐ုပ္အစု(႐ူပုပါဒါနကၡႏၶာ)၊ ေ၀ဒနာ အစု(ေ၀ဒႏုပါဒါနကၡႏၶာ)၊ သညာအစု(သညဳပါဒါနကၡႏၶာ)၊ သခၤါရအစု(သခၤါ႐ုပါဒါနကၡႏၶာ)၊ ၀ိညာဥ္အစု(၀ိညာဏုပါဒါနကၡႏၶာ) တို႔ကို စြဲလမ္းျခင္းျဖစ္သည္။<br /><br />ဗိမၺိသာရမင္း၏ မိဖုရားႀကီး ေခမာသည္ သူ၏႐ုပ္အဆင္းအဂၤါ လွပမႈကို အလြန္မက္ေမာ တြယ္တာ၏။ ေခမာမိဖုရားႀကီး၏ မိမိအဆင္း႐ုပ္အလွကို မက္ေမာစြဲလမ္းေသာစိတ္သည္ ဥပါဒါန္စိတ္ျဖစ္သည္။ ေခမာမိဖုရားႀကီး၏ လွပေသာ႐ုပ္အဆင္းအဂၤါသည္ကား စြဲလမ္းျခင္းကို ခံရေသာ ႐ုပ္အစု(႐ူပုပါဒါနကၡႏၶာ)ပင္ျဖစ္သည္။<br /><br />လူတို႔သည္ စည္းစိမ္ရွိရွိ ခံစားရျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခံစားရျခင္း၊ က်န္းမာစြာ ခံစားရျခင္း စသည့္ ခ်မ္းသာေသာခံစားမႈမ်ားကို ေက်နပ္ႏွစ္သက္ၾက၏။ စြဲလမ္းၾက၏။ ေကာင္းမြန္သာယာေသာ ခံစားမႈမ်ားကို လက္မလႊတ္လိုၾကေပ။ အစဥ္အၿမဲ လိုလားၾကသည္။ ၎သည္ ဥပါဒါန္စိတ္ျဖစ္ ၏။ မိမိတို႔၏ ဥပါဒါန္စိတ္က စြဲလမ္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ ေ၀ဒနာသည္ စြဲလမ္းျခင္းကို ခံေနရ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေ၀ဒနာသည္လည္း စြဲလမ္းျခင္းကိုခံရေသာ အစု(ေ၀ဒႏုပါဒါနကၡႏၶာ) ျဖစ္သည္။<br /><br />သညာဟူေသာ မွတ္သားမႈအစုသည္လည္း စြဲလမ္းျခင္းကို ခံရေသာအစု(သညဳပါဒါနကၡႏၶာ)ပင္ ျဖစ္သည္။ ေကာင္းမြန္ေသာ၊ လိုလားႏွစ္သက္ေသာ မွတ္သားမႈမ်ားကို မေပ်ာက္သြားေစခ်င္ ေပ။ မေမ့ေစခ်င္ေပ။ အဖန္တလဲလဲ ထပ္ကာထပ္ကာ မွတ္မိေနေစရန္ပင္ စြဲလမ္းေန၏။ မိမိ ခင္မင္ေသာသူကို သတိရမွတ္မိေနသည္မွာ သညာျဖစ္သည္။ ထိုသညာ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားမည္ကိုပင္ စိုးရိမ္သည္အထိ စြဲလမ္းေနသည္။<br /><br />သခၤါရကို အၾကမ္းအားျဖင့္ ျပဳလုပ္ျခင္းဟု ေျပာဆိုႏိုင္သည္။ ေသခ်ာစြာ စိစစ္ၾကည့္ေသာ္ ျပဳလုပ္တတ္ေသာ သေဘာတရားအစု(သခၤါရကၡႏၶာ)တြင္ ေစတသိက္ (၅၀) ပါ၀င္ၾကသည္။ ထိုေစတသိက္(၅၀)သည္လည္း ဥပါဒါန္စိတ္၏ စြဲလမ္းျခင္းကိုခံရေသာ အစု (သခၤါ႐ုပါဒါ နကၡႏၶာ)ျဖစ္သည္။ ဥပမာ- လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို မေက်မခ်မ္းျဖစ္၏။ စိတ္ဆိုး၏။ ထိုေဒါသကို စြဲလမ္းေနရကား စိတ္ဆိုးမႈသည္ မေျပေပ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ရွိသည္။ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေျပာခ်င္ဆိုခ်င္ မာန္မဲ႐ုိက္ပုတ္ခ်င္ေပသည္။ မာန္မာန ႀကီးထြားသူသည္လည္း စင္စစ္အားျဖင့္ မာနေစသိက္ကို စြဲလမ္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေျဖေဖ်ာက္၍ မရႏိုင္ေအာင္ပင္ စြဲလမ္းေနသည္။<br /><br />စိတ္သည္ အာ႐ံုမ်ားကို သိေန၏။ အာ႐ံုကိုသိေသာစိတ္ ေပ်ာက္သြားမည္ကို စိုးရိမ္၏။ မိမိစိတ္ကို မိမိ မေမ့ႏိုင္ေအာင္ပင္ စြဲလမ္းေနသည္။ ထိုေၾကာင့္ စိတ္သည္လည္း စြဲလမ္းျခင္းကို ခံရေသာအစု (၀ိညာဏုပါဒါနကၡႏၶာ)ျဖစ္သည္။<br /><br />စြဲလမ္းျခင္း မရွိေစရန္ ဥပါဒါန္စိတ္ကို ဖယ္ရွားရမည္။ က်န္ေသာစိတ္သည္ စြဲလမ္းေသာစိတ္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ပုထုဇဥ္တို႔တြင္ စြဲလမ္းေသာ ဥပါဒါန္စိတ္ရွိသည္။ စြဲလမ္းေသာစိတ္ မရွိသူ သည္ကား ရဟႏၲာျဖစ္သည္။ ရဟႏၲာတြင္ ကိုယ္ခႏၶာရွိ၏။ အာ႐ံုကိုသိႏိုင္ေသာစိတ္ ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ စြဲလမ္းေသာစိတ္ မရွိေပ။ စြဲလမ္းျခင္း၏ အရင္းအျမစ္ျဖစ္ေသာ ဥပါဒါန္ေလးပါးကို ပယ္ထားျခင္းေၾကာင့္ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္၌ စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲမႈ မရွိေတာ့ေပ။<br /><br />ေၾကး၊ သံ စသည္တို႔တြင္ မိမိကိုယ္တိုင္က ညစ္ႏြမ္းေစႏိုင္ေသာ၊ ေခ်းတက္ႏိုင္ေသာ အားရွိသည္။ ေရႊတြင္ ထိုကဲ့သုိ႔ ေခ်းတက္ႏိုင္ေသာ အားမရွိေပ။ ထိုကဲ့သို႔ပင္ ပုထုဇဥ္၌ စြဲလမ္းေသာ ဥပါဒါန္အားရွိသည္။ ရဟႏၲာ၌ကား စြဲလမ္းေသာ ဥပါဒါန္အား မရွိေတာ့ေပ။ ေရ႔ႊတြင္ ပင္ကိုယ္က မိမိအထဲမွထြက္ေသာ ေခ်းမရွိႏိုင္ေသာ္လည္း တျခားကလာ၍ ေပက်ံႏိုင္ ေသာေခ်း ရွိေသးသကဲ့သုိ႔ ရဟႏၲာတြင္လည္း ကိုယ္တိုင္က စြဲလမ္းမႈ မရွိေသာ္လည္း တျခားကလာ၍ စြဲလမ္းေသာ ဥပါဒါန္ကား ရွိေသးသည္။ ဥပမာ- ရွင္မဟာကစၥည္း အမည္ရွိ ေသာ ရဟႏၲာသည္ ေမာင္မစၥက၏ စြဲလမ္းျခင္းကို ခံရ၏။ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ပင္ လွ်င္ ပုေဏၰးမ မာဂ႑ီ၏ စြဲလမ္းျခင္းကို ခံခဲ့ရေပသည္။<br /><br />ဘုရားရွင္သည္ ခႏၶာငါးပါး၊ ဥပါဒါနႏၶာငါးပါးဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးေဟာၾကားရျခင္း အေၾကာင္း အရင္းမွာ-<br />၁။ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေလာကီျဖစ္ေစ၊ ေလာကုတၱရာျဖစ္ေစ ခႏၶာဖြဲ႔၍ ရေကာင္းသမွ်ေသာ တရားမ်ားအားလံုးကို သိမ္းက်ဳံးလ်က္ ျပေတာ္မူျခင္းငွါ ပထမခႏၶာေဒသနာကို ေဟာေတာ္မူျခင္းျဖစ္၏။</span><br />၂။ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">၀ိပႆနာကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းေသာအခါ၌ကား ေလာကုတၱရာခႏၶာမ်ားကို မစီးျဖန္းရပါ။ ၀ဋ္ဒုကၡတရားမ်ားကို အာ႐ံုျပဳ၍စီးျဖန္းပါမွ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱသေဘာ ထင္ျမင္ႏိုင္သည္။ သို႔ အတြက္ ၀ိပႆနာ႐ႈမွတ္ရန္ အလို႔ငွါ ေလာကီတရားမ်ားသက္သက္ကို ခႏၶာဖြဲ႔လ်က္ ဒုတိယဥပါဒါနကၡႏၶာေဒသနာကို ေဟာေတာ္မူပါသည္။</span><br /><br />ခႏၶာ(၅)ပါးႏွင့္ ဥပါဒါနကၡႏၶာ(၅)ပါးတို႔ကို ကြဲျပားစြာ နားလည္ရမည္မွာ-<br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ခႏၶာငါးပါးတြင္ စြဲလမ္းခံရသည္ျဖစ္ေစ၊ မခံရသည္ျဖစ္ေစ ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာအားလံုး ပါသည္။ ဥပါဒါနကၡႏၶာ(၅)ပါးတြင္ကား စြဲလမ္းခံရေသာ ခႏၶာမ်ားသာ ပါ၀င္ေသာေၾကာင့္ ေလာကီသာပါသည္။ ေလာကုတၱရာႏွင့္ မသက္ဆိုင္ေပ။</span><br /><br />ပစၥေ၀ကၡဏာဉာဏ္ႏွင့္ ၀ိပႆနာဉာဏ္ဟူ၍ ဉာဏ္(၂)မ်ိဳးရွိရာ အေတြးအေခၚႏွင့္ ပစၥေ၀ကၡ ဏာဉာဏ္ ရင့္သန္ေစရန္ ခႏၶာငါးပါးကို ေတြးေခၚဆင္ျခင္ေပးရမည္။ ၀ိပႆနာဉာဏ္ ရင့္သန္ေစရန္အတြက္ ဥပါဒါနကၡႏၶာ(၅)ပါးကို ႐ႈမွတ္ရမည္။ ႐ုပ္ကို စြဲလမ္းသူသည္ ႐ုပ္ကို၊ ေ၀ဒနာကို စြဲလမ္းသူသည္ ေ၀ဒနာကို၊ သညာကို စြဲလမ္းသူသည္ သညာကို၊ စသည္ျဖင့္ ႐ႈမွတ္ေပးရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သဘာ၀ဉာဏ္ကို တိုးပြါးေစရန္ ခႏၶာငါးပါးကို ေဟာၾကားရ၍ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ရန္ ဥပါဒါနကၡႏၶာငါးပါးကို ေဟာၾကားရေပသည္။<br /><br />ေၾကးသံတို႔မွ ေခ်းတို႔ကို ဖယ္ရွားတိုင္ခၽြတ္ပစ္ရန္ နည္းမ်ားရွိသကဲ့သို႔ ပုထုဇဥ္တို႔၏ ေခ်းမ်ားျဖစ္ ေသာ ဥပါဒါန္မ်ားကိုလည္း ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားျပသေသာနည္းျဖင့္ တိုက္ခၽြတ္ဖယ္ရွား ႏိုင္ေပသည္။<br /><br />ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္၌ သီရိမာ အမည္ရွိေသာ ျပည့္တန္ဆာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္သည္ ႐ုပ္အဆင္းအဂၤါ အလြန္ေခ်ာေမာလွပသည္။ တစ္ေန႔၌ ဆြမ္းခံသြားေသာ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ ထိုအမ်ိဳးသမီးကိုျမင္၍ အလြန္ႏွစ္သက္ စြဲလမ္းရကား ဆြမ္းပင္ မစားေတာ့ေပ။ ထိုအေၾကာင္းကိုသိေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းကို ေႁခြခၽြတ္ေဟာၾကား ရန္ အခ်ိန္ေစာင့္စားေနရာ သီရိမာ ေသေသာအခါ၌ ျမတ္စြာဘုရားက ေခၚ၍ျပ၏။ ရဟန္းသည္ အလြန္ေၾကာက္ရြံ႕သြားၿပီး ခႏၶာႀကီး၏ မၿမဲပံု၊ ပ်က္စီးတတ္ပံုကို ဉာဏ္ျဖင့္ ေထာက္ဆသိျမင္၍ ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။<br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ ဥပါဒါန္ေပ်ာက္ရန္ ပယ္ေသာနည္းမွာ စြဲလမ္းျခင္းခံရေသာ ခႏၶာငါးပါးတို႔၏အေပၚ၌ မၿမဲပံု၊ ဆင္းရဲပံု၊ အစိုးမရပံုမ်ားကို ျပတ္သားစြာျမင္ရန္ ႐ႈၾကည့္မွတ္သားနည္းပင္ျဖစ္ေပသည္။<br /><br />ဓမၼခ်စ္ခင္ စာ႐ႈသူတို႔အားလံုး ဥပါဒါန္ကင္းေပ်ာက္၍ နိဗၺာန္မ်က္ေမွာက္ ျပဳႏုိင္ၾကပါေစ။</div></span></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-33092603677016695452009-06-26T08:00:00.004+04:002009-06-26T11:37:52.327+04:00ပညာျဖင့္ ခ်မ္းသာစြာေနနည္း<div style="text-align: center;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">“<span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span>”</span></div><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">ပညာဟူသည္ လြတ္ေျမာက္မႈခ်မ္းသာကို ေပးစြမ္းႏိုင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာရွိလွ်င္ ကပ္ၿငိျခင္း၊ ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္း၊ ရႈပ္ေထြးျခင္းဟူေသာေတာမွ ထြက္ေျမာက္ႏိုင္၏။ တဏွာသည္ကား လြန္စြာတပ္ၿငိျခင္း၊ ရစ္ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္ျခင္း ကိုျဖစ္ေစေသာ ေမာဟအေမွာင္ထုေအာက္တြင္ က်င္လည္က်က္စားေနသည့္ မင္းသားေခါင္းေပါင္း ေဆာင္းထားေသာ အသားစားဘီလူးႀကီးႏွင့္ တူ၏။ အသားစားဘီလူးသည္ကား သူ၏ပိုင္နက္တြင္ရွိေသာ သားေကာင္တို႔ကို မည္သူ႔ကိုမွ် အလြတ္မေပးဘဲ ၀ါးမ်ဳိကိုက္သတ္စားကာ ဒုကၡဆင္းရဲကိုျဖစ္ေစသကဲ့သို႔ တဏွာသည္လည္း သူ၏ပိုင္နက္အတြင္းတြင္ရွိေသာ မည္သူတစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုမွ် ခ်မ္းသာမေပးဘဲ ေဒါင္ခ်ာ စိုင္းေအာင္ ဆင္းရဲကို ျဖစ္ေစတတ္ေသာတရားပင္တည္း။</span></div><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><div style="text-align: justify;"><br />ဒုကၡ၏အဆံုးသို႔ေရာက္ရန္ ေသခ်ာေနေသာ အနာဂါမ္အရိယာကိုပင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာဆင္းရဲ ေအာင္ ဒုကၡကို ျဖစ္ေစေသး၏။ အေၾကာင္းမူကား ဘ၀ကိုတပ္မက္ေသာ ဘ၀တဏွာ အနည္း ငယ္ ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ ျဗဟၼာခႏၶာ ဒုကၡသစၥာကို တဖန္ရရွိေသာေၾကာင့္ပင္။ ထုိသုိ႔သေဘာ ရွိေသာ၊ က်ယ္၀န္းေသာနယ္ျဖင့္ သူတစ္လူငါတစ္မင္း အုပ္စိုးေနသည့္ တဏွာ၏ အာဏာ စက္ကြင္းကား လြန္စြာက်ယ္ေျပာလွေပ၏။ အဆံုးမရွိဟုပင္ ထင္ရ၏။ ဒုကၡ၏အဆံုး၊ ဇာတိ၏ အဆံုးကို ျမင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ တဏွာ၏စက္ကြင္းမွ လြတ္ေျမာက္ေတာ္မူၿပီး လွ်င္ သတၱ၀ါအမ်ားကိုလည္း လြန္စြာသနားကရုဏာ ျဖစ္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ (၄၅)၀ါ ကာလ ပတ္လံုး အပင္ပန္းအဆင္းရဲခံကာ ဒုကၡ၏လြတ္ေျမာက္ရာ လမ္းေၾကာင္းအမွန္ကို ေဟာၾကား ဆံုးမေတာ္မူခဲ့၏။ ရဟႏၲာမျဖစ္ေသးသမွ် ဗုဒၶ၏အလိုသို႔ မေရာက္ရွိေသးေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္က “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ကိေလသာတည္းဟူေသာ အာသေ၀ါတရားတို႔ မကုန္ခန္းေသးသ၍ ငါခ်မ္းသာ လိုက္တာဟူ၍ ဘယ္ေသာအခါမွ မေတြးေတာရန္</span>” မွာၾကား ဆံုးမေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ေပမည္။<br /><br />ပညာျဖင့္ခ်မ္းသာစြာေနႏိုင္ရန္အတြက္ ပညာရွိကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္ရမည္။ ပညာရွိစကား ေသခ်ာနာၾကားရမည္။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ပညာလို အိုသည္မရွိ၊ ပညာရွာ ပမာသူေတာင္းစား၊ ပညာရွာခ်ိန္၌ ေျခသုတ္ပုဆိုး ေႁမြစြယ္က်ိဳးသို႔”</span> ဟူေသာ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ေသာ ႏွလံုးသြင္းျဖင့္ ပညာရွာရမည္။ ၾကားနာမွတ္သားထားသည့္အတိုင္းလည္း က်င့္ႀကံပြါးမ်ား အားထုတ္ျခင္း လည္း ရွိရပါမည္။ သို႔မွသာ ပညာျဖင့္ ခ်မ္းသာစြာေနႏိုင္မည္ျဖစ္၏။ ေက်းဇူးရွင္ဓမၼေစတီ ဆရာေတာ္၏ေဆာင္ပုဒ္အတုိင္း ဆိုရလွ်င္ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">သင္မွသိ၊ သိမွက်င့္၊ က်င့္မွရ၊ ရမွၿငိမ္းခ်မ္းသည္။</span>” ဟူ၍ျဖစ္၏။ သင္မွသိ (<span style="color: rgb(255, 102, 0);">ပရိယတၱိသာသနာ</span>)၊ သိမွက်င့္ (<span style="color: rgb(255, 102, 0);">ပဋိပတၱိသာသနာ</span>)၊ က်င့္မွရ (<span style="color: rgb(255, 102, 0);">ပရိေ၀ဒ သာသနာ</span>)၊ ရမွၿငိမ္းခ်မ္းသည္ (နိဗၺာန္) ျဖစ္ပါသည္။<br /><br />“<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အသိကို လုိက္မက်င့္က သိသလို မသိသလိုႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း မသိသလိုသာ ျဖစ္သြားတတ္ပါသည္။</span>” ထို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶ၏တရားမ်ားသည္ကား ႀကံစည္ေတြးေတာေန႐ံုႏွင့္ မၿပီးေသးဘဲ လက္ေတြ႔က်င့္ႀကံမွသာလွ်င္ အကာလိေကာ(အခါမလင့္အက်ိဳးေပးေသာဂုဏ္) ကို လက္ေတြ႔ခံစားရမည္ျဖစ္ပါသည္။ တရား၏အရသာကို ေတြ႔ရိွသြားသူတို႔ကား အျခားေသာ အရသာတို႔ကို စြန္႔လႊတ္သြားႏိုင္ၿပီး တရား၏အရသာကိုသာ ခံစားေတာ့၏။ “<span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">သဗၺရသံ ဓမၼရသံ ဇိနာတိ</span>- <span style="color: rgb(51, 51, 255);">အရသာအားလံုးတို႔တြင္ တရားအရသာသည္သာ အမြန္ျမတ္ဆံုး၊ အသာလြန္ဆံုးျဖစ္ ၏။</span>” ဟူ၍လည္း ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။<br /><br />“<span style="color: rgb(51, 51, 255);">စားဖူးက ခံတြင္းေတာင္း၏။</span>” ကာမဂုဏ္တရားတို႔ကို သံသရာတေလွ်ာက္ ပညာဉာဏ္ ကင္းေပ်ာက္ခဲ့၍ ေမာဟျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခံစားခဲ့ၾက၏။ ထပ္ခါထပ္ခါလည္း ခံစားခ်င္ၾက၏။ ထပ္ခါထပ္ခါလည္း ေတာင္းတၾကျပန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သခၤါရ- ျပဳျပင္ဖန္တီးျခင္းကို တဏွာ၊ ဥပါဒါန္တို႔ျဖင့္ မျပတ္ျပဳလုပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သခၤါရတရားတို႔ကို ျပဳလုပ္ေသာ ေစတနာသည္ အ၀ိဇၨာ(ေမာဟ)ႏွင့္ေပါင္းမိေသာေၾကာင့္ အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အထိ အေတြ႔ ကာမဂုဏ္ငါးပါးတုိ႔ကို ခံစားလိုျခင္း(တဏွာ)၊ ထိုတရားတုိ႔အေပၚ၌ လြန္စြာတပ္ၿငိၿပီး မရလွ်င္ မေနႏိုင္ဘဲ ငမ္းငမ္းတက္ခံစားလိုျခင္း(ဥပါဒါန္)ျဖင့္ ကံတို႔ကို စီမံေတာ့သည္။ ထပ္ခါ ထပ္ခါ ျပဳလုပ္ေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဇာတိသည္ မဆံုးေတာ့ဘဲ သံသရာ၌ မနားတမ္း က်င္လည္ေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေသာ အေၾကာင္းအက်ိဳးတို႔ျဖင့္ လည္ေနျခင္းကို ပညာျဖင့္ မရႈမွတ္မပြါးမ်ားလွ်င္ ဆက္၍သာ လည္ေနဦးမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အ၀ိဇၨာ (ေမာဟ)ေနရာတြင္ ၀ိဇၨာဉာဏ္(အေမာဟ)ပညာျဖင့္ အစားထိုးက်င့္ႀကံသြားမွ ရွိေနတဲ့ ေစတနာေလး အေရာင္ေတာက္သြား၏။ ပညာနဲ႔ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ခံစားမႈေၾကာင့္ တဏွာအစား ဉာဏ္ေတြခ်ည္း ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ ဥပါဒါန္၊ ကံတို႔လည္း ခ်ဳပ္သြားပါသည္။ တဏွာ၊ ဥပါဒါန္၊ ကံတို႔ အခ်ိန္တိုင္းခ်ဳပ္ေနေအာင္ ခံစားသည့္ ေ၀ဒနာကို ငါဟူ၍ မမွတ္ယူႏွင့္။ ငါခံစားေနသည္ဟူ၍ မသိႏွင့္။ ေ၀ဒနကၡႏၶာခံစားေနျခင္းျဖစ္သည္ဟူ၍ သိၿပီး ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ပ်က္ေနသည့္သေဘာကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္။ တျဖည္းျဖည္းရိပ္မိလာမည္။ ဒီအတုိင္း စိတ္ကို လႊတ္ထားမွ ေရာက္ခ်င္ရာေရာက္ ေပါက္ခ်င္ရာေပါက္ျဖစ္ၿပီး အခ်ိန္ၾကာလွ်င္ ထိန္းမရ သိမ္းမရႏိုင္ေတာ့ဘဲ တဏွာ၊ ဥပါဒါန္၊ ကံတို႔ျဖင့္ အခ်ိန္တိုင္းလည္ေနေသာေၾကာင့္ သံသရာျခားရဟတ္ အေတာမသတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျဖစ္ေနမည္။ အေတာမသတ္ခဲ့လို႔ဘဲ ဂဂၤါ၀ါဠဳ သဲစုမက ပြင့္ေတာ္မူၿပီးေသာ ဘုရားရွင္ေတြသာ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားခဲ့ေပမယ့္ တရားကို အားမထုတ္ႏိုင္ခဲ့လို႔ အခုထက္ထိ ပုထုဇဥ္အတံုးႀကီးဘ၀နဲ႔ အရိုးထုတ္ကာ ေနေနရ ေသးသည္မဟုတ္ပါေလာ။<br /><br />ပုထုဇဥ္အသိေလာက္နဲ႔ ရရွိထားတဲ့ သညာသိေတြအားလံုးဟာ ဘာမွေက်နပ္စရာမရွိွလွ ေသးဘူး။ ဘြဲ႔ေတြ၊ ဒီဂရီေတြ မည္မွ်ပင္ ရရွိထားေသာ္လည္း ရရွိသမွ် ထားခဲ့ရသည္သာ။ ေသာတာပန္အရိယာ မျဖစ္ေသးဘူးဆိုလွ်င္ ပုထုဇဥ္တို႔ေရာက္ရွိရမည့္ ေနာင္တမလြန္ဘ၀ သည္ အာမခံခ်က္မရွိေသးေပ။ တမလြန္၌ သရဏဂံု ဆက္လက္တည္ႏိုင္၊ မတည္ႏိုင္လည္း မေသခ်ာေသးေပ။ နိဗၺာန္ေရာက္ရန္လည္း အာမခံခ်က္မရွိေသးေသာေၾကာင့္ သံသရာ၌ မည္မွ်က်င္လည္ေနရဦးမည္ကိုလည္း မသိႏိုင္ေသးေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသာသနာႏွင့္ ေတြ႔ခြင့္ရေနတုန္းသာလွ်င္ က်င့္ႀကံပြါးမ်ားႏိုင္ေသာ ၀ိပႆနာမဟာကုသိုလ္ထူးႀကီးကို မရရေအာင္ ယူသြား ၾကရမည္ျဖစ္ပါသည္။<br /><br />ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ေနထိုင္နည္းအတိုင္း က်င့္ႀကံေနထိုင္သြားၾကရပါမည္။ ေလာကႀကီးက ေလာဘတရားေတြထူေျပာေနၾကလွ်င္ ဗုဒၶက အေလာဘ(စြန္႔လႊတ္မႈ)ျဖင့္ေန ၏။ ေလာကႀကီးက ေဒါသတရားေတြနဲ႔ ထူေျပာေနၾကလွ်င္ ဗုဒၶက အေဒါသ(ေမတၱာ) ျဖင့္ ေန၏။ ေလာကႀကီးက ေမာဟ(မိုက္မဲေတြေ၀မႈ၊ မသိမႈ)တို႔ျဖင့္ ထူေျပာေနၾကလွ်င္ ဗုဒၶက အေမာဟ(ပညာ)ျဖင့္ေန၏။ မည္မွ် ၿငိမ္းခ်မ္းလိုက္ပါသနည္း။ မည္မွ် အတုယူဖြယ္ျဖစ္ပါ သနည္း။ ေလာကသံုးပါး၏ထိပ္ေခါင္ စံနမူနာျပ ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားအား ၾကည္ညိဳၾကလွ်င္ ဘုရားရွင္ေနနည္းအတိုင္း အားထုတ္ၾကပါကုန္ေလာ့။ ပြါးမ်ားၾကပါကုန္ ေလာ့။ မေသရာလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းၾကပါကုန္ေလာ့။ သို႔မွသာ ပညာျဖင့္ခ်မ္းသာစြာေနနည္း မည္ေပသည္။<br /><br />မေသရာနိဗၺာန္သို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးေသာလမ္းျဖစ္သည့္ မဂၢင္တရား ဓမၼအလင္းသည္ကား ေမာဟ အေမွာင္ထုကိုၿဖိဳခြင္းသည့္ ပညာလက္နက္ႀကီးပင္ျဖစ္၏။ မဂၢင္တရားတို႔သည္ ေဖာင္ကူးတို႔၊ ယာဥ္တို႔ႏွင့္လည္းတူ၏။ နိဗၺာန္သုိ႔ ပို႔ေဆာင္ေပးေသာတရားတို႔ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုတရား တို႔ကို တရိႈက္မက္မက္ မစြန္႔ရက္ဘဲ ျပန္လည္ခင္တြယ္ေနလို႔ မသင့္ေတာ္ေပ။ စ်ာန္တရားတို႔ အားထုတ္ရာ၌ ပထမစ်ာန္ရရွိေသာပုဂၢိဳလ္သည္ ထိုစ်ာန္အား ခင္တြယ္ေနက ဒုတိယစ်ာန္သို႔ မတက္ႏိုင္ေပ။ တတိယစ်ာန္သို႔ေရာက္ရွိရန္လည္း ထိုဒုတိယစ်ာန္ကို စြန္႔လႊတ္ႏိုင္မွ ေရာက္ႏိုင္ ၏။ ထို႔သို႔ျဖင့္ ေအာက္ေအာက္ေသာစ်ာန္တို႔ကို စြန္႔လႊတ္ၿပီးမွသာလွ်င္ အထက္ အထက္ေသာ စ်ာန္တို႔ကို ေရာက္ရွိႏိုင္ေပသည္။<br /><br />ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းတစ္ေနရာမွ အထက္ပိုင္းတစ္ေနရာသို႔ ေရာက္ရွိလိုေသာ ခရီးသည္ သည္ အဆင့္ဆင့္ယာဥ္မ်ားကို စီးနင္းရမည္ျဖစ္၏။ အစမွအဆံုးသို႔ ေရာက္ရွိရန္ မိမိအသံုးျပဳခဲ့ ေသာယာဥ္တို႔ကို မထားခဲ့၍ မရေပ။ ခင္တြယ္ေနလို႔ မျဖစ္ေပ။ မိမိကိုယ္ပိုင္လည္း မဟုတ္ေပ။ ေရေၾကာင္းခရီးကို ေလွ၊ သေဘၤာစသည္ျဖင့္ကူးၿပီးလွ်င္ ကမ္း၌ထားခဲ့ရမည္။ ကုန္ေၾကာင္းခရီး ကို ေမာ္ေတာ္ကား၊ ဆိုင္ကယ္၊ ရထားတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ေလေၾကာင္းခရီးကို ေလယာဥ္ျဖင့္ လည္းေကာင္း အဆင့္ဆင့္စီးနင္းၿပီးလွ်င္ ဂိတ္ဆံုး၌ ထားရစ္ခဲ့ရေပမည္။ ထို႔သို႔ အသံုးျပဳခဲ့သမွ် ေသာယာဥ္တို႔ကို မိမိလိုသေလာက္ အသံုးျပဳၿပီးလွ်င္ ေနရာမွာပင္ ထားခဲ့ရၿပီး ဆက္၍ဆက္၍ သြားကာ လိုရာသို႔ေရာက္ေအာင္ ခရီးႏွင္သကဲ့သို႔ နိဗၺာန္သို႔သြားေသာ သံသရာခရီးသြားသည္ လည္း မိမိအသံုးျပဳခဲ့ေသာ မဂ္တရား၊ ဖိုလ္တရားတို႔ကို လိုသေလာက္ အသံုးျပဳၿပီးလွ်င္ ထားရစ္ခဲ့ရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ ေလာက၌ ခင္တြယ္စရာဟူ၍ကား ဘယ္အရာလွ်င္ ရွိေတာ့ အံ့နည္း။<br /><br />သတၱ၀ါအားလံုး ေဘးရန္ေၾကာင့္ၾက ဆင္းရဲကင္း၍ ေကာင္းက်ိဳးလိုရာဆႏၵ ျပည့္၀ႏိုင္ၾကပါေစ။</div></span></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-54275438107989475142009-05-26T13:25:00.005+04:002009-05-26T13:38:52.649+04:00ႀကံတိုင္းေအာင္၊ ေဆာင္တိုင္းေျမာက္မည့္လက္နက္မ်ား<div style="text-align: center;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">“<span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span>”</span></div><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><br />မႏုႆလူသားတို႔၌ အားထုတ္မႈ၀ီရိယတရားသည္ နတ္တို႔ထက္ သာလြန္မြန္ျမတ္ ေသာ အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀ီရိယတရားျဖင့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈရွိလွ်င္ သူေဌးႀကီး ျဖစ္ခ်င္လွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္၏။ စ်ာန္အဘိညာဥ္ ရလိုလွ်င္ ရႏိုင္၏။ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳလိုလွ်င္ ျပဳႏိုင္ေပသည္။ မဆုတ္နစ္ေသာ ၀ီရိယတရားျဖင့္ သတိပ႒ာန္တရားအားထုတ္လွ်င္ မိမိတို႔အလိုရွိေသာ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္သည္ လ်င္ျမန္စြာ ဆိုက္ေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္း ကိုလည္း ဘုရားရွင္ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။</span></div><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><div style="text-align: justify;"><br />၀ီရိယရွိလွ်င္ ဘာမဆို ေအာင္ျမင္ႏိုင္၏။ ဘာမဆိုရယူႏိုင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀ီရိယ၏စြမ္းပကားကို အသံုးခ်တတ္ဖို႔လိုေပသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္မူ မွားယြင္းေသာလမ္းေၾကာင္းတြင္ အားထုတ္ရာ၌ ၀ီရိယအားႀကီးသူ ဆင္းရဲႀကီးမည္ျဖစ္ၿပီး မွန္ကန္ေသာလမ္းေၾကာင္းတြင္ အားထုတ္ရာ၌ ၀ီရိယအားႀကီးသူ ခ်မ္းသာမည္ျဖစ္သည္။ တဖန္ မွားယြင္းေသာလမ္းေၾကာင္းတြင္ အားထုတ္ရာ၌ ၀ီရိယအားနည္းသူ ခ်မ္းသာၿပီး မွန္ကန္ေသာလမ္းေၾကာင္းတြင္ အားထုတ္ရာ၌ ၀ီရိယအားနည္းသူ ဆင္းရဲမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဓမၼပဒပါဠိေတာ္တြင္ ဘုရားရွင္ဆံုမေတာ္မူခဲ့၏။<br /><br />၀ီရိယရွိက ဘာမဆိုရတာပဲဆိုၿပီး မွားသည္၊ မွန္သည္ မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ မိမိခ်မ္းသာၿပီးေရာဆိုၿပီး မသမၼာေသာနည္းလမ္းတို႔ျဖင့္ ခ်မ္းသားေအာင္ စီးပြားရွာက ရသမွ်စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားမွာ ငရဲမီးၿမိဳေနရသလို ျဖစ္ေနေပသည္။ ထိုသို႔ရရွိေသာ စီးပြါးကား မိမိအားေလာင္ၿမိဳက္ရန္ မိမိကိုယ္တိုင္ ပ်ိဳးေနေသာမီးတို႔ႏွင့္တူ၏။ ယခုဘ၀၌ အတိတ္က ကုသိုလ္ကံအက်ိဳးေပးရွိ၍ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနရေကာင္းေနရႏိုင္မည္။ ေသလွ်င္ကား မိမိရွာခဲ့သမွ်ေသာ အကုသုိလ္အေၾကာင္းတရားတို႔က အက်ိဳးေပးအပါယ္ငရဲသို႔ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္က်ေအာင္ တြန္းခ်ေပေတာ့သည္။ ငရဲသို႔ေရာက္ခ်ိန္က်ကာမွ လူ႔ဘ၀မွာ မသမၼာေသာနည္းလမ္းတို႔ျဖင့္ စီးပြါးဥစၥာ ရွာေဖြစုေဆာင္းထားခဲ့သမွ် မွားေလစြဟု ေနာင္တ ရေနလို႔မေတာ္ေပ။ ယခုဘ၀၌ မွန္ကန္ေသာနည္းျဖင့္သာ စည္းပြားရွွာတတ္ဖို႔၊ မေသရာနိဗၺာန္သို႔ အျမန္ဆံုးေရာက္ေအာင္လွမ္းဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။<br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ ႏိႈင္းႏိႈင္းဆဆလုပ္ေဆာင္တတ္ေသာ ဉာဏ္ပညာလည္း ရွိရမည္ျဖစ္သည္။ အမွားအမွန္၊ အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ အေကာင္းအဆိုးကို ခြဲျခား၍ေပးေသာအရာမွာ ဉာဏ္ပညာပင္ျဖစ္သည္။ ဉာဏ္မရွိက ဆင္းရဲရေပမည္။ စာဘူးေတာင္းငွက္သည္ကား မိုးရြာသည့္အခါ မိုးမစိုေအာင္ အိမ္တည္ေဆာက္တတ္ေသာ ဉာဏ္ပညာရွိေသာေၾကာင့္ မိုးစိုရမည့္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ရေပသည္။ ဉာဏ္ပညာရွိေသာေၾကာင့္ ၀ိမုတၱိသုခ-လြတ္ေျမာက္သည့္ခ်မ္းသာကို ခံစားရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဉာဏ္ပညာသည္ကား လြတ္ေျမာက္ရာ ခ်မ္းသာကိုေဆာင္ေသာေၾကာင့္ ဉာဏ္ပညာႏွင့္ေတြး၊ ဉာဏ္ပညာႏွင့္ေျပာ၊ ဉာဏ္ပညာႏွင့္လုပ္ရမည္ျဖစ္သည္။<br /><br />ေတြေ၀မည္းမိုက္ ေမာဟအေမွာင္တိုက္မွာေနၿပီး ကိုယ္ႀကံသမွ်အမွန္၊ ကိုယ္ေျပာသမွ် အေခ်ာ၊ ကိုယ္ျပဳသမွ် အဟုတ္ခ်ည္းထင္ၿပီး ငါတေကာေကာကာ ေလာကအတြက္ေကာင္းက်ိဳးမျပဳ၊ ငါ့အတြက္သာ ေ႔ရွေဆာင္မႈျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ေနက ကိုယ္လည္းဆင္းရဲေၾကာင္း၊ သူတစ္ပါးလည္း ခ်မ္းသာနည္းေၾကာင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိမိသူတစ္ပါးမွာ အက်ိဳးထူးမ်ားေ၀းကြာ၊ အဆိုးထူးမ်ားသာ ပြါးမ်ားၾကမည္သာ။ ဉာဏ္ပညာမရွိျခင္းေၾကာင့္ ရရွိေသာဆိုးက်ိဳးမ်ားကား အနႏၲပင္။ လူျဖစ္လ်က္ ဓမၼႏွင့္အဓမၼ မခြဲျခားတတ္၍ မိမိလူ႔ဘ၀ရသည္ကိုပင္ တန္ဘိုးမထားတတ္ေတာ့ဘဲ အခ်ိန္ကိုျဖဳန္းတီးေနၾကေတာ့သည္။ လူ႔ဘ၀ရသည့္ရည္ရြယ္ခ်က္ ဘာအတြက္ မသိၾကေတာ့ေပ။ အသုဘအပုပ္ေကာင္ကို ရုပ္ေဆာင္ကာေနၾကေတာ့သည္။ မာနျဖင့္တလႊားလႊား ၀င့္ႂကြားကာေနေနၾကေတာ့သည္။<br /><br />တရားျဖင့္ေနျခင္းသည္ မိမိလည္းခ်မ္းသာ၊ သူတစ္ပါးလည္း ခ်မ္းသာပြားႏိုင္ေသာအလုပ္ျဖစ္၏။ သူ႔အသက္မသတ္ေတာ့ဟု သီလမႈျပဳလိုက္သည္ပင္ ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူတစ္ပါးအသက္တို႔ မေသရေတာ့ဘဲ ခ်မ္းသာရာ ရၾကေတာ့သည္။ ထိုသီလတစ္ခု ဥပမာျပဳ၍ မြန္ျမတ္ေသာသီလတို႔ကို ေဆာက္တည္ျခင္းသည္ သူတစ္ပါးတို႔ကို ေဘးမဲ့အလွဴႀကီးေပးေသာ အဘယဒါနကို ျပဳေနသည္လည္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဉာဏ္ပညာအလင္းဓာတ္သည္ ေမာဟအေမွာင္ကိုခြင္းႏိုင္သျဖင့္ ေလာကအတြက္ သာယာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသာတရားပင္ျဖစ္၏။<br /><br />လက္ထိပ္ထိက လက္သည္းနာ၊ ကိုယ့္အေပၚေစာ္ကားတာ ကိုယ္မခံခ်င္လို၊ ကိုယ့္အေပၚေမာ္ႂကြားတာ ကိုယ္မျမင္ခ်င္လိုၾကေပ။။ ထိုသို႔ပင္ သူကလည္း သူ႔အေပၚေစာ္ကားတာ သူမခံခ်င္လို၊ သူ႔အေပၚေမာ္ႂကြားတာ သူမျမင္ခ်င္လိုၾကသည္သာျဖစ္၏။ ထိုကဲ့သုိ႔ ေျမာ္ေတြးစာနာ၊ အခ်င္းခ်င္း ၾကင္နာသနားၾကရာ၏။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူတစ္ပါးတို႔ကို မဆင္းရဲလို၊ ခ်မ္းသာသည္ကိုသာ ျမင္လုိၾကေသာ ေမတၱာတရားမ်ား အခ်ိန္တိုင္းမွာ ပြားၾကရမည္။ ေမတၱာ၏စြမ္းပကားမွာ ေႁမြႏွင့္ဖား၊ သမင္ႏွင့္က်ားတို႔ပင္ အမုန္းမရွိ အၿပံဳးျဖင့္ၾကည့္ႏိုင္ၾက၏။ ေဒါသႏွင့္အာဃာတတို႔ ရင္၀ယ္ပိုက္ကာထားေနက ေအးခ်မ္းမႈတို႔ဆိတ္သုဥ္း၊ ကိေလသာအပူမီးတို႔ တဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ဖို႔သာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သံသရာခရီးသြား ဘ၀ေဖာ္အတူတူ၊ ဒုကၡေတြထူထပ္ေနသူအခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ဒုကၡေပးခ်င္ေနၾကေသာစိတ္ေတြကို ေမာင္းထုတ္၊ တြဲလက္ေတြ ခိုင္ခိုင္ဆုပ္၍ ေသျခင္းဟူေသာ ေဘးဆိုးႀကီးေ၀းရာ ထာ၀ရေအးခ်မ္းျခင္းနိဗၺဳတာသို႔ မျပတ္အတူလွမ္းႏိုင္ၾကေအာင္ ေမတၱာ၊ ကရုဏာတရားမ်ား ကိုယ္စီပြားမ်ားၾကျခင္းသည္လည္း ေအာင္ျမင္မႈသရဖူ အားလံုးအတူ ရယူႏိုင္ၾကမည္ျဖစ္သည္။<br /><br />ေလာက၌ သည္းခံျခင္းထက္ လြန္ျမတ္ေသာတရားသည္မရွိ။ သည္းခံျခင္းသည္ ျမတ္ေသာအက်င့္တရားျဖစ္၏။ ဒါနျပဳကလည္း ခႏၲီရွိမွ၊ သီလေဆာက္တည္ကလည္း ခႏၲီရွိမွ၊ ဘာ၀နာပြားမ်ားကလည္း သည္းခံျခင္း ခႏၲီရွိမွသာလွ်င္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေပသည္။ သို႔မဟုတ္ပါက အဆံုးထိေအာင္ မလွမ္းႏိုင္၊ လမ္းတစ္၀က္တြင္ ယိမ္းယိုင္ေနေပမည္။ ေတာင္တက္သမားသည္ ေမာျခင္းဟူေသာဆင္းရဲကို သည္းခံႏိုင္မွသာလွ်င္ ေတာင္ထိပ္သို႔ေရာက္ႏိုင္သလို နိဗၺာန္သို႔သြားေနသည့္ ေယာဂီသည္လည္း ႀကံဳရသမွ်ေသာ ေလာကဓံတို႔ကို သည္းခံျခင္းခႏၲီစတရား ရွိမွသာလွ်င္ မိမိအားထုတ္ေနဆဲတရားတို႔သည္ မပ်က္မကြက္ဘဲ သြက္သြက္ႀကီး ခရီးႏွင္နိင္မည္ျဖစ္သည္။<br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ ႀကံတိုင္းေအာင္၊ ေဆာင္တိုင္းေျမာက္မည့္လက္နက္တို႔သည္ကား အျခားမဟုတ္။ ျပဆိုခဲ့ေသာ တရားမ်ားျဖစ္သည့္-<br />(၁) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ျပင္းထန္ေသာ လံု႔လ၀ီရိယရွိျခင္း၊</span><br />(၂) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">သနားၾကင္နာကိုယ္ခ်င္းစာမႈ (ေမတၱာ၊ ကရုဏာ)ရွိျခင္း၊</span><br />(၃) <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ႀကီးမားေသာ သည္းခံစိတ္(ခႏၲီတရား)ရွိျခင္း၊</span><br />(၄)<span style="color: rgb(51, 51, 255);"> ႏိႈင္းႏိႈင္းဆဆ လုပ္ကိုင္ႏိုင္မႈ(ပညာ)ရွိျခင္း</span>တို႔ပင္ျဖစ္၏။<br /><br />စာဖတ္သူတို႔အားလံုး ႀကံတိုင္းေအာင္၊ ေဆာင္တိုင္းေျမာက္မည့္လက္နက္မ်ားကို ကိုင္ေဆာင္ၿပီးလွ်င္ ကိေလသာရန္သူပုန္ကို အကုန္အစင္ တြန္းလွန္ၾကပါကုန္။</div></span></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-91270367126933476832009-04-27T08:16:00.007+04:002009-04-27T13:19:13.005+04:00ရထားႀကီးႏွစ္စင္း<div style="text-align: center;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">“<span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);">နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ</span>”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><br />ေနာက္ပါရထားတြဲႀကီး(၉)တြဲစီပါ၀င္ေသာ ရထားေခါင္းႀကီးႏွစ္စင္းသည္ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာ ျဖင့္ ခုတ္ေမာင္းေနပါသည္။ လက္တစ္ဖ်စ္အတြင္း ကုေဋတစ္သိန္းေက်ာ္အရွိန္ျဖင့္ ခုတ္ေမာင္း ေနျခင္းျဖစ္သည္။ မည္မွ် ျမန္ဆန္လိုက္ပါသနည္း။ အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္မွာ ထိုရထားႀကီး ႏွစ္စင္း၏ ေမာင္းႏွင္ေနၾကေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား မတူၾကေပ။ ထိုရထားႀကီးႏွစ္စင္းအနက္ တစ္စင္းက လမ္းဆံုးဘူတာသို႔ေရာက္ေအာင္ လမ္းေျဖာင့္အတိုင္း ခုတ္ေမာင္းေနၿပီး က်န္ တစ္စင္းကေတာ့ အဆံုးမရွိေသာ ပတ္လမ္းအတိုင္း ခုတ္ေမာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။</span></div><br /><br /><span id="fullpost"><span style="font-family:Zawgyi-One;"><div style="text-align: justify;">ရထားေခါင္းႀကီးႏွစ္စင္းဆိုသည္မွာ <span style="color: rgb(51, 51, 255);">ေျဖာင့္မတ္္စြာအယူရွိျခင္း</span>(<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဒိ႒ိဇုကမၼ</span>)ဦးေဆာင္ေသာ ေခါင္း တြဲႏွင့္ <span style="color: rgb(255, 0, 0);">အယူမွားျခင္း</span>(<span style="color: rgb(255, 0, 0);">မိစၧာဒိိ႒ိ</span>)ဦးေဆာင္ေသာ ေခါင္းတြဲတို႔ပင္ျဖစ္၏။ လက္တစ္ဖ်စ္အတြင္း ကုေဋတစ္သိန္းေက်ာ္အရွိန္ဆိုသည္ကား ထိုကာလအတြင္း စိတ္သည္ ကုေဋတစ္သိန္းေက်ာ္ မွ် ျဖစ္ပ်က္မႈ ျမန္လွေသာေၾကာင့္ ကုသိုလ္စိတ္ျဖစ္လွ်င္လည္း ကုသိုလ္စိတ္ကုေဋတစ္သိန္း ေက်ာ္ျဖစ္ၿပီး အကုသိုလ္ျဖစ္လွ်င္လည္း အကုသိုလ္စိတ္ ကုေဋတစ္သိန္းေက်ာ္ ျဖစ္ပ်က္ၾကေပ သည္။ ဒိ႒ိဇုကမၼ ဦးေဆာင္ေသာ ပုညကိရိယာ(၁၀)ပါးတို႔သည္ သံသရာ၀ဲရဟတ္မွ လြတ္ေျမာက္ရာအမွန္ ျပည္နိဗၺာန္သို႔ ေျဖာင့္မတ္စြာ သြားႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးၾကၿပီး မိစၲာဒိ႒ိ ဦးေဆာင္ေသာ ဒုစရိုက္(၁၀)ပါးတို႔ကေတာ့ သံသရာ၀ဲရဟတ္မွ ရံုးမထြက္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ ေဆာင္ေပးေနၾကျခင္းျဖစ္၏။<br /><br />ဒိ႒ိဇုကမၼဦးေဆာင္ေသာ ပုညကိရိယာ(၁၀)ပါးတို႔မွာ-<br />(၁) ဒါန = ေပးကမ္းလွဴဒါန္းျခင္း၊<br />(၂) သီလ = သီလေဆာက္တည္ျခင္း၊<br />(၃) ဘာ၀နာ = ကမၼ႒ာန္းဘာ၀နာ ပြားမ်ားျခင္း၊<br />(၄) အပစာယန = ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာႏွင့္ မိဘဆရာသက္ႀကီးရြယ္အိုစေသာ ရိုေသ <br /> ထိုက္သူတို႔ကိုရိုေသျခင္း၊<br />(၅) ေ၀ယ်ာ၀စၥ = ရိုေသေလးစားထိုက္သူတို႔ႏွင့္ သက္ဆိုင္ရာ ေကာင္းမႈေဆာင္တာ<br /> မ်ား ေဆာင္ရြက္ျခင္း၊<br />(၆) ပတၱိဒါန = မိမိရရွိေသာ ကုသိုလ္အဖို႔ကို အမွ်ေပးေ၀ျခင္း၊<br />(၇) ပတၱာႏုေမာဒနာ = သူတစ္ပါးတို႔ေပးေ၀ေသာ ကုသိုလ္အဖို႔ကို သာဓုေခၚဆိုျခင္း<br />(၈) ဓမၼသ၀န = သူတစ္ပါးတို႔ ေဟာၾကားေသာတရားကို နာၾကားျခင္း၊<br />(၉) ဓမၼေဒသနာ = ကိုယ္က သူတစ္ပါးတို႔ကို တရားေဟာေပးျခင္း၊<br />(၁၀)<span style="color: rgb(51, 51, 255);"> ဒိ႒ိဇုကမၼ = ေျဖာင့္မတ္္စြာအယူရွိျခင္း။</span><br />တို႔ျဖစ္ၾကသည္။<br /><br />အယူမွန္အျမင္မွန္မ်ား ရွိသြားၿပီဆိုလွ်င္ လုပ္ေဆာင္သမွ်တို႔သည္လည္း မွန္သြားေတာ့၏။ အယူမွန္ရွိသြားေသာအခါ ငါတည္းဟူေသာ အတၱတစ္ခုတည္းကိုသာ ဦးမတည္ေသာေၾကာင့္ အမ်ားအတြက္လည္း ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေတာ့သည္။ အတၱဟိတ၊ ပရဟိတႏွစ္ျဖာကို တစ္ၿပိဳင္နက္ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္၏။ မည္သို႔ဆိုမူ သူတစ္ပါးတို႔ကို ခ်မ္းသာေစလိုေသာရည္ရြယ္ ခ်က္ျဖင့္ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းမႈျပဳျခင္းသည္ နိဗၺာန္ကိုရည္မွန္းေသာစိတ္ ရွိသည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အခ်မ္းသာဆံုးသို႔ပိုေဆာင္ေပးမည့္ မိမိအတြက္ ပါရမီထိုက္သည့္ဒါန ျဖစ္သြားေပသည္။<br /><br />မိမိကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က်င့္သီလေဆာက္တည္ျခင္းသည္ သူတစ္ပါးတို႔အတြက္ ေဘးအႏၲရာယ္ ကင္းေ၀းေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ မိမိက သူတစ္ပါးတို႔၏အသက္ကို မသတ္ ေသာေၾကာင့္ သူတစ္ပါးတုိ႔ မိမိေၾကာင့္ အသက္ခ်မ္းသာရာရၾက၏။ မိမိက ခိုး၀ွက္လုယက္ျခင္း မျပဳေသာေၾကာင့္ သူတစ္ပါးတို႔၏ ဥစၥာစည္းစိမ္မ်ား မိမိေၾကာင့္ အက်ိဳးမဲ့ မဆံုးရံႈးရေတာ့ေပ။ ကာေမသုမိစၧာစာရကို ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းျဖင့္ မရိန္းမႈ၊ မယားခိုးမႈ၊ သူတစ္ပါးတို႔၏ သမီးပ်ိဳမ်ားကို ႏွမခ်င္းမဆန္စြာ ေျပာဆိုျပဳမူ က်ဴးလြန္မိျခင္းမ်ား မရွိေတာ့ေပ။ သက္ဆိုင္ရာ မိသားစုႏွင့္ ရွိသမွ်ေသာ အမ်ိဳးသမီးတို႔၏ေဘးဒုကၡတို႔သည္ မိမိေၾကာင့္မျဖစ္ေတာ့ေပ။ ၎မွာ အမ်ိဳးသား တို႔အေနျဖင့္ ထိုသီလကို ေဆာက္တည္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္လာေသာအက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားျဖစ္ၾကေပ သည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ေဆာက္တည္လိုက္ေသာအခါတြင္လည္း သူတစ္ပါးတို႔၏ လင္ ေယာက်္ားမ်ားကို အျပစ္မွားမိေတာ္ေပ။ သူ႔မိသားစု မိမိေၾကာင့္ မၿပိဳကြဲမပ်က္စီး ဒုကၡမေရာက္ ႏိုင္ေတာ့ေပ။ မျဖစ္ပြားသင့္ေသာအမႈအခင္းမ်ားလည္း ကင္းေ၀းသြားေပေတာ့သည္။<br /><br />လိမ္ညာၿဖီးျဖန္းေနၾကျခင္းေၾကာင့္ အမွန္ကိုမသိမႈ ေမာဟတရားမ်ား ပြားမ်ားေစ၏။ သံသယ တည္းဟူေသာ အေမွာင္ထုႀကီးလည္း တိုးပြားေစ၏။း မွန္ေသာစကားကိုဆိုၾကသျဖင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ယံုၾကည္စြာပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္း၊ သူတစ္ပါးတို႔ အမွန္ကုိ သိျမင္ႏိုင္ျခင္း၊ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ား သဘာ၀က်က် ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျခင္းစသည့္ အက်ိဳး တရားမ်ား ရရွိၾကမည္ျဖစ္၏။ မွန္လွ်င္ၿပီးေရာဟူ၍ မ်က္စိေစြေနသူကို “ဟဲ့ငေစြ”စသျဖင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံျခင္းေၾကာင့္ သူတစ္ပါး၏အားနည္းခ်က္ကို ထုတ္ေဖာ္ဂုဏ္ႏွိမ့္သလုိ မျဖစ္ရ ေအာင္ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ မွန္ကန္ေသာစကားျဖစ္ဖို႔ေတာ့ လိုအပ္လွေပသည္။ အရက္ေသ စာ၊ ဘိန္းဘင္းကေစာ္မ်ား မွီ၀ဲျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္လိုက္လွ်င္ မူး၍မွားမိေသာအမွားမ်ား မျဖစ္ပြား ေတာ့ေပ။ သူတစ္ပါးတို႔လည္းခ်မ္းသာ၊ မိမိလည္းခ်မ္းသာေစေသာ သီလတရား၏ ေကာင္း က်ိဳးမ်ားမွာ ကုန္ဆံုးေအာင္ ေျပာျပႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ လူနတ္ခ်မ္းသာ ေကာင္းက်ိဳးမွန္ သမွ်တို႔ကို ရရွိၿပီးလွ်င္ နိဗၺာန္သို႔တိုင္ ပို႔ေဆာင္ေပးတတ္ေသာ သီလတရားကို က်င့္ႀကံႏိုင္ျခင္း သည္ကား အယူမွန္ျခင္း ရထားေခါင္း၏ ေနာက္ပါရထားတြဲမ်ားကဲ့သို႔ ျဖစ္ေပသည္။<br /><br />အျမင္မွန္သမၼာဒိ႒ိရွိလိုက္ေသာေၾကာင့္ ကမၼ႒ာန္းဘာ၀နာပြားမ်ားအားထုတ္ျခင္း၊ ရိုေသထိုက္ သူတို႔ကို ရိုေသျခင္း၊ ေကာင္းမႈေဆာင္တာ ေ၀ယ်ာ၀စၥမ်ား အၿငီးမျငဴလုပ္ေဆာင္ျခင္း၊ မိမိ ၏ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ အဖို႔ဘာဂတို႔ကို အမွ်ေ၀ျခင္း၊ သူတစ္ပါးတို႔၏ ေကာင္းမႈအဖို႔ကိုလည္း သာဓုေခၚကာ မုဓိတာပြားႏိုင္ျခင္း၊ တရားမွန္လွ်င္ မည္သူေဟာေဟာ နာၾကားလိုျခင္း၊ မိမိက လည္း သူတစ္ပါးတို႔ကို တရားသိေစလိုေသာေၾကာင့္ ေဟာၾကားေပးျခင္းစသည့္ ေကာင္းမႈ တရားတို႔၌ ေမြ႔ေလ်ာ္ေပ်ာ္ပိုက္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာက်င့္ႀကံသြားႏိုင္ေတာ့၏။<br /><br />မိစၧာဒိ႒ိဦးေဆာင္ေသာ ဒုစရိုက္(၁၀)ပါးတို႔မွာ-<br />(၁) ပါဏာတိပါတ = သူ႔အသက္သတ္ျခင္း၊<br />(၂) အဒိႏၷာဒါန = သူ႔ဥစၥာကို ခိုးယူျခင္း၊<br />(၃) ကာေမသုမိစၧာစရ = သူ႔အိမ္ယာကို ျပစ္မွားျခင္း၊ (<span style="color: rgb(255, 0, 0);">ကာယကံ ၃ ပါး</span>)<br />(၄) မုသာ၀ါဒ = မဟုတ္မမွန္ ေျပာဆိုျခင္း၊<br />(၅) ပိသုဏ၀ါစာ = ကုန္းေခ်ာျခင္း၊<br />(၆) ဖရုႆ၀ါစာ = ၾကမ္းတမ္းေသာစကား ေျပာဆိုျခင္း၊<br />(၇) သမၹပၸလာပ၀ါစာ = အက်ိဳးမရွိေသာစကားကို ဆိုျခင္း၊ (<span style="color: rgb(255, 0, 0);">၀စီကံ ၄ ပါး</span>)<br />(၈) အဘိဇၩာ = သူတစ္ပါးစည္းစိမ္ကို ေရွးရႈႀကံျခင္း၊<br />(၉) ဗ်ာပါဒ = သူတစ္ပါးပ်က္စီးေအာင္ ႀကံစည္ေတာင့္တျခင္း၊<br />(၁၀)<span style="color: rgb(255, 0, 0);"> မိစၧာဒိ႒ိ = မွားေသာအယူကို ယူျခင္း</span>။ (<span style="color: rgb(255, 0, 0);">မေနာကံ ၃ ပါး</span>)<br />တို႔ျဖစ္ၾကေပသည္။<br /><br />အယူမွားျခင္း(မိစၧာဒိ႒ိ)သည္ မည္မွ်အေရးတႀကီး ႏႈတ္ပယ္ရမည့္တရားျဖစ္ေၾကာင္းကို ဗုဒၶက ဥပမာေဆာင္ထားသည္မွာ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဒိ႒ိတရားသည္ သင္တို႔၏ဦးေခါင္း၌ မီးေလာင္ေနသကဲ့သို႔ျဖစ္၏။ သင္တုိ႔၏ရင္၀၌ လွံစူးသကဲ့သို႔ျဖစ္၏။ ဦးေခါင္း၌ မီးေလာင္ေနလွ်င္ ငါ့ဦးေခါင္း မည္သူမီရိႈ႕သလဲ ဟူ၍ ရွာေဖြေနဘို႔က အေရးမႀကီး၊ မီးေလာင္ေနျခင္းကိုၿငိမ္းေအာင္ အရင္သတ္ဘို႔ အေရးႀကီး သည္၊ ရင္၀၌ လွံစိုက္ခံရလွ်င္လည္း ငါ့ဘယ္သူက လွံစိုက္ပါလိမ့္ဆိုသည္ကို အသာထား၊ ရင္၀ရွိလွံကို ဦးစြာႏႈတ္ဘို႔ ႀကိဳးစားရမည္</span>” ဟူ၍ မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ မိစၧာဒိ႒ိရွိေနေသာ ေၾကာင့္ လုပ္ေဆာင္သမွ် မွားယြင္းေနမည္ျဖစ္၏။ အပါယ္သို႔ ဆြဲခ်သည္မွာလည္း မိစၧာဒိ႒ိ ပင္ျဖစ္၏။ ေသာတာပန္တည္ေသာပုဂၢိဳလ္၌ မိစၧာဒိ႒ိ အႂကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္လိုက္ၿပီျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ က်န္ေသာဒုစရိုက္(၉)ပါးတို႔လည္း ကင္းရွင္းသြားေပေတာ့သည္။<br /><br />မိစၧာဒိ႒ိရွိေသာ အႏၶပုထုဇဥ္အကန္းတို႔မွာကား သူ႔အသက္သတ္ဖို႔၊ သူ႔ဥစၥာခိုးဖို႔၊ သူ႔အိမ္ယာျပစ္ မွားဖို႔ဆိုေသာ ကာယကံဒုစရိုက္တို႔ လြန္က်ဴးရန္ေတာ့ ၀န္မေလး၊ မိမိအက်ိဳးယုတ္ေအာင္ အျပဳ ခံရမွာကိုကား လြန္စြာေၾကာက္ၾကေပသည္။ ထို႔အတူပင္ ေဖာ္ျပပါ ၀စီကံ (၄) ပါး၊ က်န္ မေနာ ကံ (၂)ပါးတို႔ကိုလည္း မရွက္မေၾကာက္ လြန္က်ဴးၾကေပေတာ့သည္။ ငါကိုယ္၊ ငါ့ဟာ၊ ငါ့ဥစၥာ ဟူေသာ အတၱအျမင္ မိစၧာဒိ႒ိရွိေနျခင္းေၾကာင့္ မေကာင္းေသာ ထိုဒုစရိုက္တရားမ်ား မကင္း ႏိုင္ၾကေပ။<br /><br />ဒုစရိုက္(၁၀)ပါး၌ သုရာေမရယ မပါသျဖင့္ ေရွာင္ဖြယ္မလိုဟူ၍ လူေျပာင္လူေနာက္မ်ားက ဆိုတတ္ၾက၏။ သုရာေမရယမဇၨပမာဒ႒ာန (ဘိန္းဘင္းကေစာ္ေလွာ္စာအရက္မ်ား မွီ၀ဲ ျခင္း)သည္ ကာေမသုမိစၧာစာရအမႈဟူ၍ မွတ္ယူၿပီး ေရွာင္ၾကဥ္ရပါမည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္မူ (<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ကာေမသု= ကာမဂုဏ္တရားတို႔အေပၚ၌၊ မိစၧာ=မွားမွားယြင္းယြင္း၊ အာစာရ= က်င့္ျခင္း</span>) ဆိုေသာေၾကာင့္ ၎မွာ မွန္ကန္ေသာအက်င့္မဟုတ္ေပ။ ထို႔အျပင္ သုရာေမရယမဇၨပမာဒ႒ာန သီလပ်က္မိလွ်င္လည္း ဒုစရိုက္(၁၀)ပါးတို႔ ဆက္ၿပီး က်ဴးလြန္မိတတ္ေသာေၾကာင့္ ဧကန္မုခ် ေရွာင္ၾကရမည္ျဖစ္ေပသည္။<br /><br />အယူမွန္သြားလွ်င္ ခ်မ္းသာေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျပဳလုပ္သြား၏။ အယူမွားလွ်င္လည္း ဆင္းရဲ ေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျပဳလုပ္ေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အယူမွန္ျခင္းသည္ ခရီးလမ္းဆံုးသို႔ သြားေနေသာ ရထားႀကီးႏွင့္တူၿပီး အယူမွားျခင္းသည္ အဆံုးမရွိေသာ ပတ္လမ္းအတိုင္း သြားေနသည့္ ရထားႀကီးႏွင့္တူေပသည္။<br /><br />ဓမၼခ်စ္ခင္သူေတာ္စင္တို႔ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာၾကၿပီး့ ေကာင္းက်ိုဳးလိုရာဆႏၵ ျပည့္၀ႏိုင္ၾကပါေစ။</div></span></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3864717911041808302.post-39227744096573645192009-04-02T09:10:00.002+04:002009-07-15T08:54:11.403+04:00အေသျမတ္ခ်င္ ေသနည္းသင္<div style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ အသက္ေမြးရန္အတြက္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာကို သင္ယူေလ့လာ ၾကသည္။ ေဆးကုတတ္ေအာင္ ေဆးပညာ၊ အေဆာက္အဦး၊ လမ္း၊ တံတားေတြ တည္ ေဆာက္တတ္ေအာင္ အင္ဂ်င္နီယာပညာ စသည္ျဖင့္ ၀ါသနာပါရာ၊ လက္လွမ္းမွီရာ၊ အဆင္ ေျပရာ ပညာအရပ္ရပ္တို႔ကို ဆည္းပူးေလ့လာသင္ယူၾကေပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္မူ- စားေရး၊ ၀တ္ေရး၊ ေနထိုင္ေရးတို႔အတြက္ျဖစ္၏။ ထို စား၀တ္ေနေရးတို႔အတြက္ ပညာသင္ယူၾကရာ၌ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆိုင္ သင္ယူၾကေပသည္။</span></div><br /><br /><span id="fullpost"><div style="text-align: justify;"><span style="font-family:Zawgyi-One;">တခ်ိဳ႕မွာမူ ကိုယ့္ထက္ တျခားသူက ပိုေတာ္သြားလွ်င္ပင္ မနာလို၀န္တို၊ အပုပ္ခ်၊ အတင္းေျပာ ကာ ဂုဏ္သတင္းႏြမ္းေအာင္ ျပဳလုပ္တတ္ၾကသည္။ သူတစ္ပါးတို႔ထက္သာခ်င္ေသာ အႏိုင္ရယူလိုမႈ မွားယြင္းေနသည္။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အဓမၼကို မမၼျဖင့္ အႏိုင္ယူရာ၏</span>” ဆုိေသာ ဓမၼပဒပါဠိ ေတာ္အဆံုးအမအတိုင္း က်င့္ႀကံေနထိုင္သြားမွသာ ဂုဏ္ယူဖြယ္ေသာ အႏိုင္ရျခင္းျဖစ္သည္ ကို သတိရွိရပါမည္။ သူက လိုခ်င္လြန္းေနလွ်င္ ကိုယ္က ေပးကမ္းျခင္းျဖင့္၊ သူကခက္ထန္ လြန္းေနလွ်င္ ကိုယ္က ေမတၱာစိတ္ျဖင့္၊ သူက မဆင္မျခင္ မိုက္မဲေတြေ၀စြာ ကိုယ့္အေပၚ ျပစ္မွားေစာ္ကားေနလွ်င္ ကိုယ္က ဆင္ျခင္ဉာဏ္ေ႔ရွသြားၿပီး ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားကာ လမ္းမွန္ကို ျပသေပးျခင္းျဖင့္ တုန္႔ျပန္အႏုိင္ယူရမည္ျဖစ္၏။<br /><br />ေသမင္းကို အႏိုင္ရခ်င္လွ်င္လည္း ဓမၼျဖင့္ အႏိုင္ယူရမည္ျဖစ္သည္။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ေအာင္ပြဲ၀င္”</span> ဆိုသည့္အတိုင္း ဘ၀မွာ စား၀တ္ေနေရး ေျပလည္ဘို႔အတြက္ ႀကိဳး စားရုန္းကန္ ေနၾကသလို ေသမင္းေခၚခ်ိန္မွာ ၿပံဳးၿပံဳးေလးေသႏိုင္ဘို႔၊ အေသျမတ္ဖို႔အတြက္လည္း ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ၾကရမည္ျဖစ္၏။ ေသကာမွ အပုပ္ေကာင္ ရုပ္ေဆာင္ၾကေသာ ပန္းေခြႀကီးေတြ၊ ပန္းကံုး ႀကီးေတြ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ဖံုးအုပ္ကာအလွဆင္ၾကျခင္းကို အေသလွသည္ဟု ေခၚဆိုသည္ မဟုတ္ပါေပ။ အီဂ်စ္ႏိုင္ငံကဘုရင္ေတြလို မေသခင္မွာ ေသသြားလွ်င္ ရုပ္အေလာင္းေကာင္ ထားဘို႔ ပိရမစ္ႀကီးေတြတည္ေဆာက္ေနျခင္းမ်ိဳးသည္လည္း အေသျမတ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေန ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပါေပ။ အခ်ိန္ကုန္ လူဆင္းရဲ၊ ကိုယ္က်ိဳးနည္းေသာ လုပ္ရပ္တို႔သာ ျဖစ္ေနေတာ့ သည္။<br /><br />မည္သူမေသ ရွိမလဲဟုေမးလွ်င္ မည္သူမွ် မရွိပါေပ။ အားလံုး ေသၾကရမည့္သူမ်ားသာျဖစ္ သည္။ ပုဂၢိဳလ္မေသေအာင္က တားလို႔မရ၊ ဉာဏ္မေသေအာင္ေတာ့ တားလို႔ရသည္။ ထိုသို႔ ဉာဏ္ မေသေအာင္ လုပ္ေနျခင္းသည္ပင္ အေသျမတ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ကံသာလွ်င္အမိ ကံသာလွ်င္အဖ</span>”ဆိုတာက ေလာကစကား၊ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဉာဏ္သာလွ်င္အမိ ဉာဏ္ သာလွ်င္အဖ</span>” ဆိုတာက ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား၏တရား၊ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);"><span style="color: rgb(204, 102, 0);"><span style="color: rgb(255, 153, 102);">၀ယဓမၼ သခၤါရာ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ</span>-</span> ျပဳျပင္ဖန္တီးတတ္ေသာတရားတို႔သည္ ပ်က္ဆီးျခင္းသေဘာ ရွိၾကကုန္၏၊ မေမ့ေလ်ာ့ေသာ သတိတရားျဖင့္ ျပည့္စံုစြာေနရစ္ၾကကုန္ေလာ့။</span>” ဟူသည့္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေနာက္ဆံုးေသာ သတိေပးစကားကလည္း အေသျမတ္ခ်င္ ေသနည္းသင္ဟု ဆံုးမေနသလို ပင္ျဖစ္ပါသည္။<br /><br />“<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ကာမႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္း…ခံတုန္းေကာင္း၍ အေကာင္းမဆံုး၊ စ်ာနႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္း…ခံတုန္း ေကာင္း၍ အေကာင္းမဆံုး</span>” ဟူေသာ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဓမၼ နီတိအဆံုးအမကဲ့သို႔ အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အထိအေတြ႔ဟူေသာ ကာမဂုဏ္ငါးပါး တို႔သည္ အခ်ိန္ကိုျဖဳန္း ခံစားေနတုန္းသာ ေကာင္းသေယာင္ေယာင္ရွိေသာ္လည္း ကိေလသာ တဏွာက ႀကီးထြားေနျခင္းေၾကာင့္ ေသခ်ိန္ၾကလွ်င္ေတာ့ အေကာင္းႏွင့္ အဆံုးသတ္မွာ မဟုတ္ပါေပ။ စ်ာန္တရားတို႔ျဖင့္ ခံစားကာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနျခင္းသည္လည္း ဒိ႒ိမျပဳတ္ေသး ေသာပုဂၢိဳလ္မွာ မိုးဖ်ားျဗဟၼာျဖစ္ေနျငားေသာ္လည္း ေဖာက္လြဲပါယ္ရြာ ေရာက္ရေသးသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေတာ့သည္။<br /><br />သို႔ျဖင့္ မည္သို႔ အခ်ိန္ကို အသံုးခ်ၾကရမည္နည္း။ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">ဉာဏႏွင့္ အခ်ိန္သံုး… သံုးတုန္းေကာင္းၿပီး ဘ၀ဆံုး</span>” ဟူ၍ ျပန္လွန္ကာ နားလည္ၾကရပါမည္။ သတိဉာဏ္ႏွင့္ အခ်ိန္ကို အသံုးခ်ရမည္။ ဉာဏ္လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သတိကပါလာရသည္။ သတိရွိမွလည္း ဉာဏ္ကျဖစ္သည္။ သတိႏွင့္ ဉာဏ္က ခြဲထားလို႔မျဖစ္ပါေပ။ အတူယွဥ္ဘက္တရားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဉာဏ္ရွိမွ တရားသေဘာတို႔ကို ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ဟုတ္တိုင္း မွန္စြာေတြ႔မွလည္း ခင္တြယ္စရာမထင္ ရြံရွာစရာျမင္ေတာ့သည္။ ကိေလသာအညစ္ေၾကး ဉာဏ္ျဖင့္သာ စင္ေအာင္ေဆးႏိုင္သည္။ ငုတ္လွ်ိဳးကာ ပုန္းေအာင္းေနေသာ ကိေလသာ အႏုသယတို႔သည္ ကား ယာခင္းထဲက ျမက္ငုတ္တိုတို႔ႏွင့္တူသည္။ မိုးမ်ား ရြာသြန္းလိုက္လွ်င္ စိမ္းစိုကာ တေထာင္းေထာင္း သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္ေပါက္လာၾကသလို အတြင္းက အႏုသယကိေလသာတို႔ သည္လည္း ဉာဏ္ဓားႏွင့္အျမစ္ျပတ္ ပယ္သတ္မထားလွ်င္ ကာမဂုဏ္ငါးပါးမိုးတို႔ ရြာသြန္းၿဖိဳး ေသာအခါ အဆင္းလွလွေလးေတြ၊ အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ၊ အနံ႔ေမႊးေမႊးေလးေတြ၊ အရသာရွိရွိ ေလးေတြ၊ အထိအေတြ႔ေကာင္းေကာင္းေလးေတြေနာက္သို႔ တေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ေတာ့သည္သာျဖစ္သည္။<br /><br />ကာမဂုဏ္ငါးပါးတို႔ႏွင့္သာ အခ်ိန္ကိုမကုန္လင့္ေစႏွင့္။ သတိဉာဏ္ႏွင့္ အၿမဲဆင္ျခင္၊ အေသ ျမတ္ေအာင္ ျပင္ၾကကုန္ေလာ့။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာတည္းဟူေသာ ရတနာျမတ္သံုးပါးထံ အျမန္ဆံုးခ်ဥ္းကပ္၊ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟမီးမ်ား အျမန္ဆံုးကုန္ေအာင္ ၀ိပႆနာေဆး မေနွးအျမန္ သံုးေဆာင္ၾကကုန္ေလာ့။ ဤနည္းျဖင့္ က်န္ရွိေနေသးေသာအခ်ိန္တို႔ကို အက်ိဳးရွိ ေအာင္ အသံုးခ်၊ ေသကာက်မွ ေနာင္တ မရၾကရေအာင္ ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေရးစင္ေအး ရွိေနေသးခ်ိန္တြင္ မဂၢင္တရားမ်ား ပြားမ်ားၾကကုန္ေလာ့။<br /><br />သတိသံေ၀ဂျဖစ္ေစဘို႔ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ အဂၢမဟာပ႑ိတ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ -<br /><span style="color: rgb(255, 153, 0);">ခႏၶာရတြက္၊ ေသဘို႔ရက္၊ ခ်ိန္းခ်က္မရွိၾက။</span><br /><span style="color: rgb(255, 153, 0);">ေသခါနီးမွာ၊ နိမိတ္လာ၊ ေရာက္ရာဘံုဘ၀။</span><br /><span style="color: rgb(255, 153, 0);">ငရဲစရွိ၊ ဒုဂၢတိ၊ ျမင္ဘိထိုကာလ။</span><br /><span style="color: rgb(255, 153, 0);">ရင္တြင္းလိႈက္ပူ၊ ပြက္ပြက္ဆူ၊ ကယ္သူေ၀းမည္ပ။</span><br /><span style="color: rgb(255, 153, 0);">ဘယ္သားဘယ္သမီး၊ ဘယ္ပစၥည္း၊ ခ်ည္းႏွီးထိုကာလ။</span><br /><span style="color: rgb(255, 153, 0);">မသာႏွလံုး၊ ေသလြန္ဆံုး၊ အရံႈးနာၾကည္းစြ။</span><br /><span style="color: rgb(255, 153, 0);">ခ်ိိန္မေႏွာင္းခင္၊ ယခုပင္၊ ျမန္လွ်င္အားထုတ္ၾက။</span><br /><span style="color: rgb(255, 153, 0);">မဂၢင္မွသာ၊ အားကိုးရာ၊ ေခမာေျဖာင့္တန္းလွ။</span><br /><span style="color: rgb(255, 153, 0);">အကုသလာ၊ ေႂကြးေတြဟာ၊ မ်ားစြာအနႏၲ။</span><br /><span style="color: rgb(255, 153, 0);">မဂ္ဉာဏ္ဆိုက္ေရာက္၊ ေႂကြးကုန္ေပ်ာက္၊ ကဲေမာက္လြန္ခ်မ္းျမ။</span><br />ဟူေသာ သံေ၀ဂလကၤာျဖင့္ “<span style="color: rgb(51, 51, 255);">အေသျမတ္ခ်င္ ေသနည္းသင္</span>” ဓမၼဒါနေဆာင္းပါးကို နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ၿပီ။<br /><br />စာရႈသူ ဓမၼခ်စ္ခင္ သူတို႔စင္တု႔ိလည္း ဓမၼသံေ၀ဂရၾကၿပီးလွ်င္ ေနေရးမခင္ ေသေရးျပင္ရန္ အတြက္ က်န္းမာခ်မ္းသာစြာျဖင့္ အခ်ိန္ကို အက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်ႏိုင္ၾကပါေစ။</span></div></span>Unknownnoreply@blogger.com3